Գաղտնի փաստաթղթերի հրապարակմամբ զբաղվող «WikiLeaks» կայքն աշխարհի առաջատար լրատվամիջոցներով հրապարակել է ԱՄՆ դիվանագետների ավելի քան 250.000 նամակներ: Նամակներում գրված է ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության ռազմավարության, տարբեր երկրների նկատմամաբ ունեցած վերաբերմունքի և աշխարհի առաջնորդ երկրների , այդ թվում նաև Ռուսաստնի ղեկավարների կաշառակերության և ընդհանուր բնութագրի մասին:

Տեղեկությունները հասանելի են El Pais, Le Monde, Der Spiegel, The Guardian և The New York Times թերթերի կայքերում:

Օրինակ «The Guardian» թերթը հրապարկաված նամակներից պարզել է, որ Սաուդյան Արաբիայի ղեկավարները գաղտնի կերպով խնդրել են ԱՄՆ իշխանություններին օդային հարված հասցնել Իրանին: Թերթը նաև գրում է, որ ԱՄՆ դիվանագետները հետևել են ՄԱԿ-ի ղեկավարներին:

Հրապարակված նամակներում կան տվյալներ Սաուդյան Արաբիայի «Ալ Ղաիդա» ահաբեկչական կազմակերպության հովանավորների մասին պատմող մանրամասներ և ԱՄՆ-ի ` Կորեական թերակղզում միասնական պետություն ստեղծելու գաղտնի ծրագրեր:

Նամակներում նաև գրված է, որ Ռուսաստանի իշխանությունները աջակցել են կազմակերպված հանցագործությունների իրագործմանը:

Հարկ է նշել, որ հրապարակված նյութերում տրվում են բազմաթիվ երկրների ղեկավարների տհաճ բնութագրերը:

Օրինակ` Պուտինին նամակներում «Ալֆա-որձ» են անվանել, տեղեկացնում է El Pais թեթրի կայքը: Ռուսաստանի Վարչապետին նաև համեմատել են Իտալիայի վարչապետ Սիլվիո Բեռլուսկոնիի հետ ` ղեկավարման ընդհանուր ոճ ունենալու համար:

Der Spiegel թերթի տեղեկությունների համաձայն Ռուսաստանի նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևը նամակներում որպես «նուրբ» և «տատանվող» ղեկավար է բնութագրված:

Աֆղանստանի նախագահ Համիդ Քարզային բնութագրել են « Խելագարության հակված» արտահայտությամբ , իսկ Իրանի նախագահ Մահմուդ Ահմադինեժադին համեմատել են Ադոլֆ Հիտլերի հետ:

Սպիտակ Տան մամուլի քարտուղար Ռոբերտ Գիբսը հայտարարել է, որ WikiLeaks-ի տվյալները վտանգավոր դրություն են ստեղծում ԱՄՆ դիվանագետների և հետախույզների համար:

Այսօր խորհրդարանում «Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության մասին» ՀՀ օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու վերաբերյալ հարցի քննարկման ժամանակ ՕԵԿ պատգամավոր Արծրունի Աղաջանյանը դիմեց ՏՄՊՊՀ նախագահ Արտակ Շաբոյանին` պահանջելով ավելի օպերատիվ դարձնել հանձնաժողովի աշխատանքը: Պատգամավոր Աղաջանյանն ասում էր, թե ժողովրդի միակ հույսն այս հանձնաժողովն է, սակայն իրականում ժողովուրդը ոչ մի օգուտ չի տեսնում նրա գործունեությունից: Տնտեսվարողներն իրենց քմահաճույքով թանկացնում են ապրանքները, երբ դանակը ոսկորին է հասնում, հանձնաժողովը նոր սկսում է ուսումնասիրել, ինչը բավականին երկար է տևում և ոչ մի շոշափելի արդյունք այդպես էլ չի լինում:«Միակ կառույցն եք, որ կարող եք գնալ, ճշտել, թե ինչումն է բանը, տեղում լինեք, օպերատիվ կերպով արձագանքեք, և, օրինակ՝ պանիրը թանկացավ, հենց միանգամից ստուգեիք ու կանխեիք թանկացումը»:

Արտակ Շաբոյանը լսեց-լսեց և սկսեց բացատրել, թե գիտե՞ք ինչ, եվրոպաներում վեց ամիս են քննում, մեզ մոտ դեռ մի բան էլ արագ է` ընդամենը 90 օր է տևում այդ գործընթացը, մրցակցային երևույթների մասին նախ պետք է մեզ դիմեն, հետո մենք ուսումնասիրենք, պարզենք, քննենք, ի մի բերենք, նոր քցենք-բռնենք…

Պանիրը երբ աննախադեպ թանկացավ, իսկ հետո մի քանի հարյուր դրամով իջավ, հանձնաժողովը դեռ քննում էր, իսկ հանձնաժողովի քննելուց և գնահատականներ հնչեցնելուց հետո պանրի գինը որևէ էական փոփոխության չենթարկվեց: Տնտեսական մրցակցության պետական պաշտպանության հանձնաժողովի գոյությունը մինչև հիմա ցույց է տվել, որ այն ի զորու չէ որևէ բան անել. հանձնաժողովի նախկին նախագահ Դավիթ Հարությունյանը հրաժարական տվեց այն բանից հետո, երբ համարձակվել էր տուգանել Սամվել Ալեքսանյանին, ինչին ի պատասխան, Ալեքսանյանը ծեծել էր վերջինիս: Արտակ Շաբոյանին կարելի է հասկանալ, տղան ընդամենը աշխատում է չծեծվել, այնպես որ, հուսալ, թե նա ի վիճակի է ինչ-որ բան փոխել կամ առավելևս կանխել, ավելի քան անհույս զբաղմունք է:

Ի դեպ, օրենսդրական այս փոփոխություններով նախատեսվում է խստացնել պատժամիջոցները. տուգանքների ստորին շեմը իջեցվել է մինչև 300 հազար դրամը` նախկին կայուն` 500 հազարի փոխարեն, իսկ վերին շեմ որպես՝ ընդունվել է գանձել տվյալ ընկերության ընդհանուր շրջանառության մեկ տոկոսի չափով գումար, որը չպետք է գերազանցի 500 միլիոն դրամը: Տեսնես քանի անգամ են համարձակվել գանձել այդ 500 միլիոնը։

ԼՈՒՍԻՆԵ ՔԵՍԱՅԱՆ

«Agence France-Presse»-ը տեղեկացնում է, որ Բարաք Օբամայի` Քենիայում բնակվող տատիկը հայտարարել է, թե Մեքքայում աղոթել է, որ իր թոռնիկն իսլամ ընդունի:
Նախագահի 88-ամյա տատիկ Սառա Օմարն ուխտագնացության է մեկնել իր որդի Հուսեյն Օբամայի և 4 թոռների հետ: ԱՄՆ նախագահի ընտանիքի հարմարավետ տեղավորվելու հարցով զբաղվել է Սաուդյան Արաբիայի կառավարությունը:

Օբամայի հորեղբայրը շնորհակալություն է հայտնել Սաուդյան Արաբիայի թագավոր Աբդուլլահ իբն Աբդուլ Ազիզի հյուրասիրության համար:

Բարակ Օբամայի ընտրական քարոզարշավի ժամանակ ենթադրություններ եղան, որ նախագահի թեկնածուն մահմեդական է: Oգոստոսին անցկացված հարցումները ցույց տվեցին, որ ամեն հինգերորդ ամերիկացին կարծում է, թե Բարաքը մահմեդական է: Սակայն Սպիտակ Տունն ամեն կերպ հերքում է դա և հայտարարում, որ Օբաման քրիստոնյա է:

Երեկ բավականին հետաքրքիր իրադարձություններ են ծավալվել Երևանի պետական համալսարանում: Այնտեղ որոշվել էր անցկացնել գիտաժողով` նվիրված Վուդրո Վիլսոնի Իրավարար վճռին: Եվ բնական է, որ Վուդրո Վիլսոնի շիրմին ծաղկեպսակ դնող նախագահ Սերժ Սարգսյանը ևս ինչ-որ ձևով պետք է իր մասնակցությունն ունենար այս միջոցառմանը: Սկզբում ծրագրված էր անգամ, որ նախագահն անձամբ կմասնակցի միջոցառմանը, սակայն հետո ինչ-որ բան փոխվում է և նախագահը բավարարվում է ուղերձ հղելով:

ՀՀ նախագահի ուղերձը գիտաժողովի մասնակիցներին կարդում է ՀՀ նախագահի աշխատակազմի նախագահի տեղակալ Վիգեն Սարգսյանը: Ուղերձում մեծ տեղ է տրվում Վուդրո Վիլսոնին և նրա Իրավարար վճռին.

«Ուղիղ 90 տարի առաջ՝ 1920 թվականի նոյեմբերի 22-ին, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգ¬ների նախագահ Վուդրո Վիլսոնը Հայաստանի սահմանների վերաբերյալ կայացրեց Իրավարար վճիռ:

Քսաներորդ դարի պատմության մեջ դա մեզ համար, թերևս, ամենակարևոր իրադարձու¬թյուն¬ներից մեկն էր, որով պետք է վերականգնվեր պատմական արդարու¬թյունը և վերացվեին հայ ժողովրդի դեմ Օսմանյան կայսրությունում իրագործված ցեղասպանու¬թյան հետևանքները: Այդ վճռով միջազգայնորեն ճանաչվում և ամրա¬գրվում էին Հայաստանի սահմանները, որոնց շրջանակներում Մեծ եղեռնի դժոխային փորձությունն անցած հայ ժողովուրդը պետք է կերտեր իր պետականությունը…» -. հուզումնալից տողեր էին ներբողել նախագահի ուղերձ գրողները:

Այդպես նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալը մասնակիցներին քաջալերում է և հաջողություն մաղթում 90 տարի առաջ ԱՄՆ նախագահի` ամբողջ աշխարհի կողմից վաղուց մոռացված վճռին նվիրված կոնֆերանսի աշխատանքներում և հանկարծ տեղի է ունենում անսպասելին. ուսանողուհիներից մեկը հարց ուղղեց Վիգեն Սարգսյանին, թե մեր ինչի՞ն է պետք այդ վճռի հիշատակումը, ի՞նչ է տալիս դա հայ ժողովրդին, երբ այն անցած- գնացած բան է և իրավական որևէ ուժ ունենալ չի կարող, որ ավելի լավ չէ՞ անցյալով ապրելու և Հայաստանին, ըստ էության, ոչ մի օգուտ չտվող մեռած փաստաթղթեր ոգեկոչելու փոխարեն մտածել երկրի մասին, նրա հազար ու մի պրոբլեմների մասին, փորձել, ասենք, տնտեսություն զարգացնել, ժողովրդի վիճակը բարելավել և այլն:

Հայաստանում, հատկապես ազգայնական կուսակցությունները` նրանք, որոնք սիրում են ապրել պատմության հուշերով, մեծ տեղ են տալիս այդ վճռին, անգամ մեծ աշխատանք էին ծավալում նոյեմբերի 22-ը որպես տոն` մեր օրացույց ներմուծելու համար: Եվ ենթադրելի էր, որ այդ ուժերի կողմից ոգեշնչված և նախաձեռնված այս կոնֆերանսում ՀՀ նախագահի համար ելույթներ և ուղերձներ գրողների` այս ոճով կազմված ուղերձը պետք է որ համապատասխան ոգևորիչ արձագանք գտներ: Բայց հենց այդ օրը Երևանի պետական համալսարանի ուսանողը, նրա հետ ողջամիտ ևս մի քանի հոգի, ապացուցեցին, որ Հայաստանում դեռևս ամեն ինչ չէ, որ կործանվել է և կան որոշ անհատականություններ, որ ցանկանում են ապրել ներկայով և անգամ մտածել, որ այս երկրում կարելի է նաև ապագա ստեղծել:

Ասում են, որ անգամ ակադեմիկոս Բաբկեն Հարությունյանի նյարդերն են տեղի տվել նախագահի պաթետիկ ուղերձը լսելով, ակադեմիկոսը պարզապես բարկացել է` թե ինչպես կարող է երկրի նախագահը նման կարևորություն տալ այդ վիրտուալ վճռին: Վիգեն Սարգսյանը տեսնելով, թե ինչ անհարմար վիճակում է հայտնվել ինքը, ժամանակից շուտ լքել է համալսարանը` թողնելով Արամ Սիմոնյանին և այս գիտաժողովը հրավիրած մյուսներին` տոկալու ուսանողների իրատեսական հարցերին:

ԵՊՀ-ի կրթական մակարդակը, իհարկե, միանգամայն բացատրելի է համարում անցյալով ապրելու և ապագայի առանձնակի ձգտումներ չցուցաբերելու նպատակադրում ունեցող կոնֆերանսների անցկացումը, սակայն այն, որ դեռևս կարող են գտնվել մարդիկ, որ համարձակություն ունենան և իրերը կոչեն իրենց անուններով, արդեն իսկ խոսում է այն մասին, որ անգամ ախտահարված օրգանիզմներում միշտ չէ, որ մահը միակ հանգուցալուծումն է և չի բացառվում, որ հենց այդ հատուկենտ առողջ բջիջները կարողանան բավականաչափ կենսունակություն ունենալ և առողջացնել թե´ օրգանիզմը` տվյալ դեպքում ԵՊՀ-ն, թե´ դրանից դուրս գտնվող մյուս` ավելի խոշոր գոյացությունները` կրթական համակարգը և հենց Հայաստան պետությունը` իր բոլոր ենթահամակարգերով:

ԼՈՒՍԻՆԵ ՔԵՍԱՅԱՆ

Այսօր` Կանանց նկատմամբ բռնության դեմ պայքարի միջազգային օրը, յոթ ՀԿ-ներ, «Կանանց իրավունքների կենտրոն»-ը, «Հասարակություն առանց բռնության»-ը, «Կանանց ռեսուրսային կենտրոն»-ը, Թուֆենկյան հիմնադրամի «Կանանց աջակցության կենտրոն»-ը, «PINK Armenia»-ը, «Զանգակատուն»-ը և «Սեռական բռնության ճգնաժամային կենտրոն»-ը, որոնք հոկտեմբերի մեկից` Զարուհու մահվան օրվանից հետո կոալիցիա են կազմել,«Ընդդեմ կանանց նկատմամբ բռնության» խաղաղ երթ էին կազմակերպել ի հիշատակ ամուսնու ու սկեսրոջ ծեծից սպանված Զարուհի Պետրոսյանի` սպանության գործին հանրային հնչեղություն հաղորդելու համար: Նրանք կառավարությունից պահանջում էին օրենքում ընտանեկան բռնության համար հատուկ հոդված մտցնել:

Երթին մասնակցում էին Զարուհու քույրն ու նրա սկեսուրը: Քույրը շնորհակալ էր բոլորից մասնակցության համար: Նրա սեկսուրը՝ Անահիտ Կարապետյանն ասաց. «Ես նման սկեսուր չեմ տեսել, չկա նման սկեսուր ողջ Հայաստանում: Դա սկեսուր չի, դա հրեշ ա: Ո՞վ ա տեսել` հարսին հինգ օր արնաքամ թողնեն` մատները կոտրած, լյարդը վնասված: Հիմա էլ ազատ ման գա ու հետն էլ թոռնիկ պահանջի: Ես բողոքում եմ, որ սկեսուրն ազատության մեջ ա, բայց մենակ իմ բողոքը ոչ մի բան չի կարա փոխի: Երևի թիկունքին մարդ ունի, շատ հպարտ ման ա գալիս, հիմա էլ դիմում ա գրել, որ երեխային տան իրեն, մինչև տղեն ազատվի: Եթե երեխային տան իրեն, մեղմացուցիչ հանգամանքներ հաշվի կառնվեն դատավարության ժամանակ: Մենք չենք ուզում, որ երեխան մնա մարդասպանների մոտ: Մի աման ճաշ էդ երեխուն չէր տալիս: Մեր տուն եկավ ծեծված-ջարդված, 15 օր մեր տանը պահեցինք, նորից եկավ համոզելով ա, թե ծեծելով ա տարավ, գլուխը կերավ: Մենք չէինք տալիս, զոռով տարավ էդ աղջկան: Երեխուն ճաշ էի տալիս, Զարուհին ասում էր, շատ մի տուր, սկեսուրս խոսում ա, թե ստամոքսը կմեծանա: Էդ ի՞նչ մարդիկ են, բա դրա մոտ կարելի՞ ա երեխա թողնել: Ես իմ թոռնիկներին համոզելով եմ հաց տալիս, ուրախանում եմ, որ ուտում են: Ես ուզում եմ, որ էդ երեխային դրա ձեռքից վերցնեն: Մենք դիմում ենք, մեզ չեն տալիս, դիմել ենք Մասիսի քաղաքապետարան, մեզ ասել են` վարձով եք ապրում, չեք կարա պահեք: Հայաստանի կեսը վարձով է ապրում, չի՞ ապրում: Վեց երեխա եմ մեծացրել վարձով տներում, ի՞նչ անենք: Բա մնա մարդասպանի մո՞տ էդ երեխեն: Ես վախենում եմ երեխայի համար»:

Երթին մասնակցում էին նաև Ժառանգություն կուսակցության նախագահ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, ՀՅԴ-ից` Լիլիթ Գալստյանը, որը մեզ հետ զրույցում ասաց. «Ես այստեղ եմ, քանի որ կանանց հանդեպ բռնության միջազգային օրն է: Բայց հարցը միայն դա չէ, ես հավատում եմ, որ մենք կարող ենք ունենալ քաղաքակիրթ հասարակություն: Ժողովրդավարական երկիր ենք, ես չեմ պատկերացնում այնպիսի ժողովրդավարություն, որտեղ տեղ ունի անպատիժ բռնությունը: Մեր հանրապետությունում, ցավոք, կանանց հանդեպ բռնության դեպքերը քիչ չեն, իսկ Զարուհի Պետրոսյանի զարհուրելի մահը փաստ է, որը տեղի է ունեցել մեր օրերում: Մեր հասարակությունում առկա է բռնությունը, և մենք պետք է ամեն ինչ անենք, որ նման դեպքերը պատժվեն ու չլինեն օրինաչափ: Մեր օրենսդրությամբ չկա հատուկ հոդված ընտանեկան բռնության մասին: Նախ պետք է ընդունվի այդ օրենքը: Բայց օրենքի առկայությունը, նույնիսկ զարգացած երկրներում չի կարող բացառել բռնության դեպքերը, եթե հասարակությունն անմասն է դրա պահպանումից: Իսկ այսօրվա երթի նման ակցիաներն ուրախալի են, քանի որ խոսում են այն մասին, որ մենք կարող ենք ունենալ քաղաքականապես հասուն, գիտակից քաղաքացիական հասարակություն»:

Երթը շարժվեց Կասկադ համալիրից Սայաթ-Նովա և Աբովյան փողոցներով դեպի Կառավարության ու Կենտրոնական Դատախազության շենքեր: ՀԿ-ների ներկայացուցիչները բաց նամակ ուղղեցին ՀՀ նախագահին, վարչապետին, գլխավոր դատախազին, ոստիկանության պետին և Մարդու իրավունքների պաշտպանին` պահանջելով համարժեք գործողություններ ծավալել գործի արդար քննության վերաբերյալ:

Երթի ընթացքում կազմակերպվել էր նաև ստորագրահավաք՝ կանանց և երեխաների նկատմամբ բռնությունը կանխարգելող և պատժող օրենքների ու համապատասխան մեխանիզմների ներդրման և պարտադիր կիրառման համար: Կազմակերպիչները նաև դրամահավաք անցկացրեցին Զարուհու 1.5 տարեկան դստեր համար: Գումարը փոխանցվելու է հաշվեհամարին, որից կարող է օգտվել միայն աղջիկը չափահաս դառնալուց հետո:

Ընդհանուր առմամբ երթն անցավ խաղաղ: Պարզվում է`մենք ունենք ոստիկաններ, որոնք դեմ են արտահայտվում բռնությանը: Երթն ուղեկցող ոստիկանն ասաց, որ ընտանիքում նման կերպ վարվող տղամարդկանց պետք է գնդակահարել:

Թեմայի վերաբերյալ տեսանյութը դիտեք ՏԵՍԱՆՅՈՒԹԵՐ բաժնում

Լուսինե Վայաչյան

Աննախադեպ իրավիճակ է գրանցվել իտալական ֆերմաներից մեկում:

Այնտեղ աքաղաղը փոխել է իր սեռը:

Սեքս-հեղաշրջումը տեղի է ունեցել այն բանից հետո, երբ հավաբնի վրա աղվես է հարձակվել և հոշոտել բոլոր հավերին:

Ողբերգությունից ցնցված աքաղաղը սկսել է ձու ածել ու թուխս նստել:

Այս դեպքն այնքան է հետաքրքրել կենսաբաններին, որ արդեն մի խումբ մասնագետներ ուսումնասիրում են սեռը փոխած աքաղաղին: «Ածան» աքլորից ԴՆԹ-ի նմուշներ են վերցվել, որպեսզի պարզեն, թե ինչն է նրան ստիպել հավ դառնալ:

Սեռը ինքնուրույն կարող են փոխել միայն որոշ ծովաբնակ կենդանիներ, իսկ թռչունների մոտ նման դեպքեր շատ հազվադեպ են լինում:

Հայրն աղջկան անվանեց Սվետլանա, բայց բնավ՝ ոչ այդ անվան մեջ եղած լույսը տեսնելու համար, այլ, որովհետև անհաջող սիրո անունն էր: Կինը գիտեր այդ մասին, ու երեխային տարօրինակ էր վերաբերվում: Սիրում էր, իհարկե, բայց ամեն անգամ «Սվետա» կանչելով ամուսնու սիրած ռուս աղջկան էր հիշում, ու հոգին տակնուվրա էր լինում: Փոքրիկ աղջիկն այդ մասին չգիտեր, ու կարծում էր, որ մայրն իրեն չի սիրում… Նա օտարված է եղել մորից, ու գրեթե չի կիսվել նրա հետ, երբ յոթ տարեկանում սիրահարվել է, ու ինչ- որ անհանգստություն է զգացել, ու չի հասկացել իր հետ ինչ է կատարվում, վախեցել է պատմել այդ մասին մորը: Բայց մայր ու աղջիկ սիրում էին իրար, սիրում էին քնել իրար փաթաթված…

Մինչև, օրերից մի օր, երբ նոր էր սկսվել պատերազմը, 19 տարի առաջ հենց այս օրը Սվետայի մաման Մեղրուց գնաց Երևան ու էլ հետ չվերադարձավ… Նրան, ընկերուհուն ու ընկերուհու ամուսնուն, ով Կամազի ղեկին էր, ադրբեջանցի ավազակախումբը գերի վերցրեց Երևան-Մեղրի ճանապարհից:

Սվետան մորն այլևս չտեսավ:

Քույրերը՝ փոքրը վեց տարեկան, Սվետան՝ ութ, տեղափոխվեցին ապրելու տատիկի մոտ:

— Ես ընկել էի ազատության գիրկը, քանի որ տատս ու պապս աշխատում էին, ժամանակ չունեին մեզանով զբաղվելու, ու էդ ազատությունն ինձ տալիս էր հնարավորություն իմ ներսի ցավը մեղմելու, մտքերը ցրելու ու պատնեշ դնելու իմ ու անցյալի միջև: Խաղերն ինձ օգնում էին ցրվելու, բայց երբեմն հարցեր էին առաջանում, ու երբ ինձ նեղացնում էին, էդ ժամանակ ես զգում էի, թե որքան մենակ եմ, սկսում էի մտածել կյանքիս մասին, իմ մեջ վերլուծել:

Ու էդ տարիքում նա մերժեց Աստծուն։ Աղջնակը նեղացել էր Աստծուց ու պարփակվել իր մեջ: Հույսը դրել էր միայն իր վրա, իսկ երբեմն – երբեմն նույնիսկ ինքնասպանության փորձերի էր դիմում: Բայց ինչքան էլ դժվար լիներ էդ ժամանակահատվածը, նա միևնույն է՝ միշտ սիրել է կյանքը, ու միշտ մտածել, որ մարդը հենց էնպես չի ծնվում`յուրաքանչյուրը ծնվել է ինչ-որ նպատակի համար:

Հայրն աղջկան անվանեց Սվետլանա, բայց բնավ՝ ոչ այդ անվան մեջ եղած լույսը տեսնելու համար, այլ, որովհետև անհաջող սիրո անունն էր: Կինը գիտեր այդ մասին, ու երեխային տարօրինակ էր վերաբերվում: Սիրում էր, իհարկե, բայց ամեն անգամ «Սվետա» կանչելով ամուսնու սիրած ռուս աղջկան էր հիշում, ու հոգին տակնուվրա էր լինում: Փոքրիկ աղջիկն այդ մասին չգիտեր, ու կարծում էր, որ մայրն իրեն չի սիրում… Նա օտարված է եղել մորից, ու գրեթե չի կիսվել նրա հետ, երբ յոթ տարեկանում սիրահարվել է, ու ինչ- որ անհանգստություն է զգացել, ու չի հասկացել իր հետ ինչ է կատարվում, վախեցել է պատմել այդ մասին մորը: Բայց մայր ու աղջիկ սիրում էին իրար, սիրում էին քնել իրար փաթաթված…

Մինչև, օրերից մի օր, երբ նոր էր սկսվել պատերազմը, 19 տարի առաջ հենց այս օրը Սվետայի մաման Մեղրուց գնաց Երևան ու էլ հետ չվերադարձավ… Նրան, ընկերուհուն ու ընկերուհու ամուսնուն, ով Կամազի ղեկին էր, ադրբեջանցի ավազակախումբը գերի վերցրեց Երևան-Մեղրի ճանապարհից:

Սվետան մորն այլևս չտեսավ:

Քույրերը՝ փոքրը վեց տարեկան, Սվետան՝ ութ, տեղափոխվեցին ապրելու տատիկի մոտ:

— Ես ընկել էի ազատության գիրկը, քանի որ տատս ու պապս աշխատում էին, ժամանակ չունեին մեզանով զբաղվելու, ու էդ ազատությունն ինձ տալիս էր հնարավորություն իմ ներսի ցավը մեղմելու, մտքերը ցրելու ու պատնեշ դնելու իմ ու անցյալի միջև: Խաղերն ինձ օգնում էին ցրվելու, բայց երբեմն հարցեր էին առաջանում, ու երբ ինձ նեղացնում էին, էդ ժամանակ ես զգում էի, թե որքան մենակ եմ, սկսում էի մտածել կյանքիս մասին, իմ մեջ վերլուծել:

Ու էդ տարիքում նա մերժեց Աստծուն։ Աղջնակը նեղացել էր Աստծուց ու պարփակվել իր մեջ: Հույսը դրել էր միայն իր վրա, իսկ երբեմն – երբեմն նույնիսկ ինքնասպանության փորձերի էր դիմում: Բայց ինչքան էլ դժվար լիներ էդ ժամանակահատվածը, նա միևնույն է՝ միշտ սիրել է կյանքը, ու միշտ մտածել, որ մարդը հենց էնպես չի ծնվում`յուրաքանչյուրը ծնվել է ինչ-որ նպատակի համար:

«Ես իմ դառը փորձից հասկացել եմ, որ էդ ամեն ինչը իզուր չէր, որ դրանք փորձություններ են, ու պետք է հաղթահարվեն, որ ամեն ինչ իրականում չարի ու բարու կռիվն է: Որոշել եմ գտնել իմ առաքելությունն այս կյանքում: Ու քանի որ դա հեռավոր երազի նման է եղել, որոշել եմ համբերատար սպասել, հարմարվել պայմաններին», -պատմում է Սվետան:

Հենց պատանեկության տարիներին էլ առաջին անգամ լուրջ զգացմունք է ծագել աղջկա նկատմամբ: Ու նա հասկացել է, որ փոքր ժամանակ էն տարօրինակ զգացումը, որ իրեն անհանգստացրել է, սիրահարվածություն է եղել, մի տարբերությամբ, որ ոչ թե տղաների է սիրահարվում ինքը, այլ՝ աղջիկների:

«Ես ապրում էի գավառում ու միշտ էլ մտածել եմ, որ իմ նման մարդիկ հիվանդ են: Ես ինձ հիվանդ էի զգում, ուրիշ, օտարացած թե օտարացված հասարակությունից, միևնույնն է: Ինձ թվում էր, ես երբեք չեմ կարող ընդունվել հասարակության կողմից. Եթե մնամ էնպիսին, ոնց կամ, ոնց ստեղծել ա ինձ Աստված, թե բնությունը, որ չեմ կարող բացահայտ սիրել, քանի որ ուզում եմ սիրել աղջկա, երջանիկ լինել, ի վերջո՝ ընտանիք ունենալ: Չէի հավատում»,- պատմում է աղջիկը:

20 տարեկանում Սվետլանան տեղափոխվեց Երևան, քույրն ընդունվել էր համալսարան: Կամաց-կամաց Երևանում սկսեց հարմարվել, ինտերնետի միջոցով գտավ իր նմաններին, ու անլիարժեքության բարդույթը ժամանակի ընթացքում վերացավ: Այդ նույն ինտերնետից էլ նրա ընտրած Ocean մականունը տեղափոխվեց իրական կյանք: Գուցե ճի՞շտ են ասում, որ անունը, դրա ընտրությունը, մեծ դեր է խաղում կյանքում: Ocean անունը այլ շունչ բերեց աղջկան, նրա համար մի նոր կյանք բացվեց, նոր հնարավորություններ, հայտնվեցին նոր մարդիկ… Այդ մարդկանցից շատերն արվեստագետներ էին: Ինքն իրեն զգաց ինչպես ձուկը ջրում, ոգևորվեց, ու քանի որ արվեստը նրան միշտ ձգել է, միշտ մի բան արարելու պահանջ է ունեցել, սկսեց ակտիվորեն ինքնաարտահայտվել: Հիմնականում լուսանկարչության միջոցով:

Բավականին արագ, մի քանի ամսվա ընթացքում Ocean-ին նկատեցին, հիմնականում ինտերնետից, Ֆեյսբուքից, ու սկսեցին հրավիրել ցուցահանդեսների: 2010թ. օգոստոս-նոյեմբեր ամիսներին նա մասնակցել է չորս տարբեր ցուցահանդեսների: «Հայկական ռապսոդիա» նախագծի շրջանակներում ցուցադրվել է Բելգիայում։ Վերջերս էլ «Հոգմապար» շարքով մասնակցեց Նկարիչների միությունում հյուրընկալված «Մարմին. Նոր պատկերային արվեստը Հայաստանում» ցուցահանդեսին:

Ցուցահանդեսը ներկայացնում են հինգ համադրողներ, ովքեր նաև արվեստագետներ են՝ Արարատ Սարգսյանը, Սարգիս Համալբաշյանը, Արևիկ Արևշատյանը, Արման Գրիգորյանը և Դավիթ Կարեյանը:

Ցուցահանդեսը կազմված է 4 նախագծերից ու ընդգրկում է բավականին լայն ժամանակային դիապազոն` Սուրենյանցից մինչև Սվետլանա Անտոնյան(Ocean):

Նախագծերն ու նրանց մոտեցումները, հեղինակների ու գործերի ընտրության սկզբունքները տարբեր էին, բայց ինձ համար կոնկրետ, նրանք միավորված էին մի՝ «ՄԱՐՄԻՆԸ `ՈՐՊԵՍ» գաղափարով:

Արևիկ Արևշատյանն իր ֆեմինիստական – տրանսֆորմացիոն(իմ ընկալմամբ) «Մարմինը որպես իրականության զգացողության միակ սուբյեկտ» նախագծով փորձել է հետևել կանանց ինքնաարտահայտման տրանսֆորմացիաներին:

Դավիթ Կարեյանը «Մարմնի ճշմարտությունը» մարմնականի ու հոգևորի հավասարության կոնցեպտով ցանկացել է ընդգծել, որ մարմինը նույնպես ունի կարիքներ, և նրանք պակաս կաևոր չեն:

«Կերպարային տեսություն» նախագծում (համադրողներ՝ Ա. Սարգսյան, Ս. Համալբաշյան) ներկայացվել են անցյալի վարպետները՝ Իսաբեկյան, Հակոբյան… Հակոբ Հակոբյանը հատուկ այս ցուցահանդեսի համար է գործերն արել: Ինձ համար մի քիչ տարօրինակ էր այդ երկուսին կողք- կողքի վիզուալ ընկալելը, կամ գուցե մտահղացումն էր այդպիսին: Արման Գրիգորյանը «Ճակատային մերկություն» նախագծի հեղինակներին մերկության սկզբունքով է ընտրել: Այդ էր պատճառը, որ նա նկատեց Ocean-ին, որի մասին ասում է. «Եթե չեմ սխալվում, երևի հինգ տարի առաջ ավստրիացի կուրատոր Հեդվիգ Սաքսենհյուբերի հետ,զրուցում էինք հայկական ժամանակակից արվեստի մեջ պրոֆեսիոնալ լուսանկարիչների ներգրավվածության մասին: Հեդվիգը դեռ 1999 թվականից հետաքրքրվում էր հայ լուսանկարիչների աշխատանքներով, շատերի գործերի հետ էր ծանոթացել ու դժգոհ էր մնացել, ուզում էր, որ իրեն նոր մարդկանց հետ ծանոթացնեմ, ես էլ ասում էի, որ Հայաստանի պրոֆեսիոնալ լուսանկարիչներով առանձնապես հետաքրքրված չեմ, որ ինձ ավելի հետաքրքրում են Ժամանակակից արվեստագետները`պոպ-արտիստները, կոնցեպտուալիստները և այլն, հետո հարցրի, թե ի՞նչը չի բավարարում նրան մեր լուսանկարիչների մոտ, պատասխանը շատ տպավորիչ էր, նա ասաց. «Գիտես, Ձեր բոլոր լուսանկարիչները կարծես ամսագրերի համար են նկարում, բայց նույնիսկ «գլամուրն» է շատ վատ ստացվում…

Հեդվիգի հետ զրույցից հետո սկսեցի ավելի ուշադիր լինել «գլամուրիստ» լուսանկարիչների հանդեպ, ինչպիսին է, օրինակ,Րաֆֆի Դավթյանը, մի խոսքով՝ առանձնապես հետաքրքիր ոչ մի բան չէր հաջողվում գտնել: Բայց մի օր Facebook-ում տեսա Ocean-ի լուսանկարները ու շատ տպավորվեցի, հիշում եմ՝ նայեցի Սվետլաննայի «ֆրենդների» մեջ, տեսա Տիգրան Խաչատրյանին, հետաքրքրվեցի, թե ինչ գիտի Ocean-ի մասին: Հիշում եմ, որ Տիգրանին համոզված ասում էի, որ երևի Ocean-ը Մոսկվայում կամ Պետերբուրգում է ապրել ու սովորել: Տիգրանն էլ էր հավանել լուսանկարները, բայց տեղեկություններ չուներ իրանից: Պատմում էր, որ հանդիպել է միայն մեծ ընկերական միջավայրերում ու ոչ մի բան չգիտի իր մասին և ընդամենը մի բան կարող է ասել, որ շատ համեստ մարդ է, լուռ, ինքնամփոփ, նստում, ոչինչ չի խոսում:

Ինձ հատկապես դուր էին եկել Ocean-ի ինքնադիմանկարները ու մեջքից նկարված քնած կինը: Այդ ընթացքում արդեն սկսել էինք աշխատանքները «Մարմին. Նոր Պատկերային արվեստը Հայաստանում» ցուցահանդեսի վրա ու ես որոշել էի անպայման ցուցադրել «Քնած կնոջ դիմանկարը», «Հոգմապար»-ը դեռ չէի տեսել, դրանք էլ որ տեսա Facebook-ում ավելի հավանեցի:

Երբ իմացա, որ Ocean-ը ոչ ապրել, ոչ էլ սովորել է Մոսկվայում կամ Պետերբուրգում, ու որ ընդամենը Ֆոտոապարատ է ճարել ու ինքն իր համար սկսել է ֆոտոներ անել ու, որ հերոսը հենց ինքն է, լրիվ հիացա. կարծես հանդիպած լինեի մաքուր արվեստի ֆենոմենի: Արվեստ, որը մաքուր ինքնաճանաչողություն է ու հաղորդակցություն, ոչ մի ավելորդություն, սրբագրում կամ գնահատված լինելու ակնկալիք: Ocean-ի արվեստը լավագույն վկայությունն է նրա, որ արվեստը դեռ ի վիճակի է լինել դիմադրող մարդկանց արտահայտչամիջոցը, որով նրանք պաշտպանում են իրենց և ուրիշների «ապրող կյանք»-ը»:

Ocean-ը գտավ իր առաքելությունն այս կյանքում: Չնայած դեռ աշխատանք չունի, բարդ է գտնելը, քանի որ աշխատատուները նրան տարօրինակ են համարում: Այնուամենայնիվ, նա իրեն պիտանի մարդ է զգում ու հասարակության լիիրավ անդամ: Ընկերներն օգնում են նրան: Բոլորը գիտեն նրա կողմնորոշման մասին, բայց արվեստի դաշտում դա էական չէ: — Լավ կլիներ, որ ամեն տեղ այդպես լիներ՝ առաջին հերթին մարդն ու նրա արած գործը:

Լուսինե Վայաչյան

Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը Հայաստանում հերթական «գերազանցության կենտրոնն» է հիմնել: Հայտնի է, որ ՀՀ վարչապետը հատուկ հակում ունի «գերազանցության կենտրոնների» նկատմամբ և դրանցից պակաս կառույցի հետ գործ ունենալ չի սիրում. Տիգրան Սարգսյանը ոչ մի կերպ չի կարող, ասենք, ինչ-որ կենտրոն հիմնել, այն անպայման պետք է «գերազանցության կենտրոն» լինի: Վարչապետի այս անգամվա «գերազանցության կենտրոնը» վերաբերում է ուռուցքաբանությանը:

Կառավարությունում Տիգրան Սարգսյանի ներկայությամբ Հայաստանի Հանրապետության կառավարության և «Այ Բի Էյ մոլեկուլյար» ընկերության միջև ստորագրվել է պայմանագիր Ուռուցքաբանության գերազանցության հայկական կենտրոնի պրոտոնային արագացուցչի ձեռքբերման վերաբերյալ։ Պայմանագիրը Հայաստանի Հանրապետության կառավարության անունից ստորագրել է ՀՀ Էկոնոմիկայի նախարար Ներսես Երիցյանը, ով վարչապետի համախոհն է և գերհզոր գաղափարների ոչ պակաս գեներատոր, իսկ «Այ Բի Էյ մոլեկուլյար» ընկերության անունից` «Այ Բի Էյ մոլեկուլյար» ընկերության մարքեթինգի և վաճառքի տնօրեն Փիթեր Լեիթները։

Միաժամանակ ստորագրվել է նաև վարկային համաձայնագիր Հայաստանի Հանրապետության կառավարության և «Քեյ Բի Սի Են Վի» բելգիական բանկի միջև, որով կտրամադրվի 5080629.52 եվրո արտոնյալ վարկ պրոտոնային արագացուցչի ձեռքբերման համար։ ՀՀ էկոնոմիկայի նախարար Ներսես Երիցյանը պարզաբանել է, որ վարկը տրվել է տասնմեկ տարի ժամկետով, երեք տարին` արտոնյալ ժամանակով` 0 տոկոս տոկոսադրույքով:

Այս փաստաթղթերի ստորագրմամբ էլ մեկնարկելու է ՀՀ առողջապահության և էկոնոմիկայի նախարարությունների ու Հայաստանի ազգային մրցունակության հիմնադրամի համատեղ իրականացվող ծրագրի` Ուռուցքաբանության գերազանցության հայկական կենտրոնի աշխատանքների առաջին փուլը` Հայաստանում ռադիոիզոտոպների արտադրության կենտրոնի հիմնումը։ Ծրագրով նախատեսվում է Երևանում հիմնել ռադիոիզոտոպների արտադրության համալիրից, պոզիտրոնային էմիսիոն տոմոգրաֆներով համալրված ախտորոշիչ կենտրոնից և ուռուցքաբանական կլինիկայից բաղկացած ուռուցքաբանության գերազանցության կենտրոն։

Եթե գոնե այս մի «գերազանցության կենտրոնը» իրականություն դառնա, շատ լավ կլինի, իհարկե: Եթե գոնե այս մի արտոնյալ վարկը լիարժեք ծառայի իր նպատակին, նույնպես շատ լավ կլինի, իհարկե: Բայց, իհարկե, եթե… Իսկ մինչ Տիգրան Սարգսյանի «գերազանցության կենտրոնների» իրականություն դառնալը, Հայաստանը դեռ պետք է դիմանա, հայ հիվանդները դեռ պետք է տառապեն, քանի որ նույն ուռուցքաբանության ինստիտուտում միակ սարքը, որով հիվանդներին ճառագայթային բուժում է տրվում, նորմալ չի գործում և մեկ րոպե ճառագայթ ստանալու համար հիվանդները ստիպված են անհարմար դիրքում պառկել մեկ ժամ շարունակ: Մենք այս խնդրին անդրադարձել էինք արդեն, մեր հարցմանն ի պատասխան Առողջապահության նախարարությունից հայտնել էին, թե սարքը աշխատում է, սակայն հիվանդները հակառակն են պնդում: Մնում է հուսալ, որ ուռուցքաբանության ապագա «գերազանցության կենտրոնը» նման ձևով չի աշխատի ու դրա անվան դիմաց կդրվի ոչ թե «անբավարար», այլ իրոք «գերազանց» ու կարդարացնի «Տիգրան Սարգսյանի Ուռուցքաբանության գերազանցության հայկական կենտրոն» տիտղոսը։

ԼՈՒՍԻՆԵ ՔԵՍԱՅԱՆ

Հայտնի խոսք կա` «Չես դառնա բժիշկ՝ կդառնաս գլխավոր բժիշկ»:

Ենթադրվում է, որ նույն տրամաբանությամբ լավ բժիշկն այդքան էլ մեծ շանսեր չի կարող ունենալ լավ գլխավոր բժիշկ դառնալու:

Արկադի Անդրեասյանին հայ ժողովուրդը գիտեր որպես լավ ֆուտբոլիստ, բայց պարզվում է, որ սա Անդրեասյանի միակ առավելությունն էր, այն էլ` անցյալում մնացած: Նրանից այդպես էլ մարզիչ դուրս չեկավ. նրա հոգացությանը հանձնված «Արարատը»` Խորհրդային Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականը, այդպես էլ Անդրեասյան մարզչից ոչ մի լավ բան չստացավ, Անդրեասյանը հաջողացրեց ամբողջ թիմին հանել իր դեմ: 80-ականներին «Արարատը» դեռևս բավականին լավ թիմ էր, սակայն այդպես էլ որևէ անգամ չեմպիոն չդարձավ, քանի որ ուներ Անդրեասյանի նման մարզիչ: Ասում են, թե հավաքականի գլխավոր մարզիչն անգամ նյարդայնանում էր Խորեն Հովհաննիսյանի լավ ֆուտբոլից, քանի որ սկսում էին խոսել, թե Խորենը Անդրեասյանից առաջ է անցնում: Տարիքի հետ Անդրեասյանի մոտ բացասական հատկությունները կատարելագործվեցին: 2009թ. հունիսից Արկադի Անդրեասյանը դարձավ «Արարատ»` արդեն ֆուտբոլային ակումբի տնօրեն (սա լեգենդար հավաքականի հետ որևէ կապ չունի` զուգադիպումը զուտ անվանական է): Հենց այդ ժամանակ էլ այս ակումբի աշխատողները հասկացան, թե ինչ է թաքնված լավ ֆուտբոլիստի կերպարի հետևում:

2004 թվականից Սերգեյ Բալայանցն աշխատում էր «Արարատ» ֆուտբոլային ակումբում: Սկզբում նա «Ֆուտբոլ review» շաբաթաթերթի էջադրողն էր, որից հետո «Արարատ» ակումբի կայքի ձևավորողը: Անդրեասյանի տնօրեն դառնալուց հետո ակումբի ղեկավարությունը ֆինանսական պատճառներով որոշում է փակել կայքը: Սերգեյ Բալայանցին ակումբը պետք է վճարեր նախորդ ամիսների աշխատավարձը և վերջնահաշվարկ, որի ընդհանուր գումարը կազմում էր 210 հազար ՀՀ դրամ: Սակայն Անդրեասյանը որոշում է, որ կարելի է և չվճարել: Բալայանցի դիմումներին ակումբի ղեկավարությունը պատասխանում է միայն աշխատավարձը տալու խոստումներով, սակայն երբ վերջապես հասկացվում է, որ խոստումներից այն կողմ գործը չի անցնելու, 2009թ. դեկտեմբերին Բալայանցը դիմում է Աշխատանքի պետական տեսչություն:

Տեսչությունը ստուգումներ է անցկացնում ակումբում: «Արարատի» ղեկավարությունը տեսչությանն է ներկայացնում կեղծ ստորագրությամբ մի փաստաթուղթ, համաձայն որի՝ Ս.Բալայանցն ազատվել է աշխատանքից դեռևս 2008թ. դեկտեմբերի 12-ին: Ակումբի ղեկավարությունը` ճարպիկ ֆուտբոլիստի ղեկավարությամբ, հետադարձ ամսաթվով փաստաթուղթ է սարքում` կեղծելով նախկին տնօրեն Ժան Թութարի ստորագրությունը: Աշխատանքի պետական տեսչությունը ակումբում տարբեր թերություններ էլ է հայտնաբերում, սակայն որևէ քայլ դրանից զատ չի էլ փորձում ձեռնարկել և հարցին, թե ինչպե՞ս եք ընդունում կեղծ փաստաթուղթը, պատասխանում է` «Մենք էքսպերտ չենք և չենք կարող ձեզ ոչնչով օգնել: Խորհուրդ ենք տալիս ձեր իրավունքները պաշտպանելու համար դիմել դատարան», և փաստաթղթերը տրամադրում Բալայանցին, որպեսզի նա իր ուժերով պայքարի սեփական իրավունքների համար:

2010 թ. հունվարին Բալայանցը դիմում է Երևանի Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարան: Բալայանցը դիմում է նաև Փորձագիտական ազգային բյուրո` հրամանի կեղծ լինելն ապացուցելու համար, սակայն փորձագետները հրաժարվում են փորձաքննություն անցկացնել` պատճառաբանելով նմուշի եզակի լինելը:

Դատական նախնական լսումներից մեկի ժամանակ դատավորը «Արարատ» ֆուտբոլային ակումբից պահանջում է ներկայացնել նախկին տնօրեն Ժան Թութարի ստորագրությունների նմուշներ պարունակող փաստաթղթեր (հրամանների օրինակներ, աշխատավարձի ստացման թերթիկների օրինակներ), սակայն ակումբը հրաժարվում է ներկայացնել դատավորի պահանջած փաստաթղթերը: Դատավոր Ս.Ղազարյանը ստիպված է լինում դիմել Դատական ակտերի հարկադիր կատարողներին: ԴԱՀԿ-ի հետ «Արարատ» ֆուտբոլային ակումբում կատարվում է նույնը, ինչ Աշխատանքի պետական տեսչության հետ. ըստ երևույթին, Արկադի Անդրեասյանը, բոլոր թերություններով հանդերձ, լավ ֆուտբոլ խաղալու հետ ունի ևս մեկ առավելություն` կարողանում է լեզու գտնել իրեն ձեռնտու մարդկանց հետ: Այդպես, ԴԱՀԿ ներկայացուցիչները (ավագ հարկադիր կատարող Հ.Ղուկասյան) ակումբում նախկին տնօրեն Ժան Թութարի ստորագրությամբ որևէ փաստաթուղթ չեն հայտնաբերում: Եվ դա այն դեպքում, երբ տնօրենի պաշտոնը լքելուց հետո Ժան Թութարը շարունակել է աշխատել ակումբում, սակայն մեկ այլ պաշտոնում: Իսկ տնօրենի ստորագրությունը, ինչպես հայտնի է, լինում է թե´ հրամանագրքում, թե´ աշխատավարձերի թերթիկների օրինակներում, թե´ ակումբի գործունեության հետ կապված այլևայլ փաստաթղթերում, ինչպես նաև բանկային հաշիվներում, հարկային տեսչությունում և կենսաթոշակային հաշվետվություններում:

Բալայանցը բողոք է ներկայացնում ՀՀ Գլխավոր հարկադիր կատարող Միհրան Պողոսյանին, որի արդյունքում սույն թվականի օգոստոսի 6-ին գործը փոխանցվում է ավագ հարկադիր կատարող Գ.Սախոյանին: Անցել է արդեն 4 ամիս, սակայն ո´չ հայցվորը, ո´չ էլ դատարանը հարկադիր կատարողից որևէ պատասխան չեն ստացել: Դատավոր Ս.Ղազարյանը ըմբռնումով է մոտենում ԴԱՀԿ-ի անճարակությանը և որոշում դիմել «Արարատ» ակումբը սպասարկող բանկին` «Արարատբանկին»` ակումբի տնօրենի ստորագրությունը գոնե այդ կազմակերպությունից ստանալու համար: Դեռևս բանկից որևէ փաստաթուղթ չի ներկայացվել, իսկ դատական հաջորդ նիստը դեկտեմբերին է:

Ահա թե ինչեր կարող են անել այդպես էլ «գլխավոր բժիշկ» չդարձածները: Ինչպես տեսնում ենք, Անդրեասյանն այդպես էլ ֆուտբոլ խաղալը թողնելուց հետո փորձեց դառնալ լավ մարզիչ, չդարձավ։ Ի դեպ, Արկադի Անդրեասյանը նաև եզակի հայատյաց է. ծագումով բաքվեցի ֆուտբոլիստը երկար տարիներ ապրելով Հայաստանում, սկզբունքորեն հրաժարվում է հայերեն խոսելուց` դրանով ցուցադրելով իր արհամարհանքը հայ ժողովրդի նկատմամբ։

Լուսինե ԿԵՍՈՅԱՆ