«Թալիբան» շարժման գրոհայինները Կանադայի գերեվարված բնակչին ցուցադրող տեսահոլովակ են տարածել: Agence France-Presse գործակալության տեղեկացմամբ՝ տեսահոլովակը ցուցադրվել է  CBC News հեռուստաալիքով:

Խոսքը 26-ամյա զբոսաշրջիկ Քոուլին Ռուտերֆորդի մասին է, ում առևանգման մասին հայտնի դարձավ 2011 թ. փետրվարին: «Թալիբան»-ի ներկայացուցիչները հայտարարել են, որ նրան  առևանգել են Աֆղանստանի կենտրոնական հատվածում գտնվող Հազնի գավառում:

Տեսահոլովակում Ռուտերֆորդը պատասխանում է ինչ-որ մեկի հարցերին, ում դեմքը չի երևում: Պատանդ երիտասարդը մասնավորապես ասում է, որ իր հետ լավ են վերաբերվել:

Բացի տեսահոլովակից, թալիբները նաև հայտարարություն են տարածել, ըստ որի՝ կանադացուն կդատապարտեն լրտեսության համար, եթե Կանադայի իշխանությունները չկատարեն իրենց պահանջները:

Օտարերկրյա դիվանագետները չեն բացառում, որ Լիբիայի առաջնորդ Մուամար Քադաֆին վիրավորվել կամ սպանվել է մայիսի 1-ին` ՆԱՏՕ-ի զորքերի ռմբակոծության հետևանքով: Հիշեցնենք, որ այդ ժամանակ սպանվեցին Քադաֆիի կրտսեր որդին՝ Սեյֆ ալ Արաբը և նրա երեք թոռները:

Ըստ որոշ լրատվամիջոցների տեղեկությունների, Քադաֆին նույնիսկ չի մասնակցել որդու և երեք թոռների հուղարկավորության արարողությանը։ Նրա փոխարեն արարողությանը մասնակցել է զոհվածի եղբայրը՝ Սեյֆ ալ Իսլամը։

La Stampa թերթի կարծիքով՝ անհավանական է, որ  Քադաֆին փրկվեր, եթե ռմբակոծության պահին գտնվեր այդ նույն շենքում, որտեղ սպանվել են նրա հարազատները, քանի որ շենքը գրեթե հիմնահատակ փլվել է։

Արմավիրի մարզի Հայկավան գյուղում  համայնքի ղեկավարի ընտրություններում վերընտրվել է  գործող գյուղապետ Մամիկոն Գևորգյանը։ Գյուղապետի պաշտոնի համար մրցող երկու թեկնածուն էլ  Հանրապետական կուսակցությունից են: Ընտրությունների արդյունքում Ռուբիկ Ղազարյանը  պարտվեց գործող գյուղապետ Մամիկոն Գևորգյանին:

«Շնորհավորում եմ Ձեզ Հաղթանակի եւ խաղաղության տոնի կապակցությամբ:

Մենք տասնամյակներ շարունակ նշում ենք այս տոնը, որը մեր հայրերի ու պապերի սխրանքի արդյունք է: Հաղթանակ, որ բազում արհավիրքներ տեսած Հայաստանին բերեց այնքան սպասված խաղաղություն, բացեց առաջընթացի նոր դռներ, նոր՝ կիրթ ու առողջ սերունդ դաստիարակելու հորիզոն. սերունդ, որ հավատարիմ էր լինելու իր նախնիների երդմանը եւ կերտելու էր նոր Հայաստան:

Հայության համար երկրորդ աշխարահամարտն իսկապես Մեծ Հայրենական պատերազմ էր: Հանուն հաղթանակի թե՛ Սփյուռքը, թե՛ Հայաստանը տվեցին՝ ինչ կարող էին: Ե՛վ տարբեր ճակատներում, եւ՛ դիմադրության ու պարտիզանական շարժումներում, եւ՛ թիկունքում հայորդիները անձնվիրությամբ ու հերոսությամբ  պսակեցին իրենց անունը:

1992 թվականի մայիսի 9-ը կրկին դարձավ խորհրդանիշ, այս անգամ՝ հայության հաղթանակի, կամքի ու անմահության խորհրդանիշ:

Այսօր եւ մեկընդմիշտ մենք լիասիրտ տոնելու ենք մեր փառավոր հաղթանակը, որ բարու հաղթանակն է չարի եւ բարբարոսության նկատմամբ:

Արցախի պատմական մայրաքաղաքի ազատագրմամբ հայ ռազմիկը վերադարձավ որպես նոր գիտակցություն եւ որպես նոր գործոն: Նրանք, որ անմահացան հերոսամարտում, շարունակում են իրենց մեծագույն առաքելությունն իբրեւ բարոյական եւ քաղաքական լիցք:

Շուշիի ազատագրումն այն բեկումն էր, որ ցույց տվեց նախ մեզ, ապա մնացյալ աշխարհին, թե ինչ ասել է «դասեր քաղած հայ»: Մենք լռեցրել ենք եւ, եթե հարկ լինի, այսուհետ եւ՛ս լռեցնելու ենք բոլոր այն կրակակետերը, որտեղից կրակում են մեր երեխաների եւ ծնողների վրա: Բայց ես հուսով եմ, որ դրա կարիքն այլեւս չի լինելու, ինչի հիմնական երաշխավորներն են հայրենի երկրի խաղաղությունը պահպանող մեր զինվորները:

Սիրելի՛ հայրենակիցներ,

Կրկին շնորհավորում եմ բոլորիս տոնի առթիվ: Ամենամեծ հաղթանակը խաղաղությունն է եւ նրա բարի պտուղները: Մաղթում եմ բոլորիս, որ միասին կարողանանք առավելագույնս իմաստավորել խաղաղության ու կայունության յուրաքանչյուր տարին հանուն մեր գալիք սերնդի, որ վաղը հավատարիմ է լինելու իր նախնիների երդմանը եւ շարունակելու է կերտել նոր` ավելի լավ Հայաստան»:

Սերժ Սարգսյանը շնորհավորական ուղերձներ է հղել Ռոսաստանի նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևին և վարչապետ Վլադիմիր Պուտինին` Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 66-ամյակի կապակցությամբ: Տեղեկացնում են ՀՀ նախագահի մամլո գրասենյակից:

ԵԿՄ-ն շարքային հասարակական կազմակերպություն չէ, այն առանցքային դեր է խաղացել մեր երկրի պատմության մեջ, մասնավորապես՝ մեծ է այս կազմակերպության ավանդը արցախյան պատերազմում, բանակաշինության գործում:

Երկրապահի գնահատման հարցում հասարակության մոտեցումները հակասական են:

Գրեթե բոլորն ընդունում են կամավորականների մեծ ավանդն արցախյան պատերազմում: Եթե չլինեին այդ մի քանի հազար նվիրյալները, այսօր չէինք ունենա փաստացի անկախ Արցախ, Հայաստանի անվտանգ սահմաններ: Հայկական բանակը նույնպես կազմավորվեց երկրապահ ջոկատների հենքի վրա: ՀՀ պաշտպանության առաջին նախարար Վազգեն Սարգսյանին հաջողվեց գտնել երկրապահների եւ Ռուսաստանից հայրենիք վերադարձած սովետական բանակի հայազգի սպաների ներդաշնակ գործունեության բանձեւը:

Այլ է հետպատերազմյան Երկրապահի հասարակական ընկալումը: Այստեղ արդեն բացակայում է միանշանակությունը, մեծարման խոսքերի կողքին կարող ենք լսել քննադատություն, արժեւորման հետ միասին՝ հանդիմանություն:

Այս հարցում, սակայն, ԵԿՄ-ին չէ, որ մեղադրում եմ, այլ, առաջին հերթին՝ իշխանությանը, որը պատերազմի ավարտից հետո՝ չկարողացավ արդյունավետ մեխանիզմներ գտնել՝ երկրապահներին հասարակական հարբերություններում ինտեգրելու համար: Փոխարենը, պետությունը գնաց իրավիճակային լուծման՝ ռազմաքաղաքական էլիտայի ստեղծման ճանապարհով: Սա հանգեցրեց նրան, որ ԵԿՄ ներսում առաջանա սոցիալական բեւառացում՝ էլիտայում հայտնված փոքրաթիվների եւ այդ շրջանակից դուրս գտնվող հազարների միջեւ: Այս հանգամանքն էապես անդրադառնում է երկրապահների միասնականության վրա՝ դժվարացնելով նրանց կողմից միասնական խնդիրների ձեւակերպումը:

Մյուս կողմից, ԵԿՄ վերնախավը՝ կազմակերպչական, ֆինանսական, վարչական ռեսուրսների միջոցով, կարողանում է վերահսկելի պահել հազարավոր երկրապահների վարքագիծը:

Վազգեն Սարգսյանի եղերական մահից հետո՝ ԵԿՄ-ի գործոնն ավելի թուլացավ: Երկրապահներն այդպես էլ չգտան Վազգենին փոխարինող խարիզմատիկ գործիչ, մի մարդու, ով կկարողանար պահել Երկրապահի ֆենոմենը՝ նրան հեռու պահելով քաղաքական ինտրիգներից: Արդյունքում, ԵԿՄ-ն կռվախնձոր դարձավ իշխանության եւ ընդդիմության համար, հատկապես՝ 2008-ի նախագահական ընտրությունների ժամանակ: Երկրապահի էլիտան վերջնականապես կորցրեց իր միասնականությունը. նրա մի մասը հավատարիմ մնաց իշխանությանը՝ պահպանելով դիրքերը բանակում, ընդդիմադիր հրամանատարները հայտնվեցին ճաղերի հետեւում, գեներալ Մանվելը գնաց թոշակի՝ կանխորոշելով ԵԿՄ այսօրվա պասիվությունը:

Բայց այսօր տոն է, եւ մենք գլուխ ենք խոնարհում հայրենիքի համար նահատակված հազարավոր երկրապահների անմար հիշատակի առաջ:

Հազար փառք ու պատիվ սպարապետ Վազգեն Սարգսյանին, Երկրապահին, որ կերտեցին մեր ժողովրդի պատմության հերոսական էջը, Հաղթանակը դարձրին իրականություն, պետության կայացման եւ զարգացման գրավական:

ՀՀ ոստիկանության լրատվական ծառայությունը հաստատել է, որ Հյուսիսային պողոտայում գտնվող «Այսբերգ» ակումբի մուտքի մոտ մայիսի 7-ին, կեսգիշերին մի քանի քաղաքացիներ վիճաբանել են ակումբի տնօրենի եւ ծառայություն կատարող ոստիկանության աշխատակիցների հետ, հայհոյել են նրանց եւ խանգարել ակումբի աշխատանքները: Նրանք եղել են անսթափ վիճակում և զինված: Ոստիկանությունը հայտնում է, որ վիճաբանողներից մեկը եղել է 35-ամյա Կարեն Ա-ն:

Դեպքի վայրում ոստիկանության ծառայողներին տեսնելով` վերջինս փորձել է փախչել, նրա մոտից վայր է ընկել «Գլոկ» տիպի ատրճանակ: Կարեն Ա-ն բերման է ենթարկվել ոստիկանության կենտրոնական բաժին:Ատրճանակն առգրավել են:

Խուլիգանություն կատարելու կասկածանքով բեման են ենթարկվել նաեւ 35-ամյա Հովիկ Է-ն եւ 30-ամյա Անդրանիկ Գ-ն:

Ըստ շրջանառվող տեղեկությունների` վիճաբանության մասնակիցներից մեկը` Անդրանիկ Գ-ն,  Շիրակի մարզպետ Աշոտ Գիզիրյանի եղբոր որդին է: Հենց նա է  վերընշված անձանց հետ անսթափ վիճակում փորձել մտնել «Այսբերգ», սակայն ակումբի անվտանգության աշխատողների հետ վեճի է բռնվել, ինչի հետեւանքով եղել է վեճ ու ծեծկռտուք: Ականատեսների պնդմամբ դեպքի վայրում հնչել են կրակոցներ, եղել են վիրավորներ:

Երեկ ներկա էի «Մեր քաղաքը» հանրային քաղաքացիական նախաձեռնության սոցիալական էջի նախաձեռնած «Ծառափրկիչ» հերթական ակցիային, նախկին մանկապարտեզի տարածքում: Տեսել էի, քանի հոգի էին ընդունել մասնակցության հրավերը, եւ քանի հոգի էին ներկա բուն ակցիային:  Գրիգոր Ղազարյանին` մոդերատորներից մեկին խնդրեցի պատմել  նախաձեռնության մասին, նաև՝ զրուցեցինք մեզ երկուսիս հուզող նույն հարցի ՝ ֆեյսբուքյան նախաձեռնությունների իրական դաշտ տեղափոխվելու  բարդության մասին.

— Սովոր եմ տեսնել քեզ «Մեր քաղաքը» էջի լոգոյով, Գրիգոր, կյանքում ինչո՞վ ես զբաղվում: Ի՞նչ նպատակ է հետապնդում նախաձեռնությունը:

— Նախաձեռնությունը հանրային է, և նույնացնել նախաձեռնողներից որևէ մեկի հետ սխալ կլիներ: Բոլորս էլ համամասնակից ենք: Ես լեզվաբան եմ, թարգմանիչ,  զբաղվում եմ միջմշակութային հաղորդակցության խնդիրներով, նշանագիտությամբ, նաև՝ դասավանդում եմ: Թեև «Մեր քաղաքի» ստեղծման հիմնական նպատակը հայ հասարակության և հատկապես երևանցիների համար քննարկման պլատֆորմի ձևավորումն էր, վիրտուալ այս խմբում ներգրավված անձինք դիմում են նաև իրական քայլերի: Քայլերը միտված են կոնկրետ հարցերի շուրջ հասարակական կարծիքի վերհանմանն ու լուսաբանմանը:

«Մեր քաղաքի» մոդերատորները էջում տեղադրում են Երևանի քաղաքաշինական, բնապահպանական, սոցիալական բնույթի սուր հարցեր շոշափող լրատվական, վերլուծական և անհատական /ֆեյսբուքային/ նյութեր: Խմբի ֆեյսբուքային էջում դրա գործունեության և նպատակների բնորոշումը Ֆեյսբուք սոցիալական ցանցից օգտվողներին թույլ է տալիս պատկերացնել «Մեր քաղաքի» հիմնական առաքելությունը, այն է՝ նպաստել քաղաքացիական հասարակության ձևավորմանը:

— «Մեր քաղաքը» էջի մոդերատոր ես դարձել ֆեյսբուքում, որ պահպանես մեր քաղաքը, որքանո՞վ են արձագանքում համաքաղաքացիները, չի՞ մնում արդյոք դա ֆեյսբուքյան տարածքի վրա, մի բան ստացվո՞ւմ է:

— Կարծում եմ՝ ամեն ինչ կախված է մոտիվացիայից և իրադարձության կարևորությունը ճիշտ ներկայացնելուց: Արձագանքներ շատ են լինում, բայց հարցի ձևակերպմամբ ճիշտ նկատեցիք, որ հաճախ վիրտուալից իրական կյանք տեղափոխվելու խնդիր է առաջանում:

— Քանի՞ քաղաքապահպան միջոցառման հրավեր եք սարքել, որքա՞ն մարդ է ընդունել հրավերը, և որքանն են դրանցից ներկայացել ակցիաներին:

— Մոտ կես տարվա պատմություն ունեցող այս կիբեր-նախաձեռնության ներցանցային քննարկումների արդյունքում մինչ այժմ կազմակերպվել են իրական հանդիպումներ, քննարկումներ «Մենք ենք այս քաղաքի տերը» նախաձեռնության անդամների հետ, ինչպես նաև «Ծառափրկիչ», «Առանց ծառերի՝ քաղաքը ապագա չունի» և «Ուրբաթօրյակ բնապահպանական» ակցիաները, ինչը չի նշանակում որ «Մեր քաղաքի» ընկերները քննարկում և գործողություններ են ձեռնարկում բացառապես բնապահպանական խնդիրների առնչությամբ: Հետագայում ակնկալում ենք խնդիրների սպեկտրի ընդլայնում. հնարավոր է նաև լիազորված մոդերատորների միջև բաշխվեն երևանցիներին հուզուղ խնդիրների հիմնական ոլորտները և ստեղծվեն համապատասխան ենթաբաժիններ:

Իսկ ֆեյսբուքահայերը… տարբեր են լինում արձագանքները,  ընթացքում պատահում են հրավերը ընդունողներ, ովքեր, իրենց մեկնաբանմամբ, «հոգեպես աջակցելու» միտումով են ընդունում հրավերը, սակայն քիչ չեն նաև իրական մասնակիցները: Որպես այս սոցիալական էջի մոդերատոր՝ ես ողջունում եմ բոլոր նրանց, ովքեր կարողանում են հաղթահարել պատնեշը վիրտուալի և իրականի միջև:

— Պետք է երևի ֆեյսբուքում առաջարկել ավելացնել «Հոգեպես աջակցում եմ» կոճակը…

— Այո, դա միանշանակ կհստակեցնի իրադարձության իրականանալիության ընդհանուր պատկերը:

— Ես էլ եմ հաճախ նախաձեռնություններ սկսում, ու բախվում եմ նույն խնդրի հետ՝ մարդիկ կարծես արձագանքում են, իսկ իրական գործողությունների շատ դժվար է լինում մղել նրանց, ինչի՞ց է դա, ի՞նչ եք կարծում:

— Կարծում եմ՝ դա պայմանավորված է նրանով, որ մենք՝ հայերս, չափազանց պրագմատիկ ենք. միշտ ցանկանում ենք տեսնել լույսը թունելի վերջում, բյաց նաև, որ թունելն էլ կարճ լինի: Հավանաբար, եթե հստակ նպատակ և խրախուսական միջոցներ սահմանվեն, շատերը կներկայանան:

— Բնապահպանական ակցիաները պետք է, որ բոլորին համամասնակից դարձնեն, ամեն գաղափարախոսության, համոզմունքների, քաղաքական ու կրոնական հայացքների տեր մարդու պիտի որ անհանգստացնի շրջակա միջավայրի վիճակը, մենք հո ինքնասպաններ չե՞նք, ինչո՞ւ են մարդիկ պասիվ, ինչո՞ւ են հապաղում, ինչն՞է պատճառը, որ մինչև գործը իրենց անձամբ չի հասնում տեղից չեն շարժվում:

— Ես միանգամայն համոզված եմ, որ այս բարդույթը ազգային մտածելակերպի մակարդակում է. մենք բնույթով ու գենետիկորեն՝ վերապրուկներ ենք. ֆիզիկական գոյությունը պահպանելու ճանապարհին հայերս այնպիսի մեխանիզմներ ենք մշակել, որ հիմա դրանց ձեռքը կրակն ենք ընկել /հուսով եմ՝ ոչ անվերադարձ/: Խոսքս նրա մասին է, որ մեր հասարակությունն առաջնորդվում է «առաջ քո ծառը ջրիր, հետո ուրիշինը» մտակաղապարով ու «իմը»-«ուրիշինը» սահմանագծերը թույլ չեն տալիս, որ ստեղծվի առողջ փոխկապակցված, գործուն հասարակություն:Եվ սա տարածվում է մարդկային գործունեության բոլոր ոլորտների վրա:

— Անշուշտ, ես կասեմ նույնիսկ ավելին, թեկուզ եթե վերցնենք ֆեյսբուքյան նախաձեռնությունները: Օրինակ՝ մենք քաղցկեղով հիվանդ կնոջ համար գումար ենք հավաքում, մի այլ տեղ, նույն օրը մեր միջոցառումից առաջ բնապահպանական միջոցառում են կազմակերպում, ես էդ էջում դնում եմ մեր հրավերը, ջնջում են, ասելով, որ դա իրենց ֆորմատի մեջ չի: Բայց ի՞նչը կարող է լինել առավել նույն թեմայի մեջ եթե ոչ էկոլոգիան ու քաղցկեղը:  Սա միայն մի օրինակ բերեցի, իրականում ֆեյսբուքյան նախաձեռնությունների «իմը»-«ուրիշինը» նույն կերպ է գործում, ինչպես իրականության մեջ:

— Ու նորից վերադառնում ենք ծայրահեղ պրագմատիզմի խնդրին, որը բացառում է ինքն իրեն. այսինքն՝ մարդիկ երկրորդական են դասում այն, ինչը առաջնային է կամ ուղղակիորեն կապված է առաջնայինի հետ:

— Իսկ քաղաքային իշխանությունները, նրանք ինչ-որ կերպ արձագանքո՞ւմ են ակցիաներին, գուցե ի գիտություն են ընդունում, կամ կոնկրետ քայլեր ձեռնարկում, կա՞ արձագանք:

— Ի վերջո՝ այս ամենը պետք է նպաստի քաղաքային իշխանությունների հետ պրոակտիվ համագործակցական դաշտի ձևավորմանը, որտեղ հնարավոր կլինի հանդես բերել կոնկրետ հարցերի շուրջ քաղաքացիների հանընդհանուր կարծիքը (լրատվական, վերլուծական, անհատական և այլ նյութերի հիման վրա): Հուսանք, որ նախաձեռնությունը կգնահատվի դրական լույսի ներքո և, որ հանրության ակտիվ մասնակցությունը մայրաքաղաքի տարաբնույթ խնդիրների լուծման գործում ընդհանուր առմամբ կբարձրացնի նաև քաղաքային իշխանությունների գործունեության արդյունավետության մակարդակը:

«Մայիսի 6-ին ՀՀ ԱՆ «Հրազդան» քրեակատարողական հիմնարկի «Սուրբ Սարգիս» անունը կրող մատուռում քրեակատարողական ծառայության հոգևոր տեսուչ Տեր Ռուբեն աբեղա Զարգարյանի ձեռամբ և ՀՀ ԱՆ «Հրազդան» քրեակատարողական հիմնարկի պետ, արդարադատության գնդապետ Արամ Սարգսյանի աջակցությամբ տեղի ունեցավ քրեակատարողական հիմնարկներում նախադեպը չունեցող արարողություն:
Դատապարտյալ Արսեն Համբարձումյանը վերին օրհնությամբ իր կյանքը կապեց Լիլիթ Իսրայելյանի հետ: Քանի որ նրանք մկրտված չէին, Աստծո ավազանում նախ օծվեցին սուրբ մկրտությամբ, ապա տեղի ունեցավ պսակադրության արարողությունը:
Պսակադրությանը մասնակցում էին նաև նորապսակների հարազատները, որոնք արարողությունից հետո, տոնական սեղանի շուրջ, իրենց բարեմաղթանքները հղեցին նորապսակներին: Սույն արարողությունը չէր կարող անտարբեր թողնել քրեակատարողական վարչության ղեկավարությանը: ՀՀ ԱՆ քրեակատարողական վարչության պետ, գեներալ-գնդապետ Հայկ Հարությունյանը նորապսակներին նույնպես աննախադեպ ընծա արեց. յոթ օր կարճաժամկետ մեկնում տրամադրվեց Արսենին` ըստ էության որպես հետ ամուսնական արձակուրդ»-ասված է ՔԿՀՎ մամլո հաղորդագրության մեջ:
Այսօր ԶԼՄ-ներով տարածված այս լուրն իրոք շատերին է հուզել, վերականգնել շատերի սասանված հավատը կյանքի հանդեպ:
Միայն կյանք վերադառնալու հավատը կարող էր Արսենին նման քայլի մղել:
Լիլիթը սիրում եւ հավատում է Արսենին, իրնց ապագային, այլապես վերջինի ազատազրկումը կարող էր բավարար լինել, որ աղջիկը մտածեր նոր կյանքի, նոր սիրո մասին:

Նման հաճելի առիթները ստիպում են մտածել, որ աշխարհը միայն նյութ չէ, որ կա նաեւ հոգեւորը, աշխարհը փրկող հավատը:

Շաբաթվա վարկածները քննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ

Աչքներս լույս: «Հեղափոխական տիկին» Մարի Յովանովիչը հունիսին ավարտում է իր առաքելությունը և մեկնում ԱՄՆ: Լուրն իրոք բարի է` այսինքն, յանկիները համոզվեցին, որ մեր երկիրը չի լինի «թունիսել» կամ «ղրղզել», հետևաբար ղրղզական հեղափոխությունների բովով անցած ու ապակայունացումների գծով մասնագիտացած դեսպանը Հայաստանում անելիք չունի: Այսուհետ շարունակելու է գործել Արևմտյան և Կենտրոնական Եվրոպայի գծով, քանզի Հայաստանի պես հանգուցային կետում ձախողվել է կատարելապես:

Բա էլ ի՞նչ պիտի աներ. «ավազակապետություն կազմաքանդողին» դարձրին «բաց երկխոսող»: Տեղի ունեցավ «բաց բազար». մենք քեզ կտանք քո ուզածը, իսկ դու կթարգես «կազմաքանդիչ» փորձերը: Անշուտ, ծերուկ Տեր-Պետրոսյանի հոգնածության պահը կար և կարևոր էր. «Եղիազար Այնթափցու» խասյաթ ունեցողը օր ծերության ուղիներ էր որոնում, թե ինչպես համ մաքրվի իր նախագահության օրոք կերած «բողկերից», համ էլ առանց հեղափոխական անորոշությունների մեջ խրվելու ապահովի իր պատվավոր հեռացումն ի վայելում ՀՀ առաջին նախագահի կարգավիճակի:

Պարզ է, որ անձամբ ինքը պատգամավորական մանդատ չի վերցնի և կգերադասի ինչ-որ հույժ պատվավոր դերակատարում, որը կսահմանվի բոլոր պաշտոնաթող նախագահների համար, ասենք` Անվտանգության խորհրդում ինչ-որ հատուկ կարգավիճակի: Միգուցե հենց դրան նախապատրաստվելով հիմա «քացու տակ» են գցում գլխավոր ախքին, քանզի Անվտանգության խորհուրդը միանգամից երկու (իսկ եթե գումարենք նաև Ռոբերտ Քոչարյանին` երեք) մասոնների ծանրությանը չի դիմանա: Դե, Տեր-Պետրոսյանը լիովին պատրաստ է պատվավոր թոշակի, իսկ Քոչարյանը դեռ դիմադրում է, դրա համար հարվածում են. Էլ մարտիմեկյան սպանդն են ամբողջովին նրա վրա դուրս գրում, էլ դատարաններում նրա հայցերը մամուլի դեմ չեզոքացնում (ինչպես եղավ «Ժամանակի» պարագայում), էլ «տակից» կամաց-կամաց նախապատրաստվում տնտեսական մենաշնորհները խլելուն, էլ իշխանական օղակներում նրա կադրերին են կոտորում…

Միգուցե բարին հենց դա է, որ արտաքին վտանգավոր զարգացումների պարագայում արմատական տրամադրված զանգվածները չկարողանան առաջնորդ գտնել… չնայած կա նաև պոտենցիալ առաջնորդ ի դեմս Ժիրայր Սէֆիլյանի, որը գլխանց հրաժարվել է ընտրություններին որևէ ձևով խառնվելուց: Իսկ արտաքին ճակատում իրոք ունենք ծանր մարտահրավեր` Ադրբեջանի կոմից դիպուկահարների միջոցով մեր զինծառայողների ոչնչացումը: Եթե հուժկու հակահարված չհասցվի` դա աստիճանաբար բարոյալքող մթնոլորտ կձևավորի երկրում, բանակից խուսափելը տրամադրությունները կբազմապատկվեն, և դա շատ վատ վերջաբան կունենա: Իսկ համարժեք հակահարվածի դեպքում կտրուկ աճում է պատերազմի վտանգը: Միջազգային հանրություն կոչեցյալին «իրականությունը ներկայացնելու» ջանքերը գործնականում զրոյական ՕԳԳ ունեն` միևնույն է, նրանք «հավասարակշռված» և «չեզոք» գնահատականներ են տալու` անկախ ճիշտ ու մեղավորից: Ավելին, ըստ արցախցի` անվտագության գծով հայտնի փորձագետ Հրաչյա Արզումանյանի. «Դա չի նշանակում, որ միջնորդներն ինչ–որ բան մոռացել են։ Դա քաղաքականություն է, և պետք է փորձել հասկանալ, թե ի՞նչ դերակատարություն է բաշխվում այս խաղում հայկական կողմին։ Իմ կարծիքով հայկական կողմին փորձում են զոհի դեր տալ, և մեր առջև խնդիր է դրված միջազգային հանրությանը հասկացնել, որ 21–րդ դարի հայը վաղուց արդեն ձերբազատվել է զոհի բարդույթից։ Հայկական կողմը պետք է լինի նախահարձակը, այլ ոչ թե պաշտպանվող, ինչ–որ բարձր ատյաններ բողոքներ ներկայացնողը լինի։ Բավակա՛ն է։ Այս ճանապարհը մենք մի անգամ անցել ենք և գիտենք, թե ինչով է ավարտվում»:

Փորձագետը միանգամայն իրավացի է. եթե շարունակենք պատերազմից ամեն կերպ խուսափելու գիծը` մեզ քայլ առ քայլ կբարոյալքեն ու այնուհետ կհարվածեն, իրոք պարտադրելով զոհի դերը: Աշխարհը լավ գիտի, որ մենք այսօր պատերազմին պատրաստ ենք առավել, քան երբևէ: Եթե հիմա լինի պատերազմ Ադրբեջանի հետ, մենք առավելագույն շահեկան տարբերակ կունենանք: Դա բնազդաբար զգում է Կոմանդոսը, դա բնազդաբար զգում է բանակի վերնախավը, որ խուլ բողոք է արտահայտում հակահարվածի հրաման չստանալու կապակցությամբ: Որովհետև սպան ու գեներալը շատ լավ գիտեն մեր իրական հնարավորության չափը: Սակայն ինչո՞ւ է մեր երկրի քաղաքական ղեկավարությունը պացիֆիստական դիրքերից հանդես գալիս… Հուսանք, որ դա ժամանակավոր է, և «վերևներում» գերիշխող չէ այն մտայնությունը, որ պատերազմի դեպքում Երևանը կպայթի բողոքի հուզումների ալիքից:

Ընդհակառակը, պատմությունը բազում օրինակներ ունի, որ կառավարիչները հաճախ պատերազմ էին փնտրում, որպեսզի խուսափեն ներքին պայթյուններից: Առավել ևս ամեն գնով խուսափելու գիծը արդարացված չէ կոնկրետ այս իրավիճակում, երբ չեզոքացված են հեղափոխական ցնցումների ընդունակ կադրերը, իսկ հեղափոխություններ կազմակերպող երկիրը իր «հեղափոխության մասնագետ» դեսպանին քոռուփոշման հետ է կանչում: Ինչո՞ւ կոշտ գործելակերպը չտեղափոխենք հակառակորդի հետ շփման գիծ: Ինչո՞ւ համարձակ չլինենք, և հարևան քոչվորներին չկանգնեցնենք երկընտրանքի առաջ` կամ փորձում եք ձեր ամպագորգոռ հայտարարությունները գործնականում ցուցադրել (հաստատ խայտառակ եք լինելու մի քանի օրում), կամ մեկընդմիշտ մոռանում եք Արցախի մասին: Ինչո՞ւ է մեր նախագահը չարաշահում խաղաղասիրական հռետորաբանությունը: Սյունիքում ծնված, Արցախում մեծացած, կռիվների բովով անցած նախագահին դա սազական չէ: Պատրա՞ստ եք ցանկացած պահի կրել զինվորական հանդերձն ու անվանական զենքը, պարոն գերագույն գլխավոր հրամանատար: Աշխարհը և լկտիացած հակառակորդը տեսնելո՞ւ են դա:

Պիտի տեսնեն: Դա կլինի պատերազմից խուսափելու միակ իրական շանսը: Չեն պատերազմում նրա դեմ, ով պատրաստ է ցանկացած պահի պատերազմել: