«Վերջին շաբաթներին Ալիեւն, ըստ էության, վերջնագիր էր ներկայացնում եվրոպական կառույցներին եւ ԵՄ անդամ պետություններին, անգամ սպառնաց, որ Ադրբեջանը դուրս կգա ԵԽ-ից: Ո՞րն է Ալիեւի նպատակը: Երկու տարի առաջ Արեւելյան գործընկերության Ռիգայի գագաթնաժողովում ընդունված համընդհանուր հռչակագրում ամրագրվեց, որ գագաթնաժողովի մասնակիցները աջակցում են ԼՂ հակամարտության խաղաղ կարգավորման գործում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի միջնորդների ջանքերը, այդ թվում՝ նրանց եւ նախագահների 2009թ. հայտարարություններին։

Երկու տարի առաջ այդ հռչակագրի ընդունումից անմիջապես հետո Ալիեւը, ապա՝ Մամեդյարովը լքեցին Ռիգայի գագաթնաժողովը: Հիմա Ադրբեջանը փորձ է անում Բրյուսելում կայանալիք Արեւելյան գործընկերության գագաթնաժողովում հասնել նրան, որպեսզի ընդունվի Լեռնային Ղարաբաղի վերաբերյալ հայտարարություն՝ ի պաշտպանություն տարածքային ամբողջականության սկզբունքի, այսինքն՝ ձգտում են Ռիգայի գագաթնաժողովի հռչակագրի ձեւակերպումն արմատապես փոխել: Չեմ կարծում, որ Ադրբեջանը հաջողության կհասնի, բայց հստակ տեղեկություններ ունեմ, որ ԵՄ անդամ երկու պետություններ, առայժմ թույլ տվեք չասել, թե դրանք որ երկրներն են, Ադրբեջանի այդ նպատակի իրագործման ուղղությամբ աշխատանքներ են տանում»,- «Առավոտ»-ին տված հարցազրույցում նշեց ՀՀ նախագահի հատուկ հանձնարարություններով դեսպան, 1994-95թթ. Հայաստանի ԱԱԾ ղեկավար Դավիթ Շահնազարյանը: Այսինքն, Հայաստանի հետ նախաստորագրված համապարփակ եւ ընդլայնված գործընկերության համաձայնագրի ստորագրման հարցում խոչընդոտներ կա՞ն ԵՄ երկրների միջեւ, հարցրեցինք պարոն Շահնազարյանին:

«Այո: Խնդիրը ԵՄ-ում է, եւ ոչ Մոսկվայում: Առաջին խոչընդոտի մասին արդեն ասացի: Կա նաեւ երկրորդ խոչընդոտը, որը համարվում է տեխնիկական: ԵՄ անդամ երեք պետություններ (նորից թույլ տվեք չնշեմ այդ երկրները), ըստ իմ տեղեկությունների՝ դեռեւս չեն թարգմանել համաձայնագրի տեքստն իրենց ազգային լեզուներով: Պետք է աշխատանք տանել այդ երկրների հետ, որոնք մինչեւ հիմա ձգձգում են տեքստի թարգմանությունը», պատասխանեց մեր զրուցակիցը»:

«Առավոտ»

Ամբողջությամբ կարող եք կարդալ թերթի այսօրվա համարում:

«Առավոտը» ՀՅԴ Արցախի կառույցի ներկայացուցիչ, Արցախի ԱԺ պատգամավոր Դավիթ Իշխանյանին հարցրել է՝ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահների հանդիպումից առաջ կամ հետո սահմանին կլինե՞ն լարվածության բարձրացում եւ նոր վարքագծի նոր դրսեւորումներ Ադրբեջանի կողմից։

ԱԺ պատգամավորն ընդգծել է, որ նախկին որեւէ հանդիպումից առաջ եւ հետո մենք ականատես էինք լինում սահմանային միջադեպերի եւ ռազմական գործողությունների կիրառման ՝ դիվերսիոն խմբերի ներթափանցման փորձերի եւ կրակոցների. «Բայց կարծես թե տեսնում ենք, որ Ադրբեջանը այդ առումով եւս սպառվել է եւ իր քայլերը շարունակում է միայն հեռահար եւ մեծ տրամաչափի զինատեսակներից կրակոցներով՝ որոշակիորեն իրավիճակ սրելով։ Կարծում եմ՝ Ադրբեջանը կարող է ավելի լուրջ եւ այլ նախապատրաստական գործողություններ կատարել, բայց նախանշանները կարծես թե չեն երեւում»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Առավոտ» թերթի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանն իր այսօրվա խմբագրականում գրում է.

«Ընտանեկան բռնության մասին օրենքի քննարկումը ծավալվել է «ռուսամետ-արեւամետ» հարթության մեջ։ Այսինքն՝ խոսքը նրա մասին չէ, թե որքանով օգուտ կամ վնաս կբերի այդ օրենքի ընդունումը, այլ՝ ո՞ր աշխարհաքաղաքական ճամբարից են օրենքի կողմնակիցները ու հակառակորդները։ Առաջինները խոսում են «պուտինյան Ռուսաստանի» դավերից կամ Հայաստանում ՌԴ դեսպանատան «հավաքագրված զանգվածից», երկրորդները՝ «Արեւմուտքի պարտադրանքից», «Գեյրոպայի այլասերվածությունից» եւ այլն։

Հնարավոր չէ համոզել երկու կողմերին, որ նրանք սխալվում են, եւ պետք է քննարկել բուն օրենքի նախագիծը եւ ոչ թե նրանց, ովքեր կանգնած են կամ կանգնած չեն դրա հետեւում։

Ինձ թվում է՝ եթե մարդը, ներեցեք, «քյարթու» է եւ խավարամիտ, եթե նա կարծում է, որ կանանց եւ երեխաների հետ շփվելու «զինանոցի» մեջ պարտադիր պետք է լինի ծեծուջարդը, ապա այստեղ Պուտինը կամ Կրիվոպուսկովը որեւէ մեղք չունեն։ Եվ հակառակը՝ եթե մարդը կարծում է, որ ընտանեկան բռնությունների զոհերի համար պետք է հավելյալ հնարավորություն ստեղծվի պաշտպանվելու, իրենց նկատմամբ կատարած հանցագործության մասին բարձրաձայնելու, այդ համոզմունքի ձեւավորմանը բացարձակապես չեն մասնակցել Թրամփն ու Մակրոնը։

Կարելի է մինչեւ ականջների ծայրը սիրահարված լինել Պուտինին եւ դեմ լինել ընտանիքում բռնության փառաբանմանը։ Կարելի է Միացյալ Նահանգները համարել Երկրագնդի դրախտի մարմնավորումը եւ լինել ընտանիքում ամենափնթի ու «անթրաշ» բարքերի ջատագովը։ … Լեւոն Իգիթյանը չի կարողանում մարդավարի շփվել կանանց հետ ոչ այն պատճառով, որ նա Պուտինի երկրպագուն է»։

«Առավոտ»

Ամբողջությամբ կարող եք կարդալթերթի այսօրվա  համարում:

««ՀՀ եւ Ադրբեջանի արտգործնախարարների՝ օրերս կայացած հանդիպումից հետո, հաշվի առնելով ՀՀ նախագահ եւ Ադրբեջանի նախագահի ելույթները ՄԱԿ-ում, տպավորություն է, որ Արցախյան հակամարտության բանակցությունների նոր էջ է սկսվում»,- «Առավոտ»-ի հետ զրույցում նման կարծիք հայտնեց «Նորավանք» գիտակրթական հիմնադրամի տնօրեն, վերլուծաբան Գագիկ Հարությունյանը։

«Որոշակի շեշտադրումներ են փոխվել, դա պայմանավորված է Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի միջազգային վարկանիշի անկմամբ։ Մյուս կողմից՝ Ադրբեջանի ներուժն է նվազել։ Այլապես Ադրբեջանի նախագահը ՄԱԿ-ի ամբիոնում այդքան կանգ չէր առնի իրենց սպորտային հաջողությունների վրա…»,-հավելեց Գագիկ Հարությունյանը։ Նրա խոսքով՝ ասվածն ամենեւին չի վկայում, թե այդ նոր էջն արդյունքներ կտա»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Վերջին շրջանում մանկա­կան հիվանդանոցներում ասեղ գցելու տեղ չկա, ազատ մահճակալներ չկան, մանկաբույժները չեն հասցնում սպասարկել: «Առավոտին» վերջին օրերին ծնողներ են ահա­զանգում՝ նշելով, որ ինչ-որ վի­րուս է տարածված, փոքրիկներին երբ հիվանդանոց են տանում, ստիպված են լինում հերթ կանգ­նել, քանի որ բժիշկները ծանրա­բեռնված են աշխատում:         «Ես երեխային հիվանդանոց տարա բարձր ջերմությամբ, բժիշկն ասաց՝ վիրուս է, շատ են հի­վանդները: Բայց թե ինչ վիրուս է՝ ոչինչ չասացին»,- պատմեց ծնողներից մեկը: Մեկ այլ ծնող էլ պատմեց, որ ամբողջ ընտանի­քով հիվանդացել են, ու բոլորի մոտ նույն ախտանիշներն են՝ բարձր ջերմություն, լուծ, մկանա­յին և ստամոքսի ցավեր, «երե­խաներս հենց ապաքինվեն, ես մանկապարտեզ ու դպրոց չեմ տանի, որովհետև եթե վիրուս է, չի բացառվում երեխաների մոտ նորից կրկնվի»:

Մեզ դիմած քաղաքացիները խուճապի մեջ են, տագնապած ասում են. «Ոչ մի նորմալ մեկնա­բանություն չենք լսում, մեկն ասում է՝ անհայտ վիրուս է, օդակաթիլային է, մյուսն ասում է՝ հայտնի է, 3-րդն ասում է՝ բուժ­վում է, բան չկա, բայց իմ շրջա­պատում բոլորը հիվանդ են, իմ ծանոթներից 10-15 հոգի հի­վանդ են, օրերով հիվանդանո­ցում պառկած, աչքիդ առաջ երեխաներդ մի ժամում վատա­նում են, մարդ վախենում է: Ու ոչ մի պետական կառույց ոչինչ չի ասում՝ «տապկել», նստել են: Բա կարող է կարիք կա դասերը հետաձգելու: Չգիտեմ, մենք մի քա­նի ծնողներով դպրոց ու մանկապարտեզ չենք ուղարկի մեր երե­խաներին: Իմ հարազատներին էլ, որոնց երեխաներն առողջ են, խորհուրդ ենք տվել մանկապար­տեզ չուղարկել երեխաներին»: Իսկ Արմավիրի մարզի գյուղերից մեկից մեզ դիմած ծնողներն էլ կարծում են, թե վարակը գյուղի խմելու ջրից է: Այս տագնապն ու խուճապը շղ­թայական տարածվում է քաղա­քացիների շրջանում, և որպեսզի պարզենք, թե ինչ խնդիր է, արդյոք վտանգավո՞ր է, դիմե­ցինք առողջապահության նա­խարարություն: Այստեղից հորդորեցին դիմել նախարարության վտանգավոր և օդակաթիլային վարակների համաճարակաբա­նության բաժնի պետ Լիանա Թորոսյանին: Վերջինս, սակայն, հանրապետությունից բացակայում է: Նախարարության լրատ­վականից հորդորեցին սպասել մինչև Թորոսյանը վերադառնա, բայց մեր պնդմանը, որ քաղա­քացիները տագնապած են, արդ­յոք ոլորտից այլ պատասխանա­տու չկա՞, որպեսզի պարզաբանի իրավիճակն ու խնդիրը, լրատվա­կանից խոստացան պարզել: Բայց պարզվում է՝ նախարարու­թյան աշխատակիցներին չի էլ հետաքրքրում, որ քաղաքացիների շրջանում խուճապ է, մարդիկ վախեցած են, հարկավոր է հան­րությանը իրազեկել՝ ինչ վարքա­գիծ է պետք դրսևորել նման շատ հիվանդներ են ընդունում: Բժիշկը հորդորեց խուճապի չմատնվել, այս վիրուսը միշտ էլ եղել է ու կլինի, և նման հիվանդ­ներ դեռ մայիս ամսից են դիմում իրենց. «Վիրուսը որևէ մեկին ող­բերգական հետևանքի չի բերել, մի անհանգստացեք»,-գրում է թերթը:

«Առավոտ»

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:

«Օրերս կոմպոզիտորներից մեկի որդու հարսանիքին էի հրավիրված, որտեղ ի զարմանս ինձ՝ հնչեց «Ախ բալես, բալես» երգը, որը չեմ հասկանում՝ ո՞ղբ է, լա՞ց է… Ու եթե այս լացակումած թրքաբարո «երգերը» մեզանում դարձել են գերիշխող, հետեւաբար միանշանակ գտնվում ենք թուրքերի մշակույթի մեջ։ Մտածեցի, որ եթե թուրքերը լսեին էս ու մեր օրերում ծնվող «հայկական» երգերը, 15 թվին հաստատ կոտորած չէր լինի…»,- «Առավոտ»-ի հետ զրույցում ասաց հեղինակ-կատարող Ռուբեն Հախվերդյանը։

Հետո անդրադառնալով «Արամ Խաչատրյան» համերգասրահում սեպտեմբերի 14-ին կայանալիք իր հեղինակային երեկոյին, որտեղ տարիների ընդմիջումից հետո կհնչեն նաեւ նոր ստեղծագործություններ, հավաստիացրել է, թե ինքը եղել ու մնում է լավատես. «Նկատել եք, չէ՞ որ բոլոր երգերս ուղղված են 0-ից մինչեւ 100 տարեկան ունկնդիրներին, մատչելի են բոլոր խավերին»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է. «Որ անապահովության նպաստների համակարգը պետք է բարելավել՝ դա ակնհայտ է: Կան մարդիկ, ընտանիքներ, որոնք ապրում են միջին կամ նույնիսկ միջինից բարձր նյութական ստանդարտներով, բայց չեն խորշում կոռուպցիոն սխեմաներ օգտագործելով՝ ստանալ այդ նպաստների գումարները՝ կտրելով դրանք իսկապես կարիքավորների բերանից: Բայց այն, ինչ արվում է հիմա՝ «չափանիշների խստացում» անվան տակ, նախ՝ բացարձակապես չի խոչընդոտում վերոհիշյալ կոռուպցիոն սխեմաներին, երկրորդ՝ անարդար է այդ նույն կարիքավորների նկատմամբ:

Խոսքը, մասնավորապես, հետեւյալի մասին է. ընտանիքի տղամարդը ծայրահեղ կարիքից ելնելով մեկնում է «խոպան», կինն այստեղ գործազուրկ է եւ իր երեխաներին պահում է «խոպանից» ուղարկվող գումարներով: Ո՞ր դեպքում է Հայաստանում մնացած ընտանիքը համարվում կարիքավոր եւ, հետեւաբար, նպաստառու, որ դեպքում՝ ոչ: Այդ հարցին շատ դժվար է պատասխանել: Մի ամիս ամուսինն ուղարկում է 100 դոլար, մեկ այլ ամիս՝ 500, իսկ լինում է, որ ընդհանրապես չի ուղարկում:

Ընդ որում, մի անգամ նա կարող է փող փոխանցել բանկային համակարգի միջոցով, մի անգամ անձամբ բերել կամ ծանոթի միջոցով ուղարկել կանխիկով, մի անգամ էլ պարզապես խնդրում է ընկերոջը անհրաժեշտ մթերք գնել իր ընտանիքի համար՝ հետագայում «տեղը հանելու» պայմանով:

Արդյոք ամեն ամիս այդ կինը պետք է վազվզի համապատասխան ատյաններով՝ ապացուցելու համար, որ կարիքավո՞ր է: Հնարավո՞ր է արդյոք վերահսկել եւ օբյեկտիվ պատկերացում կազմել այդ՝ «խոպանից» ուղարկված գումարների մասին: Ինձ թվում է՝ ոչ: Պարզել, թե երբ են մարդիկ այս դեպքում պետությանը խաբում, երբ՝ ոչ, նույնպես, ինձ թվում է, հնարավոր չէ:

Հայաստանում (գուցե նաեւ այլ երկրներում) նպաստառուները շահագրգռված են իրենց նյութական վիճակը ներկայացնել ավելի վատ, քան այն իրականում կա: Բայց այդ կասկածանքով ընկնել փաստացի առանց ամուսինների մնացած կանանց հետեւից… չեմ կարծում, թե դա ճիշտ է բարոյական եւ իրավական առումով, ու տեխնիկապես էլ դժվար իրականացվելի է:

Գիտեմ, որ խիստ ոչ ականջահաճո բան պիտի առաջարկեմ, բայց գուցե արժե մտածել, որ մարդիկ անապահովության նպաստների առումով ընդհանրապես պետության հետ հույսեր չկապեն: Որքան էլ տարօրինակ է, սակայն երբեմն նպաստով ապրելը կաշկանդում է մարդու՝ աշխատանքի գնալու ցանկությունը: Հայտնի են դեպքեր, երբ մարդիկ հրաժարվում են 150 հազարանոց գործից հանուն 60 հազարանոց նպաստի: Տրամաբանությունը պարզ է՝ 150 հազարն այսօր կա, վաղը կարող է չլինել, իսկ 60 հազարը պետականորեն երաշխավորված է: Գուցե առաջարկս դաժան հնչի: Բայց հատվածաբար ստուգել մարդկանց պարկեշտությունը, ինձ թվում է՝ ավելի դաժան է»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է. «Վրաստանի նախկին նախագահ Միխեիլ Սաակաշվիլիի հանդեպ վերաբերմունքը հակասական է։ Ոչ միայն բուն Վրաստանում, այլեւ հարեւան երկրներում։ Հայաստանում, օրինակ, «պուտինիստները» նրան ներկայացնում են որպես ամերիկյան հրեշավոր «պրոյեկտի» պտուտակ, իսկ «ամերիկասերները»՝ որպես Վրաստանի փրկիչ։

Հիմնականում, սակայն, մեր համաքաղաքացիների վերաբերմունքը Սաակաշվիլիի նկատմամբ դրական է՝ կոռուպցիան հաղթահարեց, ճանապարհները սարքեց, ամեն ինչ էժանացրեց, ներդրումներ բերեց, բիզնեսը զարգացրեց եւ այլն։ «Ահա ձեզ օրինակ,- ասում են Սաակաշվիլիին որպես օրինակ բերողները,- թե ինչպես է հնարավոր, որ մեկ մարդը կարողանում է երկիրը «դզել»։

Իհարկե, այդ գնահատականները չափազանցված են, բայց չէի ասի, թե լրիվ սխալ են:  Վրաստանն իսկապես փոխվել է «վարդերի հեղափոխությունից» հետո: Պարզ օրինակ. մենք 7 տարի չենք կարողանում խելքի բերել «Հյուսիս-հարավ» ճանապարհի գոնե մի հատվածը, իսկ Վրաստանի արագընթաց մայրուղիները մի քանի տասնյակ կիլոմետրեր են ձգվում: Կամ՝ այս օրերին Սեւանում 88-ի աղետյալների համար նախատեսված «դոմիկը»` ջարդուխուրդ եղած կահույքով, վարձով են տալիս օրական 20 հազար դրամով: Այդ գումարով Բաթումում կարող ես վարձել բոլոր հարմարություններով երկուսենյականոց բնակարան:

Մի խոսքով՝ ո՝ չնայած վերջին տարիներին ընդհանուր տնտեսական ցուցանիշները թե՛ մեզ մոտ եւ թե՛ հարեւանների մոտ առանձնապես տպավորիչ չեն:

Բայց արդյոք բոլոր դրական տեղաշարժերը, որոնք տեղի են ունեցել Վրաստանում, կարելի է վերագրել միայն Սաակաշվիլիին: Կարծում եմ՝ ոչ: Մեր տարբերությունների հիմնական պատճառներից մեկն այն է, որ վրացիներն ավելի «պետական ազգ են», քան մենք, նրանք պետությունն ավելի շատ են սիրում, քան, ասենք, Կազբեկ սարը:

Երկրորդ պատճառն այն է, որ վրացիները հստակ ընտրել են Եվրոպայի հետ ինտեգրման ճանապարհը՝ դրա համար շատ թանկ գին վճարելով: Իհարկե, չի կարելի նաեւ նսեմացնել «վարդերի հեղափոխության» լիդերների՝ Սաակաշվիլիի, Բուրջանաձեի եւ հատկապես Ժվանիայի դերը:

Ինձ թվում է՝ Վրաստանի նախկին նախագահին, իր հախուռն եւ անկայուն բնավորությամբ հանդերձ, պետք է վերաբերվել հարգանքով: Բոմժի նման բռնել-փողոց գցելը սխալ է, արդար չէ: Չգիտեմ՝ ինչ խնդիրներ ունի նա Վրաստանում, բայց կարծում եմ՝ նա հանգիստ պետք է ապրեր հայրենիքում: Լավ չի, որ այդպես չեղավ: Հիմա էլ Պյոտր Պորոշենկոն, զրկելով Սաակաշվիլիին Ուկրաինայի քաղաքացիությունից, իրեն պահեց իսկական հետխորհրդային լիդերի նման՝ մանրախնդիր, կոնյունկտուրային եւ, ինչպես ասում են, «ոչ թափանցիկ»: Ինչ արած, «մեծ քաղաքականություն է»:

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։

«Առավոտ» թերթը հրապարակել է Արցախի ԱԱԽ քարտուղար Վիտալի Բալասանյանի հետ հարցազրույցի շարունակությունը, որտեղ զրուցակիցն անդրադարձել է ղարաբաղյան խնդրին, հայ-ադրբեջանական թշնամության մակարդակի նվազեցման անհրաժեշտությանը և մասնավորապես՝ ասել է.

«Նրանք, ովքեր մեծ-մեծ խոսում են՝ «Բաուն գրավելու ենք», «թեյ ենք խմելու Բաբվում»… Մենք թշնամի չե՞նք բոլորին… ես վստահ եմ, որ այսօր Թուրքիայում ապրող թուրքերի 50 կամ ավելի տոկոսը հայամետ է: Չի կարելի թշնամանք սերմանել, միևնույն է՝ մի օր վերջ ենք տալու այս ամենին, բայց չլինի այնպես, որ երկու մարդ մի քաղաքացի Ղարաբաղի կողմից, մյուսը՝ Ադրբեջանի կողմից, փոխանակ գլուխները բարձր իրար բարևեն, գլուխները կախ բարևեն՝ ամոթից: Ո՞ւմ է պետք, մենք հարևաններ ենք, չէ՞, վերջապես: Պատերազմն իր օրենքներն ունի, կյանքն էլ իր օրենքներն ունի՝ այնտեղ խրամատ է, մյուսը՝ այստեղ, քաղաքացիական «խրամատ» է: Ագրեսիվությունը պետք է հանել: Մի օր այդ խաղաղությունը լինելու է»:

Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում։

. «Ինչ են Սոչիում քննարկել Պուտինը եւ Ալիեւը: Երբ հայաստանյան լրատվամիջոցներն այդպես են հարցը դնում ու սկսում են իմպերատիվ, հաստատական տոնով ինչ-որ մտքեր շարադրել, ես անկեղծորեն զարմանում են դրանց իրազեկության վրա:

Ուրեմն մեր որեւէ կայք այն աստիճանի մտերիմ է Պուտինի կամ Ալիեւի հետ, կամ ծայրահեղ դեպքում` այն մարդկանց հետ, որոնց այդ երկու ղեկավարները ամեն ինչ պատմում են, որ կարող են այդ իրենց պատմածները վերաշարադրել հոդվածի տեսքով:

Հասկանալի է, որ այդ երկրների հարաբերություններում ինչ-ինչ խնդիրներ են առաջացել` վերջին վկայություններից մեկը, կարծում եմ, Վրաստանում ռուսաստանյան զինված ուժերի կողմից Բաքու-Սուփսա գազատարի «գրավումն» է: Բայց դրանց մասին կարելի է խոսել միայն երեւացող փաստերի, այսինքն` հետեւանքների վրա հիմնվելով, ինչպես եւ անում են պրոֆեսիոնալները (նկատի ունեմ BBC-ի հրապարակումը), եւ ոչ թե սուրճ նայող տատիկի նման ենթադրություններ անել, թե ով ում ականջին ինչ է քչփչացել:

Դե, եթե հայաստանյան կայքերը գիտեն, թե ինչի մասին են խոսել Պուտինն ու Ալիեւը, ուրեմն հաստատ կիմանան, թե որն էր, ասենք, Հայաստանի նախագահի եւ վարչապետի զրույցի թեման: Եվ այստեղ արդեն ոչ միայն թեման գիտեն, այլեւ զրուցակիցների ձայների ելեւէջները, ով որ պահին է ոտքի կանգնել եւ ինչ հայացք է նետել դիմացինի ուղղությամբ: Մարդիկ մտածում են` եթե այդ մանրամասներով գիտեն գաղտնի հանդիպումների մասին, ուրեմն նրանց գրածները ճիշտ են:

Միամիտ ընթերցողներն ու օգտատերերը չեն կարող ենթադրել, որ այդ մանրամասները նույնպես կարելի է հորինել: Իհարկե, դրան նպաստում է իշխանությունների (ոչ միայն մեր) անիմաստ գաղտնապահությունը:

Բերեմ մի շատ հին օրինակ: 1993 թվականին ես նախագահական նստավայրում դեմ առ դեմ հանդիպեցի եւ բարեւեցի Ռուսաստանի պաշտպանության նախարար Պավել Գրաչովին: Վերադառնում եմ իմ սենյակ, լրագրողները սկսում են զանգել եւ հարցեր տալ` ճի՞շտ է արդյոք, որ Գրաչովը Հայաստանում է: Ճշտեցի, որ պիտի պատասխանեմ, թե դրա մասին ոչ մի տեղեկություն չունեմ` այդպես էլ վարվեցի: Բայց թաքցնել, որ այդ կարգի բարձր պաշտոնյան գտնվում է մեր երկրում, հնարավոր չէր, եւ իմ, մեղմ ասած, խուսափողական պատասխանը տեղիք տվեց զանազան ենթադրությունների ու, բնականաբար, «հնարած մանրամասների»:

Հաշվի առեք` ճշմարտությունը հնարավոր չէր թաքցնել նույնիսկ այն ժամանակ, երբ չկար համացանցը, չկար ամեն տեղից ուղիղ եթեր տալու հնարավորությունը, չկային սոցիալական ցանցերը: Էլ ի՞նչ ասենք այսօրվա մասին: Բավարարել հասարակական հետաքրքրությունը եւ, միեւնույն ժամանակ, իհարկե, չբացահայտել պետական գաղտնիքները` դա պատրաստվածության, պրոֆեսիոնալիզմի որոշակի մակարդակ է պահանջում, ինչպես նաեւ հնարավորինս թափանցիկ աշխատելու պատրաստակամություն: Նույնիսկ ազատ երկրներում է զգացվում դրա պակասը: Թրամփի վարչակազմը դրա վառ օրինակն է»:

«Առավոտ»

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։