ՀԱԿ-ի ամերիկյան գրասենյակը հայտարարել է, որ ամերկահայությունը նույնպես պատրաստ է մայիսի 31-ին անժաmկետ նստացույց հայտարարել, եթե բանտում նույնիսկ մեկ քաղբանտարկյալ մնա:

«Այսօր իշխանությունները կանգնած են լուրջ մարտահրավերի առաջ` կա’մ մինչև մայիսի 31-ը ազատ արձակել բոլոր քաղբանտարկյալներին, կա’մ իրենց ստորագրությունը դնել հասարակություն-իշխանություններ ջրբաժանի ընդդիմության կոչի տակ: Իշխանություններն այլևս սպառել են ինչպես Հայաստանի հասարակության համբերության, այնպես էլ  միջազգային հանրության հանդուրժողականության բոլոր պաշարները և այս պահանջը չկատարելու դեպքում կանգնելու են համաժողովրդական ընդվզման փաստի առաջ, որի առաջին հրահրողները և պատասխանատուն հենց իրենք են` երկրի համար կենսական նշանակության բոլոր բնագավառներում սեփական անհեռանկար քաղաքականության շնորհիվ:  Իշխանությունները պետք է գիտակցեն, որ չեն կարող անվերջ երկարաձգել հասարակության պահանջի և միջազգային հանրության առաջ ստանձնած պարտավորությունների կատարումը:

Սիրելի հայրենակիցներ, ինչպես վերջին հանրահավաքի ավարտին հայտարարեց Հայ ազգային կոնգրեսի կենտրոնական գրասենյակի համակարգող Լևոն Զուրաբյանը, Ազատության հրապարակում անժամկետ նստացույց կսկվի, եթե մինչև մայիսի 31-ը ազատ չարձակվեն քաղբանտարկյալներր: Հայ ազգային կոնգրեսի ամերիկյան գրասենյակը բազմաթիվ հեռախոսազանգեր է ստանում իր համակիրներից, որոնք ցանկություն են հայտնում միանալու Հայաստանի նստացույցին: Այստեղ նույնպես սպառվում է մարդկանց համբերությունը:

Հայ ազգային կոնգրեսի ամերիկյան գրասենյակը հայտարարում է, որ եթե գեթ մեկ քաղբանտարկյալ մնա բանտում մինչև մայիսի 31-ը, ապա Լոս Անջելեսի հայությունը ևս, ի աջակցություն Լևոն Զուրաբյանի նախաձեռնության, նստացույց կկազմակերպի Լոս Անջելեսում ՀՀ Գլխավոր հյուպատոսության մասնաշենքի դիմաց:

Ազատություն բոլոր քաղբանտարկյալներին որպես համաժողովրդական պայքարի արդյունքում Հայաստանի ժողովրդավարացման ուղղությամբ տարվող կարևորագույն քայլի»:

«Վստահ եմ, որ անկախ իրավիճակից` արտահերթ նախագահական ընտրություններում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը կառաջադրի իր թեկնածությունը»,- այսօրվա ասուլիսում նման հայտարարությամբ հանդես է եկել ՀԱԿ համակարգող Լևոն Զուրաբյանը:

Հայտարարությունը խիստ բնական է հնչում, որովհետև տրամաբանական է. եթե բանը հասնի արտահերթ ընտրություններին, ապա ընտրական գործընթացի ֆավորիտը կլինի հենց այն գործիչը, ով ղեկավարել է շարժումը:

Խնդիրն այստեղ այլ հարթության մեջ է: Այս հայտարարությունը մի տեսակ ժամանակավրեպ է հնչում և նմանվում է կոնկրետ պատասխանից խուսափելու փորձի: Նման հայտարարություններ նույն Լևոն Զուրաբյանն անում էր նաև 2008-2010 թթ.-ին, սակայն այդ ժամանակ մարդիկ դրանք ավելի իրատեսական էին համարում: Հիմա շատ քչերն են հավատում, նույնիսկ` ՀԱԿ համակիրների շրջանում, որ այս երկրում հնարավոր են արտահերթ ընտրություններ: Հետևաբար, այդքան էլ ակտուալ չէ խոսել կոնկրետ թեկնածուի մասին` արտահերթ ընտրությունների համատեքստում:

Չգիտեմ` հերթական ընտրությունների պարագայում արդյո՞ք Տեր-Պետրոսյանը կառաջադրվի: Հավանաբար` ոչ

Մեր երկրի առաջին նախագահը պրագմատիկ գործիչ է, միշտ ընդունում է հաշվարկված որոշումներ, չի տրվում զգացմունքներին, այլոց խորհորդներին: 2013 թ.-ին գուցե նա ունենա ավելի բարձր վարկանիշ, քան` ենթադրյալ որևէ մրցակից: Սակայն 2013-ին միանգամայն այլ է լինելու քաղաքական իրավիճակը. տարբերվելու է հնգամյա վաղեմության պատկերից:

Մասնավորապես, այլևս չի գործելու Տեր-Պետրոսյանի վերադարձի, նրա խորհրդավորության էֆեկտը: Պատկերավոր ասած, երկու տարի հետո նա` քաղաքական համակարգը փոխողի փոխարեն, ունենալու է նույն այդ համակարգի, թեկուզև ազդեցիկ, գործոնի կարգավիճակ: Ըստ այդմ, նրա վարքագիծն ավելի կանխատեսելի է լինելու նրա պոտենցիալ հակառակորդների, էլեկտորատի համար:

Բացի այդ, եթե Տեր-Պետրոսյանին չհաջողվի հասնել արտահերթ ընտրությունների, նա կորցնելու է իր էլեկտորատի այն մասը, որն ավելի արմատական է տրամադրված ու ակնկալում է արագ փոփոխություններ: Իհարկե, ադեկվատ չէ համեմատությունը, սակայն հիշենք, որ 2003 թ.-ի ընդդիմության առաջնորդ Ստեփան Դեմիրճյանն արդեն 2007 թ.-ի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ կորցրել էր իր ընտրողների զգալի մասին:

Եթե ՀԱԿ-ին չհաջողվի հասնել նախագահական արտահերթ ընտրությունների, նրա օրակարգում հայտնվելու են մի քանի հարցեր.

Եթե հերթական ընտրություններին մասնակցելու է Տեր-Պետրոսյանը, ո՞րն է լինելու նրա քաղաքական նոր այցեքարտը: Եթե ընդդիմության ղեկավարությունը կանգնելու է այլ թեկնածության վրա, ո՞րն է երաշխիքը, որ նա կարող է ժառանգել Տեր-Պետրոսյանի ընտրազանգվածը կամ անվիճարկելի առաջատար լինել ընդդիմության ճամբարում, նամանավանդ որ` իրենց թեկնածությունն առաջադրելու մասին արդեն հայտարարել են Րաֆֆի Հովհաննիսյանը և Արամ Կարապետյանը:

Կարծում եմ, լրագրողներն ու հասարակությունն առավելապես այս հարցերի պատասխանն են ակնկալում ՀԱԿ համակարգողից:

Սոցիոլոգիական ծառայությունները վկայում են, որ անցած մեկ-երկու օրվա ընթացքում ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամայի վարկանիշն ավելացել է 9 տոկոսով: Այսպես է հասարակությունն արձագանքել աշխարհի թիվ մեկ ահաբեկիչ Ուսամա Բեն Լադենի սպանությանը:

Չնայած սրան, մասնագետները պնդում են, որ գալիք նախագահական ընտրություններում Օբամայի վերընտրությունը երաշխավորված չէ, որովհետև հասարակությունը խիստ դժգոհ է նրա տնտեսական քաղաքականությունից, իսկ ընտրողներին մեկուկես տարի անց կարող է հետաքրքրել ոչ թե Բեն Լադենը, այլ` իրենց կենցաղային, աշխատանքային հարցերը: Բայց ամերիկացիներին հանգիստ թողնենք իրենց դարդերի հետ ու խոսենք վարկանիշներից, դրանց նկատմամբ քաղաքական գործիչների վերաբերմունքից:

Քաղաքակիրթ աշխարհում քաղաքական գործիչները շատ զգայուն են սոցիոլոգիայի, վարկանիշների նկատմամբ, որովհետև նրանց իշխանության կամ քաղաքական գործունեության աղբյուրը հասարակությունն է` իր քվեով, ցանկություններով, սպասումներով, նաև` հիասթափություններով: Մարդիկ ուշադիր հետևում են, թե ժողովուրդն ինչպես է արձագանքում իրենց այս կամ այն քայլին, դրանից հետևություններ անում, սրբագրումներ անում իրենց քաղաքականության մեջ:

Ավտորիտար երկրներում միանգամայն այլ պատկեր է. իշխանավորները թքած ունեն հասարակական կարծիքի, հետևաբար նաև` վարկանիշների ու սոցիոլոգիայի վրա: Մեր տիպի երկրներում ժողովրդի քվեն այնքան էլ կարևոր չէ իշխանության ձևավորման հարցում: Իշխանությունը վերարտադրում է ինքն իրեն:

Եթե Երևանի փողոցներում հարցում անցկացնենք, կպարզվի, որ մեր հասարակության չսիրած մասնագիտություններից մեկը հենց սոցիոլոգիան է: Դրա պատճառն այն է, որ սոցիոլոգների մի գերակշիռ մասը, համենայնդեպս` նրանք, ովքեր անընդհատ հայտնվում են հեռուստաէկրանին, չեն զբաղվում գիտական վերլուծությամբ` ցույց տալու համար հասարակական իրական տրամադրությունները, այլ` փորձում են այդ տրամադրությունները ներկայացնել իշխանության ճաշակին ու քաղաքական ամբիցիաներին համապատասխան:

Մարդը գիտի, որ ինքը, հարևանները, ամբողջ շենքը չեն վստահում իշխանությանը, սակայն լսում է Ահարոն Ադիբեկյանին, ով հավաստիացնում է, որ, ասենք, իշխանության վստահության պաշարը հիսուն տոկոս է: Այդ խեղճ հեռուստադիտողին թվում է, որ իրենց շենքը երկրից կտրված է, կամ էլ որ` Ահարոնն այլ երկրի մասին է խոսում:

Բայց ավտորիտար երկրներում միայն սոցիոլոգիան չէ արժեզրկված: Այդ վիճակում է ցանկացած գիտություն, որը կապ ունի հասարակական հարաբերությունների, քաղաքականության հետ: Կնշանակի, որ ստեղծված վիճակը կարող է շտկվել քաղաքական գործիքներով: Միայն այդ ժամանակ սոցիոլոգն ու քաղաքագետը գիտությունը կգերադասեն քաղաքական գրդոնից:

Եթե չլինեին իշխանության եւ ՀԱԿ-ի ներդաշնակ քայլերը, մեր քաղաքական դաշտում մտքի մերօյա փայլատակումներին չէինք հանդիպի:

Կան քաղաքական ուժեր, որոնք իրենց գոյությունը, իրենց քաղաքական կեսունակությունը պատկերացնում են միայն իշխանություն-ընդդիմություն հակադրության պայմաններում: Այդ ժամանակ հակադրության կողմերից մեկը կօգտվի նրանց ծառայություններից:

Մրցակցության եւ երկխոսության միջավայրն այս ուժերին խուճապի է մատնում, որովհետեւ նրանք անմիջապես կորցնում են մի դեպքում` հաճախորդի, մյուս դեպքում` հեղափոխականի կարգավիճակը:

Ժիրայր Սեֆիլյանի ղեկավարած կառույցը տարաձայնություններ ունի ՀԱԿ-ի հետ ու սա նույնիսկ նորմալ է, որովհետեւ ազատամարտի հրամանատարներից մեկը չի կարող համաձայնել, օրինակ, ԼՂ հարցում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հնչեցրած տեսկետների հետ: Բայց առնվազն անհեթեթ է, որ «Սարդարապատ» շարժումը հակադրվում է ՀԱԿ-ի որդեգրած մարտավարությանը` պնդելով, թե «ժողովրդի միակ պահանջը ոչ ընտրություններով բռնապետության տապալումն է։ Ընդդիմության որևէ շեղում այս ընթացքից ուղիղ ճանապարհ է դեպի քաղաքական լուսանցք՝ մարգինալացում»: Անհեթեթ է, որովհետեւ Սեֆիլյանի կոմնակիցների այս պնդումն որեւէ կապ չունի քաղաքականության հետ: Քաղաքական գործիչները, եթե նույնիսկ փոփոխությունների են հասնում հեղափոխության ճանապարհով` դա անպայման լեգալացնում են ընտրությունների ճանապարհով: Այդ ուղին անցել է Հայաստանը 1990թ-ին, ավելի ուշ` Ուկրաինան եւ Վրաստանը:

Բնական է նաեւ «Ժառանգություն» կուսակցության մոտեցումը, որը համարում է, որ ինքնուրույն ձեռագիր ունի եւ չի ուզում տարալուծվել ՀԱԿ-ի մեջ: Ի վերջո, խորհրդարանական կուսակցությունն այլ որոշում չէր էլ կարող կայացնել: Բայց ծիծաղելի է, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քաղաքական պահանջները միշտ հաջորդում են Տեր-Պետրոսյանի պահանջների հրապարակմանը, ավելին` նույնիսկ պահանջների թիվն է նույնը: Ընդ որում, Հովհաննիսյանն ավելի շատ կապկում է ձեւի, ոչ թե` բովանդակության առումով:

Տիգրան Կարապետիչը ընդդիմադիր հայտ ներկայացրեց շատ հավակնոտ մի ծրագրով: Նա հավակնում էր «երրորդ ուժ» ձեւավորել` ՀՅԴ-ի եւ «Ժառանգության» ընկերակցությամբ, նրան օգնում էին, որպեսզի մարդաշատ հանրահավաքներ կազմակերպեր: Բայց հենց վերացավ հակադրությունը իշխանության եւ ՀԱԿ-ի միջեւ, Ժողովրդկական կուսակցության նախագահի կողքին մնաց մի քանի տասնյակ թոշակառու, «երրորդ ուժից» մնաց «հայրենասիրական ուժերի միություն» ստեղծելու մտադրությունը, ընդ որում` այդ միությունում Կարապետիչը չի կարողանում նշել իրենից զատ այլ անուն:

Մեր քաղաքական ուժերը չեն հասկացել, որ դաշտում տեղ ունենալու, համակիրներ ձեռք բերելու համար` միայն քննադատելը բավարար չէ: Հեշտ է քննադատել, անարգանքի սյունին գամել դիմացինին, բայց պետք է ունենալ նաեւ ասելիք, արժեքների համակարգ, որի շնորհիվ ընտրողը իր քվեն կտա կոնկրետ ուժի: Անցել են ժամանակները, որ քաղաքական դիվիդենտ կարող է բերել միայն Սերժին կամ Լեւոնին հայհոյելը: Հիմա, դա նույնիսկ անհետաքրքիր է:

«Եթե մայիսի 31-ին հարթակից ելույթ չունենան Նիկոլ Փաշինյանն ու Սասուն Միքայելյանը, ինքն անձամբ նստացույց կհայտարարի և կմիանա բոլոր նրանց, ովքեր դեռևս ապրիլի 28-ի հանարահավաքից հետո այդ ցանկությունը ունեին», -այսօր հանդիպման ժամանակ հայտարարել է ՀԱԿ համակարգող Լևոն Զուրաբյանը:

Ստացվում է, որ մայիսի 31 –ին իսկապես հետաքրքիր իրադարձություններ են սպասվում: Զուրաբյանը հավատացնում է, որ բանակցություններ կարող են լինել միայն քաղբանտարկյալներին ազատ արձակելուց հետո, իշխանությունն էլ իր հերթին պատրաստ է գնալ զիջումների. հենց միայն այն, որ ԱԺ նախագահը խնդրագիր է հղել ՀՀ նախագահին խոսում է այն մասին, որ միակ դժվարություն ներկայացնող Սասուն Միքայելյանի հարցը փորձում են այդ կերպ լուծել: Նիկոլի պատժաժամկետը կիսվում է հունիսին, բայց նրա վաղաժամկետ ազատվելը  խնդիր է, քանի որ տույժեր ունի: Մնում է միակ տարբերակը` ամսի 28-ին համաներում հայտարարել:

Իսկ թե կկատարի՞ իշխանությունը ՀԱԿ-ի պահանջն ամբողջությամբ, թե թույլ կտա, որ Զուրաբյան Լևոնը գնա նստացույցի, և  Ինչպես կդրսևորի իրեն «Դավիթ Շահնազարյանի բնութագրած` ժողովրդի վեր կրիտիկական զանգվածը, կերևա մինչև մայիսի 31-ը:

Սերժ Սարգսյանի վերջին հարցազրույցից և Լևոն Տե-Պետրոսյանի հանրահավաքային վերջին ելույթից հետո ակնհայտ դարձավ, որ եկող ամսվա ընթացքում վերջապես լուծվելու է քաղբանտարկյալների ազատ արձակման հարցը:

Ըստ ամենայնի, որպես առիթ, օգտագործվելու է Առաջին հանրապետութան հերթական տարեդարձը:
Հարկ չկա բացատրելու քաղկալանավորներին ազատ արձակելու կարևորությունը: Դա էապես կլիցքաթափի ներքաղաքական լարվածությունը, նախադրյալներ կստեղծի քաղաքական, հասարակական նոր տիպի հարաբերությունների, իրական երկխոսության կայացման համար:
Ընդդիմության ազատազրկված ակտիվիստների մասով քաղաքական որոշումը կայացված է:

Սակայն թերևս առկա է նաև ավելի ընդգրկուն համաներում անցկացնելու անհրաժեշտությունը: Քրեական օրենսգրքի վերջին փոփոխությունները թույլ են տալիս ազատություն շնորհել մի քանի հարյուր կալանավորների, բայց նույնիսկ այդ պարագայում մեր կալանավայրերն ու գաղութները ծանրաբեռնված են մնալու: Այս հանգամանքը նշել են թե մեր և թե միջազգային իրավապաշտպանները, կազմակերպություններն` ահազանգելով, որ հայաստանյան ՔԿՀ-ներում անտանելի վիճակ է կալանավորների կյանքի համար: Հանցագործն էլ մարդ է, և պետությունը պարտավոր է մտածել նրա արժանապատիվ կյանքի մասին: Արդարադատության համակարգի ֆունկցիան ոչ միայն պատժելն է, հարկադրանքի մեխանիզմ կիրառելը, այլ նաև` ազատազրկվածին վերստին հասարակական բնականոն կյանք վերադարձնելը, դրա համար նախադրյալներ ստեղծելը: Ըստ այդմ, անհարաժեշտ է, որպեսզի կալանավորին մոտեցնեն կյանքին` դրանից օտարելու փոխարեն:

Համաներումն ունի երկու կարևոր ֆունկցիա:

Այն մեղմում է հասարակության ներսում առկա լարվածությունը, ի ցույց է դնում պետության հումանիտար քաղաքականությունը ծանր հանցագործություն չկատարած մարդկանց հանդեպ: Պատահական չէ, որ անգամ ամենավատորիտար երկրներում համաներման մեխանիզմը հաճախ է օգտագործվում` հիշարժան տոների, տարեդարձների առիթով:
Մեր տիպի երկրներում, որտեղ դատական իշխանությունը կայացած չէ` համաներումը հաճախ կոչված է նաև ուղղելու նախաքնննության, դատավորթյան սխալները:
Գաղտնիք չէ, որ մեր դատավորներից շատերը, մեղմ ասած, իրնց կարգավիճակին ադեկվատ չեն գործում: «Վերևից» հնչող զանգերը կամ շահագրգիռ վերաբերմունքը հաճախ սխալ քննության կամ սուբյեկտիվ դատավճռի պատճառ են դառնում: Հաճախ, անմեղներ, կամ ոչ արարքին համարժեք պատժվածներ հայտնվում են ճաղերի հետևում: Նման իրավիճակներում համաներումը դառնում է միջոց` արդարադատության սխալները սրբագրելու համար:
Հուսանք, որ մեր մտահոգություններն ընդունում են նաև հանրապետության ղեկավարներն, արդարատության պատասխանատուները, ովքեր քայլեր կկատարեն` ոչ միայն քաղաքակական նպատակահարմարությունից ելնելով, այլ նաև` հասարակության ավելի լայն շրջանակների սպասելիքներն արդարացնելու նպատակով:

Եթե Հայաստանում սահմանված լիներ «Մամուլի թշնամի» մրցանակը, ապա հաստատ բաժին կհասներ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին:
Այս մարդու կառավարման տարիներին փակվեց երկրի միակ անկախ հեռուստաընկերությունը: Եթե այդ փաստը կարելի էր բացատրել ոչ այնքան ազատ խոսքի թշնամի լինելու հանգամանքով և վերագրել իշխանությունը պահպանելու մոլուցքին, ապա հիմա Քոչարյանն իշխանությունը պահելու խնդիր, կարծես թե, չունի և կարող էր մոռանալ ԶԼՄ-ներն էլ, նրանց հետ` հին հաշիվներն էլ:
Բայց` չէ, Քոչարյանն, ըստ ամենայնի, իսկապես ազատ խոսքի թշնամի է՝ նույնիսկ պաշտոնական կարգավիճակից դուրս, նախկին նախագահի կարգավիճակում:
Նա աջ ու ձախ դատի է տալիս թերթերին` պահանջելով աստղաբաշխական գումարներ: Նրան գումարներն, իհարկե, պետք չեն. ըստ ոչ պաշտոնական տվյալների` նրա կարողությունը գերազանցում է Հայաստանի տարեկան բյուջեն:
Քոչարյանի խնդիրը թերթեր փակելն է, մամուլին` լռեցնելը: Նա շատ լավ գիտի, որ թերթերը գտնվում են խղճուկ ֆինանսական վիճակում, և իր դատական հայցերով փորձում է լուծել նրանց վերջնականապես լռեցնելու հարցը: Իսկ գուցե Քոչարյանը ապագա քաղաքական պլաննե՞ր է մշակում և ազատ ԶԼՄ-ներն այդ պլանների իրականացման գլխավոր խոչընդո՞տ է համարում: Այդպես է, թե ոչ, ցույց կտա ժամանակը:
Նույնը վերաբերում է նաև օլիգարխներին, ովքեր իշխանության ձեռքին մահակ են` կախված ազատ մամուլի գլխին: Որևէ օլիգարխ երջանիկ կլիներ, նույնիսկ փող կտար թերթերին, բայց նրանց դեմ հայց չէր ներկայացնի դատարան: Բայց նրանց հրահանգված է հանդես գալ տուժածի, վիրավորվածի դիրքերից:
«Լրագրողներ առանց սահմանների» կազմակերպությունը մտահոգված է Հայաստանում ստեղծված տխուր պրակտիկայով, երբ իշխանությունն օգտագործում է իր ռեսուրսները, օլիգարխների ծառայությունները և դատավորների կամակատարությունը` ազատ խոսքը լռեցնելու համար:
Հուսալ, թե ինչ-որ հրաշքով վիճակը կշտկվի` միամտություն կլինի:
Իշխանությունները պետք է քաղաքական կամք ցուցաբերեն, օրենսդրական հստակեցումներ անեն` մամուլի ազատությունը տարբեր տեսակի ոտնձգություններից պաշտպանելու համար:
Պաշտոնյաները պետք է սովորեն, որ ԶԼՄ-ներն իրենց կարող են քննադատել, պահանջել իրենց պաշտոնանկությունը, երբեմն` լինել նաև սուբյեկտիվ:
Եթե մեր պաշտոնյաներն ունենան քաղաքական այդ մշակույթը, ԶԼՄ-ներն էլ ավելի պատասխանատու կդառնան: Պատասխանատու` բառի դրական իմաստով, այլ ոչ` իշխանության ճաշակին և գծած չափանիշներին համաձայն:

ՀՀ Վերահսկիչ պալատի նախագահ Իշխան Զաքարյանն այսօր Երևանի քաղաքապետարանում տեղի ունեցած խորհրդակցության ժամանակ հայտարարել է, որ ՎՊ-ն պատրաստվում է ստուգումներ անցկացնել սոցիալական ծառայությունների տարածքային բաժիններում:

Իշխան Զաքարյանը հայտարարել է, թե Սերժ Սարգսյանի կողմից խնդիր է դրվել ուսումնասիրել նպաստների բնագավառը հանրապետության ողջ տարածքում: Իսկ Երևանի քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանը ընդգծել է, որ բոլոր ոլորտներում` մասնավորապես սոցիալական ոլորտում կոռուպցիոն ռիսկերը և խախտումները անթույլատրելի են:
Ըստ Իշխան Զաքարյանի` Վերահսկիչ պալատը լայնածավալ ստուգումներ է սկսելու պետական նպաստների հաշվարկման և տրամադրման գործընթացի, ԽՍՀՄ խնայբանկում ներդրված ավանդների, ընտանեկան, մինչև երկու տարեկան երեխաների խնամքի և այլ պետական նպաստների հատկացումների օրինականությունը պարզելու ուղղությամբ:

Իշխանության և ՀԱԿ-ի ներկայացուցիչների` երկխոսությանը միտված փոխադարձ հայտարարությունների համատեքստում, մի տեսակ աննկատ մնաց ԲՀԿ պատասխանատուների երեկ հնչեցրած հայտարարությունները:

Այդ կուսակցությունը ներկայացնող Նաիրա Զոհրաբյանը հանդես եկավ հայտարարությամբ, նրա գործընկեր Արամ Սաֆարյանը հարցազրույց տվեց «Ազատություն» ռադիոկայանին: Հրապարակային հայտարարությունների իմաստն այն էր, որ ԲՀԿ-ն ինքնուրույն է մասնակցելու խորհրդարանական առաջիկա ընտրություններին:
Այս հայտարարությունները նույնիսկ բնական կհամարվեին, եթե երկու ամիս առաջ թարմացված չլիներ կոալիցիոն հուշագիրը կամ էլ կոալիցիոն մեկ այլ կուսակցությունից` ՕԵԿ-ից, անընդհատ չհնչեին կարծիքներ` խորհրդարանական ընտրություններին միասնական կոալիցիոն ցուցակով մասնակցելու նպատակահարմարության մասին
Բացի այդ, միասնական ցուցակի ձևավորման անհրաժեշտության մասին խոսում է այն հանգամանքը, որ երեք կուսակցություններն ընտրություններից դեռ երկու տարի առաջ հայտարարեցին, որ նախագահական ընտրություններում սատարելու են Սերժ Սարգսյանի թեկնածությունը:
Մյուս կողմից, կոալիցիոն նոր հուշագիրն ինքը` թե բովանդակության, և թե ստորագրման ձևի առումով, նոր վիճակ չստեղծեց, ընդամենն ամրագրեց իշխանության մոնոլիտության պատրանքը: Ավելին, ԲՀԿ-ին հարկադրեցին ստորագրել այս փաստաթուղթը և բնական է, որ այս կուսակցությունն առիթ է փնտրում ` իր ինքնուրույնությունը, ինքնաբավությունը ցույց տալու համար:
Իսկ այդպիսի առիթներ այս օրերին լինում են` ինչքան ուզեք:
Մի կողմից նկատվում է, որ Սերժ Սարգսյանը փորձում է ձերբազատվել Քոչարյանի քաղաքական ժառանգությունից, մյուս կողմից` իշխանություն-ՀԱԿ երկխոսության նախադրյալներ կան: Երկու հանգամանքն էլ որոշակիորեն թուլացնում են ԲՀԿ-ի դիրքերը: Հայտնի է, որ ԲՀԿ –ի ձևավորման գործում երկրորդ նախագահն որոշակի դերակատարություն ունեցել է, մյուս կողմից` եթե գործող նախագահ Սերժ Սարգսյանին հաջողվում է որոշակի համաձայնության գալ Տեր-Պետրոսյանի և նրա թիմի հետ, կոալիցիոն գործընկերների պահանջն էապես նվազում է:
Այս համատեքստում պետք է դիտարկել ԲՀԿ գործիչների հայտարարությունները:
Իհարկե, դրանց հետևանքը գերագնահատել նույնպես չի կարելի:
Անկախ տարաձայնություններից` ԲՀԿ-ին ընդդիմադիր հեռանկար չի սպասվում, ավելին` այս կուսակցությունն, այսպես, թե այնպես, ինտեգրվելու է Սարգսյանի պատկերացրած նոր համակարգին: Պատահական չէ, որ ԲՀԿ գործիչներն իրենց հարցազրույցներում քննադատում են միայն կառավարությանը` անվերապահ աջակցություն հայտնելով գործող նախագահին, իսկ վերջինս էլ, գոնե արտաքուստ, արժևորում է կոալիցիոն իր գործընկերոջը` Գագիկ Ծառուկյանին Անվտանգության խորհրդի անդամ նշանակելով:

ՀՀ ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը դիմել է նախագահ Սարգսյանին խնդրելով ներում շնորհել Սասուն Միքայելյանին.
«Մեծարգո պարոն նախագահ, միանալով խորհրդարանական կոալիցիոն քաղաքական ուժերի առաջարկին եւ մտահոգ լինելով մեր նախկին գործընկեր Սասուն Միքայելյանի առողջական վիճակով, խնդրում եմ Ձեզ քննարկելու նրան ներում շնորհելու հնարավորությունը»:
Սասուն Միքայլեյանը ձերբակալվել է 2008թ. մարտի 1-ի իրադարձություններից հետո, եւ դատապարտվել 8 տարվա ազատազրկման, զանգվածային անկարգություններ կազմակերպելու եւ ապօրինի զենք պահելու մեղադրանքներով: Միքայելյանը սրտի հետ կապված առողջական խնդիրներ ունի: