ՀՀ ոստիկանության ՔԳՎ Էրեբունու քննչական բաժնի քննիչ Հ. Դելեյանի որոշմամբ` 12.06.2010 թ. կարճվել է Սարիբեկ Սուքիասյանի եւ Արտաշես Ստեփանյանի կողմից «Բյուրեղ» ՍՊԸ նախկին բաժնետեր Գոռ Դավթյանին ապօրինի ազատությունից զրկելու վերաբերյալ քննվող քրեական գործի վարույթը: Կայացված որոշման համաձայն` «Հայէկոնոմբանկի» տնօրենների խորհրդի նախագահ Սարիբեկ Սուքիասյանի եւ «Նարեկ» ՍՊԸ տնօրեն Արտաշես Ստեփանյանի նկատմամբ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 133-րդ հոդվածի (ազատությունից ապօրինի զրկելը) 2-րդ մասի 1-ին եւ 7-րդ կետերով քրեական հետապնդումը դադարեցվել է հանցակազմի բացակայության հիմքով: Արտաշես Ստեփանյանի նկատմամբ քրեական հետապնդումը, նույն` հանցակազմի բացակայության հիմքով դադարեցվել է նաեւ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 235-րդ հոդվածի 1-ին մասով (ապօրինի կերպով զենք, զինամթերք պահելը):

Նույն որոշման համաձայն` ՀՀ քրեական օրենսգրքի 137-րդ հոդվածի 1-ին մասով (ապօրինի կերպով զենք, զինամթերք պահելը) քրեական գործի վարույթը կարճվել է` հանցագործության դեպքի բացակայությամ պատճառով:

Սա պաշտոնական հաղորդագրությունն է։

Բանն այն է, որ Սուքիասյանի եւ Ստեփանյանի նկատմամբ գործը կարճվել է, քանի որ իրավապահների քթի տակից տարել են «Ապօրինի ազատությունից զրկված Գոռ Դավթյանին, վերջինիս` բացատրություն տալու հաջորդ օրերին թռցրել են հանրապետությունից, դրա հետեւանքով Սուքիասյանների դեմ սարքվող գործը փչվել է։ Սա իհարկե միակ պատճառը չէ. Իրավապահները առիթը բաց չէին թողնի գործը չփակելու եւ Սուքիասյանին շարունակաբար կախյալ դրության մեջ պահելու համար, Դավթյանի նկատմամբ էլ հետախուզում կհայտարարեին, բայց վերջինիս եւ այս ամենի թիկունքում կանգնած է մի անձնավորություն որը ամուր կապեր ունի վերին օղակներ հետ։

Հայաստանի Գլխավոր դատախազության պետական շահերի պաշտպանության վարչությունում հարուցվել է քրեական գործ ՙՍմբատյանշին՚ ՍՊ ընկերության տնօրենի կողմից հարկերը վճարելուց չարամտորեն խուսափելու դեպքի առթիվ:

Նախապատրաստված նյութերով պարզվել է, որ ՙՍմբատյանշին՚ ընկերության տնօրենը, 2008թ.-ին տարեկան հարկվող շահույթը չհիմնավորված ծախսերով նվազեցնելու եղանակով, Պետեկամուտների կոմիտեի Աշտարակի տարածքային հարկային տեսչություն 2009թ. ապրիլի 15-ին ներկայացրած շահութահարկի հաշվարկում ներառել է խեղաթյուրված տվյալներ` այդ կերպ խուսափելով առանձնապես խոշոր չափի` 16 մլն 995 հազար դրամ շահութահարկը պետական բյուջե վճարելուց:

Ըստ ՀՀ Գլխավոր դատախազության մամլո հաղորդագրության, փաստի առթիվ հարուցվել է քրեական գործ` ՀՀ Քրեական օրենսգրքի 205-րդ հոդվածի 2-րդ մասով: Քրեական գործն ուղարկվել է Ոստիկանության քննչական գլխավոր վարչություն` նախաքննություն կատարելու համար:

Հատուկ քննչական ծառայությունում քննվում է ՊԵԿ-ի գործունեության հետ կապված բավականին ծավալուն քրեական գործ, որով անցնում են մեկ տասնյակից ավելի մարդիկ, նրանցից երեքը պետեկամուտների ծառայության աշխատակիցներ են եւ ըստ պաշտոնական տեղեկության ձերբակալված են։ Խումբը մեղադրվում է տարիներ շարունակ արժեքավոր ու բարձր հարկվող տեսակի ապրանքներ ներկրելու եւ դրանց փոխարեն, չհարկվող տեսակների`մանր –մունր անարժեք ապրանքներ հայտարարագրելու միջոցով հսկայական գումարներ յուրացնելու մեջ ։

Ըստ մեր ունեցած տեղեկության գործը հարուցվել է ՊԵԿ-ի ոստիկանությունում մոտ երկու առաջ, սակայն ընթացք չի տրվել։ Խնդիրը նրանում է, որ բավականին ծավալուն այս գործը հարուցվել է ՊԵԿ-ի նախկին պետի` Արմեն Ավետիսյանի օրոք։ Այժմ դրա «վերակենդանացումը» կապվում է ներկայիս պետի` Գագիկ Խաչատրյանի զուտ նախորդի կատարած ապօրինությունները ի ցույց դնելու ցանկության հետ։ Անշուշտ նման հարցերը առանց վերին ատյանների չի լուծվում։ Եւ ՊԵԿ-ի նախագահի տրամաչափի պաշտոնյաներին փչացնելը, իրականում նրանց տանիքների միջեւ եղած հակասության արդյունք է։ ՀԳ. ՊԵԿ-ը որեւէ տեղեկություն չի հաղորդում իր աշխատակիցների պաշտոնների եւ ինքնության մասին, պատճառաբանելով, որ գործն ընթացքի մեջ է եւ պարզաբանումները Հատուկ քննչականի իրավասության սահմաններում է։

Վերջապես Բաղրամյան 26-ը լուծեց Երևանի Կենտրոն, Նորք-Մարաշ վարչական շրջանի դատարանի նախագահի նշանակման հարցը:
Երեկ արդարադատության խորհուրդը դատարանի նախագահ է նշանակել Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական համայնքի դատավոր Ռուբեն Վարդազարյանին:

Վարդազարյանը ծնվել է 1967 թ. Երևանում, ավարտել է ԵՊՀ իրավաբանական ֆակուլտետը, աշխատել է միջազգային «Սպուտնիկ» տուրիստական բյուրոյում որպես իրավախորհրդատու, ապա` իրավաբանական բաժնի վարիչ, որից հետո տեղափոխվել է ՀՀ կառավարության վարչական մարմինների վարչություն` գլխավոր մասնագետի հաստիքով:

2001-2007թթ. եղել է ՀՀ Նախագահին առընթեր քաղաքացիության հարցերի հանձնաժողովի անդամ.

2003-2007թթ. -երկակի նշանակության ապրանքների և տեխնոլոգիաների արտահանման վերահսկողության հանձնաժողովի քարտուղար,

2008թ. նշանակվել է հարավային քաղաքացիական դատարանի դատավոր,

2009թ. — Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների ընդհանուր իրավասության դատարանի դատավոր:

ԱԱԾ դպրոցն անցած և երկար տարիներ դատախազության կամքին հլու-հնազանդ Ժորա Վարդանյանից հետո այս նշանակումը գալիս է փաստելու, որ մայրաքաղաքի կենտրոնական դատարանը դուրս է բերվում դատախազական վերահսկողությունից: Նման սուղ աշխատանքային փորձով դատավորի նշանակումը դատարանի նախագահի պաշտոնում, փոքր-ինչ զարմանալի է, բայց և տրամաբանական. Նախագահ Սարգսյանը ամրապնդում է դիրքերը` իր ձեռքը վերցնելով արդարադատության լծակները:

Ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանի պատվի հարցը անժամկետ անորոշության է մատնվել. Հատուկ քննչական ծառայությունում կասեցրել են նախկին փոխոստիկանապետ Գեւորգ Մհերյանի սպանության փաստով հարուցված քրգործը.

Հիշեցնենք, որ սպանությունից հետո բազմաթիվ վարկածներ շրջանառվեցին, ոստիկանապետը խրոխտ հայտարարեց ,թե մարդասպանին գտնելը իր պատվի հարցն է նույնիսկ գործի շրջանակներում ձերբակալություն եղավ։ Ձերբակալված էր Գ. Իգիթյանը, որի եղբոր դատապարտման համար ջանք չէր խնայել Մհերյանը, իհարկե ունենալով Բաղրամյան 26-ի դաբրոն։ Խոսքը տարիներ ձգված դատավարության մասին է, որտեղ էդպես էլ մեղավորն ու անմեղը չտարբերվեցին։ ինչեւէ Իգիթյանի մեղքը չկարողացան ապացուցել, բայց մեր իրավապահների գործելաոճին հատուկ է «անսխալական ությունը» ձերբակալվածին հո բաց չէին թողնի. մի թեթեւ հոդված տվեցին շալակն ու դատապարտեցին։

Մինչ թիվ 1 համաշխարհային լուրին` գնդապետ Քադաֆիի մահվանն անցնելը, ավելորդ չենք համարում ներիշխանական թեմային` ՀՀԿ-ԲՀԿ հակամարտությանն անդրադառնալը: Թեման իրականում ոչ ևս է` երկու կուսակցությունների ներկայացուցիչները հայտարարում են, որ այդպիսի հարց չի քննարկվել ու չի քննարկվելու: Եթե ընդամենը մեկ շաբաթ առաջ ՀՀԿ խմբակցության անդամ Հովհաննես Սահակյանը հաստատել էր, որ կոալիցիայի հետագա ճակատագիրը ՀՀԿ գործադիր մարմնի քննարկման առարկա է, որը պիտի շարունակվեր այս հինգշաբթի, ապա հետո սկսեցին հերքել քննարկման փաստն իսկ:

Ի՞նչ է դա նշանակում` շատ հասարակ փաստ: Որ ԲՀԿ-ն որոշել է չհակադրվել ՀՀԿ-ին, և համատեղ որոշել են ասել, որ հակադրություն երբևէ չի էլ եղել: Որ ամեն ինչ կոալիցիոն հուշագրի շրջանակում է և դրանից դուրս երբեք չի էլ եղել: Դե հետո ինչ, որ երիտասարդ պատգամավոր Սահակյանը ինչ որ բաներ է ասել. նրան տևական ժամանակ չեն գտնի, հետո էլ կմոռացվի: Թե շատ համը դուրս գա` թատերականացված ձևով կզոհաբերեն, միաժամանակ ապահովելով անաղմուկ շահեկան առաջխաղացում գործադիր որևէ օղակում, ուր հրապարակավ երևալը քիչ է, իսկ ռեալ օգուտ ստանալը` շատ… Խոշոր հաշվով, այդպես էլ պիտի լիներ: Եթե սկզում  աշխարհաքաղաքական հաշվարկն այն էր, որ Մոսկվայում ԲՀԿ-ի իրական տիրոջը` Ռոբերտ Քոչարյանին, կհամարեն ռուսամետ, իսկ Սերժ Սարգսյանին` չեզոք, ապա դա տապալվեց, հենց որ արևմտամետ համարվող Տիգրան Սարգսյանի շուրթերով «այո» ասվեց Պուտինի առաջարկած Եվրասիական միությանը: Հետագայում էլ կանխատեսելի է, որ «ամենառուսամետ» հայտարարությունները կհանձնարարվեն «Արևմուտքի մարդ» համարվող Վիգեն Սարգսյանին. ՀՀ նախագահը ի ցույց է հանում, որ համակարգի ներսում զրո դեր ունեն ազդեցիկ պաշտոնյաների քաղաքական ճաշակները:  Դե բնական է, որ եթե համակարգային առումով որոշումներն ընդունվում են հայ-ռուսական անխախտ դաշինքի շրջանակներում, ապա Մոսկվան, իշխանության ամենավերին օղակները թողած, փնտրելիք չունի այլ օղակներում, լինեն դրանք իշխանամետ, թե ընդդիմադիր:

Նույնը տեղի է ունենում նաև Փարիզի և Վաշինգտոնի պարագայում: Ֆրանսիական կողմնորոշման խորհրդանիշ ԱԽՔ-ը վաղուց է քաղաքական զրո ամբողջի վերածված, Ռոբերտ Քոչարյանի ճամբարում էլ այդ ուղղության մասին հիշել չեն կարող, զի կենտրոնացել էին փակուղի մտած մոսկովյան ուղղության վրա: Ինչ վերաբերում է ամերիկյանին, ապա Վաշինգտոնի հիմնական «5-րդ շարասյունից», ՀԱԿ-ից, վաղուց են մնացել միայն կոտոշներն ու սմբակները,  Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ցույց տվեց իր չափազանց ցածր արդյունավետությունը և որպես ապագա նախագահացու, և որպես կուսակցապետ, իսկ «Ազատ դեմոկրատներին» դեռ մի քանի տարի ժամանակ և մի քանի պարկ փող է պետք` գործոն դառնալու համար:

Իսկ հիմա անցնենք Լիբիայի 42 տարվա առաջնորդ գնդապետ Քադաֆիի մահվանը: Մինչև վերջ զինվորականի, առաջնորդի և հայրենասերի պարտքը կատարած և մարտական իրավիճակում զենքը ձեռքին զոհված, հիրավի մեծ հարգանքի արժանի այդ գործիչը կարողացավ հսկայական դերակատարում ունենալ ինչպես «Մեծ Մերձավոր Արևելք» կոչվող տարածաշրջանում, այնպես էլ ամբողջ աշխարհում: Նա կարողացավ հիմնովին արգելակել «արաբական գարուն» անունը ստացած գունավոր հեղափոխությունների շարանը, և մեկ տարի դիմադրելով ամբողջ ՆԱՏՕ-ին` հետաձգեց անկարգությունների հրդեհի մոտենալը մեր երկրի սահմաններին: Դրա համար տրամաբանական է ասել` շնորհակալություն, գնդապետ… Նրա դիմադրության շնորհիվ մինչև հիմա կանգումն է Բաշար Ասադի ռեժիմը Սիրիայում, որը նաև դիմադրության դաս ստացավ, գումարած դրան` այդ ընթացքում ռուսները խելքի եկան, և ի տարբերություն Լիբիայի, էլ չեն հանձնի Սիրիայում առկա սեփական ռազմավարական շահերը: Քանզի Սիրիայում է բազավորված Միջերկրական ծովի նրանց վերջին ռազմածովային հենակետը:

Ռուս-ամերիկյան «պերեզագրուզկա» կոչվող աբսուրդին վերջ տալը նշանակում է նաև, որ նրանք չեն հանձնի և Կովկասի իրենց վերջին ռազմական հենարանը: Ավելին, կգնան բազում քաղաքական և տնտեսական քայլերի, միայն թե պահպանեն իրենց ներկայությունը Հայաստանում: Ու էլ խոսք չի կարող գնալ այն բանի մասին, որ Արցախի հարցում մեր շահերի հաշվին առևտրով վտանգեն Կովկասում իրենց ներկայությունը որպես այդպիսին: Այնպես որ, կրկին գնդապետի արածը օբյեկտիվորեն մեզ օգուտ բերեց:

Համացանցի շնորհիվ նաև փչացվեց «ժողովրդավարության հաղթանակի» պատկեր մատուցելը «տեղեկատվական մատրիցայի» վիրտուալ իրականությանը սովոր արևմտյան սպառողական հանրույթին. այն տեսարանները, թե ինչպես են բորենիների պես հոշոտում Քադաֆիի մարմինը, մեղմ ասած, պիտանի չէր «դեմոկրատիայի բարձր իդեալների հաղթանակի» պատկեր ձևավորելուն: Գնդապետի «հարամ ալեյկում» բացականչությունները («սալամ ալեյկում»-ի ճշգրիտ հակապատկերը) լավ էլ հարամեցին ՆԱՏՕ-ի «գեղեցիկ հաղթանակը» անգամ անասնացած «քաղաքացիական հասարակությունների» աչքում: Ու նաև ակնհայտ է, որ նույն Լիբիայում կռիվները էլ ավելի սարսափելի քաղաքացիական բախումների տեսքով դեռ երկար են շարունակվելու ու պրոբլեմ ստեղծելու բոլորի համար: Անշուշտ, ՆԱՏՕ-ի օպերացիաների դադարեցումը` տեղեկատվական վակուումի ուղեկցությամբ, նաև կնշանակեն նորանոր «դեմոկրատիայի պաշտպանության» գործողությունների ծավալում այլ երկրներում, ու այդ հրդեհն արդեն ավելի կմոտենա Հայաստանի սահմաններին, սակայն մեր երկրում, բարեբախտաբար, «արաբական գարուն» սարքելը այլևս ուշ է:

Որո՞նք են գնդապետ Քադաֆիի դասերը: Ինչպե՞ս նրան, ի տարբերություն այլ ավտորիտար առաջնորդների, հաջողվեց մեկ տարի դիմադրել միաժամանակ «գունավոր» տեխնոլոգիաներին և ՆԱՏՕ-ին: Այդ հարցերի պատասխանները կարևոր են նաև մեր երկրի համար:

Նախ` ֆեյսբուքային հեղափոխական ցանցային քարոզչությունը պակաս արդյունավետ եղավ, զի հսկայական նավթային պաշարներ և քիչ բնակչություն ունեցող Լիբիայում շատ բարձր կենսամակարդակ էր: 42 տարում ոչինչ չունեցող անապատականները սկսեցին ապրել բարեկեցության այնպիսի ստանդարտներով, որ միգուցե ամերիկացիներն էլ նախանձեին: Բայց միաժամանակ բարձր կենսամակարդակի առաջնայնությունը չար կատակ խաղաց Քադաֆիի գլխին. սպառազինության վրա փող քիչ ծախսելը խոցելի դարձրեց Լիբիան ՆԱՏՕ-ի հարվածների նկատմամբ: Դա հատկապես վերաբերում է հակաօդային պաշտպանության համակարգին: Բարեբախտաբար, Հայաստանը ոչինչ չի խնայում բանակի համար, և այդ դրվածքն անփոփոխ է 1992-ից ի վեր…

ԻՆչ վերաբերում է ցանցային հակապետական քարոզչությանը, ապա մերոնք հաջողությամբ կիրառեցին Իրանի փորձը: Հիշեցնեմ, որ 2009-ին սկզբում  Իրանը փորձում էր պայքարել «գունավոր» քարոզչության դեմ, սահմանափակելով ինտերնետ հասանելիությունը: Բայց երբ ամերիկացիները տեխնիկապես հաղթահարեցին դա, Իրանի հատուկ ծառայություններն անցան հեղափոխական քարոզչությանը հակառակ տեղեկատվական հոսքով «խորտակելու» գործելակերպին, և դա տվեց փայլուն արդյունք: Իրանի փորձի ընդօրինակումը մեր երկրում 2010 թվականին և 2011-ի սկզբներին բերեց նրան, որ համացանցի հայկական հատվածում 80-85 տոկոսով գերիշխում է պետականամետությունը, ինչը ՀԱԿ-ին և վերջինիս ամերիկյան հովանավորներին զրկեց կարևորագույն հեղափոխական գործիքից:

Եվ սկսվեց երկխոսություն կոչեցյալը, կամ ավելի ճիշտ` սակարկությունների, «գյալաջիների» շրջանը: Դա այն աստիճանի հիասթափեցրեց և վանեց ՀԱԿ-ի` հեղափոխականորեն տրամադրված հանրային հենարանին, որ «գյալաջիի» ամեն հաջորդ փուլին իշխանությունը կարող էր ավելի ու ավելի քիչ բան առաջարկել ՀԱԿ-ին: Ի դեպ, «գյալաջիների» փորձարկված տեխնոլոգիան հիմա արդեն սկսեցին հաջողությամբ կիրառել նաև բանակը վարկաբեկող իրավապաշտպան կոչեցյալ գրանտակեր կազմակերպությունների նկատմամբ: Պարզապես հիմա Դավիթ Հարությունյանի դերը կատարում է նույն տեսակի ներկայացուցիչ կադրը` պաշտպանության փոխնախարար Դավիթ Տոնոյանը: Ու եթե Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 350 հազարանոց հեղափոխական ընտրազանգվածը ՀԱԿ-ից լիովին հիասթափեցնելու համար պահանջվեց շուրջ 9 ամիս, ապա բանակում հարազատ կորցրածներին և պացիֆիստական տրամադրություն ունեցողներին տարբեր տեսակի Արթուր Սաքունցներից հիասթափեցնելու համար մեկ ամսվա «գյալաջիներն» էլ բավարար են: Իսկ հ/կ-ներին «երկխոսություններից» հրաժարվելը ավելի դժվար է, քան ՀԱԿ-ին. չէ՞ որ երկխոսությունը վիրտուալ «րևմտյան ժողովրդավարության» անկյունաքարն է…

Իսկ թե ինչու Հայաստանում չաշխատեց «Վիկիլիքսի» բացահայտումների գործիքը, որը բազում երկրներ ցնցեց` այդ մասին մի ուրիշ անգամ, կամ ինչպես կասեր Գագիկ Ծառուկյանը` «հաջորդ դասին»:

Վարկածները քննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ

LGBT համայնքի ներկայացուցիչների աշխատանքային խնդիրներին վերաբերող հոդվածը պատրաստելիս, անգամ չէի էլ պատկերացնում, թե որքան բարդ կլիներ այդ նպատակով համապատասխան կապեր հաստատելը: Նյութը պատրաստելու ընթացքում միայն հանդիպումների մասին պայմանավորվելն ու վերջապես հանդիպելը գրեթե 1 ամիս տեւեց, եւ հաջողության հասնելու համար`պետք էր դիմել Հայաստանում բավական տարածված` ծանոթի մեթոդին:

Նախ ես զանգեցի Արգամին` նյութի գլխավոր հերոսին, ու առաջին նախադասությունս այն էր, որ իր հեռախոսահամարն ինձ տվել է մեր ընդհանուր ծանոթը: Հեռախոսահամարը տալու մասին այս նախադասությունը ես այնուհետեւ կրկնում էի անընդհատ` նյութի բոլոր հերոսներին զանգելիս:

Հայաստանում LGBT համայնքի ներկայացուցիչները հիմնականում թաքուն կյանքով են ապրում: Նրանց զգալի մասը երբեւէ չի բացահայտվում, իսկ նրանք, ովքեր չեն թաքցնում իրենց սեռական կողմնորոշումը, հիմնականում անհասանելի են լրագրողների համար:

Արգամի հետ հանդիպեցի իրենց տանը: Սկզբում վախենում էի, քանի որ հանդիպում էինք նրա տարածքում: Վախս կրկնապատկվեց, երբ չէի կարողանում գտնել նրանց բնակարանը, իսկ շենքի մուտքում ընդհանրապես լույս չէր վառվում ու բացարձակ մութ էր: Բայց ամեն ինչ լավ ավարտվեց, քանի որ Արգամը իրականում բարեհամբույր ու հաճելի մի երիտասարդ էր, իսկ նրա հետ շփումը օգնեց ինձ ազատվել հայկական հասարակությունում տարածված շատ կարծրատիպերից:

Մինչ այդ ես չէի շփվել ոչ մի նույնասեռականի հետ, մինչ այդ ես երբեւէ ներկած մազերով տղամարդու հետ հարցազրույց չէի արել, այդ պատճառով ինձ համար էլ դժվար էր այս նյութը պատրաստելը առանց կարծրատիպային մտածելակերպի:

Բայց երբ Արգամը ինձ պատմեց մեկ օր առաջ իր հետ տեղի ունեցածը, ես հասկացա, որ իրենք վախենալու ավելի շատ պատճառներ ունեն. «Երեկ խայտառակ եղա, դուրս էի եկել, որ տեղ գնայի, մարշրուտկա էի սպասում, մեկ էլ մի տղա մեր հայաթից եկավ կայնեց դեմս, սկսեց հայհոյել, մեր քրֆել, ու վերջում էլ մի հատ ապտակեց»:

«Ուզում էի գետինը մտնեի, էդ պահին չգիտեի`ինչ անեի, հետ եկա տուն: Իսկ հայաթում լիքը տղեք էին կանգնած ու ոչ մի բան չարեցին, թեկուզ ինձ ճանաչում են ու գիտեն, որ ես իրանց շենքից եմ: Հիմա վախենում եմ, որովհետեւ հենց էսօրվա նման կարող ա օրը ցերեկով տան սպանեն, ու ոչ մեկ ոչ մի բան չանի»,- անհանգստացած էր Արգամը:

Քանի որ միասեռականների իրավունքները հաճախ ոտնահարվում են, իսկ հասարակության խտրական վերաբերմունքը հաճախ չի էլ բարձրաձայնվում իրավապաշտպան համարվող կառույցների կողմից, նրանք շատ զգույշ են, հաճախ անծանոթների զանգերին չեն պատասխանում, անծանոթ լրագրողների հարցազրույցներ չեն տալիս:

Այս դեպքում օգնության է գալիս ծանոթի մեթոդը: Նախ այն մարդուն, ում հետ դու ուզում ես խոսել, զանգում է նրա ծանոթը, պատմում է քո մասին, որ քեզ կարելի է վստահել, որ դու իսկապես ուզում ես նրանց խնդիրները լուսաբանել, այլ ոչ թե ցածրարժեք սենսացիոն նյութ ես պատրաստում: Եթե հերոսը համաձայնվում է հարցազրույց տալ, ծանոթը քեզ տալիս է նրա հեռախոսահամարն ու արդեն հերթը քո զանգելունն է:

Զգույշ էր նաեւ երկրորդ հերոսս: Մեր ծանոթը նրա երկու հեռախոսահամարներն էլ տվել էր ինձ, սակայն, դրանցից մեկն ավելի նեղ`ընկերական շրջանակի համար էր: Երբ զանգեցի Վահանի այդ երկրորդ հեռախոսահամարին ու ներկայացա որպես նրա ծանոթի ծանոթ լրագրող, նա նախ բավական չոր հարցրեց, թե որտեղից է ինձ մոտ նրա երկրորդ հեռախոսահամարը:

«Մեր ընդհանուր ծանոթն է տվել, — ասացի ես` մտքում աղոթելով, որ սա հարցազրույցի մերժման պատճառ չդառնա: — Նա ձեր երկու հեռախոսահամարն էլ տվել է, ես մտածեցի, որ երկուսով էլ կարող եմ զանգել»:

Բանակցությունները բարեհաջող ավարտվեցին, եւ Վահանի հետ հանդիպեցինք սրճարանում: Նա բիսեքսուալ է, ապրում է Երեւանի պահպանողական թաղամասերից մեկում, ինչը նշանակում է, որ նա երբեւէ չի բացահայտվելու:

«Բայց լավ է, որ գործատուներս գիտեն իմ սեռական կողմնորոշման մասին ու նորմալ են դրան վերաբերվում: Աշխատավայրում բացահայտվելս երկար տեւեց, — պատմում է Վահանը, — սկզբում սկսում ես պարզապես խոսել էդ թեմաներով, այնուհետեւ կարծիք ես հարցնում, փորձում ես ճշտել`նրանց վերաբերմունքը կփոխվի, եթե իմանան քո մասին…»

Վահանն էլ իր հերթին ծանոթ-միջնորդ դարձավ նյութիս համար օգտակար ինֆորմացիա տրամադրած երրորդ հերոսի հետ հանդիպելու համար: Աշոտը «Մենք հանուն սոցիալական հավասարության» ՀԿ-ից է, որի անդամներից որեւէ մեկի հետ կապվելու փորձերս 1 ամիս շարունակ ապարդյուն էին անցնում:

Վերջապես ես ունեի նյութի համար անհրաժեշտ բավական ինֆորմացիա: Բայց ավելի ուրախ էի նրա համար, որ կարողացա հաղթահարել սեփական կանխակալ կարծիքս միասեռականների վերաբերյալ. այժմ ծանոթ եմ LGBT համայնքի շատ ներկայացուցիչների եւ այլեւս ծանոթի մեթոդի կարիք չեմ ունենա նրանց մասին գրելիս:

Հոդվածն արտատպվում է Պատերազմի և խաղաղության լուսաբանման ինստիտուտի «Կովկասյան լրատու» պարբերականից։

Սառա Խոջոյան