Ողջ աշխարհում  դեկտեմբերի 20-ից տոնական եռուզեռ է: Մարդիկ սկսում են պատրաստվել Ծննդյան տոներին: Մենք էլ որոշել ենք միանալ նրանց ու armversion.com կայքը առաջիկա մեկ ամսվա ընթացքում թարմացնել ոչ ամենօրյա պարբերականությամբ:

Սակայն դա չի նշանակում, թե դուք չեք կարող ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՎԱՐԿԱԾ էլ.օրաթերթում կարդալ հետաքրքիր ու բովանդակալից տեղեկություններ ու հրապարակումներ: Ընդհակառակը` այս ընթացքում մեզ մոտ կգտնեք էքսկլուզիվ լուրեր: Հետևեք կայքին, այն խոստանում է թարմ նորություններ, ինչպես նաև շաբաթվա TY ծրագրերը:

Հովհաննիսյան Վարդիթեր, ծնված 1936 թ. հուլիսի 15-ին Երևանում: Ամուսնացել է ու, երեխա չունենալու պատճառով, բաժանվել, մերձավոր արյունակից հարազատներ չունի: Վերջին տարիներին աշխատել է ծննդատանը:
Ավտովթարի հետևանքով Վարդիթեր մայրիկը մի շարք վնասվածքներ է ստացել՝ ձեռքն է կոտրվել, նաև ոտքը, վնասվել է գլուխը, մեծ հեմատոմա է առաջացել գլխուղեղում: Վրաերթի ենթարկած վարորդը զանգահարել է ոստիկանություն, հայտնել պատահարի մասին, տեղափոխել հիվանդանոց և հոգացել բժշկական ծախսերը:

Ճիշտ է, էդպես էլ չի կարողացել պարզել, թե քրեական գործը ոնց են կարճել, բայց ըստ խնամողի՝ վերջին անգամ 300 դոլար է բերել տվել, ասել է, որ ինքն էլ ընտանիք, երեխեք ունի, ու որ սրանով սահմանափակվում է իր օգնության հնարավորությունը… Վարդիթեր մայրիկը դեռ ի վիճակի էր որոշում ընդունել ու ստորագրել է ինչ-որ փաստաթուղթ, որով ինքը վարորդից այլևս պարտք ու պահանջ չունի:

Բայց կինն այդպես էլ չի ապաքինվել՝ շաքար ունի, մինչև հիմա կոտրվածքները չեն կպչում, իսկ վիրահատությունների համար անհրաժեշտ ընդհանուր ցավազրկումների ու հեմատոմայի ֆոնին ինսուլտ է ստացել նոր տարուց առաջ ու չի ապաքինվում առ այսօր: Գտնվում է շատ ծանր վիճակում, պետական կամ հումանիտար և ոչ մի կառույց հանձն չի առնում լուծել հարցն ու տիրություն անել անօգնական վիճակում գտնվող ՀՀ քաղաքացուն:

Կարինեն Վարդիթեր մայրիկի մորաքրոջ թոռն է, խնամում է նրան առ այսօր: Կարինեն պատմում է. «Դե, առաջին անգամ որ ինսուլտը խփեց, նոր տարվա օրերն էին, շտապ օգնություն կանչեցի, դեռ չգիտեի՝ ինչ ա եղել: Եկան, ասեցին՝ հիմա տանենք հիվանդանոց, նոր տարի ա, բան, ո՞վ ա նայելու, ո՞վ ա հետևելու, լավ ա ցավազրկենք, թող մնա տանը, ես էլ համաձայնեցի: Հետո մի քանի անգամ էլի էր վատացել, էլի կանչել էի, մի անգամ ուզում էին տանեն, շաբաթ-կիրակի էր, էլի ասին՝ անտերություն ա լինելու, ես էլ մտածեցի՝ լավ ա ուրեմն՝ թող մնա տանը: Բայց ես ինքս եմ հիվանդ, ինքս երրորդ կարգի հաշմանդամ եմ, երիկամներս ու լյարդս վիրահատված են: Ինքն էլ հոգեկան անհավասարակշիռ վիճակում ա գտնվում, մեկ էլ տեսնում ես ՝ գոռգոռում ա, ինչ-որ վախեր ունի մեջը էդ վթարից հետո… Շատ ծանր ա իրան խնամելը, ֆիզիկապես էլ չեմ կարողանում, ուժս չի հերիքում, ինքը անկողնային ա… Փարոսի փողերն ուշացնում են, մի ամիս հետ ենք ընկել, բայց ապտեկան հո պարտքով փամփերս չի՞ տա, որ գնամ ուզեմ… Հոգեկանի համար բժշկի տված դեղն էլ վախենում եմ թե տամ՝ խմի… աչքերը կուլ են գնում, մարում ա, ես էլ վախենում եմ վատանա՝ չիմանամ… Ինքը շատ ծանր ա, շատ…»:

Հենց Կարինեն էլ դիմել է մեզ՝ օգնության ակնկալիքով:

Մենք սկսեցինք զանգահարել տարբեր կառույցներ՝ պետական, հասարակական, ու ողջը՝ ապարդյուն: Սոցապնախարարությունն ուղարկում է «Փարոս»՝ թղթեր դասավորելու, որից հետո սոցապնախարարությունում հերթագրման է դրվելու, ու «խնամյալը» պետք է սպասի՝ հայտնի չէ որքան, մինչև անկողնային հիվանդների խնամքի համար նախատեսված միակ կառույցը՝ 4-րդ գյուղի թիվ 1 տուն ինտերնատը, այլ կերպ ասած` ծերանոցի անկողնային բաժանմունքն ազատ տեղ կունենա հիվանդին ընդունելու համար:

Դիմել ենք նաև տնային խնամք իրականացնող ՀԿ-ներին ու ստացել ենք այս պատասխանը. «Մենք հիմա չենք կարող օգնել, մեր շահառուների ցուցակը սահմանափակ է ու լրացված է այսօրվա դրությամբ»:

Թաղային պոլիկլինիկան չունի «տնային խնամք», այլ ծառայություններ ևս չունի: Միայն երկարատև պայքարից հետո ուղեգիր է տվել Վերականգնողական կենտրոն տեղափոխելու համար:

«Հիվանդանոցում մենակ ավել ծախս պիտի լինի էլի, հետո էլ ասում են՝ մեկ ա չի բուժվելու, այսինքն՝ չի ապաքինվելու, ասենք՝ մի երկու շաբաթ էլ մնաց հիվանդանոցում, մեկ ա՝ էլի տուն պիտի գա, հո միշտ չեն պահելու…»:

Տիկին Վարդիթերը գոնե մեկն ունի կողքին, թեկուզ հեռու հարազատ-բարեկամ, իսկ ի՞նչ անեն այն տատիկներն ու պապիկները, ովքեր ոչ ոք չունեն, ո՞ւր են նայում սոցիալական ու մարդասիրական կառույցները: Սոցապ կառույցների մասին դեռ մի քաղցր խոսք լսած չկամ, դեռ մեկը չեղավ, որ ասի՝ դիմել եմ, աջակցել են, հարցը լուծվել է:

Միայն ուղարկում են սոցապից փարոս, փարոսից սոցապ, դու էլ՝ քաղաքացի, որ սովետի վախտով սովետի վախտ, սովետից էս կողմ էլ մեր վախտերը պահումներ են արել քո աշխատավարձից, հարկեր ես վճարել հենց էս օրվա համար՝ սպասիր, մինչև ծերանոցում տեղ ազատվի, մի մեռիր, սպասիր…

Չեմ հասկանում՝ էս պետությունն ո՞ւմ է պետք, ո՞վ է պետությունը, ո՞վ պիտի պատասխան տա մեր ծերերի ու երեխաների անտերության համար: Չգիտեմ, ինչով կվերջանա Վարդիթեր մայրիկի պատմությունը, կհաջողվի՞ նրան ինչ-որ կերպ օգնել:

Իսկ եթե, ասենք, նրան օգնեցինք, իսկ մյուսնե՞րը…

Քաղցկեղով հիվանդներ, որոնք պետական օգնություն են ստանում իրենց անհրաժեշտ բուժման մեկ տոկոսի չափով համարյա, մարդիկ, ովքեր հաշմված են՝ ազատամարտիկներ կամ կյանքի հաշմանդամներ, պլանային թանկարժեք վիրահատության կարիք ունեցող քաղաքացիներ, հեպատիտով հիվանդներ, ծերեր, երեխաներ, մեր ամենախոցելի հայրենակիցներ….

Yerevan City, Multi Group… ինքներդ լրացրեք ցուցակը և հակադրեք խեղճերին ու թշվառներին՝ կքոռանաք ախր կոնտրաստից…

Լուսինե Վայաչյան

Հ.Գ. Մեզ մոտ հարուստներ են ու աղքատներ, նրանք պիտի պահեն մեկ մեկու. հարուստը աղքատին՝ իր նյութականով, աղքատը նրան՝ իր աղոթքով: Այ, էս դեպքում միջին խավ կառաջանա, որը կարող է պահպանել ինքն իրեն. հարցի ամենաճիշտ լուծումն է սա, բայց լուծողը չկա:

«Հայաստանի Սփյուռքի նախարարությունն ամեն կերպ խրախուսելու է հայրենակիցների հայրենադարձությունը: Բայց այդ ծրագիրը չի նախատեսում միայն ֆիզիկական հայրենադարձություն: Հայը պետք է իր հայրենիք վերադառնա ոչ միայն մարմնով, այլեւ` հոգով, սրտով եւ մտքով»,- PanARMENIAN.Net- ին երեք տարի առաջ տված հարցազրույցում հայտնել էր սփյուռքի հարցերով նախարար Հրանուշ Հակոբյանը : «Մեր առաջին խնդիրը կայանում է նրանում, որ մենք բոլորս պետք է Հայաստանի սահմաններից դուրս ապրող մեր հայրենակիցներին հիշեցնենք, որ նրանք հայ են: Հենց այդ պատճառով էլ մենք այդպես խրախուսում ենք «Արի տուն» ծրագրի իրագործումը: Այդ ծրագրով մենք պլանավորում ենք իրականացնել սփյուռքի հայ երիտասարդության հայրենադարձը, եթե թեկուզ մի անգամ երիտասարդ հայը հայրենիք գա, նա կցանկանա հավերժ այստեղ մնալ եւ իր ներդրումն ունենալ իր երկրի զարգացման մեջ»:

2010թ. դեկտեմբերի 9-ին տարածված մի այլ հաղորդագրություն.

«Սփյուռքի նախարարությունը որոշել է խրախուսել հայրենադարձությունը, բայց ոչ զանգվածաբար: Հայաստանի սփյուռքի նախարարությունը կառավարության քննարկմանն է ներկայացրել հայրենադարձության մասին հայեցակարգը, որով նախատեսում է խրախուսել սփյուռքահայերի վերադարձը պատմական հայրենիք:

Հայեցակարգի հիմքում դրված չէ աշխարհասփյուռ հայության զանգվածային հայրենադարձության կազմակերպումը եւ այդ գործընթացի կանոնակարգումը: Հայեցակարգում սահմանվող դրույթները վերաբերում են այն հայերին, որոնք ցանկություն կհայտնեն բնակություն հաստատել Հայաստանում, լինեն դրանք անհատներ կամ ընտանիքներ: Նրանց հնարավորություն կտրվի պարզեցված կարգով Հայաստանի քաղաքացիություն ձեռք բերել: Հնարավոր է նաեւ սոցիալական աջակցության տրամադրում, զբաղվածության հարցի լուծում»:

Գոյություն ունեն զանազան ծրագրեր, որոնք հնարավորություն են տալիս այն երիտասարդներին, ովքեր ունեն հայկական արմատներ (որոշ ծրագրերում կարող են եւ չունենալ, բայց այդ դեպքում նրանք գալիս են սեփական միջոցներով), գալ Հայաստան ու տարբեր ՀԿ-ներում ու նմանատիպ կառույցներում, դպրոցներում որպես կամավորականներ աշխատանք տանեն, ասենք՝ թրենինգներ, դասախոսություններ, դասընթացներ, քաղաքն են մաքրում, մի խոսքով՝ ինչով կարողանում են «իրենց ներդրումն են ունենում իրենց երկրի զարգացման մեջ»: Այդ ծրագրերը վճարում են նրանց ճանապարհածախսը եւ հոգում որոշ դեպքերում նաեւ կացարանի ու սննդի մասին, բայց հիմնականում նրանք գոյատեւում ես սեփական միջոցներով:

Երիտասարդները ծանոթանում են Հայաստանին, նրանցից շատերն առաջին անգամ են գալիս Հայրենիք, շփվում տեղացիների հետ, ակտիվ մասնակցում այստեղի իրավապաշտպանական ակցիաներին, մի խոսքով՝ անցնում են իրենց կամավորությունն ու վերադառնում ով որտեղից եկել է:

Այս հինգ տարվա ընթացքում, որ ապրում եմ Երեւանում, շատ այդպիսի կամավորականներ եմ հանդիպել: Վերջերս էլ նկատել եմ մի օրինաչափություն. կամովորականությունը կարող է դառնալ քրոնիկ, այսինքն՝ մի անգամ գալով Հայաստան երիտասարդները զանազան ճանապարհներ են փնտրում Հայաստան վերադառնալու, նրանց դուր է գալիս այստեղի կյանքը, փոքր տարածությունները, մարդկային անմիջականությունը, այն ամենը ինչ կորսվել է մեծ քաղաքակրթության մեջ:

Նրանցից շատերն իմ ընկերներն են՝ Մելանին Կանադայից, Մելինեն Ֆրանսիայից, Միլենան ԱՄՆ-ից ու էլի շատ կան, ուղղակի նրանց եմ ընտրել հարցերս տալու համար՝ ինչո՞ւ են նրանք ուզում մնալ Հայաստանում եւ ի՞նչն է դա բարդացնում ու երբեմն դարձնում անհնարին:

Մելանին ու Մելինեն տեղի հայերենը վատ գիտեն, ու չնայած նրան, որ շատ լավ տիրապետում են անգլերենին եւ ֆրանսերենին, միեւնույն է, արեւելահայերենի մակարդակը չի բավարարում ասենք՝ թարգմանչի աշխատանք գտնելու համար:

Մելանին կամավորական է եղել Կանանց Ռեսուրսային Կենտրոնում, մեկնել է Շուշիի կանանց օգնելու, 6 ամիս այստեղ մնալուց հետո վերադարձել է Կանադա ու աշխատում է այնտեղ, որպեսզի փող հավաքի ու գա, ասում է՝ «Հայաստանի համար մի լավ բան անեմ», արդեն բավականին հավաքել է, մարտին կգա: Մելանին ասում է. «Կանադան հարուստ երկիր է, բարեկեցիկ, բայց կյանքը ապահով է ու ձանձրալի այդ ապահովության մեջ, մարդիկ քիչ են շփվում, միայն ակումբներ ու դիսկոտեկներ են հաճախում, չկա Հայաստանի պես, որ հյուր գնաս հաճախ: Մարդիկ Հայաստանում ավելի ջերմ են, նրանք իրական բողոք ունեն, իսկ Կանադայում՝ ոչ: Ես իմ Կանադայի ընկերներից շատերին ամիսներով չեմ տեսնում, ու ընկերությունն էլ այլ տիպի է, մի տեսակ անհոգի: Հայաստանն ուրիշ է, սիրում եմ ավելի շատ քան Կանադան, կուզեմ ապրել Հայաստան, գործ լիներ մենակ»:

Մելինեն Ֆրանսիայից է, բանասիրություն եւ բեմարվեստ է ուսումնասիրել Ֆրանսիայում,  Հայաստանում է արդեն մեկ տարուց ավել, հայերեն էր եկել սովորելու, ուզում է ավելի երկար մնալ: Ասում է. «Էստեղ ու Ֆրանսիայում կան նույն խնդիրները, նաեւ՝ տարբեր են: Ես ավելի լավ եմ հասկանում Ֆրանսիայի խնդիրները, որովհետեւ այնտեղ եմ մեծացել, բայց այստեղի պրոբլեմները՝ մարդու իրավունքների հետ կապված, ինձ  ոգեշնչում են պայքարել այդ ամենը շտկելու համար, ու ես կուզեմ մնալ Հայաստանում, որպեսզի ինչ-որ բան փոխեմ դեպի լավը, լինի դա արվեստում, թե հասարակարգում»:  Իր սեփական թատրոնն է բեմադրում Մելինեն տարբեր տեղերում, տանը աշակերտներ է պարապում, բայց, միեւնույն է, առանց ծնողների օգնության չի կարող գոյատեւել այստեղ: «Էստեղ մարդիկ ավելի մարդամոտ են, հեշտ են գնում կոնտակտի, հեշտ են շփվում: Օրինակ, թատրոնի համար, երբ մարդիկ եմ փնտրում, շատ հեշտ համաձայնվում են համագործակցել: Նաեւ կան շատ «դատարկ» տեղեր, հենց այդ նույն թատրոնի մեջ, ուր ես կարող եմ գործել», ասում է Մելինեն:

Միլենան ԱՄՆ-ից է, ծնվել է Հայաստանում, 10 տարեկանում ընտանիքի հետ արտագաղթել են ԱՄՆ, քոլեջում ուսումնասիրել է իրավունք ու ստեղծագործական գրականություն, եկել է «Դեպի Հայք» ծրագրով հոկտեմբերին, ուզում է մնալ Հայաստանում որքան հնարավոր է երկար ժամանակ:

«Ամերիկայում ես կորցնում եմ իմ լեզուն, ես զգում եմ, որ աստիճանաբար անգլերենն ինձ համար դառնում է առաջնային, ու դա ինձ անհանգստացնում է: Քանի որ ես ապրում եմ մեծ մեգապոլիսում՝ Նյու Յորքում, ուր կյանքը շատ արագ է ընթանում, երբեմն կորում եմ այդ եռուզեռի մեջ: Այստեղ ես ինձ ավելի հանգիստ եմ զգում, չնայած լինում է եւ հակառակը, բայց ես ուզում եմ փորձել այլ կերպ ապրել: Ես չեմ ուզում «գժանոցում» ապրել: Ինչպես առաջ սովետի քարոզչամեքենան էր մատուցում մնացած աշխարհը իր քաղաքացիներին, այնպես էլ այսօր դա անում է ԱՄՆ կառավարությունը, երբ դու չգիտես թե իրականում ի՞նչ է կատարվում աշխարհում, չես տեսնում ռեալ պատկերը: Ես ուզում եմ ճանաչել Հայաստանը, որտեղից ինձ տարել են ծնողներս, միայն թե, լավ կլիներ ստանալ ինչ-որ պետական աջակցություն, գոնե աշխատանքի հարցով օգնեին, ես կմնայի հաստատ»,- ասում է Միլենան:

Հիմա ո՞նց հասկանալ. Սփյուռքի Նախարարությունը զանազան «հայեցակարգեր» է մոգոնում «հայրենադարձությունը խրախուսելու համար», իսկ երբ երիտասարդները իրենք իրենց ոտով գալիս են Հայաստան ու ուզում են մնալ այստեղ, ոչ մի առաջարկ չի անում: Նրանց բերող կազմակերպություններն են սեփական նախաձեռնությամբ թափուր աշխատանքային տեղերի մասին տեղեկատվություն տարածում կամավորականների շրջանում, ոմանք այդ կերպ հնարավորություն են ստացել աշխատանք գտնելու ու մնալու Հայաստանում: Բայց այդ ամենը պետք է լինի պետական մակարդակով, պետք չէ հայտնագործել հեծանիվ, եթե այն արդեն կա: Պետք չեն  «հայեցակարգեր հայրենադարձությունը խրախուսելու համար», ընդամենը պետք է այն երիտասարդներին, ովքեր ցանկություն ունեն մնալու ու նպաստելու մեր երկրի բարգավաճմանը, մանավանդ՝ մարդու իրավուքների ամրապնդման հարցում, քանի որ նրանք ավելի քաղաքակիթ երկրներում են մեծացել ու ունեն ավելի մեծ արդարության պահանջ: Իսկ գուցե՞ հենց այդ ազատամտությունն ու իրենց իրավունքների գիտակցումն է, որ հեչ ձեռք չի տալիս մեր իշխանավորներին, գուցե՞ վախենում են, որ հանկարծ Հայաստանը կպարարտեցվի ուսյալ ու բանիմաց, իրենց արժանապատվություն  ու իրավունքները գնահատող ու պաշտպանող երիտասարդներով, ու ոնց կլինի, մեկ էլ ու հանկարծ նրանց այլախոհութունը կսասանի ավազակապետությունը:

Երբ լինում են ընտրություններ՝ նախագահական հիմնականում, ես չեմ գնում քվեարկության, որովհետեւ չկա իմ թեկնածուն: Իսկ իմ թեկնածուն հավանաբար պետք է լինի նրանցից՝ նա եվրոպական կամ ամերիկյան կրթություն է ստացել, կամ ծնվել ու մեծացել է այնտեղ, կամ վաղ հասակում արտագաղթել, նրա ուղեղը մաքուր է տեղի ներքաղաքական խաղերից, նրա արժեքները համամարդկային են, նա սիրում է Հայաստանը, նա ուզում է, որ հայերը լավ ապրեն, նա գալիս է Հայաստանը փրկելու:

Սփյուռքի Նախարարության  Աստծու տվածի վրա թքելու տեմպերով իմ թեկնածուն դեռ շուտ չի հայտնվի, ուրեմն՝ ձայնս էլի կկեղծեն, ու հայրենադարձությունն իրապես խրախուսելու փոխարեն բոլոր կանայք իրենց աղջիկներին կկոչեն Անի, իսկ տղաներին՝ Վան: Հա ու մեկ էլ անհեթեթ ու անօգուտ հազարավոր դոլարանոց սեմինարներ կանցկացնեն «Կնոջ դերը Սփյուռքի ամրապնդման գործում»: Իսկ էդ երիտասարդները՝ ի՞նչ կա որ, ջահել են, թող գնան փող աշխատեն, գան ստեղ նայեն սարերին ու ծախսեն էդ փողը:

ՊԵԿ –ում հետաքրքիր աժիոտաժ է. մեր ունեցած տեղեկություններով այստեղ վերակազմավորման գործընթացի նմանվող իրադարձություններ են զարգանում: Բանն այն է, որ կառույցում ազատման դիմում են գրել տվել համարյա բոլոր աշխատակիցներին: Թե ինչով է դա պայմանավորված, ՊԵԿ-ից հնարավոր չեղավ պարզել. այստեղ կարծես խուսափում են ուղիղ պատասխանից: Մամուլի բաժնի աշխատակիցներն ասում են, որ հարցի միակ իրավասու պատասխանողը`ՊԵԿ մամուլի ծառայության ղեկավարն է, որն էլ երկու օր շարունակ իր ոչ բջջային ,ոչ քաղաքային հեռախոսազանգերին չի արձագանքում:

Մեզ մնում է ենթադրություն անել. Վերադասավորումը գուցեև պայմանավորված է 2010 թ. «Հարկերի մասին» օրենքում կատարված փոփոխությամբ, որով ՊԵԿ-ն իրավասու է որոշ ռիսկային ընկերություններում նշանակել ներկայացուցիչ, որն ընթացիկ հսկողություն է իրականացնելու: Օրերս Պետեկամուտների կոմիտեն արդեն կառավարության հաստատմանն է ներկայացրել այն ընկերությունների ցանկը, որտեղ պետք է նշանակվեն հարկային մշտական ներկայացուցիչներ:

Ավելին` 2010 թ. այդ ցանկում առկա էր ընդամենը 24 ընկերություն, 2012 թ. նախատեսվում է դրանց թիվը հասցնել 37-ի: Այս հանգամանքը գուցև պայմանավորված է 2012 թ. պետական բյուջեի հարկային եկամուտների պլանի 101 մլրդ դրամով ավելացմամբ: Նախորդ ցանկի համեմատ կատարվել են նաեւ մի շարք փոփոխություններ. մասնավորապես ավելացվել են շինարարական բիզնեսի ներկայացուցիչներ:

Ցանկում են հայտնվել նաև մի շարք խոշոր հանքարդյունաբերական ընկերություններ` Զանգեզուրի եւ Ագարակի պղնձամոլիբդենային կոմբինատները, «Գեո Պրո Մայնինգ գոլդը», «Դինո Գոլդ Մայնինգ Քամփնին»: Ինչպես նաև խոշոր ընկերություններ` «Մանանա գրեյն», «Մանչո գրուփ»,  «Ջերմուկ գրուփ»:

Սա իհարկե, զուտ հնարավոր վարկածներից մեկն է և ոչ առաջիններից:

Էջմիածնի վերջին գյուղում՝ Լեռնամերձում, Լենինը միշտ կենդանի է։

Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության պետական հանձնաժողովը (ՏՄՊՊՀ) հայտարարել է, թե աննախադեպ չարաշահումներ է հայտնաբերել կաթնամթերքի շուկայում: Գովազդային հոլովակ հիշեցնող այս հայտարարությունը, նոր տարվա շեմին, բոլորովին էլ չի մխիթարում սպառողին:

Սննդի անվտանգության տեսչությունից տեղեկացրեցին, որ իրենք ստուգումներ են կատարել կաթնամթերք արտադրող ընկերություններում, ուր արձանագրվել են մի շարք խախտումներ` մասնավորապես, այս պահին հայտնի է «Աշտարակ կաթ»,«Թամարա» և « Անի» ընկերության կատարած խախտումները: «Անկախ ամեն ինչից, սննդի անվտանգության նկատառումով , մինչև տարեվերջ ստուգումներ ենք իրականացնելու բոլոր խոշոր կաթնամթերք արտադրողների մոտ», -ասաց ծառայության մամլո պատասխանատու Բաբկեն Պիպոյանը:

Վաղը`դեկտեմբերի 16-ին, ՏՄՊՊՀ-ում տեղի կունենա նիստ, որի ընթացքում կհրապարակվեն կաթնամթերքի շուկայում հարուցված վարչական վարույթի արդյունքները, այս մասին հայտնում են Հանձնաժողովի մամուլի ծառայությունից, նախապես հայտարարվելով, որ վերոնշյալ շուկայում կատարված ուսումնասիրությունների ընթացքում բացահայտվել է, որ մի քանի խոշոր տնտեսվարողներ իրենց գործունեության ընթացքում թույլ են տվել բնույթով աննախադեպ եւ օրենսդրության խախտման տեսանկյունից լուրջ չարաշահումներ:

Ոստիկանության աշխատակիցները քիչ առաջ ձերբակալել են Ազգային ժողովի նախկին պատգամավոր, «Լեդի Հակոբ» մականունով հայտնի Հակոբ Հակոբյանի եղբորորդուն՝ Ստեփան Հակոբյանին։ Այս լուրը հաստատել է նաև ոստիկանությունը:

Մեր ունեցած տեղեկություններով Ստեփան Հակոբյանը 2006-ից գտնվում էր հետախուզման մեջ: Նա կասկածվում էր Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքի նախկին թաղապետ Վահան Զատիկյանի որդու` Սեդրակ Զատիկյանի սպանության գործով:

Ձերբակալման մասին այլ մանրամասներ այս պահին չեն հաղորդվում։

Հիշեցնենք, որ դեպքը տեղի է ունեցել 2006-ի հունիսի 22-ին Երեւանի Սեբաստիա եւ Տիչինա փողոցների խաչմերուկում: Անձը շատերի կյանքի համար վտանգավոր եղանակով սպանելու դիտավորությամբ ինքնաձիգից կրակահերթ էր արձակել «Բրաբուս-Մերսեդես» մակնիշի 10 ՏՏ 045 պետհամարանիշի մեքենան վարող 26-ամյա Սեդրակ Զատիկյանի վրա: Սեդրակը Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքի նախկին թաղապետ, արժանահիշատակ Վահան Զատիկյանի ավագ որդին է: Արձակված կրակահերթի հետեւանքով վերջինս, ինչպես նաեւ պատահական անցորդ Կարինե Սարգսյանը (1969 թ. ծնված) ստացած հրազենային վնասվածքներից տեղում մահացել են:

Իրավապահները դեպքի վայրում հայտնաբերել ու առգրավել էին 24 պարկուճ, որոնք արձակված են եղել միեւնույն զենքից: Սպանված Ս. Զատիկյանի վրա, նախնական վարկածով, ստուգողական կրակոց է արձակվել նրան հետապնդող մեքենայից: Ընդ որում, ականատեսների ասելով, Ս. Զատիկյանի մեքենայում եղել են եւս երկու հոգի, որոնցից մեկը մարմնական վնասվածք է ստացել, իսկ մյուսը` դիմել է փախուստի, եւ նրա անձը ևս պարզված չէր:

Հետախուզում է հայտարարվել Ս. Զատիկյանի ավտոմեքենային հետեւած ջիփերից միայն մեկի՝ 10… 050 պետհամարանիշով, ավտոմեքենայի նկատմամբ :

Կատարվածի առնչությամբ առավել ամբողջական տեղեկություն տրամադրելու նպատակով մասնակի կրճատումներով  հրապարակում ենք Նաիրա Մամիկոնյանի հոդվածը, գրված դեպքին հաջորդող օրերին.

Ոչ պաշտոնական շրջանակներում շրջանառվող վարկածներից ամենահիմնականը կապվում էր դեռեւս 2003թ. մարտի 31-ից սկսված Սեդրակ Զատիկյանի եւ Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքից ընտրված ԱԺ պատգամավոր Հակոբ Հակոբյանի եղբոր՝ Սիմոն Հակոբյանի որդու՝ Վարդան Հակոբյանի միջեւ ծագած լարվածության ու դրա նախապատմության հետ: Ըստ այդմ, երկու երիտասարդների՝ Վարդան Հակոբյանի ու Սեդրակ Զատիկյանի հարաբերությունները սկսել էին լարվել դեռեւս 2003-ի խորհրդարանական ընտրությունների քարոզարշավի օրերին։ Թիվ 11 ընտրատարածքում իր թեկնածությունը դրած Հակոբ Հակոբյանի եղբորորդին՝ Վարդան Հակոբյանը եւ այս «ճամբարի» այլ ներկայացուցիչներ սկսել են աշխատել հարեւան՝ թիվ 10 ընտրատարածքում առաջադրված Վահան Զատիկյանի եղբոր՝ Վարազդատ Զատիկյանի մրցակից Սմբատ Այվազյանի օգտին: Մոտ մեկամյա «սառը պատերազմի» ընթացքում երկու կողմից էլ եղել են փոխադարձ խայթոցներ, սակայն առաջին լուրջ բախումը տեղի է ունեցել 2004թ.-ին` Օպերայի մերձակայքում: Գիշերային ակումբներից մեկում հանդիպել են Վարդան Հակոբյանը՝ իր ընկերներով, եւ Սեդրակ Զատիկյանը՝ իր ընկերների հետ, որոնցից մեկն էլ ՀՀ զինված ուժերի զորամասի հրամանատար Մուշեղ Բաբայանի (ջերմուկցի Համո) որդին է: Ըստ մեր աղբյուրի, այդ ժամանակ բախումը հրահրել էր Վարդան Հակոբյանի «թիմը» եւ քանակական գերազանցությունը օգտագործելով՝ մարմնական վնասվածքների աստիճանի ծեծել «հակառակորդին»: Ասում են, որ տեղի ոստիկանները վերջում փորձել են կանխել դեպքը, բայց քանի որ ծեծողների մեջ է եղել ՀՀ ոստիկանությունում ոչ ցածր պաշտոն զբաղեցնող մեկի որդին, վերջիններս չեն էլ արձանագրել դեպքը եւ դեռ հասարակական կարգը խախտողներին են վերադարձրել «առգրավված» մահակները:

Սրանից հետո հարցը «խաղաղ բանակցություններով» լուծելու փորձ են արել Մուշեղ Բաբայանը, ՊՆ փոխնախարար Մանվել Գրիգորյանի որդին (վերջինս Հակոբ Հակոբյանի փեսան է եւ Սեդրակ Զատիկյանի մտերիմ ընկերը), նաեւ Հակոբ Հակոբյանն էր ե՛ւ այն ժամանակ, ե՛ւ դրանից հետո փորձել կարգի հրավիրել իր զարմիկին, սակայն՝ ապարդյուն: Վ. Հակոբյանն ու նրա ընկերները ծեծել էին Սեդրակ Զատիկյանի ընկերներից մեկին: Հենց այս դեպքից հետո էլ Զատիկյանների «թիմը» հակահարված էր հասցրել Վարդան Հակոբյանին ու նրա ընկերներին:

2004թ. ապրիլի 1-ին, ժամը 16.00-ին, «Մալաթիա» բուժկենտրոնից ոստիկանության Մալաթիա բաժին ահազանգ էր ստացվել, որ ձախ ձեռքի եւ աջ ոտքի հրազենային վնասվածքներով իրենց մոտ է տեղափոխվել 1982թ. ծնված Նարեկ Խաչատրյանը եւ գլխի կոտրվածքով՝ 1980թ. ծնված Վարդան Հակոբյանը:

Ըստ պաշտոնական աղբյուրի, պարզվել էր, որ նույն օրը Մալաթիա փողոցում խուլիգանական դրդումներով տեղի ունեցած վիճաբանության ժամանակ Վ. Հակոբյանին մարմնական վնասվածքները հասցրել էին Սեդրակ եւ Անդրանիկ Զատիկյանները: Վերջիններս իրենց մոտ եղած ինքնաձիգից եւ «Մակարով» տիպի ատրճանակից կրակել էին ու ծեծել Վ. Հակոբյանին ու նրա ընկերոջը: Այն ժամանակ իրավապահները միջոցներ էին ձեռնարկել Զատիկյան եղբայրներին եւ հանցագործության մյուս մասնակիցներին հայտնաբերելու ուղղությամբ, բայց ինչպես պարզվում է՝ այդպես էլ ի հայտ չէին բերել, մինչեւ օրերս տեղի ունեցած ողբերգությունը: Այն ժամանակ տեղեկություններ կային նաեւ, թե սույն միջադեպի այլ մասնակիցներից մեկն էլ եղել էր ՀՀ ՊՆ փոխնախարար, ԵԿՄ վարչության նախագահ, գեներալ-լեյտենանտ Մանվել Գրիգորյանի որդին, ով տուժած Վարդան Հակոբյանի հետ վաղուցվանից ինչ-ինչ պրոբլեմներ է ունեցել:

Մեր աղբյուրները համարյա պնդում են, որ օրերս տեղի ունեցած «ռազբորկան» հենց այս վաղեմի պատմության շարունակությունն է, առավել եւս, որ, ըստ որոշ ու չճշտված տեղեկությունների, ողբերգության նախօրեին դարձյալ ինչ-ինչ «ռազբորկաներ» են եղել Ս. Զատիկյանի մասնակցությամբ:

Կան նաեւ այլ վարկածներ, որոնցից մեկով՝ Ս. Զատիկյանն ինչ-որ մեկին գումար է պարտք եղել ու չի վերադարձրել, եւ իբր, նրան օր առաջ զգուշացրած են եղել, որ եթե գումարը չվերադարձնի՝ կսպանեն: Սակայն քննությունը վարող Երեւանի դատախազությանը մոտ կանգնած մեր աղբյուրների փոխանցմամբ, բացի վերը ներկայացված վարկածից, քննարկվում է նաեւ երկրորդ՝ հիմնական վարկած, որը կապված է Վահան Զատիկյանին, իսկ այսօր արդեն Սեդրակ Զատիկյանին պատկանող «Փարոս» ռեստորանի շուրջ ծագած վեճի հետ: Ըստ այդ վարկածի, մոտ մեկ շաբաթ առաջ Սեդրակ Զատիկյանը ԵԿՄ-ում հանդիպել է ԵԿՄ նախագահ Մանվել Գրիգորյանի հետ, որտեղից նրանք գնացել են Արշալույս գյուղում գտնվող սաունան, որտեղ էլ, իբր, Մ. Գրիգորյանը Սեդրակին առաջարկել է «Փարոսը» վաճառել իրեն, ինչին վերջինս չէր համաձայնել: Դատախազությունում չեն բացառում, որ սա նույնպես կարող է լինել տեղի ունեցածի մոտիվը:

Այս պահին «Արմենիա» բժշկական կենտրոնի սուր թունավորումների բաժանմունքում է  գտնվում, այսօր մարդու իրավունքների պաշտպանին դիմած 64 ամյա Անահիտ Վարդանյանը, որը  Կարեն Անդրեասյանի աշխատասենյակում ինքնասպանության փորձ է կատարել խմելով շշով իր հետ տարած  պերեկիսը: Նա ՄԻՊ-ին դիմում էր բերել, որում պատմել էր իր ծայրաստիճան ծանր վիճակի մասին. թե ինչպես են կտրել իր սոցիալական նպաստը, որ ինքը 2-րդ կարգի հաշմանդամ է,ամուսինը ևս հիվանդ է, իսկ աղջիկը ծանրաբեռնված է ու չի կարող հոգալ իրենց մասին, ու թե ինչպես, ոչ մի կառույց չի ցանկանում լսել իրեն և լուծում տալ իր խնդիրներին:

Շտապօգնության բժիշկները տեղում  առաջին օգնությունն են ցույց տվել կնոջը, ապա տեղափոխել հիվանդանոց: Այժմ կնոջ կյանքին վտանգ չի սպառնում, սակայն նրա վիճակը բավարար համարել չի կարելի:

Ոստիկանները առգրավել են պերեկիսի շիշը: Հանգամանքները պարզվում են:

կամ ինչպես «սկումբրիևիչները» գրպանեցին 60 միլիոն դոլար…
Պարոն վարչապետ, իմ նախորդ ֆաքսերում ձեզ նախազգուշացնում էի, որպեսզի լուրջ պատրաստվեք «հարցաքննությանը», բայց դրա փոխարեն իմ դեմ զինվորիկներ եք ուղարկում, որոնք ավելի շուտ շոումենների տպավորություն են թողնում (խոսքս քաղաքական անտունիներ Հ.Ավետիքյանի և Է.Անտինյանի մասին է): Ասեմ նաև, որ լրագրողներն ասում էին, որ նրանց կազմակերպած «միավորման» ֆուրշետի ուտելիքից կաուչուկի հոտ էր գալիս… Ձեր պահվածքը «խոսում» է այն մասին, որ լուրջ չեք վերաբերվում ձեր ապագային կամ թերահավատ եք իմ ուսումնասիրությունների արդյունքներին:

Լավ, ասենք նրանք ինձ վիրավորեցին և վարկաբեկեցին ՀՌԱԿ-ը, ասեցին` իբր ես վատ մարդ եմ, հետո՞… բայց դրանից չբացահայտվեց չէ՞, թե ուր է կորել «Նաիրիտի» «վաճառքից» գոյացած 31 միլիոն դոլարը, կամ գործարանի պայթյունից առաջ որտեղի՞ց հայտնվեց 35 միլոն դոլարը և ո՞ւր այն «ուղղորդվեց», կամ ինչո՞ւ է «Նաիրիտ»-ը 12 միլիոն դոլարով գնում մեկ այլ գործարան, որն իրեն պետք չէ, կամ ինչպե՞ս է ստացվում, որ պարսկական ընկերությունը հաղթում է դատն ընդդեմ «Նաիրիտի» և չի պահանջում 13 միլիոն դոլարը:

Այն, ինչ կներկայացնեմ ստորև իսպառ կվերացնի թերահավատությունը և կսթափեցնի ձեզ ու համոզված եմ, որ այսուհետև կլծվեք ձեր պաշտպանական ճառը գրելու գործին հենց այսօրվանից:

Եվ այսպես, ինչպես խոստացել էի` այսօր հատելու ենք 100 միլիոն դոլարի «սահմանը» և որքան էլ ՀՀ Կառավարության ներկայացուցիչները մամուլին ներկայացնում էին, թե «Նաիրիտի» սեփականատեր «Ռայնովիլ փրոփերթի լիմիթեդ» ընկերությունն իր արտադրած կաուչուկը Հայաստանից արտահանել է մեկ տոննայի դիմաց առավելագույնը 2500-2700 դոլար արժեքով և հարկերը վճարվում էր այդ գումարի կտրվածքով, քանի որ իբր շուկայական արժեքը դա է և «խորհուրդ» էին տալիս «ուրիշի ջեբի լոբիները չհաշվել», այնուամենայնիվ ինձ հաջողվեց պարզել, թե կաուչուկ սպառող ռուսական ընկերություններն ինչ արժեքով են գնել «Նաիրիտի» արտադրանքը «միջնորդ» կազմակերպություններից 2006-2009 թթ. ընկած ժամանակահատվածում: Այդ կազմակերպություններից են բաշկիրական «Վիմպել» ձեռնարկությունը, Չեբոկսարի քաղաքի «Չապաևի անվան արտադրական ձեռնարկությունը» և Օրենբուրգ քաղաքի «ՕՌՏ» ձեռնարկությունը:

Իմ ուսումնասիրությունները պարզեցին, որ ՀՀ կառավարության ներկայացուցչի հայտարարած 2500-2700 դոլար մեկ տոննայի դիմաց շուկայական արժեքը չի համապատասխանում իրականությանը, քանի որ բաշկիրական «Վիմպել» ձեռնարկությունը «Նաիրիտի» արտադրանքը «միջնորդներից» գնել է ստորև ներկայացված արժեքներով.

2006 թվականին – 111.000 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-27 ռուբ.) կազմում է 4100 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2007 թվականին – 113.000 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-25 ռուբ.) կազմում է 4500 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2008 թվականին — 188.800 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-24 ռուբ.) կազմում է 7800 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2009 թվականին — 180.000 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-30 ռուբ.) կազմում է 6000 դոլար գումար մեկ տոննայի դիմաց:

Չեբոկսարի քաղաքի «Չապաևի անվան արտադրական ձեռնարկությունը» «Նաիրիտի» արտադրանքը «միջնորդներից» գնել է

2006 թվականին – 110.000 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-27 ռուբ.) կազմում է 4000 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2007 թվականին – 130.000-ից մինչև 164.000 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-25 ռուբ.) կազմում է 5200 — 6500 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2008 թվականին — 188.800 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-24 ռուբ.) կազմում է 7800 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2009 թվականին — 188.800 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-30 ռուբ.) կազմում է 6200 դոլար գումար մեկ տոննայի դիմաց:

Օրենբուրգ քաղաքի «ՕՌՏ» ձեռնարկությունը «Նաիրիտի» արտադրանքը «միջնորդներից» գնել է`

2006 թվականին – 110.000 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-27 ռուբ.) կազմում է 4000 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2007 թվականին – 130.000-ից մինչև 165.000 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-25 ռուբ.) կազմում է 5200 — 6500 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2008 թվականին — 188.800 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-24 ռուբ.) կազմում է 7800 դոլարից առավել գումար մեկ տոննայի դիմաց,

2009 թվականին — 188.800 ռուբլով, որն ըստ այդ տարվա դոլար/ռուբլի միջինացված կուրսի (1$-30 ռուբ.) կազմում է 6200 դոլար գումար մեկ տոննայի դիմաց:

Սույն «ֆաքս-4»-ին կից ներկայացնում եմ վերը նշված կազմակերպությունների կողմից տրամադրված փաստաթղթերը ( JPG տարբերակով):

Հարց 1. Ի մի բերելով այս «Ֆաքս-4»-ում ներկայացված ուսումնասիրությունները, ձեզ համար (որպես «Նաիրիտ» գործարանի 10 տոկոս պետական բաժնեմասի հիմնական պատախանատու) արդյո՞ք պարզ չի, որ 2006 – 2010 թթ. ժամանակահատվածում «Նաիրիտ» գործարանի կողմից արտադրված մոտ 30.000 տոննա պատրաստի կաուչուկը Հայաստանից արտահանվել է «Ռայնովիլ փրոփերթի լիմիթեդ»-ին և այլ «սկումբրիևիչյան» կազմակերպություններին, որի արդյունքում նրանք մեկ տոննայից ստացել են նվազագույնը 2000 դոլար գերշահույթ, իսկ պարզ հաշվարկի դեպքում ստացվում է 60 միլիոն դոլարին համարժեք գերշահույթ (կրկնում եմ նվազագույնը): Եվ սա այն պարագայում, երբ «բարիք ստեղծող»` «Նաիրիտ» գործարանում կյանքի համար վտանգավոր թունավոր արտադրամասերում աշխատող բանվորները ամիսներով աշխատավարձ չէին ստանում, իսկ ստացածներն էլ զուտ գոյությունը պահպանող սիմվոլիկ գումար էր:

Հարց 2. Ձեր եղբայրը, որը զբաղեցնում է «Նաիրիտ» գործարանի կոմերցիոն հարցերով փոխտնօրենի պաշտոնը տեղյա՞կ չէր կաուչուկ սպառող կազմակերպություններից, որպեսզի «Նաիրիտի» արտադրանքը առանց միջնորդի առաքվեր նրանց և բարձր շահույթներն էլ ուղղորդվեին Հայաստան:

Հարց 3. Դուք, որպես ՀՀ վարչապետ հաշվե՞լ եք, թե՞ «Նաիրիտ» գործարանի արհեստականորեն վնասով աշխատացնելու պարագայում որքա՞ն է տուժել ՀՀ պետական բյուջեն … այսինքն` ու՞մ եմ հարցնում…

Հաջորդ «ֆաքսով» դեռ կանդրադառնամ գործարանի ուռճացված աշխատավարձի ֆոնդին և ՀՀ Նախագահից մի քանի անգամ բարձր աշխատավարձ ստացող ձեր փոխտնօրեն եղբոր ու նրա «շրջապատի» գործունեությանը:

Իսկ այժմ մեկ անգամ ևս հորդորում եմ առավել լուրջ նախապատրաստվել «հարցաքննությանը»: Իսկ եթե չեք հասցնում, ապա մի ամաչեք, ասեք և ես կերկարաձգեմ «ֆաքսերի» հրապարակման պարբերականությունը:

ՀՀ քաղաքացի Հարություն Առաքելյան

Համատեղությամբ՝ Աշխարհասփյուռ Ռամկավար Ազատական Կուսակցության գործադիր-փոխատենապետ, ՀՌԱԿ ատենապետ