Ըստ «Առավոտ»-ի՝ Ռուսաստանում լույս տեսնող «Երկրամաս» թերթը տեղեկացրել է, որ Ղըրղըզստանի համշենահայերը մտադիր են բնակություն հաստատել Լեռնային Ղարաբաղում: Ղըրղըզստանի համշենահայ համայնքի ղեկավար Ռուսլան Կարաբաջակովն ասել է, որ համշենահայերին ԼՂՀ տեղափոխելու ծրագրի մշակման նպատակով այցելել է Հայաստան, հետո մեկնելու է Ղարաբաղ` համշենահայ 200  ընտանիքի բնակության համար հարմար վայր ընտրելու համար: «Մեր տեղն այստեղ  է՝ Հայաստանում: Մեր ճակատագիրն այնպես է դասավորվել, որ ավելի քան 250 տարի տեղից տեղ ենք տեղափոխվել` Աջարիա, Միջին Ասիա: Այժմ վերջապես որոշել ենք ապաստան գտնել մեր հարազատ հողում»,- ասել է նա: Ենթադրաբար, համշենահայերը կտեղավորվեն ԼՂՀ Մարտակերտի շրջանում:

Ծրագիրը կֆինանսավորվի  այնքան ժամանակ՝ մինչև համշենահայերը ոտքի կկանգնեն: Նախագծով հետաքրքրված են նաև Մոսկվայի «Համշեն» հայրենակցական միության  անդամները, որոնք հնարավորության սահմաններում  կօգնեն նրանց, գրում է թերթը:

2010 թվականի դեկտեմբերի 10-ին Գարեգին Երկրորդ կաթողիկոսի հայրապետական կոնդակով ստեղծվեցին Հայ Առաքելական եկեղեցու երկու նոր թեմեր` Տավուշի և Վայոց ձորի: Մինչ այդ` Տավուշը Գուգարաց թեմից «կիսանկախ» վիճակում էր: Տավուշի թեմի խնդիրների մասին է գրում «Առավոտ» օրաթերթը:

Կարգավիճակի բարձրացումը, սակայն, չլուծեց որոշ հին, ձգձգված հարցեր: 16200 բնակիչ ունեցող առողջարանային քաղաք Դիլիջանը եկեղեցի չունի: Դիլիջանում եկեղեցի կառուցելու համար դեռևս 2006 թվականին բարերարները Մայր Աթոռին 1 միլիոն դոլար են նվիրել, համայնքում էլ ստեղծվել է եկեղեցու կառուցմանն օժանդակող հիմնադրամ` ներգրավելով այլ ֆինանսներ: Բայց Դիլիջանի քաղաքապետարանը եկեղեցու շինարարության հարցում դեռևս Գարեգին երկրորդ կաթողիկոսի հետ վերջնական համաձայնություն ձեռք չի բերել: Այսօր Դիլիջանի Թուֆենկյան թանգարանի մասնաշենքերից մեկում գործում է ժամանակավոր եկեղեցի կամ աղոթատեղի: Դիլիջանցիների վկայությամբ` այստեղ հաճախ արարողություններ է կատարում Շավարշ քահանան, սենյակում նաև մոմեր են վառվում: Իսկ 5 տարի առաջ նվիրված 1 միլիոն դոլարը դեռ բանկում է, որ դժվար չէ հաշվել, թե կլորիկ այս գումարը որքան տոկոսներ է բերել: Դժվար է ասել` ուր են գնացել այդ գումարները:

1997 թվականի հուլիսի 18-ին Նոյեմբերյանի երկրաշարժի հետևանքով քաղաքի  Սուրբ Սարգիս եկեղեցին վթարային դարձավ: Ծիսական արարողությունները կատարվում էին եկեղեցուն կից հովվատանը, ուր նեղվածք էր, խնկի ու մոմերի ծուխը խեղդում էր հավատացյալներին: 2009 թվականին ավարտվել է եկեղեցու հիմնանորոգումը, սակայն դեռևս կիսատ և չլուծված են մնում եկեղեցու` որմնանկարներով զարդարման, շրջակայքի բարեկարգման խնդիրները: Եկեղեցու մատույցներում գործում էր 10 հազար վոլտ լարումով էլեկտրական ենթակայան, ինչը վտանգավոր էր: Այն քանդել են, դրա փոխարեն, որպես ժամանակավոր լուծում, բաց տրանսֆորմատոր տեղադրել: Նոյեմբերյանի քաղաքապետ Վանուշ Ամիրաղյանը հայտնել է թերթին, որ եկեղեցու հարևանությամբ տարածք է հատկացվել` նոր ենթակայան կառուցելու համար: Սակայն դեռևս բաց է էլեկտրական ենթակայանի շինարարության ֆինանսավորման հարցը:

Հատված թերթի խմբագրականից. «…Բայց ինչո՞ւ էին այդ պատերազմներն, այնուամենայնիվ, սկսվել։ Շատ պարզ. ժողովուրդներին կարողացել են խաբել։ Գերմանացիներին մոլորեցրել են, թե իբր նրանք ինչ-որ մի յուրահատուկ ազգ են, որն իրավունք ունի ոչնչացնելու այլ ազգերի և տիրանալու նրանց երկրներին։ 45 թվականից առ այսօր (սթափվելուց հետո), գերմանացիներն իրենք իրենց վրա զարմանում են, թե ինչպես կարելի էր կուրորեն հավատալ նման ցնդաբանությանը։ Ադրբեջանցիներին էլ են խաբել՝ համոզելով, որ Խորհրդային կայսրության փլուզումից հետո եկել է այն պահը, երբ թուրք եղբայրների համատեղ ջանքերով հնարավոր է հայերին քշել տարածաշրջանից։ Եկեք գոնե մենք մեզ չխաբենք և արձանագրենք, որ մեր այս երկու հարևան պետությունների նպատակները չեն սահմանափակվում Ղարաբաղով։ Այդ երկրներում ապրող հասարակությունների մեծ մասը դեռ ապրում է այդ անիրագործելի պատրանքներով։ (Դա մասնավորապես նույնն է, որ մեր պետական քաղաքականությունը լիներ «ծովից ծով Հայաստանը»)։ Բայց վստահ եմ, կգա սթափվելու պահը, և ադրբեջանցիները նույնպես կզարմանան, թե ինչպիսի սնամեջ գաղափարներով էին տարված։ Բանականությունը, երբեմն, ցավոք, ուշացումով, բայց միշտ տոնում է իր հաղթանակը»…

«Առավոտ»-ի խմբագիրը գրում է. «…Երբ մարդը բերանը բաց է անում իր հակառակորդի կամ պարզապես իր չհավանած անձնավորության հասցեին ինչ-որ տհաճ բան ասելու (բանավոր, թե գրավոր), նա պետք է մտածի, թե որքան ժամանակ է իր այդ ասածը արդիական լինելու։ Երեկ, օրինակ, «Ազատություն» ռադիոկայանին ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, իմ կարծիքով, միանգամայն ճիշտ բաներ է ասել երկխոսության թեմայով։ Սակայն նման դատողություններից հետո Կոնգրեսի առավել արմատական
կողմնակիցները՝ որոշակի դառնությամբ, իսկ իշխանության ջատագովները՝ չարախնդությամբ, «կռիսական» հարց են տալիս. «Բա ո՞ւր մնացին ավազակապետերը, մոնղոլները և հատկապես թաթարները»։

Եվ չես կարող ասել, որ այդ հարցը իմաստազուրկ է. ի՞նչ երկխոսություն ավազակների հետ՝ նրանց տեղը բանտում է, իսկ մոնղոլ-թաթարներինը՝ հավանաբար, ինչ-որ հեռավոր տափաստաններում։ Իհարկե, ասածս վերաբերում է ոչ միայն առաջին նախագահին, այլև բոլոր մարդկանց, ովքեր հրապարակային խոսք են ասում՝ նաև, բնականաբար, ինձ։ Մանավանդ՝ հաշվի առնելով մեր կովկասյան տաքարյուն խառնվածքը, եկեք
այնպես խոսենք, որ հետադարձ նստվածք չմնա՝ ոչ միայն դիմացինի, այլև հասարակության մեջ»:

1994 թվականին, երբ Աշոտ Մանուչարյանն էր թունդ հեղափոխական և «հիմա, հիմա» -ի կողմնակից, իսկ ես, ինչպես և հիմա, դրան դեմ էի, այդ գործիչն ինձ հայհոյեց Ազատության հրապարակի հարթակից։ Ես, բնականաբար, Աշոտին վաղուց ներեցի՝ պետք է ինչ-որ պաթոլոգիաներ ունենալ՝ 17 տարի քեն պահելու համար։ Բայց նստվածքը մնացել է:

ԱԺ նախկին նախագահ, այսօր անկախ պատգամավոր Տիգրան Թորոսյանը, «Առավոտ»-ի հետ զրույցում անդրադառնալով ԱԺ արտահերթ ընտրությունների հնարավորությանը` ասել է, թե դրա համար Սահմանադրությամբ սահմանված հիմքեր այսօր չկան և, ամենամեծ ցանկության դեպքում էլ, դեռ մի քանի ամիս չեն լինի: Բայցև ակնհայտ է համարել, որ խնդիրն այստեղ ոչ թե ներքաղաքական համերաշխության կամ մթնոլորտի բարելավման նպատակներն են, այլ պարզապես կամայականությունը, որով առաջնորդվելով`«որևէ մեկը երբեք չի կարողացել քաղաքական համերաշխության խնդիր լուծել»:

«Սա՛ է հենց այսօրվա իրողությունը: Ուզում եմ հիշեցնել, որ այսօրվա իշխանությունները մեկ ամիս կամ մեկ տարի առաջ չեն ընտրվել: Երեք տարի նույն իշխանություններն էին և անում էին ու այսօր էլ շատ հաճախ կամայական քայլեր են անում: Ուրեմն` ինչպե՞ս պետք է այդ կամայականությունը վերացվի արտահերթ ընտրություններով»,- «Առավոտ»-ին ասել է նախկին ԱԺ նախագահը:

Երեկ, ըստ թերթի, ՀՀ Վերահսկիչ պալատի նախագահ Իշխան Զաքարյանի ղեկավարությամբ տեղի է ունեցել խորհրդակցություն` ՀՀ էկոնոմիկայի նախարար Տիգրան Սարգսյանի, ՀՀ տրանսպորտի ու կապի  նախարարի առաջին տեղակալ Հրանտ Բեգլարյանի մասնակցությամբ:  Ըստ ՎՊ  լրատվական ծառայության, գրում է թերթը, քննարկվել են «Քաղաքաշինության նախարարության գնագոյացման վերլուծական ինֆորմացիոն կենտրոն» ՊՈԱԿ-ում ՎՊ-ի կողմից 2010-ին կատարված ստուգումների արդյունքները:  Ի. Զաքարյանը տեղեկացրել է, որ «բացահայտվել են բազմաթիվ չարաշահումներ, մասնավորապես` գնումների գործակալության շահած գները մի քանի անգամ բարձր են ներկայացվել շուկայական գներից, գնագոյացման դաշտում ուսումնասիրությունները կատարվել են առանց հիմնարար փաստաթղթերի, կեղծվել են պաշտոնական տեղեկագրերը և այլն»: Խախտումներ են հայտնաբերվել նաև  գնացուցակներում`անհիմն բարձր գներով են  հաշվարկվել շինանյութի իրական և  միջինացված գները: Այս կապակցությամբ ՎՊ-ն դիմել է ՀՀ  կառավարություն` վերանայելու  «Քաղաքաշինության նախարարության գնագոյացման վերլուծական ինֆորմացիոն կենտրոն» ՊՈԱԿ-ի գործուներությունը: Կառավարության որոշմամբ, ՊՈԱԿ-ը ՀՀ քաղաքաշինության նախարարության կողմից  տեղափոխվել է ՀՀ էկոնոմիկայի նախարարություն:

Օրաթերթի խմբագիրը գրում է. «…Ռուսաստանի առաջին նախագահ Բորիս Ելցինը ներում շնորհեց թե 91-ի և թե 93-ի «պուտչերի» կազմակերպիչներին։ Եվ խնդիրն այն չէ, որ նա անչափ բարի մարդ էր կամ շատ էր սիրում Յազովին ու Խասբուլատովին, որոնք, ի դեպ, ի տարբերություն Սասունի և Նիկոլի, իսկապես ցանկանում էին զավթել իշխանությունը։ Ո´չ, Ելցինը ելնում էր զուտ պրագմատիկ հաշվարկից՝ հասկանալով, որ իրեն դժվար կլինի ղեկավարել «եվրոպական» և «ժողովրդավարական»հավակնություններ ունեցող մի երկիր, որտեղ վրեժխնդիր են լինում այլախոհներից, և այդ հանգամանքն «իր երեսով են տալու» թե՛ ներսում, թե՛ դրսում։

Հայաստանի քաղբանտարկյալների խնդիրը նույնպես չի սահմանափակվում զուտ անհիմն
դատապարտվածների ազատ արձակումով։ Խոսքն, ըստ էության, քաղաքական մշակույթի փոփոխության մասին է։ Մինչ այսօր դրա գլխավոր կարգախոսն էր. «Ով ինձ բան ասի, կտամ-կսպանեմ»: Երկրորդ նախագահի մեջբերված խոսքերը տեղավորվում են այդ կարգախոսի մեջ: Հիմա էլ կան օլիգարխներ, պատգամավորներ, որոնք հանդես են գալիս այս արխայիկ, տղայական մոտեցումներով: Այս ամսվա ընթացում, կարծես թե, հնարավորություն կստեղծվի անցնելու ավելի բանական և իմաստավորված տեքստերի»:

«Օրերս ադրբեջանական գերությունից վերադարձած Տավուշի մարզի Հաղարծին գյուղի 30-ամյա բնակիչ Արթուր Բադալյանին, իր իսկ վկայությամբ, փոխանակումից առաջ ադրբեջանցիները ինչ-որ բան են սրսկել: Նա երկյուղ ունի, որ դա կարող է ճակատագրական լինել իր համար: Հաղարծին գյուղի բժշկական ամբուլատորիայի տնօրեն Գրետա Ժամհարյանի խոսքով` Արթուրի առողջական վիճակը վատ չէ, նա բուժում է ստանում Երեւանում, Կարմիր խաչի վերականգնողական կենտրոնում: Մինչդեռ, համագյուղացիների վկայությամբ, Արթուրը նման չէ իրեն, շրջում է մշուշոտ հայացքով:
Տավուշի մազպետարանը նրա ընտանիքին` 20 հազար, իսկ Հաղարծինի գյուղապետարանը` 80 հազար դրամ օգնություն է ցուցաբերել: 2009 թ. մայիսի 9-ին Արթուրն իր ընկերների հետ Հաղարծինից գնացել էր Բերդի տարածաշրջանի Նավուր գյուղի անտառ` սունկ հավաքելու: Անտառում մոլորվելով` նա հայտնվել էր Ադրբեջանի տարածքում»,-գրում է «Առավոտ»-ը: