«Բոլորովին վերջերս՝ մայիսի 6-ի երեկոյան, «Նուբարաշեն» ՔԿՀ պետ նշանակվեց արդարադատության գնդապետ Սերոբ Հարությունյանը: Վերջինս իր այս պաշտոնին նշանակվելուց առաջ ՀՀ ոստիկանապետ Վ. Գասպարյանի հրամանով հեռացվեց ոստիկանությունից: Դրան նախորդեց Գասպարյանի հայտնի ելույթը, որտեղ Սերոբ Հարությունյանի նմաններին ոստիկանապետը անվանեց դավաճան, տականք, կրիմինալ աշխարհի հետ կապ ունեցող ու այդ կրիմինալին գաղտնի լուր հաղորդող տարրեր:

Չնայած այս որակումներին և «գողականների» կենացը խմելու՝ տարածված տեղեկություններին, Սերոբ Հարությունյանին նշանակեցին «Նուբարաշենի» պետ:

Կալանավայրում, մեր տեղեկություններով, նոր բունտ է հասունանում: Նոր պետը որոշել է գերազանցել իր լիազորությունները և այնպիսի քայլերի է դիմում, որոնք առաջացրել են կալանավորների զայրույթն ու դժգոհությունը: Մասնավորապես, Հարությունյանը սահմանափակումներ է դրել կալանավորների «պերեդաչիների» հաճախականության և տարողունակության վրա: Արդյունքում՝ այն կալանավորներն ու նրանց բազմաթիվ խցակիցները, որոնք սնվում էին հարազատների բերածով, ստիպված են օգտվել կալանավայրի ճաշարանից: Իսկ ճաշարանը ավանդաբար պատրաստել է ավելի քիչ քանակով, ու հիմա ստեղծված վիճակում սնունդը չի հերիքում կալանավորներին:

Սերոբ Հարությունյանն էլ որոշել է թեթևացնել կալանավայրը, այսպես կոչված, անտեր կալանավորներին ուղարկելով՝ «էտապ անելով» այլ կալանավայրեր կամ էլ «կարցեր» գցելով»:

«Չորրորդ իշխանություն»

Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում

Երեկ Աստանայում Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, թե Հայաստանը համաձայն է, որ ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հիմքում լինեն ազգերի իեքնորոշման, տարածքային ամբողջականության և ուժի չկիրառման սկզբունքները։

Թե ինչպես է նա պատկերաց­նում, որ Ղարաբաղն ինքնո­րոշվի (ու պաշտոնապես ճա­նաչվի որպես անկախ պետություն), ու միաժամանակ Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը պահ­պանվի՝ դա էլ երևի ինքը կի­մանա, բայց կարևորն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը նույն բաներն ասում էր նաև երեք կամ հինգ տարի առաջ, այ­սինքն՝ նրա պատկերացմամբ, ապրիլից հետո ոչինչ չի փոխվել։

Նույն օրը հարցազրույց է տվել նաև Ղարաբաղի պաշտպանության նախկին նախարար Սամվել Բաբայանը, և կարելի է ասել, սենսացիոն հայտարարություն­ներ է արել ինչպես ապրիլյան պատերազմի, այնպես Էլ ղարաբաղյան հակամար­տության ու հնարավոր զար­գացումների մասին։ Կոնկ­րետ ապրիլյան դեպքերի մասով սենսացիան այն էր, որ նրա մեկնաբանությունները կտրականապես տար­բերվում էին Հայաստանի «պաշտոնական գնահատա­կաններից»։ Մասնավորա­պես, ըստ նրա, Ադրբեջանը նախապես չէր պլանավորել լայնամասշտաբ ռազմական գործողություններ սկսել, պարզապես հերթական դի­վերսիայի ժամանակ անս­պասելի հաջողության էր հասել (հայկական ուժերի «փնթիության» ու կարգա­պահության պակասի պատ­ճառով) և հետո ավելի մեծ ուժերով պահպանել այդ հա­ջողությունը։

Բայց շատ ավելի կարևոր էին Սամվել Բաբայանի գնահատականներն ընդհա­նուր իրավիճակի վերաբեր­յալ։ Նա ուղղակի բաց տեքս­տով ասաց այն, ինչ շատերը գիտեին, բայց որևէ պաշ­տոնյա կամ քաղաքական գործիչ երբևէ բարձրաձայն չէր ասել։ Իսկ բուն ասելիքը հետևյալն էր՝ Ադրբեջանը շատ լրջորեն պատրաստ­վում է երկարատև պատե­րազմի, ընդ որում՝ մեծ է հավանականությունը, որ տասնյակ հազարավոր տոն­նաներով արկեր ու հրթիռ­ներ կթափվեն Ղարաբաղի ու Հայաստանի քաղաքների (այդ թվում՝ Երևանի) վրա, իսկ մեր իշխանությունները դրա դեմն առնելու փոխարեն հասարակությանը խաբում են՝ Բաքվում «չայ խմելու» մասին հեքիաթներով ու մեր զինվորների մարտական ոգու մասին անիմաստ հո­խորտանքներով։ Մի խոս­քով՝ քաղաքական իշխանու­թյունները երկիրը դարձրել են իրենց անձնական բոս­տանը, իսկ պաշտպանու­թյունը կազմակերպում են գեներալի համազգեստ հա­գած կոլխոզի նախագահի հոգեբանությամբ։ Ընդ որում՝ Սամվել Բաբայանը խոսում է նաև ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման հե­ռանկարների մասին։ Նա ասում է՝ բանակցություն­ներն արդյունք կտան, եթե մեր պաշտպանությունը շատ ամուր լինի, ու նաև ակնար­կում է, որ վերջնական կար­գավորման դեպքում նաև տարածքային զիջումներ պի­տի լինեն՝ որքան էլ ժողովր­դի համար դժվար լինի հա­մակերպվել դրա հետ (այսքանը բաց տեքստով չի ասում, բայց իմաստը հասկացվում է)։

Հիմա՝ ամենակարևորը։ Սամվել Բաբայանն, իհարկե, ինչ ասում է՝ համարյա «մե­կին մեկ» ճիշտ է ասում, բայց ինչո՞ւ է ասում, և ինչո՞ւ է հի­մա ասում։ Չէ՞ որ այսօրվա իրավիճակը տեսանելի էր նաև 1998-ին, բայց այն ժա­մանակ Սամվել Բաբայանը գերադասեց միանալ նրանց, ովքեր «լրջանալու» փոխա­րեն որոշեցին հեղաշրջում իրականացնել։ Այն ժամա­նակ էլ էր, չէ՞, հասկանալի, որ շրջափակման մեջ գտնվող Հայաստանը չի կարողանա­լու երկար ժամանակ բնակա­նոն զարգանալ, իսկ Ադրբե­ջանը նավթի գումարներով 20 միլիարդ դոլարի սպառա­զինություն է ձեռք բերելու և բոլոր տեսակի արկերի ու հր­թիռների սեփական արտադ­րություն է հիմնելու (երկուսն էլ Սամվել Բաբայանի բերած տվյալներն են)։ Թե՞ Ռոբերտ Քոչարյանի նման՝ ինքն էլ էր կարծում, որ «եթե նավթա­մուղ են կառուցում՝ դա դեռ չի նշանակում, որ այդ նավթա­մուղով նավթ է հոսելու», կամ «եթե Կարս-Ախալքալաք եր­կաթուղի են կառուցում՝ դա դեռ չի նշանակում, որ գնացքներ են գնալու», իսկ «Հայաս­տանը դեռ հարյուր տարի կարող է զարգանալ շրջա­փակման պայմաններում»։

Այստեղ երկու տարբերակ կա։ Առաջին՝ անցած 18 տարինե­րի ընթացքում Սամվել Բա­բայանն իսկապես իմաստ­նացել է ու շատ ավելի խո­րությամբ է պատկերացնում իրավիճակը, և հիմա եկել է՝ փորձելով ինչ-որ կերպ օգ­տակար լինել։ Եվ երկրորդ՝ նա եկել է կրկնելու 1998-ի իր «սխրանքը», այսինքն՝ ևս մեկ անգամ մասնակցելու Ղարաբաղի պատրվակով իրականացվելիք հեղաշրջ­մանը (եթե նման փորձ ար­վի)։ Հուսանք՝ ճիշտ տարբե­րակն առաջինն է:

«Չորրորդ իշխանություն»

Ամբողջական հոդվածը կարդացեք  թերթի այսօրվա համարում։

«ՉԻ» տեղեկություններով՝ ծառայողական մեքենաների կրճատման մասին վարչապետի հրահանգը վերին օղակներում լուրջ քննարկումների առիթ է դարձել։ Մեր տեղեկություններով՝ իշխանական կուլիսներում քննարկում են այդ խրթին հարցը կարգավորելու հնարավոր օպտիմալ տարբերակներ։ Կա մի «սարսափելի» առաջարկ, ըստ որի՝ ցանկության դեպքում կարելի է ընդհանրապես հրաժարվել ծառայողական մեքենաներից, փոխարենը պայմանագիր կնքել լավագույն մեքենաներ ունեցող մի տաքսի ծառայության հետ (կամ ստեղծել այդպիսի բազա)։

Այս պարագայում կարելի է գերծ մնալ բազմաթիվ ծախսերից եւ տնտեսել մեծ գումարներ, ինչպես օրինակ ապահովագրական, ավտոպահեստամասերի, վառելանյութի համար ծախսվող գամարները։

«ՉԻ» լավատեղյակ աղբյուրների փոխանցմամբ՝ այդ գործառույթը շատ պաշտոնյաների վրա «թանկ» կարժենա այն առումով, որ նրանցից ոմանց կանայք ու երեխաները ստիպված կլինեն զրկվել անձնական սպասարկման վարորդ ունենալու հնարավորությունից։ Նման համակարգ ներդնելու դեպքում կառավարումը պետք է լինի էլեկտրոնային, ինչպես ընդունված է աշխարհում, եւ էկրանի վրա պետք է երեւա, թե որ մեքենան որտեղ է, որ պաշտոնյային տվյալ ժամին ուր է տանում։

Այս համակարգը կիրառում են մի շարք երկրներում եւ այդպես բյուջեի վրա շատ էժան են նստում պաշտոնյաների այցելությանները։ Հարցն այդ ձեւով կարգավորելու համար բարի կամք կցանկանա՞ն դրսեւորել Հայաստանի իշխանությունները՝ կախված կլինի անձնական վարորդից հրաժարվելու դժվարին որոշումից»:

«Չորրորդ իշխանություն»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում

««Թրանսփարենսի ինթնրնեշնլ» հակակոռուպցիռն կենտրոնի տվյալների համաձայն, Ազգային անվտանգության ծառայությունը մեկ ամսվա համար գնել է 17 տոննա շաքարավազ, 4, 5 տոննա մարգարին, 6 տոննա կերակրի աղ, 40 կգ դափնու տերև և այլն։ «ՉԻ»- Որքանով տեղյակ ենք՝ Հայաստանում «Ազգային անվտանգության ծառայություն» անվանումով հրուշակեղենի արտադրամաս չկա, բայց սա, իհարկե, չի նշանակում, թե ԱԱԾ-ն անիմաստ է ծախսել պետական միջոցները։ Ավելի հավանական է, որ ԱԱԾ-ն այդ ապրանքատեսակները ծառայեցրել է օպերատիվ-հետախուգական գործունեության շահերին։

Հնում, ինչպես հայտնի է, հերոսների համար դափնե պսակներ էին հյուսում, իսկ մեր ԱԱԾ հաջողություններն այնքան ակնհայտ են, որ 40 կիլոգրամը հաստատ չի հերիքի»:

«Չորրորդ իշխանություն»

Ավելի մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

««ՉԻ»–ին դիվանագիտական աղբյուրներից հայտնի դարձավ, որ ԱՄՆ-ի քաղաքական ու գիտական կարևոր կենտրոնները դրական են գնահատել ապրիլյան պատերազմի օրերին ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի՝ ՍերԺ Սարգսյանի հետ հանդիպման քայլը։

Ինչպես պնդում են մեր աղբյուրները ամերիկացիներն իրենց վերաբերմունքն արտահայտել են նաև ՀՀ դեսպանատան աշխատակիցների հետ հանդիպումների ժամանակ՝ ընդգծելով, որ իրաքյան պատերազմի օրերին նախկին նախագահ Քարտերը չգնաց այդ քայլին ու անգամ չցանկացավ հանուն ազգային միասնության լուսանկարվել այն ժամանակվա նախագահ Բուշի հետ, մինչդեռ Հայաստանի առաջին նախագահի քայլը, նրանց գնահատմամբ, պետական լուրջ գործչին վայել արարք էր։

Ամերիկացիները նաև վստահեցրել են, որ այս քայլից հետո Հայաստանի դիրքերը դիվանագիտական ասպարեզում բավական ուժեղացել են, և այդ ամենի արձագանքները կերևան առաջիկայում»:

Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում։

Ապրիլյան պատերազմից հետո Հայաստանի իշխանությունները հայտնվել են բավականին խղճուկ վիճակում։ Ընդ որում՝ պատերազմի արդյունքների հետ դա կապ չունի։ Պարզապես քառօրյա պատերազմից հետո նրանք փորձում են երկխոսության մեջ մտնել ժողովրդի հետ ու մեկ-մեկ նույնիսկ այնքան են անկեղծանում, որ ճիշտ-ճիշտ բաներ էլ են ասում, բայց միևնույն է՝ երկխոսությունը չի ստացվում։ ժողովուրդն այս իշխանություններին չի վստահում, և վերջ։ Ու ոչ մի նշանակություն չունի, թե ինչ են ասում։

Տեսեք՝ քանի կար, ասում էին մեր բանակը տարածաշրջանում ամենամարտունակն է ու պատերազմի դեպքում կհասնի Բաքու, իսկ հիմա անկեղծանում են՝ բանակն 80-ական թվականների զեն­քով է կռվում, ու անգամ ութ քառակուսի կիլոմետրը ետ բերելու համար տասնյակ զոհեր կտար։ Առաջ պնդում էին, որ ոչ մի մենաշնորհ էլ չկա (ի՞նչ մենաշնորհ, ով ինչ ուզի՝ կներկրի), իսկ հիմա կոնկրետ քայլերով պայքա­րում են մենաշնորհների դեմ։ Բայց արդեն ուշ է։ Իշխանու­թյունները հայտնվել են այն ուսուցչի վիճակում, որը տա­րիներ շարունակ այնքան է խաբել աշակերտներին, որ հիմա եթե անգամ գրատախ­տակին գրում է «2+2=4», միևնույն է՝ բոլորը սուլում են ու ձեռքի տակ ընկածը շպր­տում նրա վրա։ Եվ սրանք իսկապես խղճալի տեսք ու­նեն, որովհետև քարկոծում են բոլորը՝ անգամ նրանք, ովքեր հասկանում են, որ 2+2 իսկապես հավասար է չորսի։

Բայց սա շատ վտանգա­վոր է ոչ միայն իշխանությունների համար, որովհե­տև իշխանությունների նկատմամբ բացարձակ անվստահությունն արդեն վերածվել է անվստահու­թյան նաև պետության նկատմամբ։ Ու դա ոչ միայն զգացվում է ամեն քայլափո­խի, այլև քայլ առ քայլ ներ­սից քայքայում է պետությունը։ Տեսեք՝ գեներալ Մանվե­լը շքախումբը հավաքել-գնացել է Ղարաբաղ ու ինչ-որ պատմության մեջ ընկել, և պետական պաշտոնյաները՝ ԱԺ փոխնախագահից սկ­սած, պաշտպանության նա­խարարով վերջացրած, փա­ռաբանում են նրա դերակատարումն ապրիլյան պատե­րազմում։ Հետաքրքիր է՝ իսկ որևէ մեկը ԵԿՄ կանոնադ­րությունը կարդացե՞լ է, գի­տի՞, որ ԵԿՄ-ն հասարակա­կան կազմակերպություն է, որի ֆունկցիաների մեջ ռազ­մական գործողություններին անմիջականորեն մասնակ­ցելը չի մտնում։ Որևէ մեկի մտքով անցե՞լ է, որ Մանվել Գրիգորյանը կանոնավոր բանակի հետ ոչ մի կապ չու­նի, նրա աշխատանքային գրքույկում գրված է «ԱԺ պատգամավոր»։ Ինչ-որ մե­կը երբևէ լսե՞լ է, որ կանո­նավոր բանակ ունեցող երկ­րում ԱԺ պատգամավորը թիմակիցներին հավաքի, վեր կենա գնա պատերազմ։ Բայց մենք այս մասին խոսե­լու փոխարեն քննարկում ենք՝ տեսնես այդ վիճակում, ո՞վ էր ճիշտ, ո՞վ էր սխալ, ո՞վ ում ուշունց տվեց, և ո՞վ ում պատվերով հրապարակայնացրեց դա։

Մի ուրիշ օրինակ բե­րենք։ Գառնի գյուղի ժողո­վուրդը հավաքվել է, փակել ճանապարհը և թույլ չի տա­լիս, որ իրենց ջուրը տանեն, Արարատյան դաշտի ինչ-որ օլիգարխների հողերը ջրեն։ Մենք էլ՝ քաղաքական գոր­ծիչներով, ակտիվիստներով, լրատվամիջոցներով-բանով, հիմնական հարցը թողած՝ աղմուկ ենք բարձրացրել, թե սա ի՞նչ խայտառակություն է՝ օրը ցերեկով անարդարու­թյուն է տեղի ունենում։ Մինչդեռ հիմնական հարցը սա է՝ եթե գետը որևէ գյուղի միջով է անցնում, գետը գյու­ղի՞ սեփականությունն է, թե՞ այնուամենայնիվ պետու­թյան, եթե որևէ գյուղի մի­ջով ճանապարհ է անցնում, այդ գյուղացիները երբ ուզե­նան՝ պիտի փակե՞ն ճանա­պարհը, թե՞ ոչ։ Է, վաղն էլ, ասենք, Կեչուտ գյուղի բնա­կիչները կասեն՝ «էս մեր ջուրն ա, չենք թողնում Արփա-Սևան թունելով տանեք Սևան»։ Դա եղավ պետու­թյո՞ւն։ Հասկանալի է, չէ՞, որ պետությունը պիտի որոշի, թե ինչպես տնօրինի իր բնա­կան ռեսուրսները (այդ թվում՝ ջրային)։ Եվ պիտի տնօրինի իշխանությունների միջոցով, որին ընտրում է ժո­ղովուրդը։ Եթե իշխանու­թյունները վատ են տնօրի­նում՝ պիտի ուրիշ իշխանու­թյուններ ընտրի։ Եվ ոչ թե կանգնի-ասի «մենք ձեզ ընտրել ենք, հիմա մեր ջուրը տանում եք», կամ՝ «բա ձեզ էդքան ձայն ենք տվել, դե մթերած խաղողի փողը տվեք» և այլն։ Բայց՝ իշխա­նությունների նկատմամբ վստահություն չկա, դատա­րանների նկատմամր չկա (եթե լիներ՝ ճանապարհ փա­կելու փոխարեն կդիմեին դատարան), մի խոսքով՝ պե­տության նկատմամբ վստա­հություն չկա։ Իսկ սա նշա­նակում է՝ պետություն չկա, որովհետև ո՞ւմ է պետք այն պետությանը, որի գոյության մասին հիշեցնելիս բո­լորը քմծիծաղ են տալիս։

Չորրորդ իշխանություն

Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում։

Հարավկովկասյան երկաթուղում նոր սկանդալ է հասունանում։ Այդ կառույցում կոռուպցիայի, թալանի մասին լուրերը դեռ չեն մարել, սակայն արդեն նմանատիպ նոր երևույթներ են ի հայտ գալիս։

Բանն այն է, որ վերջերս այդ ընկերությունում կայացած ժողովի ժամանակ ՀԿԵ բեռնափոխադրումների ծառայության պետի տեղակալ Վլ. Լյոխկին իր բաժնի աշխատակիցների մոտ սկսել է բացահայտ հակահայկական քարոզչություն անել՝ հօգուտ Ադրբեջանի «տարածքային ամբողջականության»։ «ՉԻ» աղբյուրների փոխանցմամբ՝ նա հորդորել է իր աշխատակիցներին համակերպվել իբր մոտ ապագայում Ադրբեջանին հողեր վերադարձնելու փաստի հետ։ Նա զուգահեռներ է տարել ու համադրել է արցախյան և ուկրաինական իրադարձությունները։ Աշխատակիցներից ոմանք ըմբոստացել են Լյոխկիի հայտարարությունների դեմ՝ սպառնալով նրան, որ եթե վերջինս շարունակի նման պահվածք ցուցաբերել, ապա իրենք ստիպված կլինեն տեղի ունեցածի մասին զեկուցել վերադաս մարմնին։ Մեր աղբյուրների փոխանցմամբ՝ Լյոխկին հենց այն մարդն է, որը որպես ՀԿԵ ներկայացուցիչ՝ մի անգամ մասնակցել է Բաքվում կայացած ինչ-որ խորհրդակցության։

Վնրադառնալով տեղի ունեցածին, նշենք, որ ՀԿԵ-ի գլխավոր տնօրեն Ս. Վալկոն Վլ. Լյոխկիին սաստելու փոխարեն, հաջորդ օրն իսկ նրան արձակուրդ է ուղարկել։ Ի դեպ, Լյոխկին ՀԿԵ-ում է հայտնվել նախկին տնօրեն Վ. Ռեբեցի օրոք, երկուսն էլ ծագումով Արևմտյան Ուկրաինայից են, աչքի են ընկնում ընդգծված ագզայնամոլական հայացքներով։ Դեռևս ուկրաինական ճգնաժամի օրերին նրաեք երկաթուղում նույն ձեռագրով հակառուսական քարոզչություն ոին իրականացնում։ Այն ժամանակ մի կերպ էր հաջողվել կոծկել այդ ամենը։

Չորրորդ իշխանություն

Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում։

Լրատվամիջոցներն ու մերձքաղաքական շրջանակները շարունակում են քննարկել Վիեննայում Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների արտգործնախարարների մասնակցությամբ Սերժ Սարգսյանի և Իլհամ Ալիևի հանդիպումը՝ ով ում կողքին էր նստել, ով էր ավելի աշխույժ զրուցում և ով՝ բութ հայացքով հետևում զրուցակիցներին և այլն, բայց հիմնական հարցը մնում է հետևյալը՝ ի վերջո, ի՞նչ տվեց այդ հանդիպումը։ Կամ, եթե ավելի կոնկրետ լինենք, ի՞նչն էր մեզ համար դրական, և ի՞նչը՝ բացասական։

Սկսենք նրանից, որ հանդիպման փաստն ինքնին դրական էր։ Համենայնդեպս՝ Ադրբեջանը հավաստիացրեց, որ կողմ է հրադադարի պահպանմանը և նպատակ չունի ռազմա­կան ճանապարհով լուծել ղարաբաղյան խնդիրը։ Ճիշտ է, այդ հավաստիացումները, մեծ հաշվով, գրոշի արժեք չու­նեն, բայց ամեն դեպքում՝ չե­ղածից լավ է։ Երկրորդ՝ կար­ծես թե համաձայնություն ձեռք բերվեց, որ շփման գծում մշտադիտարկման մեխա­նիզմներ կիրառվեն։ Երկար ժամանակ Ադրբեջանը դրան դեմ էր, Ռուսաստանը նույն­պես ոգևորված չէր այդ առաջարկով, բայց հիմա կարծես թե պայմանավորվեցին։ Եր­րորդ՝ հանդիպման ընթաց­քում արձանագրվեց, որ խոս­քը ոչ թե նոր հրադադարի, այլ 1994-95 թվականների հրադադարի պահպանման մասին է, իսկ այդ փաս­տաթղթերի տակ կա նաև ԼՂՀ ներկայացուցչի ստո­րագրությունը։

Հիմա՝ բացասականի մա­սին։ Ամենակարևորը թերևս այն է, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմ­բի համանախագահներն այդպես էլ չդատապարտեցին ադրբեջանական ագրե­սիան, ու այնպես ստացվեց, իբր՝ տեղյակ էլ չեն, թե ով է սկսել ապրիլյան պատերազմը։ Երկրորդը՝ հրադադարի վերաբերյալ բանավոր պայ­մանավորվածությունն ու մոնիտորինգի մեխանիզմների շուտափույթ ներդրումը, փաստորեն, ֆիքսում են շփ­ման գծի ներկա վիճակը, և կտրուկ նվազում է հավանականությունը, որ հայկական ուժերը ետ կվերադարձնեն քառօրյա պատերազմում կորսված դիրքերը։ Այլ կերպ ասած՝ Մինսկի խմբի համա­նախագահներն «ի գիտու­թյուն ընդունեցին» քառօրյա պատերազմի արդյունքները և առաջ անցան։ Բայց մյուս կողմից էլ՝ հայկական ուժերը կարծես թե իրենց առջև այդ դիրքերը ետ բերելու խնդիր չէին էլ դրել, այնպես որ՝ սա համարենք երկրորդական (եթե այդ դիրքերը ետ բերե­լու որոշում ընդունվի՝ բնա­կանաբար, հայկական ուժե­րը ոչ մի մոնիտորինգի էլ ուշ­ադրություն չեն դարձնելու և դա անելու են «ադրբեջանցի­ների հարձակումը կասեցնե­լով ու հակագրոհի անցնե­լով»)։

Հիմա՝ ամենակարևորի մասին։ Վիեննայից վերա­դառնալիս Սերժ Սարգսյանն ինքնաթիռում պատասխա­նել է լրագրողների հարցե­րին, ու դա, փաստորեն, նրա առաջին հարցազրույցն էր ապրիլյան պատերազմից հե­տո։ Եվ ահա, նա իր գնահա­տականներն է հնչեցնում և՛ պատերազմի արդյունքների, և՛ ստեղծված իրավիճակի մասին։ Միանգամից ասենք՝ գնահատականները բավա­կանին զուսպ էին և իրատե­սական։ Հիմնական ասելիքն էլ հետևյալն էր.

1. Մենք կա­րող ենք համարել, որ հաղթել ենք ապրիլյան պատերազ­մում, որովհետև Ադրբեջանն իր նպատակին չի հասել, իսկ մեր բանակի առջև հենց այդ­պիսի խնդիր էր դրված՝ թույլ չտալ, որ նրանք գրավեն Ղարաբաղը։

2. Մեր բանակի առջև դրված խնդիրը չի փոխվե­լու, այսինքն՝ նպատակը լի­նելու է ամուր պաշտպանու­թյունը, իսկ նոր տարածքներ ազատագրելն արկածախնդրություն է։

3. Մեր նպատակը ստատուս քվոն պահպանելը չէ, որովհետև դա կնշանակեր հավերժ պատերազմ։ Մենք կողմ ենք խնդրի կարգավոր­մանը փոխզիջումների միջո­ցով (պարզ ասած՝ «տարածք­ներ կարգավիճակի դիմաց»)։

4. Այն բարեփոխումները, որ սկսել ենք երկրի ներսում, պատերազմի հետ հեչ կապ չունեն։ Այսինքն՝ շարունակե­լու ենք նույն ձևով ու չենք շտապելու (այլ կերպ ասած՝ ոչ մի բան էլ չենք անելու)։

Մի խոսքով՝ Սերժ Սարգսյանի հիմնական ասե­լիքն այն էր, որ ապրիլյան պատերազմից հետո, մեծ հաշվով, ոչինչ չի փոխվել:

Չորրորդ իշխանություն

ՀՀ արտգործնախարարի տեղակալ Շավարշ Քոչարյանը հայտարարել է, թե իր կարծիքով՝ պետք է ղարաբաղյան հակամարտության մեջ ներգրավված երկրներին զենք վաճառելու արգելք սահմանվի:

«ՉԻ» — Այ սա իսկապես հանճարեղ մոտեցում է: Արդեն մի ամիս է՝ բոլորը խոսում են այն մասին, որ Ադրբեջանը վերջին տարիներին հսկայական ծավալի ժամանակակից սպառազինություն է ձեռք բերել, ու հավասարակշռությունը խախտվել է, արդեն մի ամիս է՝ Հայաստանում բոլորը «մուննաթ են գալիս», որ 200 մլն դոլարի ռուսական զենքն այդպես էլ տեղ չի հասնում, բոլորը քննարկում են, թե ուրիշ ո՞ր երկրներից կարելի է զենք գնել, ու հանկարծ՝ արտգործնախարարի տեղակալն առաջարկում է արգելել զենքի վաճառքը Հայաստանին և Ադրբեջանին: Սա, հիշեցնենք, այն դեպքում, երբ հավասարակշռությունն արդեն խախտված է, և խախտված է ի վնաս մեզ: Ու դա շտկելու միակ ձևը զենք գնելն է:

Հետաքրքիր է՝ որևէ մեկը Շավարշ Քոչարյանին գլխի չի՞ գցել, որ կարելի էր պահանջել զենքի մատակարարման էմբարգո սահմանել միայն Ադրբեջանի նկատմամբ, որովհետև հենց նրանք են սկսել քառօրյա պատերազմը: Թե՞ մտածել է՝ «մեկ ա՝ մեզ զենք չեն վաճառում, թող իրենց էլ չվաճառեն»:

Չորրորդ իշխանություն

Մինչ առաջնագծում հայկական բանակի շարքային զինվորներն ու սպաները խիզախության հրաշքներ են ցուցադրում, քաղաքական գործիչներն էլ թիկունքում են փորձում նրանցից ետ չմնալ: Բայց ոչ թե խիզախության ռեկորդներ են գրանցում, այլ անլրջության:

ԱԺ պատգամավոր, գեներալ Սեյրան Սարոյանն, օրինակ, Հանրային հեռուստատեսությանը հարցազրույց է տալիս ու հայտարարում, թե ադրբեջանցիներն այնքան ախմախ են, որ օդաչուներ չունեն, դրա համար էլ անօդաչու թռչող սարքեր են օգտագործում: Հայ հասարակությունն էլ «ղժժում է»՝ իբր «դե լավ, Սեյրանն ա, էլի, ո՞վ չի ճանաչում մեր Սեյրանին»: Բայց նա մեզ համար է «դե լավ, մեր Սեյրանն ա, էլի», արտաքին աշխարհի համար նա Հայաստանի Հանրապետության Ազգային ժողովի պատգամավոր է:

Հիմա պատկերացրեք՝ միջազգային մամուլում այսպիսի լուր է հայտնվում. «Հայ պատգամավորը հայտարարում է, թե Ադրբեջանն օդաչուներ չունի, դրա համար է ԱԹՍ-ներ օգտագործում»: Եվ ի՞նչ պատկերացում պիտի կազմի արտաքին աշխարհը Հայաստանի պառլամենտի և ընդհանրապես հայ ժողովրդի մտավոր կարողությունների մասին: Կամ պատկերացրեք՝ այդպիսի միտք հայտներ Ադրբեջանի Միլլի մեջլիսի պատգամավորը: Հայկական լրատվամիջոցներն իսկույն աշխարհով մեկ կտարածեին դա՝ ապացուցելու համար, որ ադրբեջանցիները կարա-կոյունլուների հետնորդներն են և վերջին 400 տարիների ընթացքում  շատ չեն փոխվել: Բայց դա ասում է հայ պատգամավորը, որը ասում է պետական հեռուստաընկերության եթերից, հաղորդավարն էլ հրճվում է՝ «հաստատ լիքը մարդ կնայի»:

Կամ, ասենք, մեկ այլ պատգամավոր՝ Հրանտ Բագրատյանը, հայտարարում է, թե Հայաստանն արդեն միջուկային զենք ունի, հետո էլ դեմքին խորհրդավոր արտահայտություն է տալիս՝ «ես ասացի այն, ինչ ասացի»: Արմեն Ռուստամյանն էլ շարունակում է ինտրիգը, թե «նախկին վարչապետ է, որ ասել է՝ ուրեմն մի բան գիտի»: Ու պետական որևէ կառույց չի հերքում դա: Եվրահանձնաժողովն էլ, բնականաբար, հայտարարում է, թե անպայման կստուգի:

Չորրորդ իշխանություն