Առավոտ թերթի գլխավոր խմբագիրն այսօրվա համարում գրել է. «Եվ այսպես, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, ևս մեկ անգած ցույց տալով, որ քաղաքական ամբիցիաները նրա համար երկրորդական են, հանեց իր անունը թիվ 7 ընտրատարածքի մեծամասնական թեկնածուների ցուցակից. Պատկերացնո՞ւմ եք, եթե չհաներ, ինչ էին նրա հետ անելու ՀԱԿ-ականները` իրենց մշակութային մակարդակին և ընտանեկան դաստիարակությանը համապատասխան` «հաճախորդ», «դհոլ» և «ախք» որակումները առավել մեղմ կթվային: Պարոն Հովհաննիսյանի այս քայլը ես գնահատում եմ որպես իր անձնական որակների դրսևորում, ոչ թե իր կուսակցության դիրքորոշման արտահայտություն: Որովհետև նրա կուսակիցներն այլ ընտրատարածքներում, օրինակ` Զարուհի Փոստանջյանը, նույն բանը չեն անի: Դե, իսկ ՀԱԿ-ից նման բան ընդհանրապես հնարավոր չէ սպասել, որովհետև, ինչպես հայտնի է, հենց նրանք են ամենաճիշտը և ամենաընդդիմադիրը: Այդ դիրքերից շանտաժը, բնականաբար, շարունակվելու է. «Եթե դու այսինչ բանը չանես, ես կասեմ, որ դու այսինչն ես»:
Իշխանությանը հենց դա է պետք` այս մանկապարտեզային մակարդակի փոխադարձ խայթոցները ընդդիմադիրների միջև, որը իշխանական քարոզչությունը անհրաժեշտության դեպքում կուռճացնի տիեզերական մասշտաբների, իսկ ՀՀԿ ցուցակում հատուկ ընդգրկված են մի քանի հոգի, որոնց հիմնական գործառույթը, կարծում եմ, առաջին նախագահի և նրա զինակիցների հասցեին «փիս-փիս» բաներ ասելն է լինելու: Նման դատարկ բաներով հասարակությանը զբաղեցնելը, հավանաբար, միանգամայն տեղավորվում է ընտրարշավի իշխանական սցենարի մեջ: Իր նշանակությամբ նման բանավեճը չի տարբերվելու ՀՀԿ-ի կամ ԲՀԿ-ի նախընտրական միջոցառումների ժամանակ զանազան աստղերի երգուպարից:
Մինչդեռ ես կցանկանայի, որ ընտրական պրոցեսի հարգարժան մասնակիցները բանավիճեին իրականում գոյություն ունեցող տնտեսական, սոցիալական, իրավական, մշակութային խնդիրների մասին: Թերևս որպես շոու դա այնքան էլ զվարճալի չէ, բայց համաձայնեք, որ Հայաստանի բնակչության մեծամասնության վիճակը նույնպես զվարճանալու տեղիք չի տալիս: Լուրջ խնդիրների շուրջ բանավեճը պետք է նպաստի ոչ միայն ընտրողների կողմնորոշմանը, այլև միտքը շարժելուն, ի վերջո` մեր կյանքում իրական փոփոխությունների հասնելուն:
Նման` իմ տեսանկյունից ճիշտ ուղղությամբ ընթացող բանավեճ ես երեկ վարում էի «Ա1 + »-ով: Տնտեսական խնդիրներ էին քննարկում հանրապետական Վարդան Այվազյանը և դաշնակցական Արծվիկ Մինասյանը, քննարկում էին ակտիվ, կրքոտ, բայց չէին անցնում բարեկրթության սահմանները: Եվ ամենակարևորը` խոսում էին կոնկրետ բաների` հարկերի, մենաշնորհների, փոքր ու միջին բիզնեսի մասին: Ես մասնագետ չեմ, բայց ինձ թվում է, որ նման քննարկումների արդյունքում է հնարավոր ծանրագույն խնդիրների կծիկի «պոչը գտնել»:
Իսկ իրար վիրավորելն ու շանտաժելը, ի վերջո, կմնան քաղաքական լուսանցքում»:

«ՉԻ» տեղեկություններով, Սերժ Սարգսյանի թիկնազորում աշխատող Տիգրան անունով տղաներից մեկը, որը որոշ շրջանակներում հայտնի է որպես Նախագահի Տիկո, ընտրել է հեշտ ապրելու և փող աշխատելու յուրօրինակ տարբերակ: Վերջինս, տարբեր տեղեր ներկայանալով որպես ՀՀ Ազգային Անվտանգության Ծառայության մայոր, հաջողեցրել է զբաղվել դրամաշորթաթյամբ: Այսինքն` նա գումարներ է վերցրել` փորձելով ինչ-ինչ գործեր դասավորել ապա «քցել» է մարդկանց` վստահ լինելով, որ ոևէ մեկը չի կարողանա իրեն պատասխանատվության ենթարկել որևէ օղակում: Նախագահականին մոտ կանգնած թերթի աղբյուրների փոխանցմամբ` ԱԱԾ մայոր Տիկոն տարբեր պատճառաբանություններով խաբեությամբ Կարապետյանների ընտանիքից վերցրել է նախ 5. 700 ԱՄՆ դոլար, 1. 000 000 դրամ, մոտ 4000 ԱՄՆ դոլարի ոսկյա զարդեր, բջջային հեռախոս և այլն: Ի դեպ` խոսակցություններ կան, որ Տիկոն Սերժ Սարգսյանի թիկնազորում ճանաչված դեմք հանդիսացող Մարատի մորաքրոջ որդին է, և հենց Մարատն է նրան տեղավորել Սերժ Սարգսյանի թիկնազորում աշխատանքի:
Մեկ այլ դեպքում էլ Տիգրանը բառացիորեն օգտագործել է Սերժ Սարգսյանի անուն-ազգանունը: Վերջինս, օրինակ, ասել է, թե Սերժ Սարգսյանի հետ մեկնում է Չեխոսլովակիա, և պետությունը չի ֆինանսավորում իր այցելությունը: Ըստ այդմ` նա ավիատոմսեր գնելու պատրվակով գումար է վերցրել իր ընկերներից մեկից և հետո այն հրաժարվել է վերադարձնել: Հետագայում, երբ պարտքատերը ճարը կտրած զանգահարել է Տիգրանի հորը, վերջինս խոստովանել է, որ իր որդին երբևէ երկրից չի բացակայել: Այնուհետև պարզ է դարձել, որ Տիկոն պարզապես օժտված է վառ երևակայությամբ և ԱԱԾ-ում ընդամենը ենթասպա է:
Թերթը նաև ավելացնում է, որ վերջինս բացահայտ հայտարարել է, թե որևէ մեկը չի կարող իրեն պատասխանատվության ենթարկել, քանի որ ինքը գտնվում է Սերժ Սարգսյանի թիկնազորի պետ Վաչիկ Ղազարյանի հովանու ներքո: Երիտասարդն այնքան հեռուն է գնացել, որ անգամ «ալիբի» է մտածել: Իր մտերիմ շրջանակներում ասել է, թե եթե իրեն հարցնեն, ապա կասի, որ այդ ընտանիքի անդամն իր ընկերուհին է եղել, որն ինքնակամ իրեն պարբերաբար օգնել է: Այսինքն` Տիկոն ինքն իրեն ներկայացրել է որպես ալֆոնս` դրանով մեղմացնելով վերևների հնարավոր բարկությունը:

Հունվարի 18-ին, Երևանի Կոմիտասի պողոտայում տաքսու վարորդ Գագիկ Նազարյանին ծեծի ենթարկելու մեղադրանքով կալանավորված, բայց 20 օր անց ստորագրությամբ ազատ արձակված Աշոտ Ավետիսյանի` «Բանգլադեշցի Համոյի» վերաբերյալ քրեական գործի նախաքննությունը երկարացվել է ևս երկու ամսով: Այս մասին երեկ թերթին հայտնել են ՀՀ ոստիկանության հասարակայնության հետ կապի և լրատվության վարչությունից: Թերթը հիշեցնում է, որ ի սկզբանե Ավետիսյանը մեղադրվում էր ՀՀ ՔՕ 258 հոդվածի 3-րդ մասով (խուլիգանություն կատարելը, որը զուգորդվել է միջին ծանրության վնասվածքներ հասցնելով), այժմ մեղադրվում Է ՀՀ ՔՕ 258 հոդվածի 2-րդ մասով (խուլիգանություն, որը զուգորդվել է անձի նկատմամբ բռնություն գործադրելով), նաև` ՀՀ ՔՕ 112 հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված արարք կատարելու համար, այն է` դիտավորությամբ առողջությանը ծանր վնաս պատճառելը: Այս հոդվածը նախատեսում է 3-7 տարվա ազատազրկում: Թե որն է պատճառը, որ ԲՀԿ աջակից «Բանգլադեշցի Համոյի» այս պարզ քրեական գործի նախաքննությունը ոչ մի կերպ չի ավարտվում, ոստիկանությունից չեն պարզաբանում:

Թերթի այսօրվա խմբագրականում կարդում ենք. «Թե իշխանության, թե ընդդիմության ներկայացուցիչներին որ հարցնես, նրանք քաղաքական և, մասնավորապես, նախընտրական պայքարի խոշոր ստրատեգներ են, ինչպես նաև տիրապետում են մարտավարական բոլոր նրբություններին: Բայց արի ու տես` այդ անկրկնելի «ասերը» չեն տիրապետում ոչ միայն «բարձրագույն պիլոտաժի» հնարքներին, այլև շատ տարրական ձևով չեն հավաքում և չեն ամփոփում տեղեկատվությունը: Ընդ որում, խոսքը փոքրիկ Հայաստանի մասին է, որտեղ բոլորը բոլորին ճանաչում են, որտեղ կա ընդամենը մոտ 1900 ընտրական տեղամաս ու ընդամենը 90 համամասնական և 41 մեծամասնական տեղ: Նման պայմաններում ինչպե՞ս կարելի է, կոպիտ ասած, իրարից խաբար չլինել: Այլ կերպ ինչպե՞ս բացատրել, որ մեծամասնական 15 ընտրատարածքներում իշխանամետները, իսկ 10-ում` ընդդիմադիրները «կռիվ են տալու» իրար դեմ: Կամ` որ թիվ 19 և 22 ընտրատարածքներում իրար դեմ թեկնածություններ են դրել 3-ական ՀՀԿ-ականներ: Էլ չեմ ասում ՀՀԿ-ական և ԲՀԿ-ական «մեծամասնականների» մրցակցության մասին` որքան հիշում եմ, այդ երկու կուսակցությունները կոալիցիոն հուշագիր են ստորագրել:
Բայց իշխանական դաշտում կրկնակի [եռակի] ռեսուրս ծախսելն ու իրար դեմ աշխատելը այնքան վնասակար չէ այդ ճամբարի համար: Նախ` այնտեղ հավաքվել են ոչ աղքատ մարդիկ, և իրենց մրցակցությունն, ի վերջո, հանգեցնում է նրան, թե ով ավելի շատ փող կծախսի: Երկրորդ` այդ ճամբարն ընդհանրապես հսկայական «ֆորա» ունի` իր նյութական և վարչական ռեսուրսներով, այնպես որ` նրանց ներկայացուցիչները կարող են իրենց թույլ տալ իրար դեմ թեկնածություններ դնելու շռայլությունը:
Այլ հարց է ընդդիմադիր ուժերը, որոնց օգտին մարդիկ գալիս են քվեարկելու իրենց համոզմունքներից, ոչ թե նյութական շահագրգռությունից ելնելով: Եվ այստեղ առավել ևս տարօրինակ է, որ ՀԱԿ-ի, «Ժառանգության» և ՀՅԴ-ի միջև չկա տեղեկատվության տարրական փոխանակման մեխանիզմ, մասնավորապես` թե ով որտեղ է իր թեկնածությունը դնում: Ես, իհարկե, հավատում եմ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, երբ նա ասում է, թե չգիտեր, որ թիվ 7 ընտրատարածքում կա մեկ այլ հայտնի ընդդիմադիր թեկնածու, բայց տարօրինակը հենց դա է` ընդդիմադիր թեկնածուները պետք է նախօրոք միմյանց տեղեկացնեն իրենց մտադրությունների մասին: Իսկ ամենակարևոր բանը, որը վաղուց պիտի անեին այդ երեք քաղաքական ուժերը, հետևյալն է` հավաքվել և որոշել` ով որ ընտրատարածքում ունի այսինչ ուժեղ թեկնածուն, այսինչ պայքարող վստահված անձը և այսինչ պատրաստված դիտորդը, և նրանց բաշխել բոլոր տեղամասերով: Մեծ ստրատեգ պետք չէ լինել` այդքանը պայմանավորվելու համար: Չգիտեմ՝ այն, ինչ պետք էր անել առնվազն մեկ ամիս առաջ, հնարավո՞ր է անել այսօր»: