Իմ տպավորությամբ, հնարավոր է Հայաստանն ընդհանրապես արեւմտյան հարթակներից հրաժարվի, որովհետեւ ես հիասթափություն եմ տեսնում Նիկոլ Փաշինյանի մոտ: Այս մասին NEWS.am-ի հետ զրույցում նշեց քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանը:

«Նա կատարեց այն, ինչ պահանջում էին իրենից, բայց չստացավ փոխարենը ըմբռնում: Ընդհակառակը, ստացավ նոր, ավելի խայտառակ պահանջներ Ադրբեջանի կողմից: Այս տեսակետից նա կարող է հիասթափվել եւ անցում կատարել ռուսական կողմ:

Այն, որ Ալիեւը ապտակում է եւ չի գնում Գրանադայի հանդիպմանը, սա նշանակում է, որ Արեւմուտքը ազդեցության լծակ թուրք-ադրբեջանական տանդեմի վրա կամ չունի, կամ էլ իսկապես, այս ամենը թատրոն է, չի ուզում այդ լծակները կիրառել: Արեւմուտքի համար հետաքրքիր են այն երկրները, որոնք հակամարտության մեջ են մտնում Ռուսաստանի դեմ, հակառուսական քաղաքականություն են վարում:

Իմ կարծիքով արեւմտյան հարթակները եւ անընդհատ քաշել տանելը բանակցությունները դեպի Բրյուսել ու Վաշինգտոն, մի նպատակ ուներ՝ սեպ խրել Հայաստանի եւ Ռուսաստանի միջեւ եւ զրկել Մոսկվային հարավկովկասյան իր հենարանից»,-ասաց նա:

Քաղաքագետի խոսքով, եթե Ալիեւը գնար Գրանադա եւ ստորագրեր խաղաղության պայմանագիրը, Հայաստանը ամբողջությամբ կընկղմվեր արեւմտյան ազդեցության մեջ, բայց Ալիեւը չգնաց եւ նորանոր պահանջներ առաջադրեց, միաժամանակ ազդարարելով, որ Ադրբեջանն ու Ռուսաստանը խորացնում են ռազմավարական համագործակցությունը: «Հավանաբար, Փաշինյանը զգաց դրա վտանգը, հավանաբար, հասկանալով, որ Արեւմուտքից կարող են լինել խոստումներ, բայց ոչ իրական քայլեր, եւ այս պահին փորձում է հավասարակշռել արեւմտյան եւ ռուսական ազդեցությունները՝ ինչ-որ տեղ անվտանգության երաշխիքներ ստանալով»,-ընդգծեց նա:

ԵԽԽՎ-ում ՀՀ պատվիրակության անդամ Արմեն Գեւորգյանը հոկտեմբերի 10-ին ելույթ է ունեցել ԵԽԽՎ աշնանային նստաշրջանում «Ֆրանսիայի կողմից ԵԽ անդամակցության պարտավորությունների կատարումը» թեմայով քննարկման ժամանակ:

«Հարգելի՛ գործընկերներ,

Անցած տասնամյակների ընթացքում շատ անդամ պետություններ՝ ներառյալ իմ երկիրը, Ֆրանսիան համարել են լավ կառավարման, մարդու իրավունքների պաշտպանության եւ մասնակցային ժողովրդավարական գործընթացի լավագույն փորձի աղբյուր: Բայց թույլ տվեք կենտրոնանալ մեկ այլ հարցի վրա, այն է՝ Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականության մեջ մարդու իրավունքների հարթությունը:

1990-ականների վերջից Ֆրանսիան համանախագահող երկիր է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում, որը երկու տասնամյակ շարունակ փորձում է գտնել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության խաղաղ կարգավորումը: Ֆրանսիական միջնորդությունը հետեւողական դիրքորոշում է դրսեւորել հօգուտ Լեռնային Ղարաբաղի բնիկ հայ բնակչության իրավունքների աջակցության՝ ներառյալ ինքնորոշման իրավունքը: Ուզում եմ հատուկ ուշադրություն հրավիրել այն փաստին, որ Ֆրանսիայի դիրքորոշումն անսասան է մնացել՝ չնայած համաշխարհային քաղաքականության վերջին երկու տասնամյակների փոփոխություններին, որոնց արդյունքում նավթն ու գազը գերակա են դարձել մարդու իրավունքների եւ լիբերալ արժեքների նկատմամբ:

Թույլ տվեք նաեւ շեշտել, որ Ֆրանսիան, որը 2001 թվականին օրենքի ուժով ճանաչեց Հայոց ցեղասպանությունը, առանձնահատուկ պատասխանատվություն է կրում մեր օրերում Ադրբեջանի կառավարության կողմից ուժի կիրառման դեմ պայքարի հարցում՝ որպես հայ ժողովրդի դեմ երկրորդ ցեղասպանության մտադրության հստակ արտահայտում: Հայ ժողովուրդը բարձր է գնահատում այս քաղաքականությունը:

Գործընկերնե’ր, մարդու իրավունքների պաշտպանությունը ոչ միայն հռետորաբանության, այլեւ՝ գործնական քաղաքականության մակարդակով բոլորովին այլ պատկեր կստեղծեր այս վեհաժողովում եւ ընդհանրապես Եվրոպայում: Մարդու իրավունքների եւ արժանապատվության իդեալների իրական աջակցությունը կարող է դրսեւորվել միայն ճգնաժամերի ժամանակ, ինչպիսին հիմա է, երբ տեսնում ենք, որ շատ պետություններ շրջվում են դեպի ուժային քաղաքականություն:

Տարածաշրջանային անվտանգության հարցում Ֆրանսիայի դերի վերաբերյալ հայկական տեսակետը, ըստ իս, կարելի է ամփոփել երեք հիմնական կետերում.

Առաջին` չնայած ժամանակակից բոլոր հայտնի մարտահրավերներին` մենք ակնկալում ենք, որ Ֆրանսիան կնպաստի բոլոր միջազգային շահագրգիռ կողմերի միջեւ կառուցողական երկխոսությանը` աջակցելու այն ըմբռնմանը, որ Լեռնային Ղարաբաղի հարցը չի կարող լուծված համարվել՝ հաշվի առնելով Ադրբեջանի կողմից միջազգային իրավունքի եւ կարգի կոպիտ ոտնահարումների մասշտաբները:

Երկրորդ` մենք կոչ ենք անում Ֆրանսիային նպաստել երկարաժամկետ եւ արդար խաղաղությանը մեր տարածաշրջանում՝ հաշվի առնելով բոլոր պատմական եւ օբյեկտիվ իրողությունները, չկանգնեցնելով Հայաստանին «կամ…կամ» ընտրության առաջ, ինչպես նաեւ՝ զսպել թյուրքական կոալիցիայի, մասնավորապես, Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի նոր ագրեսիվ գործողությունները:

Եվ վերջապես, մենք ակնկալում ենք, որ Ֆրանսիան հետամուտ կլինի Ադրբեջանին պատասխանատվության ենթարկելուն, ներառյալ այս կազմակերպությունում, որպեսզի չլինի մարդկության դեմ հանցագործությունների համար անպատժելիության զգացում, եւ Բաքվում գտնվող բոլոր հայ բանտարկյալներն ազատ կարձակվեն»,- ասել է Արմեն Գեւորգյանը:

ԱԺ նախկին պատգամավոր, ադրբեջանագետ Տաթևիկ Հայրապետյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Փաշինյանը բացառիկ ունակություն ունի դաշտ նետել արհեստական խնդիրներ ու հետո իմիտացնել դրանց լուծումները: Այդ խնդիրներից մեկն էլ ՀՀ տարածքային ամբողջականությունը հարցականի տակ դնելն էր:
Հիշեցնեմ, որ դեռևս 2021 թվականի մայիսին, երբ ադրբեջանական ուժերը ներթափանցեցին ՀՀ սուվերեն տարածք, մենք ունեցանք դատապարտող հայտարարություններ ԱՄՆ-ից, Կանադայից, Ֆրանսիայից, Հնդկաստանից, նաև այլ երկրներից: Կար իրական հնարավորություն այդ թեման տանել ՄԱԿ-ի ԱԽ, լավ աշխատելու դեպքում ստանալ բանաձև ու կանխել ադրբեջանական հետագա ներթափանցումները:
Ի՞նչ արեց Նիկոլ Փաշինյանը: Հայտարարեց, որ պատրաստ է զորքերը «հայելային հետքաշել»: Այդ հայտարարության մեջ չկար որևէ տրամաբանություն, հակառակորդը մտնում է քո տարածք, օկուպացնում ու ի պատասխան դու որևէ միջազգային գործիքակազմ չես կիրառում, այլ ասում ես, որ պատրաստ ես հետ քաշվել: Դրանով Նիկոլ Փաշինյանը ՀՀ տարածքի այդ հատվածը դարձրեց «վիճելի տարածք»: Ադրբեջանն էլ օգտվելով այդ հանգամանքից գնաց հետագա հարձակումների: Հիշենք 2021 թվականի նոյեմբերը ու 2022 թվականի սեպտեմբերը: Սեպտեմբերին մենք ունեցանք 200 զոհ ու օկուպացված տարածքներ:
Դրանից հետո Նիկոլ Փաշինյանը սկսեց շրջանառել այն անհեթեթ թեզը, որ մենք «կադաստրի թուղթ» չունենք, այսինքն՝ Ադրբեջանից պետք է թուղթ ստանանք, որ կարողանանք պետություն ունենալ: Իհարկե, սա ևս դարձավ գործիք ադրբեջանական ղեկավարության ու քարոզչադաշտի ձեռքին: Տեսե՞լ եք երբևէ որևէ պետության ղեկավար սեփական պետության գոյությունը դնի հարցականի տակ ու հետո հակառակորդից «կադաստրի թուղթ» խնդրի սեփական պետության գոյության համար: Իհարկե, չեք տեսել: Մենք բացառիկ ենք այդ առումով:
Դրանից հետո արդեն սկսեց ակտիվորեն քննարկվել թվեր, ըստ որի` որպեսզի մենք ունենանք 29,800 քառ կմ տարածք, պետք է ճանաչենք Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը՝ վտանգելով ոչ միայն Արցախը, այլև ՀՀ-ն Վրաստանին ու ՀՀ-ն Իրանին կապող ճանապարհների վրա գտնվող ստրատեգիական տարածքները: Արցախի թեման արագորեն «փակեցին», առնվազն այս փուլում: Ադրբեջանն էլ արդեն քարոզչական հենք է նախապատրաստում հետագա քայլերի համար: Փոխարենը, մենք շարունակում ենք ունենալ օկուպացված տարածքներ ադրբեջանական ագրեսիաների հետևանքով, իսկ Ալիևի վարչակազմը որևէ կերպ չի պատրաստվում դուրս գալ ՀՀ տարածքներից:
Բայց դա մի կողմ: Փաստացի, ՀՀ տարածքային ամբողջականությունը հարցականի տակ են դրել Ադրբեջանը, Թուրքիան, ՌԴ-ն (նրանք առաջարկում էին հասկանալ այդ խնդիրը սահմանային դեմարկացիայից հետո) ու ՀՀ ղեկավար Նիկոլ Փաշինյանը: Վերջինս հետագայում արևմտյան հարթակներում ՀՀ տարածքային ամբողջականության ճանաչումն էլ ներկայացնում է որպես «ձեռքբերում»: Մինչդեռ իրողությունն այն է, որ Արևմուտքը երբեք էլ հարցականի տակ չի դրել մեր երկրի տարածքային ամբողջականությունը: Դա Նիկոլ Փաշինյանի ստեղծած կեղծ թեման է, որի հետևանքով մենք ունեցանք Արցախի հայաթափում և նոր ագրեսիայի իրական վտանգ: Հիմա արդեն դուք որոշեք, թե ում է ծառայում «արևմտամետ» Փաշինյանը և ինչքանով է նա պաշտպանում ՀՀ տարածքային ամբողջականությունը»:

Քաղաքագետ Սուրեն Սուրենյանցը գրում է․

«Հայաստանը գործնականում դադարեցրել է իր մասնակցությունը, այսպես կոչված, եվրասիական հարթակներին:

Այսօր հայտնի դարձավ, որ Նիկոլ Փաշինյանը չի մասնակցելու ԱՊՀ գագաթաժողովին:
Ռուսաստանից ու նրա ստեղծած ինտեգրացիոն հարթակներից Փաշինյանը սկսեց սահմանազատվել 2022-ի գարնանից, իմ կարծիքով՝ ոչ թե ռեալ հաշվարկների, այլ ավելի շատ պատրանքների հիման վրա:
Մի կողմից, հայ- ռուսական հարաբերություններում անտագոնիզմի բաղադրիչն ավելացավ, մյուս կողմից՝ Արևմուտքից Նիկոլ Փաշինյանը չստացավ անվտանգության այլընտրանքային կայուն առաջարկություններ:

Այս ամենից ստացվեց Ռուսաստանի հետ բաց հակադրություն՝ առանց արտաքին աջակցության:
Հետևանքը հստակ է՝ Հայաստանն այլևս օտարված է ռուսական ինտեգրացիոն նախագծերից(ֆորմալ ներկայությունն այլևս ոչինչ չի տալիս), մյուս կողմից՝ նրան առանձնապես չեն սպասում արևմտյան հարթակներում, մանավանդ, որ իսրայելա- պաղեստինյան պատերազմը, լրացնելով ուկրաինականին, ամբողջապես կլանում է արևմտյան կենտրոնների ռեսուրսները՝ մեզ ու մեր խնդիրները թողնելով լուսանցքում:

Հայաստանի շուրջ ձևավորվում է անվտանգային վակուում, որի առաջացրած ռիսկերը, կարծում եմ, ակնհայտ են»:

Իսրայելի գործողությունը առնվազն մի քանի շաբաթ կտևի։ Շատ դժվար է մի քանի օրվա ընթացքում ամբողջական վերահսկողություն հաստատել Գազայի հատվածի վրա, որտեղ բնակվում է ավելի քան 2 միլիոն մարդ, ոչնչացնել ՀԱՄԱՍ-ի և Իսլամական ջիհադի ողջ ենթակառուցվածքը, վերացնել անձնակազմը և վերահսկել իրավիճակն այդքան մեծ թվով զայրացած փախստականների հետ: Այս մասին NEWS.am -ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց ՌԴ ԳԱ Արևելագիտության ինստիտուտի Իսրայելի և հրեական համայնքների ուսումնասիրության բաժնի աշխատակից Սերգեյ Մելքոնյանը։

Նա հավելել է, որ «Հեզբոլլահը» գտնվում է բարձր մարտական պատրաստության մեջ՝ հաշվի առնելով այն փորձը, որն այն ձեռք է բերել Սիրիայում ավելի քան 10 տարվա ռազմական արշավի ընթացքում։ Իսրայելը նման փորձ չունի։

«Հըզբոլլահը» հասկանում է, որ եթե Իսրայելը կարողանա լիարժեք օպերատիվ վերահսկողություն հաստատել Գազայի հատվածի վրա, «Հեզբոլլահի» հնարավորությունները կթուլանան:

Հենց «Հեզբոլլահի» հարձակումը զսպելու համար էլ Իսրայելը գրավեց իր դաշնակիցներին՝ ի դեմս Միացյալ Նահանգների, որը լրացուցիչ ուժեր է փոխանցում Իսրայելի հյուսիսում երկրորդ ճակատի բացումը կանխելու համար: Ամերիկյան օգնությունը բացառապես զսպող ազդեցություն ունի «Հեզբոլլահի», Իրանի և Լիբանանում և Սիրիայում գործող կազմակերպությունների ներգրավման վրա։ Խոսքը շիա վստահված անձանց մասին է»,- ընդգծեց Մելքոնյանը։

Նա բացատրեց, որ «Հեզբոլլահի» հաշվարկը հետևյալն է. եթե Իսրայելը խրվի Գազայում, և գործողությունը երկար տեւի, ապա հակամարտության մեջ մտնելու հավանականություն կա։ Բայց եթե Իսրայելն արագ հաղթահարի իր առջև դրված նպատակաը, ինչը քիչ հավանական է, ապա «Հեզբոլլահի» համար լրացուցիչ ռիսկեր կաջառանան։

Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, ապա, ըստ փորձագետի, այն պետք է ոչ մի կողմի չաջակցի, այլ միայն մտահոգություն հայտնի, ոչ ավելին։

ՌԴ ՊՆ տարածած օրվա տեղեկագրում ասվում է

«Ռուսական խաղաղապահ զորախումբը շարունակում է առաջադրանքներ կատարել Լեռնային Ղարաբաղի տարածքում: Բաքվի և Ստեփանակերտի հետ շարունակական փոխգործակցություն է պահպանվում՝ ուղղված արյունահեղության կանխմանը, անվտանգության ապահովմանը և խաղաղ բնակիչների հումնիտար իրավունքի պահպանմանը։

Ռուսական խաղաղապահ զորախմբի պատասխանատվության գոտում հրադադարի ռեժիմի խախտումներ չեն արձանագրվել։

Լեռնային Ղարաբաղի զինված ստորաբաժանումների կողմից հանձնված զինամթերքով, սպառազինությամբ, ռազմական և հատուկ տեխնիկայով պահեստների պաշտպանությունն իրականացվում է ռուսական խաղաղապահ զորախմբի պատասխանատվության վայրերում ՝ ստեղծելով 25 պահակակետ՝ «Հյուսիսի» (7 կետ) և «Հարավ» (18 կետ), որից 14-ը՝ ադրբեջանական կողմի հետ համատեղ։

Ռուս խաղաղապահների մասնակցությամբ շարունակվում են աշխատանքները Լեռնային Ղարաբաղի բնակեցված շրջաններ էլեկտրաէներգիայի և գազի մատակարարման վերականգնման ուղղությամբ»։

ԵՄ-ում Հայաստանի դեսպան Տիգրան Բալայանը հայտարարել է, որ իր երկիրը «շաբաթների ընթացքում»  Ադրբեջանի կողմից ներխուժում  է սպասում, գրում է Brussels Signal-ը։

Լեռնային Ղարաբաղի կապիտուլյացիայից հետո Ադրբեջանը հարձակվելու է հենց Հայաստանի վրա, կարծում է Տիգրան Բալայանը։

Brussels Signal-ին տված հարցազրույցում Բալայանն ասել է, որ միջազգային իրավունքը հարգելու Ադրբեջանի խոստումները դատարկ են։

«Մենք այժմ գտնվում ենք Հայաստան ներխուժման անմիջական սպառնալիքի տակ»,- ասել է նա։

Հիմնական խնդիրն այն էր, որ նախագահ Իլհամ Ալիևը իր էքսպանսիոնիստական ​​ծրագրերի համար մինչև հիմա չի առերեսվել որևէ կոնկրետ հետևանքի:

Այն բանից հետո, ինչ Ադրբեջանը անվանեց «հակաահաբեկչական գործողություն», Լեռնային Ղարաբաղը կապիտուլացվեց, որին հաջորդեց այնտեղ բնակվող ավելի քան 100 հազար հայերի զանգվածային արտագաղթը, նշում է լրատվամիջոցը։

Այժմ Հայաստանը պնդում է, որ նախագահ Ալիևը մտադիր է ավելին անել: Խոսքը, մասնավորապես, «Զանգեզուրի միջանցքի» մասին է, որը բուն Ադրբեջանը բաժանում է Նախիջևանից։ Միաժամանակ Բալայանը բլեֆ է համարել Բրյուսելում Ադրբեջանի դեսպանի հայտարարությունը, թե իր երկիրը միջազգայնորեն ճանաչված Հայաստանի տարածքի հետ կապված ծրագրեր չունի։

Նա վկայաբերել է նախագահ Ալիևի նախկին հայտարարություններն այն մասին, որ Ադրբեջանը «շների պես կհետապնդի հայերին»։

«Reuters»-ը հաղորդում է նաև, որ Ալիևը վերջերս Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի հետ հանդիպման ժամանակ ասել է, որ Զանգեզուրը «պատմական ադրբեջանական հող է», նշում է լրատվամիջոցը։

Բալայանի կարծիքով, ԵՄ-ն Ալիևին պետք է վերջնաժամկետ տա Հայաստանի սահմանամերձ շրջանից իր բանակը դուրս բերելու և դադարեցնի ԵՄ-ի հետ Ադրբեջանի՝ առանց վիզայի համաձայնագրի գործողությունը, եթե նա չկատարի այն։ Նա նաև ասել է, որ «անհատական ​​պատժամիջոցները կարող են հստակ ազդանշան լինել»։

Քաղաքագետ Արա Պողոսյանը գրում է․

«Երեկ Շառլ Միշել-Ալիև հեռախոսազրույցի ընթացքում Ալիևը կրկին հոխորտացել է, թե Հայաստանը շարունակում է «օկուպացրած պահել Ադրբեջանի 8 գյուղեր»: Այս ձեւակերպումը թերեւս Իլհամի մոտ սկսել է նկատվել հատկապես Փաշինյանի կողմից Պրահայում Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը ճանաչելու վերաբերյալ հայտարարությունից հետո։

Իսկ Գրանադայում հայտարարություն ստորագրելով և Ադրբեջանի 86,6 հազար կմ² ֆիքսելուց հետո, աշխարհի լուռ հայացքի ներքո Արցախում էթնիկ զտման և ցեղասպանության քաղաքականություն վարած բաքվեցի բռնապետը սկսել է Հայաստանից գյուղեր պահանջել։

Ցավոք, վստահ եմ, որ Հայաստանի իշխանությունները ամեն ինչ կանեն, որպեսզի բավարարեն թշնամու պահանջները, բայց այնուամենայնիվ ի՞նչ կարելի է անել ստեղծված իրավիճակից ելք գտնելու համար։
Հայաստանը առաջին հերթին պետք է սկսի դիվանագիտական դեմարշ` տիրաժավորելով Արցախի էթնիկ զտման, 100 հազարից ավել բռնի տեղահանվածների ու հայրենազրկվածների հարցը, Արծվաշենի և Հայաստանից օկուպացված տարածքների վերադարձի հարցը։

Վերջնարդյունքում Հայաստանը պետք է կարողանա Արծվաշենի և բաքվեցի բռնապետի հիշատակած 8 գյուղերի հարցը լուծել Արծվաշենի և մյուս գյուղերի փոխանակման, իսկ Հայաստանից օկուպացված Սյունիքի, Գեղարքունիքի, Վայոց Ձորի և Տավուշի մարզերի տարածքների դեօկուպացիային հասնել։

Սա պետք է դառնա քաղաքական խոսույթի մաս, բոլոր հարթակներում Հայաստանը պետք է խոսի իր տարածքների դեօկուպացիայի անհրաժեշտության մասին, անգամ եթե միջնորդները հորդորում են, թե հարցը կլուծվի սահմանազատման և սահմանագծման արդյունքում, պետք է դա մի կողմ թողնել ու անհրաժեշտ քարոզչական մասը ապահովել հասնելով նրան, որպեսզի միջնորդները ստիպված լինեմ անհրաժեշտ ճնշում գործադրել գոնե այս հարցում բաքվեցի բռնապետի վրա»։
 

Ադրբեջանի տեղեկատվական դաշտում հետևյալ միտքն է պտտվում. «Հայաստանը միակողմանի պարտավորություն է վերցրել գրավոր ճանաչելով Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը ներառյալ Արցախը և «անկլավները» »: Այս մասին իր ֆեյսբուքյան գրառման մեջ նշել է քաղաքագետ Արա Պողոսյանը։

«Ուրեմն` ինչ է նշանակում «միակողմանի պարտավորություն վերցնել»:

Սա նշանակում է, որ Ադրբեջանը որևէ պարտավորություն չունի և այն, ինչ քննարկվել է Գրանադայում, բացարձակապես Ադրբեջանը իրեն պարտավորված չի զգում, բայց քանի որ Հայաստանը ներկայացնողը գրավոր միակողմանի պարտավորություն է ստանձնել, ապա Ալիեւը անընդհատ այդ հանգամանքը դնելու է սեղանին, և դա այլևս ո’չ թե փոխզիջում է, այլ կատարված փաստ, որի շուրջ թշնամին այլեւս չի խոսի, փոխարենը նոր պահանջներ, նոր փաստարկներ և այլն։
Ահա’ օրվա արդյունքները…»,-գրել է քաղաքագետը։

«Հայրենիք» կուսակցության անդամ Բաբկեն Հարությունյանը գրում է.

«Պուտինն այսօր հայտարարել է, որ 2020թ. Արցախյան պատերազմի սկզբմնական փուլում, երբ ադրբեջանական զորքերը Արցախից մի փոքր մաս են գրավել, Ալիևը համաձայնել է դադարեցնել պատերազմը, իսկ Նիկոլը չի համաձայնել և ասել է, թե ադրբեջանական զորքերը պետք է հետ քաշվեն գրաված տարածքներից։ Ըստ այս հայտարարության` ստացվում է, Պուտինի առաջարկը Նիկոլի կողմից մերժելու հետևանքով ամբողջովին կորցրեցինք Արցախը։

Նիկոլը, եթե չպատասխանի Պուտինին, կնշանակի հաստատում է վերջինի խոսքերը»։