31.05.2024 | 12:54
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/01.thumb_-1.jpg)
31.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/1705646963_vahe-hovhannisyan-750x375-1.jpg)
31.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-20.jpg)
29.05.2024 | 15:42
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/1716984187_araqel-arqepiskopos-qaramyan-1.jpg)
29.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/screenshot_16.thumb_.png)
29.05.2024 | 11:17
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/screenshot_14.thumb_-1.png)
28.05.2024 | 13:20
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/ajapayan_mikael_scaled.thumb_.jpg)
28.05.2024 | 13:02
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/444489887_7706133296110179_254756391202658944_n.thumb_.jpg)
28.05.2024 | 11:17
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/f6655763ae917f_6655763ae91b6.thumb_-2.jpg)
28.05.2024 | 11:11
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/f4612aa59f03dd93dc150e29a110e000_1716871346.jpg)
28.05.2024 | 10:37
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/hqdefault-1.jpg)
24.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/hqdefault-3.jpg)
24.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/timthumb.jpg)
24.05.2024 | 12:17
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/1716529687_Screenshot_20240524_094758_YouTube.jpg)
24.05.2024 | 11:29
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-8.jpg)
23.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/03/f65ffe29f53d26_65ffe29f53d69.thumb_.jpg)
23.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-19-300x223.jpg)
23.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-13.jpg)
23.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-18.jpg)
23.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-2.jpg)
22.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/hqdefault-2.jpg)
22.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/01/lavrov_1.thumb_.jpg)
22.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-6.jpg)
22.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/02/screenshot_1_thumb_v1.thumb_-750x375-1.png)
22.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-16.jpg)
21.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/04/7e05cd4aa7963c179a135b6781882f83_1712949922.jpg)
21.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/03/6678793.thumb_.jpg)
21.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/capture.thumb_-2.jpg)
21.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/photo_2024_05_20_15_49_42.thumb_.jpg)
21.05.2024 | 11:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-5.jpg)
20.05.2024 | 15:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/screenshot_15.thumb_.png)
20.05.2024 | 14:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/messenger_creation_5f4315b7_50ef_4078_bf12_d58508d59a57.thumb_.jpg)
20.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/5d1bd7b11c44c24e29a4cffc7088f701_1716106306.jpg)
20.05.2024 | 12:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/download-14.jpg)
20.05.2024 | 11:00
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-6.jpg)
18.05.2024 | 15:10
Բացի Սրբազանից վարչապետի այլ թեկնածուի քննարկումը բերելու է ակնհայտ քաղաքական խի...18.05.2024 | 13:10
![](https://armversion.am/wp-content/uploads/2024/05/default-4.jpg)
Միջազգային իրավունքի հայտնի բրիտանացի մասնագետ Ջեֆրի Ռոբերտսոնը 2009 թվականին քառասուն էջանոց մի տեղեկագիր էր պատրաստել՝ բացահայտելով Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարարության կեղծ և ոչ հավաստի հայտարարությունները Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ:
Ռոբերտսոնի «Արդյոք եղե՞լ է Հայոց Ցեղասպանությունը» խորագրով հետաքննական տեղեկագիրը՝ հիմնված բրիտանական ներքին փաստաթղթերի վրա, որոնք ձեռք էին բերվել «Տեղեկատվության ազատություն» օրենքի շնորհիվ, բացահայտել էր, որ արտգործնախարարությունը ժխտել էր Հայոց ցեղասպանությունը և ապակողմնորոշել Բրիտանական խորհրդարանն այս հարցում՝ Թուրքիային սիրաշահելու համար:
Ռոբերտսոնը ինձ ուղարկել էր 286 էջանոց իր նոր գրքի՝ «Անհարմար ցեղասպանություն. ո՞վ է այսօր հիշում հայերի մասին» նախնական օրինակը, որն այս ամիս կհրատարակվի Մեծ Բրիտանիայում, Ավստրալիայում, Կանադայում և Միացյալ Նահանգներում: Յուրաքանչյուր ոք, ով կարդա հեղինակավոր իրավաբանի մանրազնին ուսումնասիրությունը, կասկածի նշույլ անգամ չի ունենա Ցեղասպանության իսկական փաստերի և փոխհատուցման համար հայ ժողովրդի արդար պահանջների վերաբերյալ:
Ռոբերտսոնի կողմից վերջերս ձեռք բերված Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարարության գաղտնի փաստաթղթերը բացահայտում են, որ բրիտանական խորհրդարանն աստիճանաբար փոխում է Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ իր դիրքորոշումը՝ ժխտումից անցնելով դեպի տեսակետ արտահայտելուց խուսափելուն: Արտգործնախարարությունն ընդունում է, որ պետական քաղաքականության մեջ փոփոխությունը՝ Ռոբերտսոնի 2009 թ. զեկույցում առաջ քաշած հզոր իրավական փաստարկների ուղղակի արգասիքն է:
Մինչև վերջերս Մեծ Բրիտանիան համառորեն կառչած էր Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ իր բացահայտ ժխտողական դիրքորոշմանը: Ռոբերտսոնի մեջբերած արտգործնախարարության 1999 թ. գաղտնի հուշագրում խոստովանություն կա, որ բրիտանանական կառավարությունը «քննադատելի է բարոյական առումով: Սակայն հաշվի առնելով Թուրքիայի հետ մեր հարաբերությունների (քաղաքական, ռազմավարական և առևտրային) կարևորությունը, և որ ցեղասպանության ճանաչումը գործնականում ոչ մի օգուտ չի տա Մեծ Բրիտանիային կամ սպանություններից դեռևս ողջ մնացած մի քանի վերապրածների, ոչ էլ կօգնի Հայաստանի և Թուրքիայի միջև հաշտեցմանը, ուստի ներկայիս գիծը միակ հնարավոր տարբերակն է»:
Սակայն Ռոբերտսոնի 2009 թ. զեկույցի հրապարակումից հետո բրիտանացի պաշտոնյաները փոխեցին իրենց դիրքորոշումը՝ ժխտումից անցնելով ցեղասպանության հարցի վերաբերյալ դիրքորոշում արտահայտելուց խուսափելուն: Արտգործնախարարության 2010 թ. ներքին հուշագրում նշված է. «Պարոն Ռոբերտսոնի զեկույցից և այն լայն տարածում ստանալուց հետո, մենք թարմացրել ենք մեր հանրային գիծը, որպեսզի հստակեցնենք, որ Նորին մեծության կառավարությունը համարում է, որ մեր գործը չէ վճիռ կայացնել (պատմական կամ իրավական), թե արդյոք հայոց ջարդերը ցեղասպանություն էին»: Մեկ այլ հուշագրում արտգործնախարարությունը պարզաբանել է, որ նա այլևս չի պնդելու, թե «պատմական վկայությունը բավարար չէր մեզ համոզելու, որ այս իրադարձությունները պետք է դասակարգել որպես ցեղասպանություն»: Հուշագիրը շարունակում է հաստատել, որ «ավելի շատ համաձայնություն կա հայ համայնքի կրած կորուստների և տառապանքների մասշտաբների վերաբերյալ, և որ «իրավագիտությունը ցեղասպանության, և հատկապես մտադրություն փաստելու պարագաների և պահանջված փաստաթղթերի առնչությամբ զգալիորեն փոխվել է 90-ականներին, Ռուանդայում և Բալկաններում տեղի ունեցած իրադարձությունների հետևանքով»: Սակայն, արտգործնախարարությունը դեռևս խորհուրդ է տալիս դեմ արտահայտվել ցեղասպանության բացահայտ ճանաչմանը, քանի որ «հայկական սփյուռքը Մեծ Բրիտանիայում համեմատաբար փոքր է (20 հազարից պակաս) և առկա է սահմանափակ հանրային հետաքրքրություն»:
Այդուհանդերձ, Հայոց ցեղասպանության առաջիկա հարյուրամյակի առիթով, բրիտանական կառավարությունը որոշել է մի փոքր ավելի զիջող դառնալ այս հարցի առնչությամբ: Անցյալ տարի, երբ Լիբանանում Մեծ Բրիտանիայի դեսպանը դիմել էր Լոնդոնին՝ Բեյրութում Ապրիլի 24-ի ոգեկոչմանը մասնակցելու համար ցուցում ստանալու, արտգործնախարարությունը նրան խորհուրդ էր տվել գնալ արարողությանը: Արտգործնախարարությունը նաև խորհուրդ է տվել իր աշխատակազմին՝ չստեղծել «այնպիսի տպավորություն, որ մենք ժխտում ենք 1915-ին տեղի ունեցածը… մենք շարունակում ենք դրանք (ջարդերն ու տեղահանությունները) համարել իսկապես զարհուրելի և հիշատակման արժանի»:
Ցեղասպանության հարցին իրավական լուծում տալու համար Ռոբերտսոնը երկու առաջարկություն է անում. կամ Հայաստանի կառավարությունն այն ներկայացնում է «վճիռ կայացնելու համար Արդարադատության միջազգային դատարան [Համաշխարհային դատարան]՝ համաձայն Ցեղասպանության կոնվենցիայի 9-րդ հոդվածի» կամ խնդրում է ՄԱԿ-ի Գլխավոր քարտուղարին՝ ստեղծել հատուկ դատարան Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ:
Պետք է արժանին հատուցել Ջեֆրի Ռոբերտսոնին՝ Հայոց ցեղասպանության հարյուրամյակի նախօրեին այս կարևորագույն գրքի հեղինակման համար: Մեծ Բրիտանիայի Հայ դատի հանձնախումբն արդեն ձեռք է բերել գրքի 1000 օրինակ՝ Լոնդոնում պաշտոնյաների և լրատվամիջոցների ներկայացուցիչների շրջանում տարածելու համար: Գիրքը հասանելի է Amazon.com կայքից: Ինձ համար մեծ պատիվ է, որ Ռոբերտսոնն իր աշխատության մեջ վեց անգամ հղում է արել իմ հոդվածներին:
Ռոբերտսոնը արժանիորեն իր գիրքը ձոնել է Բեն Ուիտակերի՝ ՄԱԿ-ի 1985 թ. զեկույցի հեղինակի պայծառ հիշատակին, ով հայերի զանգվածային ջարդերը որակել էր որպես ցեղապանություն:
Հարութ Սասունյան
«Կալիֆորնիա Կուրիեր» թերթի հրատարակիչ և խմբագիր
Թարգմանությունը՝ Ռուզաննա Ավագյանի
Վերջերս քննարկման դրվեց օրենքի նախագիծ, ըստ որի մինչև 30 շաբաթական երեխայի սեռի մասին ծնողին ինֆորմացիա չպետք տրվի, ինչը նպատակ ուներ կանխելու անցանկալի պտղի հեռացման դիմելու խնդիրը: Սակայն նախագիծը կարծես չեն շտապում կյանքի կոչել:
Ինչ ընթացքում են քննարկումները, պարզաբանում է Առողջապահության նախարարության մայրական և վերարտադրողական առողջության պահպանման բաժնի պետ Գայանե Ավագյանը:
— Տիկին Ավագյան, վերջերս շատ է խոսվում նախքան երեխայի ծնունդը նրա սեռը ծնողին հայտնելու վերաբերյալ օրենքի ընդունման մասին: Արդյո՞ք այդ օրենքը կարող է կիրառվել, չէ որ այն մարդու իրավունքների սահմանափակում է:
— Մենք մշակեցինք օրենքի նախագիծ, որ մինչև 30 շաբաթական ժամկետը երեխայի սեռի մասին ծնողին ինֆորմացիա չտրվի, բայց դա առաջացրեց մեծ առարկումներ. առաջինը Մարդու իրավունքների պաշտպանի գրասենյակը հայտնեց իր անհամաձայնությունը, նշելով, որ դա սահմանափակում է մարդու իրավունքը և մարդը պետք է իրազեկված լինի իր օրգանիզմում կատարվող բոլոր փոփոխությունների մասին: Բացի այդ, Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպությունը ներկայացրեց փորձագետների եզրակացությունը տարբեր երկրներում այդ փորձը կիրառելու արդյունավետության մասին և ստացվեց, որ օրենքի սահմանափակումը շատ բացասաբար է անդրադառնում կանանց առողջության վրա. բարձրացել է կանանց հիվանդացությունը, որովհետև երեխայի սեռը ավելի ուշ ժամկետում է պարզվում, մայրը որոշում է երեխային հեռացնել ու դա վնասում է կնոջ առողջությանը, անգամ լինում են մահացության դեպքեր:
—Ի՞նչ եք կարծում՝ եթե նույնիսկ օրենքի ընդունվի, այն չի՞ նպաստի կոռուպցիոն ռիսկերի ավելացմանը:
-Իհարկե կբերի, եթե ինֆորմացիա չտրվի, ապա միևնույն է՝ կինը տարբեր ճանապարհներով կփորձի իմանալ երեխայի սեռը և դա բնականաբար կմեծացնի կոռուպցիոն ռիսկերը, իսկ հսկելը շատ դժվար է:
—Իսկ ի՞նչ պետք է անել սելեկցիոն աբորտները կանխելու համար:
-Առաջարկում եմ նախ բարձրացնել ծնելիության մակարդակը, եթե մենք խթանենք ծնելիությունը, ապա ինքնաբերաբար հարցը կլուծվի: Եթե ընտանիքը ունենա երկուսից ավելի երեխա, ապա տղա էլ կունենա ու հարցը կլուծվի: Բացի այդ, երկրորդ խնդիրը դա տղա երեխայի նախապատվությունն է հայկական մտածելակերպի մեջ: Մենք պետք է բարձրացնենք կնոջ դերը, այսինքն պետք է ցույց տանք, որ աղջիկը շատ ավելի հուսալի զավակ է տղայի համեմատությամբ: Օրինակ՝ բերեմ մի պարզ վիճակագրություն. ծերանոցներ հանձնված երեխաներ ունեցող ծերերի մեծ մասը տղաներ ունեն, ոչ թե աղջիկներ: Ուղղակի հասարակության մեջ աղջկա նկատմամբ վերաբերմունքը պետք է փոխել: Բացի այդ աղջիկներն այսօր ավելի շատ բարձրագույն կրթություն են ստանում, ավելի շատ աշխատատեղեր ունեն: Հասարակության մեջ կինը երբեք չի եղել ճնշված վիճակում, այլ միշտ իր կարծիքը հաշվի են առել, մենք շատ կանայք ենք ունեցել, որոնք պատերազմների ժամանակ զենքը ձեռքին տղամարդկանց կողքին են եղել, այ հենց Վարդանանց ճակատամարտում՝ Մեծ տիկնոջ գլխավորությամբ: Մեր հասարակության մեջ մոր կերպարը պետք է կարևորվի. սա է առաջարկում Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպությունը:
Իսկ սելեկտիվ աբորտների հաջորդ՝ երրորդ կետը, որի վրա մենք աշխատում ենք, ինֆորմացիա չտալն է, որպեսզի աբորտ չանեն, բայց, եթե մարդը մտքին դրել է, որ, աղջիկ լինելու դեպքում պիտի պտուղը հեռացնի,ապա մենք չենք կարող արգելել, մենք պետք է ուղղակի աշխատենք, որ մարդը հավասար նայի իր զավակներին՝ կարևոր չէ աղջիկ, թե տղա, որովհետև կարևորը առողջ երեխա ունենալն է: Մենք հիմա սկսել ենք աշխատել նաև եկեղեցու հետ, այդ խնդրով նաև եկեղեցու հետ մի քանի համաժողովներ ենք արել: Ընդհանուր հասարակության աջակցությունը, միջամտությունը, մասնակցությունն ենք ակնկալում, որպեսզի մեր երկրում կարողանանք սեռով պայմանավորված աբորտների թիվը նվազեցնել: Ես հույս ունեմ, որ մեր հասարակությունն այնքան խոհեմ է, որ տղա ունենալու համար ոչ թե աղջկան կհեռացնի , այլ նորից երեխա կունենա, որպեսզի տղա ծնվի: Գիտեք՝ ես չեմ էլ կարող մեղադրել, բոլորն էլ ուզում են տղա ունենալ, բայց բոլորովին չի կարելի առողջ աղջկան հեռացնել հենց սեռի համար, այ դա է սխալը, որովհետև, եթե արդեն պտուղ ունես, ուրեմն պետք է, որ այդ երեխան լույս աշխարհ գա:
Սեդա Ավետիսյան
«Հայկական Վարկածի» հյուրն է սիրո ու կնոջ հավերժական երգիչ, բանաստեղծ Մերուժանը:
Առաջին մասն՝ այստեղ
-Շարունակենք կին — տղամարդ հարաբերություններ թեման, որ կարծում եմ, արդի հասարակության պակաս կարևոր խնդիրներից չէ: Դուք բերեցիք Էլդա Գրինի օրինակը, կին, որն այսօր 80 անց է, բայց աշխատում է, չի ուզում բեռ դառնալ իր երեխաների համար: Իսկ այսօր շատ երիտասարդ ու կարող կանայք չեն ուզում դուրս գալ իրենց ոսկեզոծված վանդակից: Խոսքը վերաբերում է հասարակության մեջ որոշակի դիրք զբաղեցնող ամուսին ունեցող կանանց: Ու նաև նշեմ, որ խոսքը, ոչ միայն ուղղակի աշխատանքի մասին է, այլ հանրության համար նշանակություն ունեցող՝ ավելի շուտ իր մեջ բարեգործական շեշտադրում կրող զբաղվածության մասին է, իսկ դա այսօր իրենց կարող են թույլ տալ ոչ քչերը:
—Այո, այսօր մեր քաղաքական էլիտայի կանայք հասարակության մեջ որևէ դեր չունեն, որևէ ինքնուրույն հասարակական քայլ չեն կատարում: Այդ դերը իրենք պետք է վերցնեն, դա ներքին պահանջմունք պետք է դառնա, թեև տղամարդիկ ևս պետք է նրանց օգնեն լինելու համապատասխան հարթության վրա: Այդ մոտեցումը պետք է ներմուծվի հասարակություն, որովհետև մենք դրա կարիքը ունենք: Չպետք է մոռանալ, որ Էլդա Գրինի զարգացվածության աստիճանը շատ բարձր է:Մեր կանայք դրան պետք է ձգտեն, առաջին հերթին՝ հոգևոր արժեքների:Այ նրա դուստրը՝ Աննա Էլբակյանը ևս բարձր ինտելեկտի տեր կին է, պարկեշտ է և մեծ հարգանք ունի դեպի եկեղեցին և հավատը : Հյուգոն ասում է՝ փնտրել Աստծուն փիլիսոփայություն է, գտնել Աստծուն՝ կրոն: Մարդը, երբ արդեն գտնում է Աստծուն, նա դառնում է կրոնի զավակը: Ես ուզում եմ, որ մեր կանայք դավանանքով լինեն ազնիվ քրիստոնյաներ, նախաձեռնող լինեն որպես կին անհատ, ընդհանրապես լինեն նախաձեռնող ու լավ մայր, լավ կին, իհարկե, այս ամենը միշտ չէ, որ կարող է մի կնոջ մեջ լինել, բայց եթե նրանցից յուրաքանչյուրն իր մեջ ունենա այդ հատկանիշներից գոնե մեկ — երկուսը, ապա մենք կունենանք գեղեցիկ հասարակություն:
-Վատ առաջարկ չէ, քիչ թե շատ ապահոված կանայք, որոնց ամուսինները հաճախ հավատարիմ չեն, կարող են իրենց կյանքը նվիրել շատ ավելի կարևոր բաների, քան վիրավորանքից տառապելն է, կամ տղամարդու դավաճանությանն ի պատասխան այլ զուգընկեր փնտրելն է:
-Կինը, իր տղամարդուց ավելի հաճելի տղամարդ գտավ, գնալու է, անհնարին է, որ նա չգայթակղվի ու չգնա:
-Բայց չէ՞ որ դա մեղք է, չէ՞ որ քիչ առաջ ասացիք, որ կինը պետք է լինի հավատքով ու պարկեշտ:
—Այո, գայթակղությունը մեղք է, բայց կա նաև մի բայց, անհնարին է գայթակղությանը դիմանալ, օրինակ կինն ունի ամուսին, որն իր կնոջը պատշաճության աստիճանի չի բարձրացնում, մեկ այլ տղամարդ սկսում է մեծարել կնոջը և կինը գնում է դեպի նա:Որովհետև նա պետք է գնա, որովհետև դա կնոջ համար անհրաժեշտություն է, դա նրա էությունն է:
-Իսկ ընտանի՞քը,պարտավորություննե՞րը:
—Որևէ բան կիրքը սանձել չի կարող, անհնարին է, որ կինը սիրվել չցանկանա, ուստի, եթե նա բավարար չափով չի ստանում այդ սերը, անկախ նրանից, թե քանի զավակ է ծնել այդ տանը, նա նետվում է դեպի այլ տղամարդու գիրկը: Մենք հույզերին ու զգացմունքներին հաղթել չենք կարող:
-Բայց շատ կանայք կան, որոնք հանուն երեխաների, հանուն իրենց պարտքի համակերպվում են տխուր իրավիճակի հետ՝ գնալով ինքնազոհության:
—Դրանք մտավոր հետամնաց կանայք են, որովհետև ամոթին զոհ գնալով՝ կորցնում են իրենց առողջությունը և զոհաբերում կյանքը:
-Բայց սերն (իհարկե ոչ բոլոր դեպքերում) ի վերջո նաև հիասթափություն է բերում:
-Հիասթափությունը գալիս է տղամարդու վարքագծի դրսևորումից: Այդ հիասթափությունը նաև ընկերության մեջ է հաճախ լինում:Բայց հիմա մենք խոսում ենք սիրո մասին:
-Իսկ նորմա՞լ է, որ տղամարդիկ միաժամանակ հարաբերվում են մի քանի կնոջ հետ:
— Եթե այդ երկրի բարքերի մեջ դրված է բազմակնությունը՝ դատապարտելի ոչինչ չկա, բայց մեզ մոտ դա ընդունված չէ: Չնայած դրան՝ մենք ոչ մեկի ազատությունն արգելել և ոչ մեկի կամքին բռնանալ չենք կարող:
— Իսկ տղամարդը կարո՞ղ է միաժամանակ մի քանի կնոջ սիրել:
-Ոչ, դա անհնարին է, դա աննորմալ երևույթ է:
— Բայց ես գիտեմ տղամարդկանց ,որոք հավատացնում են թե սիրում են կնոջը, բայց և չեն կարողանում միայն նրանով բավարարվել:
—Հնարավոր չէ երկուսին սիրել միաժամանակ, բայց երկուսին կենակցել հնարավոր է:
-Այսօր կան բազմաթիվ մարդիկ,մասնավորապես աղջիկներ, որոնք ուզում են ամուսնանալ, բայց հնարավորություն չունեն, չեն կարողանում, այդ դեպքում ի՞նչ պետք է անել:
—Այդ աղջիկներին ոչ ոք չի խանգարում գտնել մեկին, որի միջոցով կկարողանան մայրանալ և միաժամանակ հագեցնել իր կիրքը:
-Բայց մեր կրոնը, մեր եկեղեցին չի ընդունում դա:
—Եկեղեցին կարող է մերժել, բայց բնությունը այդ ժամանակ չի նայում եկեղեցուն: Պետք է չմերժել Աստծո գոյությունը, բայց միաժամանակ լինել ազատ: Անհնարին է, որ Աստված քեզ դատապարտի քո ազատության համար:Ես չեմ ասում անառակության ու սանձարձակության համար, ես ասում եմ ազատության համար: Հիմա շատ կանայք մի երազանք ունեն՝ մայրանալ, բայց կողակից չունեն և կարող են այլ տղամարդ գտնել:
-Բայց ամուսնացած, ուրիշ ընտանիքի տղամարդուց ունեցած երեխան… մի տեսակ կիսատ ընտանիքում :
—Գիտեք, այս կյանքում կարևորը մայրանալը և զավակ ունենալն է:
Հոկտեմբերի 7-9-ը՝ Դիլիջանում,Գերմանական միջազգային համագործակցության ընկերության (GIZ) «Հարավային Կովկասում իրավական և դատական բարեփոխումների համար խորհրդատվություն» ծրագրի ֆինանսական աջակցությամբ և ՀՀ արդարադատության նախարարության նախաձեռնությամբ՝ անցկացվեց իրավական լրագրության հիմնախնդիրներին, ինչպես նաև նախարարության կողմից մի շարք ոլորտներում իրականացվող միջոցառումների քննարկմանը նվիրված երկօրյա սեմինարը, որին մասնակցեցին շուրջ 20 լրագրողներ:
ՀՀ արդարադատության նախարարի մամուլի խոսնակ Ծովինար Խաչատրյանը ներկայացրեց վիճակագրական տվյալներ, թե մեր քաղաքացիները ինչ լրատվություն են նախընտրում: Նրա խոսքով, 2003 թվականին Երևանում անցկացված սոցիոլոգիական հարցման արդյունքում պարզվել է, որ ընթերցողները սիրում են կարդալ ժամանց և քրեական պատմություններ: 2003 թվակաին հանրապետության մասշտաբով անցկացված հարցման արդյունքում այդ երկուսին ավելացել է նաև սենսացիան:
«Վերջին՝ 2012 թվականին արված հարցումների մասնակիցների 70 տոկոսը նշել է, որ նախընտրում է իրավական թեմաներ, 15 տոկոսն ասել է, որ սիրում է հեռուստացույցով հետևել լրատվությանը, իսկ մյուս 15 տոկոսը տեղեկանում է ուրիշներից: Հետաքրքիր է, որ իրավական գիտելիքներ ունեցող անձինք (80 տոկոսը) հարցման ընթացքում նշել են, որ իրենց կարդացածը հասկանալի է, իսկ մնացածը պնդել են, թե բարդ, տերմիններ են օգտագործվում, և իրենք չեն կարողանում հասկանալ: Մի մասն էլ (20 տոկոս), ընդգծել է, որ այն տվյալները, որոնք փոխանցվում են լրագրողների միջոցով այդքան էլ հետաքրքիր չեն իրենց»,-նշեց Ծովինար Խաչատրյանը:
ՀՀ արդարադատության նախարարի տեղակալ Արսեն Մկրտչյանը, խոսելով «Անձնական տվյալների պաշտպանության մասին» ՀՀ օրենքի նախագծի մասին, հայտնեց, որ նախատեսվում է 2015 թվականին ստեղծել լիազոր մարմին, որը կզբաղվի անձնական տվյալների պաշտպանությամբ: Լրագրողների կողմից եղան առաջարկներ, քննարկումներ, թե ինչ ձևաչափով այն կարող է գործել:
Այդ առումով Արսեն Մկրտչյանը կարևորեց լրագրողների դերը օրենսդրական կարգավորումների հարցում.
«Մենք երկար ժամանակ մտածում ենք արժե այդ փոփոխություններն անել Հայաստանում, թե՞ ոչ, քանի որ մեր երկիրն ունի ծանր ավանդական կարգավորումներ, և նոր օրենքը հնարավար է չգործի: Այսինքն՝ առաջին հարցը՝ անհրաժեշտության խորությունն է: Մենք որոշումները կայացնում ենք հասարակության հետ , և այդ կապող օղակը լրագրողներն են: Եվ մյուս հարցը, որ մեզ անհանգստացնում է՝ ինչ ծավալով է պետք կարգավորել»,-ընդգծեց Արսեն Մկրտչյանը:
ՀՀ արդարադատության նախարարի տեղակալ Սուրեն Քրմոյանն անդրադարձավ նոր՝ Պրոբացիոն ծառայության ներդրման մանրամասներին՝ ի՞նչ է այն իրենից ներկայացնում և գործունեության ի՞նչ հիմնական ուղղություններ է ենթադրում:
Ներկայումս մեր քրեական օրենսգրքում ամրագրված են պատժի երեք նպատակ՝ սոցիալական արդարության վերականգնում, դատապարտյալի ուղղում, կրկնահանցագործության կանխարգելում, Սուրեն Քրմոյանի խոսքով, հարց է առաջանում, արդյո՞ք մեր այս պատժի նպատակների իրագործումը բերում է նրան, որ հանցագործությունները նվազում են:
«Զարգացած երկրների փորձն ու սխալները հաշվի առնելով, մենք ուզում ենք նոր ծառայություն ներդնել Հայաստանում: Պրոբացիայի՝ վերականգնողական արդարադատության հիմնական գաղափարն է անձին ազատազրկման փոխարեն՝ ուղղել և տուժողների վնասները փոխահատուցել, նրանց խնդիրները լուծել, ինչպես նաև դատապարտյալին վերասոցիալականացնել: Այսինքն պատժից ազատվելուց հետո, ծառայությունը կզբաղվի նրա սոցիալականացմամբ՝ կօգնի աշխատանքի տեղավորվել, հոգեբանական աշխատանք տանել»,-մանրամասնեց Սուրեն Քրմոյանը և նշեց. «Մարդուն կալանավորելու պահից սկսած մենք զբաղվում ենք նրանով ու նախապատրաստում ենք ազատության»:
Պրոբացիայի հաջորդ խնդիրը ազատազրկման հետ կապված պատժի միջոցների և խափանման միջոցների կիրառումն է:
Խափանման միջոցների թվում, Սուրեն Քրմոյանի տեղեկացմամբ, կավելանա նաև տնային կալանքը: Եվ անձին կարող են հետևել հատուկ՝ էլեկտրոնային թևնոցի միջոցով:
Փոխնախարարը հայտնեց, որ արդեն աշխատանքներ են տարվում համակարգը ներդնելու ուղղությամբ՝ հավանաբար, այն ուժի մեջ կլինի 2017 թվականին:
Ծառայության ներդրումը կապված է ֆինանսի հետ, կպահանջվի բավականին մեծ գումար, սակայն Քրմոյանը հավաստիացնում է, որ համակարգի ներդրումից հետո, երկու տարի անց, այդ գումարը կփոխհատուցվի:
Ներդրվելուց հետո, ծառայությունից կարող է օգտվել 1300 հոգի, «Հայկական Վարկած»—ի այն հարցին, թե արդյո՞ք թվի սահմանափակումը չի հանգեցնի կոռուպցիոն ռիսկերի, նախարարության աշխատակիցները պատասխանեցին, որ այդ թիվը հետագայում հնարավոր է նաև ավելանա:
ՀՀ արդարադատության նախարարի տեղակալ Արման Թաթոյանը ներակայացրեց դատաիրավական հարկադրանքի միջոցների հայեցակարգը քրեական դատավարության նոր օրենսգրքի նախագծում:
Նրա տեղեկացմամբ, նոր օրենսգրքով, հանցանք կատարած լինելու անմիջական ծագած հիմնավոր հիմքով ձերբակալվածին ազատությունից փաստացի զրկելու պահից ոչ ուշ, քան 6 ժամվա ընթացքում պետք է հանձնվի նրան ձերբակալելու կամ ազատ արձակելու որոշում:
Ձերբակալման որոշմանը կցում են ձերբակալման արձանագրությունը, ինչպես նաև մեղադրյալի իրավունքների և պարտականությունների ցանկը:
Նոր օրենսգրքով՝ կասկածյալ տերմինի փոխարեն լինելու է ձերբակալված անձ:
«Ձերբակալվածին պետք է մեղադրանք ներկայացվի և նրա նկատմամբ խափանման միջոց կիրառելու հարցը լուծելու համար մեղադրյալը պետք է դատարան տարվի ոչ ուշ, քան 60 ժամվա ընթացքում, իսկ 12 ժամում պետք է դատավորը պատշաճ քննություն իրականացնի»,-հայտնեց Արման Թաթոյանը:
Նա խոսեց նաև խափանման միջոցի կիրառման իրավաչափության, դատավարական սանկցիաների և այլ հետաքրքիր թեմաների մասին:
Վերջում՝ ՀՀ ԱՆ իրավաբանական անձանց պետական գրանցման, ՔԿԱԳ և նոտարական համակարգի օրենսդրական ապահովման բաժնի առաջատար մասնագետ Լուսինե Իսկանդարյանը ներկայացրեց «Շարժական գույքի նկատմամբ իրավունքների գրանցման մասին» ՀՀ օրենքի նախագիծը:
Աննա Սարգսյան
2000թ.-ից ի վեր ներառական կրթությունը, որպես կրթական բարեփոխումների մի մաս, հանդիսանում է ՀՀ կառավարության առաջնահերթ խնդիրներից մեկը:
Սակայն այս ծրագիրն, որ ահագին գումարներ կլանեց, կարծես թե, արդեն պետք է դասել «չստացվածների» շարքում:
Որքանո՞վ է արդարացված որոշակի խնդիրներ ունեցող երեխաների ներառական ուսուցումը հանրակրթական դպրոցներում, զրուցեցինք հոգեբան Կոնստանտին Տեր-Նակալյանի հետ, որը զբաղվել է վերընշված խնդիրներով:
Ըստ նրա` կան բարդ հիվանդություններ, որոնց դեպքում խնդիր ունեցող երեխային ոչ մի բան չի տալիս առողջ երեխաների հետ նույն դպրոցում սովորելը. «Ասում են 1+1 = 2, իսկ երբ հարցնում են չի կարողանում պատասխանել, որովհետև իրենց մոտ այդ տրամաբանական կապը չկա, իրենք չեն աճում: Էլ չեմ ասում, որ կան հիվանդություններ, որոնց դեպքում երեխայի մոտ կարող է նոպա սկսվել, ասենք՝ գոռա դասարանում, հիստերիկ նոպա սկսվի, որովհետև ինքը չի կարող տիրապետել իրեն»:
Հոգեբանը շեշտեց, որ խնդրի գիտակցությունը կարծես թե կա, բայց այդ առումով գործնական ոչ մի քայլ չի արվում. «Արմեն Աշոտյանն ասում է, որ հատուկ դպրոցները պետք է լինեն ծանր դեպքերի համար, բայց 99 տոկոսը պետք է տեղափոխվեն հանրակրթական դպրոցներ: Այդ ամենը շատ բարդ ու խնդրահարույց կողմեր ունի: Դրանցից մեկն այն է, որ դպրոցի տնօրենները շահագրգռված են հատուկ խնդիրներ ունեցող երեխաներ ունենալ դպրոցում, որովհետև պետությունն այդ դեպքում երեք անգամ ավելի շատ է գումար տրամադրում դպրոցին: Քվոտա կա պայմանական, որ մի դասարանում չի կարող երկուսից ավելի խնդիր ունեցող երեխա լինել, սակայն թույլատրելի քվոտան ներառական դպրոցներում գերազանցված է: Դպրոցում կարող է 20-30 այդպիսի երեխա լինել, այսինքն՝ մտածված մեխանիզմ չկա այդ հարցով»:
Մեր հարցին, թե նորմալ զարգացած երեխաների վրա չի՞ ազդի խնդիրներ ունեցող երեխաների հետ սովորելը, հոգեբանը պատասխանեց.
«Մի մասն ասում է ազդում է, մյուս մասն ասում է` չի ազդում: Երեխաներն ավելի բարձր ադապտացիա ունեն, քան մեծահասակները, բայց հարցն այն է, որ ներառական դպրոցներում միայն հոգեկան խնդիրներ ունեցողները չեն. կարող են լինել տեսողական, հենաշարժական խնդիրներ ունեցող երեխաներ: Նման երեխաներ ներառելու հետ համատեղ պետք է համապատասխան մասնագետներ լինեն, որ պրոֆիլակտիկ աշխատանք տանեն: Դպրոցներում նման մարդիկ կան, բայց բոլորս էլ գիտենք այնտեղ ինչ վիճակ է»:
Հոգեբանի մոտեցմամբ՝ աուտիզմ, սեռական շեղումներ ունեցող կամ ինտելեկտուալ աճ չգրանցող երեխային, որն ընդամենը խլում է ուրիշի ժամանակը և զրկում մյուս երեխաներին որակյալ կրթություն ստանալու իրավունքից, ինչ է, թե ծնողներին ուզում են, որ իրենց երեխան հանրակրթական դպրոցում կրթություն ստանա, չի կարելի ներառել ընդհանուր ուսումնական պրոցեսի մեջ:
«Ես դեմ չեմ ընդհանուր համակարգին, բայց կարծում եմ, որ որոշակի սահմանափակումներ, այնուամենայնիվ, պետք է լինեն»,- հավելեց հոգեբանը:
Խնդրի վերաբերյալ զրուցեցինք նաև Երևանի հենաշարժական համակարգի խախտումներ ունեցող երեխաների N17 հատուկ դպրոցի տնօրեն Ամալյա Հարությունյանի հետ, որը պատմեց, որ կան ծնողներ, որոնք գիտեն՝ իրենց երեխան խնդիր ունի, տանում են համապատասխան խնդիրներ ունեցող երեխաների հատուկ դպրոցներ, բայց այլ ծնող կարող է որոշել տանել հանրակրթական դպրոց.
«Ես ողջունում եմ այդ քայլը. դա ի օգուտ ծնողի է, նա մի փոքր լավատեսորեն է նայում, բայց անձամբ ես կարծում եմ, որ առողջ մտածելակերպով պետք է այդ ամենին մոտենալ: Կգա ժամանակ, որ աղմուկ կբարձրացնեն և′ դասվարները, և′ առողջ երեխաների ծնողները: Քանր որ ոչ մի բանով մեղավոր չեն դասարանի 28 առողջ ինտելեկտով, առողջ մտածելակերպով երեխաները, որ երկու հատուկ կարիքով երեխա կարող են հայտնվել այդ դասարանում, տեղ զբաղեցնել՝ ծնողի հետ կամ առանց ծնողի, դասի ժամանակ աղմկել, դիմացները դրված տետրը պատռել, որովհետև չգիտեն, թե դա ինչի համար է: Անգամ եթե դպրոցում կա հատուկ կրթության մանկավարժ, մի մանկավարժը երկու հատուկ կարիքով երեխային չի կարող 45 րոպեի ընթացքում պահել»:
Տնօրենի խոսքով՝ յուրաքանչյուր ուսուցիչ 45 րոպեի ընթացքում ցանկանում է իր իմացածը լիարժեք փոխանցել երեխաներին, որ հետագայում ունենա լավ դասարան, որ բարձր դասարանների առարկայական ուսուցիչները վիճեն, թե ով պիտի այդ դասարանը վերցնի, որովհետև գիտեն՝ մտածելակերպով, խոսքի զարգացման կուլտուրայով և շատ այլ հատկանիշներով երեխաներ են այդ դասարանում.
«Խիղճ ունեցող դասվարը գոնե 15 րոպե չի կարող չտրամադրել հատուկ կարիքներով երեխային: Այսինքն՝ կարելի է ստեղծել հանրակրթության մեջ հատուկ այնպիսի մի ոլորտ, որ այդ երեխաները դասամիջոցներին էլի շփվեն առողջ երեխաների հետ, բայց դասի ընթացքում մեկը մյուսին չխանգարի: Հատուկ կարիքով երեխայի հետ աշխատի նեղ մասնագետը»:
Տնօրենի կարծիքով` ավելի ճիշտ է խնդիր ունեցող երեխային տանել համապատասխան խնդիրներ ունեցող երեխաների դպրոց, որտեղ երկար տարիների կուտակած փորձ կա և երեխան ավելի շատ բան կստանա, քան հանրակրթական դպրոցում:
Հռիփսիմե Գալստյան
Հոկտեմբերի 1-ից ուժի մեջ է մտել «Շրջանառության հարկի մասին» օրենքը, ինչի դեմ բողոքի ակցիաներ են անում մի շարք փոքր եւ միջին ձեռներեցներ: Ըստ նրանց, օրենքը պահանջում է փաստաթղթաշրջանառություն ցույց տալ, ինչը իրենք ի վիճակի չեն անել:
ՀՀ ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյանը, անդրադառնալով այս խնդրին, պարզաբանում է, որ այս երևույթը հասարակության մեջ նորություն է ներկայացնում: Բացի շրջանառության հարկից ուրիշ հարկեր պետությունը փոքր և միջին բիզնեսից չի վերցնում: Այսինքն՝ ասում ենք հետևյալը՝ 60 միլիոնի շրջանակներում միայն շահութահարկ է վերցվում մեկ տոկոսի չափով, որը տարեկան կկազմի մոտավորապես 500.000 դրամ: Այսինքն, դու փոքր ես չենք ուզում, որ բյուջեի ձևավորմանը մասնակցես, ազատում ենք այդ պարտականությունից, բայց միևնույն ժամանակ էլ ասում ենք, որ պետք է որևիցե գրանցում լինի, որ կարողանանք տեսնել ձեր շրջանառությունը 60 միլիոնից ավել է, թե համապատասխանում է օրենքին:
Ըստ էության, երբ ուսումնասիրում ենք հիմնական մասը 100-150 միլիոնի շրջանառություն են ունենում: 60 մլն-ից ավելն արդեն ցիվիլ հարկային դաշտ է մտնում, իսկ իրենց դա ձեռք չի տալիս, պետությունը դա անում է, որպեսզի ստվերից դուրս գան մարդիկ, կարողանան իրենց բյուջեն ունենալ:
Այս երկու օրվա ընթացքում ես կարողացա կառավարությանը համախմբել: Քննարկեցինք և որոշեցինք, որ մի քանի ամիս այդ տուգանքները չլինեն, մինչև ժողովրդին կարողանանք սովորեցնել, թե փաստաթուղթն ինչ է և փաստաթղթերի ոլորտն ինչպիսին է: Ֆինանսների նախարարությունը դա կկազմակերպի, չնայած, ես կարծում եմ, որ բոլորն էլ շատ լավ գիտեն, սակայն ասում են՝ մենք չենք կարող, մենք հո տնտեսագետ չենք , որ հաշվենք, և այլն, և այլն, բայց սրանք զուտ պատրվակներ են:
Խնդիրը «Հայկական Վարկածը » խնդրեց պարզաբանել «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության անդամ, ԱԺ տնտեսական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահի տեղակալ Վարդան Բոստանջյանին. «Հարկը որպես այդպիսին փոքր և միջին գործունեություն ծավալողների համար ըստ էության միարժեքորեն լավն է՝ պայմանավորված այն հանգամանքով, որ ընդհանուր շրջանառության 3,5 տոկոսից պարտավորությունները իջեցվում են մինչև մեկ տոկոսի սահմանը. սա արդեն փոքր և միջին բիզնեսի համար ակնհայտորեն լավ է, սակայն այստեղ փաստաթղթաշրջանառության կտրվածքով ամրագրված են մի շարք դրույթներ, որոնց իրականացումը չափազանց դժվար է, իսկ շատ դեպքերում մինչև անգամ անհնար, այսինքն՝ անկախ այն հանգամանքից, որ տոկոսադրույքի այդ մակարդակը իջնում է, բայց վաճառողը չի կարողանում մնացած պահանջները կատարել և այդպիսի դրական քայլը իր համար դառնում է ոչինչ: Վատագույն դեպքում, որպեսզի վաճառողը չընկնի դժվարությունների դաշտ կամ ընդհանրապես ստացվի, որ օրենքը չի կարող կատարել, ուրեմն նման սուբյեկտները պետք է պարզապես ստիպված դադարեցնեն իրենց գործունեությունը. հիմա ողջ խնդիրը սա է: Ես կարծում եմ, որ ուղղակիորեն անհնար է փոքրի բիզնեսի միջոցով խոշոր բիզնեսը ստվերից հանել և հարկային դաշտ դուրս բերել:
Ավելի վատ, որ համապատասխան մասնագետները ասում են, թե, եթե այդպիսի դեպք լինի, ուրեմն թող նրանք հայտնեն, որ խոշորները համապատասխան փաստաթղթեր չեն տալիս.սա, ըստ էության, կենտրոնացված կառավարման տարիներին կոչվում էր լրտեսություն, դավաճանություն, որը մարդ արարածի համար ընդհանրապես ցանկալի չէ, մասնավորապես այս պահի համար, առավել ևս այն պարագայում, որ պետությունը ունի լծակներ բոլոր տնտեսավարող սուբյեկտների դեմն առնելու , որոնք հակված են օրենքի պահանջները չկատարելու, մասնավորապես խոշոր հարկատուները, որոնք այդ դաշտից հեռու են մնում, ուրեմն ես սուր հակված եմ մտածելու, որ ոչ թե նրանք պարզապես չեն կատարում պարտավորությունները, այլ շատ բարձր մակարդակներից ունեն հովանավորություն, ինչից ելնելով՝ նրանք վարվում են հենց այդպես և ունենալով այդպսի հովանավորչություն՝ ուղղակի ծիծաղելի է, որ նրանք որևէ մեկին կարող են թուղթ տալ»:
Տնտեսական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Թաթուլ Մանասերյանի կարծիքով էլ՝ չի բացառվում, որ ոմանք ուղղորդում են փոքր ձեռնարկատերերին և միտումնավոր շփոթ են առաջացնում այս դաշտում:
«Ինձ մոտ իրոք տպավորություն կա, որ փոքր բիզնեսին ոմանք ուղղորդում են, որովհետև, եթե իրենց հստակ ասվել է` եթե մերժում են տալ փաստաթուղթ, կլինի խոշորից, կամ մանրից, կարող են ասել, չեն տալիս, մատնանշել աղբյուրը: Հայաստանում բարդույթ կա, իրենց խաբում են, իսկ իրենք ամաչում են աղբյուրը մատնանշել: Այսպես, կամ պիտի շարունակենք գուրգուրել ստվերը, սիրել, պաշտել այն խոշոր ձեռնարկատերերին, որոնք արհամարհում են ժողովրդին, պետությանն էլ թալանում են, կամ պիտի խիզախ լինենք: Այստեղ հստակ քաղաքացիական դիրքորոշում պետք է դրսևորել: Օրենքի ընդունմանը պետք է նախորդեին իրազեկումը և հանրային բաց քննարկումը: Սրանց թերի լինելու պայմաններում դժգոհությունը կարող է լինել այնպիսին, ինչպիսին հիմա է»:
Սեդա Ավետիսյան
Կին — տղամարդ հարաբերությունը հավերժական թեմա է, որի շուրջ խոսք ու զրույցը միշտ էլ արդիական է: Հետաքրքիր է զրույցը բանաստեղծ Մերուժանի հետ, որի ստեղծագործությունների հիմնական թեման կին է:
-Դուք Ձեր ժողովածուներում ձոներ ունեք նաև պոռնիկներին, որոնց գոյության անհրաժեշտությանն արդեն հարզարավոր տարիներ է, ոչ ոք չի կասկածում: Սակայն կնոջ գրավչության ֆենոմենը մինչ օրս անլուծելի է մնում, այնուամենայնիվ, ինչն է կնոջ մեջ գերադասելի տղամարդու համար:
— Սովորաբար այն տղամարդիկ են նետվում դեպի Ձեր ասած կանայք, ովքեր մտավոր կարողություն չունեն, այլասերված են, անճաշակ են, նրանց հմայում է կնոջ երևացող մասը:Ճիշտ է տղամարդը աչքերով է սիրում, բայց միևնույնն է, տղամարդը կնոջ մեջ գերադասում է կանացիությունը, հմայքը, քնքշությունը, իսկ պոռնիկներին՝ այդ բառի լայն իմաստով, նրանք օգտագործում են իրենց կարիքների համար, նրանց աշխատեցնում են, վարվում են այնպես, ինչպես չէին համարձակվի վարվել սիրելի կնոջ հետ, բայց և գնահատում են, որպես անհրաժեշտություն:
Այժմ տղամարդիկ փոխվել են, մի գուցե սոցիալական պայմանների արդյունք է, բայց նրանց ավելի շատ ձգում են աշխատող, գումար վաստակող, բաց վարքի տեր կանայք: Նույնիսկ մեծահարուստ տղամարդիկ են փոխվել, միգուցե Ռուսաստանի կամ Արևմուտքի ազդեցությամբ, բայց նախկինում գերադասում էին ունենալ համեստ, խոնարհ կին, հիմա ընդհակառակը, ուզում են ունենալ հանրաճանաչ, գործունյա, կամային կին այդ հոգեբանության փոփոխությունն եմ ուզում հասկանալ, ինչո՞վ է դա պայմանավորված:
— Այսինքն՝ երևելի լինեն, հայտնի լինեն հասարակությանը, կամ փող հայթհայթելու միջոց ունենան: Եթե կինը տղամարդու համար ծառայեց որպես եկամտի աղբյուր, ապա նա ինքնին արդեն դուրս կմղվի կանացիությունից, իսկ տղամարդը, որպես տղամարդ այլևս արհամարհված կլինի կնոջ կողմից: Մենք չպետք է կնոջը դարձնենք բանող, ծառայող և միաժամանակ նրանից պահանջենք կանացի նրբություն: Ես ճանաչում եմ արտիստների, որոնք և բարոյապես մաքուր են, և արտաքինով գեղեցիկ և շահութաբեր են որպես ընտանիքի աշխատող կին, իհարկե, այս տեսակը հազվադեպ է հանդիպում, սակայն կա:
Իսկ երբ տղամարդը թույլ է տալիս, որ իրեն պահի կինը, ապա կինը դառնում է սանձարձակ, իսկ երբ նա և հմայիչ է, և փող ստեղծող, արդեն արհամարհանք է տածում իր տղամարդու նկատմամբ:
—Երբ կինը կարողանում է իր գումարն աշխատել տղամարդուն՝ նրա հետ արդեն դժվար է լինում: Այսինքն նա արդեն կարողանում է իր սոցիալական խնդիրները լուծել ու մնում է միայն սերը, իսկ այն դեպքում, երբ տղամարդը չի արդարացնում նրա սպասելիքները կինը սկսում է փնտրել իր իդեալին, քանի որ դա նրան օդի պես անհրաժեշտ է:
-Ինչպես տրված է ի վերուստ, հարուստը չի կարող ազնիվ լինել, իսկ ազնիվը հարուստ չի կարող լինել: Դա նաև վերաբերում է կնոջը, սեռերի տարբերություն չկա, մի տարբերությամբ, որ այդպիսի կինն արդեն դառնում է առուծախի առարկա, նա առարկայական գոյություն է դրսևորում,իսկ մենք ուզում ենք բարոյական գոյություն դրսևորի հասարակության մեջ:
Հիշնեք մի բան,որ այն կինը,որը կարողանում է սեփական միջոցներով,հնարավորություններով հարստություն ստեղծել, նրա համար ամուսին ունենալու հանգամանքը կարևոր չէ: Քիչ են այն կանայք, ովքեր և ստեղծագործող են և աշխատունակ են և բարոյապես մաքուր են; Բայց բացի այդ, կա նաև իր ամուսնուց վեր ոչինչ չտեսնող կնոջ տեսակ:
-Բայց դա ամուսնու արժանիքն է, որովհետև, եթե տղամարդիկ որոնում են օբյեկտ, որին պահի տակ կարող են տիրանալ և հետո թողնել, ապա կանայք միշտ փնտրող են, նրանք ամբողջ կյանքում փնտրում են իրենց միակին:
—Չեմ առարկում, բայց պետք է հիշել մի բան. կինն ավելի խստաճաշակ է, ավելի պահանջկոտ, քան տղամարդը, տղամարդն իրականում թույլ էակ է, այո իրականում կանանց սեռն ավելի հզոր է: Կինը կարող է հպատակեցնել տղամարդուն ,իսկ տղամարդը հակառակը անել չի կարող: Կինը չի սիրում հպատակվել, կինը սիրում և ընտրում է անկախ նրանից, թե այդ տղամարդը ով է: Մենք շատ հարուստ տղամարդկանց գիտենք, որոնց իրենց կանայք լքել են և գնացել ավելի քիչ հարստության տեր տղամարդկանց մոտ: Այսինքն նրանք չեն նայել, թե դիմացի տղամարդը ինչքան հարուստ է, այլ նայել են թե ինչքան արժանապատիվ է:Սոֆի Լորենի ողջ կյանքն անցել է մի տղամարդու նկատմամբ սիրո մեջ, սա ևս ցույց է տալիս կնոջ հզորությունը:
Մեր իրականության մեջ, ցավոք, հզոր կանայք շատ չեն: Նայում ենք մեր Ազգային ժողովին, այսօր նրանք պետք է, որ հանրության կողմից ընտրված և սիրված, առաքինի ու հմայիչ կանայք լինեն: Իսկ ինչ ունենք, իրականում չմանրամասնենք:
-Ասում են տղամարդիկ չեն սիրում խելացի կանանց:
—Թեթևսոլիկ կանանց սիրում են այն տղամարդիկ, որոնք մտավոր թուլություն ունեն, կայուն և առնական տղամարդը սիրում է, երբ կինը լինում է խելացի:Կինը որպես խորհրդատու առավել կարևոր է, քան տղամարդը, որովհետև կինն ավելի իմաստուն է ,քան տղամարդը: Կնոջ խելքն ավելի գրավիչ է, քան տղամարդունը:
Մենք ունենք Էլդա Գրին, որը հմայիչ, գեղեցիկ և միաժամանակ խելացի կին է: Բայց մեր հայ իրականության մեջ այսօր նրա նման կանայք, գրեթե չկան՝ ցավ է, սակայն չունենք այնպիսի կանայք, որոնք և գեղեցիկ լինեն, և խելացի, և պարկեշտ:
-Ինչո՞վ է դա պայմանավորված: Նախկինում մենք ունեցել ենք մշակույթ, որ հայ մեծահարուստների կանայք «բարի կամքի դեսպաններ» են եղել, այսինքն՝լինելով խելացի, բարի, գեղեցիկ կանայք իրենց կյանքի նպատակը դարձրել են բարիք գործելը և բարի համբավ են վայելել: Իսկ այսօր մեր հարուստների կանայք նման գործունեությամբ գրեթե չեն զբաղվում:Այդ առումով միայն Արմենի Հովհաննիսյանն է որոշ գործունեություն ծավալում, որին, ցավոք, որպես այդպիսին հետևողներ չեղան: Եվ այսօր նրան հասարակության մեջ ավելի շատ են սիրում ու գնահատում, քան ամուսնուն՝Րաֆֆի Հովհաննիսյանին:
—Մենք ունեինք Գևորգ Չորեքչյան 5-րդ անունով կաթողիկոս, որի մայրը Ռուսաստանի կանանց շարժման խորհրդի նախագահն էր: Նա կանաց մեջ այնպիսի հեղափոխություն առաջացրեց, որ կնոջ դերը տասնապատիկ բարձրացավ:Սա խոսում է այն մասին, թե՝ ինչքան կարևոր է կնոջ ներքին կուլտուրան: Մեզ մոտ կինը չունի ներքին կուլտուրա կամ շատ քիչ կանայք ունեն: Դա պայմանավորված է նաև նրանով, որ այժմ հասարակությունը անկում է ապրում: Նման մարդկանց պարագայում տղամարդը պիտի հատուկ դեր վերապահի իր կնոջը հասարակության մեջ դրսևորվելու համար, որովհետև դա նաև իր հպարտությունն է, բայց այսօր նա չի տալիս այդ դերը: Մեր տղամարդկանց սահմանափակ լինելը միաժամանակ սահմանափակում է իրենց կանանց գործունեությունը:
Շարունակելի…
Հրապարակավ հասցված վիրավորանքը ապաքրեականացված է, ինչը վիճաբանող կողմերին հաճախ թույլ է տալիս դիմել ինքնապաշտպանության՝ ծայրահեղ արարքների:
Վիրավորանքի և զրպարտության ապաքրեականացման վերաբերյալ «Հայկական վարկած»—ը զրուցեց իրավաբան Արա Ղազարյանի հետ:
Ըստ նրա, այդ հոդվածների ապաքրեականացումն արվել է, որպեսզի մարդիկ հարցը լուծեն ավելի քաղաքակիրթ միջավայրում՝ դատարանում, բայց եթե դա վերաճում է խուլիգանության, արդեն քրեականացվում է:
«Ամբողջ աշխարհը գնում է ապաքրեականացման, ավելի ու ավելի շատ նվազ հանրային վտանգավորություն ներկայացնող գործողություններն ապաքրեականացվել են և տեղափոխվել են վարչական կամ քաղաքացիաիրավական տիրույթ»,-նկատեց նա:
«Հանրային միջավայրում վիրավորանք արտահայտելն անթաքույց վերաբերմունք է հասարակության նկատմամբ: Ասենք՝ փողոցում վիճում ես, ինչ-որ մեկը քեզ վիրավորում է, ասելով՝ ինձ չի հետաքրքրում, ես կարող եմ բոլորին էլ հայհոյել. դա անթաքույց վերաբերմունք է, արհամարհանք հասարակության նկատմամբ, նա այդ կերպ ուզում է իր անձի գերազանցությունը ֆիքսել»,-ընդգծեց իրավաբանը:
Իրավաբանը կողմ է՝ վեճերի նման կերպ լուծմանը, նրա խոսքով, դա շատ ավելի քաղաքակիրթ մոտեցում է ՝վարչական դատարանը,ֆինանսական պատիժը, որը մարդուն զերծ է պահում կործանման վտանգից, և Արա Ղազարյանը բերում է բանակի օրինակը.
«Տղան, բռունցքով հարվածելու համար, բանակից գալիս է արդեն դատված, իսկ առաջ դա անում էին կարգապահական ձևով. տանում էին կարգապահական գումարտակ, մի 10 օր խելքը գլուխն էր հավաքում, ու շարունակում էր ծառայել: Հարց. արդյո՞ք դա անհրաժեշտ է ժողովրդավարական հասարակությանը, արդյո՞ք անհրաժեշտ է մեր համայնքին»:
Չնայած նախականխումը քրեական իրավունքի ամենակարևոր տարրերից է, սակայն Արա Ղազարյանը կողմ է, որ վեճերն ավելի քիչ քրեական ճանապարհով լուծվեն, որովհետև կալանավայրում անձը հետագայում շատ դժվար է ինտեգրվում հասարակությանը:
ԱԱԾ սահմանապահ զորքերի Առաջին սահմանապահ ջոկատին հանդիսավոր կերպով հանձնվեց զորամասի մարտական դրոշը: Լոռու մարզի Պուշկինո ավանի զորամասի շարահրապարակ դուրս բերված դրոշն օծեց Հայ առաքելական եկեղեցու Գուգարաց թեմի առաջնորդ Սեպուհ արքեպիսկոպոս Չուլջյանը: ԱԱԾ տնօրենի տեղակալ, գեներալ-լեյտենանտ Արզուման Հարությունյանն ընթերցեց զորամասին մարտական դրոշ հանձնելու մասին՝ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի վկայագիրը. «Մարտական դրոշը հանձնվում է ՀՀ կառավարությանն առընթեր ԱԱԾ սահմանապահ զորքերի առաջին սահմանապահ ջոկատին, որպես զինվորական պատվի, փառքի և արիության խորհրդանիշ, որպես հիշեցում ջոկատի յուրաքանչյուր զինծառայողին իր սրբազան պարտքի, հայրենիքին անձնվիրաբար ծառայելու, այն քաջաբար և հմտորեն պաշտպանելու, հայրենի հողի յուրաքանչյուր թիզը թշնամուց պաշտպանելու մասին՝ չխնայելով արյունը և նույնիսկ՝ կյանքը»:
Շնորհավորելով ու մաղթելով մարտական և հայրենանպաստ ձեռքբերումներով լի ծառայություն ջոկատի զինծառայողներին՝ Ա. Հարությունյանն ընդգծեց, որ մարտական դրոշն այն պետական խորհրդանիշն է, որը մարմնավորում է փառավոր ուղի անցած մեր պետության սխրանքներն ու մարտական ավանդույթները. «Այս հանդիսավոր արարողությունը համալրելու է ԱԱԾ պատմության էջերն ու բարձրացնելով սահմանապահ զորքերի ծառայողների պատիվն ու հեղինակությունը՝ վերջիններիս էլ ավելի է պարտավորեցնում անմնացորդ նվիրվելու հայրենասիրության վեհ գաղափարին, հավատարիմ մնալու մարտական դրոշին, ծառայողական պարտքին և երդմանը, պատվով հաղթահարելու բոլոր մարտահրավերները»:
Ջոկատի հրամանատարությունը ներկայացրեց անցած ուղղին.
«Մենք գիտակցել ենք, թե ինչ պատիվ է մարտական դրոշը զորամասի համար, ուստի համոզված եմ, որ այս միջոցառումը և մշտապես մարտական դրոշի ներկայությունը նոր ուժ ու եռանդ կհաղորդի նորանոր ձեռքբերումների ու առաջընթացների ճանապարհին:
Տոնը մեզ համար կրկնակի նշանակություն ունի, քանզի մարտական դրոշը հանձնվում է զորամասի տարեկան տոնի օրը: Զորամասի ստեղծումը և պատմությունը կապված է մեր անկախ հայրենիքի, զինված ուժերի և մասնավորապես սահմանապահ զորքերի ստեծման պատմական իրողության հետ:
ՀՀ պաշտպանության նախարարության կազմում կազմավորվեց առաջին սահմանապահ ջոկատը, որը սկզբնական շրջանում տեղաբաշխվեց Սիսիանում: Ջոկատի ստորաբաժանումները պաշտպանում էին ՀՀ Արարատից մինչև Մեղրի ընկած սահմանները: Այս փուլում զորամասը մասնակցել է բազմաթիվ մարտական գործողությունների՝ Երասխավանի, Վայքի, Խաչիկ գյուղի, Գորիսի և Ղափանի տարածաշրջաններում:
Անձնակազմն աչքի է ընկել ցուցաբերած խիզախությամբ և անձնազոհությամբ: Նույն թվականի վերջում՝ մարտական առաջադրանքի կատարման ժամանակ ունեցել ենք նաև հերոսներ , որոնք իրենց կյանքի գնով նպաստել են հետագա հաղթանակների կերտմանը և բռնել են հավերժի ճամփան:
1993 թվականի հոկտեմբերի 1-ին արդեն ՀՀ ԱԱԾ-ի կազմում գտնվող առաջին սահմանապահ ջոկատը Սիսիանից տեղաբաշխվել է Լոռու մարզի Պուշկինի հատվածում, որպեսզի իրականացնի ՀՀ-ի հյուսիսային սահմանի պահպանությունը Վրաստանի հետ:
Հաշվի առնելով արդեն մեծ չափերի հասած սահմանահատման, մաքսանենգության, անասնագողության և այլ դեպքերը, կարճ ժամանակահատվածում սահմանապահ գյուղերում ստեղծվեցին Բագրատաշենի, Տաշիրի, իսկ ավելի ուշ նաև Աշոցքի պարետատները և նրանց ենթակայության տակ գտնվող սահմանապահ ուղեկալները:
Սկզբնական շրջանում ստորաբաժանումները տեղակաբաշխվեցին անհարմարավետ, կենցաղային տարրական պայմաններից զուրկ ժամանակավոր կացարաններում ու վրաններում:
Էլեկտրոէներգիայի և խմելու ջրի բացակայության, մարդկային ու տեխնիկական սուղ պայմաններում, պատշաճ մակարդակով իրականացվում էր պետական սահմանի պահպանությունը:
Նախկին ԽՍՀՄ զորամասից ժառանգություն ստացած կիսավեր ու թալանված զինվորական ավանն աստիճանաբար վերանորոգվեց և կարգի բերվեց: Իրար հետևից սկսեցին վեր հառնվել դասական տարբերակով կառուցված ու ժամանակակից ստանդարտներին համապատասխան՝ սահմանապահ ուղեկալները՝ Հաղթանակում, Դեղձավանում, Ճոճկանում, Ջիլիզայում, Պրիվոլնոյում, Ապավենում, Մեծավանում և Պաղաղբյուրում:
Վերակառուցվեց և վերանորոգվեցին ուղեկալները Դեբետավանում, Բագրատաշենում ու Գոգավանում:
Այս ամենի մասին խոսելով՝ ուզում եմ հատուկ շնորհակալություն հայտնել ԱԱԾ-ի և սահմանապահ զորքերի հասցեին, որոնք ջանք ու եռանդ չեն խնայում զորամասն ապահովելու ու առաջացած խնդիրները պատշաճ մակարդակով լուծելու հարցում:
Երախտապարտության խոսքերի են արժանի զորամասի վետերանները, հատկապես նախկին հրամանատարները, տարբեր ժամանակներում զորամասում ծառայած սպաներն ու ենթասպաները , ժամկետային և պայամանգրային զինծառայողները, որոնք իսկ զգաղեցրած պաշտոններով յուրահատուկ ներդնում են ունեցել զորամասի կայացման հարցում:
Եվս մեկ անգամ ուզում եմ շնորհավորել բոլորին այսօրվա հանդիսավոր տոնի կապակցությամբ, մաղթում եմ ամենայն բարիք, բարի ծառայություն, նորանոր հաջողություն՝ ի փառս Հայաստանի Հանրապետության հզորացման և նրա սահմանի հուսալի պահպանության»:
Հանդիսավոր միջոցառման ընթացքում մի շարք զինծառայողներ ՀՀ ԱԱԾ տնօրենի, սահմանապահ զորքերի հրամանատարի և ՌԴ Անվտանգության դաշնային ծառայության՝ Հայաստանում տեղակայված սահմանապահ զորքերի հրամանատարի հրամաններով պարգևատրվեցին շքանշաններով և պատվոգրերով: Հանդիսավոր երթից հետո ԱԱԾ սահմանապահ զորքերի հատուկ ստորաբաժանումները ցուցադրական վարժանքներ ներկայացրեցին:
[nggallery id=187]
«Կուզեի, որ այս դպրոցը կարգի գար»,- մեր այն հարցին, թե ի՞նչ կուզեիր ունենալ, որ չունես, պատասխանեց Երևանի հենաշարժական համակարգի խախտումներ ունեցող երեխաների N17 հատուկ դպրոցի սան Հովսեփը:
Փոքրիկը երևի նկատի ուներ դպրոցի հատակը, որն անմխիթար վիճակում էր: Իսկ նույն դպրոցի սան Վարդանը ցանկանում էր համակարգիչ ունենալ…
Դպրոցի տնօրեն Ամալյա Հարությունյանը պատմեց, որ կրթությունը հենաշարժական համակարգի խախտումներ և մտավոր թերզարգացում ունեցող երեխաների համար արդեն 45 տարի է իրականացվում է N17 կրթական հաստատությունում:
Դպրոցի աշակերտների թիվը 78-ն է, յուրաքանչյուր դասարանում 7- 9 աշակերտ:
Ըստ տնօրենի աշակերտների թիվը 10 տոկոսով ավելացել է: Նա պատմեց, որ Ֆինանսական միջոցներն առայժմ բավարարում են, դպրոցն ունի լոկալ ջեռուցում, սնունդը երթևեկով երեխաների համար՝ 2 անգամ է, իսկ տեղում մնացողների համար՝ 4, մեքենայի վարձը, գիշերային և ցերեկային դայակների աշխատավարձը բավարարում է:
Երեխաները, նրա խոսքով, զրկանքի մեջ չեն ապրում: Վերանորոգումն էլ երկու տարվա ընթացքում կատարվելու է:
Հետաքրքիր է, որ չնայած դպրոցը հենաշարժական համակարգի խնդիրներ ունեցող երեխաների համար է, որոնցից ոմանք ունեն նաև մտավոր խնդիրներ, սակայն կային երեխաներ, որոնք շատ ակտիվ էին վազվզում էին և առաջին հայացիքից ոչ մի խնդիր չունեին:
Այս հանգամանքը տիկին Հարությունյանը բացատրեց նրանով, որ երեխաներ կան, որոնց խնդիրները տեսանելին չեն, բայց հաշմանդամության կարգի վկայականները ուսումնասիրելիս, պարզ կերևա, թե ինչ խնդիրներ ունեն երեխաները: Նա նաև ուրախությամբ պատմեց, որ սպորտային մրցումների ժամանակ հյուրերը զարմացել էին և կարծել, թե երեխաները ոչ մի խնդիր չունեն:
Տնօրենի խոսքով՝ ծնողների մոտ քսան տոկոսն իրենք են բերում երեխաներին: Կան ծառայողական երկու մեքենաներ, որոնք երեխաներին առավոտյան բերում են դպրոց: Մեքենաներում միշտ ուղեկցող ուսուցիչ է լինում, որը հետևում է երեխաների անվնաս տեղափոխմանը:
Կան նաև երեխաներ (50%-ից պակասը), որոնք շաբաթվա հինգ օրը մնում են դպրոցում (դպրոցն ուներ բոլոր հարմարությունները երեխաներին այնտեղ պահելու), իսկ շաբաթ և կիրակի օրերը բոլորն անցկացնում են իրենց տանը, ընտանիքի հետ: Դպրոցում մնում են հիմնականում սոցիալական խնդիրներ ունեցող և մարզերում կամ հեռու վայրերում բնակվող ծնողների երեխանները:
Մեր այցի ժամանակ փոքրիկները գրկում էին ուսուցիչներին, կատակում նրանց հետ, ֆիլմ դիտում, նկարում: Իսկ ինչ վերաբերվում է դասերին, ապա դրանք անց են կացվում հանրակրթական դպրոցների պես. երեխաններն ընդունվում են վեց տարեկանում (իհարկե լինում են դեպքեր, որ ավելի ուշ են ընդունվում՝ կախված մի շարք հանգամանքներից. առողջական խնդիրներ, խոսքի բացակայություն, թքահոսություն, ծնողի մոտեցում և ալն):
Տնօրենի խոսքով՝ կրթության առանձնահատուկ պայմանները գնահատելիս հստակ երևում է երեխայի մտավոր ունակությունը: Մասնագետները ծնողի հետ միասին ևս մեկ անգամ ուսումնասիրում են երեխայի կարողությունները, որպեսզի տեսնեն երեխայի իմացությունը համապատասխանում է իր տարիքի երեխաների իմացության սանդղակին, թե՝ոչ.
«Մենք ունենք հանրակրթական և օժանդակ դասարաններ: Տուժված ինտելեկտի դեպքում աշխատում ենք թեթևացված ծրագրով և անհատական դասերով, իսկ առողջ ինտելեկտով երեխաները սովորում են ինչպես հանրակրթական դպրոցներում Երեխաները սովորում են ամեն ինչ՝ սկսած կենցաղային շարժ ու ձևից, կյանքի հմտություն, ճիշտ վարվեցողություն հանրային վայրերում և այլն»:
Տնօրենը փաստում է նաև, որ երեխաները հասարակությունից կտրված չեն. ացելություններ են ունենում հանրային վայրեր, սրճարաններ, կենդանաբանական այգի, դպրոցում նշում են տոները, երեխաների ծննդյան արարողությունները և այլն:
Տիկին Հարությունյանը հիացմունքով նշում է նաև, որ ունեն բարձրագույն կրթություն ստացած շրջանավարտներ. և՛ իրավաբաններ, և՛ լրագրողներ, ատամնաբուժ, անասնաբուժ և այլ մասնագիտություններ ունեցող շրջանավարտներ: Դպրոցի ուսուցիչներից երկուսը և խոհարարը նույնպես դպրոցի շրջանավարտ են:
«Համագործակցում ենք Արաբկիր բժշկական կենտրոնի հետ և մենք հասանք նրան, որ նրանց միջոցով վերապատրաստված մեր մասնագետը տեղում հրաշալի բուժական րեապլիտացիա է անում: Այսինքն՝ երեխան և՛ բուժական րեապլիտացիա, և՛ կրթություն է ստանում, զուգահեռ ստանում է նաև լոգոպետի ծառայություն: Լինում են դեպքեր, երբ հանրակրթական դպրոցից բերում են մեր դպրոց և շատ ափսոսում են, որ կամ տեղը շուտ չեն իմացել կամ մտածել են. «դե հատուկ դպրոց է, ինչու՞ միատեսակ խնդիրներով երեխաներն հավաքվեն մի տեղ»»:
Զրուցեցինք նաև ուսուցչական անձնակազմի հետ: Ուսուցիչ Նոյեմզար Խաչատրյանը մեզ հետ զրույցում նշեց, որ սիրով են աշխատում. եթե սիրով չաշխատեն, ոչինչ չի ստացվի. «Երեխաներին վերաբերվում եմ որպես սովորական հասարակության լիարժեք անդամի և այդպես աշխատանքն ավելի է հեշտանում»:
Անդրադառնալով դպրոցի խնդիրներին տիկին Հարությունյանը նշեց, որ եթե նախկինում ունեին ջեռուցման, սայլակների ձեռքբերման խնդիր, ապա դա այժմ լուծվել է, միայն վերանորոգումն է, որ դեռ ամբողջական չի կատարվել:
Իսկ խոհարարները պատմում են, որ ճիշտ է, բարդ է աշխատելը, քանի որ երեխաներ կան, որոնց համար առանձին սնունդ են պատրաստում, երեխաներ կան, որ ծնողները սնունդը բերում են տնից, բայց իրենք սիրով են անում աշխատանքը:
[nggallery id=186]
Հռիփսիմե Գալստյան
- Տեսանյութ
- Օրվա միտք
- Խմբագրի վարկած
- Ֆոտո
-
Հասցե` Հայաստան, 0023, Երևան, Արշակունյաց 2
Հեռ: +374 (10) 06 06 23 (413, 414), +374 (99) 53 58 26
Էլ. փոստ` armv12@mail.ru -
2010-2011 © Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են:
Մեջբերումներ անելիս հղումը armversion.com-ին
պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ
ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն
առանց armversion.com-ին հղման արգելվում է: -
Կայքում արտահայտված կարծիքների համընկնումը
խմբագրության տեսակետի հետ պարտադիր չէ:
Գովազդների բովանդակության համար
կայքը պատասխանատվություն չի կրում:
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Copyright “Armversion.com” 2010.