Մարմաշենի Կաթողիկե եկեղեցին, ըստ շինարարական արձանագրության սպարապետ Վահրամ Պահլավունին այն կառուցել է 1029 թ.։ Այս իշխանն է կառուցել նաև Ամբերդի եկեղեցին։ Զոհվել է 1046-ին ծեր հասակում, ավագ որդու հետ, երբ Անիի թագավորության անկումից հետո (1045) ստիպված էր Հայոց զորագնդով մասնակցել բյուզանդացիների՝ Դվինի ամիրայի դեմ կազմակերպված արշավանքին, որն ավարտվեց քրիստոնյաների ծանր պարտությամբ։ Դրանից հետո զոհված զորավարին ու նրա որդի Գրիգորին հուղարկավորել են Մարմաշենում։
Shirak Province of Armenia. Marmashen. 1029.

Կարեն Մաթևոսյանի ֆեյսբուքյան էջից

Բանավիճիլը, խօսիլն ու գրելը նաեւ ԱՐՈՒԵՍՏ են….այո,՛ անկախաբար անոնց ընդգրկած ԽՈՀԻ կամ ՄԻՏՔԻ պարունակէն….Մարդ կայ, որ այնքա՛ն նրբօրէն ճշգրիտ բառերով կ’արտայայտէ իր միտքը, նոյնիսկ բանավէճի մէջ, որ տարակարծիք ըլլալու պարագային անգամ, դրական ապրումներով կը վարարէ քեզ, նշոյլն իսկ չես զգար վրդովմունքի, վիրաւորանքի եւ նմանատիպ ժխտական զգացումներու….Կան ալ, որոնք կը դիմեն իրենց զրուցակցին՝ կոշտ ու կոպիտ ոճով, յարձակողական տրամադրութեամբ ալ, մանաւանդ երբ զրուցակիցը ընդդիմախօս է եւ չի բաժներ իր տեսակէտը….Խօսքի, Վարուեցողութեան ԱՐՈՒԵՍՏԸ մարդը կը մօտեցնէ մարդուն, փոխադարձ յարգանքի դրական լիցքերով կը պարուրէ սրտերը….Իսկ մենք՝ հայերս, որքա՛ն ԷԱԿԱՆ կարիքը ունինք անոր….

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

2012թ. ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան մարտի 20-ը ճանաչել է որպես Երջանկության միջազգային օր:

Երջանիկ լինել.ահա  մարդկության հիմնական նպատակներից մեկը, բոլորն էլ ձգտում են դրան: Տարբեր մարդկանց մոտ երջանկության բանաձևը տարբեր է:

Ահա, թե ինչ կարծիք ունեն հայտնի մտածողները երջանկության մասին.

1.Մարդուն հարկավոր է երջանկություն, նա դրա իրավունքն ունի և ինչ գնով էլ լինի պետք է ձգտի դրան:  Ն. Ա. Դոբրոլյուբով

2. Երջանկությունն առողջության նման է. երբ այն չես նկատում՝ նշանակում է նա կա:  Ի. Ս. Տուրգենև

3. Աշխատելով ուրիշների երջանկության համար, մենք գտնում ենք մեր սեփականը:   Պլատոն

4. Մարդը երկրի վրա ապրում է ոչ նրա համար, որ հարստանա, այլ նրա համար, որ դառնա երջանիկ: Ստենդալ

5. Մենք երջանկությունից օգտվելու իրավունք չունենք, եթե այն չենք ստեղծում, ինչպես որ իրավունք չունենք օգտվելու այն հարստությունից, որը չենք վաստակել:   Բ. Շոու

6. Մարդուն անհնար է սովորեցնել երջանիկ լինել, բայց նրան դաստիարակել այնպես, որպեսզի նա երջանիկ լինի, կարելի է: Ա. Ս. Մակարենկո

7.Երջանկությունն անհոգ ու անդարդ կյանք չէ, երջանկությունը հոգեվիճակ է: Ֆ. Է. Ձերժինսկի

8.Անձնական հատկանիշներից մեր երջանկությանը ամենից անմիջականորեն նպաստում է ուրախ բնավորությունը:  Ա. Շոպենհաուեր

9. Երբեք երջանկություն կամ դժբախտություն չճաշակած մարդը մահանում է այն զինվորի նման, որը երբեք չի հանդիպել թշնամուն:  Ֆ. Կլինգեր

10.Եթե ցանկանալ միայն երջանիկ լինել, ապա շուտով կարելի է հասնել դրան: Բայց մարդիկ սովորաբար ցանկանում են ուրիշներից ավելի երջանիկ լինել, իսկ դա գրեթե անհնար է, որովհետև ուրիշներին մենք միշտ համարում ենք ավելի երջանիկ, քան իրականում նրանք կան:  Շ. Մոնտեսքիո

Աշխարհաքաղաքական մեր ԳՆԱՀԱՏՈՒՄՆԵՐՈՒՆ մէջ, պիտի շատ զգոյշ ըլլանք, պիտի կարենանք տեսնել ԻՐԵՐԸ այնպէս ինչպէս որ կան իրօք, անաչառ դիտարկենք, վերլուծենք, յետոյ մեր գնահատականները տանք, շատ զուսպ, առանց յուզականութեան, առանց պատրանասիրութեան….Վերջինը մանաւանդ շատ սուղ արժած է մեր ժողովուրդին, անոր ողջ պատմութեան ընթացքին: Աշխարհակալական ՄԻԱԲԵՒԵՌ ԳԵՐՏԷՐՈՒԹԻՒՆԸ կամ ԿԱՅՍՐՈՒԹԻՒՆԸ պիտի հաւասարակշռուի այլ բեւեռներով, այլապէս ԱՆՍԱՆՁ եւ ԱՆՀԱԿԱԿՇԻՌ պիտի գործէ ան իր կամայականութիւնները, իր ծաւալողապաշտ քաղաքականութիւնը ի գին ժողովուրդներու եւ անոնց հայրենիքներու անխնայ կողոպուտին, ստրկացման, արիւնահեղումին….անշուշտ միշտ խօսելով ԲԱՐՈՅԱԿԱՆ բարձր սկզբունքներու անունով՝ «մարդկային իրաւունքներ», «խաղաղութիւն», «արդարութիւն»…..ՊԻՏԻ ՀԱՒԱՏԱ՞ՆՔ ԱՅՍ ՍՆԱՄԷՋ ՔԱՐՈԶՉՈՒԹԵԱՆ….

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

ՄԱՔՈՒՐ ԱՆՈՒՆ ԹՈՂՈՒԼ ԻՐ ԵՏԻՆ….Սա չէ՞ բոլոր բարի մարդկանց երազը….Այս մտածումը կ’ունենամ ամէն անգամ որ անաղարտ մարդ ու հայ մնացած անձ մը կը մեկնի առ յաւէտ այս աշխարհէն…, քանզի նկատած եմ որ շատ-շատեր կը գայթակղին դրամին, դիրքին ու փառքին փայլէն, տակաւ կը խաթարեն իրենց մարդկային-ազգային էութիւնը եւ դիմակներ հագած կը խաբեն իրենց շրջապատն ու համայնքը….Բայց վերջ ի վերջոյ կը բացայայտուի իրենց կեղծիքը, կը խայտառակուին յաչս իրենց եւ այլոց….ՄԱՔՈՒՐ ՄԱՐԴ ՈՒ ՀԱՅ ՄՆԱԼ…Ի՛նչ վսեմ վարքագիծ: Իսկ Պարոյր Սեւակ պիտի ըսէր. «Ապրելու կէսն էլ պատուով մեռնելն է, Ա՛խ երանի թէ ես այդպէս մեռնեմ»….Այդպէս մահացաւ ԱՐԱ ՇԻՐԱԶ, բարի եւ պատուաբեր անուն մը թողելով իր ետին….ՅԱՒԵՐԺ ԼՈ՛ՅՍ ԻՐ ՅԻՇԱՏԱԿԻՆ:

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Այսօր Լեոնիդ Ենգիբարյանի ծննդյան օրն է. նա ծնվել է 1935 թվականի մարտի 15-ին Մոսկվայում: Ավարտելով միջնակարգ դպրոցը 1952 թվականին` նա ձկնաբուծական տնտեսության ֆակուլտետ է ընդունվում, որտեղ կես տարի ուսանելուց հետո տեղափոխվում է ֆիզկուլտուրայի ինստիտուտ: Այդ ողջ ընթացքում լրջորեն զբաղվում է բռնցքամարտով:

1955 թվականին Կրկեսային արվեստի պետական ուսումնարանում բացվում է ծաղրածուական բաժին, և Լեոնիդը որոշում է ընդունվել այդ ֆակուլտետ: 1959 թվականին ավարտելով ուսումնարանը` նա գալիս է Հայաստան և ընդունվում Երևանի պետական կրկես:

1964 թվականին Պրահայի ծաղրածուների միջազգային մրցույթում արժանացել է առաջին մրցանակի ու Բասսեի գավաթի։ 1971 թվականին հիմնել է էստրադային թատրոնը։ Նույն տարում նրան շնոհվել է Հայկական ԽՍՀ ժողովրդական արտիստի կոչում։

Ենգիբարյանն առաջինն էր, որ ստեղծեց պոետիկ ծաղրածուի կերպարը: Նրա ներկայացումները նպատակ ունեին ոչ թե հանդիսատեսից ծիծաղ քամելու, այլ ստիպելու նրան` մտածել: Նա հանդիսատեսի հիշողության մեջ մնաց` Ծաղրածուն` աշունը հոգում:

Ենգիբարյանը մահացել է 1972 թ-ին, հուլիսի 25-ին:

Ձեզ ենք ներկայացնում  Լեոնիդ Ենգիբարյանի արձակ բանաստեղծություններից.

Աղջկան, որը կարողանում է թռչել 

Դու մի՛ վախեցիր։ Քեզ հետ երբեք ոչինչ չի պատահի, որովհետև դու երկու սիրտ ունես։ Եթե մի պահ նրանցից մեկը կանգ առնի, ապա կողքին կբաբախի երկրորդը։ Նրանցից մեկը տվել է քեզ քո մայրը։ Նա ի վիճակի է եղել այդ անել, որովհետև տասնինը տարի առաջ կարողացել է սիրել, սիրե՜լ… Մի՛ ծիծաղիր, շատ դժվար է սիրելը։ Իսկ երկրորդ սիրտը ես եմ քեզ տվել։ Պահի՛ր քո կրծքում իմ խենթ սիրտը։ Եվ ոչ մի բանից մի՛ վախեցիր։ Նրանք կողք-կողքի են, եթե կանգ առնի մի պահ մեկը, ապա կբաբախի երկրորդը։ Միայն թե ինձ համար մի՛ անհանգստացիր, ես թեթև ու հիանալի քայլում եմ երկրի վրայով, դա յուրաքանչյուրին է հասկանալի։ Իմ սիրտը քո կրծքում է։

«Ես կրկին մենակ եմ…» 

Ես կրկին մենակ եմ։ Տանջալի է։ Սարսափելի է, ապագան բոլորովին հույս չի ներշնչում։ Շատ դժվար է, բայց այնքան էլ նոր չէ մենակ լինելը։ Չկա մտերիմ մեկը՝ կին, որ հավատար, տաքացներ քեզ, և արդեն, երևի, այլևս չի լինի։ Սա դառը ճշմարտություն է։ Իսկ վաղը չափազանց դժվար, տաժանակիր աշխատանք է սպասվում, որի իսկական գինը միայն դու գիտես։ Եվ ի՜նչ աննշան կլինի հաջողությունը, եթե այն, իհարկե, լինի. փոխարենը ի՜նչ սարսափելի կլինի պարտությունը։ Իմ հանդիսատե՛ս, ես հավատում եմ, որ դու բարի կգտնվես։ Ինչի՞ մասին ես դու այսօր՝ այժմ, այս երեկո, մտածում, դու, որ վաղը գալու ես ինձ դիտելու, հավանաբար, ոչ իմ մասին։ Իսկ եթե նույնիսկ իմ մասին, քո մտքով անգամ չի անցնի, թե ի՜նչ տխուր է, թե ինչպե՜ս չի ուզում ապրել այս ծաղրածուն, թե ինչքա՜ն միայնակ է նա ու նաև քաղցած։ Այդ ինչպե՞ս է, որ սերը ու նրա նկատմամբ հսկայական պահանջկոտությունը բերում են գժտության։ Արդյոք քո մտքով կանցնի՞, որ ես բոլորովին, հասկանու՞մ ես, բացարձակապես միայնակ եմ։ Ես ինչպե՞ս բացատրեմ, որ չեմ կարող ներել սիրելի կնոջը իր սովորական մարդկային կանացի անցյալի համար, որովհետև ինձ համար սիրելի կնոջ անցյալը, ներկան և ապագան միասնական ամբողջություն են կազմում, որովհետև ես սիրել եմ նրան իր ծննդյան օրվանից սկսած և կսիրեմ մինչև նրա մահվան օրը, և այն ամենը, ինչ տեղի կունենա նրա հետ այդ ժամանակահատվածում, ինձ է վերաբերում, ամեն ինչ ես ընդունում եմ այնպես, կարծես թե այսօր առավոտյան է տեղի ունեցել։ Չե՛մ հասկանում, ոչինչ չե՛մ հասկանում, չե՛մ հասկանում ձեր օրենքները, ձեր բարոյականությունը, ձեր սերը, մեծահասակնե՛ր։ Չգիտեմ, ինչպես եմ ես ապրելու։ Ձեր աշխարհում ես չկարողացա ապրել, իսկ իմ աշխարհում ես միանգամայն մենակ եմ։

Պատուհանը

Պատուհաններ… Նրանցից յուրաքանչյուրի ետևում մարդիկ են։ Եվ պատուհանները պատմում են մեզ նրանց մասին։ Այդ պատերն ու դռներն են անթափանց, իսկ պատուհանները միշտ էլ մի քիչ դավաճաններ են։ Լսե՛ք ահա պատմություն, որն ինձ պատմել է մի պատուհան։ Լույսն այդ պատուհանի ետևում երբեմն վառվում էր մինչ ուշ գիշեր, իսկ երբեմն էլ երկու-երեք օր շարունակ ընդհանրապես չէր վառվում։ Պատուհանի գոգին միշտ թափված էին գծագրերի փաթեթներ, դրված էին կեֆիրի, հազվադեպ էլ գինու, շշեր։ Բայց մի անգամ պատուհանին ճերմակին տվեց վարագույրը, ճիշտ է, չափից ավելի գեղեցիկ-տխուր, իսկ պատուհանի գոգին հայտնվեց խորդենին՝ թունավոր-կանաչ տերևներով և կապտուկի նման հիվանդագին– վարդագույն ծաղիկներով։ Մեկ ամիս էլ, սակայն, չէր անցել, վարագույրն ու խորդենին անհետացան, և փոշոտված ապակու ետևում երևացին կեֆիրի շշերն ու գծագրերի փաթեթները։ Դրանից, չգիտես ինչու, ես շատ տխրեցի։ Հետո եկավ գարունը, չէ՞ որ նա անպայման երբևէ գալիս է։ Եվ հանկարծ պատուհանը բացվեց ու երևաց մի շիկահեր անծանոթ աղջիկ։ Նա ուրախ ու բարձրաձայն ծիծաղեց և պատուհանի գոգին դաշտային ծաղիկներ դրեց։ Ես ի պատասխան բերկրանքով ժպտացի և հանգիստ սրտով գնացի իմ գործերով։ Հետո ես մեկնեցի և երկար ժամանակ ճանապարհորդում էի։ Չորս տարի անց տուն վերադառնալով, ես, իհարկե, նայեցի ծանոթ պատուհանին… Փոքրիկ մի նկարիչ, լեզուն դուրս հանած, պատուհանի մաքուր֊ ապակու վրա հրաշալի նկար էր ավարտում, կապույտ-կապույտ ծով և ճերմակ-ճերմակ շոգենավ, որի ծխնելույզից թանձր քուլաներով սև ծուխ էր բարձրանում, ու նրանց վերևում կարմիր արևը իր շողերը բոլոր ուղղություններով տարածած։ Այդ նկարն ինձ դուր եկավ։

Եղիշե Չարենցը ծնվել է 1897 թվականի մարտի 13-ին, Կարսում, այլ տվյալներով` Պարսկաստանի Մակու քաղաքում:

1908-12թթ. Չարենցը սովորում է Կարսի ռեալական դպրոցում: 1912թ. Թիֆլիս լույս տեսնող «Պատանի» ալմանախում տպագրվում է Չարենցի առաջին բանաստեղծությունը, 1914թ. լույս է տեսնում պատանի Չարենցի` Աստղիկ Ղոնդախչյանին նվիրված «Երեք երգ տխրադալուկ աղջկան» բանաստեղծությունների ժողովածուն:

1914թ. սկսվում է Առաջին համաշխարհային պատերազմը, 1915թ. ստեղծվում են հայկական կամավորական առաջին ջոկատները, որոնց շարքերում էլ Չարենցը մասնակցում է մի շարք մարտական գործողությունների: Պատերազմի ողբերգությունը Չարենցը նկարագրել է իր «Դանթեական առասպել» պոեմում:

1920թ. հունվարից` Աղբալյանի հրավերով աշխատանքի է անցնում Հանրային կրթության և արվեստի նախարարությունում` որպես հատուկ հանձնարարությունների կոմիսար: Սակայն մի քանի ամիս անց նա ազատվում է աշխատանքից և սկսում է դասավանդել հիվանդ երեխաների ամերիկյան որբանոցի դպրոցում:

1926թ. սեպտեմբերին կրակում և վիրավորում է մի աղջկա, որի պատճառով էլ հայտնվում է Երևանի ուղղիչ տանը: 1927թ. հունվարին մահանում է Չարենցի կինը` Արփենիկը: Հաշվի առնելով ծանր վիշտը և հոգեկան ապրումները` Չարենցին վաղաժամ բաց են թողնում ուղղիչ տնից, և նա մեկնում է Մայկոպ` հարազատների մոտ: Այստեղ էլ նա գրում է «Երևանի ուղղիչ տնից» արձակ ստեղծագործությունը:

1928-35թթ. Չարենցն աշխատում է Հայաստանի պետական հրատարակչությունում` Հայպետհրատում, սկզբում որպես գեղարվեստական բաժնի աշխատակից, հետո` գեղարվեստական բաժնի վարիչ, իսկ 1934-ից` հայ, ռուս և օտար դասականների հրատարակչության պատասխանատու խմբագիր:

1930-ականններին սկսվում են հալածանքները գրողների, մշակութային և հասարակական գործիչների նկատմամբ: Դրանից չի խուսափում նաև Չարենցը. 1936թ. սեպտեմբերին նրան տնային կալանքի տակ են վերցնում, իսկ շուտով նաև` ձերբակալում են:

Չարենցը մահանում է Երևանի բանտային հիվանդանոցում` 1937թ. նոյեմբերի 7-ին:

Եղիշե Չարենցի ստեղծագործության և կյանքի դասերն ու խորհուրդները գրական, հասարակական և ազգային վստահելի դպրոց են հայ ժողովրդի համար: Դրանց մեջ կա մի դաս, որը երեկ, այսօր եւ վաղը, դեռ շատ երկար ժամանակ արդիական է լինելու: Ահա այդ դասը. «Ով հայ ժողովուրդ, քո միակ փրկությունը քո հավաքական ուժի մեջ է» :

Եղիշե Չարենցի բանաստեղծություններից.

Ինչքան որ հուր կա իմ սրտում – բոլորը քեզ.
Ինչքան կրակ ու վառ խնդում – բոլորը քեզ.-
Բոլո՜րը տամ ու նվիրեմ, ինձ ո՛չ մի հուր թող չմնա՝
Դո՜ւ չմրսես ձմռան ցրտում,-բոլո՜րը քեզ…

——-

Երբ էս հին աշխարհը մտա ես տաղով, սազով-քամանչով՝
Ի՜նչ պիտի անե աշխարհում էս անմիտ-անճարը, ասին:
Սակայն երբ խալխի քեֆերին ես անուշ տաղերս ասի՝
Ամառվա մրգերի նման անո՜ւշ է քո բառը, ասին:
Բայց խալխի անսիրտ քեֆերին ես տխուր, մենակ մնացի,
Ուզեցի թողնեմ-հեռանամ՝ հպարտ է ու չար է, ասին:
Եվ սրտի ցավից հուսահատ՝ ես մե թաս օղի խմեցի –
Չարենցը ցնդած-գինեմոլ, հարբեցող-հիմար է, ասին:
Ու ձմռան բուքերի միջին ես բոբիկ ու մերկ մնացի.-
Դուրսը ցուրտ, ձմեռ է, սակայն հոգուդ մեջ ամառ է, ասին:
Ասի` թե մա՛րդ եք ախար դուք, չե՞ք տեսնում մարմինս ծվատ.
Չարենցի հոգին տաղերում աննկուն, համառ է, ասին:
Խնդացին, քրքջացին միայն, որ այդպես մնացել եմ մերկ.-
Դարերի հիացմունքը վսեմ տաղերիդ համար է, ասին:

——

Իմ աչքերի մեջ այնքա՜ն կրակներ եմ մարել ես
Եվ հոգուս մեջ, հուսահատ, այնքան աստղեր եմ մարել:
Կյանքս, որ հուշ է դարձել, հեռանալիս չանիծես.
Կյանքս կանցնի, կմարի – բայց երգս կա, կապրի դեռ:
Կյանքս կանցնի, կմարի, որպես կրակ ճահիճում՝
Աննպատակ ու տարտամ, անմխիթար ու անհույս:
Երգերիս մեջ – դու գիտե՞ս – ինձ ոչ ոք չի ճանաչում՝
Կարծես ուրի՜շն է երգում կապույտ կարոտը հոգուս:
Հավիտյան գոց ու անխոս՝ թափառել եմ ու լռել.
Ոչ ոք, ոչ ոք չգիտե՝ արդյոք ի՞նչ է կյանքս, ես.
Միայն գիտեն, որ կյանքում ինչ-որ երգեր եմ գրել,
Ինչպես գիտեմ, որ դու կաս, որ սիրում է մեկը քեզ:
Ես երգել եմ քո հոգին, քո ժպիտը լուսավոր,
Քո աչքերի, քո դեմքի տխրությունը սրբազան.
Կյանքս թողած անհունում – ես երգել եմ սերը խոր
Ու կարոտը թեւերիս, որ երբե՜ք քեզ չհասան…
Մոտենում է, քո՛ւյր իմ, ա՜խ, իրիկունս միգամած.
Ես ի՞նչ անեմ, որ հոգիս չհեծկլտա կարոտից.
Ինչպե՞ս, ինչպե՞ս ընդունեմ կյանքիս բաժակը քամած,
Որ ձեռքերս չդողան, որ օրերս ներե՜ն ինձ:
ուցե՜ հանկարծ կասկածեմ, չհավատամ ինքս, ես,
Ու սուտ թվա իմ հոգուն քո կարոտը սրբազան…
— Ի՜նչ էլ լինի, քո՛ւյր իմ, քո՛ւյր, հեռանալիս չանիծե՜ս
Խե՜ղճ կարոտը թեւերիս, որ երբե՜ք քեզ չհասան…

——

Հազար ու մի վերք ես տեսել, – էլի´ կը տեսնես,
Հազար խալխի ձեռք ես տեսել, – էլի´ կը տեսնես:

Աշնան քաղած արտի նման՝ Հազար զոհերի
Չհավաքված բերք ես տեսել, – էլի´ կը տեսնես:

Գլուխդ չոր քամուն տված պանդուխտի նման,
Հազար տարվա հեք ես տեսել, – էլի´ կը տեսնես:

Նարեկացի, Շնորհալի, Նաղաշ Հովնաթան,
Ինչքա՜ն հանճար, խելք ես տեսել, – էլի´ կը տեսնես:

Քո Չարենցին լեզու տվող երկիր Հայաստան,
Հազար ու մի երգ ես տեսել, – էլի´ կը տեսնես:

——-

Կուզեմ հիմի փչե զուռնեն — հարբած ըլիմ մինչև էգուց.
Ամեն մարդու ընկեր ըլիմ — ու բաց ըլիմ մինչև էգուց։

Ֆայտոն նստած՝ անցնեմ քուչով, պատուհանից վրես նայես՝
Էշխդ անքուն սիրտս ընկնի — ու լաց ըլիմ մինչև էգուց։

Խելքս քամուն, հովին տված՝ երթամ ընկնեմ դուքան ու բաղ՝
ընկերների սուփրին1 գինի ու հաց ըլիմ մինչև էգուց։

Երթամ — ուրիշ գոզալների գիրկը դնեմ գլուխս տաք՝
Քո էդ անուշ, ազիզ տեսքով հարբած ըլիմ մինչև էգուց։

ՀԱՅՈՒՆ ԱՄԷՆԷՆ ՄԵԾ ԹՇՆԱՄԻՆ ՆՈՅՆԻՆՔՆ ՀԱՅՆ Է…Վերջերս, ծանօթս՝ որ նոր էր վերադարձեր Հայաստանէն, ինծի պատմեց այն ՈՍԿԵԱՅ ՇՔԵՂՈՒԹԻՒՆՆ ՈՒ ՓԱՐԹԱՄՈՒԹԻՒՆԸ, որոնց ականատեսն էր եղեր Ծաղկաձորի մէջ եւ այլուր, եւ կը զարմանար ի տես այն աչք ծակող իրականութեան, որ մինչ մեր երկրին մէկ ստուար մասը կ’ապրի աղքատութեան մէջ, միւս կողմէ՝ փոքրաթիւ գերհարուստներու կեանքի շքեղութիւնն ու ցոփութիւնը կը գլեն, կ’անցնին բոլոր չափանիշները….Հայ մարդը ինչպէ՞ս ինքն իրեն կ’արտօնէ նման գերպերճանք ու շուայտանք, երբ անդին իր հայրենակիցներէն շատեր կ’ապրին ունեզուրկ կեանք մը,…. երբ կան մարդիկ որոնք աղբարկղներուն մէջ ուտելիք կը փնտռեն….ԱՅՍՔԱ՞Ն ԱՆԲԱՐՈՅԱԿԱՆԱՑԱԾ ԵՆՔ ՄԵՆՔ….եւ դարձած՝ ԱՆՏԱՐԲԵՐ մեր քրոջ ու եղբօր վիճակին հանդէպ….Որոշապէս այս ՔՐԷԱՕԼԻԿԱՐԽԻԿ ՀԱՄԱԿԱՐԳԸ ՊԷՏՔ Է ՓՈԽՈՒԻ, որ մեր երկիրը շունչ կարենայ քաշել….

—

Կեանքի մէջ, որքա՛ն շատ են ԽՈՐՀՐԴԱՏՈՒԻ դերով ու քղամիթով հանդէս եկող մարդիկ, որոնց դիմակին տակ թաքնուած են տեսակ-տեսակ դիտաւորութիւններ…. սեփական ԵՍ-ը գոհացնելու, շահ մը ապահովելու, միաւոր մը նուաճելու, կիրք մը գոհացնելու….Շատ հազուագիւտ են այն անձինք, որոնք ամենայն սրտացաւութեամբ եւ անկեղծութեամբ կը միտին ճիշդ խորհուրդներ տալու տուեալ ենթակային….Կշռադատ բանականութիւնն ու ներքին ձայնը կրնան թերեւս լաւագոյն ՈՒՂԵՑՈՅՑԸ ըլլալ ոեւէ մէկուն համար, քան ուրիշին տուած խորհուրդը, որ քիչ անգամ կրնայ ըլլալ ճշմարտօրէն անանձնական եւ անկեղծ….

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Պահեր կան երբ չես ուզեր որեւէ միտք կամ ապրում կիսել այլոց հետ՝ բարեկամ թէ ոչ-բարեկամ…Կ’ուզես առանձնանալ հոգիիդ խորը եւ մտերմօրէն զրուցել քու խորքային ԵՍ -իդ հետ, որ վերջ ի վերջոյ քու ամէնէն մտերիմ ընկերդ է, գաղտնակիրը, ո՛վ կը հասկնայ, կ’ըմբռնէ քեզ, կը խորզգայ քեզ…ո՛վ երբեմն ալ կը յանդիմանէ քեզ քու ըրածիդ ու չըրածիդ, ըսածիդ ու չըսածիդ համար….ո՛վ կը ճանչնայ քեզ քու հոգիիդ բոլոր ծալքերով, լոյս ու ստուերով, բիւր երանգներով եւ որո՛ւն միայն կրնաս անվերապահօրէն խոստովանիլ ամէն ինչ անմնացորդ կերպով, ամենայն բացսիրտ անկեղծութեամբ…, ո՛վ երբեք չի դաւաճաներ քեզ, չի լքեր քեզ….Մեր ներքին ԵՍ-ը մեր լաւագոյն ընկերն է….

***

Նոր լուսաբացը միշտ ալ նոր յոյս է, աշխարհին վրայ նետուած նոր հայեացք, նոր գեղեցկութիւն,….լուսաբաց՝ որ որքան ալ թուի նոյնանման ըլլալ բոլոր առաւօտներուն համար, ԻՒՐՈՎԻ է իր ընկալումով, իր զգացողութեամբ, իր հեռանկարով, իր ներքին բովանդակութեամբ….Իւրաքանչիւր լուսաբացին, մենք՝ գիտակցաբար թէ անգիտակցաբար, դէն կը շպրտենք մեր հին հոգերն ու խնդիրները, նոր աչքով կը ձգտինք նայիլ կեանքին ու աշխարհին, վերանորոգել մեր ոյժն ու եռանդը, վերանորոգուիլ բարի եւ լուսաւոր լիցքերով…..ՍԱ ՉԷ՞ ԻՒՐԱՔԱՆՉԻՒՐ ԱՌԱՒՕՏԵԱՆ ԼՈՒՍԱԲԱՑԻՆ ԽՈՐՀՈՒՐԴԸ….

Երան Գույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից

Կանանց միջազգային օրվանից՝ Մարտի 8-ից մեկնարկ է տրվում տոնական միամսյակին։ «Հայկական Վարկածը» պարզել է, թե ինչ ինքնատիպ շնորհավորանքներ են հղել կնամեծար հայտնի տղամարդիկ իրենց սիրելիներին, ինչպես նաև՝ բոլոր կանանց ու աղջիկներին։

Վիգեն Ստեփանյան — Մնացեք Կին մեծատառով՝ կյանքի բոլոր պարագաներում… Միայն իսկական կնոջ կողքին տղամարդն էլ դառնում է իսկական։

Հովհաննես Բաբախանյան-Շնորհավորում եմ այս գեղեցիկ ու պայծառ միամսյակի առթիվ, մաղթում եմ անսահման սեր և ներդաշնակություն: Թող այս գարնանային ծաղկուն միամսյակը սկիզբ լինի ողջ տարին ուրախ ու լուսավոր անցկացնելու համար: Սիրով` Հովաննես Բաբախանյան:

Գրիգոր Դանիելյան — Հարգելի տղամարդիկ, ես ուղղակի ցանկանում եմ, որ մենք այնպես անենք, որ մեր կանանց համար տարվա մեջ 365 օր լինի տոն, իսկ մարտի 8-ը պարզապես լինի այդ տոն օրերից մեկը…

Վլադիմիր Բարխոյան— Մեզ շրջապատող կանանց մշտապես պետք է պահենք ուշադրության և սիրո մեջ։ Անկեղծ ասած՝ չեմ սիրում, երբ ասում են միամսյակ. ինչ որ պարտավորեցնող բան կա այդ ամենի մեջ։ Ես միշտ ասել եմ ու կասեմ՝ մենք տարին 365 օր՝ 8 765.81277 ժամ ձեզ սիրում ենք և ձեր կողքին ենք։ Հավատացեք, առանց ձեզ տղամարդու կյանքը կլիներ տխուր և անիմաստ։ Մենք ձեզ սիրում ենք…

Արմեն Թադևոսյան— Ես միայն մի բան գիտեմ. մեր հայ ազգի կանանցից և աղջիկներից աշխարհում լավը չկա։ Ես շնորհավորում եմ բոլոր հայ կանանց և աղջիկներին, թող նրանք միշտ երջանիկ լինեն և ուրախ։ Իսկ տղամարդիկ թող բարի լինեն ապահովվեն նրանց երջանկությունը և ուրախությունը:

Դավիթ Սեխպեյան-Քանի որ կանայք էլ չեն կարող պատասխանել այն հարցին, թե ինչ է ուզում կինը, ցանկանում եմ, որ կանայք գտնեն այնպիսի կողակից, ով կիրագործի նրանց բոլոր ցանկությունները, նույնիսկ այն ցանկությունները, որոնց մասին իրենք` կանայք էլ չեն գիտակցում… Շնորհավոր մարտի 8, սիրելի կանայք:

Վրեժ Կիրակոսյան-Շնորհավորում եմ կանանց միջազգային օրվա առթիվ, մաղթում եմ, որ մնաք գարնան նման մոգական ու առեղծվածային… մնաք ազգային արժեքների նվիրյալներ` ինտեգրվելով համաշխարհային արժեքներին, երբեք չկորցնեք հայ կնոջ ազգային կերպարը, որը հարիր է դարեր շարունակ արարչի կողմից գենետիկ կոդով փոխանցող աշխարհում ապրող միայն հայ կանանց…

Ստեփան Ղամբարյան-Շնորհավորում եմ մեր շատ սիրելի կանանց այս գեղեցիկ տոնի առթիվ, ցանկանում եմ, որ նրանց կյանքը միշտ լցված լինի անսպասելի ու երջանիկ պահերով, սիրեն, սիրվեն ու լինեն այնպիսին, ինչպիսին կան… Կնոջս շատ սիրում եմ, շնորհավորում եմ, և երջանիկ եմ, որ նա լցրել է կյանքս սիրով ու երջանկությամբ: Բոլորին ցանկանում եմ սեր…

Էմիլ Գալստյան— Շնորհավորում եմ բոլոր կանանց և աղջիկներին, մյուսներից տարբերվելով՝ կցանկանամ մաղթել համեստություն և անկեղծություն… Կնամեծար չեմ, իհարկե, բացի իմ սիրելիից…

Սեպուհ Ապիկյան— Ահա և մոտեցավ կանանց միջազգային տոնն իր միամսյակով՝ մարտի 8-ից ապրիլի 7-ը, ևս մեկ գարուն… թեև ինքս ավելի շատ սիրել եմ մարտի 8-ը՝ որպես կանանց և աղջիկների, մայրերի և քույրերի, գեղեցիկ (թույլ) սեռի ներկայացուցիչների տոն, քան թե ապրիլի 7-ը, չնայած դեռ հարց է՝ նրա՞նք են գեղեցիկ և թույլ սեռը, թե՞ մենք՝ տղամարդիկ (կատակում է և ծիծաղում)… Ահա և բացվեց երկար սպասված գարունը՝ մեզ բերելով նոր շունչ, նոր հույսեր, վառ տրամադրություններ և ուրախ էմոցիաներ։ Հարգելի կանայք և աղջիկներ, մայրեր և քույրեր, սրտանց ուզում եմ հղել ձեզ իմ շնորհավորանքները և ցանկանալ, որ լինեք գարնան նման անուշաբույր, միշտ այդպիսի գեղեցիկ ու հմայիչ, ինչպես կաք և միշտ ուզում եմ տեսնել ձեր երջանիկ ժպիտը, և այն երբեք չպակասի ձեր դեմքից։ Ձեզ երկար կյանք, քաջ առողջություն, կանացի երջանկություն և սիրո խաղաղ օվկիանոս։ Սիրելիներս, շնորհավորում եմ ձեզ կանանց միջազգային տոնի և միամսյակի կապակցությամբ, իրոք որ առանց ձեր սեռի, մեր սեռը բանի պետք չէ…