ԵՊՀ Իրանագիտության   ամբիոնն այսօր,  ըստ էության,  Հայստանում առավել կայացած  հասարակագիտական հիմնարկներից է,  որն ունի  համաշխարհային ճանաչում և լայնորեն  ինտեգրված է  միջազգային  գիտական  դաշտում:

Մեր զրույցը, ամբիոնի վարիչ, պրոֆեսոր Գառնիկ Ասատրյանի հետ նպատակ ունի ներկայացնելու իր ղեկավարած ամբիոնի այն ձեռքբերումները, որոնք հայրենի գիտնականները ունեցել են այս տարիներին:

Բավական է ասել,  որ ամբիոնն  ավելի քան 15 տարի է հրատարակում է Iran and the Caucasus («Իրան և Կովկաս»)  միջազգային հանդեսը արտասահմանում,  որն այսօր  համաշխարհային արևելագիտական  ամենաճանաված  պարբերականերից է: Արևմտյան ու արևելյան երկրներից զատ, այն տարածվում է նույնիսկ  մինչև հարավ-արևելյան Ասիա,  Չինաստան ու Ճապոնիա: Համաշխարհային զուտ արևելագիտական  ակադեմիական  հանդեսների  շարքում  մի երկու  երեքը   կան,  որ կարող են  համեմատվել «Իրան և Կովկասի» հետ: Սրանից զատ, ամբիոնը տարեկան հրատարակում է արևելագիտության ամենատարբեր ուղղություններին նվիրված մի քանի գիտական մենագրություն և ուսումնական ձեռնարկներ: Ընդ որում, իրանագիտություն ասելով, մեզանում հաճախ հասկանում են միայն Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը: Այնինչ Իրանը մեզանում ներկայացված է իր պատմական- քաղաքակրթական ասպեկտով, որը ներառնում է կենտրոնական Ասիան, Մերձավոր և Միջին Արևելքը, Փոքր Ասիան և Կովկասը: Այդ տարածքում երբևէ ապրած և այսօր ապրող բոլոր ժողովուրդները կազմում են իրանագիտության ամբիոնի գիտակրթական հետաքրքրությունների շրջանակը: Բավական է ասել, որ այսօր գոյություն ունի չորս իրանալեզու պետություն՝ Իրանը, Աֆղանստանը, Տաջիկստանը և հարավային Օսեթիան: Փաստորեն, երկրագնդի վրա երկու հարյուր միլիոնից ավել մարդիկ խոսում են իրանական լեզուներով և, նախևառաջ, պարսկերենով: Այս իմաստով իրանագիտության ամբիոնն այսօր կարիք ունի ուսանողության լայն հոսքի, որոնք կմասնագիտանան ինչպես զուտ Իրանի գծով, այնպես էլ աֆղանագիտության, տաջիկագիտության, քրդագիտության, թալիշագիտության, օսագիտության և հարակից այլ բնագավառներում: Իսկ ադրբեջանգիտության ոլորտում այսօր Հայաստանում միակ լուրջ գիտական կենտրոնը իրանագիտության ամբիոնն է:

-Երևանում վերջերս տեղի ունեցան մի շարք միջազգային կոնֆերանսներ. ի՞նչ են դրանք մեզ տալիս:

-Հիրավի, անցյալ տարի մենք կազմակերպեցինք երեք միջազգային խոշոր համաժողով Երևանում, որին ընդհանուր առմամբ մասնակցեցին 22 երկրից ավելի քան երկու հարյուր արևելագետներ, կովկասագետներ և հասարակագետներ: Սա խոսում է նախ մեր դպրոցի բարձր հեղինակության և համաշխարհային գիտության մեջ ինտեգրացվածության ու կայացվածության մասին: Բնական է, գիտական համաժողովից նյութական շահաբաժին ստանալու մասին խորհելը տեղին չէ: Նման միջոցառումներն ունեն ինչպես ակադեմիական, այնպես էլ ոչ պակաս քաղաքական նշանակություն: Դա, կարծում եմ, շատ ավելին է քան այդ երկու հարյուր մարդու ծախսած միջոցները Երևանում: Օրինակի համար զազայագիտական միջազգային կոնգրեսը, թալիշագիտական միջազգային համաժողովը, «Իրան և Կովկաս» հանդեսի 15 ամյակին նվիրված կոնֆերանսը Հայաստանին բերում են և՛ հեղինակություն, և՛ քաղաքական  դիվիդենտ: Բայց ինձ համար, անկեղծ ասած, այդ բոլորից բացի, շատ ավելի կարևոր է, որ մեր երիտասարդները շփվում են արտասահմանյան խոշոր մասնագետների, հայտնի դպրոցների ներկայացուցիչների հետ և ձեռք են բերում ոչ միայն գիտելիք, այլև ծանոթանում են ակադեմիական վարվելակերպի նորմերին, հղկվում են և ձեռք են բերում այսպես ասած «կլաս», ինչը, ցավոք սրտի, մեզանում բացակայում է:

-Բացի Ձեր համաժողովներից ես մասնակցել եմ մի քանի այլ նմանօրինակ միջազգային միջոցառումների, բայց, ճիշտն ասած, և՛ մթնոլորտը ինձ դուր չի եկել, և՛ չեմ տեսել արտասահմանցիների այդպիսի հոծ քանակ, ինչպիսին Ձեր կոնֆերանսներում է լինում: Կարծես, վերջին տարիներին ով ինչ ժողով կազմակերպում է, անպայման այն կոչում է «միջազգային»: Առավելագույնս կանչում են մի քանի սփյուռքահայի, իսկ լավագույն դեպքում մի երկու ներկայացուցիչ համապատասխան դեսպանատներից: Ի՞նչ կասեք սրա մասին:

-Ի՞նչ կարող եմ ասել, Դուք արդեն պատասխանեցիք Ձեր հարցին: Իրավ էլ այդ «միջազգային» պիտակն այսօր ամեն տեղ են կպցնում: Դե, դա էլ, գուցե, միտված է ինչ-որ ֆինանսական միջոցների հայթհայթման համար համապատասխան հիմնավորում ունենալու համար:

-Բայց չե՞ք կարծում, որ դա կարող է փչացնել ակադեմիական դաշտը մեզանում:

-Իհարկե կարծում եմ: Բայց ի՞նչ անել:

-Լավ,  թալիշների հարցն այսօր շատ է քննարկվում: Հայտնի է, որ այդ ուղղությամբ հիմնական աշխատանքները տարածաշրջանում տարվում է Ձեր կողմից: Անցյալ տարի Ձեր ամբիոնի հրատարակած թալիշներին նվիրված ռուսերեն մենագրությունը արժանացավ նույնիսկ Իրանի իսլամական հանրապետության նախագահ Մահմուդ Ահմադինեժադի հատուկ մրցանակին:

-Ինչ խոսք, թալիշական և առհասարակ Ադրբեջանի ազգային փոքրամասնությունների խնդիրն այսօր շատ արդիական է: Ես ուրախ եմ, որ այդ փոքր ժողովուրդների ուսումնասիրությամբ և ազգային մշակույթի քարոզչությամբ զբաղվում են հենց մեր գիտնականները: Դա հայ գիտական և հումանիտար մտքի դարավոր ավանդույթների շարունակականության լավագույն արտահայտություններից մեկն է: Պատահական չէ, որ այս տարվա հոկտեմբերի 5-ից 7-ը Երևանում տեղի է ունենալու արևելյան Կովկասի և կասպիական տարածաշրջանի բնիկ ժողովուրդներին նվիրված միջազգային գիտաժողով, որը վերստին ծրագրված է մեր դպրոցի՝ ԵՊՀ իրանագիտության ամբիոնի կողմից:

-Դե ինչ, մաղթում եմ Ձեզ կանաչ ճանապարհ:

Շնորհակալություն:

Շուշան Գալստյան

Դեռևս 3 տարի առաջ Հայաստանում միջնակարգ դպրոցները ճյուղավորվեցին 2 օղակի` հիմնական և ավագ դպրոցների: Ավագ դպրոցի ստեղծումը նպատակ ուներ սերտացնել դպրոց — ԲՈՒՀ կապը, նախապատրաստել դպրոցի շրջանավարտին մասնագիրության ընտրությանն ու ԲՈՒՀ ընդունվելուն,առանց կրկնուսույցների օգնության: Իսկ 10- ամյա կրթությունը 12- ամյայով փոխարինելը ուսումնական ծրագրերը թեթևացնելու նպատակ էր հետապնդում:

Գաղափարն արտաքնապես բավական գեղեցիկ ու հետաքրքիր էր թվում, նամանավանդ, որ խոստանում էր բարձրացնել դպրոցի և ուսուցչի հեղինակությունը:Սակայն դպրոցի գիտակներն արագ կանխագուշակեցին, որ ծրագիրն ապագա չունի, քանի որ ժառանգված է օտար գաղափարախոսությունից:

Ինչ տեղի ունեցավ. Նախ ավագ դպրոցներում խոստացված փոքր խտության փոխարեն դասարանի աշակերտների թիվը հասավ 30-35-ի, որը չի կարող ապահովել որակյալ կրթություն, հատկապես հոսքային դասարաններում:
Ապա հիմնական դպրոցից ավագ դպրոց գնացած աշակերտների մի մասը դառձավ անկառավարելի, փորձելով ինքնահաստատվել նոր միջավայրում: Իսկ վարքի ցածր կանոններ ունեցող դասարաններում առավել ևս անհնար է ստեղծել որակյալ ուսումնական գործընթաց:
12-ամյա ուսուցման դասագրքերը առավել ևս խճճեցին իրավիճակը, քանի որ հեղինակները շատ հեռու էին կանգնած դպրոցից: Նրանք լուրջ վտանգեցին պարտաճանաչ աշակերտի առողջությունը կամ կարճ ժամանակում նրան հեռացնելով կրթությունից:
Իսկ չափահաս մարդկանցից որևէ մեկը փորձե՞լ է 7 անգամ 45 րոպե անշարժ նստել փայտե աթոռին: Եթե դա որևէ մեկը պատկերեցնի,ապա կհասկանա, թե ինչն է օտարացնում երեխային դպրոցից` դասաժամերի տևողութունը, ծանր ուսումնական գործընթացը, անհասկանալի դասագրքերը,գուցե նաև այլ պատճառներ, որոնց արդյունքում տարիների ընթացքում երեխայի համար կրթություն ստանալը դառնում է ծանր պարտականություն, խլում մանկության ու պատանեկության ուրախ զգացողությունները:
Շատերը դրա պակասը փնտրում են համակարգչային խաղերի ու հետաքրքիր ծանոթություների մեջ, որոնք աշակերտին աստիճանաբար հեռացնում են դպրոցից, գրքից, սովորելու ցանկությունից:

Կրթության գործի կարկառուն դեմքերը առանց երկար մտածելու որդեգրեցին «օտար խաղերը», որին պատրաստ չէր անգամ հզոր Ռուսաստանը:

Իսկ ո՞վ պետք է պատասխան տա այն սերնդին, որից նրանք խլել են ամենաթանկ արժեքը` ԺԱՄԱՆԱԿԸ…

Իսկուհի Դալլաքյան

Երեկ Ալեքսանդր Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում ամփոփեց Ազգային կինոյի առաջին`«ՀԱՅԱԿ» մրցանակաբաշխությունը: Առաջին «Հայակները» շնորհվել են հետանկախության շրջանում ստեղծված հայկական լավագույն ֆիլմերին և  դրանց հեղինակներին:

1991-2011 թթ. ընկած ժամանակահատվածում միայն Հայաստանում արտադրված ֆիլմերից մրցանակաբաշխությանը ներկայացվել էր 92 ֆիլմ, այդ թվում` 28 լիամետրաժ, 22 կարճամետրաժ, 10 անիմացիոն և 32 վավերագրական:

Սահմանված 12 անվանակարգերում հաղթողներն արժանացան «ՀԱՅԱԿ» արձանիկների: Երկու ձեռքերի ցուցամատերի և բթամատերի միացությունը պատկերող 42 սմ բարձրությամբ արձանիկի պատվանդանը մարմարից է, իսկ էմալապատ և ոսկեջրված ձեռքերի միացությունը` բրոնզից:

Լավագույն խաղարկային ֆիլմ ճանաչվեց Վիգեն Չալդրանյանի «Ձայն բարբառո…» ֆիլմը, լավագույն ռեժիսոր` Հարություն Խաչատրյանը` «Սահման» ֆիլմի համար, լավագույն դերասանուհի` Աննա Էլբակյանը, լավագույն դերասան` Միքայել Պողոսյանը:

«Լավագույն սցենարի հեղինակ» անվանակարգում մրցանակի հաղթող ճանաչվեցին Առնոլդ Աղաբաբով-Զորայր Խալափյան զույգը, «Լավագույն նկարիչ» ճանաչվեց Վարդան Սեդրակյանը, «Լավագույն կոմպոզիտոր» անվանակարգում` Յուրի Հարությունյանը` «Խճճված զուգահեռներ», «Մաեստրո» և «Որտե՞ղ էիր, մարդ Աստծո» ֆիլմերի երաժշտության համար:
«Լավագույն կարճամետրաժ ֆիլմ» անվանակարգում հաղթող ճանաչվեց Գագիկ Հարությունյանի «Յարխուշտա»-ն, «Լավագույն վավերագրական ֆիլմ» անվանակարգում Վարդան Հովհաննիսյանի «Պատմություններ պատերազմի և խաղաղության մասին» ֆիլմը։ «Լավագույն անիմացիոն ֆիլմ» անվանակարգում հաղթող ճանաչվեց Գայանե Մարտիրոսյանի «Տարաշխարհիկները» ֆիլմերը:

«Լավագույն դեբյուտ» անվանակարգում հաղթող ճանաչվեց Հովհաննես Գալստյանի «Խճճված զուգահեռներ» ֆիլմը:
Հայկական կինոյի զարգացման ներդրում ունենալու համար մրցանակներ ստացան ռեժիսոր Ալբերտ Մկրտչյանը, նաև օպերատոր Լևոն Աթոյանը և ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, հայ անվանի դերասան Սոս Սարգսյանը, ով նաև նախագահում էր մրցանակաբաշխության ժյուրիի կազմը:

Մրցանակաբաշխության նախաձեռնությունը «Ազգային կինոյի զարգացման հիմնադրամի», Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնի և «Orange Արմենիա» ընկերությանն էր, որն այսուհետ կդառնա ամենամյա։

Ֆեյսբուքի օգտատերերից մեկը ուշադրություն է հրավիրել այս վահանակի վրա. Նրան լրացրել են մյուսները «ամոթ», «անգրագիտություն …այսքա՞ն», «Եվ սա պաշտոնապես… այ…. չգիտեք, գոնե հարցրեք …. …«Պաշտոնական «իդիոտներ» ամենագետ են և դրա համար էլ երկիրն այս վիճակում է….բա…

Իսկ ո՞ւր է նայում Լեզվի պետական տեսչությունը, որին վստահված է վահանակների ուղղագրության խնդիրը: Այս հարցն էլ մեր կողմից:

ՀՀ Կրթության եւ գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանի հանձնարարականով Facebook սոցիալական ցանցում բացվել է «Կ.Գ.Ն. Ընդունարան» էջը, որը հնարավորություն է տալիս ցանցի այցելուներին իրենց հուզող հարցերն ուղղել նախարարության պատասխանատուներին:

ԿԳՆ մամուլի ծառայությունից տեղեկացնում են, որ իրենց պատասխանները նույնպես կզետեղվեն «Կ.Գ.Ն. Ընդունարան» էջում:

«Ֆեյսբուքյան էջը նպատակ ունի բարձրացնել ՀՀ կրթության եւ գիտության նախարարության աշխատանքի թափանցիկությունը եւ դառնալ  քաղաքացի-նախարարություն կապի յուրօրինակ հարթակ», — հայտնում են ԿԳՆ-ից:

Հանրակրթական դպրոցներում դրամահավաքության արգելքը իր հետ բերեց նոր խնդիրներ և այսօր արդեն դժվար է ասել աշակերտի հոգեբանության մեջ նստած ուսուցչին ծաղիկ նվիրելու երևույթը, որպես կաշառք ընկալելը, դրական թե՞ բացասական ազդեցություն է թողնելու նրա ներքնաշխարհի վրա:

Կարող ենք ասել, իսկ ո՞վ է արգելում ծաղիկ նվիրել, գումա’ր հավաքելն է արգելում, (չնայած որոշ դպրոցներում և ոչ քիչ թվով ուսուցիչների որևէ արգելք չի էլ խանգարում), սակայն մեծ մասն աշխատանքը կորցնելու ահից` սարսափ է ապրում, երբ ծաղկեփնջով աշակերտ են տեսնում:

Չնայած դրան, չի կարելի ասել, որ դրամահավաքության հարցn արմատախիլ է արվել դպրոցում. Օրինակ` Երևանի Տերյանի անվան դպրոցում սովորող առաջին դասարանցու ծնողը բողոքում էր, որ ինքը չի հավատում, թե երբևիցե դրամահավաքության արգելքը արդյունք կտա. “Ես սեպտեմբերից մինչ տարվա վերջ 60 — 70  հազար դրամ եմ տվել դպրոցին. Ինքս էլ չգիտեմ ինչու… ուզում են” – ասաց նա:

Կա նաև մեկ այլ խնդիր, որ այսօր արդիական է դպրոցներում. Աշակերտների դրամահավաքության նվազմանը զուգահեռ աճում է ուսուցիչներից դրամահավաքության երևույթը. այն որոշ դպրոցներում բավականին բարձր ու հիմնավոր մակարդակի վրա է. Ուսուցիչները բողոքում են . “Աշակերտից այլևս գումար չեն ուզում. վախենում են, որ կբողոքեն, իսկ ուսուցիչը չի բողոքի. Ո՞ւմ բողոքես. Նոր տարի, ուսուցչի տոն, մարտի 8, տնօրենի ու ուսմասվարների ծննդյան տարեդարձ, չհաշված այն նվերները, որ ուղղարկվում են նրանց վերադասին, ու այդ բոլորի համար պետք է դրամ հավաքես: Թեպետ սկզբունքը “կամավոր” է, սակայն  չես կարող չմասնակցել. դրան գումարած ամեն ամիս գրեթե ինչ որ մեկի ազգականն է մահանում:Դասղեկության գումար արդեն չեն տալիս, բայց դու պարտավոր ես աշխատել: Քսերոքսներ են պետք, ու դարձյալ ուսուցչի հաշվին է: Դե հաշվե’ք, թե մեր խղճուկ աշխատավարձից, որից դրույքների կրճատումներից հետո գրեթե ոչինչ չի մնում, այդքան գումար դուրս տալուց հետո ինչ է ստացվում”:

Այսօր` նոյեմբերի 10-21-ը Երևանում անցկացված «Գիսանե»  երիտասարդական հանրապետական թատերական փառատոնի ավարտին, մամուլի ասուլիս էր հրավիրվել: Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի ռեկտոր Արմեն Մազմանյանը ողջունեց փառատոնը միաժամանակ նշելով`«Գիսանեն», կարծում եմ, ոչ մեկին չի խանգարի, այլ միայն կլրացնի: Առհասարակ, հայաստանյան փառատոները շատ են, սակայն ինձ համոզիչ են թվում միայն «Հայֆեստն» ու «Իքս» փառատոնը: Սա կլինի երրորդը` երիտասարդական ուղղվածությամբ: Ուրախ եմ, որ փառատոնը կայացավ, դրա մասին վկայում էին լեփ-լեցուն դահլիճները: Ակնհայտ է, որ փառատոնը ստեղծագործող երիտասարդների համար մրցակցային դաշտ է բացում, ուր նրանք, բուհն ավարտելուց հետո, կարող են հավաքվել և ներկայացումներ կազմակերպել»:

Մազմանյանը, որին անծանոթ չեն անիմաստ ու շքեղ միջոցառումները, որոնք չափազանց թանկ են նստում հարկատուների վրա ասաց. «Վաղուց եկել է ժամանակը, որ մշակութային դաշտում քայլեր անելիս մտածենք` ինչ, ինչպես և ինչու ենք անում, այլապես անիմաստ միջոցառումներից ու փառատոներից հոգնել ենք»:

Տեղեկացվեց, որ այս փառատոնում կընտրվեն լավագույնները, որոնք կուղարկվեն` մասնակցելու միջազգային այլ փառատոնների: «Կարծում եմ` մյուս տարի փառատոնը նորովի հանդես կգա: Այն բաց կլինի բոլոր ձևաչափերի համար` և կինո, և թատրոն: Փառատոնի ժամկետները ևս կփոխվեն` այն տեղի կունենա մարտի 20-31-ը, կլինեն ժյուրիի անդամներ, փառատոնը բացողներ և այլն»,- ասաց Մազմանյանը:

Փառատոնի ժյուրիի գնահատող հանձնախմբի նախագահ Լևոն Իվանյանն էլ իր կարծիքն ուներ. ««Գիսանե»-ում ներկայացված են երիտասարդական ավյունով բեմադրված ներկայացումներ: Մեր ակնկալիքներն արդարացան, սպասում էինք առավելապես խակ աշխատանքների, սակայն բոլոր աշխատանքներն էլ շատ տպավորիչ և ինտելեկտուալ էին»:

Լավագույն ներկայացում անվանակարգում «Կյանքի հինգ կարևոր մասնիկներ» ներկայացման համար մրցանակ ստացավ Անի Աբրահամյանը:

Ժյուրիի անդամ Նազենի Հովհաննիսյանն էլ նշեց, որ «Գիսանեն» իր կայացմամբ ասպարեզ է տրամադրում նորելուկներին, ովքեր մինչ այժմ սեփական արվեստը ներկայացնելու հնարավորություն չեն ունեցել:

Մետաքս Ավագյան

Այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը դրամատուրգ, գրող Կարինե Խոդիկյանը, «Անտարես» հրատարակչության տնօրեն Արմեն Մարտիրոսյանը և «PR գրուպի» պրոդյուսեր Ռուբեն Փաշինյանը քննարկեցին ներկայիս գրական մթնոլորտն ու գրականությանը վերաբերող մի շարք  այլ առանցքային հարցեր, մասնավորապես`
«Գիրք. 21-րդ դար: Ե՞րբ իրար կորցրեցին ընթերցողն ու գիրքը, ինչպե՞ս գտնել ընթերցող» թեման:

Կարինե Խոդիկյանը նշեց, որ պատրաստ են ընթերցողին ներկայացնել աուդիո-գիրք, սակայն այսօր ավելի լայն «սպեկտոր» կցանկանային ներկայացնել:

Արմեն Մարտիրոսյանն էլ ավելացրեց, որ վերջին տարիներին հրատարակիչները քայլեր են ձեռնարկում ընթերցողի համար, մտորում են՝ արդյո՞ք ինտերնետը կփակի դեպի գիրք ճանապարհը: Բանախոսը կարծում է, որ՝ ոչ:

Ներկայացվեց երեխաների համար հետաքրքրաշարժ խաղալիք-գրքեր, որոնք աուդիո են և իրենց գրավչությամբ կարող են երեխաների մեջ սեր արթնացնել գրքի նկատմամբ:

Ռուբեն Փաշինյանն ասաց, որ գիրքը կարող է, տարբեր տրանսֆորմացիաների է ենթարկվել, սակայն այժմ պարզապես մարդիկ հոգնել են կարդալուց. «Չեմ կարծում, որ պետք է ստիպել արհեստականորեն կարդալու, պարզապես պետք է հասանելի դարձնել գիրքը»,- ասաց նա:

«Այսօր իսկապես ստեղծվում է այնպիսի գրականություն, որը ճիշտ PR-ի դեպքում կգտնի իր ընթերցողին»,- ընդգծեց Խոդիկյանը:

«Հայաստանի Հանրապետության 2011 թվականի պետական բյուջեի մասին» ՀՀ  օրենքով նախատեսված. «Սոցիալապես անապահով  ընտանիքների երեխաների  դասագրքերի վարձավճարների փոխհատուցում» ծրագրի իրականացման շրջանակում ՀՀ կրթության և գիտության նախարարը ստորագրել  է «Սոցիալապես անապահով ընտանիքների երեխաներին ՀՀ պետական ուսումնական հաստատությունների կողմից անվճար տրվող դասագրքերի դիմաց փոխհատուցման ենթակա գումարների մասին» հրամանը, որի նպատակը նշված բյուջետային փոխհատուցումը հասցեկան և նպատակային դարձնելն է:

ՀՀ  կրթության և գիտության նախարարությունում նախարար Արմեն Աշոտյանը, ՀՀ-ում Ֆրանսիայի արտակարգ և լիազոր դեսպան Անրի Ռենոն և ֆրանսիական «ԳՐԵՖ» (Թոշակառու մանկավարժներ առանց սահմանի) կազմակերպության ներկայացուցիչ Ալեն Օրնեզն այսօր ստորագրել են համագործակցության պայմանագիր, որով նախատեսվում է անցկացնել ֆրանսերենի ուսուցիչների վերապատրաստումներ:

«Հայաստանի և Ֆրանսիայի նախագահների կողմից նախանշված ծրագրերը բոլոր ոլորտներում, այդ թվում նաև կրթության համակարգում կյանքի կոչելու անհրաժեշտություն և պարտավորություն  ունենք։ Մենք շահագրգռված ենք և պատրաստ ենք ստեղծել անհարաժեշտ բոլոր պայմանները, որպեսզի Հայաստանի դպրոցներում որպես օտար լեզու ֆրանսերենի դասավանդումն ամրապնդվի և ընդլայնվի: Համոզված եմ, որ այս ծրագիրը կնպաստի մեր դպրոցներում ֆրանսերեն դասավանդող ուսուցիչների կատարելագործմանը»,- ասելէ  նախարարը:

Ըստ Աշոտյանի` Հայաստանի շատ դպրոցներ, որպես օտար լեզու, սիրով ընտրում են ֆրանսերենը: Իսկ դասավանդվող օտար լեզուների շարքում ֆրանսերենը տարածվածությամբ  3-րդ տեղն է զբաղեցնում
Պայմանագրում ներառված են հետևյալ կետերը ՝
·ֆրանսերենի ուսուցիչների և նախնական մասնագիտական կրթական հաստատություններում դասավանդողների մանկավարժական ուղղորդում և գնահատում,
· մասնագիտական ծրագրերի մշակում և իրականացում,
· մասնակցություն վերապատրաստող մասնագետների (ռեֆերենտների) խմբի ստեղծմանը,
· աջակցություն ֆրանկոֆոն միջավայր ապահովող կառուցվածքային ցանցի ստեղծմանը:

Նշենք, որ ՀՀ ԿԳ նախարարությունը, Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպանությունը և «ԳՐԵՖ» կազմակերպությունը առաջին անգամ համագործակցության  եռակողմ հուշագիրը վավերացրել են 2008 թվականին`երեք տարի ժամանակով:  Համագործակցության արդյունքում Հայաստանի Հանրապետության տարբեր մարզերում իրականացվել են ֆրանսերենի ուսուցիչների վերապատրաստումներ: Այժմ որոշվել է պայմանգրի ժամկետը երկարացնել ևս երեք տարով: