Րաֆֆի Հովհաննիսյանը շարունակում է իր այցելությունը մարզեր: Հաշվի առնելով, որ մեկ ամսից տեղի կունենան Երևանի ավագանու ընտրություններ, պետք է ենթադրել, որ մի շարք կուսակցություններ մայրաքաղաքում նույնպես կանցկացնեն համայնքային և բակային հանդիպումներ: Ոչ այդ միջոցառումները, ոչ Րաֆֆիի մոտակա հանրահավաքը, ոչ էլ «նոր Հայաստանի երդմնակալությունը», հուսով եմ, չեն խոչընդոտվելու իշխանությունների կողմից: Բայց որպեսզի դրանք անցնեն ջերմ, հանգիստ և անվտանգ մթնոլորտում, պետք է լուծվի առնվազն երկու հարց: Առաջինը` իշխանության, ուժային կառույցների ներկայացուցիչները պետք է բացատրեն, թե ինչի համար են գաղտնի հետևում և երբեմն նաև` գաղտնի նկարահանում այդ միջոցառումները: Ես նորմալ եմ համարում, երբ բացեիբաց դա անում է համազգեստով ոստիկանը. եթե, Աստված մի արասցե, որևէ միջադեպ լինի, պետք է ունենալ դրա հնարավորինս ամբողջական տեսագրված պատկերը: Բայց երբ դա անում են գաղտնի, մարդիկ, որոնք քաղաքացիական հագուստով են, ընդ որում` այնքան «արհեստավարժ», որ հանդիպման բոլոր մասնակիցներին պարզ է, թե ովքեր են նրանք ու որտեղից, դա արդեն անհասկանալի է: Նման «թաքուն» աշխատանքն ավելորդ լարվածություն է ստեղծում և կասկածների տեղիք է տալիս: Եթե դա լիներ 7-10 տարի առաջ, ես, օրինակ, կմտածեի, որ նկարահանման նպատակն այդ հանդիպումների մասնակիցներին շանտաժելը, նրանց ոստիկանության բաժիններ «զրույցների» հրավիրելն է: Բայց հիմա, կարծես թե, նման «զրույցներ» տեղի չեն ունենում: Հանդիպումները անցնում են բոլորի աչքի առաջ, մի քանի «օրինական» (լրատվամիջոցներին և «բացահայտ» ոստիկաններին պատկանող) տեսախցիկներ ամեն ինչ գրանցում են, էլ ի՞նչ կարիք կա «շպիոն Օնիկ» խաղալու: Եթե, այնուամենայնիվ, դրա կարիքը կա, ապա պետք է դա պարզ բացատրել: Երկրորդ հարցն ավելի բարդ է: Թե Րաֆֆի Հովհաննիսյանի մարզային հանդիպումների ժամանակ և թե, վստահ եմ, երևանյան քարոզարշավի ժամանակ կան և անպայման կլինեն մարդիկ, որոնք հայտնում են ոչ ընդդիմադիր կամ ավելի ճիշտ` «ընդդիմությանը ընդդիմացող» տեսակետներ: Ընդդիմադիրները վստահ են, որ այդ մարդկանց գործողությունները «ինքնաբուխ» չեն, որ նրանց ուղարկում են մարզպետները, քաղաքապետները և կամ տեղական օլիգարխները` իշխանությանն իրենց հավատարմությունը այս ձևով արտահայտելու նպատակով: Դրա մեջ տրամաբանություն կա. եթե դու տվյալ ընդդիմադիր կուսակցության կողմնակիցը չես, ի՞նչ գործ ունես այդտեղ` շատ մեծ է հավանականությունը, որ դու հատուկ եկել ես միջադեպ սադրելու: Ե՞րբ, ո՞ր պահին պետք է սաստել այդ «այլախոհին» և խնդրել ոստիկաններին հեռացնել նրան դեպքի վայրից:

Ի վերջո, բացառված չէ նաև հոգեկան հիվանդի հնարավորությունը: Իսկ հասկանալու համար, որ մարդը տառապում է նման հիվանդությամբ, պետք է առնվազն 2-3 րոպե: Պատմեմ մի դեպք, որը երեկ տեղի է ունեցել անձամբ ինձ հետ: Մամուլի շենքի վերելակ նստեց մի կին, որը սկզբում բավականին հանգիստ և քաղաքավարի հետաքրքրվեց ինձնից, թե երբ է վերջ տրվելու հեռուստասերիալներին: Սակայն այդ կնոջ հաջորդ ռեպլիկն այն էր, որ այդ սերիալներից Հայաստանում մահացել է 200 հազար մարդ: Մինչև որ մենք 15-րդ հարկից հասանք առաջին հարկ, իմ զրուցակիցը հասցրեց հնչեցնել մի քանի 15 հարկանի անեծքներ: Ես, բնականաբար, ուղարկեցի նրան` ուր որ հարկն է: Բայց քաղաքական գործիչները նման դեպքերում ստիպված են մարդկանց լսել: Նրանց գործն ավելի ծանր է:

Առավոտ

ԱԺ ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր Վարդան Օսկանյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Այս օրերին ակամա իմ գրառումները քաղաքին են վերաբերում: Կարծում եմ՝ դա հասկանալի է: Իմ նախորդ երկու գրառումներում ես անդրադարձել էի Երևանի ավագանու ընտրությունների քաղաքական և քաղաքային նշանակությանը, խոսել էի քաղաքական մրցակցության, հակակշիռների մասին, ինչպես նաև նշել էի քաղաքին վերաբերող խնդիրների բնույթները՝ կենցաղասյին, ճարտարապետական, բյուրոկրատական-կազմակերպչական և ֆինանասական ու ներդրումային: Վերջին գրառման մեջ խոսել էի կոնկրետ խնդիրների լուծման մասին:

Գործունեության յուրաքանչյուր ոլորտ՝ լինի արտաքին քաղաքականություն, թե քաղաքի կառավարում, անհրաժեշտ է, որ ունենա գաղափարական հենք, որը խարիսխ լինի ոլորտում արդյունավետ գործունեություն ծավալելու համար: Ի՞նչը կարող է լինել այդ խարիսխը քաղաքի դեպքում, որը լինի քաղաքապետի և ավագանու գործունեության գլխավոր ուղենիշը:

Նախ պետք է կարողանալ ճիշտ սահմանել քաղաքի իմաստն ու նշանակությունը, քաղաքի գաղափարի զարգացման ընթացքը, կենտրոն – ծայրամաս հարաբերակցությունը: Ժամանակակից քաղաքի գաղափարը և կազմակերպչական բնույթը հասնում է ուշ միջնադար: Այն ունի մեկ հիմնական նպատակ՝ հարմարավետ պայմաններ ստեղծել բնակիչների համար:

Երկրորդ, մեզանից յուրաքանչյուրը՝ լինի կառավարիչ, թե քաղաքացի, պետք է հարգի և սիրի իր քաղաքը: Այն պետք է դիտարկի որպես իր մեծ տուն: Այն, ինչ մենք մեզ թույլ չենք տա անել մեր սեփական տանը, չպետք է թույլ տանք անել նաև մեր մեծ տանը՝ քաղաքում:

Երրրոդ, վերջիվերջո ամեն ինչ հանգում է անհատին ու հասարակությանը ծառայելուն: Ինչպես 16-րդ դարում իտալական վերածննդի գաղափարական հենքը անհատն ու նրա արժանապատվությունն էր, ինչը և հանգեցրեց գեղարվեստական և գիտական փայլատակումների, այնպես էլ այսօր մեր գործունեության կենտրոնում պետք է լինի անհատը: Իսկ անհատին ծառայելու նպատակը պետք է լինի նրա համար արժանապատիվ կյանք ապահովելը: Այս բառն իր բովանդակությամբ այնքան ընդգրկուն է, որ ներառում է առօրյա կյանքի բոլոր ոլորտները: Արժանապատիվ ապրել նշանակում է քայլել լուսավոր և մաքուր փողոցում, զբոսնելու և հանգստանալու վայր ունենալ, տրանսպորտում կքած չերթևեկել, տասնչորս հարկ ոտքով չբարձրանալ, վերելակ նստելիս չվախենալ, որ այն կընկնի, ստիպված չլինել շենքին կից աղբակույտի միջով անցնել և այլն:

Բայց որպեսզի արժանապատվության գաղափարը վերացական չլինի, քաղաքի ղեկավարներն իրենց առօրյա գործունեությամբ իրենց պետք է դնեն սովորական քաղաքացու վիճակում՝ երթևեկեն նաև հանրային տրանսպորտով, քայլեն քաղաքի փողոցներով, չխուսափեն անձնապես մարդկանց հետ շփվելուց և հնարավորինս շատ մասնակցություն ունենան քաղաքում տեղի ունեցող տարբեր մեծ ու փոքր միջոցառումներին:

Մի խոսքով, քաղաքի ղեկավարները պետք է ապրեն նաև սովորական քաղաքացու առօրյայով, որպեսզի ավելի լավ հասնական և լուծեն առկա խնդիրները»:

ՀՀ ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանը ֆեյսբոի իր էջում գրել է.

«ՍԿՍԵՔ ՁԵԶԱՆԻՑ

Երևանի քաղաքապետի ընտրությունների նախաշեմին լրատվական դաշտում դռնեդուռ ընկած որոշ գործիչ-քարոզիչներին հարկ եմ համարում հիշեցնել, որ՝

1. Երևանը ՊԼԱՑԴԱՐՄ չէ, որ օգտագործեք 2017-2018 թթ ընտրական ցիկլին Հայաստանում ստրկատիրական կամ ֆեոդալական կարգեր վերահաստատելու համար:

2. Երևանը ՊՈԼԻԳՈՆ չէ, որ փորձարկեք ձեր՝ տարիներ շարունակ բոցկլտացող քաղաքական ամբիցիաները:

3. Եվ վերջինը, Երևանը ՄՈՆԻՏՈՐ չէ և ոչ թե ամպագոռգոռ խոսացող դեմքերի, այլ աշխատող ու խնամող ձեռքերի կարիք ունի»:

Այսօր՝ ապրիլի 3-ին, արտակարգ դեպք է տեղի ունեցել Կոտայքի մարզում: Ժամը 14:00-ի սահմաններում Չարենցավանի բժշկական կենտրոն Ոստիկանության Չարենցավանի բաժնից ահազանգ է ստացվել, որ Արզաքան գյուղի «Հերոսների» հուշարձանի մոտ մի տղամարդ ոտքերը մեխել է ասֆալտին:

Ինչպես հայտնում է ֆոտոլրագրող Գագիկ Շամշյանը, այդ քաղաքացին Ենոք Գրիգորյանն է, ով իր այդ քայլը կապում է ի նշան բողոքի Ճանապարհային ոստիկանության աշխատակից Գեղամ Հովհաննիսյանի և նրա կնոջ եղբոր՝ Միհրան Վարդանյանի դեմ: Ի դեպ, ըստ գյուղացիների, սա առաջին դեպքը չէ, որ նա դիմում է նման քայլի:

Այսօր Ե. Գրիգորյանը Չարենցավանի ոստիկանապետից պահանջում է, որպեսզի նա աշխատանքից ազատի Գ. Հովհաննիսյանին, սակայն երբ գյուղացիները նրան ասել են, որ Չարենցավանի ոստիկանապետը իրավասու չէ, պատասխանել է՝ դե ուրեմն թող նրան էլ գործից ազատեն:

shamshyan.com

ՀՀԿ պատգամավոր Կարեն Ավագյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Եթե ընդդիմադիր կամ այլընտրանքային ուժերի աննախադեպ ակտիվություն է ու պոպուլիզմի չափաբաժնի ավելացում, ուրեմն առաջիկայում ընտրություններ են։ Եվ այդ ուժերը, որպես կանոն, փորձում են երկրի կործանման տպավորություն ստեղծել ու «փրկչի» կեցվածք ընդունել՝ անկախ նրանից, թե ինչ ընտրություններ են։ Այս օրինաչափությունն այսօր էլ կրկնվում է։ «Փրկչի» կեցվածք ընդունողները մոռանում են, որ հաճախ անհասկանալի պատճառաբանություններով հրաժարվում են մասնակցել քաղաքական գործընթացներին կամ էլ մասնակցելուց հետո տեսնում ենք, թե ինչի են հանգեցնում իրավիճակը։

Մեր ժողովուրդը «փրկիչների» չի հավատում, նա իրատես է և կարողանում է չակերտավոր փրկիչներին տարբերել քաղաքական հստակ կուրս ունեցող ուժերից»:

Աշխարհում տհաճ քաղաքական երևույթներից ամենատհաճներից մեկը կուսակցությունների երիտթևերն են: Պարզ է, իհարկե, որ կուսակցությունները պետք է նախապատրաստեն իրենց հերթափոխը` մարդկանց, որոնք պետք է 10, 20, 30 տարի հետո դառնան պատգամավորներ, նախարարներ, մեծ ու փոքր «նաչալնիկներ»: Բայց արդյոք դրա համար անհրաժե՞շտ է լինել այդ աստիճանի «քառակուսի» և դատարկ: Քառակուսին, հիշեցնեմ, իմ կարծիքով, նա է, ով ենթարկվելով կուսակցական կարգապահությանը` չի ցանկանում որևէ երևույթի մեջ տեսնել որևէ երանգ, որը կհակասի իր պատկերացրած «կուսակցական գծին»: Այդպիսի մարդիկ ընդունակ են միայն շաբլոն մտածելակերպի և բովանդակազուրկ ճռճռան տեքստերի արտաբերման: Բացի այդ, հնարավոր չէ պատկերացնել «երիտթևի» որևէ ներկայացուցի` առանց թանկարժեք կոստյումի և փողկապի և առանց պսպղուն կուսակցական կրծքանշանի: Այս պահին առավել ակտիվ են ՀՀԿ և ԲՀԿ «երիտթևերը»: Դա ունի իր բացատրությունը, առջևում են Երևանի ավագանու ընտրությունները, որտեղ չի որոշվում համապետական իշխանության հարցը և, հետեւաբար, կարելի է քիչ թե շատ անկաշկանդ լինել: Բայց նույնիսկ այդ «անկաշկանդ» մթնոլորտում տվյալ կուսակցությունների «պառավթևերը» չեն կարող իրար «բզբզել» քիչ թե շատ բարձր մակարդակով` չափից դուրս շատ են ընդհանրությունները: Իսկ ահա երիտասարդներին կարելի է և նույնիսկ ցանկալի է կսմիթներ փոխանակել` գուցե ապագա ընտրություններից առաջ իրար թեթևակի «փչացնելը» ինչ-որ դիվիդենդներ կարող է բերել: Եվ սկսվում է «ավանդական» երկխոսությունը, «որոշ քաղաքական ուժերի ուզում եմ հիշեցնել», «որոշ չկայացած գործիչների ուզում եմ խորհուրդ տալ»: Մոտակա մեկ ամիսը դա է լինելու: Փորձեք հարցնել որևէ «երիտթևականի»` ինչո՞վ է տարբերվում իր կուսակցությունը մյուս կուսակցություններից: Նա կպատասխանի. «Իր գոյության ողջ ընթացքում իմ կուսակցությունն ապացուցել է, որ այն միշտ ժողովրդի կողքին էր, մշտապես ապրել է ժողովրդի ցավերով, մենք շատ չենք խոսել, մենք միշտ ժողովրդի մատից փուշ ենք հանել, ժողովրդի դարդին դարման ենք արել»: Եվ այլն: Կազմեք կարճ նախադասություններ «ժողովուրդ» բառով, և դուք արդեն երիտասարդ, խոստումնալից քաղաքական գործիչ եք: Այդ ոչինչ չնշանակող, որևէ բովանդակություն չունեցող ֆրազները` գումարած այլ կուսակցությունների հասցեին թունոտ ակնարկները, փայլուն քաղաքական կարիերայի հիմքն են: Կարևորը չմտածելն է և պատրաստի ձևակերպումները վարժ առոգանությամբ կրկնելը:
Միայն մի հարց է ինձ հուզում`եթե 20 տարի բոլոր ընդդիմադիր և իշխանամետ կուսակցությունները ժողովրդի մատից փշեր էին հանում, ինչո՞ւ են, այնուամենայնիվ, այդքան շատ փշեր մնացել:

Առավոտ

Մարտի 23-ին իր երկրային կյանքն ավարտեց Ռուսաստանի երբեմնի ամենահարուստ և ազդեցիկ օլիգարխը` Բորիս Բերեզովսկին. օտարության մեջ` Մեծ Բրիտանիայում, որպես վտարանդի:

Մահից ընդամենը շաբաթներ առաջ վերաիմաստավորելով ամեն ինչ, և գրավոր դիմելով Վլադիմիր Պուտինին` թույլ տալ վերադառնալ Ռուսաստան ցանկացած նախապայմանով:

Երբեմնի ստվերային տիրակալին, կոտրելով լոգասենյակի դուռը, մահացած գտավ թիկնապահը: Ինչպես սիրում են ասել ռուսները` «դագաղը գրպաններ չունի»:

ԱՄԵՆԱՏԱՐԱԾՎԱԾ ՎԱՐԿԱԾՆԵՐԸ

 Մինչ ԽՍՀՄ-ի կործանումը Բերեզովսկին ավելի շուտ հայտնի էր որպես միջին կարգի գիտնական: Վկայություններ կան նաև, որ 1979-ից նա եղել է ԿԳԲ-ի գործակալ` խոշոր հաշվով, ԽՍՀՄ-ում շատերի համար կարիերային նպաստող հանգամանք: Ակադեմիկոս նա դարձավ արդեն հարստանալուց հետո` այդ տիտղոսը որպես խաղալիք նետելով դարակի հեռավոր անկյունում: Հարստանալու պատմությունն էլ ստանդարտ է և անհետաքրքիր` ճիշտ ժամանակին հայտնվել ճիշտ տեղում և ի սպառ զրկված լինել խղճից, և դա առանձնապես հետաքրքիր չէ, Ռուսաստանի բնակչության 90 տոկոսը բաղկացած է բերեզովսկիներից, պարզապես նրանք փող չունեն…

Առավել հետաքրքիր է նրա քաղաքական դերակատարությունը. Բերեզովսկին եղել է ԱՊՀ գործադիր քարտուղար, ՌԴ Անվտանգության խորհրդի քարտուղար: Նրա անվան հետ կապվում են բազում քաղաքական սպանություններ ամբողջ հետխորհրդային տարածքով մեկ, այդ թվում` վարչապետ Ժվանիայի սպանությունը Վրաստանում և Յուշչենկոյի թունավորումն Ուկրաինայում:

Բայց գրեթե վստահաբար կարելի է ասել, որ նա կապ չի ունեցել «Հոկտեմբերի 27-ի» հետ, թեև 1999  թվականին քիչ ստվերային ջանքեր չի գործադրել, որպեսզի նպաստի Գոբլի ծրագրի կենսագործմանը… Սակայն ամենանշանակալին նրա դերն էր Ռուսաստանի իշխանության ներսում, հենց նա եղավ Վլադիմիր Պուտինին իշխանության բերողը: Դրանից և բխում է ամենահարգի վարկածը` Բերեզովսկուն սպանել են ռուսական հատուկ ծառայությունները:

 ՌՈՒՍԱԿԱՆ ՀԵՏՔ. Հայտնի է, որ հենց նրա գաղափարն էր` համեստ պետականամետ ԿԳԲ-ի սպա Վլադիմիր Պուտինին ներկայացնել Բորիս Ելցինին որպես լավագույն իրավահաջորդ: Հենց Բերեզովսկու հորդորով Պուտինը նշանակվեց վարչապետ, և Բերեզովսկուն պատկանող հեռուստակայսրության շնորհիվ Ռուսաստանին անհայտ սպան ընտրվեց նախագահ: Բերեզովսկին վստահ էր, որ Պուտինը երբեք ռեալ չի ձգտի առաջին դերակատարմանը: Նա հույս ուներ, որ կստեղծի երկու կուսակցություն. մեկը`ազգային-պահպանողական, հենց Պուտինի ղեկավարությամբ, մյուսը` լիբերալ, և երկուսի ռեալ ստվերային ղեկավարումը կպահի սեփական ձեռքերում, փաստացի մինչև կյանքի վերջ մնալով Ռուսաստանի իրական տիրակալ: Սակայն այդ խորամանկ ծրագիրը տապալվեց` Վլադիմիր Պուտինը աստիճանաբար Բորիս Բերեզովսկուց խլեց իշխանական և լրատվական լծակները, ու ի վերջո երբեմնի ամենակարող օլիգարխը դարձավ վտարանդի: Բնականաբար, նա ատելությամբ լցվեց Պուտինի հանդեպ, և հետագայում ֆինանսավորեց բոլոր ընդդիմադիր շարժումները:

Ըստ «Ռուսական հետքի» վարկածի, Պուտինի վարչակազմը պարզապես որոշեց վերացնել Բերեզովսկուն, քանզի վերջինս գիտեր բոլոր մութ գաղտնիքներն այն մասին, թե ինչպես իրականում Պուտինը եկավ իշխանության, գումարած դրան` Բերեզովսկու ֆինանսներով են սնվում ռուսական բոլոր «նարնջագույն» շարժումները:

 ԲՐԻՏԱՆԱԿԱՆ ՀԵՏՔ. Մեծ Բրիտանիայում հաստատվելուց հետո, Բորիս Բերեզովսկին սերտորեն համագործակցում էր բրիտանական հատուկ ծառայությունների հետ, ինչը չի էլ թաքցրել իր հարցազրույցներում: Իրականում նա ռուսական ընդդիմությանը ֆինանսավորում էր ոչ թե սեփական, այլ բրիտանական հատուկ ծառայությունների փողերով: Նա միջնորդ եղավ ինչպես նախկին ԽՍՀՄ տարածքում, այպես էլ Մերձավոր Արևելքում բրիտանական բազում դավադիր ծրագրեր իրագործելու գործում: Երբ նա մտադրվեց ցանկացած նախապայմանով վերադառնալ Ռուսաստան ու խնդրագրով դիմեց Վլադիմիր Պուտինին, բրիտանացիները որոշեցին նրան լիկվիդացնել` սեփական գաղտնի օպերացիաների մասին ճշմարտությունն ընդմիշտ գերեզմանելու նպատակով:

 ԻՆՔՆԱՍՊԱՆՈՒԹՅԱՆ ՎԱՐԿԱԾ. Վերջին տարիներին Բորիս Բերեզովսկին հսկայական ֆինանսական կորուստներ ունեցավ, աստղաբաշխական գումարներ վճարելով ինչպես նախկին կանանց, այնպես էլ ատելի մրցակիցներին: Ամենադաժան հարվածը դատարանում իր ախոյան Ռոման Աբրամովիչին պարտվելն էր, ինչը գործնականում սննկացնում էր Բերեզովսկուն: Նախկին ամենազորն ընկավ դեպրեսիայի մեջ և վերջ տվեց կյանքին:

«ԱՐԳԵԼՎԱԾ» ՎԱՐԿԱԾ. ԴԺԲԱԽՏ ՊԱՏԱՀԱՐ ՍԵՌԱԿԱՆ ԱՅԼԱՍԵՐՈՒԹՅԱՆ ՊԱՀԻՆ

Գոյություն ունի, սակայն, վարկած, որը անհարմար է աշխարհի զորավորաց համար, քանզի թույլ չի տալիս Բերեզովսկու մահը խաղարկել աշխարհաքաղաքական հակառակորդի դեմ և կիրառել դա որպես շահարկման լծակ: Դա յուրահատուկ պայմաններում տեղի ունեցած դժբախտ պատահարի վարկածն է:

Բերեզովսկու դիակի հերձումը ցույց տվեց, որ նա մահացել է կախելու կամ կախվելու հետևանքով, սակայն Սքոթլանդ-Յարդը բռնության գործադրման որևէ հետք չի հայտնաբերել: Բերեզովսկու դին հայտնաբերվել է ներսից կողպած լոգասենյակում, կողքն ընկած էր նրա շարֆը: Անշուշտ, կախվելու կամ կախելու համար շարֆը ամենահարմար գործիքը չէ, այդպիսի գործերի համար գոյություն ունի պինդ պարանների լայն տեսականի… Շարֆն առավել հարմար է մարդուն կիսախեղդ վիճակի հասցնելու համար: Ստացվում է, որ Բորիս Բերեզովսկին լոգասենյակում փակվել էր, որպեսզի բոլորից թաքուն ինքն իրեն հասցնի կիսախեղդ վիճակի, սակայն չափն անցավ և մահացավ: Սակայն նրա ինչի՞ն էր պետք ինքնակիսախեղդ լինելը…

Մի շարք ռուս բլոգերներ առաջ քաշեցին հետաքրքիր վարկած` յուրահատուկ այլասերված ինքնաբավարարման հակումների մասին, որը կոչվում է ԱՈՒՏՈԱՍՖԻՔՍՈՖԻԼԻԱ:

Ուշագրավ է, որ այդ մասին բլոգային գրառումները ռեկորդային արագությամբ արգելափակվում էին բլոգոհոսթինգների ադմինիստրատորների կողմից: Տողերիս հեղինակը 5 օրում հայտնաբերեց այդպիսի արգելափակումների շուրջ 200 դեպք… Ուստի դիտարկենք, թե ինչ է իրենից ներկայացնում այդ սեռական այլասերումը:

 ԱՈՒՏՈԱՍՖԻՔՍՈՖԻԼԻԱ. Սեռական ինքնագրգռման կտրուկ ուժեղացում դեպի թոքեր և հետևաբար` ամբողջ օրգանիզմ թթվածնի հոսքի կտրուկ նվազման ժամանակ: Դա ենթադրում է ինքնախեղդում այնպիսի «կառավարելի» միջոցներով, ինչպիսիք են շարֆերը, ձիգ վիրակապերը, գլխին քաշած պոլիէթիլենե տոպրակները, և այլն: Դատական բժիշկներին հայտնի է այն փաստը, որ կախելու միջոցով մահապատժի ենթարկվածների մոտ երբեմն պատահում է սերմնաժայթքում մահից առաջ: Գլխուղեղի թթվածնային քաղցը առաջացնում է տարբեր տեսիլքներ և զգացողություններ, ու ինչպես ալկոհոլի, այնպես էլ թմրանյութերի կողմից էյֆորիկ վիճակի հարուցումը կապված է այն պարզ փաստի հետ, որ դրանք հարուցում են գլխուղեղի թթվածնային քաղց, որից մահանում է նյարդային բջիջների որոշակի քանակ, որոնք և մեռնելիս գոյացնում են տարբեր հաճելի զգացողություններ: Կիսախեղդելու վիճակները առավելագույնս ուժեղ արդյունք են տալիս հենց այդ տեսակետից:

Միայն ԱՄՆ-ում արձանագրվում են շուրջ 1000 մահեր աուտոասֆիքսոֆիլիայի ակտի պահին տեղի ունեցած դժբախտ պատահարներից: Որոշ դեպքերում անգամ խեղդող միջոցից վերջին պահին ազատվելը չի փրկում սիրտի կանգ առնելուց: Այդ եղանակով մահացել են այնպիսի հայտնի մարդիկ, ինչպիսիք են կինոաստղ Դևիդ Քերրադայնը (խաղացել է Բիլլի դերը Տարանտինոյի «Սպանել Բիլլին» ֆիլմում), Արգենտինայի կառավարության անդամ Իվեն Հեյնը և բրիտանացի հռչակավոր հեռուստահաղորդավար Քրիսթիան Դիգբին:

Սակայն ի՞նչը պետք է Բերեզովսկու սեռական կյանքում բերեր սեռական այլասերության այդ ծայրահեղ տարբերակին: Պատասխանը գտնում ենք նրա սեքսուալ կենսագրությունում: Այդտեղ առկա է երկար տարիների մանկապղծություն, այդ թվում` սադոմազոխիստական դրսևորումներով:

 ՄԱՆԿԱՊԻՂԾԻ ՈՒՂԵԾԻՐԸ.  Բրիտանական մամուլը բավականին մանրամասն նկարագրել է Բերեզովսկու մանկապիղծ հակումները: Բրիտանիայում բնակվելու 12 տարիների ընթացքում նրա մոտ շատ հաճախ բերում էին անչափահաս աղջիկների: Այդ մանրամասները լույս աշխարհ դուրս եկան, երբ նրան դատի տվեց նախկին վարորդ-թիկնապահ, նախկինում հատուկջոկատային Մարկ Փենդլբերին: Վերջինիս վկայություններով, որոնք հնչել են նաև դատարանում, նա մանկահասակ` մինչև 16 տարեկան աղջիկներին, բերում էր օլիգարխի դղյակ:

Բացի այդ, Բերեզովսկին սիրում էր անչափահասների հետ սեքսով զբաղվել կատաղի արագությամբ սլացող ավտոմեքենայի մեջ և, վարորդի վկայությամբ, երբեմն դա անում էր միաժամանակ երկու աղջիկների հետ:

Սակայն մանկապղծությունն սկսվել էր դեռ Ռուսաստանում, դեռ 1990-ականներին:  1997-ին նա հանդիպեց այն դեռահասին, որի հետ երկար տարիներ պահպանում էր սադոմազոխիզմով ուղեկցվող սեռական կապ: Հայտնի լուսանկարիչ Լև Բորոդուլինի որդի, էրոտիկ լուսանկարչության գծով մասնագիտացած Ալեքսանդր Բորոդուլինը Բերեզովսկու մոտ բերեց 14 տարեկան Մարիանա Կոնովալովային: Նովոկուզնեցկ քաղաքից եկած այդ` արդեն իսկ որոշ քրեական հեղինակությունների ձեռքով անցած փչացած գեղեցկուհին այնքան էր դուր եկել Բերեզովսկուն, որ օլիգարխն այլևս հրաժարվեց անչափահաս պոռնիկների մատակարար ոմն Լիստերմանի ծառայություններից: Փչացած պարմանուհին և օլիգարխը իրար լավ համապատասխանում էին: Բերեզովսկին նրան հրապարակավ նվաստացնում էր` այսպես, 1999-ին «Էլդորադո» ռեստորանում, ռուս լրագրողների վկայությամբ, Մարիանան, մտնելով խնջույքի սեղանի տակ, Բերեզովսկուն մինեթ էր անում` չքաշվելով սեղանակիցների և մատուցողների ներկայությունից: Օլիգարխը նրան տներ և շքեղ ավտոմեքենաներ էր նվիրում, նա Մարիանայի ծննդյան օրերի տոնակատարություններին հրավիրում էր ամանահռչակավոր էստրադային աստղերին, բայց նաև ծեծում ու նվաստացնում էր սիրուհուն, և ըստ ռուսական դեղին մամուլի, նաև սադոմազոխիստական գործիքներ էին կիրառվում: Սակայն Մարիանան նույնպես նվաստացնում էր այդ ամենազոր օլիգարխին, վերջինիս ընկերների ներկայությամբ նրան անվանելով «կեղտոտ գարշելի ջհուդ»:

Նա բավականին հաճախ դավաճանում էր Բերեզովսկուն տարբեր երիտասարդների հետ, որոնք բոլորը (այդ թվում մեր հայրենակից Աղաջանովը) սպանվել են, և սպանությունները չեն բացահայտվել: Ի վերջո, երբ Մարիանան դարձավ չափահաս, նրանց կապը կտրվեց, և Մարիանա Կոնովալովան հայտնվեց արտերկրում (որոշ մանրամասներ տես տեսանյութում` http://youtu.be/-qbYc2g7_bI): Սակայն սադոմազոխիզմի տարրերով հակումը մանկահասակ աղջիկների նկատմամբ նրա մոտ պահպանվեց ընդմիշտ: Դա տարավ դեպի սեքսի էքստրեմալ տեսակներ (զորօրինակ` 250 կմ/ժամ արագությամբ Լոնդոնով սլացող ավտոմեքենայի մեջ), ու ի վերջո հանգեցրեց դեպի ինքնաբավարարում ինքնախեղդման պայմաններում: Ու սեփական շարֆը սպանեց երբեմնի գերհզոր և գերազդեցիկ օլիգարխին 67 տարեկան հասակում, գարնանային օրահավասարից երկու օր անց, որն ապրեց որպես հրեշավոր սրիկա և մեռավ անհեթեթ ու ծիծաղելի…

«Ժամանակի մեքենան» վարեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ

Պարույր Հայրիկյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Սիրելի բարեկամներ,

Ձեզ եմ գրում, բայց չմոռանանք, որ նաեւ չարեկամներն են կարդում։ Դրանց արձագանքներից երեւում է, որ դրանք իսկապէս արժեքային համակարգի դէմ են կռիւ տալիս եւ աւելի յետեւողական են, քան ահաբեկիչները։

Այսօր երկու ջհել խօսում էին եւ անսքող յոյս յայտնում, որ Հայրիկեանի էջը փակուել է։ Մի հարցնող լինի, թէ այդ ինչ էջի մասին եք խոսում, երբ է այդ էջը բացուել, դուք ինչ կապ ունեք այդ էջի, նրա փակուելու ու Հայրիկեանի հետ… Բայց կրքոտ խօսում են, որ մտածես, թէ սրանք իրենց խակ մտքով փորձում են աւարտին հասցնել իրենց ձախողուած բոլշեւիկ տատիկ-պապիկների գործը եւ լրագրողական դաշտում տեռորիստութիւն անել։ Պարզ է, իրենց աշխատավարձ տուող իրենց տէրերի հրահանգն են կատարում, բայց մի դրանց խւսուածքին նայես, «կհիանաս» արտաբերած բառերի կույտով։ Աստուած իրենց հետ։ Այսօր ձեզ ուզում եմ ներկայացնել այս որոշումը.

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ

………. …………….. 2013 թվականի N ……… Ա

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՌՈՂՋԱՊԱՀՈՒԹՅԱՆ
ՆԱԽԱՐԱՐՈՒԹՅԱՆԸ ԳՈՒՄԱՐ ՀԱՏԿԱՑՆԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ
——————————————————————————————————

«Հայաստանի Հանրապետության բյուջետային համակարգի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 19-րդ հոդվածի 3-րդ կետին համապատասխան՝ Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը ո ր ո շ ու մ է.

Հայաստանի Հանրապետության 2013 թվականի պետական բյուջեով նախատեսված Հայաստանի Հանրապետության կառավարության պահուստային ֆոնդի հաշվին (բյուջետային ծախսերի տնտեսագիտական դասակարգման «Այլ նպաստներ բյուջեից» հոդվածով) 2013 թվականի երկրորդ եռամսյակում Հայաստանի Հանրապետության առողջապահության նախարարությանը հատկացնել 20,500.0 հազ. դրամ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի 2013 թվականի ընտրություններում նախագահի թեկնածու Պարույր Արշավիրի Հայրիկյանի բուժումը արտերկրում իրականացնելու նպատակով:

ՀԻՄՆԱՎՈՐՈՒՄ

«Հայաստանի Հանրապետության առողջապահության նախարարությանը գումար հատկացնելու մասին» ՀՀ կառավարության որոշման նախագծի

2013թ. Հայաստանի Հանրապետության նախագահի ընտրությունների քարոզարշավի ժամանակ մահափորձ էր կատարվել ՀՀ նախագահի թեկնածու Պարույր Արշավիրի Հայրիկյանի վրա:

Պ.Հայրիկյանի բուժումը կազմակերպվել էր Երևանի մասնագիտացված բուժհաստատություններում, սակայն առողջության լիարժեք վերականգման համար նպատակահարմար է շարունակել բուժումը արտերկրում: Նախնական հաշվարկներով բուժումը արտերկրում հնարավոր է կազմակերպել մոտ 20,500.0 հազ. դրամով:

Ելնելով վերոգրյալից, ինչպես նաև հաշվի առնելով Պ.Հայրիկյանի ներդրած ավանդը Հայաստանի անկախացման գործում առաջարկում ենք ՀՀ կառավարության պահուստային ֆոնդի հաշվին գումար հատկացնել ՀՀ առողջապահության նախարարությանը բուժումը արտերկրի կլինիկայում կազմակերպելու համար:

ՀՀ ԱՌՈՂՋԱՊԱՀՈՒԹՅԱՆ ՆԱԽԱՐԱՐ
ԴԵՐԵՆԻԿ ԴՈՒՄԱՆՅԱՆ

Փաստաթղթից երեւում է, որ անձեռնմխելիութեամբ օժտուած սակայն այդ կարգավիճակում մահափորձի ենթարկուած անձին երկու ամիս բուժել փորձելուց եւ յաջողութեան չհասնելուց յետոյ են որոշել բուժումն արտերկրում կազմակերպել։

Ապազգային տարրին կատաղութեան հասցրած հատուածը՝ «…ավանդը Հայաստանի անկախացման գործում…» «Ինչպէս նաեւ» հաւելումով է միայն նշւում։

Առայժմ այսքանը»։

Լրագրող Կարմեն Դավթյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Շատ հետաքրքիր օրինաչափություն է նկատվում:
Ընտրությունների շեմին, ընթացքում, հետո`տեղի են ունենում աղմկալից ինչ-որ դեպքեր:
Հիմնականում` մահափորձ, այսօր արդեն`սպանություն:
Հասկանալի է, կեսարինը` կեսարին, Աստծունը` Աստծուն: Իրավապահ համակարգը կպարզի` ինչ է տեղի ունեցել, ինչու, և չի կարելի խցկվել այդ ամենի արանքում:
Այնուհանդերձ, որոշակի օրինաչափություն, իսկապես, նկատվում է:
Հայրիկյանի դեմ մահափորձի մասին շատ խոսեցինք. բացարձակապես քաղաքական կոնտեքստում էր. խնդիր էր դրված հետաձգել ընտրությունները:
Ասել ենք` նման տեխնոլոգիա կիրառվել է նաև Ռուսաստանում` Պուտինի երկրորդ ընտրության ժամանակ, երբ թեկնածուներից Ռիբկինը առևանգվեց, բայց սցենարը տապալվեց: Ինչպես և մեզանում:
Դանակը ձեռքը հոգեկան հիվանդը, չգիտես ինչու, Րաֆֆու միտինգների «թեժ» պահին վազում է լավագույնս հսկվող Ազգային ժողով, ուր մի անգամ արդեն «վազել» է Նաիրի Հունանյանը:
Եվ դա այն պահին, երբ ոչ մի կերպ չի ստացվում «անհնազանդների» շարժումը լայնամասշտաբացնել. բրգացնել, դրանով վարակել ողջ երկինքն ու երկիրը` հայոց:
Հոգեկան հիվանդ մարդը չգիտի` ինչու է վազում ԱԺ, իրեն «վազեցնողները» լավ գիտեն` ինչու;
Կարդացեք և դիտեք ոչ անհայտ Իվաշովին. նա գիտակ-կորիֆեյ է` գիտակցության վրա վիրտուալ, չիպային, մագնիտնի ազդեցությունների գծով;
Հիմա, այսօրվա` Կոտայքի ազատամարտիկ գյուղապետի սպանությունը:
Դաշնակցական է: Կոտայքի մարզում: Հնչում է ՀՀԿ-ից` դավին «մասնակցի» անուն:
Կարելի՞ է ասել բոլորն էլ կոդային են:
Քաղաքականապես ասած` տաք ու պաղի արանքում: Եսի՞մ:
Երկրորդելով, որ պատճառ-հետևանքային կապի բացահայտումը բացառապես իրավապահների տիրույթում է, պարզապես շատ հետաքրքիր է, որ այս փուլում և կրկին տեղի է ունենում իրավիճակի որոշակի լարում, էսկալյացիա:
Ցուցա՞նքը: Դե որ իրավիճակը «կոնտրոլի» տակ չէ: Էս երկիր` երկիր չէ, էս ինչ բարքեր են, … մի խոսքով. արդարացի կոչեր, որոնք սակայն ոչ մի կապ չունեն այլևս երկնում ճախրող ազատամարտիկի հետ:
Այլ` հնարավոր է և ծառայում են շատ բանալ, պրակտիկ նպատակների: Նույնիսկ դրդումների:
Եվ այնուհանդերձ, անկախ այլևս ամեն ինչից.
-Խաղաղության մեջ ճախրիր, եղբայր»:

Սարդարապատ շարժման նախաձեռնող, Շուշի առանձնակի գումարտակի ղեկավար Ժիրայր Սեֆիլյանը` անդրադառնալով Պռոշյանի գյուղապետ՝ իր մարտական ընկեր Հրաչ Մուրադյանի սպանությանը, ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Իմ խորին ցավակցությունն եմ հայտնում մարտական ընկերոջս՝ Պռոշյանի գյուղապետ Հրաչ Մուրադյանի մերձավորներին, հարազատներին ու ընկերներին: Հրաչն ազնիվ ու սկզբունքային մարդ էր և չէր հաշտվում անարդարության ու ապօրինության հետ: Նա անցավ Արցախյան ազատամարտի թոհ ու բոհով, սակայն սպանվեց հայրենի գյուղում՝ զոհ դառնալով երկրում տիրապետող հանցավոր բարքերին, որոնց համար մարդու կյանքը ոչ մի արժեք չունի»: