«LHARMONI» բրենդը նպատակ ունի նոր երանգ հաղորդելու հայկական նորաձևությանը:

Նորաձևության աշխարհում այս հետքարքիր ու ինքնատիպ բրենդն իր առաջին քայլերը կատարել է 2011թ. մայիսի 19-ին, հրավիրելով բարձրակարգ մասնագետների, այդ թվում` Միկա Դանիելյանին : Ապա ստեղծվել է շատ հետաքրքիր մի թիմ, Լիլիթ Տոնականյանի ղեկավարությամբ:

2011թ. դեկտեմբերի 9-ին, արդեն բացվել է գեղեցկության սրահը, 2012թ. մայիսի 19-ին՝  «LHARMONI» բրենդի  նորաձևության սրահի ու բուտիկի բացումը:

Այս  ընթացքում  նորաձևության տունն ունեցել է 2 ցուցադրություն` 2011թ. դեկտեմբերի 9-ին և 2012թ. մայիսի 19-ին և առաջին իսկ քայլերից իր կայուն տեղը գրավել նորաձևության աշխարհում:

Բրենդի գեղարվեստական ղեկավարՄիկա Դանիելյանի անունը հաճախ է կապվում«Attex»- ի հետ, սակայն նա մեկ ու կես տարի է, ինչ ոչ մի աշխատանքային կապ չունի նախկին աշխատավայրի հետ:

Ի՞նչ է առաջարկվում բրենդից օգտվողներին: Ի՞նչն է կարելի գրավիչ համարել և հատկանշական «LHARMONI» բրենդի համար:

Ըստ Միկա Դանիելյանի այն կտորները, որոնցից կարվում են LHARMONI –ի հագուստները լուրջ ֆիմաների արտադրության կտորներ են, բերվում են արտերկրից` հիմնականում Եվրոպայից,  և բացի բուտիկից, որտեղից կարելի է ընտրել զգեստները, ընդունվում են նաև անհատական պատվերներ և պատվիրողը կարող է վստահ լինել, որ իր զգեստը միակն է ու նմանօրինակ զգեստ ուրիշի հագին հաստատ չի տեսնի, քանի որ կտորը մետրաժով բերվում և կարվում է միայն մեկ պատվերի շրջանակներում:

«LHARMONI» բրենդը նոր հավաքածու է պատրաստում. Հագուստների  որոշ մասն արդեն պատրաստ է: Ամառ 2012 –ին LHARMONI –ին առաջարկում է ՝արդիական վառ գույներ կամ վառ գույների պաստելային տարբերակներ, բնական կտորներից (վուշ, մետաքս, բամբակ) կարված  հագուստներ:

Ավելացնենք, որ այս սեզոնին նորաձև են  երկար փեշերով տոնական զգեստները, որոնք «վերջին շնչում են » այսինքն՝ որոշ ժամանակ անց դրանք այլևս նորաձև չեն լինի, նորաձևությունն ավելի սեզոնային է դարձել.այն  երեք տարի է պահպանվում. առաջին տարում  մուտք է գործում, երկրորդ տարում լավ տարածվում, իսկ երրորդ տարում դուրս գալիս:

Աննա Սարգսյան

Վերջերս Մոսկվա էր այցելել աշխարհահռչակ վերլուծաբան Ջոն Հարվին, որը հանդիսանում է Saxo Bank-ի  արժույթների գլխավոր ստրատեգը: Նրա կանխատեսումների ու  փաստարկների հետ հաշվի են նստում   համաշխարհային արժութային շուկայի խոշոր խաղացողները:

Մոսկվայում փակ հանդիպման ժամանակ, ներկայացնելով Saxo Bank-ը 2012 թ երրորդ եռամսյակում, Ջոն Հարվին   մանրակրկիտ վերլուծություն և առկա միտումների կանխատեսում է կատարել. «2012 թ. երրորդ եռամսյակի կանխատեսումները մենք անվանել ենք «Հերքում կամ փոփոխություն», հիմք ընդունելով պետական պարտքերի վիճակը: Այսօր մի հսկայական պետական պարտք  ճնշում է  ԱՄՆ-ին, Ճապոնիային և ԵՄ-ը,  բայց տնտեսական փոփոխությունների անհրաժեշտության մասին մտածում է  միայն Եվրոպան»: Saxo Bank –ի կանխատեսումներով, արդեն աշնանը Եվրոպան թերևս արմատական փոփոխությունների հարց  կդնի ողջ տնտեսական քաղաքականության առջև:

«Պետական տնտեսական հազարամյա փորձը ցույց է տալիս, որ եթե ՀՆԱ-ի պետական պարտքը 99.9% — ից մեծ է, ապա երկիրը սնանկ է ճանաչվում, — ասում է Հարվին, – ինչու՞ են Միացյալ Նահանգները, Ճապոնիան և ԵՄ-ն շարունակում խաղը:  Կենտրոնական բանկերի ղեկավարների քաղաքականությունն է` «Քանակական թոթափում: Այսօր այդ երկրների տնտեսությունը հայտնվել է զոմբիի կարգավիճակում, որին չի թույլատրվում մեռնել, թեև ակնհայտորեն առանց կառուցվածքային փոփոխությունների  հնարավոր չէ կենդանի մնալ»:

«Իրավիճակը կփոխվի, երբ քաղաքական գործիչների և ընտրողների մեծ մասը կհասկանան փոփոխության անհրաժեշտությունը», —  հայտարարել են Saxo Bank-ի  վերլուծաբանը:  Նրա կարծիքով  Եվրոպայում ներկայիս ճգնաժամը ընթանում է երեք փուլային մոդելով: Դրանք են` մերժում, բողոք, փոփոխության անհրաժեշտություն:

Ճգնաժամի առաջին փուլը բոլորը  համարում են  ցիկլային, հետևաբար առաջնորդվում են  այն սկզբունքով, որ «ինքն իրեն  կանցնի»:  Շեշտը դրվում է սպասելու ժամանակը մեղմելու վրա, ընդ որում խնդրի մասշտաբը մերժվում է:

Երբ հասարակությունը անհամբեր է դառնում, « լավ ժամանակների սպասելիս»`գալիս է մեղավորներ փնտրելու պահը: Քաղաքական գործիչները բարձրագոչ հայտարարություններ են անում, փորձում են կիրառել հնարավոր բոլոր միջոցները` խրախուսելու ժողովրդի համբերությունը: Սակայն ապարդյուն, իրավիճակը միայն վատթարանում է, և չի բացառվում, որ զայրացած ընտրողները կարող են դուրս գալ փողոց պահանջելու կառավարության հրաժարականը:

Սակայ,ն նույնիսկ դա չի փոխում իրավիճակը: Նոր ժամանակների քաղաքական գործիչներն ու հասարակությունը, կանգնած են անդունդի եզրին, ու ուզեն թե չուզեն ստիպված են բացել աչքերը և կայացնել հնից հրաժարվելու և նորը սկսելու դժվարին որոշումը:

«Փոփոխության մանդատն այն է, երբ հնի ավերակների վրա մեծամասնությունը ընդունում է նոր կանոններ, — ասում է Հարվին, — շատերը կորցնում են ամեն ինչ, գրեթե բոլորը զրկանքներ են կրում, բայց միևնույն ժամանակ ստեղծվում է  նորը»:

Հարկ է, որ ԵՄ – ն անվճարունակ ճանաչի այնպիսի երկրների, ինչպիսին ասենք՝ Հունաստանը, Իսպանիան և նույնիսկ Իտալիան, որին կհետևի նույնիսկ որոշ երկրների ժամանակավոր ելք եվրոյի գոտուց, — ասում է Հարվին : Հակառակ դեպքում սպասվում է ԵՄ-ի քաոսային փլուզում, և նոր հարված գլոբալ տնտեսությանը:

“Չնայած ընդհանրացնելով, սակայն մենք կարող ենք ասել, որ մինչև այս տարեվերջ, շատ տնտեսություններ ստիպված են լինելու կատարել այդ ընտրությունը. Աշխարհն այսօր կանգնած է ընտրության առջև` կամ սարսափելի վերջ (հին տնտեսական կարգի), կամ քաոս`առանց վերջի».- ասել է վերլուծաբանը:

Ստեղծված իրավիճակում համաշխարհային շուկայում այս ընտրությունը բերել է անորոշության: Արդյունքում՝ վախեցած ներդրողներն այլևս ռիսկի դիմելու ցանկություն չունեն: Նրանք նույնիսկ պատրաստ են վճարել իրենց ֆինանսական անվտանգության համար և այժմ ամենահուսալի պետական պարտատոմսերը /օրինակ`  սկանդինավյան երկրների/  արդեն հավասար են  զրոյական եկամտաբերության:  Շվեյցարական իշխանությունները սարսափած են նրանից, որ արտարժույթի պահուստները հասել են ՀՆԱ-ի 20 տոկոսին,  շվեյցարական ֆրանկի աննախադեպ պահանջարկի շնորհիվ:

Այժմ նորվեգական, շվեդական և դանիական կրոնը, որի գոյության մասին  մինչև վերջերս չգիտեին  շատերը դարձել է  խնայողությունների սիրված արժույթ:  Աշխարհի լավագույն ընկերությունների ակցիաները իրապես գնահատված չեն:  Այս վիճակը կարող են  օգտագործել ներդրողները:

«Ընդհանուր առմամբ, աշխարհը տնտեսական առումով գնում է  «ճապոնիզացման», — ասում է Հարվին: -Շատ երկրների կառավարություններ փորձում են վերակենդանացնել տնտեսությունը փող տպելու՝ վերը նշված «ճապոնիզացման»  եղանակով, տոկոսադրույքներն իջեցնելով, այսպիսով ավելացնելով խոշոր պարտքերը: Ներդրողներն էլ այլևս չեն ցանկանում ստանալ արժեզրկվող թղթի կտորներ»:

Ինչ վերաբերվում է Ռուսաստանի Դաշնությանը, ըստ փորձագետի վերլուծության, այնտեղ սպասվում է ճգնաժամային առավել ծանր վիճակ:

Նյութը վերցված է Наша Версия պարբերականից` կրճատումներով

Քաղաքականությամբ հետաքրքրվողների հիմնական զվարճանքը հիմա Գյումրվա կատակներ հիշեցնող Գյումրվա քաղաքապետի պաշտոնի շուրջ եռացող կրքերն են: Անշուշտ, լավ է, որ Գյումրին վերջապես ազատվում է Վարդանիկի կրիմինալ կառավարումից, ու միաժամանակ էլ ԲՀԿ-ն առաջ է քաշում որպես թեկնածու ոչ թե կրիմինալ Մարտունիկին, այլ «պիվիստ» և ճակատի գիրը ժամանակ առ ժամանակ թարմացնող Սամվել Բալասանյանին: Ճիշտ է, նա էլ բարի պտուղ չէ, բայց գոնե քրեական կենսագրություն ու «գժի թուղթ» չունի:

Բայց միաժամանակ բավականին զզվելի է Վարդանիկի և Բուռնաշի հրապարակային լեզվակռիվը, իրար վրա «սամակատներ» գլորելը… բայց դա էլ կանցնի: Դե, ձեռքի հետ էլ գրեթե աննկատ անցավ, որ Ստեփանավանն էլ պրծնում է Քոթո մականունով քաղաքապետից: Ու այդպիսի «սյուրպրիզներ» դեռ կլինեն: Իսկ ԲՀԿ-ի փոխմարզպետների և փոխնախարարների հրաժարականները թերևս «չենջ» են ՀՀԿ-ի հետ. ՀՀԿ-ն չի խանգարում ԲՀԿ-ին վերցնել մի շարք համայնքների ղեկավարումը, ձեռի հետ նաև ազատվելով որոշ այնպիսի կադրերից, որոնք «խայտառակել ռեսպուբլիկա», իսկ միջին օղակի քվոթաները հանձնվում են ՀՀԿ-ին: Ու ընդհանրապես բանը գնում է դեպի ՀՀԿ — ԲՀԿ հարաբերությունների ջերմացում, և ի վերջո Սերժ Սարգսյանը կհասնի նրան, որ ԲՀԿ-ն լավ էլ կպաշտպանի  իր թեկնածությունը:

Սակայն դա թողնենք  մի կողմ: Ինչքան էլ զարմանալի լինի, սերիալների դեմ առաջին ցույցը եղավ, բայց քանի որ բողոքողները գրանտակեր ֆեմինիստուհիներն էին, ամեն ինչ զավեշտի վերածվեց: Փոխանակ հարց բարձրացնեն, որ սերիալների մակարդակը ընդհանրապես վերանայեն, եթե չեն ստացել գեղարվեստական որակը գնահատող լիազոր մարմնի հավանությունը, մեյդան հանեցին պաստառներ, թե «Դժվար ապրուստ» սերիալի այս կամ այն հերոսը ինչպես պետք է իրեն պահի… ծիծաղելի է պարզապես. «Ֆելիքս-ծեծելով մորը չեն մեծարում, Սոնա-Բռնությունը հանդուրժող մոր կերպարը ընտանիքին նվիրվածության նշան չէ, Ալբերտ-Ծեծող ամուսինը լավ հայր չի կարող լինել, Գոռ-Դրական կերպարը բռնարար չի լինում», և այլն: Չմեռանք, այդ ցույցի շնորհիվ սերիալի հերոսների անուններն էլ իմացանք: Բա սրանց բողոքի բովանդակային մասը. «Ներկայումս հայաստանյան հեռուստաընկերությունների եթերը մեծամասամբ ողողված է կանանց նկատմամբ բռնության ընգծված դրսևորումներ պարունակող սերիալներով: Եթե կարծում եք, որ ժամանակն է եկել վերջ տալու հեռուստասերիալներում կանանց նկատմամբ բռնության տեսարաններին, սեքսիստական արտահայտություններին, խտրական վերաբերմունքին, կանանց մշտական լացին ու ընկճվածությանը, ապա միացեք մեզ՝ ստորագրելով ներքոհիշյալի տակ. ԵՍ ԴԵՄ ԵՄ, որ եթերով հեռարձակվեն կանանց նկատմամբ բռնության մշակույթ քարոզող սերիալներ: Որպես ՀՀ քաղաքացիներ՝ մենք ՊԱՀԱՆՋՈՒՄ ԵՆՔ դադարեցնել կանանց նկատմամբ բռնության պրոպագանդան եթերով»:

Չհասկացանք, «սեքսիստական արտահայտություններ»` դա ինչ է, նոր հայհոյանքո՞վ հարստացավ ոսկեղենիկ հայոց լեզուն: Հասկացանք, որ դեմ եք, որ եթերում կանայք ճնշված երևան, բայց կո՞ղմ եք, որ սերիալերում տղամարդիկ առավելապես որպես ցինիկ հանցագործ տականքներ հանդես գան: Թե՞ տղամարդիկ ձեզ համար գոյություն չունեն…

Բայց Գյումրվա կրքերի, ֆեմինիզմի հակասերիալային տարբերակի ու օլիմպիական խաղերի արանքում բոլորը մոռացան 29 տարի առաջ սխրանք գործած հերոսներին, ովքեր կոչվում են «Լիսաբոնյան հնգյակ»: 1983թ. հուլիսի 27-ին Լիսաբոնում հինգ ազատամարտիկներ` Վաչե Դաղլյանը` 19 տարեկան, Սեդրակ Աճեմյանը` 19 տարեկան, Սիմոն Յահնիյանը` 21 տարեկան, Արա Քրդլյանը` 19 տարեկան և Սարգիս Աբրահամյանը` 20 տարեկան, հարձակվեցին թուրքական դեսպանատան վրա: Շենքը գրավված մնաց մոտ 3 ժամ, որից հետո լսվեցին ուժեղ պայթյուններ: Որոշ ժամանակ անց գտան հայ հերոս երիտասարդների ածխացած դիակները: Հանուն Հայրենիքի կյանքը գիտակցաբար զոհած երիտասարդների կատարած գործողությունը ցնծեց աշխարհը, ու հենց Լիսաբոնի գործողությունը մեռյալ կետից պոկեց և շեշտակի արագացրեց Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը:

Լավ, ինչո՞ւ հերոսական հնգյակին գրեթե չհիշեցին: Չէ՞ որ նրանց հասակակից զինվորներն այսօր սահմանին կանգնած թուրք դիվերսանտ են վնասազերծում, ինչո՞ւ երիտասարդությանը չեք ոգևորում` փառավոր կերպով ներկայացնելով ինչպես այսօրվա հերոս զինվորներին, այնպես էլ Լիսաբոնի սխրանքը գործած տղաներին: Դաշնակցություն, ո՞ւր ես կորել, չէ՞ որ կարծես թե Լիսաբոնի 5 հերոսներին համարում եք հենց դաշնակցական հերոս, նույնիսկ ձեր բանակումների ժամանակ երգում են երգ «Լիզբոնի տղոց» մասին: Այդ հերոսական կերպարները միայն «ներկուսակցական օգտագործմա՞ն» համար են, ինչո՞ւ չեք փառավորում աշխարհով մեկ… Թե՞ վախենում եք, որ ՀՅԴ-ի երբեմնի մարտական թև համարվող «Հայ հեղափոխական բանակ»-ը, որի մարտիկն էին տղերքը, հանկարծ ամերիկացիք կորակեն «տեռորիստական», ու ձեզ հետ այդ հերոս հնգյակի նույնացումը կխանգարի ինչ-որ ճղճիմ, մանրիկ քաղաքական խաղերին…

Լիսաբոնյան հնգյակի նահատակության 29-ամյակին ինքս ինձ հարց տվեցի. այսօրվա հայ երիտասարդները ի զորո՞ւ են կրկնելու այդպիսի սխրանք, եթե հարկ եղավ: Պատասխանս միանշանակ դրական է: Բայց ինչո՞ւ այսօրվա երիտասարդը պետք է այդ հերոս տղերքի մասին իմանա բացառապես իր հասակակիցների կողմից «Յութուբ»-ի հղումները սոցիալական ցանցերով փոխանցելու շնորհիվ: Իսկ պետական մարմիններն ու կուսակցություննե՞րը, գեներալ Մանվելի ԵԿՄ-ն ինչի՞ համար են:

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց Արսեն ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ

Ինչքան էլ որ ամառվա  տապն ու անտանելի  շոգը  ստվերել են քաղաքական մեծ ու փոքր զարգացումները՝ իրենց հետևանքներով հանդերձ, այդուհանդերձ մի բան պարզ է. ՀՀ իշխանությունները լրջորեն գնում են դեպի նախագահական ընտրություններ:

Անշուշտ, դրա բաղկացուցիչ  կամ, ավելի ճիշտ,  շատ կոնկրետ  առանցքը՝սեպտեմբերին կայանալիք ընտրություններն են, որի  նախօրեին ՀՀ իշխանությունները, հատկապես ՀՀԿ-ն, ոչ միայն իր թիմակիցների  «վախն է չափում» այլ նաև նրանց շատ ուղղակի «մեսիջներ» է  ուղարկում, այն մասին, թե  ՀՀԿ-ի համար «գյուռ» ձայներ չբերելու  դեպքում, ինչ կարող  է տեղի ունենալ ցանկացած ՀՀԿ-ականի հետ, որը  կհանդգնի   ի միջի այլոց վերաբերել ընտրական ցանկացած տրամաչափի գործըթացի:  Վարդանիկը՝ Ձեզ օրինակ:

Այո՛, Գյումրու քաղաքապետ, Վարդան Ղուկասյանը, որը թվում էր, թե աներեր դիրքեր ունի  և ՀՀԿ-ի ներսում, և ՀՀԿ-ից դուրս, և որին ժամանակին շատ բան ներվեց:

Սակայն ինչպես պարզվեց, և ինչի մասին բարձրաձայն հայտարարեց Վարդանիկ Ղուկասյանը իր համար կարևորը. «Բարձրյալն իրենից չնեղանա: Իսկ մնացածը, էնքան նեղենան, էնքանից շատ, դա Վարդան Ղուկասյանին  «ինտերեսնի» չի: Դուխով տղա է, հո զոռո՞վ չի:

Հիմա ավելի ռեալ ՀՀԿ-ում տիրող պատկերի ու իրավիճակի մասին.  ընդհանուր առմամբ, որ ՀՀԿ-ն՝ իր Լֆիկներով, Նեմեցներով,Բուռնաշներով, Լիսկաներով  ու  այլ տիպի մականունավորներով ավելի լավը չէ Վարդանիկից   ու  նրա  շրջապատից, կարծում ենք, ապացուցման կարիք չունի :

Իսկ թե ինչո՞ւ ՀՀԿ-ն «Ռուբեն Հայրապետյան»  ձևական  ակցիայից հետո, որոշեց  «լրջորեն փուռը տալ» Վարդանիկին.  սա իրոք արդեն հարց է: Մամուլն էլ այս մասին շատ գրեց, բայց այս թեման, խմոր է, որը դեռ շատ է ջուր վերցնելու ու արժե մեկ անգամ էլ անդրադառնալ դրան:

Նախ սկսենք սկզից.Վարդանիկի գործերը սկսեցին բարդանալ այն օրից, երբ Շիրակի մարզպետ Աշոտ Գիզիրյանը՝ Գիզիրը, ոտք դրեց Շիրակի մարզ՝բացահայտ ընդգծելով իր վերաբերմունքը Վարդանիկի նկատմամբ՝անցնելով նույնիսկ թույլատրելիի սահմանը: Վերջինս  պատեհ, անպատեհ, ընդ որում  ոստիկանական ոճին բնորոշ  մեթոդներով  պահը չկորցրեց  Վարդանիկի միֆը կոտրելու ու նրան ՀՀԿ-ից չեզոքացնելու համար: Իրականում, այս ամենը  չէր հաջողվի Գիզիրին, եթե իշխանություններին այդ սցենարը ձեռնտու չլիներ: Բայց և այնպես,  սկզբի համար խնդիրը դրված էր, ոչ թե  Վարդանիկին ամբողջությամբ իզգոյացնելու, այլ պրոֆիլակտիկ հիմունքներով նրան թեթևակի  «սանձելու» համար:

Բայց ստացվեց  այնպես, որ  Գիզիրը   մինչև վերջ փակեց Վարդանիկը օդերը, ինչի արդյունքում էլ ստացվեց այնպես, որ խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ ԲՀԿ-ն հաղթեց ՀՀԿ-ին՝լուսանցքում թողնելով Վարդանիկին  և շատ ու շատ ուրիշների, որոնց անունները  չգիտես ինչու մնացին կադրից դուրս: Չթվա թե, մշտապես կրիմինալի հետ ասոցացվող   քաղաքապետ Վարդանիկ Ղուկասյանին  որևէ կերպ արադարացնելու կամ նրան իրականում սրբացնելու  միտում  ունենք, բայց հանուն ճշմարտության արժե հասկանալ, ինչո՞ւ որևէ մեկը չի հարցնում, թե այդ ի՞նչ ջերմ  ու նախանձելի  հարբերություններ  էին  ձևավորվել, և որոնք որ մինչ օրս պահպանվում են, նույն Շիրակի մարզպետի ու ԲՀԿ-ական Մարտունիկ  Գրիգորյանի   միջև: Եվ այդ  ինչպես եղավ, որ   ընտրական մարաթոնի ժամանակ իրարից  դիստանցիա   պահող  մրցակից թիմերի երևելի դեմքերը՝ Մարտունիկն ու Գիզիրյանը, կողքից թեթևակի էլ Բուռնաշը,  նույն  գիծն էին բռնել, իսկ ահա Վարդանիկն ու  իր ղեկավարած ՀՀԿ կառույցը մնացել էր  առանց մարզպետի ու պատգամավորական կորպուսի աջակցության: Չէ, որ հայտնի աքսյոմա կա. հանուն թիմի, քաղաքական ախոյաններն անգամ համախմբվում են:

Իսկ ահա, 2012-ի մայիսի 6-ի ԱԺ ընտրություններում եղավ խիստ հակառակը: Թե  ինչու, և ինչպես, հետևությունները թողնում ենք ընթերցողին:

Ըստ էության, Վարդանիկին ՀՀԿ-ից հեռացնելը ուներ նախևառաջ մեկ նպատակ`  ցույց տալ բոլոր ՀՀԿ-ականներին, որ կքվելով էլ լինի, ՀՀԿ-ի համար պետք է ձայներ հավաքել՝թեկուզ հարևան երկրներից  բերվող ձայների  հաշվին: Իսկ ահա նրանք, ովքեր ՀՀԿ-ին հնազանդ չեն…

Երկրորդ մեսիջը ավելի հեռուն գնացող է. նախագահականի  շեմին արժեր ապացուցել, որ  որևէ մեկը այս երկրում   «վերին արտի ցորեն  չէ», այդ թվում նաև Վարդան Ղուկասյանը, ում անունն իսկապես տարիներ շարունակ կամ կրակոցների, կամ ծեծուջարդի, և կամ էլ տարատեսակ «ռազբորկաների»  հետ  է կապված եղել:

Եվ վերջապես,  Վարդանիկն ու Գյումրվա այս օպերացիան, ինչ որ տեղ էլ գալիս են փաստելու, որ ՀՀ նախագահ Սերժ  Սարգսյանը ճիշտ էր ասում, երբ հայտարարում էր, թե՝ մեր  երկրում  որևէ մեկը անպատժելի չէ, այսինքն, տվյալ դեպքում, ոչ Վարդան Ղուկասյանը, ոչ էլ նրա քյալլագյոզ որդի ՍպարտակՂուկասյանը անպատժելի չմնացին: Այս սցենարը կրկնվելու է,  և մոտ ապագայում մեր անպարտելի օլիգարխները թփրտալու են նրբորեն հյուսված ցանցերում:

Հիմա  ամենակարևորի մասին.ասացին թե Վարդան Ղուկասյանը, այլևս չի առաջադրելու իր թեկանծությունը, և որ  Բալասանյանը  ուր որ է վերցնելու է Գյումրու գահը: Բայց արի ու տես, որ դա այդքան էլ այդպես չէ:

«Հայկական Վարկած» -ի աղբյուրների հաղորդմամբ, շաբաթ  օրը, երեկոյան, Վարդան Ղուկասյանը հանդիպել է ՀՀ-ի բարձրագույն իշխանավորներից մեկի հետ ու ասել, որ « չորով» գնալու դեպքում ինքը ջրի երես է հանելու իր դեմ մահափորձ կատարած անձանց  կասկածյալների ցուցակը, և բերանը բացելու է շատ այլ  մութ պատմությունների դրվագների մասին: Ճշտվող տեղեկությունների համաձայն, Վարդանիկը հանդիպումներ է ունեցել և ԱԽՔ  Արթուր  Բաղդասարյանի և Բաղրամյան 26-ին մոտ կանգնած անձանց հետ ու  հասկացրել, որ իր հետ կատակ անելու դեպքում ինքը սկսելու է հետաքրքիր  «դիսկեր» թողարկել՝ ի գիտություն հայ հանրության:

Այս ամենից հետո, որքան էլ զարամանալի է, նույնքան և հարցեր առաջացնող, թե ինչո՞ւ Գյումրիում տեղի ունեցած մարզային նիստից հետո, հանկարծ սկսեցին հերքվել այն լուրերը, թե Վարդան Ղուկասյանի որդի՝ Սպարտակ Ղուկասյանը չի կրակել   ԲՀԿ-ական  Սամվել Բալասանյանի տան ուղղությամբ, և կամ ինչո՞ւ  ՀՀԿ պատասխանատուները սկսեցին  պաշտոնապես  հայտարարել այն մասին, որ  Վարդան Ղուկասյանի քաղաքապետ առաջադրվել — չառաջադրվելու հարց  իրենք չեն քննարկել, և կամ՝սկսեցին «երդվել», թե  վերևից   «դաբրո»  չի իջեցվել Բալասանյանին  քաղաքապետ նշանակելու համար:

Իրոք հետաքրքիր է չէ՞.այնպես որ ՀՀԿ-ն ու Վարդան Ղուկասյանն իրար  լրիվ արժեն, ու չարժե այսքանից հետո, ազնիվ պիոների դեմք ընդունելով, մերօրյա քաղաքական աղվեսները իրենց ձև տան, թե մինչ օրս իրենք  սրբության սրբոց էին, իսկ իրենց  «զավակաները»`  սատանաներ:

Դեռ հարց է, թե ով ումից է մաքրվում, ՀՀԿ-ն Վարդանիկից, թե՞ ՀՀԿ-ն ինքն իրենից:

Թե ինչ կլինի այս ամենի «իտոգում»,  առայժմ, վերջնականապես չենք կարող ասել, քանի որ Վարդան Ղուկասյան — ՀՀ իշխանություններ  բանակցային փուլը դեռ երկրորդ, ու երևի թե՝ երրորդ եթերաշրջանն է ունենալու: Նայած թե, Վարդանիկի հովանու տակ գտնվող  «Ցայգ»  TV-ի եթերում օրերս ի՞նչ տեսակի հայտարարությամբ, ամառվա այս լռությունը կխախտի Գյումրվա յուրօրինակ  քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանը:

Թեման շարունակությանը՝ հետևեք առաջիկայում:

Անի Սուլթանյան

2003 –ից Սասունցի Դավիթ կայարանամերձ հրապարակի կիսակառույց հյուրանոցը բաց ակնախոռոչի նման նայում է մայրաքաղաքին: 2011թ. սեպտեմբերին Երևանի գլխավոր ճարտարապետ Նարեկ Սարգսյանն ասել է. «Եթե կայարանամերձ հրապարակում կիսակառույց շենքի սեփականության իրավունքը վիճարկող կողմերը համաձայնության չգան, տարածքը կարող է ճանաչվել հանրային գերակա շահ: «Քաղաքը չի կարող տարիներով սպասել»»:

«Ցանկություն ունեմ (չգիտեմ` որքանով է այն իրական) վերականգնել «Սասունցի Դավիթ» կինոթատրոնը, որը խորհրդային տարիներին քանդվեց և դրա տեղում սկսվեց այդ հյուրանոցի շինարարությունը»,- ասել էր Երևանի գլխավոր ճարտարապետը:

Ինչը, կամ ո՞վ է խանգարում Նարեկ Սարգսյանին, որի հնարավորություններին ոչ ոք չի կասկածում, իրագործելու իր մեծ ցանկությունը:

Այս հարցն էր, որ հետաքրքրեց մեզ և ստիպեց մի փոքրիկ հետաքննություն անցկացնել, պարզելու, թե ո՞ւմ է վստահված տնօրինելու վերոնշյալ շինության ճակատագիրը և ինչու՞  է այն մինչ օրս անտեսված ու բացիթողի վիճակում:

Առաջին կառույցը, որ դիմեցինք Երևանի քաղաքապետարանն էր. ահա պատասխանն առանց կրճատման.

Ի պատասխան Երևանի քաղաքապետարանին ուղղված Ձեր հարցման` աշխատակազմի իրավաբանական վարչությունից տեղեկացնում են, որ ºñ¨³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇ 03.10.2007Ã. Ñ.3960-² áñáßٳٵ áõÅÁ Ïáñóñ³Í ¿ ׳ݳãí»É ºñև³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇ 25.04.2003Ã. §§´Çɹ¦ êäÀ-ÇÝ å³ïϳÝáÕ Ï³Û³ñ³Ý³Ù»ñÓ Ññ³å³ñ³ÏÇ ÏÇë³Ï³éáõÛó ÑÛáõñ³ÝáóÇ ß»ÝùÇ ½µ³Õ»óñ³Í ÑáÕ³ï³ñ³ÍùÇ Ù³ëÇݦ Ñ.890-² áñáßáõÙÁ: Üßí³Í áñáßٳٵ í»ñ³Ï³Ý·Ýí»É ¿ ϳ۳ñ³Ý³Ù»ñÓ Ññ³å³ñ³ÏÇ ÏÇë³Ï³éáõÛó ÑÛáõñ³ÝáóÇ ß»ÝùÇ ½µ³Õ»óñ³Í ÑáÕ³Ù³ëÇ ÑáÕѳïϳóÙ³Ý ÑÇÙù»ñÁ, áñÝ ûñ»ÝùÇ áõÅáí, ë»÷³Ï³ÝáõÃÛ³Ý Çñ³íáõÝùáí ÷á˳Ýóí»É ¿ §´Çɹ¦ êäÀ-ÇÝ

§ê³ëáõÝóÇ ¸³íÇà ÐáɹÇÝ·¦ êä ÁÝÏ»ñáõÃÛáõÝÁ ѳÛó ¿ Ý»ñϳ۳óñ»É Áݹ¹»Ù ºñև³Ý ѳٳÛÝùÇ, »ññáñ¹ ³ÝÓ` §´Çɹ¦ êä ÁÝÏ»ñáõÃÛ³Ý` ºñև³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇ 03.10.2007Ã. Ñ.3960-² áñáßÙ³Ý ³é áãÇÝã ÉÇÝ»ÉÁ ѳëï³ï»ÉáõÝ ºñև³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇÝ å³ñï³íáñ»óÝ»Éáõ å³Ñ³ÝçÇ Ù³ëÇÝ: êáõÛÝ Ñ³Ûó³å³Ñ³ÝçÁ ·ïÝíáõÙ ¿ ÐÐ í³ñã³Ï³Ý ¹³ï³ñ³ÝÇ í³ñáõÛÃáõÙ, Ý»ñϳÛáõÙë ÁÝóÝáõÙ ¿ ¹³ï³ùÝÝáõÃÛáõÝ:

Թվում էր, թե թելի կծիկը բացվում է, սակայն, միանգամից ասեմ, որ մեր փորձերը գտնել «ԲԻԼԴ» ՍՊԸ-ն, արդյունք չտվեցին:

Քաղաքապետարանը «Բիլդ»ՍՊԸ –ի մասին վերոնշյալից ավել տեղեկություն չտրամադրեց:

Ինտերնետում մեր փնտրտուքը Սասունցի Դավիթ կայարանամերձ հյուրանոցի տարածքը կառուցապատողի մասին ևս որևէ արդյունք չտվեց: Պետական ռեգիստրում ևս: Բանն այն է, որ գրանցված ՍՊԸ-ներում կային մի շարք ընկերություններ՝ «ԲԻԼԴ Էյ Սի Սի», «Նաիրի ԲԻԼԴ », «Արթ ԲԻԼԴ» և այլն: Սակայն «ԲԻԼԴ» անվամբ ՍՊԸ չկար:

Դրանցից որևէ մեկի հետ կապվել չհաջողվեց, կամ լուծարված էին, կամ հեռախոսներն էին անջատված:

Պարզեցինք, որ միայն «Բիլդ Էյ Սի Սի» ՍՊԸ-ն  է մատուցում հաշվապահական ծառայություններ: Իսկ «Արթ ԲԻԼԴ» –ի  տնօրեն ներկայացած անձը, մեր հարցի շուրջ մի ամբողջ օր մտորելուց հետո, ասաց, որ իրենց ընկերությունը ոչ մի կապ չունի մեզ հետաքրքրող աշխատանքների հետ:

Պետական ռեգիստրում ևս կոնկրետ «ԲԻԼԴ» ընկերության մասին ոչ մի հավաստի տվյալ չկար, բացառությամբ ինչ-որ բնակարանի համարի, որ տրամադրվեց մեզ. Այստեղ էլ սխալ տեղեկության պատճառով, բնակիչների հետ խնդիրներ ունեցանք, ինչևէ:

Քանի որ վերոնշյալ խորհրդավոր ՍՊԸ-ն, քաղաքապետարանի տվյալներով, դատական գործընթացի մեջ է, փորձեցինք, տեղեկություն ստանալ նաև դատարանից: Դատական դեպարտամենտի հանրային կապերի ծառայության պետ Արսեն Բաբայանը, տեղեկացրեց, որ ըստ «Դատալեքս» տեղեկատվական համակարգի, գործը գտնվում է Վարչական դատարանի՝ դատավոր Ռուզաննա Հակոբյանի վարույթում, այն մուտք է արվել 2011-ի հոկտեմբերի 25-ին, իսկ վերջին նիստը եղել է 2012 –ի հունիսի 6-ին: Սակայն «Դատալեքս» –ում,նշված գործի շրջանակներում, «ԲԻԼԴ» ՍՊԸ –ի մասին առհասարակ տեղեկություն չկար, այստեղ  նշված էր միայն «Սասունցի Դավիթ» հոլդինգի և քաղաքապետարանի վեճի մասին: Ինչպես պարզվեց, ըստ «Դատալեքսի», մեկ այլ դատական գործով` հյուրանոցի վերականգնման հետ կապված, խորհրդավոր «ԲԻԼԴ»-ն ինքն  է դատի տվել պետգույքի վարչությանը:

Ի վերջո, համակարգելով փնտրտուքի արդյունքները, պարզեցինք, որ Պետռեգիստրում գրանցված Բիլդ—երից, որոնցից մի քանիսի գործունեությունը արդեն իսկ դադարեցված է,մյուսներն էլ այլ գործունեություն են ծավալում, միայն «ԱՐԹ ԲԻԼԴ»-ն է, որ կարող է իրեն նման շռայլություն թույլ տալ՝ տարիներ շարունակ կիսակառույց տեսքով շինություն թողնել, մայրաքաղաքի տեսարժան վայրերից մեկում. Բացենք փակագծերը`

Սիրելի ընթերցող, երևի հոգնել ես քաղաքական անցուդարձից, այն էլ` այս շոգին, երբ բացի «մուտիլովկաներից» ուրիշ ոչինչ չկա: Եղած-չեղածն էլ ընդամենը Գյումրվա ընտրություններին ընդառաջ մանրիկ խաղերն են: Դե, Վարդանիկի գործերը լավ չեն, ԲՀԿ-ն էլ որոշել է գարեջրի արքա Սամվել Բալասանյանին առաջադրել քաղաքապետ: Հանրապետականներն էլ դեմ չեն «պիվիստի» տարբերակին, ինչը կատաղեցրեց Վարդանիկին, և վերջիս սպառնաց, որ հրապարակելու է ՀՀԿ շարքերը ընդունվելու Բալասանյանի դիմումը … Ստացվում է, որ էդ մարդու ճակատը գրատախտակից քիչ է տարբերվում` երեկ, իր իսկ խոսքով, ճակատին ՕԵԿ էր գրված, այսօր` ԲՀԿ, վաղն էլ երևի ՀՀԿ կգրվի, եթե պետք գա…

Բայց հանգիստ թողնենք հայրաքաղաքում եռացող կրքերը: Մանավանդ որ «գզրոցներում» ունեմ զվարճալի կրիմինալ պատմություն հարևան, բայց թշնամի Ադրբեջանից, որը ոչնչով չի զիջում Գյումրվա հումորներին:

Եվ այսպես, ապ ջան (կամ քուրո ջան)… նավթով հարուստ Ադրբեջանում ի հայտ է եկել ակտիվ նախաձեռնող քաղաքացիների` ոսկեբեր հանքավայրերի յուրացման պիոներների մի ամբողջ շարք:  Ոսկու տենդով առաջինը հիվանդացան Ղահրաման Ագամալիևը, Մահիր  Մուստաֆաևը, Ռաշիդ Ջաբիևը, Հասան Ղուրբանովը և Քյազիմ Քյազիմովը:   Շատ հնարավոր է, որ վերոհիշյալ անձիք ամենևին էլ առաջինները չէին այդ շահութաբեր բիզնեսում, սակայն հենց այս խեղճերի բախտը չբերեց. նրանք առաջինը հայտնվեցին օրինապահ մարմինների տեսադաշտում: Երևի շահութահարկերը չմուծելու համար:

Պետք է նշել, որ Ղահրամանն ու գործընկերները հսկայական գիտելիքներ ցուցաբերեցին ազնիվ մետաղի նկատմամբ առանձնահատուկ հակում դրսևորելու   ցեղակիցների մենթալիտետի և մտածելակերպի հարցերում: Հատկապես բերանում: Ում բախտ է վիճակվել հանդիպել արևաշող Ադրբեջանի բնակիչներին, մեզ լավ կհասկանա`  այս հանրապետությունում սիրում են «արևի կտորներից» պահել իրենց բերանում, որպես ընտրյալների  խմբին անդամակցության նշան: Որոշ, հատուկ «ընտրյալ» ադրբեջանցիներ, նույնիսկ, ոսկով էին  պատում  իրենց 2 կամ 3 տարեկան երեխաների կաթնատամները, ի նախանձ այն անհաջողակների, ովքեր այդ ազնիվ և թանկարժեք մետաղը տեսնում էին միայն ոսկերչական խանութների ցուցափեղկերում:

Ղահրամանն ու ընկերությունը, ադրբեջանական մենթալիտետի յուրահատկությունների մեջ խորը թափանցելով, հաշվարկեցին, որ  մեկ ադրբեջանցուն հասնում է միջինը 2,65 ոսկե ատամնաշապիկ:  Ընդ որում նրանք հաշվի էին առել նաև  այն հանգամանքը, որ ադրբեջանցի ատամնագործ վարպետները նույնպես ադրբեջանական արգանդից են սերված, ինչի պատճառով հայրենակիցների բերանի խոռոչում ոսկե ատամնաշապիկներն ունենում են ավելի ցածր հարգ, քան նկարագրված է գովազդում: Այնուամենայնիվ, համարելով բիզնեսի նոր ձևը շահութաբեր, նրանք ներդրեցին իրենց սեփական միջոցները`գնելով  բրիչներ,  բահեր, հարթաշուրթեր և այլ գործիքներ:

Ադրբեջանական բիզնեսի պիոներները զինվելով անհրաժեշտ տեխնիկայով և սպասելով, որ մութն ընկնի, շարժվեցին ազնիվ մետաղ պեղելու… Ադրբեջանի փառապանծ մայրաքաղաքի նշանավոր Մեհտիաբադի գերեզմանոցում: 2007 թվականի այդ հունվարյան  սառնաշունչ գիշերը նրանց հաջողվեց քանդել ընդամենը չորս գերեզման: Գերեզմանների հողը սառած էր, և «հանքափորներն» էլ  դեռ այնքան  փորձ չունեին: Այս անգամ հաջողությունը նրանցից երես էր թեքել:

Պատմությանը չի հաջողվել բացահայտել այդ ժամանակավոր անահաջողության պատճառը. կամ մեռելներն ապրած տարիներին չէին պատկանել ընտրյալների շարքին, կամ էլ նրանց հարազատներն էին թաղման արարողության ժամանակ ունելիներով լավ աշխատել: Այնուամենայնիվ, փաստը մնում է փաստ, առաջին չորս  դագաղները  «դատարկ» էին:

Հետո, սակայն. գործերն ավելի զվարճալի դարձան: Ազնիվ մետաղ  որոնողները աշխատում էին ինչպես Մեհտիաբադի, այնպես էլ Յասամալի և Բաքվի  այլ  գերեզմանոցներում: «Հանքավայրեր» Բաքվում շատ կան:  «Հանածո» ոսկին նրանց սպասում էր գրեթե ամեն գիշեր: Ժամանակին նավթադոլարների բաժանման գործընթացից զրկված այս մարդկանց համար սկսվեցին երջանիկ օրեր:  Եվ այդպես շարունակվեց մինչ այն օրը, երբ նրանցից  մեկը,  հարբած վիճակում, բերանից թռցրեց հայտնաբերված ոսկեբեր զանգվածի մասին: Հայտնվեցին մրցակից ֆիրմաներ, որոնք էլ Ղահրամանի մասին «կաթացրեցին»  օրինապահ կամ  հարկային ծառայություններին:  Արդյունքում, հինգ տարի անկարիք կյանք ապահովող Ղահրամանի ֆիրման փակվեց` հուրախություն իր մրցակիցների:

Հիմա ադրբեջանական ոսկե հանքավայրերում աշխատում են այլ մարդիկ: Ոչ պակաս ձեռներեց, բայց ավելի քիչ հնարամիտ: Նրանք աշխատում են առանց ստեղծագործական ճարտարամտության և գիտական մոտեցման: Պատճառը` հարազատ ժողովրդի մենթալիտետին Ղահրամանից պակաս ծանոթ լինելն է:  Դրանից ելնելով էլ ցանկանում եմ նրանց խորհուրդ տալ, որ իրենց հետ նաև քերիչներ  վերցնեն: Երբ հերթական մեռած թրքուհու բերանում ոսկի չգտնեք, փորձեք կրծքավանդակը քերել: Նրանք ամբողջ կայնքում իրենց կրծքին  գառան դմակ են քսել, որպես կուշտ, ունևոր կյանքի ապացույց:  Քերեք,  տղանե՜ր, գուցե ձեզ էլ յուղ բաժին հասնի, թող և առանց հացի, գոնե գերեզմաններից դատարկ ձեքերով տուն չեք դառնա:

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց Արսեն ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ

Հարսնաքարի ողբերգությանը նվիրված կոլաժում լուսանկարիչ Սամվել Սևադան ընդամենը մեկ բառ է գրել` «Մի սպանանիր»: Դա սոսկ աստվածաշնչյան պատվիրանի արտացոլում չէ: Դա մեր իրականության հրամայականն է` հայի կյանքի ընդհատումն ընդունելի է միայն կռվի դաշտում: Ու խոսքը միայն ծայրահեղ լպիրշացած օլիգարխիկ թիկնապահներին, ավելի ճիշտ` անթասիբ «շեստյորկեքին» չի վերաբերվում: Ամուսինը սպանեց կնոջը, եղբայրը` եղբորը, զավակը` ծնողին… Քրեական քրոնիկոնը լեցուն է նման դեպքերով: Պարզապես «Հարսնաքարը» արժանացավ հանրային ուշադրության և վրդովմունքի ալիքին, քանզի հայոց բանակի սպան զոհվեց զրոյական հանրային և ազգային արժեք ունեցող թափոնի ձեռքով: Անթույլատրելի, աններելի շռայլություն`սպան միայն մարտում կարող է զոհվել, բազում թշնամիներին նեղը գցելու պայմաններում, ի կատար ածելով մարտական առաջադրանքը:

Մեր թանկարժեք ռեսուրսը իրոք շատ չէ` Արցախով ու Ջավախքով հանդերձ 4 միլիոնից քիչ բնիկ հայրենաբնակներ, գումարած մի 6 միլիոն սփյուռք, գումարած 50 միլիոն անձինք, ովքեր սփռված են աշխարհով մեկ, հայկական գենի կրող են, բայց իրենք իրենց որպես հայ չեն ընկալում: Այսինքն` եթե անգամ փայլուն կերպով իրագործենք մեր ռեսուրսի մոբիլիզացիան ու նույնիսկ հասնենք բոլոր թաքուն հայերի գիտակցության արթնացմանը, ունենք շատ սահմանափակ մարդկային ռեսուրս` առավել քան գլոբալ, քաղաքակրթական մարտահրավերներին դեմ-հանդիման: Այսինքն`իրավունք չունենք թույլ տալ ճղճիմ պատճառներով սպանություններ: Իրավունք չունենք նաև այնպիսի ամոթալի բանի, ինչպիսին է երկու մականունավոր թափթփուկների կռիվը Կոտայքի մարզի երթուղային գծերի համար պետական նշանակության քաղաքականացված հարցի վերածելու: Շատ-շատ բանի իրավունք չունենք, բայց անում ենք…

Իսկ ի՞նչ է կատարվում աշխարհում: Միջազգային կառույցների մակարդակով իդիոտիզմը ստանում է օրենքի կարգավիճակ: Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպությունը հոմոսեքսուալիզմը հանում է հիվանդությունների ցուցակից, փոխարենը այդ ցուցակում ընդգրկում է ՍԵՐԸ… Այսինքն` աշխարհի բժիշկներին հրամայված է սեռական ցանկացած այլանդակություն համարել նորմալ, իսկ սիրահարներին համարել խելագար: Այսինքն` հազարամյակներ շարունակ պոետները խելագարությանը, հիվանդությանն էին ձոնում իրենց գլուխգործոցները…

Դա սոսկ աբսուրդի հաստատում չէ: Դա հարված է բոլոր բնական ազգերի հիմնաքարերին: Այսինքն, հայեր, այս կիրակի տոնելով Վարդավառը, որ նվիրված է սիրո դիցուհուն, և ջրելով իրար, դուք տուրք եք տալիս խելագառությանը: Մինչդդեռ ըստ մեր դիցաբանության` զորության հուրը սիրով են վառում: Առանց Վահագնի զորության սերն անպտուղ և անիմաստ է, իսկ առանց Աստղիկի սիրո զորությաունը դառնում է ոչ թե արարող, այլ ավերող: Այսինքն`սերը հիվանդություն հռչակելով, օրենքից դուրս է դրվում ցանկացած արարող զորություն, և տեղ է տրվում միայն ավերմանը: «Այո, դու հրեղեն էիր:  Բայց հուրը սիրով է բոցավառվում:  Քո հուրը մարեց հենց այստեղ այն ժամանակ, երբ քո մեջ մեռավ սերը, և գոռոզությունն ու փառասիրությունը հանգցրին քո հուրը»,-ահա այսիսի պատասխանի է արժանանում սերը դրժած ու այնուհետ հմայքը կորցրած Լիլիթը մեր դիցաբանությունում:

Մեր զորության հուրը հանգցնողները մեզ ներարկում են անհագ նյութապաշտություն, մանրիկ ու ճղճիմ կրքեր, որ հանգեցնում են սպանությունների` հարյուր դրամի, մարզահագուստի, ծուռ հայցքի, ավտոմեքենայի ազդանշանի համար… Մի սպանանիր` վերաբերում է նախ և առաջ սիրուն: Եթե չսպանես քո սերը, որ քո զորության հուրն է վառում, եթե չսպանես քո սերը, որ քեզ արարման է մղում, եթե չսապես քո սերը քո եղբոր հանդեպ, ապա եղբորդ էլ չես սպանի հաստատ: Մի սպանանիր քո սերը, զի քեզ հսկայական զորություն է պետք: Առասպելական Արմագեդոնի հովիտը, ուր շուտով պիտի բախվի Բարին ու Չարը, սահմաններիցդ 700 մղոնից էլ քիչ հեռավորության վրա է: Եվ քոնն է պարտականությունը` այդ բախումից հետո կրկին քո հրաշք երկրում վերսկսել մարդկային քաղաքակրթության վերածնունդը…

Իսկ աշխարհում շատ բան է գլորվում դեպի կորստի անդունդ… Միջազգային մակարդակով քննարկվում է մերկապարը օլիմպիական մարզաձև ճանաչելու հարցը… երևի Օլիմպոս լեռանը բնակվող հույն հին աստվածվերին շուտով հոգեբուժարան տանենք, երևի շիրիմներում շուռ գան օլիմպիական խաղերի հիմք դրած արքաները, նաև բռնցքամարտի չեմպիոն մեր Վարազդատ արքան: Նույնիսկ սեր դավանող քրիստոնեական աշխարհում հոգեբուժական երևույթներ են կատարվում` Հռոմի պապը, այսինքն` 2 միլիարդ կաթոլիկների հոգևոր առաջնորդը, մուսուլմանական մահիկը ավելի նախընտրելի է հռչակում, քան առաքելական խաչը… Ամերիկացիներն էլ, իրենց 33 նահանգներում օրինականացնելով այնպիսի հոգևոր վիժվածքը, ինչպիսին քրիսլամն է` քրիստոնեության և իսլամի խառնուրդից ծնված խառնածին մուտանտը, որ նախատեսում է արգելել խաչը որպես խորհրդանիշ, պատրաստվում են Մեծ Մերձավոր Արևելքի մեծ կռիվների ժամանակ դա ներմուծել իրենց սվինների ծայրերին` ոչնչացնելով և քրիստոնեությունը, և իսլամը…

Մեր աստվածամարդ տեսակին պատմության ընթացքում հերթական անգամ մեծ փորձություն և մեծն առաքելություն է սպասվում:

Ու Վարդավառի սիրո վարդաջրին ներքին ատելության ցեխաջուր չխառնենք` ահա այն նվազագույնը, ինչ պարտավոր ենք անել… Այլապես կկորչի նաև մայոր Վահե Ավետյանի արյունը, նաև բոլոր նրանց արյունը, ովքեր ննջում են Եռաբլուրում:

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց Արսեն ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ

Սիրիահայերի խնդիրները գնալով բարդանում են: Նրանք մնացել են փակուղում: Հիմանական մասը,  որոնք ի վիճակի չեն գնալ ԱՄՆ կամ այլ երկիր չեն կարողանում լուծել անգամ Հայաստան գալու հարցը:

Նրանք բողոքում են, որ չեն կարողանում Հայաստան գալ նախ ինքնաթիռի տոմսերի թանկ լինելու պատճառով: Այսօր` լրագրողների հետ հանդիպմանն ասել է Հանրային խորհրդի Երիտասարդական ենթահանձնաժողովի նախագահ Հռիփսիմե Մարգարյանը:

«Մեր հայրենակիցները չեն կարողանում գալ Հայաստան ազգային փոխադրող «Արմավիա»-ի բարձր գների պատճառով: Պետք է զեղչային համակարգ ստեղծել»,- համոզված է նա, շեշտելով, որ իրենք բարձրացնելու են հարցը և առաջիկայում նամակով դիմելու են ՀՀ տրանսպորտի և կապի նախարարությանը:

Սակայն ինքնաթիռի տոմսը խնդիրներից մեկն է. Իրականում սիրիահայերը Դուբայից այլ ընկերությունների չվերթով են գալիս Հայաստան, որը մոտ 200 դոլարով պակաս է, քան «Արմավիա»-ում է: Հարց է ծագում, ինչո՞վ է պայմանավորված «արմավիայի » վարքագիծը:

Ասուլիսի եկած սիրիահայ տնտեսագետ Հարութ Փալուլյանը նշել է, որ Հալեպից Երևան վերջին տարում «Արմավիան» չվերթ չի իրականացրել, իսկ անցած երկուշաբթի տեղի ունեցած առաջին չվերթի տոմսը, նախորդ տարվա համեմատ, 150 դոլարով թանկացել է: «Արմավիա»-ի երկկողմանի տոմսն արժե 670 դոլար, ինչը բավականին մեծ գումար է Հալեպում բնակվող հայերի համար:

Նրա խոսքով` Սիրիական ավիաընկերության տոմսի արժեքը 470 դոլար է, սակայն այն հնարավոր չէ ձեռք բերել, քանի որ տոմսեր չկան: Իսկ ահա «Արմավիա» ընկերության Երևան-Հալեպ ուղետոմսն արժե 320 դոլար:

Սակայն նույնիսկ այդպիսի պայմաններով ինքնաթիռի տոմս անմիջապես ձեռբ բերել հնարավոր չէ, նախ պետք է գրանցվել և սպասել հերթի:

Հարութը ասել է, թե ցանկանում է մնալ և աշխատել Հայաստանում, նա պատռել է ետադարձի տոմսը` կորցնելով զգալի գումար: Սակայն այստեղ նրանց գրկաբաց չեն ընդունում «Արի տուն» կանչող մեր ծրագրերը միայն ժամանակավոր հարազատներ են ուզում, որ գան ծախսեր անեն ու հետ գնան, իսկ մշտական բնակության եկածներին մենք ոչինչ չունենք առաջարկելու, բացի բացօթյա երկնքից և հայկական արևից:

Նշենք, որ հուլիսի 2-ից ազգային փոխադրող «Արմավիա» ավիաընկերությունը վերականգնել է Հալեպ-Երևան չվերթը, որը դադարեցվել էր այս տարվա մարտի 25-ից: Չվերթի իրականացումը դադարեցվել էր` Սիրիայում ստեղծված իրավիճակի պատճառով և դրանից բխող վտանգավոր հետևանքներով, իսկ վերականգնելուց հետո փաստորեն գինը անտրամաբանական աճ է գրանցել:

Ինչ վերաբերվում է Սիրիայում տիրող իրավիճակին սիրիահայ տնտեսագետը նշեց, որ Բաշար ալ- Ասադ իշխանությունը, հայերի համար ձեռնտու է, իսկ իշխանության, փոփոխության դեպքում հայկական համայնքի վիճակը կբարդանա:

ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը առաջարկել է հեշտացնել Ռուսաստանի քաղաքացիություն ձեռք բերելու  գործընթացը:

Խոսքը վերաբերվում է այն անձանց, ովքեր ծնվել են  Խորհրդային Միությունում, ինչպես նաև  Ցարական  Ռուսաստանում  ծնվածների  ժառանգներին, այս մասին հայտնում է vesti.ru -ն:

Վլադիմիր Պուտինը իր մտադրության մասին հայտնել է Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարությունում կայացած հանդիպման ժամանակ: Նշելով, որ անհարաժեշտ է վերադառնալ Ռուսաստանի քաղաքացիություն ստանալու ընթացակարգը հեշտացնելու խնդրին:

«Ես կարծում եմ, որ  անհրաժեշտ է վերանայել Ռուսաստանի քաղաքացիություն շնորհելու հարցը առավել հեշտ ընթացակարգով նրանց, ովքեր եղել են ԽՍՀՄ քաղաքացի, կամ ուղիղ հետնորդներն են  Ռուսական կայսրության», — ասել է ՌԴ նախագահը:

Գուցե  այս եղանակով ՌԴ  նախագահը ցանկանում է արմատապես երկիրը դուրս բերել ժողովրդագրական ճգնաժամից:  Նա ցանկանում է ներգրավել վերը նշված  մարդկանց,  հիմք  ընդունելով նրանց որոշ չափով ընդհանուր մենթալիտետը:

Օպերայի շենքում բավականին ճոխ միջոցառում տեղի ունեցավ ի պատիվ Պարույր Հայրիկյանի: Անշուշտ, այն պահից երբ նա անցավ իշխանության թրի տակով, հիշվեց որ վաստակ ունեցող մարդ է, որը մեր երկրի անկախացման գործում հսկայական ավանդ ունի: Բայց… ամբողջ միջոցառումից «Сделано в СССР» հոտ էր գալիս` նույն ոգին, նույն ոճը: Ճակատագրի հեգնանք` տասնամյակներ շարունակ ԽՍՀՄ-ի դեմ պայքարող Հայրիկյանին բաժին հասավ սովետական նմուշի մեծարման երեկո: Բումերանգը վերադարձավ…

Հայրիկյանը խորհրդային բանտերում անցկացրեց 17 տարի: Նրան կոչում էին քաղբանտարկյալ, նաև` խղճի բանտարկյալ: Այսինքն` մարդ, որը բանտարկվել է ոչ թե սպանելու, գողանալու, թալանելու համար, այլ` իր քաղաքական գործունեության, իր հայացքների, իր ըմբոստացման համար: Բայց Հայաստանի անկախացումից հետո արժեզրկվեցին «քաղբանտարկյալ», «խղճի բանտարկյալ» կատեգորիաները: Եթե զինապարտությունից հրաժարվող եհովականն է համարվում «խղճի բանտարկյալ», ապա այդ կոչումից նորմալ մարդը կփախչի, ինչպես ժանտախտից… ավելի նախընտրելի է պարզ քրեական հանցագործ լինելը:

Բայց Հարսնաքարի զազրելի դեպքից հետո բանտում հայտնվեց մարդ, որի ձեռքը սեղմելը պատիվ կհամարի ցանկացած նորմալ մարդ: Խոսքը Հարսնաքարը պայթեցնելու փորձ արած փոխգնդապետ Վարդան Սամվելյանի մասին է: Մարդ, ում տոհմում բոլոր տղամարդիկ սպա են: Որ գիտի «Պատիվ ունեմ» պարզ բառակապակցության իրական խորքային արժեքը: Մարդ, որ օրենք է խախտել, բայց իր քայլով փրկել է Հայոց բանակի` գետնով տված պատիվը: Դրանով իսկ`բոլորիս պատիվը, քանզի մեր բանակն է ամեն ինչի հիմքը:

Այժմ նա կալանքի տակ է, սակայն հրաժարվել է փաստաբան ունենալուց, զի առավել քան վստահ է, որ իրավացի է: Զի հաստատ իրավացի է` հանուն Արժանապատվության հաշվի չառնելով ոչինչ: Միգուցե նրան դատապարտեն ազատազրկման, միգուցե պայմանական ժամկետ սահմանեն, միգուցե դատարանն արդարացման դատավճիռ կայցնի` դա դեռ չգիտենք: Բայց փոխգնդապետն իր արարքով իրավիճակ փոխեց երկրում: Այժմ երկիրն ունի ՊԱՏՎԻ ԲԱՆՏԱՐԿՅԱԼ: Ցանկացած երկրի նկարագիր կախված է ոչ միայն ազատության մեջ գործող քաղաքացիներից, այլև բանտում գտնվողներից: Քրեական հանցագործներն արտացոլում են ընդամենը հանցավորության մակարդակն ու քրեական օրենքի խստությունը: Քաղաքական բանտարկյալներն արտացոլում են քաղաքական պայքարի սրությունն ու վարչակարգի հանդուրժողականության աստիճանը: Եթե շոշափելի թիվ են կազմում աղանդավորական ֆանատիկոս «խղճի բանտարկյալները»` դա հանրության լուրջ հիվանդության նշան է: Իսկ պատվի բանտարկյալների առկայությունը վկայում է, որ երկիրն ապագա ունի: Զի կան մարդիկ, ովքեր պատիվն ամեն ինչից վեր են դասում:

Ժամանակակից գլոբալիստական «մարդու իրավունքների» գերակշռությունն է աղճատված ձևով մարդու կյանքը հռչակել գերագույն արժեք: Մինչդեռ ավանդական հանրություններում գերագույն արժեքը արժանապատվությունն էր: Հանուն արժանապատվության մենամարտերը, վիրավորանքն արյամբ լվանալը եվրոպական մշակույթի բաղկացուցիչ մասն էր: Ֆրանսիայում կարդինալ Ռիշելյեն մահապատժի սպառնալիքով արգելեց մենամարտերը, որպեսզի ամեն տարի հարյուրավոր ազնվականներ չզոհվեն, բայց միևնույն է`ազնվականները շարունակում էին մենամարտել, և մենամարտում ողջ մնացածները գնում էին բանտ: Հենց այդ անթիվ մենամարտերում թափված արյունն է, որ չնայած բոլոր վայրիվերումներին, մինչ օրս ապահովում է Ֆրանսիայի վեհությունը: Ճապոնիայի վեհության անբաժանելի ատրիբուտը սամուրայների պատվո ինքնասպանություններն են, և պատահական չէ, որ ամենամերձավոր ընկերոջ վրա է դրվում խարակիրիի ժամանակ օգնելու պարտավորությունը:

Եվ վերջապես, Մեծ եղեռնից հետո մեր ազգի ու Հայոց աշխարհի արժանապատվությունը փրկեցին մարդիկ, ում զգալի մասը դարձան պատվի բանտարկյալ` «Նեմեզիս» գործողության մասնակիցները և ԱՍԱԼԱ-ի մարտիկները: Իզուր չէր, որ հայ մտավորականի իսկական տիպար Ավետիք Իսահակյանը Սողոմոն Թեհլերյանի դուբլյորն էր: Իզուր չէ, որ մեծն Ալեքսանդր Թամանյանի թոռը` կրտսեր Ալեքսանդր Թամանյանը, Արցախում հատուկ ջոկատի հրամանատար էր…

Հիմա էլ մեր հանրության կարևորագույն մարտահրավերը` օլիգարխիայի անպատիժ ամենաթողությանը վերջ տալու կենսական անհրաժեշտությունը, կյանքի կոչեց մերօրյա պատվի բանտարկյալին` փոխգնդապետ Վարդան Սամվելյանին: Նաև նա ներդրում ունի, որ այսօր բոլորն անխտիր` և իշխանությունը, և ընդդիմությունը, կասկածի տակ չեն դնում օլիգոպոլիաներին վերջ դնող բարեփոխումների անհրաժեշտությունը: Ու իշխանությունն էլ այդ բարեփոխումների ընթացքում կարող է վստահաբար հրաժարվել  օլիգարխիայի վրա հենվելուց և հենվել ոտքի ելած հասարակության վրա: Առավելևս, որ այդ հասարակությունը նաև առաջ է քաշել հանուն դրա ինքնազոհության գնացող, բանտարկությունից և այլ փորձություններից չվախեցողների:

Դե ինչ, մեր նորագույն պատմության ընթացքում արդեն քանիցս մեր բանակին ենք պարտական բոլոր լուրջ, կենսական նվաճումներով: Մեր բանակը լուծեց Արցախի հիմնահարցը և մեզ դարձրեց հաղթանակած ազգ: Իսկ այժմ, երբ ներքին կյանքում  լրջագույն մարտահրավերները լուծում պահանջեցին, էլի բանակը դարձավ առաջընթացի խթան և, ինչու չէ, երաշխավոր: Գեներալ Հայկ Քոթանջյանը ձևակերպեց պահանջ`ազգային և հանրային անվտանգությանը սպառնացող բռնության մշակույթին վերջ տալու առաջին քայլերից մեկը պետք է լինի Հարսնաքարի ողբերգության համար առնվազն բարոյական պատասխանատվություն կրող Ռուբեն Հայրապետյանի հրաժարումը պատգամավորական մանդատից և քաղաքական գործունեությունից: Բանակի գլխավոր շտաբի պետ, գեներալ Յուրի Խաչատուրովը հնչեցրեց վերջին նախազգուշացումը` ուղղված անչափ լպիրշացած անձնական թիկնազորերին: Իսկ փոխգնդապետ Վարդան Սամվելյանը դարձավ պատվի բանտարկյալ: Այսինքն, երկիրը կարող է վստահաբար կտրել չարորակ ուռուցքը` օլիգարխիան, զի թիկունքում կա հաղթական բանակի աջակցությունը:

Այլ հարցերում էլ բանակը մեզ զորավիգ կլինի: Այժմ քննարկումների փուլում է զազրելի հեռուստասերիալներից և սրտխառնոց առաջացնող շոուներից եթերը մաքրելու հարցը: Ոլորտ, ուր շատ մեծ և անչափ կեղտոտ փողեր են շրջանառվում, այն էլ «խոսքի և ստեղծագործության ազատության» շղարշի տակ: Եվ վստահաբար մի օր այդ հարցում էլ բանակն իր վճռական խոսքը կասի` մի խփեք մեր թիկունքին, մի պղծեք մեր ապագա զինվորի հոգին: Մայոր Վահե Ավետյանի մահվան համար դուք ոչ պակաս պատասխանատու եք, քան Ռուբեն Հայրապետյանը: Բավ է, եկել է ավգյան ախոռները մաքրելու ժամանակը…

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց Արսեն ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ