31.05.2024 | 12:54
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/01.thumb_-1.jpg)
31.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/1705646963_vahe-hovhannisyan-750x375-1.jpg)
31.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-20.jpg)
29.05.2024 | 15:42
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/1716984187_araqel-arqepiskopos-qaramyan-1.jpg)
29.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/screenshot_16.thumb_.png)
29.05.2024 | 11:17
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/screenshot_14.thumb_-1.png)
28.05.2024 | 13:20
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/ajapayan_mikael_scaled.thumb_.jpg)
28.05.2024 | 13:02
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/444489887_7706133296110179_254756391202658944_n.thumb_.jpg)
28.05.2024 | 11:17
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/f6655763ae917f_6655763ae91b6.thumb_-2.jpg)
28.05.2024 | 11:11
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/f4612aa59f03dd93dc150e29a110e000_1716871346.jpg)
28.05.2024 | 10:37
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/hqdefault-1.jpg)
24.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/hqdefault-3.jpg)
24.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/timthumb.jpg)
24.05.2024 | 12:17
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/1716529687_Screenshot_20240524_094758_YouTube.jpg)
24.05.2024 | 11:29
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-8.jpg)
23.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/03/f65ffe29f53d26_65ffe29f53d69.thumb_.jpg)
23.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-19-300x223.jpg)
23.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-13.jpg)
23.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-18.jpg)
23.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-2.jpg)
22.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/hqdefault-2.jpg)
22.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/01/lavrov_1.thumb_.jpg)
22.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-6.jpg)
22.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/02/screenshot_1_thumb_v1.thumb_-750x375-1.png)
22.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-16.jpg)
21.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/04/7e05cd4aa7963c179a135b6781882f83_1712949922.jpg)
21.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/03/6678793.thumb_.jpg)
21.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/capture.thumb_-2.jpg)
21.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/photo_2024_05_20_15_49_42.thumb_.jpg)
21.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-5.jpg)
20.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/screenshot_15.thumb_.png)
20.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/messenger_creation_5f4315b7_50ef_4078_bf12_d58508d59a57.thumb_.jpg)
20.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/5d1bd7b11c44c24e29a4cffc7088f701_1716106306.jpg)
20.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-14.jpg)
20.05.2024 | 11:00
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-6.jpg)
18.05.2024 | 15:10
Բացի Սրբազանից վարչապետի այլ թեկնածուի քննարկումը բերելու է ակնհայտ քաղաքական խի...18.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-4.jpg)
Տիգրան Սարգսյանի կառավարությունը բավական իրատեսորեն է գնահատում իր հնարավորությունները: ՀՀ գործադիրը հասկանում է, որ ի վիճակի չէ այլևս տնտեսություն զարգացնել, որ արտադրություն ստեղծելու միջոցով աշխատատեղեր բացելը իր համար պարզապես անիրագործելի երազանք է, հետևաբար միակ բանը, որ կարող է անել` դա ՀՀ քաղաքացիներին` միմյանցից վրա փող աշխատելու հնարավորություն տալն է:
«ՀՀ կառավարությունը հավանություն է տվել «Ավտոտրանսպորտային միջոցների կայանատեղերի տեղական տուրքի մասին» ՀՀ օրենքի, մի շարք այլ օրենքներում փոփոխություն և լրացումներ կատարելու օրենքների նախագծերի փաթեթին։ Նոր օրենքով կարգավորվում են ՀՀ ավտոկայանատեղերի համար տեղական տուրքի վճարման հետ կապված հարաբերությունները, սահմանվում են տուրք վճարողները, նրանց իրավունքներն ու պարտականությունները, տուրքի դրույքաչափերը, տուրքի սահմանման, դրա գանձման կարգը և պայմանները, տուրք չվճարելու համար պատասխանատվությունը»,- ասվում է կառավարության հաղորդագրության մեջ:
Սա նշանակում է, որ Երևանում ամեն քայլափոխի գործող «արի-արիների ինստիտուտը», որ ազդում է յուրաքանչյուր նորմալ մարդու նյարդերի վրա, ոչ միայն չի վերանալու, այլև, դրվելու է պետական մակարդակի վրա ու կատարելագործվելու է, դեռ մի բան էլ պատասխանատվություն է սահմանվելու: Իսկ դա իր հերթին նշանակում է, որ ոստիկանությունն` ի դեմս իրար չհասկացող վարորդի ու «Արի-արիի» ունենալու է բիրիքով պոտենցյալ հանցագործներ։ Այսինքն, բյուջեն լցնելու ավելի արդյունավետ միջոց դժվար թե կարելի էր մտածել։ Ստացվում է` քարից հաց քամող մեր պապերից մնացել է չեղածից փող շինող մեր մենթալիտետը։
Այս «ինստիտուտը» առաջ եկավ վերջին տարիներին, սկզբում այն տարերային բնույթ էր կրում. հատուկենտ զոռբաները կարողանում էին իրենց օբյեկտի հարակից մայթի հատվածում կանգնող ավտոմեքենաների տերերից գումար կորզել: Ընդ որում այդ գումարը պայմանավորված էր մայթը զավաթածի ագահության աստիճանից: Օրինակ` «Փեթակ» առևտրի կենտրոնի շրջակայքում վաղուց արդեն սահմանված վճարը 200 դրամ է, իսկ տոնական օրերին «արի-արիների» ագահությունն այլևս սահմաններ չի ճանաչում։ Նրանք կարող են անգամ մուննաթ գալ վարորդի վրա, թե «2 ժամ կանգնեց, տվածը 100 դրամ ա»: Շատ հաճախ հանդիպում են նաև առանձին ժուլիկներ, որ ներկայանալով որպես մայթի տվյալ հատվածի «արի-արի»` անգամ 5 րոպեով կայանած վարորդից գումար են շորթում:
«Արի-արիների ինստիտուտը», փաստորեն, մինչև ՀՀ կառավարության կողմից նման բարձր մակարդակի բարձրացվելը, արդեն իսկ տեղով խայտառակություն էր: Օրվա ընթացքում մի քանի անգամ կայանող վարորդը օրվա վերջում կարող է փոշմանել տնից դուրս գալու համար:
Բայց մենք չենք բողոքում` միայն նյարդանում ենք, հայհոյում նման բան հանդուժող երկրի ղեկավարությանը, հոգու խորքում ինչ-որ տեղ հուսալով, որ մի օր, կարող է մի էդպիսի «արի-արի» էլ ՀՀ նախագահին կամ վարչապետին կամ գոնե Երևանի քաղաքապետին ռաստ գալ և արդյունքում վերջապես ղեկավարությունն էլ կգիտակցի, թե ինչ պատուհաս են դրանք վարորդների և, ընդհանրապես,սոցիալ-տնտեսական ծանր պայմաններում ապրող շարքային քաղաքացիների համար:
Ի դեպ, թե´ կառավարության, թե Ազգային ժողովի կայքերում հիշյալ օրենքների նախագծերը չկային, այնպես որ ասել, թե հատկապես ի տուրքի, որ տեսակի մասին է խոսքը, հնարավոր չէ: Խոսակցություններ կային, թե հիշյալ փոփոխություններով մեկ ժամվա կայանման համար սահմանվելու է 500 դրամ: Եթե այս տեղեկությունը ճիշտ է, ապա ավելի քան տարակուսելի է, ինչի՞ համար է նախագահ Սարգսյանը նման կառավարություն հանդուրժում. եթե նախագահին անհրաժեշտ է այնպիսի գործադիր, որի շնորհիվ իր ղեկավարած Հայաստանից օրական հազարավոր քաղաքացիներ առնվազն հիասթափվեն և լքեն երկիրը կամ համալրեն ընդդիմության շարքերը, ապա կարելի է ասել `ամեն ինչ ավելի քան պայծառ է ստացվում…
Լուսինե ԿԵՍՈՅԱՆ
Սեպտեմբերի 11-ին Գյումրիում կմեկնարկի թվով յոթերորդ բիենալեն: Զրուցում եմ Կարեն Ալեքյանի հետ՝ կոնցեպտուալիստ- արվեստագետ, ով Գյումրու 7-րդ բիենալեի շրջանակներում իրականացնում է «Բիենալեն առաջադիմական» պրոյեկտը:
— Բիենալե — տարօրինակ մի բառ, ի՞նչ է դա:
— Ելնելով խորթ ու անհասկանալի իրականությունից: Բիենալեն լինելով ժամանակակից արվեստի ցուցադրություն՝ դեմ է քաղքենությանը:
— Դա նշանակում է, որ բիենալիեն քաղքենու համար հետաքրքիր լինել չի՞ կարող, չի՞ կարող մշակույթային արժեք ունենալ:
— Հետաքրքիր լինել ու արժեք լինելը տարբեր հասկացողություններ են, ու քաղքենու համար արժեքները զուտ նյութական են:
— Գյումրիի բիենալեն շարունակական է դարձել, իսկ որքանո՞վ է գյումրեցին հաղորդակից դառնում իրադարձությանը: Ո՞նց են ընդունում, ինչպե՞ս է քաղաքը փոխվում, կամ եթե չի փոխվում, ապա ո՞րն է պատճառը:
— Մեր հասարակության մեջ, ցավոք, բիենալե երևույթը դիտվում է որպես չհասկացված մի բան, բացառությամբ շատ քչերի: Արվեստի առումով փոխվեց այն, որ ասենք՝ կայացավ գեղարվեստի ակադեմիայի մասնաճյուղը, էլի որոշ բաներ: Բայց մեծ հաշվով արվեստի ընկալումը չի փոխվել: Դեռևս մոդեռնիզմը ընկալվում է որպես ժամանակակից արվեստ:
— Վերջին ժամանակներս ժամանակակից արվեստի մի շարք փառատոնների, ցուցահանդեսների կոնցեպտը թարգմանությունն է,անում են համայնքային արվեստի համատեքստային թարգմանություններ, այն տարօրինակում են, Մշակույթի կոմիտեն, ինչքան հասկացա, համարում է թարգմանությունը, որպես մշակույթային հեղափոխության գլխավոր գործիք: 7-րդ բիենալեն նունպե՞ս այդ կոնցեպտի վրա է կառուցված:
— Դժվար է այս պահի դրությամբ ասել, որ դրա վրա է կառուցված, որ այսօրվա խնդիրն էլ հենց դա է: Թարգմանությունները շատ կարևոր են միջմշակույթային հարաբերությունների, դիսկուրսների առումով:
— Կասկածում ե՞ս, որ դա այսօրվա խնդիրն է: Մեր հասարակության հիմնական պրոբլեմը անհանդուրժողականությունն ու նեղճակատությունը չե՞ն, իսկ դա հենց թարգմանության խնդիր է, որ մեկը մյուսի այլախոհությունը չի ընկալում` սկսած մշակույթից ,վերջացրած նեղ անձնականով:
— Ես ի նկատի ունեի բիենալեն իր հիմնադրման օրվանից: Էսօրվա խնդիրը իհարկե դա է, որ մեկը մյուսին չի հասկանում ու դա վերաբերում է բոլոր բնագավառներին ու հարաբերություններին: Բայց բիենալեին այս անգամ փորձ է արվում նայել 12 տարվա գործնեությանը: Խնդիրը ավելի շատ վերաբերվում է տեղին, թե ինչքանով է տեղի դաշտը հետաքրքրված:
— Տեղի` կոնկրետ Գյումրվա՞:
— Առաջին հերթին Գյումրվա, հետո հայաստանյան, կամ ինչ շարունակություն էլ հնարավոր է, որ ունենա:
— Անցյալ բիենալեն ինձ համար առաջինն էր, ես առաջին անգամ էի ներկա գտնվում նման միջոցառման: Անկախ ամեն ինչից, ո՞նց էի հասկանում, ընկալում բինալեի գործերը, ինձ համար արժեքավոր էր այդքան արվեստագետների, այդ թվում նաև արտասահմանից մասնակցությունը: Ինչպե՞ս է այս տարի լինելու, ովքե՞ր են մասնակցելու, դրսից մասնակիցներ կա՞ն:
— Արտասահմանից կլինի Սալոնիկի բիենալեի կուրատորը, որը կներկայացնի երեք արվեստագետների, ու բիենալեին կից կլինի ցուցադրություն Անգլիայի դեսպանատան նախաձեռնությամբ: Կներկայացվեն մի քանի հայտնի արվեստագետների գործեր:
— Ովքե՞ր են կազմակերպիչները, առանցքային կոնցեպտի հեղինակը:
— Ինստիտուցիաները երեքն են՝ ԳԺԱԿ-ը (Գյումրու ժամանակակից արվեստի կենտրոն), Ուտոպիանան (հայ-շվեցարական մշակույթային միություն), Գյումրիի գեղարվեստի ակադեմիան: Գլխավոր կուրատորը Ազատ Սարգսյան է, առանցքային կոնցեպտի հեղինակը, իսկ կազմակերպիչ կուրատորները 5 հոգի, որոնք զբաղվում են տարբեր ցուցադրություններով:
— Ֆինանսավորում հայթայթելը երևի ամենաբարդ պահն է, արդեն չեմ էլ հարցնում, թե արդյոք՞ մշակույթի նախարարությունը աջակցում է…
— Այս տարի կարելի է ասել ֆինանսը զրոյական է, միշտ էլ բարդ է եղել: Ժողովներից մեկի ժամանակ որոշվեց մերժել նախարարության ֆինանսավորումը, որը մի խղճուկ գումար էր, մերժումն ավելի պատվաբեր էր…
— Շատ էլ լավ եք արել: Անցած բիենալեին մասնակիցների կացարանն ու սնունդը ապահովում էին կազմակերպիչները, երևի այս տարի չսպասենք, հա՞:
— Ցավում եմ, բայց երևի ոչ:
— Բիենալեի կոնցեպտը արխիվացված արխիվներն են՝ «Արխիվների արխիվացումը կամ ապագայի հիշողությունը», ինչպես՞՚ դա հասկանալ:
— Արխիվները դա քաղաքն է, այսինքն՝ իր պատմությամբ, մշակույթով և այլն, դրա արխիվացումը կամ ապագայի հիշողությունը՝ ապագա, որը դեռ գալու է: Այսինքն `պիտի պարզ դառնա մի հարց, արդյո՞ք արխիվի մեջ կարելի է ինչ որ բան անել:
— Որպես արվեստագետ, ի՞նչ ես կարծում, ժամանակակից արվեստը երբևիցե Հայաստանում կդառնա՞ հանրային, մասսայական, կընդունվի՞ գոնե այնպես, ինչպես հիմա ասենք, 60-ականների արվեստն ու տենդենցներն է ընդունում:
— Ես որպես արվեստագետ օպտիմիստ եմ, իսկ որպեսզի ժամանակակից արվեստը հասկացվի, մասայականացվի, հասարակությունը պիտի ընդունի ապրելակերպի, զարգացման այնպիսի ձևաչափեր, որոնք թույլ կտան հասկանալու ժամանակակից արվեստը:
— Իսկ ինչպե՞ս հասնել դրան, մշակույթային հեղափոխությա՞մբ:
— Մշակութային զարգացումները անժխտելիորեն կապված են քաղաքական զարգացումների հետ, դրանք նույն շղթայի օղակներն են, ու մշակութային հեղափոխությունը կկայանա:
— Դժվար չի՞ գավառում լինել կոնցեպտուալիստ — արվեստագետ:
— Ես միշտ մտածել եմ, որ տեղանքը երկրորդական բան է, կարևորը արվեստի ընկալումն է, աշխարհայացքը, մեկ էլ՝ արվեստի դաշտի ինֆորմացիային տիրապետելը: Այդ դաշտը այսօր բավականին լայն է, որը հնարավորություն է ընձեռում արվեստի նմանօրինակ միջոցառումների:
— Բայց այդ դաշտը հիմնականում այդտեղ ստեղծագործող արվեստագետների ու նրանց ընկերների, հարազատների ու բարեկամների դաշտն է, այն պոպուլյար չի: Դա քեզ համար ի՞նչ է նշանակում՝ հանրությո՞ւնը հասուն չի, թե՞ գուցե մենք ենք “выскочки”: Մեզ մոտ փոփ դաշտում նույնիսկ, երբ հայտնվում է մեկը, ընդունված է աֆիշներին գրել “սիրված ու ճանաչված”, չնայած նրան ճանաչում ու սիրում են միայն իր մտերիմներն ու երկու — երեք հարևան: Չկա՞ էդպիսի անհանգստություն, որ մենք մեզ համար ենք արարում ու ոչ ոքի էլ պետք չի դա:
— Չէ, հասարակության հասունությունն է քիչ, ու ամեն ինչ իր զարգացումը ունի ժամանակի ընթացքում: Չկա էդպիսի բան, ժամանակակից արվեստը համամարդկային է, ինքը հարևան, բարեկամ, ազգ, սեռ, ռասա չի ճանաչում:
— Բայց ո՞ւմ է պետք, ի վերջո, եթե հանրությունը հասուն չի, չի հասկանում…
— Դրա համար եմ ասում` ժամանակի հարց է, չի կարող անընդհատ փակ մնալ:
— Երևանում ամեն անհասկանալի բանի ասում են “նփակ”, գյումիրում “բիենալե”:
— Հա, տեղին համեմատություն է, չնայած ՆՓԱԿ-ի ներկայիս վիճակը դրա մասին չի խոսում:
— Ինչո՞ւ, ո՚՞նց էդպես եղավ:
— Որովհետև չունի առաջվա առաջադիմական ակտիվությունը, դարձել է «մասնավոր հոլդինգ»…
— Իսկ ի՞նչ պիտի անի բինեալեն, որ մնա մեկը մեր երկրի մշակույթային կարևոր իրադարձություններից: Մենք ուրիշ ոչինչ չունենք աշխարհին ցույց տալու, բացի մեր չեղած մշակույթից: Կկարողանա՞նք պահպանել Գյումրիի բիենալեն: Ի՞նչ է պետք դրա համար:
— Բիենալեն պիտի կարողանա մեր մշակույթը համաշխարհային ժամանակակից արվեստին ինտեգրելու հնարավորությունը պահպանի: Խնդիրը դա է: Դրա համար Հայաստանի ժամանակակից արվեստի բոլոր ինստիտուցիաներն ու կառույցները համատեղ պիտի ներդնեն իրենց ջանքերն ու ինտելեկտուալ ներուժը:
Լուսինե Վայաչյան
Երբ 2008թ. նախագահական ընտրություններից ու «Օրինաց երկիր» կուսակցության հետ կնքված գործարքից հետո ստեղծվեց Արտակարգ իրավիճակների նախարարությունը և դրա պորտֆելը հանձնվեց Մհեր Շահգելդյանին, ոչ մեկի մտքով չանցավ առանձապես լուրջ վերաբերվել այդ նախարարությանը:
Բոլորն էլ հասկանում էին, որ գործարք է եղել, որի արդյունքում հարկավոր էր փոխհատուցման կարգով ՕԵԿ-ին ինչ-որ բան տալ. այդ ինչ-որ բանն էլ այստեղից – այնտեղից հավաքած կառույցներն էին, որից էլ նախարարություն ստեղծվեց:
Շահգելդյանն իր կառավարման երկու տարում առանձնապես չաշխատեց փոխել այդ կարծիքը, եթե ոչ հակառակը. հատկապես վերջին շրջանում բավական աղմկալի դեպքեր բացահայտվեցին, օրինակ` մեծ քանակությամբ ալյուր փչացնելու պատմությունը:
Շահգելդյանը պաշտոնանկ արվեց, նրա փոխարեն ԱԻՆ եկավ նախկին փոխոստիկանապետ Արմեն Երիցյանը, որ հրապարակավ խոստացավ ոլորտը կայացնել և Արտակարգ իրավիճակների նախարարությունը դարձնել ամենահզոր կառույցներից մեկը: Երիցյանի կառավարումից անցել է մի քանի ամիս և, դատելով քայլերից, կարելի է ասել, որ նախկին փոխոստիկանապետը շուտով կարող է դառնալ ամենահզոր նախարարներից մեկը:
Կառավարության վերջին նիստում գործադիրի ուշադրության առյուծի բաժինը հատկացվել էր ԱԻ նախարարությանը: Նիստի օրակարգում ընդգրկված ավելի քան հիսուն հարցից տասնյոթը վերաբերել է ՀՀ արտակարգ իրավիճակների նախարարությունում կատարվող բարեփոխումներին։
«Նախարարության գործունեության երկու տարին ցույց է տվել, որ համակարգում կան գործող մարմինների խնդիրների և գործառույթների կրկնություններ, համանման ստորաբաժանումներ, արդյունավետ չէ տեղեկատվության ստացման, ամփոփման, որոշումների կայացման և կառավարման գործընթացը։ Կառավարության որոշումներից մեկով հստակեցվել են արտակարգ իրավիճակներում բնակչության պաշտպանության և քաղաքացիական պաշտպանության բնագավառներում լիազորված մարմնի խնդիրները, փոփոխվել է նախարարության աշխատակազմի կառուցվածքը, այլ որոշումներով նախարարության ենթակայությանն են հանձնվել Հայաստանի փրկարար ծառայության աշխատակազմի պետական հրդեհային տեսչությունը, «Ճգնաժամային կառավարման պետական ակադեմիա» և «Մթնոլորտային երևույթների ներգործության ծառայություն», սեյսմիկ պաշտպանության արևմտյան, արևելյան, հյուսիսային և հարավային ծառայությունների, «Մթնոլորտային երևույթների վրա ակտիվ ներգործության ծառայություն» ՊՈԱԿ-ները։ Նախարարությանն են վերապահվել «Տեղեկատվական ապահովման և ազդարարման կենտրոն» և «Հատուկ լեռնափրկարար ծառայություն» ՓԲԸ-ների բաժնետոմսերի կառավարման լիազորությունները, իսկ «Հայաստանի հիդրոօդերևութաբանության և մոնիտորինգի կենտրոն» և «Տեխնիկական անվտանգության ազգային կենտրոն» ՊՈԱԿ-ներում նախատեսվել են կառավարման կոլեգիալ մարմիններ։ Ակնկալվում է, որ կատարված բարեփոխմամբ կհստակեցվեն նախարարության և դրա համակարգի մարմինների գործառույթները և խնդիրները, կառուցվածքը կհամապատասխանեցվի խնդիրներին, կապահովվի օպտիմալացումը, կլուծվեն մի շարք այլ հարցեր»,- ասվում է կառավարության հաղորդագրության մեջ: Սա նշանակում է, որ ԱԻՎ- ը հարստացվել է մի շարք նոր կառույցներով, որոնք իրենց հետ կբերեն ճիշտ է ծավալուն աշխատանք, բայց և դրանք կազմակերպելու համար լրացուցիչ միջոցներ։ Ակնհայտ է` Երիցյանն այն նախարարը չէ, որ քչով բավարարվեր։
Լուսինե Կեսոյան
Ո՞վ է Արգիճի գետի վտակի հունը փոխող, 5 գյուղի բնակիչներին ջրի միակ աղբյուրից զրկող եւ ապօրինի ՀԷԿ կառուցող դեվը
25 օգոստոսի, 2010թ., Երեւան: Այսօր «Ժառանգություն» խմբակցության ղեկավար Ստեփան Սաֆարյանը խմբակցության անունից նամակ է ուղարկել Հայաստանի հանրապետության գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանին:
Հանցագործության մասին հաղորդագրություն համարվող այդ նամակում «Ժառանգությունը» պահանջում է քրեական գործ հարուցել Մարտունու դատախազության քննիչի ապօրինի գործողությունների կապակցությամբ, ով փաստացի հետապնդման է ենթարկում Արգիճի գետի հիմնական վտակի` Գայլաձորի հունը` փոքր ՀԷԿ կառուցելու միջոցով դեպի Վայոց Ձոր հեռացնելու նախաձեռնության դեմ փետրվարի 19-ին բողոքի ակցիայի մասնակիցներին` ակցիայի կազմակերպիչներին բացահայտելու նպատակով: Նամակի բովանդակությունն է.
«Այսօր` օգոստոսի 25-ին լրատվամիջոցներով տեղեկատվություն տարածվեց վերջին օրերին Մարտունու դատախազության եւ ոստիկանության քննիչների գործողությունների մասին, որոնք մեր կարծիքով ոչ միայն հակաօրինական ու հակասահմանադրական են, այլեւ պետք է անհապաղ արժանանան իրավական համարժեք գնահատականի:
Համաձայն տարածված տեղեկատվության` Մարտունու դատախազությունը այլեւս բացահայտ հետապնդման է ենթարկում մասնավորապես Վերին Գետաշեն գյուղի բնակիչներին, ովքեր իրենց սահմանադրական իրավունքների շրջանակներում հուլիսի 19-ին բողոքի ակցիա են կազմակերպել ընդդեմ Արգիճի գետի հիմնական վտակի` Գայլաձորի հունը փոքր ՀԷԿ կառուցելու միջոցով դեպի Վայոց Ձոր հեռացնելու նախաձեռնության եւ որպես բողոքի արտահայտություն 4 ժամով փակել են Երեւան-Մարտունի մայրուղին:
Դատախազությունը կազմել է 15 մարդկանց անուններից բաղկացած ցանկ, ովքեր առանց ծանուցագրի արդեն հրավիրվել են դատախազություն եւ քննիչ Արթուր Մանուկյանի կողմից հարցաքննվել հուլիսի 19-ի բողոքի ակցիայի կազմակերպիչների «բացահայտման» նպատակով:
Դատախազության այս վերջին գործողություններից դեռեւս երկու շաբաթ առաջ ոստիկանության մեկ այլ քննիչի` Հուսիկ Բաղդասարյանին է «հետաքրքրել» բողոքի ակցիայի կազմակերպիչի/կազմակերպիչների ինքնությունը, որի նպատակով նա կրկին «տեղացիներին հարցաքննել է, թե ով է բողոքի ակցիայի կազմակերպման հետեւում կանգնած եղել» («Հետք»):
Սա անթույլատրելի դրսեւորում է իրեն ժողովրդավարական եւ իրավական հռչակած մի երկրում, որի Սահմանադրությամբ մարդը, նրա արժանապատվությունը, հիմնական իրավունքները եւ ազատությունները բարձրագույն արժեքներ են, պետությունը պարտավոր է ապահովել մարդու եւ քաղաքացու հիմնական իրավունքների ու ազատությունների պաշտպանությունը (հոդված 3), իսկ պետական ու տեղական ինքնակառավարման մարմիններն ու պաշտոնատար անձինք իրավասու են կատարել միայն այնպիսի գործողություններ, որոնց համար լիազորված են Սահմանադրությամբ կամ օրենքներով (հոդված 5):
Թե’ դատախազության, թե’ ոստիկանության քննիչների նման անառողջ եւ նույնական հատաքրքրությունները վկայում են, որ նրանք երկուսն էլ ակնհայտ հրահանգ են ստացել ինչ-որ կենտրոնից` պարզել եւ պատժել բողոքի ակցիայի ակտիվիստներին, ըստ այդմ` ճնշել տարածաշրջանի 5 համայնքների` Վերին Գետաշեն, Ներքին Գետաշեն, Մադինա, Գեղհովիտ եւ Վարդաշեն գյուղի բնակիչների արդարացի բողոքը: Դատախազության եւ ոստիկանության քննիչներին բողոքի ակցիայի կազմակերպիչների ինքությունը բացահայտել հրահագնած «կենտրոնի» բացահատումը էական է այն պատճառով, որ մինչեւ այժմ անհայտ է, թե ու՞մ է իրականում պատկանում անավարտ եւ ապօրինի այդ կառույց, որի միայն շինարարությունն իրականացրած ընկերությունն է հայտնի` «Զանգեզուր Էքսիմպ»:
Ինչպես հայտնի է (տե’ս «ԷկոԼուր», «Հետք» պարբերականներ) հասարակական ընդվզման արդյունքում ՀՀ բնապահպանության նախարարությունը հանգամանքները պարզելու նպատակով ստեղծել է միջգերատեսչական հանձնաժողով, որն անօրինական է համարել իրականացվող
շինարարությունը: ՀԷԿ-ի անօրինական կառուցին նույնատիպ գնահատական է տվել նաեւ ՀՀ նախագահին առընթեր Սեւանի հիմնախնդիրների հանձնաժողովը: Չնայած դրա արդյունքում ՀԷԿ-ի անօրինական շինարարությունը կասեցվեց, առայսօր հանրությունից խնամքով թաքցվել է կառույցի իրական սեփականատիրոջ անունը:
Այս խորապատկերին մեզ իրավունք ենք վերապահում կապ տեսնել չբացահայտված սեփականատիրոջ անպատժելիության եւ ոստիկանության ու դատախազության գործողությունների միջեւ: Եթե նրա անձը բացահայտված լիներ, իսկ կատարած արարքներն էլ` պատժված, դժվար թե դատախազության կամ ոստիկանության քննիչները այսպիսի շահագրգռություն ունենային պատժելու ՀՀ այն ակտիվ քաղաքացիներին, ովքեր տապալել են սեփականատիրոջ բիզնես-նախագիծը:
Վերոգրյալի հիման վրա պահանջում ենք.
1. քրեական գործ հարուցել դատախազության քննիչի գործողությունների կապակցությամբ եւ ապօրինի շինարարություն իրականացրած «Զանգեզուր Էքսիմպ» ընկերության դեմ,
2. բացահայտել, թե ու՞մ հրահանգով են դատախազության եւ ոստիկանության քննիչները փորձել պարզել բողոքի ակցիայի կազմակերպիչներին, դրանով իսկ` խախտել ՀՀ Սահմանադրությունը, մարդու եւ քաղաքացու հիմնարար իրավունքները,
3. իրականացված հետաքննության արդյունքում վերջապես հանրությանը հայտնի դարձնել, թե ո՞վ է Արգիճի գետի վտակի հունը փոխողը, 5 գյուղի բնակիչներին ջրի միակ աղբյուրից զրկողը եւ ապօրինի ՀԷԿ կառուցողը, ում անունը այդպես էլ չի տրվում:
«Ժառանգությունը» գլխավոր դատախազությունից ակնկալում է նամակում եւ լրատվամիջոցներում վկայակոչված փաստերի կապակցությամբ համակողմանի հետաքննություն եւ դրա արդյունքում` հաշվետվություն Հայաստանի հանրությանը:
Երեկ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը Ծաղկաձորում մասնակցել է Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամի նախաձեռնությամբ կազմակերպված «Բազե 2010» երիտասարդական հավաքի բացման արարողությանը, որին հրավիրվել էին 18 — 30 տարեկան ավելի քան 280 երիտասարդներ Հայաստանից, Արցախից և Ջավախքից։ Սրանից մոտ մեկ ամիս առաջ էլ վարչապետը Սևանում էր, որտեղ դարձյալ երիտասարդներ էին հավաքված: Այն ժամանակ էլ վարչապետը հանդիպեց «Միասին» երիտասարդական շարժման և «Արի տուն» ծրագրով Հայաստան եկած երիտասարդների հետ:
Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամը գործում է վարչապետի հովանավորությամբ և, ընդհանրապես, Տիգրան Սարգսյանն ինքն էլ ավելի շատ ընկալելի է երիտասարդական միջավայրում. ՀՀ վարչապետն իր քաղաքական կարիերան սկսեց, երբ շատ երիտասարդ էր և հիմա էլ` շուրջ 20 տարի անց Սարգսյանը դեռևս ընկալվում է իբրև երիտասարդ գործիչ` սիրում է ռոք, բլոգերությամբ է զբաղվում, սիրում է երիտասարդներին և առիթը բաց չի թողնում նրանց կողքին գտնվել:
Վարչապետը վստահեցրել է, որ կառավարությունը ջանքեր չի խնայի, որպեսզի խթանի երիտասարդական շարժումը Հայաստանի Հանրապետությունում։ Ըստ կառավարության ղեկավարի, «Բազեի» երիտասարդական հավաքները կարող են լավագույն գործիքներից մեկը դառնալ` համախմբվելու, երիտասարդական շարժման մեջ համատեղ ծրագրեր մշակելու, նոր մշակույթ ներդնելու առումով։
Վարչապետը երիտասարդների հետ շփվելու ընթացքում հատկապես շեշտել է որակյալ կրթություն ստանալու կարևորությունը. «Գաղտնիք չէ, որ ժամանակակից աշխարհում մրցակցային առավելություն ունենում են այն ազգերը, որոնք էական նշանակություն են տալիս կրթությանը և գիտելիքին։ Ժամանակակից աշխարհը միայն զենք-զինամթերքի մրցակցություն չէ, այլ առաջին հերթին ինտելեկտուալ մրցակցություն է։ Եվ մենք կունենանք պայծառ ապագա, եթե այսօրվա հերոսը լինի կրթված, ինտելեկտուալ երիտասարդը։ Այդ առումով, կարծում եմ, մենք դեռևս անելիքներ ունենք»։
Վարչապետ Սարգսյանն ինչպես միշտ շատ ճիշտ խորհուրդներ է տվել երիտասարդներին. այսօրվա աշխարհում իսկապես մրցունակ են այն ազգերը, որոնք էական նշանակություն տալիս են կրթությանն ու գիտելիքին: Այսօր առաջատար պետությունները հենց նրանք են, որտեղ կրթությունն ու նորմալ մասնագետը առաջին տեղում են, որտեղ ամեն ինչ արվում է տաղանդավոր երիտասարդներին տեղ տալու, նրա կրթության ու հետագա աշխատանքի համար նպաստավոր պայմաններ ստեղծելու համար: Այս ամենը ճիշտ է, բայց հարցն այն է, թե եթե այդ ամենը վերաբերում է ժամանակակից աշխարհին, ապա այդ դեպքում որտե՞ղ է գտնվում Հայաստանը, արդյո՞ք մեր պետությունը ևս ժամանակակից աշխարհի մաս է:
Եթե նայում ենք հայաստանյան իրականությանն ու լսում վարչապետի ասածները, ստացվում է, որ Հայաստանը ժամանակակից աշխարհի մաս չէ: Եթե մաս է, ապա այդ դեպքում ինչու՞ է իր ղեկավարած կաբինետի վերահսկողության տակ գտնվող կրթության ու գիտության ոլորտն այն վիճակում, ինչ այսօր է: Ի՞նչ է, այդ նույն գաղափարները վարչապետը չի՞ հայտնել իր ղեկավարության ներքո աշխատող Կրթության և գիտության նախարարին: Թե՞ վարչապետը չգիտի` ինչ է կատարվում բուհերում, ինչ արժեքներ են դավանում այսօրվա ուսանողները, որ իրական առաջընթացի համար պիտի ինչ-որ կրոնական խմբավորման անդամ լինես, Վարչապետը չգիտի՞, որ բուհ ընդունվում են մեծ մասամբ բանակ չգնալու համար, որ սովորելը շատերի համար զապադլո է, իսկ սովորողներն էլ ավարտելուց հետո կարճ ժամանակ անց հիասթափվում են, քանի որ տեսնում են, որ իրենց կարդացած գրքերը ոչ մի կապ չունեն հայաստանյան իրականության հետ, քանի որ պաշտոններ զբաղեցնում են իրենց բուհի անգրագետները, որովհետև լավ պապաների բալեք են: Տարիներ շարունակ այս իրավիճակը խորանում է, իսկ տեղաշարժ այդպես էլ չկա:
Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը կյանքի մարդ է և չի կարող այս ամենը չիմանալ: Իրականությունն այն է, որ վարչապետը` անկախ իր ցանկությունից, անկախ իր դավանած արժեքներից, ինքը ևս այս համակարգի պատանդն է, այնպես որ անգամ ամենամեծ ցանկության դեպքում անզոր է որևէ բան փոխել։ Իսկ երիտասարդներին, վարչապետը, բնական է, պետք է լավ բաներ ասեր, դուխ տար, այլ ոչ թե ասեր` գիտե՞ք ինչ կա, քանի կարող եք թռվռացեք, բայց իմացեք, որ այս երկրում դուք ապագա չունեք, որովհետև այսօրվա հերոսները ինտելեկտի հետ առնչություն չունեցող մարդիկ են:
Լուսինե ԿԵՍՈՅԱՆ
Կառավարությունը հասկացել է, որ Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովի անդամները առաջիկայում լուրջ փորձության առջև են կանգնելու: Փորձության անունը շատ պարզ է` կաշառք վերցնելու գաղթակղություն:
Արդեն իսկ հանձնաժողովը հայտարարել է հեռուստահաճախականությունների մրցույթ։ Մրցույթն արդեն մեկնարկել է, դրա ավարտից ց հետո մեր հեռուստաընկերություններից 4-ը լքելու են հայ հեռուստադիտողին: Իսկ թե ովքեր կարող են անցնել մրցույթով, որոշելու են հիշյալ հանձնաժողովի անդամները:
Սա թերևս խաղի ցուցադրվող մասն է, իսկ իրականում հարցերը լուծվում են շատ վերևում բարձր հովանու ներքո։ Բայց միևնույնն էխաղաքարտին ավելի քան խոշոր խաղադրույք է դրված` ամբողջ հեռուստաընկերության ճակատագիր և հանուն մրցույթն անցնելու հեռուստաընկերությունների ղեկավարները պատրաստ են ամեն ինչի, բոլորը գիտեն դրա մասին, իհարկե, պաշտոնական մակարդակով միայն խոսվում է միայն մրցունակ ծրագրեր ներկայացնելու և մրցույթում պատվով հաղթելու մասին: Այդ ֆոնի վրա կարծես թարմություն ու աշխուժություն է նկատվում նաև նրանց ծրագրերում։
Չպետք է մոռանալ, որ գործընթացը կատարվում է Հայաստանում, որտեղ բոլորը բոլորին ճանաչում են, իսկ չճանաչելու դեպքում կարող են գտնել մարդկանց, որոնք կարող են միջնորդել: Այդպես Ամալյանի հանձնաժողովն էլ երկնքից իջած սրբերի հավաքատեղի չի և չի բացառվում, որ դուրս մնալու վտանգի առաջ կանգնած հեռուստաընկերությունների ղեկավարները փորձեն վերջիններիս հետ լեզու գտնել: Հավանաբար այս հանգամանքը հաշվի առնելով էլ ՀՀ գործադիրը որոշել է հանձնաժողովը ներարկել հավելյալ 17 մլն 362 հազար 500 դրամով: ՀՌԱՀ-ի անդամները, առանց այդ էլ բավական բարձր աշխատավարձ էին ստանում, այն դեպքում, երբ նրանց համար սա ընդամենը կողմնակի մի աշխատանք է, հիմա այդ կողմնակի եկամտի չափն ավելացվել է: ՀՌԱՀ անդամի աշխատավարձի չափի վերաբերյալ մեր հարցմանն ի պատասխան, ՀՀ Ֆինանսների նախարարությունը հայտնել է.
«Հիմք ընդունելով օրենքում կատարված վերոհիշյալ փոփոխությունը` համապատասխանաբար ՀՌԱՀ անդամի պաշտոնային դրույքաչափը սահմանվել է 600.0 հազ. դրամ, նախագահի տեղակալինը` 640.0 հազ. դրամ և նախագահինը` 680.0 հազ. դրամ:
Հարկ ենք համարում նշել, որ բարձրացվել են ոչ թե ՀՌԱՀ-ի աշխատակիցների, ինչպես նշված էր 3-րդ հարցադրման մեջ, այլ ՀՌԱՀ ութ անդամների պաշտոնային դրույքաչափերը»:
Ֆինանսների նախարարությունը հանգամանալից պատասխանել է նաև, թե ինչպես են ձևավորվում ՀՌԱՀ անդամների դրույքաչափերը:
«ՀՀ ԱԺ կողմից 10.06.2010թ. ընդունվել է «Հեռուստատեսության և ռադիոյի մասին Հայաստանի Հանրապետության օրենքում փոփոխություններ կատարելու մասին» ՀՀ օրենքը (ուժի մեջ է մտել 28.06.2010թ), որի 39-րդ հոդվածի 6-րդ կետի համաձայն Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովի անդամի պաշտոնային դրույքաչափը սահմանվում է յուրաքանչյուր տարվա պետական բյուջեի մասին ՀՀ օրենքով նախատեսված քաղաքացիական ծառայողների բազային պաշտոնային դրույքաչափի տասնհինգապատիկի չափով, նախագահի տեղակալինը` տասնվեցապատիկի չափով, նախագահինը` տասնյոթապատիկի չափով»:
Ինչպես տեսնում ենք, ՀՌԱՀ անդամներն իսկապես բարձր աշխատավարձ են ստանում: Սակայն նման բարձր աշխատավարձ ստանում են նաև դատավորները, բայց դա չի խանգարում նրանց եկամտի հիմնական աղբյուր դիտել ոչ թե աշխատավարձը, այլ կաշառքը: Բնական է, որքան էլ բարձրանա աշխատավարձը, այնուամենայնիվ, չի կարող համեմատվել կաշառքի այն չափի հետ, որ պատրաստակամություն կհայտնեն վճարել հեռուստաընկերությունները` միայն թե շահեն ցանկալի կապուղին: Սա մի փոքր նման է դատավորների աշխատավարձի բարձրացմանը. Այն բարձրացվեց հենց կոռուպցիայի դեմ պայքարելու, դատավորներին կաշառքից զերծ պահելու նպատակով, բայց ժամանակը ցույց տվեց, որ Հայաստանում չկա դատավոր, որ կաշառք չվերցնի, քանի որ այստեղ դատերը ավելի շատ նման են աճուրդային գործարքների` ով ավելի շատ կվճարի, նա էլ կհաղթի, ում միջնորդությունն ավելի բարձր մակարդակով կլինի, նա էլ հաղթող դուրս կգա: Հիմա նույնը արվում է ՀՌԱՀ-ում: Դատավորներին աշխատավարձի բարձրացումը հնարավորություն տվեց ավելի շատ գումար վաստակել, ՀՌԱՀ-ում ևս այս քայլը, ըստ ամենայնի, կնպաստի ընդամենը խաղադրույքների բարձրացմանը. մի բան է 150 հազար ստացողին առաջարկվող կաշառքը, մեկ այլ բան` 600 հազար ստացողին առաջարկվողը:
Լուսինե ԿԵՍՈՅԱՆ
Գյումրու Մուշ 2 թաղամասի շինարարությունն ընթանում էր փակ գոտում։ Երբեմն – երբեմն համակենտրոնացման ճամբարի կանոններով կազմակերպված շինարարական հրապարակում աշխատող առանձին բանվորների ու վարպետների միջոցով տեղեկություններ էին սպրդում, որ «Գլենդել Հիլզ»-ի կառուցած շենքերը խայտառակություն են, ամեն ինչ արվում էր, որ դրանք հնարավորինս արագ լռության մատնվեն, որ հատկապես լրատվամիջոցները այդ մասին չհամարձակվեն անգամ ծպտուն հանել:
Նախորդ տարվա դեկտեմբերին «Գլենդել Հիլզ»-ն ինձ դիմավորեց 50 հոգանոց ախրանիկների բանդայով, որոնք ամեն ինչ արեցին, թույլ չտալու մուտք գործել շինհրապարակ և տեսնել, թե ինչ է կատարվում այնտեղ:
Հետագա ուսումնասիրություններս պարզեցին, որ Հայաստանի Հանրապետությունում «Գլենդել Հիլզ» ընկերությունը ինչ-որ առանձնահատուկ լիազորություններով օժտված կազմակերպություն է։ Շիրակի մարզպետարանում հայտնեցին, թե իրենք իրավասու չեն վերահսկելու շինարարության որակը, որ, իբր դա հսկայական գումարների հետ կապված գործ է ու միայն այս ընկերությունն է, որ բարի է գտնվել հանձն առել նման ծավալի աշխատանք:
Փաստորեն, «Գլենդել Հիլզը» Գյումրու աղետյալների համար թաղամաս էր կառուցում, բայց թե´ քաղաքապետարանը, թե´ Շիրակի մարզպետարանը, թե´ ՀՀ քաղաքաշինության նախարարությունն ընդամենը դիտորդի ու սպասողի կարգավիճակում էին, իսկ որակի վերահսկողություն որևէ կառույց չէր իրականացնում:
Ինչու՞: Որովհետև, ըստ որոշ խոսակցությունների, «Գլենդել Հիլզ» ընկերությունը պատկանում է ՀՀ նախագահի եղբայր, պատգամավոր Ալեքսանդր Սարգսյանին: Եղբոր սխալներն սրբագրելու թե մեկ այլ պատճառով, անգամ արյունակցական սերտ կապը չփակեց ՀՀ նախագահի աչքերը, որ չտեսնելու տար շինարարությունում առկա թերությունները:
Նախագահն այցելեց շինհրապարակ իմ այցից մեկ երկու օր հետո։ Սարգսյանը տեսավ այն, ինչ թույլ չտվեցին տեսնել լրագրողին: Հետևանքը` մարզպետարանում գումարված խորհրդակցությունն ու խիստ հանձնարարականները` շտկել ամեն ինչ և նոր միայն կազմակերպել բնակարանների բաշխումը: Չլիներ նախագահի այցը, «Գլենդել Հիլզը» դեռ դեկտեմբեր-հունվարին էր պատրաստվում ավարտել շինարարությունը:
Նախագահի հանձնարարականով բնակարանների բաշխումը հետաձգվեց. 2010թ. հուլիսի 9-ին, ապա հանդիսավոր պայմաններում դրանք հանձնվեց 20 տարի տնակներում ապրող և բնակարանի հույսով ապրող աղետյալներին: Նախագահն անձամբ մասնակցեց հանձնմանը, բաժակ բարձրացրեց գյումրեցիների հետ, լսեց շնորհակալական խոսքեր և նայելով արտաքինից կոկած բնակարաններին, երևի կարծեց, թե իր ասածը տեղ է հասել և նորամուտ նշողները խնդիրներ չեն ունենա:
2010թ. օգոստոսի 17-ին, երբ «Մուշ 2» թաղամասում հարցուփորձ էի անում, մարդիկ, ճիշտ է, խուսափողական տոնով, բայց հավատացնում էին, թե ամեն ինչ կարգին է: Հատկապես մի տղամարդ` քարոզարշավների մեջ կոփված գովաբանողի ճարտարությամբ սկսեց մի առանձահատուկ եռանդով փառաբանել շենքերը, թե «ամեն ինչ հոյակապ է, ի՞նչ է եղել, որ, էդ հատուկենտ դժգոհողները նրանք են, որ ամեն ինչից դժգոհ են, բա ո՞նց, մանր-մունր բաներ են, էդ էլ մենք կանենք, հո ամեն ինչ ուրիշի վրա գցելով չի՞»:
«Սազանդարը» Գյումրու «Մուշ 2» թաղամասի 16-րդ շենքից էր: Իմ հեռանալուց հետո, նույն գիշերը այդ շենքի բնակարաններից մեկի առաստաղն ամբողջությամբ փլվեց` ջարդելով կահկարասին, բարեբախտաբար, բնակիչները փրկվել էին շինարարների թողտվությամբ առաջացած «երկրաշարժից»:
«Մուշ 2» թաղամասում ամենաաչքի զարնողը բնակիչների վախեցած ու կաշկանդված վիճակն էր. Ցավն այն է որ երկիրը հասել է նրան որ ասող – խոսող անկաշկանդ հումորով գյումրեցին հիմնովին դեգրադացվի և դառնա երկչոտ, անհամարձակ` վախենալով ասել այն, ինչ մտածում է:
Սկզբում թվաց, թե հիմնական խնդիրը միայն ջրի բացակայությունն է. ջրագծերը պատրաստ էին, բայց քանի որ բնակարանները դեռ ամբողջությամբ բնակեցված չէին, ջուրը չէին միացրել, այդ իսկ պատճառով թաղամասի բնակիչները իրենց կարիքները հոգում էին դույլերով ջուր կրելով, ինչը, հուսով էին, ժամանակավոր երևույթ էր:
Սակայն հետագա համառ ուսումնասիրությունները միանգամայն այլ պատկեր բացեցին. Բնակիչներից մեկը խոսքի մեջ բերանից թռցրեց, թե «էնքա~ն թերություններ կան, կուզեք` գնացեք առաջին շենք` «բըլի գը»»:
Առաջին շենքի առաջին մուտքի առաջին հարկում շինարարական աղբի մի մեծ կույտ էր: Այդ կույտը, պարզվեց, երկու ամիս առաջ նորամուտ նշած բնակարանի լողասենյակի պատերի ու առաստաղի պոկվելու հետևանքն էր: երբ բողոքի տուտը բացվեց, բնակիչներն իրար խառնված, մեկը մյուսին հերթ չտալով, շտապում էին իրենց բնակարան կանչել և ցույց տալ իրենց մոտ տիրող վիճակը: «Ըսիգ տուն չէ, որ տվել են, ըսիգ եղբայրական գերեզմանոց է», ասաց բնակիչներից մեկը:
Բոլոր բնակարաններում սարսափելի գարշահոտություն էր, քանի որ կոյուղին ոչ մի շենքում չէր գործում: «Բա ո՞նց եք անում» հարցին մի տարիքով կին պատասխանեց. «Գնում եմ ուրիշի տունն եմ անում, բայց դե ինչքա՞ն կարաս ուրիշի զուգարանից օգտվես»:
Նախագահը Գյումրու աղետյալներին հանձնել էր, այսպես կոչված, եվրոբնակարաններ` սալիկապատված, ամեն ինչ տեղը-տեղին: Երկու ամիս հետո, երբ նախագահի հանձնարարականով արագությամբ կպցված սալիկները պոկվել-թափվել էին, բնակիչները սկսել էին հերթով հայտնաբերել թերությունները: «Ըսիգ կաֆել կպցնել է՞, աշե, աշե, կլեյի հետք կտենի՞ս, բետոնի վրա խփել են, ո´չ ցեմենտ կա, ո´չ բան, բա հլը´ տես ըդոնց դրած դուռը»: Բնակչի մատնանշած դուռն իսկապես շինարարական արվեստի «գլուխգործոց էր». դռան և պատի միջև «շինարարները» խցկել էին ամեն ինչ, բացի նրանից, ինչ պետք էր. ջարդուփշուր եղած սալիկներ, փայտի կտորտանք, իսկ ցեմենտի, գաջի հետք, չկար: Խայտառակությունն ամենուր էր և բնակարանից բնակարան պատկերն ավելի վատթար էր: «Մի հատ կծվի, թթվի տեղ չկա». քաղաքացու համար առաջին հայացքից այդքան էլ կարևորություն չունեցող հանգամանքը, աստիճանաբար ավելի հասկանալի էր դառնում. նախ, բնակարանների նախագիծը չափից դուրս անհաջող էր, սենյակները շատ փոքր, անհարմար, ներքնահարկ չկար և, որ ամենակարևորն էր և ամենախոսունը` բոլոր բնակիչներին պաշտոնապես արգելել էին մեխ խփել պատերին: «Փլե´ գը», բացատրում էին բնակիչները, ստացվում էր, որ անգամ սեփական ուժերով պահարան ամրացնելու հնարավորություն չկար. ահա թե ինչպիսի բնակարաններ էր հրամցրել «Գլենդել Հիլզը» աղետյալներին: Ի դեպ, մի մխիթարիչ հանգամանք. փլված հատվածներն այս ընկերությունում հանձն էին առել վերականգնել սեփական ուժերով:
«Մուշ 2» թաղամասի շինարարությունը կատարվել էր անցյալ տարի Ռուսաստանից ստացված 500 մլն դոլար վարկի հաշվին, որը երկրի ղեկավարությունը հատկացրեց ընկերությանը` Գյումրու բնակարաշինական ծրագիրն ավարտին հասցնելու համար: Ասում են, թե սկզբնական շրջանում այստեղ մասնագետներ շատ քիչ են եղել. վարձել են տարբեր մարդկանց, մոտ մեկ ամիս աշխատացրել, հետո հեռացրել` առանց վճարելու: Հետևանքը` հանձնելուց երկու ամիս հետո փլված տները:
Բնակարանների հանձնման ժամանակ շինարարության որակից քաջատեղյակ մասնագետներն ասում էին, թե թաղամասը հենց առաջին ձմռանը ցույց կտա իր բոլոր թերությունները և բավական է մի ձմեռ, որ «Մուշ 2»-ից այլևս ոչինչ չմնա: Ստացվում է` ոչ ցածր տոկոսադրույքով վերցված վարկը, որը դեռ հարկավոր է մարել, մսխվեց` առանց օգուտի, իսկ վնասի մասին անգամ մտածելն է վտանգավոր. Աստված գիտե, թե ինչ կկատարվի, եթե շենքերը իսկապես չդիմանան և փլվեն։ Ինչ զոհեր կարող է դարձյալ տեսնել աղետի գոտու կարգավիճակից դեռ դուրս չեկած Գյումրին:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԿԵՍՈՅԱՆ
Հ.Գ. Գյումրիի Մուշ-2 թաղամասի նորակառույց, նոր շահագործման հանձնված շենքերի բնակարաններում արձանագրված շինարարական թերությունների կապակցությամբ, որոնց մասին բազմաթիվ լրատվամիջոցներ հաղորդումներ էին տվել օգոստոսի 18-ին, պարզաբանում է տվել շինարարությունն իրականացրած Գլենդել Հիլզ ընկերությունը:
“Գլենդել Հիլզ» ՓԲԸ մասնագետները տվել են Գյումրիի Մուշ 2 թաղամասում շահագործման հանձնված բնակարաններից մեկում առաստաղի գաջային հատվածի վնասման և թափվելու պատճառների նախնական գնահատականը: Ըստ այդմ, շինարարության ընթացքում երկաթբետոնե աղյուսի (панель) մեջ ջուր է հավաքվել, որը որոշակի դեպքերում չի կարող նկատվել կամ բացահայտվել ստուգումների ընթացքում: Ժամանակի ընթացքում ջուրը ներծծվելով գաջապատ հատվածի մեջ և խոնավեցնելով այն, թուլացրել և վնասել է: Իսկ դրա վերջնականապես վնասմանն ու թափվելուն նպաստել է նույն առաստաղից ջահի տեղադրման (կախելու) կանոնների խախտումը. ջահը կախվել է ոչ թե ծանրության կենտրոն վերցնելով երկաթբետոնե կոնստրուկցիայի հատվածը, այլ առաստաղի գաջապատ հատվածը:
Շինարարական որևէ չափանիշով տեղի ունեցածը փլուզում չի համարվում: Արդյունքում` այն վնասվել է ամբողջությամբ: Ի դեպ, հենց այդպիսի դեպքերի համար է մեր ընկերությունը հայտարարել երաշխիքային սպասարկաման ժամանակահատված:
Ուշագրավ է, որ իրավիճակը որոշ լրատվամիջոցների կողմից ներկայացվել է ուռճացված, մեկ աղբյուրից, առանց պատճառների մասին տեղեկանալու փորձի և որևէ իրավասուի հետ խորհրդակցելու:
Ամեն դեպքում, ցավում ենք տեղի ունեցածի համար և տեղեկացնում, որ վնասվածքի հետևանքներն ամբողությամբ կվերացվեն: Միաժամանակ տեղեկացնում ենք, որ դեպքը եզակի է, և մյուս բնակարանների բնակիչներն անհանգստանալու պատճառ չունեն”, ասված է ընկերության հանրային կապերի եւ տեղեկատվության վարչության տարածած պարզաբանման մեջ:
случайно падали звезды
в мои пустые карманы ու
Մենք գնում ենք Զեմֆիրայի համերգին
Լիլիթ Մովսիսյանը 21 տարեկան է, սովորում է Թատրոնի և Կինոյի Պետական ինստիտուտի խաղարկային ֆիլմի 5-րդ կուրսում: Ուզում է իրականացնել մի շատ հետաքրքիր պրոյեկտ` ռեալիթի-շոու -դոկումենտալ-երաժշտական ֆիլմ- մասշտաբով: Պրոյեկտը կայանում է նրանում, որ մի խումբ երիտասարդներ, որոնց համախմբում է սերը Զեմֆիրայի հանդեպ, հա, հա էն նույն, ռուսական ռոք երգչուհու, որի ներաշխարհը իրար խառնող երաժշտությունը ոչ ոքի անտարբեր չի կարող թողնել:
Սեպտեմբերի 17-ին Մոսկվայում Զեմֆիրան մեծ համերգ է տալիս, ու Լիլիթը որոշել է նրա վեց երկրպագուի օգնել հասնելու այնտեղ ու ներկա գտնվել սիրելի երգչուհու համերգին: Նշեմ, որ երիտասարդները բնավ մոլի երկրպագուներ չեն, նրանք Զեմֆիրայի հետ յուրովի են կապված՝ ասոցիատիվ, զգայական, իրենց հարազատ թեմաներով ու… Պրոյեկտն իրականացնելու համար պետք են որոշակի գումարներ, պետք է եթերաժամի տրամադրման վստահելի տարբերակ ունենալ, հովանավորներ, Զեմֆիրայի համերգի տոմսերն էլ էժան չեն՝ 8000 ռուբլի…
Դժվա՞ր է: Այո, մեր երիտասարդ արվեստագետին, շոու-մենին, թե վումանին, չգիտեմ ոնց է ճիշտը, ի՞նչ է պետք այսօր Հայաստանում ունենալ երազանքն իրականացնելու համար: Ի՞նչ մարդկային, մասնագիտական որակներ են պահանջվում նրանից, ի՞նչն է հեշտ ստացվում, ինչը՝ դժվար…
-Սկզբում պրոյեկտի մասին ես ի՞ նչ չասեցի՝ ավելացրու: Ո՞նց ծագեց միտքը:
-Միտքը չի կարևորը, այլ ցանկությունը: Ոչ մի տրամաբանության մեջ չի տեղավորվում, որ էդ միտքը հնարավոր էր իրագործել: Ցանկությունն էր շատ, կատասրոֆիկ մեծ: Մտածեցի, որ մենք Զեմֆիրային ոչինչ չենք տալիս ի պատասխան նրա մեզ տված էդ ամեն ինչի՝ սեր, էներգիա, ոգեշնչում, ապրելու ցանկություն՝ քեզ հետ քո զգացմունքների մահն ապրելով: Որոշեցի, ու անում եմ:
-Ի՞նչ ես արել, համերգին քիչ ժամանակ է մնացել, ո՞ր փուլում են գործերդ:
-Գտել եմ ինֆորմացիոն հովանավորներ, դիմել եմ MTC Վիվասելլ ընկերությանը, Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանին` համագործակցելու առաջարկով: Մի քանի օրից սպասում եմ պատասխանի: ATV հեռուստաընկերության հետ եթերաժամի տրամադրման հետ կապված արդեն իսկ ունեմ ֆիլմի հեռարձակման պայմանավորվածություն: Ճշտված է նաև երթուղին՝ միկրոավտոբուսով վրացական Փոթի նավահանգիստ, որտեղից լաստանավով Սոչի, և ապա` գնացքով Մոսկվա: Հիմա կապ ենք հաստատում Զեմֆիրայի ադմինիստրացիայի հետ, համերգի մուտքի տոմսերն արդեն ունենք, մնում է թույտվություն ստանալ նկարահանումների համար: Կատսինգը ավարտված է, արդեն հաստատ ընտրված են խմբի մյուս 5 մասնակիցները, որոնք պետք է լինեն ֆիլմի հերոսները: Նրանք արվեստի կամ գրականության հետ կապված լինելով, բոլորն իրարից շատ տարբեր մարդիկ են: Կարելի է ասել `իրար հետ ծանոթացել ենք պրոյեկտի շրջանակներում, կարգին չենք էլ շփվել: Կարծում եմ հետաքրքիր կլինի կոլեկտիվը:
Դավիթ Հակոբյան – 20 տարեկան, երաժիշտ
Արուսյակ Սիմոնյան – 27 տարեկան., ռեժիսոր-վավերագրող
Փիրուզա Գինոյան – 23 տարեկան, ռուս- բանասեր
Ռուբեն Աբրահամյան – 31 տարեկան, դերասան
Սվետլանա Անտոնյան (Ocean) – լուսանկարիչ
-Հատուկ խաղարկային սցենար կա՞, թե պետք է ամեն բան իմպրովիզի մեջ լինի՝ բնական:
-Քանի որ նպատակը անկեղծությունն է, որը համահունչ է Զեմֆիրայի արվեստին, ինձնից ,որպես ռեժիսոր, ընդամենը կպահանջվի ինչ-ինչ իրավիճակներ ստեղծել` նպաստելու մարդկանց բացահայտվելուն: Ինձ համար կարևոր է ցույց տալ, թե ինչպես են իմ հերոսներն ընկալում Զեմֆիրայի յուրաքանչյուր երգ, երգչուհուն ցույց տալ հերոսներիս աշխարհի պրիզմայով:
-Իսկ Մոսկվայում միայն համերգին եք ներկա լինելու ու անմիաջպես վերադառնա՞ք: Չկա՞ն այլ գաղափարներ, էդքան գումար եք ծախսում ճամփի վրա, գուցե ինչ-որ էլի բան մտածեք:
-Մենք չգիտենք` Մոսկվայում ինչ անակնկալներ են սպասվում մեզ: Հենց հետաքրքիրն էլ էդ ա, որ ոչ ոք չգիտի, թե ի՞նչ կարա լինի: Ոչ ես, ոչ հերոսներից որևէ մեկը չգիտի, թե համերգից հետո ի՞նչ կլինի…. և ինչպե՞ս կավարտվի ֆիլմը…
-Իսկ եթե մեկնումեկը որոշի չվերադառնա՞լ: Մարդ են…: Կամ մնա, հետո հետ գա, ի՞նչ կա որ:
-Ոչ, գնալուց առաջ բոլորս պայմանագիր ենք կնքելու, որտեղ հստակ ձևակերպվելու են բոլորիս պարտավորությունները: Բոլորս միասին գնալու ենք ու միասին հետ ենք վերադառնալու: Եթե ինչ-որ բան էլ որոշենք, պիտի միասին որոշենք, մենք կոլեկտիվ ենք, ու պիտի ունենանք կոլեկտիվ գիտակցություն, որն, իմիջիայլոց, մեր հայերին շատ ա պակասում:
-Իսկ եթե կոլեկտիվդ չստացվի՞ :
-Մեզ կապողը Զեմֆիրան ա:
-Զեմֆիրայի հետ հերոսներդ անձամբ չե՞ն հանդիպելու, նկարահանումներ չե՞ն լինելու:
-Իմ առաջին նպատակն էն ա, որ հերոսներս հանդիպեն ոչ թե Զեմֆիրայի, այլ նրա երաժշտության հետ: Եթե ստացվի պայմանավորվել` ինչո՞ւ չէ։
Լուսինե Վայաչյան
Գաղափարը հզոր մի զենք է, որը կարող է փոխել մարդու կենսակերպն ու մտածելակերպը:
Վիլիամ Կամկվամբայի և Բրայան Միլլերի ՙԻնչպես ես որսացի քամուն՚ գրքում պատմվում է, թե ինչպես տասնչորս տարեկանում, աղքատության ու սովի պայմաններում այս մալավիացի տղան` Վիլիամ Կամկվամբան, (Բիլլի) հողմաղաց է կառուցում և իր ընտանիքին ապահովում էլեկտրաէներգիայով այն դեպքում, երբ իրենց գյուղում չկար ո°չ հոսող ջուր, ո°չ էլեկտրականություն: Չկար նաև գումար ու կրթության հնարավորություն: Այսօր` քսաներկու տարեկանում, Վիլիամ Կամկվամբան պատմում է իր կյանքը փոխած հայտնագործությունների մասին:
1970- ականներին համեստ և ամանչկոտ պատանի Բիլլ Գեյթսի գլխում մի միտք է ծագում, որի արդյունքում հիմնվում է ՙՄայքրոսոֆթ՚ կորպորացիան:
Բիլը դառնում է հայտնի գործարար և աշխարհի թիվ 1 հարուստ մարդը: ՆԱՍԴԱՔԻ` ամերիկյան արժեթղթերի էլեկտրոնային բորսայի ցուցակում գրանցված բոլոր 4,000 ընկերություններն էլ լոկ մտքի թռիչքի արդյունքում են սկսել կերտել իրենց հաջողության պատմությունը։
Բայց և այնպես, միշտ չէ, որ ճիշտ է գլխում ծագած միտքն անմիջապես գործի դնել: Երբեմն անհարժեշտ է պատեհ ժամանակի սպասել, քանզի գաղափարը կյանքի կոչելու համար համապատասխան ռեսուրսներ ու մարդիկ են պետք:
Ուստի, երբ լավ ու հետաքրքիր միտք ես ունենում, մի° շտապիր, թող որ Աստված գործի: Եթե կան գետեր կամ սարեր, որ քեզ թվում է` չես կարող անցնել, հավատա, որ այն ինչ մեզ համար անկարելի է, Աստծո համար կարելի է:
Երեմիա 33:3 — «Կանչի¯ր ինձ, և ես պատասխան կը տամ քեզ, կը պատմեմ քեզ մեծամեծ ու զօրաւոր բաների մասին, որ դու չգիտես»£
Հարգելի ընթերցող պատասխանեք առաջարկվող երեք հարցին ու դրանցից ամենահետաքրքիրները կտեղադրվեն կայքում։
1. Ճանաչո՞ւմ ես մարդու, ում արտասովոր գաղափարը վերածվել է արդյունավետ գործի: Քո կարծիքով, այդ գաղափարն ինչպե՞ս իրականություն դարձավ:
2. Նոր` հետևաբար արտասովոր թվացող գաղափարը, սովորաբար ծաղրանքի ու հակառակության է արժանանում: Ինչպե՞ս է հնարավոր չհուսահատվել և հաղթահարել խոչընդոտները:
3. Հեղինակն ասում է, որ երբ հետաքրքիր գաղափար ունես, պետք է սպասել և թույլ տալ, որ Աստված գործի: Քո կարծիքով, արժե՞ հետևել խորհրդին:
Եթե այո, ապա ինչպե՞ս կարող է իմանալ, որ արդեն գործելու ժամանակն է:
Գյումրին աննկարագրելի եռուզեռի մեջ է: Մեդվեդևի այցին այստեղ պատրաստվում են մի առանձնահատուկ ձևով: Նման պատրաստություն այս քաղաքը տեսել է մեկ էլ 1990թ, երբ Բայրոնի անվան անգլիական դպրոց բացելու նպատակով, Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Մարգրետ Թետչերն էր ժամանելուԳյումրի։
Այն ժամանակ դեռ խորհրդային երկրում ապրող, բայց թշվառ վիճակում գտնվող հետերկրաշարժյան Գյումրիում աննախադեպ ճանապարահաշինություն կազմակերպվեց. Թետչերն իջնելու էր օդանավակայանում,ու այնտեղից մինչև անգլիական դպրոց ընկած տարածքը մոտ 10 կմ ասֆալտապատվեց ,այսինքն` ստացվեց այնպես, որ ակամայից քաղաքի բավական մեծ հատված բարեկարգվեց:
Այս անգամ գյումրեցիների բախտն այդքան էլ չի բերել: ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևին ուղղաթիռով իջեցնելու են մարզադաշտում, որը գտնվում է նրա անցնելիք ճանապարհի գրեթե կենտրոնում և այդ պատճառով Վարդան Ղուկասյանը ասֆալտապատում է ոչ թե 10 կմ-ոց ճանապարհ, այլ հազիվ դրա մեկ երրորդը:
Մարզադաշտից ՌԴ նախագահը գնալու է «Պատվո բլուր» հուշահամալիր-պանթեոն. սա Գյումրիում հայտնի «Պլպլան ժամի» տարածքում է,այն բարեկարգվել ու վերածվել է իսկական հուշահամալիրի: Հուշարձանը, որը հանդիսավորապես պետք է բացեն ՀՀ և ՌԴ նախագահները, ստեղծվել է Ղրիմի պատերազմում` հայ-ռուսական համատեղ պայքարը խորհրդանշող հուշարձանի նմանությամբ: Գրեթե երկու դար առաջ կառուցված հուշարձանը թուրքերը 1920թ. պայթեցրել են. ներկայիս հուշարձանը պայթեցվածի կրկնապատկերն է։
«Պատվո բլուրը» երեկվա դրությամբ կազմ-պատրաստ վիճակում էր. բոլոր աշխատանքներն այստեղ ավարտված էին: «Պլպլան ժամը» իրականում մատուռ է եղել, որից այն կողմ ռուսական գերեզմանատունն էր. հենց այդ գերեզմանատան տարածքը հիմա վերածվել է ծաղկանոցի, պարսպապատվել է, տնկվել են ծառեր ու ծաղիկներ:
Ի տարբերություն «Պատվո բլուրի», մյուս ճանապարհները դեռ ինտենսիվ վերանորոգման փուլում են. «Պատվո բլուրից» հետո ՌԴ նախագահն այցելելու է ռուսական զորամաս, որտեղ էլ նրան զինվորական բորշով են պատվելու. հենց այս ճանապարհն է, որ հիմնովին նորոգվում է: Ամենավատն այն է, որ ճանապարհն այնքան էլ բանուկ չէ, սա քաղաքի համար եզրային հատված է, ռուսական զորամասն, ընդհանրապես, գտնվում է մի բլրի վրա, որտեղ բացի ռեստորանից այլ բան չկա:
Ստացվում է, որ Մեդեվեդևի «խաթր» այսօր ասֆալտապատվում են երկրորդական նշանակության ճանապարհներ, որոնք երբեք ասֆալտ չեն ունեցել. աբսուրդը հասնում է այնտեղ, որ ճանապարհի հետ մեկտեղ նոր մայթեր են կառուցվում, այդ նպատակով բերվել են հատուկ բազալտե քարեր, որոնցով մայթն առանձնացվում է երթևեկելի գոտուց ու մայթի հատվածում` Մեդվեդևի աչքին դրական ֆոն ստեղծելու համար, մի փառահեղ ասֆալտ է գցվում, որի որակը, սակայն, չկարողացանք պարզել:
Մայթ է կառուցվում անգամ այն մասում, որտեղ ուղղակի ամայի հատված է, աղբանոց: Ռուսական զորամաս տանող ճանապարհին անգամ մի սովորական թեքություն է ասֆալտապատվել, ինչ է թե, Մեդվեդևը կարող է դա տեսնել: Իսկ ամենակուրիոզ փաստն այն է, որ մայթը կառուցվում է մաթեմատիկական ճշգրտությամբ, այսինքն `վերջանում է ճիշտ այնտեղ, որտեղ կարող է ավարտվել ՌԴ նախագահի տեսադաշտը. դրանից մի մետր անգամ ավելի մայթ կառուցելու թույլտվություն ու, հավանաբար, նաև հնարավորություն չկա:
Այս ամենով հանդերձ, ամենաողբերգականը Գյումրու քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանի վիճակն է: Պարզ է, որ շինարարությունը, քաղաքի բարեկարգման գործը նրա վրա է դրված: Եվ հիմա Ղուկասյանը, բարեկարգելով դեպի ռուսական զորամաս տանող ճանապարհը, ըստ էության, բարեկարգում է իր ոխերիմ թշնամուն` Արտաշես Սարգսյանին պատկանող «Ոսկե բլուր» ռեստորանային համալիր գնացող ճանապարհը, որի որդու`Ռուստամի հետ փոխհրաձգության պատճառով ժամանակին քաղաքապետի որդի Սպարտակը, գրեթե մեկ տարի անցկացրեց բանտում: Ճակատագրի հեգնանք է, բայց Մեդվեդևի պատճառով, Ղուկասյանը ստիպված է իր ոխերիմ թշնամու օբյեկտ գնացող ճանապարհը բարեկարգել:
Մեդվեդևի այցը անհետևանք չի անցնի Գյումրու համար. ճիշտ է, ինչպես ժամանակին Թետչերի համար փռված ասֆալտը, սրանից էլ դժվար թե հուշերից բացի այլ բան մնա, բայց գոնե մի որոշ ժամանակ, մարդկանց մի փոքր խումբ կօգտվի դրանից:
Այնպես որ, գյումրեցիներին մնում է հուսալ, որ տարվա մեջ գոնե մեկ անգամ անվանի անձիք ցանկություն հայտնեն հյուրընկալվել Հայաստանի երկրորդ քաղաքում:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԿԵՍՈՅԱՆ
- Տեսանյութ
- Օրվա միտք
- Խմբագրի վարկած
- Ֆոտո
-
Հասցե` Հայաստան, 0023, Երևան, Արշակունյաց 2
Հեռ: +374 (10) 06 06 23 (413, 414), +374 (99) 53 58 26
Էլ. փոստ` armv12@mail.ru -
2010-2011 © Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են:
Մեջբերումներ անելիս հղումը armversion.com-ին
պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ
ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն
առանց armversion.com-ին հղման արգելվում է: -
Կայքում արտահայտված կարծիքների համընկնումը
խմբագրության տեսակետի հետ պարտադիր չէ:
Գովազդների բովանդակության համար
կայքը պատասխանատվություն չի կրում:
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Copyright “Armversion.com” 2010.