««Առողջապահության Նախարարը վարչապետի նման անընդհատ հայտա­րարություններ է անում, որոնց պետք չէ այդքան լուրջ վերաբերել: Նա գործից հետո, թեյի, սուրճի սեղանի շուրջ մի քանի մասնագետների հետ զրույցի է նստում, որի արդյունքները հաջորդ օրն ի պաշտոնե հայտարարությունների տեսքով հրապարակում է: Դրան պետք չէ լուրջ վե­րաբերվել»,- «ժամանակ»-ի հետ զրույցում ասաց առողջապահության նախկին Նախա­րար Արարատ Մկրտչյանը՝ անդրադառնա­լով ծխելու դեմ պայքարի վերաբերյալ Լևոն Ալթունյանի հայտարարություններին: Հիշեցնենք, որ ծխելու դեմ պայքարի մի­ջազգային օրվա շրջանակում ՄԱԿ-ում տե­ղի ունեցած ասուլիսի ժամանակ առողջա­պահության նախարար Լևոն Ալթունյանը հայտարարեց, որ Հայաստանի հանրային վայրերում կարգելվի ծխել: Նախարարը նշեց, որ օրենսդրական խիստ փոփոխություններ են սպասվում:

Նախարարությունը հույս ունի, որ այդ փոփոխությունների արդյունքում ծխողների թիվը կկրճատվի 30-40 տոկոսով: Ըստ Ալթունյանի՝ ծխախոտի գովազդն ամբող­ջությամբ կարգելվի, իսկ ծխախոտի գինը կաճի:

«Այ մարդ, մի հատ նստեք, վերլուծեք մաս­նագետների հետ, միջազգային փորձն ուսումնասիրեք, մեր երկրի հնարավորու­թյուններից, կարողություններից ելնելով հայտարարություններ արեք: Իսկ այս նա­խարարը, երբ քնից արթնանում է, նա­խորդ օրվա զրույցի արդյունքները հայտարարում է որպես պատրաստի օրենք: Այդ­պես չի լինում և այդպես չեն անում: Ես լրագրողներին ու հասարակությանը հորդո­րում եմ չմեկնաբանել այդ հայտարարու­թյունները: Հիմա մարդ է, ծխախոտի դեմ պայքարի օրվա կապակցությամբ ինչ-որ բաներ է ասել: Մի չարչարվեք դրանք մեկ­նաբանել: Ոչ մի բան էլ չի անելու և ոչ մի բան էլ չի լինելու: Անհոգ եղեք»,- մեզ հետ զրույ­ցում ասաց նախկին նախարարը»,-գրում է թերթը:

«Ժամանակ»

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:

«Թեպետ խորհրդարանում «գենդերի» հարցը կարգավորվում է նոր Ընտրական օրենսգրքով, և պարտադիր նորմ է, որ ամեն 4-րդ պատգամավորը կին լինի, այդուհանդերձ, կան օղակներ, որտեղ տղամարդկային հանրույթը կանանց ներս չի թողել։
Խոսքը հատկապես ԱԺ պաշտպանության, ներքին գործերի և անվտանգության հանձնաժողովի մասին է, որտեղ բացառապես տղամարդիկ են՝ գեթ մեկ կին չկա։ Ասել է թե՝ պաշտպանական, անվտանգության հարցերին կանացի հոգածության, զգուշավորության, նրբանկատության կարիք չկա։

Ի դեպ, այդպես էր նաև նախորդ ԱԺ-ում։ Փոխարենն այստեղ աշխատելու են խորհրդարանի գեներալիտետն ու «կրուտոյները»։ Անցած ԱԺ-ում հանձնաժողովի կազմում էին ՕԵԿ-ից՝ Իշխան Խաչատրյանը, ԲՀԿ-ից՝ Յուվեցի Կարոն, Աբրահամ Մանուկյանը, Ծաղիկ Ռուբոն, Խաչատուր Քոքոբելյանը՝ «Ժառանգությունից», ՀԱԿ-ից՝ Գագիկ Ջհանգիրյանը, ՀՀԿ-ից՝ Թոխմախի Մհերը, Շմայսը, Արթուր Ստեփանյանը, ինչպես նաեւ գեներալներ Մանվել Գրիգորյանն ու Սեյրան Սարոյանը։ Նախագահն էլ չի փոխվել՝ Սամվել Ալեքսանյանի փեսա Կորյուն Նահապետյանն է։
Այս անգամ հանձնաժողովի նորեկներն են Գագիկ Ծառուկյանի փեսա Դավիթ Մանուկյանը, Աբրահամ Մանուկյանի որդի Արթուրը, ազատամարտիկ Սասուն Միքայելյանը՝ «Ելք»-ից, ՀՅԴ-ից՝ Շիրակի նախկին մարզպետ Ռոմիկ Մանուկյանը, ՀՀԿ-ից եւս երեք գեներալ՝ Ալիկ Սարգսյան, Միհրան Պողոսյան, Ֆելիքս Ցոլակյան։

Ինչո՞ւ են խուսափում գեղեցիկ սեռի ներկայացուցիչներին ընդգրկել այս հանձնաժողովում, չէ՞ որ աշխարհի մի շարք երկրներում անգամ պաշտպանության նախարարի պաշտոնն են կանանց վստահում։ Սասուն Միքայելյանը հակադարձեց, որ որեւէ մեկը չի արգելում․ «Թող լինեին»։

Այսինքն՝ կանանց չի՞ հետաքրքրել ոլորտը։ «Մի բզբզեք, եղան՝ մենք չթողեցի՞նք, ի՞նչ կապ ունի՝ գեներալներ են աշխատում, ով է աշխատում։ Մեր մոտից ես եմ ներկայացվել, որովհետև ճանապարհ եմ անցել, բայց եթե կլինի մի կին, որ կուզի այդ հանձնաժողովում աշխատել, ես սիրով տեղս կզիջեմ իրեն»,-գրում է թերթը։

«Հրապարակ»

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:

«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է. «Ամեն տարի մայիսի 31-ին նշվում է Ծխելու դեմ պայքարի օրը: Ինձ չի թվում, որ այս տարի ինչ-որ արտառոց կամ վիճելի բան ասվեց: (Ուրիշ հարց, որ կրկնվող ձեւակերպումները գործերի չեն վերածվում): Պարզապես այս սեզոնին ֆեյսբուքահայությունն այնքան պարապ էր մնացել, որ սկսեց քննարկել այս ստանդարտ խոսքերը՝ առաջ քաշելով տարաշխարհիկ վարկածներ: Մասնավորապես, Հայաստանում պայքարում են ծխելու դեմ, որովհետեւ «օրթաղ» գործ են բռնել «Ֆիլիպ Մորիսի» հետ, որն ուզում է մեր ժողովրդի վրա էլեկտրոնային սիգարետներ ծախել: Բայց ոչ մի մասնագետ եւ ոչ մի պաշտոնյա թե՛ Հայաստանում եւ թե՛ որեւէ այլ երկրում չի ասել ու չի ասելու, որ էլեկտրոնային ծխախոտը վնասակար չէ` ի տարբերություն սովորականի: Ծխելու դեմ պայքարողները պայքարում են բոլոր տեսակի սիգարետ ծխելու դեմ:

Դավադրության տեսություններն ընդհանրապես հատուկ են մեր ազգին, բայց՝ հատկապես ֆեյսբուքում: Օրինակ՝ մարդիկ համոզված են, որ փակ տարածքում, հասարակական վայրում ծխելն արգելելու դեպքում ինչ-որ օլիգարխ շահելու է: Բայց իրականում սրճարանների, ռեստորանների սեփականատերերը տուժելու են: Եվ հենց այդ պատճառով էլ կարծում եմ, որ այդ արգելքը չի գործելու, իսկ եթե ես բողոքեմ, որ իմ կողքի սեղանին ծխում են, ապա թե այդ ծխողը եւ թե «օբյեկտի տերը» ինձ խիստ կհանդիմանեն՝ «դու հո գործ տվող չե՞ս»:

Ահա թե ինչու եմ ես կարծում, որ խոսքերից այն կողմ գործը չի գնա: Ծխախոտի գինը բարձրացնելը նույնպես ստանդարտ քայլ է, որն արվել է բոլոր զարգացած եւ զարգացող երկրներում: Դրանից նույնպես արտադրողները չեն շահելու, որովհետեւ՝ ա/ բարձրացվում է ակցիզային հարկը, ոչ թե նրանց եկամուտը, բ/ թանկ ապրանքը վաճառելն ավելի դժվար է: Եթե մեզ շրջապատող երկրներում ծխախոտն ավելի էժան լիներ, քան Հայաստանում, ապա մեր ծխողները կփնտրեին նման ծխախոտ, բայց հարեւանների մոտ ծխախոտն արդեն «հասցրել» են 2-3 անգամ թանկացնել:

Եվ դարձյալ ես կասկածում եմ, որ դա կանեն Հայաստանում` հաշվի առնելով հենց մեր արտադրողների լոբբինգը: Իհարկե, ծխելը կամ չծխելը ուղղակիորեն կապված չէ մարդու, անհատի հաջողակ կամ ոչ հաջողակ լինելու հետ: Բայց, կարծում եմ, ոչ ոք չի վիճի, որ առողջ ապրելակերպը հատուկ է զարգացած, քաղաքակիրթ, առաջադեմ հասարակություններին, որտեղ քարոզվում է իմաստալից, բովանդակալից, նպատակասլաց կյանքը: Դա էր, որ, հավանաբար, նկատի ուներ առողջապահության նախարարը: Բայց ամենահետաքրքիր արձագանքը հետեւյալն էր. «Ծխելու եմ: Այս իշխանությունների ինադու օրը 4 տուփ եմ ծխելու»: Շատ տրամաբանական է»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Առաջիկայում չի բացառվում, որ մեծ դիմակայություն սկսվի վարչապետ Կարեն Կարապետյանի եւ ոստիկանության միջեւ:

Ոստիկանության կողմից օրերս Բավրայի մաքսակետի պետի ու մաքսային միջնորդություն իրականացնող ՍՊԸ տնօրենի ձերբակալությունից հետո վարչապետը, որպես պատասխան, ցանկանում է կառավարության վերահսկողական վարչությանը «գործուղել» ոստիկանություն, որտեղ ստուգումների արդյունքում հույս ունի հասարակության համար սենսացիոն բացահայտումներ անել:

Տպավորություն է, որ Կարեն Կարապետյանը լավ չի պատկերացնում Հայաստանի իշխանության առանձնահատկությունը, եւ եթե հանկարծ նա որոշի ստուգումներ ձեռնարկել ոստիկանությունում՝ հայկական մամուլի շատ միջոցների առաջին էջերին անպայմանորեն կհայնտնվեն վարչապետի անձնական կյանքին վերաբերող լուսանկարներ եւ տեղեկություններ»։

«Ժամանակ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Թեեւ քրեական աշխարհում հայտնի Դոն Պիպոյի սպանության գործով հիմնական մեղադրյալը ձերբակալվել ու կալանավորվել է, սակայն կրքերը այս մահափորձի շուրջ քրեական, ինչպես նաեւ քաղաքական շրջանակներում, դեռ չեն մարում: Դեռեւս ներքին «բազարներ» են գնում, թե ով կարող էր կանգնած լինել այդ ամենի հետեւում:

«Ժամանակ»-ին հասած տեղեկություններով՝ Հայաստանում այդ «բազարները» վարում է Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանը: Նրան այս գործում ներգրավվել խնդրել է Մոսկվայում ՀՀ դատախազության ներկայացուցիչ Կամո Ավակումովը, որը Դոն Պիպոյի խնամին է: Նա անձամբ է խնդրել, որ Բակո Սահակյանը զբաղվի այս գործով:

Ի դեպ, կրկին մեզ հասած տեղեկություններով՝ ոստիկանությունը չի հայտնաբերել Դոն Պիպոյին սպանել պատրաստվող հանցախմբին։ Այլ հենց Դոն Պիպոյի մարդիկ են հետեւել-գտել հանցախմբին եւ հանձնել ոստիկանությանը։ Իսկ սպանության պատվիրատուների հետքերը տանում են դեպի Կանեւսկոյ Արմեն՝ Արմեն Հարությունյան»:

«Ժամանակ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է. «5-րդ գումարման Ազգային ժողովում 6 խմբակցություն կար: Ներկայումս դրանք 4-ն են, զուտ թվաբանական առումով դա հետընթաց է` որքան բազմազան, այնքան լավ: Բացի այդ, որքան շատ են չբավարարված հավակնություններով քաղաքական ուժերը, այնքան վատ:

Դժվար է այդ «չբավարարված» վիճակով մտքերն ուղղել կառուցողական հուն. երբ չես հասել քո նպատակներին, ապա նեղվում ես ոչ միայն իշխանություններից, այլեւ խորհրդարան անցած ընդդիմադիրներից, որոնց այս պարագայում պարտադիր անվանելու ես «ծախված» եւ «վերահսկվող»:

Բայց խորհրդարան չանցնելը դեռեւս աշխարհի վերջը չի: Եթե կան գաղափարներ, ապա դրանք կարելի է իրագործել նաեւ խորհրդարանից դուրս գտնվելով: Մանավանդ, որ ներկայումս գաղափարներ քարոզելու համար բազմաթիվ հարթակներ կան: Եթե դրանք ավելի օրիգինալ են, քան «երկիրը կործանվում է» եւ «այս իշխանությունը պետք է օր առաջ հեռանա» բանաձեւերը, ապա դրանք կարող են հետաքրքիր լինել հասարակության կամ, համենայնդեպս, դրա որոշակի շերտերի համար:

Ինչ պետք է անի արտախորհրդարանական ընդդիմությունը: Նախ` դուրս գա շոկային վիճակից կամ, ավելի պարզ լեզվով ասած` «մանթրաժից»: Դա, իհարկե, վաղ թե ուշ տեղի կունենա, պարզապես պետք չէ, «ազգային մենթալիտետի» համաձայն, ամիսներով «դարդ անել»: Հետագա քայլերը կարող են լինել. 1/ ընտրություններում թույլ տրված սեփական սխալների անաչառ վերլուծությունը եւ գնահատականը (ցանկալի է` հրապարակային), 2/ առաջիկա 5 տարիների գաղափարական եւ քարոզչական ուղղությունների ճշգրտումը, 3/ նոր դաշնակիցներ եւ համախոհներ փնտրելը:

Վերջին կետի վրա կցանկանայի մի փոքր կանգ առնել: Դաշինքները մեզ մոտ սովորաբար ստեղծվում են ընտրություններից 2-3 ամիս առաջ եւ զուրկ են ոչ միայն գաղափարական ընդհանրություններից, այլեւ մարտավարության մասին համատեղելի պատկերացումներից ու հենց այդ պատճառով էլ շատ արագ կազմալուծվում են: Ինձ թվում է՝ բանակցությունները քաղաքական ուժերի եւ հասարակական կազմակերպությունների հետ պետք է սկսել հենց հիմա՝ շոշափելով այն առանցքը, որի շուրջ հնարավոր է համախմբվել: Միայն առաջին հայացքից է թվում, որ հաջորդ ընտրություններին շատ ժամանակ է մնացել: Իհարկե, կարող է լինել նաեւ հետեւյալ մոտեցումը՝ միեւնույն է, ոչինչ չի ստացվի, միեւնույն է, ինչ էլ անենք, իշխանությունները կեղծելու են եւ այլն: Այդպես մտածողներին թերեւս չարժե զբաղվել քաղաքականությամբ»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Երեկ ԱԺ արտահերթ նիստը քննարկում է կառավարության կառուցվածքում փոփոխություններ կատարելու հարցը:

Իհարկե, փոփոխություն ասվածը տվյալ դեպքում չափազանցություն է, որովհետեւ ընդամենը կառավարության աշխատակազմի ղեկավարը զրկվում է նախարարի կարգավիճակից, այսպես ասած՝ ապաքաղաքականացվում է:

Սա մի կողմից՝ նոր Սահմանադրության պահանջն է, որ նախարարների թիվը չպետք է գերազանցի 18-ը, մյուս կողմից՝ հարմարեցված է համակարգային զարգացումների տրամաբանությանը, երբ «արդյունավետ» է համարվել, որ Դավիթ Հարությունյանը Կարեն Կարապետյանին պետք է «վերահսկի» արդարադատության նախարարի պաշտոնում: Այ, իսկական կառուցվածքային «հեղափոխություն» սպասվում է հաջորդ տարի, երբ գործադիրի կառուցվածքն ամբողջովին կհամապատասխանեցվի սահմանադրական փոփոխություններին:

Իրավիճակին լրացուցիչ դրամատիզմ է հաղորդում այն հանգամանքը, որ այդ ամենը տեղի է ունենալու իշխանության փոխանցման կամ վերարտադրության գործընթացում եւ դրա տրամաբանությամբ: Համաձայն 2015 թվականի դեկտեմբերին ընդունված սահմանադրական բարեփոխումների՝ երբ երկիրը վերջնականապես անցում կատարի կառավարման խորհրդարանական համակարգին, գործադիր իշխանությունը պետք է հաշվետու լինի Ազգային ժողովին։ Ուստի կառավարությանն առընթեր մարմինները կամ պետք է նախարարություններ դառնան, կամ ներառվեն որեւէ նախարարության կազմում։

Ավելորդ է ասել, թե ինչ առանցքային նշանակություն է ունենում, օրինակ, այն հարցը, թե ինչպիսի կարգավիճակ են ունենալու ոստիկանությունն ու ՊԵԿ-ը: Դրանք ոչ միայն մեծ կարեւորություն ունեցող պետական կառույցներ են, այլեւ կարեւոր գործիքներ, որոնցով իշխանության առանցքային խաղացողները կանոններ են հաստատում համակարգի ներսում, ապահովում են ուժերի բալանսը, իշխանության եւ օլիգարխիայի, իշխանության եւ կրիմինալի հարաբերությունները:

Այս համակարգերը կարեւոր են նաեւ այն նշային ֆիգուրներով, որոնք դրանց ղեկավարման ղեկին են: Սերժ Սարգսյանի ամենավստահելի կադրերից մեկը՝ Վլադիմիր Գասպարյանը, ղեկավարում է ոստիկանությունը, Կարեն Կարապետյանի «աջ ձեռքը»՝ Վարդան Հարությունյանը, ՊԵԿ-ի ղեկավարն է: Այս երկու գերատեսչությունները հիմա էլ ապրում են համակարգային տեղատվությունների տրամաբանությամբ. երբեմն հաշտ են, այլ դեպքերում հակադրվում են. օրինակ՝ հիմա ոստիկանությունը բառիս բուն իմաստով «օկուպացրել» է Մաքսայինը: Հաջորդ տարի Վարդան Հարությունյանի քաղաքական ճակատագիրը կարող է լուծվել ակամայից: Նա դեռ չի մերվել համակարգին եւ ըստ էության կարող է մոռացվել, եթե Կարեն Կարապետյանը 2018-ին հեռանա, իսկ եթե վերջինս պահպանի վարչապետի պաշտոնը, փորձելու է Հարությունյանի դեմքով նոր սուպերնախարար կերտել՝ նրա գերատեսչությունը խցկելով ֆիննախ, իսկ իր հովանավորյալին «նվիրելով» նախարարի պաշտոնը:

Ավելի բարդ ու բազմաշերտ է Վլադիմիր Գասպարյանի պարագան, ով կարող է մնալ, անկախ այն հանգամանքից՝ Սերժ Սարգսյանը ֆորմալ առումով գնում, թե մնում է: Նա կարող է հեռացող Սարգսյանի «աչքն ու ականջը» լինել նոր համակարգում՝ զրոյացնելով դրա ֆորմալ ղեկավարի կշիռը ու նախապատրաստելով գործող նախագահի վերադարձը, կարող է մնացող Սերժ Սարգսյանի շարժիչ ուժը լինել նոր համակարգի կայացման գործընթացում:

Պարզ չէ՝ ինչպիսի կարգավիճակ կունենա ոստիկանությունը մեկ տարի անց, բայց Գասպարյանը հաստատ ինչ-որ նախարարի ենթակա չի լինի եւ, եթե շարունակի մնալ իշխանության մեջ, լինելու է սուպերնախարար՝ ենթադրյալ ՆԳՆ-ում, թե ՊՆ-ում, իսկ գուցե փոխվարչապետի կարգավիճակում:

Առջեւում համակարգային հեղափոխությունն է, իսկ խորհրդարանական այսօրվա քննարկումները դրանց ցուցադրական փորձերն են, որոնց խորքերում խնամքով թաքցվում է 2018-ի ինտրիգը»:

«Ժամանակ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է. «Պարզվում է՝ ընտրական հանձնաժողովի անդամը ընտրական տեղամասում իրավունք ունի իր պարտականությունները կատարող լրագրողին ասելու՝ «Տղա ըլնեիր՝ կտայի մռութդ կջարդեի, նոր կիմանայիր», «տղա ըլնեիր՝ մի հատ բառ կասեի…», «թուլին նայի հլը», եւ դա որեւէ հանցակազմ չի պարունակում: Այդպիսի եզրակացության է եկել Ոստիկանության Մալաթիայի բաժնի հետաքննիչ, ոստիկանության ավագ լեյտենանտ Հ. Պ. Հալաբյանը:

Հիշեցնեմ, որ այդպիսի սպառնալիքներով էր ապրիլի 2-ին թիվ 7/46 ընտրատեղամասի հանձնաժողովի ՕԵԿ-ական անդամ Արայիկ Գեւորգյանը հարձակվել «Առավոտի» լրագրող Հռիփսիմե Ջեբեջյանի վրա: Կարծում եմ՝ նման փայլուն հետաքննության համար ավագ լեյտենանտին պետք է շտապ կապիտանի կոչում տալ: Չգիտեմ, գուցե ՕԵԿ-ական հանձնաժողովականը կամ ավագ լեյտենանտը տանը իրենց կանանց հետ այդպիսի արտահայտություններով են շփվում, եւ այս պարագայում իսկապես պետք չէ քրեական գործ հարուցել: Բայց տվյալ պարագայում, կրկնեմ, խոսքը ընտրական տեղամասի մասին է, որտեղ կատարվում էր հասարակության համար նշանակալից իրադարձություն:

Նման կեցվածքով ոստիկանությունը «կանաչ լույս» է վառում նոր խուլիգանների, լրագրողների վրա նոր հարձակումների համար: Իշխանությունը, ի դեմս ոստիկանության, ասում է «գողականներին» եւ «լավ տղերքին»՝ ինչ ուզում եք արեք ընտրությունների ժամանակ, մենք տեր ենք:

Ես չգիտեմ, թե ինչպես են Արայիկի նման անձնավորությունները «լեզու գտնում» ոստիկանության հետ: Գուցե «մուծվում են», բարեկամ եւ ընդհանուր ծանոթներ են գտնում (մանավանդ, որ հոգեւոր ընդհանրություններն ակնհայտ են), կամ գուցե մեկը «վերեւից» զանգում եւ ասում է՝ «Արայիկը մեր տղեն ա, նրան չնեղացնեք»: Բայց դա այնքան էլ կարեւոր չէ: Կարեւորն այն է, թե Արայիկը եւ նրա նմանները օրինակ են ծառայում, թե ինչպես հանձնաժողովի անդամը պետք է խոսի լրագրողի հետ, եւ ինչպես տղամարդը (կամ նա, ով գոնե արտաքուստ այդպիսի տպավորություն է թողնում) պետք է խոսի կնոջ հետ:

Վաղը կհայտնվեն նոր Արայիկ եւ Հ. Պ. Հալաբյան, եւ նրանք իրար ձեռք ձեռքի բռնած կերտելու են Հայաստանի ընտրական եւ իրավապահ համակարգը: Իմ գրելով, իհարկե, ոչ մի բան չի փոխվի: Պարզապես իմ գործը զգուշացնելն է, մնացածը դուք գիտեք, հարգելի ընթերցողներ:

… Որ ասում ենք՝ անպատժելիություն, հենց դա նկատի ունենք»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«ՀՀԿ-ական պատգամավոր, երգչուհի Շուշան Պետրոսյանի հարաբերությունները մամուլի հետ արդեն քանի տարի է՝ հարթ չեն: Նա ծանր է տանում իր հասցեին գրված ամեն մի թթու խոսք, հետո ինքն է թթու, կծու ու դառնաղի խոսքեր «շռայլում» լրագրողների, լրատվամիջոցների հասցեին՝ արդյունքում կրկին հայտնվելով քննադատությունների թիրախում: Փակ շրջան է: Եվ որքան էլ մամուլը փորձում է նրա հետ հնարավորինս բարիդրացիական հարաբերություններ հաստատել, մեկ է, չի ստացվում: Ընդամենը մի նստաշրջան է կայացել, սակայն Շուշանն արդեն հասցրել է նոր հարձակմամբ հանդես գալ՝ հասարակության ու ԶԼՄ-ներին տրամադրելով իր դեմ: Մի կողմից մեզ մեղադրում է սուբյեկտիվության մեջ, մյուս կողմից հարցազրույցներ չի տալիս՝ խուսափելով մամուլի հետ շփումից: Նրան թվում է, թե բոլոր լրագրողները սևեռված են իր դեմ, իր դեմ են աշխատում, ուզում են իրեն վարկաբեկել:

Նորընտիր խորհրդարանի առաջին նիստերից մեկի ժամանակ, երբ քննարկվում էր պաշտպանության հանձնաժողովի նախագահի հարցը, հանձնաժողովի նախագահի թեկնածու Կորյուն Նահապետյանին հարց ուղղելիս նա նկատեց, թե մամուլում երբեմն անթույլատրելի տեղեկություններ են տարածվում՝ կապված ՊՆ-ի հետ, և դրանց հետևանքով կոնկրետ մարտական գործողություններ են խափանվել, որոնց մասին ԱԺ-ում չի խոսի, այլ առանձին կասի Նահապետյանին:

Երեկ մենք մոտեցանք Շուշան Պետրոսյանին և փորձեցինք բարեկամաբար պարզել, թե ինչ թե ինչ հրապարակումների մասին է խոսքը, այդ ինչ մարտական գործողություններ են խափանվել մեր՝ լրագրողներիս մեղքով: Շուշանը դժվարությամբ համաձայնեց լսել հարցը և չցանկացավ որևէ բովանդակային պատասխան տալ. «Դուք լավ գիտեք, թե ինչի մասին է խոսքը, չեմ պատասխանելու էդ հարցին: Ասելիքս ասել եմ, հետևություն անողներն էլ հետևություն են արել, անհանգիստներն էլ ուզում են ինտերվյու վերցնել»:

«Հրապարակ»

«Շիրակ կենտրոն» Հ/Կ նախագահ Վահան Թումասյանն, Aravot.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով Հայաստանում արդեն երկրորդ տարին անցկացվող «Ավրորա» համաշխարհային մարդասիրական մրցանակաբաշխությանը, կարծիք հայտնեց, որ այն թեև լավ իմաստ ունի, սակայն հազար ու մի խնդիրներ ունեցող Հայաստանում դեռ շուտ է նման խնդրով զբաղվելը։

«Ցույց ենք տալիս, որ գնահատում ենք աֆրիկյան կամ այլ ժողովուրդներին մեծ օգնություն բերող անհատներին, բայց մի հատ հայացք սևեռենք, թե Հայաստանի ներսում ինչ է կատարվում, հայ ժողովրդի հետ ինչ է կատարվում, սահմանին զոհվող երեխաների ընտանիքներում ինչ է կատարվում։ Այդ միջոցները, էներգիան ծախսենք Հայաստանի ներսում, մի քիչ մեր վիճակը շտկվի, թշվառությունը, թերսնվածությունը մի քիչ նվազի, հետո գնահատենք աշխարհին», – ասում է Վահան Թումասյանը։

Ըստ նրա, թեև լավ երևույթ է բարություն սերմանող, մարդասիրական գործեր անող անհատներին գնահատելը, սակայն չպետք է հարկ եղածից շատ ուշադրություն սևեռենք այդ մրցանակաբաշխությանը, որը Հայաստանի սահմաններից դուրս մեծ ճանաչում չունի։ «Քանի որ Հայաստանում աղքատությունը և ոչ միայն սոցիալական, այլ մշակութային աղքատությունն այնքան է, որ կոպիտ ասած՝ պարապ ենք, ավելի շատ ուշադրություն ենք դարձնում, քան իմաստ ունի։ Առհասարակ պետք է մի բան հասկանանք, որ սովորական երևույթ է։ Լավ բան է, բայց շատ սովորական երևույթ է այդ մրցանակաբաշխությունը։ Ամբողջ ազգով ապրելու երևույթ չէ, բայց քանի որ ամբողջ ազգով քիչ անելիք ունենք, տնտեսություն չի զարգանում, աղքատություն է, մշակույթ չի զարգանում, չգիտեմ՝ սպորտը տեղում դոփում է, մարդիկ մեծամասամբ հեռուստասերիալների վրա են նստած և կարծես կայարանում սպասում են իրենց գնացքին․․․Ամբողջ ազգով ինչ-որ բանի ենք սպասում, տա Աստված՝ լավ բանի սպասենք։ Այդ պատճառով էլ՝ կարծում եմ ավելի շատ ուշադրություն դարձրեցինք, քան պետք էր»,- ասում է Վահան Թումասյանը։

Նա ասաց, որ չի նայել մրցանակաբաշխությունն ամբողջությամբ, քանի որ գործով է զբաղված եղել, տնակ էր քանդում, որոշակի դրվագների հետևել է համացանցով։ «Ես սիրում եմ, որ գործողություն արվի Հայաստանում, ոչ միայն դահլիճներում կամ նախագահականում մրցանակներ չշնորհվեն, է հետո՞։ Ամեն դեպքում հովանավորները իրենք են որոշում, թե իրենց գումարը որտեղ ծախսեն, հիմա իրենք մտածել են, որ ․․․ Չչափազանցնեմ, չեմ կարծում Հայաստանից դուրս այդ մրցանակաբաշխությունն ուշադրության կենտրոնում է։Եթե այդ մրցանակաբաշխությունը հնարավոր լիներ ունենար համաշխարհային ազդեցություն, ինչպես ասենք Նոբելյան մրցանակը, ապա ուրիշ ազգեր էլ կանեին, մեզ հաստատ հերթ չէր հասնի։ Ես ինքս այդ գումարները, միջոցները, էդ էներգիան, էդ աշխատանքը ավելի արդյունավետ վայրում կծախսեի։ Երկրի ներսում տնտեսություն կզարգացնեի, որովհետև էդ մարդիկ, որոնք հյուր են եկել և իրականում եթե Հայաստանը տեսնեին, չէ՞ին ասի պարգևատրող կամ օգնող եք, ձեր ժողովրդին օգնեք․ 47-48 տոկոս թշվառություն, աղքատություն, թերսնվածություն է»։

Առավոտ

Մանրամասներն՝ այսօրվա համարում։