ՀՅԴ պատգամավոր Ռուզան Առաքելյանը կառավարության հետ այսօրվա հարց ու պատասխանի ժամանակ հարց բարձրացրեց գազի գնի հնարավոր թանկացման վերաբերյալ`նշելով, որ այսօր իսկ ոչ քիչ թվով ընտանիքներ դժվարանում են վճարել գազի վարձավճարը և արդեն աստիճանաբար անցնում են փայտ կամ քարածուխ վառելուն:

Պատգամավորին հետաքրքրում էր, թե ինչպե՞ս են ավարտվել ռուսական կողմի հետ բանակցությունները, որոնք, համաձայն Էներգետիկայի և բնական պաշարների նախարար Արմեն Մովսիսյանի` դեռ անցած նստաշրջանի ընթացքում հաղորդած տեղեկության, պետք է որ արդեն ավարտված լինեին:

Նախարարը ասաց ,որ իրոք, իրենց հաշվարկներով բանակցությունները պետք է դեռ հունվարի վերջին ավարտվեին, սակայն չեն ավարտվել, դրա համար էլ դեռ չի կարող ասել, թե ինչ է սպասվում գազի գնի հետ կապված:

Ըստ նախարարի, բանակցություններն, ամենայն հավանականությամբ, կավարտվեն փետրվարի վերջին:

Դրանց վերջնական արդյունքի վերաբերյալ, Արմեն Մովսիսյանը հավատացրեց, թե հայկական կողմն ամեն ինչ անում է գազի գնի թանկացում թույլ չտալու համար. որ դրա համար օր ու գիշեր բանակցություններ են տարվում, սակայն, պարզվում է, Հայաստանը որոշել է որպես լրացուցիչ տարբերակ, օգտագործել նաև տարածաշրջանային տարբեր սխեմաները` այդ ճանապարհով ևս մեղմելով գազի թանկացումը:

Տարածաշրջանային հայտնի սխեմաներից ամենահայտնին և ցանկալին «Նաբուկո»-ն էր: Այն, որ հայկական կողմը հույսը դրել է «Նաբուկոյի» վրա, խոսում է նրա մասին, որ ՀՀ-ին իսկապես ծանր վիճակի մեջ են դրել և հիմա մեզ այլ բան չի մնում, քան փրփուրներից կախվելը:

Իսկ որ «Նաբուկոն» իսկապես փրփուրներով լեցուն է, վկայում է արդեն մի քանի տարի դրանում ընդգրկվելու Հայաստանի ապարդյուն փորձերն ու զուր ճիգերը:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԿԵՍՈՅԱՆ

ՀՀ-ում սոցիալական վիճակը աղետալի է համարվում, Եգիպտոսում սոցիալական վիճակը հեղափոխության պատճառ դարձավ: Կառավարող կուսակցության մոտ Եգիպտոսի սցենարի կրկնության մտավախություն չկա՞ :

— Պարո’ն Աբրահամյան, Եգիպտոսում տեղի ունեցող հեղափոխության ալիքը հնարավոր է, որ տեղափոխվի Հայաստան` կապված ներկա սոցիալական վիճակի հետ` գնաճ. ժողովուրդը էլ չի ձգում :

— Այսօրվա կոալիցիոն իշխանություններն ամեն ինչ անում են և պետք է ավելի կազմակերպված անեն, որպեսզի բոլոր տեսակի խնդիրները, որ այսօր առկա են` և’ սոցիալական, և’ տնտեսական, շատ կազմակերպված, հանդուրժող ձևով հաղթահարենք: Յուրաքանչյուր ընտանիքում էլ, յուրաքանչյուր պետությունում էլ կա խնդիր, որտե՞ղ չկա խնդիր, բայց, իմ կարծիքով, մեզ մոտ նման խնդիր ես դեռ չեմ տեսնում:

-Բայց, պարոն Աբրահամյան, սոցիալական խնդիրներն իսկապես ավելանում են, շուտով գազն էլ է թանկանալու, ինչպե՞ս եք վերաբերվում դրան:

— Ես լրագրողներից շատ շնորհակալ կլինեմ, որ ամեն ինչ շատ ճիշտ նկատեն, Դուք ենթադրություններով եք խոսում` գազի գնաճ և այլն. ես խոսում եմ այսօրվա իրականության մասին: Ես գտնում եմ, որ որևէ սոցիալական լարվածություն չկա, ուղղակի կա համաշխարհային ֆինանսական-տնտեսական ճգնաժամ: Մեր կառավարությունը, Ազգային ժողովը, կոալիցիոն քաղաքական ուժերը, հանրապետության նախագահի գլխավորությամբ, ամեն ինչ անում են, որպեսզի այդ դժվարությունները մեղմեն, և կարող եմ ասել, որ այս 2-3 տարվա ընթացքում ոչ մի սոցիալական ծրագիր չի կրճատվել:

— Պարո’ն Աբրահամյան, սոցիալական ներկա վիճակի հետ կապված… Դուք ասացիք` տնտեսական ճգնաժամ է, բայց ձեր կուսակցության ձևավորած կառավարությունից հայտնել էին, որ ճգնաժամը մեզ մոտ վաղուց ավարտվել է:

— Մեր կուսակցությունը բազմադեմ է, և կան տարբեր կարծիքներ:

— Այսինքն, Դուք համամիտ չե՞ք Տիգրան Սարգսյանի ղեկավարած կառավարության այդ տեսակետին:

— Իսկ Դուք իմ տեղը ինչու՞ եք որոշում կայացնում:

— Նո’ր ասացիք:

— Ի՞նչ ասացի: Ասացի` մեր կուսակցությունը բազմադեմ է, բազմակարծություն կա, մենք իրավունք ունենք բոլորս մեր կարծիքները հայտնելու: Դա ժողովրդավարության տեսակետի կողմից էլ շատ ճիշտ է:

Լուսինե Կեսոյան

ԱԱԾ պետի տեղակալ Հրաչյա Հարությունյանին ՊՊԾ պետի պաշտոնում նշանակելուց հետո թափուր էր մնացել ԱԱԾ պետի առաջին տեղակալի պաշտոնը։ Այսօր այդ պաշտոնին նշանակվել է ԱԱԾ պետի տեղակալներից` Ռոմիկ Հարությունյանը։ Նրա տեղը կզբաղեցնի ԱԱԾ-ը քաղաքային կառույցի ղեկավարը`Արզուման Հարությունյանը։

Մինչ թիվ 1 համաշխարհային լուրին` գնդապետ Քադաֆիի մահվանն անցնելը, ավելորդ չենք համարում ներիշխանական թեմային` ՀՀԿ-ԲՀԿ հակամարտությանն անդրադառնալը: Թեման իրականում ոչ ևս է` երկու կուսակցությունների ներկայացուցիչները հայտարարում են, որ այդպիսի հարց չի քննարկվել ու չի քննարկվելու: Եթե ընդամենը մեկ շաբաթ առաջ ՀՀԿ խմբակցության անդամ Հովհաննես Սահակյանը հաստատել էր, որ կոալիցիայի հետագա ճակատագիրը ՀՀԿ գործադիր մարմնի քննարկման առարկա է, որը պիտի շարունակվեր այս հինգշաբթի, ապա հետո սկսեցին հերքել քննարկման փաստն իսկ:

Ի՞նչ է դա նշանակում` շատ հասարակ փաստ: Որ ԲՀԿ-ն որոշել է չհակադրվել ՀՀԿ-ին, և համատեղ որոշել են ասել, որ հակադրություն երբևէ չի էլ եղել: Որ ամեն ինչ կոալիցիոն հուշագրի շրջանակում է և դրանից դուրս երբեք չի էլ եղել: Դե հետո ինչ, որ երիտասարդ պատգամավոր Սահակյանը ինչ որ բաներ է ասել. նրան տևական ժամանակ չեն գտնի, հետո էլ կմոռացվի: Թե շատ համը դուրս գա` թատերականացված ձևով կզոհաբերեն, միաժամանակ ապահովելով անաղմուկ շահեկան առաջխաղացում գործադիր որևէ օղակում, ուր հրապարակավ երևալը քիչ է, իսկ ռեալ օգուտ ստանալը` շատ… Խոշոր հաշվով, այդպես էլ պիտի լիներ: Եթե սկզում  աշխարհաքաղաքական հաշվարկն այն էր, որ Մոսկվայում ԲՀԿ-ի իրական տիրոջը` Ռոբերտ Քոչարյանին, կհամարեն ռուսամետ, իսկ Սերժ Սարգսյանին` չեզոք, ապա դա տապալվեց, հենց որ արևմտամետ համարվող Տիգրան Սարգսյանի շուրթերով «այո» ասվեց Պուտինի առաջարկած Եվրասիական միությանը: Հետագայում էլ կանխատեսելի է, որ «ամենառուսամետ» հայտարարությունները կհանձնարարվեն «Արևմուտքի մարդ» համարվող Վիգեն Սարգսյանին. ՀՀ նախագահը ի ցույց է հանում, որ համակարգի ներսում զրո դեր ունեն ազդեցիկ պաշտոնյաների քաղաքական ճաշակները:  Դե բնական է, որ եթե համակարգային առումով որոշումներն ընդունվում են հայ-ռուսական անխախտ դաշինքի շրջանակներում, ապա Մոսկվան, իշխանության ամենավերին օղակները թողած, փնտրելիք չունի այլ օղակներում, լինեն դրանք իշխանամետ, թե ընդդիմադիր:

Նույնը տեղի է ունենում նաև Փարիզի և Վաշինգտոնի պարագայում: Ֆրանսիական կողմնորոշման խորհրդանիշ ԱԽՔ-ը վաղուց է քաղաքական զրո ամբողջի վերածված, Ռոբերտ Քոչարյանի ճամբարում էլ այդ ուղղության մասին հիշել չեն կարող, զի կենտրոնացել էին փակուղի մտած մոսկովյան ուղղության վրա: Ինչ վերաբերում է ամերիկյանին, ապա Վաշինգտոնի հիմնական «5-րդ շարասյունից», ՀԱԿ-ից, վաղուց են մնացել միայն կոտոշներն ու սմբակները,  Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ցույց տվեց իր չափազանց ցածր արդյունավետությունը և որպես ապագա նախագահացու, և որպես կուսակցապետ, իսկ «Ազատ դեմոկրատներին» դեռ մի քանի տարի ժամանակ և մի քանի պարկ փող է պետք` գործոն դառնալու համար:

Իսկ հիմա անցնենք Լիբիայի 42 տարվա առաջնորդ գնդապետ Քադաֆիի մահվանը: Մինչև վերջ զինվորականի, առաջնորդի և հայրենասերի պարտքը կատարած և մարտական իրավիճակում զենքը ձեռքին զոհված, հիրավի մեծ հարգանքի արժանի այդ գործիչը կարողացավ հսկայական դերակատարում ունենալ ինչպես «Մեծ Մերձավոր Արևելք» կոչվող տարածաշրջանում, այնպես էլ ամբողջ աշխարհում: Նա կարողացավ հիմնովին արգելակել «արաբական գարուն» անունը ստացած գունավոր հեղափոխությունների շարանը, և մեկ տարի դիմադրելով ամբողջ ՆԱՏՕ-ին` հետաձգեց անկարգությունների հրդեհի մոտենալը մեր երկրի սահմաններին: Դրա համար տրամաբանական է ասել` շնորհակալություն, գնդապետ… Նրա դիմադրության շնորհիվ մինչև հիմա կանգումն է Բաշար Ասադի ռեժիմը Սիրիայում, որը նաև դիմադրության դաս ստացավ, գումարած դրան` այդ ընթացքում ռուսները խելքի եկան, և ի տարբերություն Լիբիայի, էլ չեն հանձնի Սիրիայում առկա սեփական ռազմավարական շահերը: Քանզի Սիրիայում է բազավորված Միջերկրական ծովի նրանց վերջին ռազմածովային հենակետը:

Ռուս-ամերիկյան «պերեզագրուզկա» կոչվող աբսուրդին վերջ տալը նշանակում է նաև, որ նրանք չեն հանձնի և Կովկասի իրենց վերջին ռազմական հենարանը: Ավելին, կգնան բազում քաղաքական և տնտեսական քայլերի, միայն թե պահպանեն իրենց ներկայությունը Հայաստանում: Ու էլ խոսք չի կարող գնալ այն բանի մասին, որ Արցախի հարցում մեր շահերի հաշվին առևտրով վտանգեն Կովկասում իրենց ներկայությունը որպես այդպիսին: Այնպես որ, կրկին գնդապետի արածը օբյեկտիվորեն մեզ օգուտ բերեց:

Համացանցի շնորհիվ նաև փչացվեց «ժողովրդավարության հաղթանակի» պատկեր մատուցելը «տեղեկատվական մատրիցայի» վիրտուալ իրականությանը սովոր արևմտյան սպառողական հանրույթին. այն տեսարանները, թե ինչպես են բորենիների պես հոշոտում Քադաֆիի մարմինը, մեղմ ասած, պիտանի չէր «դեմոկրատիայի բարձր իդեալների հաղթանակի» պատկեր ձևավորելուն: Գնդապետի «հարամ ալեյկում» բացականչությունները («սալամ ալեյկում»-ի ճշգրիտ հակապատկերը) լավ էլ հարամեցին ՆԱՏՕ-ի «գեղեցիկ հաղթանակը» անգամ անասնացած «քաղաքացիական հասարակությունների» աչքում: Ու նաև ակնհայտ է, որ նույն Լիբիայում կռիվները էլ ավելի սարսափելի քաղաքացիական բախումների տեսքով դեռ երկար են շարունակվելու ու պրոբլեմ ստեղծելու բոլորի համար: Անշուշտ, ՆԱՏՕ-ի օպերացիաների դադարեցումը` տեղեկատվական վակուումի ուղեկցությամբ, նաև կնշանակեն նորանոր «դեմոկրատիայի պաշտպանության» գործողությունների ծավալում այլ երկրներում, ու այդ հրդեհն արդեն ավելի կմոտենա Հայաստանի սահմաններին, սակայն մեր երկրում, բարեբախտաբար, «արաբական գարուն» սարքելը այլևս ուշ է:

Որո՞նք են գնդապետ Քադաֆիի դասերը: Ինչպե՞ս նրան, ի տարբերություն այլ ավտորիտար առաջնորդների, հաջողվեց մեկ տարի դիմադրել միաժամանակ «գունավոր» տեխնոլոգիաներին և ՆԱՏՕ-ին: Այդ հարցերի պատասխանները կարևոր են նաև մեր երկրի համար:

Նախ` ֆեյսբուքային հեղափոխական ցանցային քարոզչությունը պակաս արդյունավետ եղավ, զի հսկայական նավթային պաշարներ և քիչ բնակչություն ունեցող Լիբիայում շատ բարձր կենսամակարդակ էր: 42 տարում ոչինչ չունեցող անապատականները սկսեցին ապրել բարեկեցության այնպիսի ստանդարտներով, որ միգուցե ամերիկացիներն էլ նախանձեին: Բայց միաժամանակ բարձր կենսամակարդակի առաջնայնությունը չար կատակ խաղաց Քադաֆիի գլխին. սպառազինության վրա փող քիչ ծախսելը խոցելի դարձրեց Լիբիան ՆԱՏՕ-ի հարվածների նկատմամբ: Դա հատկապես վերաբերում է հակաօդային պաշտպանության համակարգին: Բարեբախտաբար, Հայաստանը ոչինչ չի խնայում բանակի համար, և այդ դրվածքն անփոփոխ է 1992-ից ի վեր…

ԻՆչ վերաբերում է ցանցային հակապետական քարոզչությանը, ապա մերոնք հաջողությամբ կիրառեցին Իրանի փորձը: Հիշեցնեմ, որ 2009-ին սկզբում  Իրանը փորձում էր պայքարել «գունավոր» քարոզչության դեմ, սահմանափակելով ինտերնետ հասանելիությունը: Բայց երբ ամերիկացիները տեխնիկապես հաղթահարեցին դա, Իրանի հատուկ ծառայություններն անցան հեղափոխական քարոզչությանը հակառակ տեղեկատվական հոսքով «խորտակելու» գործելակերպին, և դա տվեց փայլուն արդյունք: Իրանի փորձի ընդօրինակումը մեր երկրում 2010 թվականին և 2011-ի սկզբներին բերեց նրան, որ համացանցի հայկական հատվածում 80-85 տոկոսով գերիշխում է պետականամետությունը, ինչը ՀԱԿ-ին և վերջինիս ամերիկյան հովանավորներին զրկեց կարևորագույն հեղափոխական գործիքից:

Եվ սկսվեց երկխոսություն կոչեցյալը, կամ ավելի ճիշտ` սակարկությունների, «գյալաջիների» շրջանը: Դա այն աստիճանի հիասթափեցրեց և վանեց ՀԱԿ-ի` հեղափոխականորեն տրամադրված հանրային հենարանին, որ «գյալաջիի» ամեն հաջորդ փուլին իշխանությունը կարող էր ավելի ու ավելի քիչ բան առաջարկել ՀԱԿ-ին: Ի դեպ, «գյալաջիների» փորձարկված տեխնոլոգիան հիմա արդեն սկսեցին հաջողությամբ կիրառել նաև բանակը վարկաբեկող իրավապաշտպան կոչեցյալ գրանտակեր կազմակերպությունների նկատմամբ: Պարզապես հիմա Դավիթ Հարությունյանի դերը կատարում է նույն տեսակի ներկայացուցիչ կադրը` պաշտպանության փոխնախարար Դավիթ Տոնոյանը: Ու եթե Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 350 հազարանոց հեղափոխական ընտրազանգվածը ՀԱԿ-ից լիովին հիասթափեցնելու համար պահանջվեց շուրջ 9 ամիս, ապա բանակում հարազատ կորցրածներին և պացիֆիստական տրամադրություն ունեցողներին տարբեր տեսակի Արթուր Սաքունցներից հիասթափեցնելու համար մեկ ամսվա «գյալաջիներն» էլ բավարար են: Իսկ հ/կ-ներին «երկխոսություններից» հրաժարվելը ավելի դժվար է, քան ՀԱԿ-ին. չէ՞ որ երկխոսությունը վիրտուալ «րևմտյան ժողովրդավարության» անկյունաքարն է…

Իսկ թե ինչու Հայաստանում չաշխատեց «Վիկիլիքսի» բացահայտումների գործիքը, որը բազում երկրներ ցնցեց` այդ մասին մի ուրիշ անգամ, կամ ինչպես կասեր Գագիկ Ծառուկյանը` «հաջորդ դասին»:

Վարկածները քննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ

LGBT համայնքի ներկայացուցիչների աշխատանքային խնդիրներին վերաբերող հոդվածը պատրաստելիս, անգամ չէի էլ պատկերացնում, թե որքան բարդ կլիներ այդ նպատակով համապատասխան կապեր հաստատելը: Նյութը պատրաստելու ընթացքում միայն հանդիպումների մասին պայմանավորվելն ու վերջապես հանդիպելը գրեթե 1 ամիս տեւեց, եւ հաջողության հասնելու համար`պետք էր դիմել Հայաստանում բավական տարածված` ծանոթի մեթոդին:

Նախ ես զանգեցի Արգամին` նյութի գլխավոր հերոսին, ու առաջին նախադասությունս այն էր, որ իր հեռախոսահամարն ինձ տվել է մեր ընդհանուր ծանոթը: Հեռախոսահամարը տալու մասին այս նախադասությունը ես այնուհետեւ կրկնում էի անընդհատ` նյութի բոլոր հերոսներին զանգելիս:

Հայաստանում LGBT համայնքի ներկայացուցիչները հիմնականում թաքուն կյանքով են ապրում: Նրանց զգալի մասը երբեւէ չի բացահայտվում, իսկ նրանք, ովքեր չեն թաքցնում իրենց սեռական կողմնորոշումը, հիմնականում անհասանելի են լրագրողների համար:

Արգամի հետ հանդիպեցի իրենց տանը: Սկզբում վախենում էի, քանի որ հանդիպում էինք նրա տարածքում: Վախս կրկնապատկվեց, երբ չէի կարողանում գտնել նրանց բնակարանը, իսկ շենքի մուտքում ընդհանրապես լույս չէր վառվում ու բացարձակ մութ էր: Բայց ամեն ինչ լավ ավարտվեց, քանի որ Արգամը իրականում բարեհամբույր ու հաճելի մի երիտասարդ էր, իսկ նրա հետ շփումը օգնեց ինձ ազատվել հայկական հասարակությունում տարածված շատ կարծրատիպերից:

Մինչ այդ ես չէի շփվել ոչ մի նույնասեռականի հետ, մինչ այդ ես երբեւէ ներկած մազերով տղամարդու հետ հարցազրույց չէի արել, այդ պատճառով ինձ համար էլ դժվար էր այս նյութը պատրաստելը առանց կարծրատիպային մտածելակերպի:

Բայց երբ Արգամը ինձ պատմեց մեկ օր առաջ իր հետ տեղի ունեցածը, ես հասկացա, որ իրենք վախենալու ավելի շատ պատճառներ ունեն. «Երեկ խայտառակ եղա, դուրս էի եկել, որ տեղ գնայի, մարշրուտկա էի սպասում, մեկ էլ մի տղա մեր հայաթից եկավ կայնեց դեմս, սկսեց հայհոյել, մեր քրֆել, ու վերջում էլ մի հատ ապտակեց»:

«Ուզում էի գետինը մտնեի, էդ պահին չգիտեի`ինչ անեի, հետ եկա տուն: Իսկ հայաթում լիքը տղեք էին կանգնած ու ոչ մի բան չարեցին, թեկուզ ինձ ճանաչում են ու գիտեն, որ ես իրանց շենքից եմ: Հիմա վախենում եմ, որովհետեւ հենց էսօրվա նման կարող ա օրը ցերեկով տան սպանեն, ու ոչ մեկ ոչ մի բան չանի»,- անհանգստացած էր Արգամը:

Քանի որ միասեռականների իրավունքները հաճախ ոտնահարվում են, իսկ հասարակության խտրական վերաբերմունքը հաճախ չի էլ բարձրաձայնվում իրավապաշտպան համարվող կառույցների կողմից, նրանք շատ զգույշ են, հաճախ անծանոթների զանգերին չեն պատասխանում, անծանոթ լրագրողների հարցազրույցներ չեն տալիս:

Այս դեպքում օգնության է գալիս ծանոթի մեթոդը: Նախ այն մարդուն, ում հետ դու ուզում ես խոսել, զանգում է նրա ծանոթը, պատմում է քո մասին, որ քեզ կարելի է վստահել, որ դու իսկապես ուզում ես նրանց խնդիրները լուսաբանել, այլ ոչ թե ցածրարժեք սենսացիոն նյութ ես պատրաստում: Եթե հերոսը համաձայնվում է հարցազրույց տալ, ծանոթը քեզ տալիս է նրա հեռախոսահամարն ու արդեն հերթը քո զանգելունն է:

Զգույշ էր նաեւ երկրորդ հերոսս: Մեր ծանոթը նրա երկու հեռախոսահամարներն էլ տվել էր ինձ, սակայն, դրանցից մեկն ավելի նեղ`ընկերական շրջանակի համար էր: Երբ զանգեցի Վահանի այդ երկրորդ հեռախոսահամարին ու ներկայացա որպես նրա ծանոթի ծանոթ լրագրող, նա նախ բավական չոր հարցրեց, թե որտեղից է ինձ մոտ նրա երկրորդ հեռախոսահամարը:

«Մեր ընդհանուր ծանոթն է տվել, — ասացի ես` մտքում աղոթելով, որ սա հարցազրույցի մերժման պատճառ չդառնա: — Նա ձեր երկու հեռախոսահամարն էլ տվել է, ես մտածեցի, որ երկուսով էլ կարող եմ զանգել»:

Բանակցությունները բարեհաջող ավարտվեցին, եւ Վահանի հետ հանդիպեցինք սրճարանում: Նա բիսեքսուալ է, ապրում է Երեւանի պահպանողական թաղամասերից մեկում, ինչը նշանակում է, որ նա երբեւէ չի բացահայտվելու:

«Բայց լավ է, որ գործատուներս գիտեն իմ սեռական կողմնորոշման մասին ու նորմալ են դրան վերաբերվում: Աշխատավայրում բացահայտվելս երկար տեւեց, — պատմում է Վահանը, — սկզբում սկսում ես պարզապես խոսել էդ թեմաներով, այնուհետեւ կարծիք ես հարցնում, փորձում ես ճշտել`նրանց վերաբերմունքը կփոխվի, եթե իմանան քո մասին…»

Վահանն էլ իր հերթին ծանոթ-միջնորդ դարձավ նյութիս համար օգտակար ինֆորմացիա տրամադրած երրորդ հերոսի հետ հանդիպելու համար: Աշոտը «Մենք հանուն սոցիալական հավասարության» ՀԿ-ից է, որի անդամներից որեւէ մեկի հետ կապվելու փորձերս 1 ամիս շարունակ ապարդյուն էին անցնում:

Վերջապես ես ունեի նյութի համար անհրաժեշտ բավական ինֆորմացիա: Բայց ավելի ուրախ էի նրա համար, որ կարողացա հաղթահարել սեփական կանխակալ կարծիքս միասեռականների վերաբերյալ. այժմ ծանոթ եմ LGBT համայնքի շատ ներկայացուցիչների եւ այլեւս ծանոթի մեթոդի կարիք չեմ ունենա նրանց մասին գրելիս:

Հոդվածն արտատպվում է Պատերազմի և խաղաղության լուսաբանման ինստիտուտի «Կովկասյան լրատու» պարբերականից։

Սառա Խոջոյան