ԱԶԱՏՈՒԹԵԱՆ հմայիլը մոգական ոյժ ունի, որ դէպի իրեն կը քաշէ անհատն ու հաւաքականութիւնը, որոնք քիչ անգամ լիովին գիտակից կ’ըլլան անոր ենթադրած բուն իմաստին, անոր ենթադրած մեծ պատասխանատուութեան, իրենց կիզակէտը դարձնելով ազատութեան արտաքին հմայքը միայն…: Ընտրելու ԱԶԱՏՈՒԹԵԱՆ համար, անհատն ու հաւաքականութիւնը պիտի պատրաստ ըլլան, դառնան խորապէս գիտակից եւ ամբողջովին շալկեն ԱԶԱՏ ԸՆՏՐՈՒԹԵԱՆ ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՈՒՈՒԹԻՒՆԸ իրենք իրենց վրայ…: Շատեր կը խուսափին ԱԶԱՏՈՒԹԵՆԷ, որպէսզի չկրեն անոր ծանր բայց պատուաբեր ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՈՒՈՒԹԻՒՆԸ….եւ կը դառնան կամաւոր ՍՏՐՈՒԿՆԵՐ:

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Կինը  թարգմանության նման է. ասում է բանաստեղծ Մերուժանը, որի հետ զրուցեցինք իր՝ բոլորովին վերջերս լույս տեսած «Պոռնեզիա» ժողովածուի շրջանակներում:

-Ձեր վերջին գիրքը, որը լույս է տեսել, կոչվում է «Պոռնեզիա», որտեղ որպես խորագիր գրված է՝ «Փառքի երգեր լքվածներին», ի՞նչ նկատի ունեք լքվածներ ասելով.

— Գրքում ամփոփված բանաստեղծությունները` իբրև փառքի երգեր, ձոնված են այն կանանց, որոնք այսօր լքված են, անտեսված հասարակության կողմից, ըստ արժանվույն գնահատված չեն, ցավոք սրտի, նրանք մերժված դասին պատկանող կանայք են: Մինչդեռ ինչպես յուրաքանչյուր կին, նրանք ևս արժանի են թե՛ գուրգուրանքի, թե՛ քնքշանքի, թե՛ մեծարանքի:

-Ի՞նչ ասել է՝ մերժված դաս.

-Մերժված դաս. իրենց սիրելիներից լքված կանայք, խաբված կանայք, չգանահատված կամ ժամանակավորապես «օգտագործված» կանայք: Դա դասակարգում է, քանի որ տղամարդիկ մեծ էգոիստներ են, ու նրանց զոհերը քիչ չեն:

-Ի՞նչ եք կարծում, մեղքի բաժինն ավելի շատ  կնո՞ջն է, որը հավատում է հավերժությանը, վստահում է ասված յուրաքանչյուր խոսքին: Միգուցե հենց կինն է սխալ, որ ռեալ չի նայում իրականությանը, ի վերջո, ամեն ինչ շարժման մեջ է…

-Մեղադրել որևէ մեկին այսօր իրավունք չունենք, բայց կինն է ընտրում այն տղամարդուն, ում նկատմամբ ունենում է զգացմունք: Որպեսզի այդ հարաբերությունը տևական լինի և կնոջ էությունն ու գեղեցկությունը գնահատականքի արժանանա, տղամարդը պետք է ամեն օր հայտնաբերի նրա մեջ գեղեցիկը և ապա գնահատի այն: Իմ կարծիքով, չկան տգեղ կանայք, բոլոր կանայք էլ ունեն գեղեցկություն, սակայն կանանցից յուրաքանչյուրի մեջ գեղեցկությունն արտահայտվում է յուրովի և դժվար է այն գտնել, բայց ես գիտեմ մի բան, կինը սովորաբար դասական գրականության մեջ համեմատվում է թարգմանության հետ: Ասում են՝ թարգամանությունը նման է կնոջը. եթե հավատարիմ է, գեղեցիկ չէ, եթե գեղեցիկ է, հավատարիմ չէ: Քիչ են այն կանայք, որոնք  և հավատարիմ են, և գեղեցիկ: Իրականում կնոջ ինտուիցիան չի դավաճանում իրեն, ուստի նա ավելի իրատես է և արագ կողմնորոշվող, քան տղամարդը:  Ցանկացած կին իր ընտրության մեջ ավելի ռեալական է և հաստատուն, քան տղամարդը:

-Տղամարդիկ, սովորաբար, իրենց կյանքի կանանց տարբեր մասերի են բաժանում՝ տան կին, սիրելի կին, աշխատավայրի կին. կանայք, որոնք լրացնում են նրանց կյանքը, բաժան- բաժան անում իրենց: Հատկապես հայ տղամարդիկ չափազանց տնավարի են վարվում իրենց շրջապատող կանաց հետ, մտածելով թե՝ նրանց նվաճելը, իրենցով անելը տղամարդու առավերությունն է, ու շատ հաճախ ընկնում են կրակը:

— Որևէ կին չի կարող պարունակել այն ամենը, ինչ դուք ասացիք, ի վերջո, բացասականը լինում է նաև կանանց մեջ, ինչպես կարող է կինը իր մեջ համադրել գեղեցիկը, խելացին, արտաքինով հմայիչը և, այսպես ասած, ամենագետը, հնարավոր չէ այս ամենը համատեղել և խտացնել իր մեջ: Մարդն ի ծնե իր արատավոր կողմերն ունի, ինչպես նաև ունի իր առավելությունները: Կինը հրապույրի առակա է, նյութ է, դու պետք է գնաս դեպի նա և, նրա մեջ գտնելով գեղեցիկը, սիրես, այնպես սիրես, որ ինքը զգա քո կողմից տրված գնահատականը և ինքը փոխադարձի քեզ իր սերը: Ինչ վերաբերում է տղամարդու կողմից իր շրջապատող կանաց տնավարի վերաբերվելուն, ապա դա խոսում է տղամարդու մտավոր կարողությունների թուլության և անճաշակության մասին: Բարձրագույն ճաշակ ունեցող տղամարդն ընտրում է իր ճաշակին համապատասխան կին և բավարարվում միայն նրանով:

-Բայց շատ մարդիկ դժվար են հետ կանգնում սովորությունից, որովհետև սերը պահելը, անընդհատ սիրո հետ կապված աշխատանքը տղամարդկանց համար, հատկապես ծույլ տղամարդկանց, մի տեսակ հոգնեցուցիչ է: Իսկ առօրյա, զուտ ֆիզիլոգիական կարիքը բավարարող կանայք շատ են շուրջը: Այսօր տղամարդկանց հոգնած  տեսակ է ի հայտ եկել, որոնք բավարավում են ձեռքի տակ եղածով:

-Չկա որևէ կին, որ չունենա հմայքի, հրապույրի, գրավչության ուժ, բոլոր կանայք ունեն, այստեղ մի բան կա, տղամարդը ոչ թե իրավիճակից ելնելով պետք է մոտենա կնոջը, այլ պետք է սիրի, սիրի այնպես, որ կարողանա նվիրվել իր արյամբ, իր ողջ էությամբ:

— Կարո՞ղ է տղամարդը մի քանի կնոջ հետ հարաբերվել, կամ սիրել:

— Ցանկացած անձնավորություն՝ կին, թե տղամարդ, եթե իր կողակցին, իր կողքին եղած անձնավորությանը, կամ նրանից առավել որևէ մեկին գտնում է, անպայման գնում է դեպի հաջորդը: Հնարավոր չէ, որ որևէ կին տեսնի ավելի արժանի տղամարդ, քան իր կողքինն է և չգնա դեպի նա: Հիմա դուք կարող եք ասել՝ բարոյականությունն ո՞ւր մնաց, ինչպե՞ս կարելի է հավատարմությունը կորցնել, դավաճանել, այսպիսի բառեր են օգտագործում: Ի վերջո, ոչ կինը, ոչ տղամարդը սահմանադրություն չեն, հայրենիք չեն, որին դավաճանում ես, պարզապես գտնում ես գերազանցող որևէ մեկին, քան դու ունես և սկսում ես սիրել նրան: Այն կինը կամ այն տղամարդը, որը պարծենում է, ասելով, թե հանուն երեխաների կամ հանուն բարոյականության զոհ է գնացել՝ հրաժարվելով սիրուց, գտնելով  արժանի մարդու, սուտ է, նա ստում է, ես չեմ հիշում այդպիսի դեպք:

— Տղամարդը գտնում է իր սերը, սակայն միաժամանակ չի կարողանում կապերը խզել նախկինի հետ, որին չի սիրում,  ի՞նչ է դա, իրոք, խղճում է, ինչպես հաճախ ինքն է ներկայացնում, թե՞ սովորության ուժն է պահում.

-Համարձակության բացակայությունն է, պարզապես նա վճռական տղամարդ չի, որպեսզի կողմնորոշվի և ասի՝ ես գտել եմ ավելին, քան դու ես, թույլ տուր ինձ հեռանալ քեզանից: Շատ հստակ կարելի է սա ասել: Կինն ամենից առաջ՝ սեքսուալ օբյեկտ է, նա մարմին է, նա միս է, դու հրապուրվում ես նրա  ֆիզիկական էությամբ, ապա սուզվում նրա ներաշխարհը, սկսում ես հայտնաբերել նրա լավ և վատ կողմերը, բայց երբ ասում են՝ սեր առաջին հայացքից, դա նշանակում է, որ տվյալ կինը կարողացավ կլանել իր մեջ քեզ, տանել իր աշխարհը, ու այդտեղ վերջանում է խնդիրը. մնացածը սուտ են, ավելորդ են: Տղամարդու և կնոջ մեջ օրգանական միացությունը սկսվում է առաջին իսկ հայացքից, իսկ հիասթափությունը սկսվում է այն ժամանակ, երբ դու դադարում ես դիմացինին սիրել, և սկսում ես մտածել, որոնել, փնտրել նրա մեջ ինչ-որ բան, այդ դեպքում կարելի է շատ արագ հայտնաբերել նրա արատավոր կողմերը և լքել:

-Փաստորեն, կյանքի դինամիկան համալրում է լքված կանանց բանակը. ի՞նչ կասեք այդ կանանց, ի՞նչպես վարվեն լքված կանայք.

-Այդ կանայք հայտնվում են մեկ ուրիշի ուշադրության կենտրոնում:

-Այսինքն, այդ հավերժական շրջապտույտը եղել է, կա և կլինի՞.

-Միանշանակ. դա անառարկելի է, անվիճելի է, ինչո՞ւ, որովհետև աշխարհն իր մեջ երկու սիրային կիսագունդ է պարունակում: Այս մոլորակը սիրո մոլորակ է, թշնամանքի մոլորակ է, բարեկամության, մերժման,  լքման, պայքարի,  միմյանց արժանանալու մոլորակ է, և  փառք Աստծու: Փառք նաև այն տղամարդուն, որ կգտնի իր միակին, որն իր կյանքի «վերջաբանը» կլինի:

— Ձեր գրքում փառքի երգեր են լքվածներին, դրանք անդրադառնո՞ւմ են ոչ ավանդական սեռական կողմնորոշում ունեցող կանաց կամ տղամարդկանց:

Ես իմ գրքում չեմ անդրադարձել այն մարդկանց, որոնք ատում են հակառակ սեռին, մասնավորապես կանանց, դա մի տեսակ է, որն ատում են կնոջը՝ որպես օրգանական էություն: Չնայած նրանք ևս լքված են լինում, և շատ ծանր են տանում այդ փաստը, քան կանայք:

Գաղտնիք չէ, որ մեր իշխանության բուրգում կան նման մարդիկ: Շատ է խոսվում նրանց մասին. մի մասը հավաստի է, մյուսը՝ կասկածելի: Բայց կան մարդիկ, որ մեր երկրի դեմքն են ներկայացնում: Ուզում եմ պատմել մեկի մասին, որն այսօր դեսպան է մի այլ երկրում, մեր հանրապետության դեսպանն է: Ես երկար ժամանակ մոտ եմ եղել այդ մարդու հետ, այդ ժամանակ նրա մասին ասում էին, որ նա համասեռամոլ է, անբարտավան է, անբարոյական է, մատնիչ է, գործակալ է… երբ ես մոտեցա նրա ընտանիքին, (նրա կնոջը շատ հարգում եմ, ակնածում եմ, նույնիսկ բանաստեղծություններ եմ նվիրել ՝աքրոստիկոսի տեսքով), նա դեռ այդ պաշտոնին չէր: Այսօր նա Ղազաստանում և Ղրղզստանում ՀՀ դեսպանն է, երբ նրան դեսպան նշանակեցին, բոլորն անակնկալի եկան: Անտեղյակներին ասեմ. նախկինում Արա Սահակյանը եղել է Հայոց համազգային շարժման ազգային ժողովի փոխնախագահ: Ինչպե՞ս նրան հաջողվեց հասնել այստեղ, երբ նրան անվանում էին անվտանգության գործակալ, անբարտավան մարդ, սրիկա: Ես երկար ժամանակ հետևել եմ նրա վարքուբարքին, ու վստահ եմ ասում նա համասեռամոլ է, կեղտոտ, բամբասկոտ, դավադիր, հիշում եմ՝ ինչպես նա ժամանակին դավեց ՆԳ նախարար Վանո Սիրադեղյանին ու էլի շատերին, ինքը հայտնի պրովակատոր է, այս մասին ես հրապարակայնորեն ասում եմ՝  ի գիտություն այսօրվա նախագահ Սերժ Սարգսյանի և դիմում եմ նրան հարցնելով՝ ինչո՞ւ, ինչի՞ց մղված այս մարդուն նշանակեցիք դեսպան, միայն նրա համար, որ նա ատում է և չարախոսում է առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի՞ն: Ինչո՞ւ պետք է նման որակի մեկը որպես դեսպան հանդես գա,  անպատվի ու նսեմացնի իմ հայրենիքը:  Նույնասեռականները աթեիստներ են լինում, նրանք մերժում են Աստծո գոյությունը, նրանք չեն հավատում Աստծուն, որովհետև չունեն մեղքի գիտակցություն, իսկ եթե մարդը չունի մեղքի գիտակցություն, նա կարող է ամեն ստորության գնալ:

-Իսկ ավանդական կողմնորոշման  տղամարդիկ, որոնք մի քանի կնոջ հետ են հարաբերություններ պահպանում, ունե՞ն մեղքի գիտակցություն:

— Իհարկե չունեն: Անհնարին է, որ ազնիվ մարդը զուգահեռաբար մի քանի կանանց հարաբերվի, ինչպես կարելի է մի քանի կնոջ միևնույն ժամանակ սիրել, ուրեմն մեկին սիրում են՝ մյուսներին կեղծում, իսկ կեղծքին ինքնին Աստծուց չէ, անաստված երևույթ է, որովհետև պատվիրան է՝ մի ստիր, եթե դու կեղծում ես, դու ստում ես, ուրեմն անհավատ ես:

Զրուցեց՝ Աննա Սարգսյանը

Ո՛չ մէկ բռնատիրութիւն կրնայ երկար գոյատեւել….պատմութեան իսկ տրամաբանութեամբ, քանզի անհատի, ժողովուրդի եւ ազգի ԱԶԱՏՈՒԹԻՒՆԸ բարձրագոյն ԱՐԺԷՔ է, որ ի վերջոյ կը հաստատէ ինքզինք….Ներքին թէ արտաքին բռնատիրութիւնը կը տապալի անպայման՝ մեր երկրին մէջ ալ, վերջ տալով «երկարացեալ» եւ սառնաչունչ ձմեռին եւ սկիզբը դնելով ազգային-հայրենական ԳԱՐՆԱՆ ԶԱՐԹՕՆՔԻՆ, որ գալու է…Անոր ոտնաձայնները արդէն պիտի լսուին շուտով….Ո՛Վ ԱԿԱՆՋ ՈՒՆԻ ԼՍԵԼՈՅ ԼՈՒԻՑԷ…

***

Գարնան այս վաղաժամ եղանակը կը նմանի մարդ էակի կեանքի գարնան՝ մանուկ ու պատանի տարիքին, երբ սիրտդ կը խայտայ կեանքի զուարթուն խանդավառութեամբ, անամպ բերկրանքով, երբ կը հիւսես երազներ՝ երփներանգ, պայծառ գոյներով, ուր ամպ-թախիծը չունի գոյութիւն….երբ կեանքդ՝ դեռ բողբոջ ու կոկոն, պիտի ծաղկի հրաշանման…եւ այնպէս կը թուի թէ ան պիտի ըլլայ այնքան գեղեցիկ, այնքան արեւաշող, ուր պիտի չըլլան երբեք դառնութիւն ու կսկիծ…: Գարուն կը բուրէ չորս դիս. արեւոտ, պայծառ երկինքը, դալարագեղ դաշտերը ինծի կը վերադարձնեն մանկութիւնս՝ անհոգ, կենսուրախ, վարդագոյն երազներով լի օրերս….որոնք միշտ ալ պիտի ապրին յիշողութեանս ծալքերուն մէջ, եւ պիտի պահ մը մանկացնեն զիս կրկին ու կրկին անգամ….

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Արեւմտյան Շիրակում գտնվող այս եկեղեցին պարզ երևում է Հայաստանի սահմաից (Հայկաձորից)։ Փոքրիկ բերդ-բնակավայր է եղել, անունը՝ Տայլար, բայց հին անունը ստույգ հայտնի չէ (ցավոք արձանագրության չունի)։ Ոմանց կարծիքով Ստեփանոս Տարոնեցի Ասողիկի հիշատակած Դպրեվանքն է։ Ուշադրություն դարձրեք պատերի ստորին հատվածին, ինչպե՞ս են ծառը կտրում, այ այդպես կոտրել, ջարդել, կերել են քարերը…

Կարեն Մաթևոսյանի ֆեյսբուքյան էջից

Ո՛չ մէկ ոյժ կրնայ դէմ դնել համաժողովրդական ոյժին, երբ վերջինը դարձած է միասնական բռունցք, միասնական կամք, միասնական ոգի, որ կրնայ հրաշքներ գործել բոլոր պարագաներուն ալ….Ժողովուրդի մը այդ միասնականութիւնն է որ զայն կը դարձնէ ԱԶԳ, որ վեր է «ժողովուրդ» հասկացութենէն, կամրջելով անցեալը՝ ներկային ու ապագային….ԱԶԳԻ այդ հրաշք-ոյժէն կը վախնան նոյնիսկ գերհզօր տէրութիւնները, փորձելով բեկանել ԱԶԳԻ ՈԳԻՆ, տարբեր-տարբեր ձեւերով….Բայց եթէ ԱԶԳԸ մնայ անբաժանելի, անկաշառ, արժանապատիւ, յայնժամ կը դառնայ ան յաղթական, նոյնիսկ իր պարտութեան մէջ….

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Հովհաննես Թումանյանի հոդվածներից

Երբեք այսքան մեծ չի եղել անկեղծության կարիքն ու կարոտը, ինչպես այսօր, և երբեք այսքան ահռելի չափերով չի հայտնվել կեղծիքը, ինչպես այսօր:

Դարավոր կարգերի ու հասկացողությունների հեղաշրջումի օրը, պատմության ահավոր դատաստանի օրը:

Մեծ ալեկոծություններն ու ակնկալությունները ամենքին տեղահան են արել, դուրս են բերել իրենց անկյուններից, և ահա –ժողովուրդներն իրենց ունեցած ուժերով հրապարակի վրա են:

Ամեն մարդ շարժվում է, ամեն մարդ խոսում է:

Անշուշտ նա պիտի շարժվեր այնպես, ինչպես ինքն է կամենում, և խոսեր այն, ինչ որ ինքն է մտածում:

Այդպես պիտի լիներ մարդը, առավել ևս այս տեսակ մի ժամանակի առաջ, երբ շարժումը կամ խոսքը կարող է ունենալ այնպիսի հետևանք, որ ուրիշ ժամանակ աներևակայելի է:

Նրա այս խոսքից կամ այն շարժումից կախված է շատ բան:

Եվ հանկարծ․․․ դուք տեսնում եք․․․ Նա խաղ է անում, դերասանություն է անում:

Դերասանությունը գեղեցիկ է բեմի վրա, ուր խաղում են, բայց նա գարշելի է կյանքի մեջ, ուր ապրում են:

Դրա համար էլ բեմի վրա խաղացողները շնորքով մարդիկ են, իսկ կյանքում խաղացողները՝ ցածերն ու կեղծավորները:

Նրանք խաղ են անում ամեն տեղ, ամեն բանի հետ, և ահա, մեր կյանքը ավելի նման է թատրոնական բեմի, ու այդ բեմը թեև փոքր, բայց, տեսեք, ո՜րքան դերասաններ ունի․․․

Իրենց վրա առած զանազան դերեր՝ նրանք մտել են ու խաղում են այս կամ այն ասպարեզում:

Ահա սա՝ ներկայանում է ամեն տեղ որպես չհասկացված ու հալածված գաղափարական գործիչ, մյուսը նշանավոր հերոս է խաղում, երրորդը հրապարակախոսություն է սարքել, չորրորդը բարեգործ է ձևանում, հինգերորդը գրող է կեղծում, վեցերորդը հանդիսանում է արդեն որպես նահատակ, յոթերորդը գալիս է որպես դատավոր, ամենքին մեղադրելու և ամենքից հաշիվ ուզելու․․․

Ու բնականաբար, չնայելով այսքան շատ գործիչների ներկայությանը, դուք զզվում եք, որ ցուրտ է, որովհետև չկա անկեղծության ջերմությունը, զգացմունքի հուրը, որովհետև նրանք խոսում են լեզվով, իսկ սիրտները շատ է հեռու, և զզվում եք վերջապես:

Սրանք ոչինչ չեն սիրում, այլ ցույց են տալիս, թե սիրում են:

Եվ ինչպես դերասանն ունի իր դերը, որ տանում է, իսկական գործիչն ունի իր խաչը, որ կրում է, սրանք էլ, այս կամ այն գործին կպչելով, փոխանակ գործի ծանրության տակ մտնելու և տանելու, իրենք են բարձրանում, հեծում նրա վրա ու շինում են իրենց էշը:

Եվ այս դերասաններից ամեն մեկն ունի իր էշը, ու միշտ էլ իր էշն է քշում, թեկուզ աշխարքը քանդվի:

Հաճախ սրանց շահատակությունը տևում է շատ երկար, նայած թե ինչ տեղ են մեյդան բաց արել և ով են թամաշավորները կամ երբ են գլխի ընկնելու:

Ու որպեսզի այդ թամաշավոր-ժողովրդի սիրտը շահած լինեն ու բարեկամ պահած, միշտ գոռում են «ժողովրդի» անունը:

Խոսքն ընչի մասին ուզում է լինի, միշտ վերջացնում են «ժողովուրդով»: Ժողվուրդն այդպես է կամենում․․․

«Ժողովուրդը մեզ հետ է․․․ Ժողովուրդը ձեզ կդատի․․․ Ո՞ւր ես, ժողովուրդ, անարգում են քեզ․․․»

Այդ հերիք չէ դեռ: Ժողովուրդն էլ են կործանում․․․

Իրենց մարդկանցից ոմանց հանդես են բերում կեղծ ստորագրություններով,

անգրագետներին իրենց շինած հոդվածներով ու ներկայացնում որպես ժողովուրդ:

― Տեսե՜ք, ժողովուրդը մեզ հետ է։

Դե եկեք ու ջոկեցեք իսկականը կեղծիքից։

Հոգեւոր-բարոյական-ընկերային ՃԳՆԱԺԱՄ է ամէնուրեք, տակաւին՝ տնտեսական-քաղաքական ալ…: Ո՞ւր հասաւ մեր այս հի՛ն-հի՛ն աշխարհը՝ արհեստագիտական սրաթռիչ նուաճումներէն ետք: ՃԳՆԱԺԱՄ է մարդ էակին սրտին մէջ, հոգիին մէջ….քանզի ան երբեք չկրցաւ ՆԵՐԴԱՇՆԱԿԵԼ իր սիրտը, միտքն ու հոգին ՄԵԾՆ ԲՆՈՒԹԵԱՆ հետ, անոր անխախտ ՕՐԷՆՔՆԵՐՈՒՆ հետ…, գուցէ կարծելով թէ իր գիտական-արհեստագիտական մտքով՝ պիտի կարենար տիեզերքը նուաճել…: Գոռոզամիտ եւ ամբարտաւան իր այս վարքագիծով, ան տակաւ հեռացաւ այն ԱԺԷՔՆԵՐԷՆ, որոնք բուն նպատակն են իր գոյութեան՝ այս աշխարհիս երեսին, եւ դարձաւ ՍՏՐՈՒԿԸ ընչաքաղցութեան, մակերեսային հաճոյքներու, բարօր եւ աւելի բարօր ապրելակերպի, որոնք սահման չունին, եւ էապէս ոչինչ կու տան ՆԵՐԱՇԽԱՐՀԻԴ ՀԱՐՍՏԱՑՄԱՆ, ԻՄԱՍՏՈՒԹԵԱՆԴ, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹԵԱՆԴ ԽՈՐԱՑՄԱՆ….Կ’արժէ՞ կեանք մը ամբողջ ապրիլ՝ միայն ապրելու համար, հաճոյքներ եւ բարօրութիւն վայելելու համար միայն եւ մնալ էապէս ԱՂՔԱՏ ՀՈԳԻՈՎ, ՍԻՐՏՈՎ ու ՄԻՏՔՈՎ…..

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Արուճ (ՀՀ Արագածոտնի մարզ)։ Կաթողիկե եկեղեցին կառուցել է Հայոց իշխան Գրիգոր Մամիկոնյանը 662-666 թթ., որի իշխանության շրջանում (661-684) նրա նստավայր Արուճը երկրի վարչական կենտրոնն էր։ Արուճի տաճարը հայ եկեղեցաական ճարտարապետության «գմբեթավոր սրահ» կոչվող տիպի ամենամեծ կառույցն է։ Նման եկեղեցիների ներսում մույթեր (սյուներ) չկան և գմբեթը բարձրանում է չորս հզոր որմնամույթերի վրա։ Ցավոք, Արուճի տաճարն այժմ զրկված է բարձրադիր գմբեթից (գծանկարային վերակազությունը՝ Ն. Տոկարսկու)։

Cathedral of Aruch, 662-666 (Aragatsotn Province of Armenia).

Կարեն Մաթևոսյանի ֆեյսբուքյան էջից

Նոր գաղափարներու ՍՈՎ է կարծէք, աշխարհով մէկ: Մարդկային գիտակցութիւնը այնքան է տարրականացած, մակերեսայնացած, որ կարծէք ա՛լ ի զօրու չէ նոր գաղափարներ մտայղանալու, որոնք կարենան յեղաշրջել մարդկային գիտակցութիւնը, նոր որակ բերել մարդկային կեանքին….Իսկ ամէն յառաջդիմութիւն կը սկսի ԳԱՂԱՓԱՐԻ մը հունտով, որ բեղմնաւորուելով կու տայ բազում պտուղներ, մարդկային զարգացման նոր հորիզոններ բանալով: ԱԶԳԱՅԻՆ մեր ԳԻՏԱԿՑՈՒԹԻՒՆՆ ալ այնքան լճացած է, ճահճացած, որ նոր փոթորիկ մը, գուցէ նոր ցնցում մըն է անհրաժեշտ, որպէսզի կարենայ ան նոր թռիչք մը հնարաւորել….Բայց երանի՛ թէ այդ ցնցում-փոթորիկը չսասանէ մեր պետականութեան հիմքերը, կործանարար չըլլայ մեր ժողովուրդին….:

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Տեառնընդառաջ. Մուղնու Ավետարան, 11-րդ դարի կեսեր։ Տեսարանը ներկայացված է ավանդական պատկերագրությամբ. Քառասնօրյա Հիսուսին Մարիամն ու Հովսեփը բերում են Տաճար, որտեղ նրանց Ընդառաջ են գալիս Սիմեոն ծերունին և Աննա մարգարեուհին։
Մուղնու Ավետարանը Մատենադարանի ամենաարժեքավոր մատյաններից է, գրել ու նկարազարդել է հմուտ վարպետ Հովհաննեսը Սանդղկավանքում, որը, ենթադրաբար, Արշարունիք գավառում էր։ Բայց մատյանն իր անունը ստացել է ոչ թե գրչության վայրի կամ Աշտարակի մոտ գտնվող նշանավոր Մուղնու վանքի անունից, այլ Թիֆլիսի «Մուղնու Ս. Գևորգ» անունով եկեղեցում (վերջերս է փլվել) երկար ժամանակ պահվելու պատճառով։

Կարեն Մաթևոսյանի ֆեյսբուքյան էջից