Թուրքիայի պաշտպանության նախարար Հուլուսի Աքարը «Milliyet»-ին տված հարցազրույցում անդրադարձել է հայ-ադրբեջանական հարաբերություններին:

«Հայաստանը պետք է սեղմի խաղաղության ձեռքը, որը նրան մեկնել է Իլհամ Ալիևն ու Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը: Տրամաբանական չէ, որ Հայաստանը դուրս է մնում ազդեցության ոլորտից և երազում է: Խորհուրդ ենք տալիս օգտագործել ընձեռնված հնարավորությունը»,- ասել է Աքարը:

Նա նշել է, որ ««Զանգեզուրի միջանցքը» և դրանով անցնող երկաթուղիներն ու մայրուղիները շատ արժեքավոր են տարածաշրջանի տնտեսական, սոցիալական կյանքի և անվտանգության համար»։

Գեղարքունիքի Ազատ գյուղում ինժեներասակրավորական վաշտի կացարանում բռնկված հրդեհի հետևանքով մահացած 15 զինծառայողներից 14 դիերը հայտնաբերվել են ննջարանի տարբեր հատվածներում, իսկ մահացած մեկ զինծառայողի դին հայտնաբերվել է կացարանի նախասրահում` ննջասենյակի մուտքի դիմաց: Այս մանրամասները Հանրային հեռուստատեսության եթերում հայտնել է Զինվորական կենտրոնական դատախազության զինվորական ծառայության դեմ ուղղված հատկապես կարևոր գործերով քննության նկատմամբ հսկողության բաժնի պետ Արշակ Մարտիրոսյանը:

Նրա խոսքովփրկարար ծառայության ներկայացուցիչ Արսեն Սարոյանի Հանրայինի եթերում հնչեցրած վարկածը, թե բոլոր զինծառայողների դիերը մահճակալների վրա են եղել, ցուցմունքով հերքվել է։ Նա իր ցուցմունքում նշել է, որ ինքը դեպքի պահին դեպքի վայրում չի եղել, բանավոր հաղորդված տեղեկություններն էլ, որ զինվորները ննջասենյակում են հայտնաբերվել, այլ կերպ է ընկալել։

Դատախազությունը նաև ստուգում է մահացած զինծառայողների հարազատների պնդումները, թե կապիտան Եղիշե Հակոբյանի և զինվորների միջև լարված հարաբերություններ են եղել: Հակոբյանի պաշտպան Հովսեփ Սարգսյանի խոսքով` Եղիշեն այդ կացարանում չի ապրել, զինվորների հետ շատ շփվելու հնարավորություն չի ունեցել։

Հայ առաքելական եկեղեցու տոնացույցով՝ սիրո բարեխոս Ս․Սարգիս զորավարի հիշատակության օրն այս տարի նշում ենք փետրվարի 4-ին: Այս օրը հռչակված է նաև որպես երիտասարդների օրհնության օր։

Օրվա խորհրդի շուրջ «Արմենպրես»-ի «Փոդքաստ»-ի տաղավարում զրուցելու ենք Արարատյան Հայրապետական թեմի առաջնորդանիստ Սուրբ Սարգիս եկեղեցու խորհրդակատար Տեր Շահե քահանա Հայրապետյանի հետ։

Տոնի քրիստոնեական խորհուրդը։ Սուրբ Սարգսի տոնը Հայ եկեղեցու տոնացույցում ունի իր պատվավոր տեղը: Այն նշվում է Սբ. Զատիկից 9 շաբաթ առաջ՝ առաջավորաց պահքին հաջորդող շաբաթ օրը: Տոնը շարժական է, հանդիպում է հունվարի 18-ից փետրվարի 23-ն ընկած ժամանակահատվածում: Այս տոնի իմաստը սերն է, որը սուրբ Սարգիսը տածել է Աստծո հանդեպ: Ս. Սարգիս զորավարը երիտասարդների արագահաս բարեխոսն է: Նրա միջնորդությամբ հրաշքներ են տեղի ունենում: Այդ օրը երիտասարդները խնդրում են Սրբի բարեխոսությունը, որ իրենց աղոթքները հասցնի առ Աստված:  Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ամենայն հայոց Կաթողիկոսի նախաձեռնությամբ՝ Սբ. Սարգսի տոնը հռչակվել է երիտասարդների օրհնության օր։ Այդ օրը սրբի անունը կրող բոլոր եկեղեցիներում մատուցվում է պատարագ, որի ավարտին կատարվում է երիտասարդների և զինվորների օրհնության կարգ։ Մայր Աթոռից Առաջնորդանիստ Սուրբ Սարգիս եկեղեցի է բերվում սրբի մասունքակիր աջը, իսկ Մատենադարանից՝ ձեռագիր Ավետարանը՝ գրված Սուրբ Սարգիս եկեղեցում։

Սբ. Սարգիս զորավարը հայ ժողովրդի ամենասիրելի և մեծ ժողովրդականություն վայելող սրբերից մեկն է և դրա վկայությունն են նրա անունով կառուցված բազում սրբավայրերը։ Նա իր որդու՝ Մարտիրոսի և 14 քաջ մարտիկների հետ նահատակվել է հանուն քրիստոնեական հավատքի։ Շնորհք արքեպիսկոպոսն իր աշխատության մեջ հետևյալ կերպ է ներկայացրել Սուրբ Սարգսին.

«Սուրբ Սարգիսն ազգությամբ հայ չէ, ոչ էլ նահատակվել է Հայաստանում: Մյուս եկեղեցիները մեծ կարևորություն չեն տվել նրա հիշատակին, և եթե մինչև իսկ հնում հիշատակել են նրան՝ այսօր գրեթե մոռացության են տվել: Իսկ մյուս կողմից՝ նկատի ունենալով, որ մեր մեջ, ընդհակառակը, ամենամեծ ժողովրդականություն շահած սուրբերից է, ուստի մենք կդասենք նրան հայազգի սուրբերի շարքին»:

Քրիստոսի քաջ զինվորը և անհաղթ վկան՝ Սուրբ Սարգիսն, ազգությամբ հոռոմ էր (այսպես կոչում էին բյուզանդական շրջանի հույներին), ապրում էր Կապադովկյան Կեսարիայի Գամիրք գավառում։  Արիության համար Ս. Սարգիսը Մեծն Կոստանդիանոս կայսեր (285-337) կողմից կարգվում է իշխան և սպարապետ` Հայաստանին սահմանակից Կապադովկիայում: Նա ոչ միայն գերազանց սպարապետ էր, այլև հիանալի քարոզիչ: Օգտվելով կայսեր հոժարությունից` իր իշխանության տակ գտնվող քաղաքներում քանդում է հեթանոսական մեհյանները, կառուցում եկեղեցիներ, տարածում քրիստոնեությունը: Երբ Հուլիանոս Ուրացողի թագավորության օրոք (360-363) սկսվում են Քրիստոսի եկեղեցու հալածանքները, Սբ. Սարգիսն աստվածային հայտնությամբ հրաման է ստանում հեռանալ կայսրության սահմաններից, և իր որդի Մարտիրոսի հետ գալիս, ապաստանում է քրիստոնյա Հայաստանում, ուր թագավորում էր Տիրան արքան` Մեծն Տրդատի թոռը` Խոսրովի որդին: Տեղեկանալով, որ Հուլիանոսը մեծ զորքով շարժվում է Պարսկաստանի վրա, Հայոց արքան, ձգտելով իր երկիրը զերծ պահել հարձակման վտանգից, հորդորում է Սարգսին ծառայության անցնել Շապուհի մոտ: Շապուհը սիրով ընդունում է նրան և նշանակում է զորագնդերի հրամանատար: Զորականներից շատերը, տեսնելով փայլուն զորավարի բարեպաշտությունն ու վարքով վկայած նվիրումն առ Աստված, իր աղոթքներով Տիրոջ գործած հրաշքները՝ հրաժարվում էին հեթանոսությունից և դառնում քրիստոնյա: Սակայն Շապուհը պահանջում է նրանից պաշտել կրակը և զոհ մատուցել: Զորավարն անմիջապես մերժում է` ասելով. «Երկրպագելի է մեկ Աստված` Ամենասուրբ Երրորդությունը, ով ստեղծել է երկինքն ու երկիրը: Իսկ կրակը կամ կուռքերն ի բնե աստվածներ չեն, հողեղեն մարդը դրանք կարող է փչացնել»: Այդ խոսքերից հետո Սբ. Սարգիսը կործանում է բագինը: Զայրացած ամբոխը հարձակվում է Սբ. Սարգսի և նրա որդու վրա: Առաջինը նահատակվում է նրա որդին` Սբ. Մարտիրոսը: Սբ. Սարգիսը բանտարկվում է և աներեր մնալով իր հավատքի մեջ` գլխատվում: Նահատակվելուց հետո Սբ. Սարգսի մարմնի վրա լույս է ծագում:

Քրիստոնեական հավատքի համար նահատակվում են նաև Սբ. Սարգսին հավատարիմ տասնչորս զինվորները: Հավատացյալները նահատակների մարմիններն ամփոփում են Համիան քաղաքում:

Ավանդության համաձայն՝ հետագայում Սբ. Մեսրոպ Մաշտոցն աճյունը տեղափոխում է Հայաստան։ Ուշի գյուղում 5-7-րդ դարերում կառուցվում է Սուրբ Սարգիս վանական համալիրը:

Քաղաքագետ Ալեն Ղևոնդյանը գրում է.

«Երեկվա Լավրովի հարցազրույցը հերթական լակմուսի թուղթն էր, որ ցույց տվեց ովքեր են եկել իշխանության (այն մարդկանց համար, ովքեր իբր դեռ չեն հասկացել), ինչ վարքագիծ են որդեգրել ընդդիմության տարբեր շերտերը և քանի սթափ մտածող վերլուծաբան կա, ով ոչ թե պաթոսի, ռեյթինգ հավաքելու համար սեփական պատմության դավադիր փաստեր փոխելու տակ է աշխատում, այլ փորձում է առկա ծանրագույն իրավիճակում ինքնաքննադատ մոտեցում որդեգրել, հետևաբար ռեալ ու սթափ դատողություն անելով ներկայացնել ՌԴ ԱԳ նախարարի ասածը:

Ճոռոմ բառեր, երկարագույն ու ռոմանտիկ տեքստեր, իբր փաստական հիմնավորումներ, քաղաքական պրիտենզիաներ այլ երկրներին՝ դրանք բոլորը լոլոներ են, որ մի կողմից՝ դրանք ասողի համար փորձում են իբր ազգային պայքարիստի կերպար ստեղծել՝ մեղադրելով այլ երկրներին ինչ-որ հարցերում, մյուս կողմից՝ ազգային պոպուլիստականի մեջ դիրքավորվելու քայլ:
ՀՀ-ի ինքնիշխանությունը/դիմադրության ներուժը ոչ Մոսկվայում, ոչ Վաշինգտոնում, ոչ Անկարայում կամ Բաքվում, ոչ էլ Թեհրանում չի որոշվել, այլ Երևանում, երբ որոշվեց, որ մենք այլևս սուբյեկտ չենք ու մեզ պետություն պրինցիպի պետք չի:

Ու դուք մի անհանգնստացեք, որ ՀՀ-ում հակառուսականություն է տարածվում, կամ ՌԴ-ի դիրքերը թուլանում են: Էդ ձեր գործը չի, դա իրենց գործն է: Իրենք ձեզանից շատ լավ են հասկանում ամենը. միգուցե մեր հարցերով զբաղվենք ու փորձեք առավել լայն նայել պրոցեսներին ու տալ հիմնական հարցի պատասխանը՝ իսկ մեզ իրո՞ք պետություն պետք է, դուք տե՞ր եք ձեր պետությանը: Տեր ոչ թե Ֆբ-ում այլ ռեալ տեր:
Էս ա:

Իսկ Լավրովը եկել էր ասեր, որ Արցախից մի հրաժարվեք, մենք կօգնենք: Իսկ եթե դուք չեք ցանկանում այն պահել, ուրեմն մեղքը ձեր վիզը, նեղանալ չլինի»։

Բռնցքամարտի Հայաստանի ֆեդերացիան հայտարարություն է տարածել, որում ասվում է․

«Բռնցքամարտի Հայաստանի ֆեդերացիան և ես խստորեն դատապարտում ենք աշխարհի նախկին չեմպիոն Իսրայել Հակոբկոխյանի իրականության հետ կապ չունեցող ու ինքնանպատակ հայտարարությունները, որոնք ոչ միայն հեղինակազրկում են նրա անունը այլև պատիվ չէ նաև բռնցքամարտի աշխարհի համար:

Հակոբկոխյանը իր անձնական ամբիցիաներն ու խնդիրները փորձում է բարդել Հայաստանի բռնցքամարտի ֆեդերացիայի վրա՝ մեղադրելով թե իբր ֆեդերացիան քաղաքական կամ այլ նպատակներով խոչընդոտներ է ստեղծում իր որդում համար: Հայտարարում եմ, որ քաղաքականության մեջ երբեք չեմ եղել, և չեմ էլ պատրաստվում լինել, առավելևս դատապարտում եմ սպորտի քաղաքականացումը ,նաև այդ նպատակներով դրա շահարկումը, որը այս պահին բացահատ կերպով անում է Իսրայել Հակոբկոխյանը:

Նրա որդին` Հարություն Հակոբկոխյանը, հոր դրդմամբ այլ ֆեդերացիայի ներկայացուցիչների անունից մասնակցել է միջազգային տարբեր մրցաշարերի, որը անթույլատրելի ոչ միայն Հայաստանի բռնցքամարտի ֆեդերացիայի կանոնադրությամբ, այլև մարզաձևի միջազգային կառույցների EUBC-ի և IBA-ի կողմից: Այդ բոլոր փաստաթղթերը առկա են և մեր ֆեդերացիան պատրաստ է տրամադրել ցանկացած լրատվամիջոցի: Մենք 2021-ին Հակոբկոխյանի տղային ընդգրկել էինք երիտասարդկան  հավաքականում՝ հնարավորություն տալով մասնակցել ուսումնամարզական հավաքի և մեկնել Եվրոպայի երիտասարդների առաջնություն: Այդ ժամանակ Իսրայել Հակոբկոխյանը անձամբ ինձ խնդրեց, որպեսզի ինքն էլ որդու հետ մեկնի Եվրոպայի առաջնության՝ պատճառաբանելով, որ նրա անձնական մարզիչն է և կնպաստի, որ որդին լավ արդյունք գրանցի: Հարությունը հենց առաջին մենամարտից պարտվեց, իսկ Հակոբկոխյանը իրեն հատուկ ոճով տգեղ շոու սարքեց, որի համար նրան անմիջապես հեռացրեցին մարզիչների համար նախատեսված ռինգի անկյունից: 2022-ին  Հարությունին ընդգրկեցինք արդեն մինչև 22 տարեկանների հավաքականում : Նրա հայրը կրկին խնդրեց որդու հետ գալ մրցավայր ու կրկին չմերժեցի, բայց առաջին իսկ մենամարտում պարտվելուց հետո Իսրայել Հակոբկոխյանը  պահանջում էր իր ու իր որդու համար նոր տոմս առնել, որպեսզի արագ վերադառնային  Հայաաստան:

Հակոբկոխյանը տղեգ շոուներ, հացադուլներ է սարքել նաև Երևանում, հետո էլ ոմանցից գումար վերցնելով դադարեցրել այդ հացադուլը: Ով է Հակոբկոխյանը, որպես մարդ, ու ով եմ ես որպես մարդ բոլորը գիտեն: Իմ սկզբունքն է, երբեք կողմնապահություն չանել և լինել արդարության կողմից, մինչդեռ Հակոբկոխյանը իր ամբիցիաները առաջ տանելով, շատ դեպքերում նաև  իր որդու շահերից ելնելով  բազմիցս փակել է շատ երիտասարդ բռնցքամարտիկների ճանապարհ: Ես դա այլևս երբեք թույլ չեմ տա: Բռնցքամարտին քիչ թե շատ մոտ կանգնած մարդիկ լավ գիտեն, որ ես անգամ իմ որդու համար երբևէ որևէ մեկին չեմ խնդրել: Բռնցքամարտում բոլորը լավ գիտեն, որ ես ոչինչ չեմ խնայում հայկական բռնցքամարտի զարգացման համար: Հատկապես միջազգային ասպարեզում ամեն ինչ անում եմ, որպեսզի հայ մարզիկները բարձր պահեն մեր երկրի պատիվը, իսկ դրա համար մեր հավաքականներում մեզ պետք են ուժեղ մարզիկներ: Ով ուժեղ կլինի, ով կհարգի ֆեդերացիայի կանոնակարգը կլինի մեր հավաքականներում:

Հայկական բռցնքամարտը վերջին տարիներին զգալի առաջընթաց է կատարել ու մեծ հեղինակություն ձեռք բերել միջազգային ասպարեզում և ես ոչ ոքի թույլ չեմ տա քար գցել կատարված աշխատանքի վրա, լինի դա Հակոբկոխյանը թե մեկ ուրիշը:

Զարմացած եմ նաև այն լրատվամիջոցների վրա, որոնք ցիտում են Հակոբկոխյանի գռեհիկ բառապաշարը՝ դարձնելով դրանք իրենց նյութերի վերնագրեր(Գյադաներ և նման բաներ)։ Բռնցքամարտը տղամարդկային մարզաձև է, և ես ներքին համոզմունք ունեմ, որ մեր ոլորտում գյանդաներ չկան, իսկ եթե կան, ապա բարեբախտաբար նրանք մեր թիմում չեն ու իրենց վարքագծով շատ ակնհայտ առանձնանում են»։

Ռազմական փորձագետ Հայկ Նահապետյանի գնահատմամբ՝ Ադրբեջանը, Լաչինի միջանցքը փակելով, փորձում է լուծել կոնկրետ ռազմական խնդիր:

«Արմենպրես»-ի հաղորդմամբ՝ Նահապետյանը նման տեսակետ հայտնեց Ադրբեջանի կողմից Լաչինի միջանցքը փակելու վերաբերյալ «Հայաստան» խմբակցության ներկայացրած ԱԺ հայտարարության նախագծի առնչությամբ խորհրդարանական լսումներում:

Նահապետյանը նշեց, որ Բերձորի միջանցքը փակելն Ադրբեջանի կողմից պատերազմը վարելու էլեմենտ է: Սովորաբար տարածքների շրջափակումն ունի ռազմական, ոչ թե քաղաքական նպատակ:

«Նպատակ առաջին՝ եթե Արցախում լայնածավալ ռազմական գործողություններ սկսեն, ապա Հայաստանից որևէ կերպ օգնություն չի կարող հասնել, էական չէ՝ իշխանությունը կանի, թե կամավորականները: Երկրորդ՝ Արցախի մեր հայրենակիցների ապրելու ռեսուրսը զրոյացնում են: Երրորդ՝ մարդկանց վրա էականորեն հոգեբանական ազդեցություն են գործում, որ պատերազմ կամ ռազմական գործողություն սկսելուց հետո հաղթանակը շատ արագ լինի: Բերձորի միջանցքի փակումը հումանիտար ու անվտանգային խնդիր չէ: Կոնկրետ ռազմական խնդիր է լուծում Ադրբեջանը»,-ասաց ռազմական փորձագետը:

Ադրբեջանի իշխանությունները հայտարարել են օկուպացված հայկական Շուշին բնակեցնելու մտադրության մասին, ընդ որում՝ դա անել ընթացիկ տարում։ Համապատասխան մտադրությունը հայտնել է Ադրբեջանի փախստականների եւ հարկադիր վերաբնակեցվածների հարցերով պետական կոմիտեի նախագահ Ռովշան Ռզաեւը։

Նրա խոսքով՝ այս տարի նախատեսվում է Շուշիից բացի բնակեցնել նաեւ այլ բնակավայրեր։ Խոսքը հիմնականում օկուպացված հայկական քաղաքների ու գյուղերի մասին է։

Փաստորեն, ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովն ամեն ինչ անում է Ադրբեջանին և Թուրքիային սիրաշահելու համար՝ բացարձակապես չմտածելով, որ Հայաստանում Ռուսաստանի նկատմամբ սասանված վստահությունը կարող է վերջնականապես փլուզվել։ Ֆեյսբուքյան գրառմամբ նման դիտարկում է արել ռազմական պատմաբան Արմեն Այվազյանը։

«Այսօրվա իր հարցազրույցում Լավրովը, համառոտաբար անդրադառնալով Արցախյան հիմնախնդրին ու հայ-ադրբեջանական հակամարտությանը, արեց մի շարք պնդումներ, որոնք սկզբից մինչև վերջ ադրբեջանամետ-թուրքամետ էին, ըստ այդմ՝ սխալ ու սուտ և՛ պատմական, և՛ միջազգային իրավաքաղաքական, և՛ դիվանագիտական տեսակետներից։ Ըստ Լավրովի, հակամարտության էությունն այն է եղել, որ Հայաստանը «երկար-երկար տարիներ բռնազավթել էր [Լեռնային Ղարաբաղի շուրջն ընկած] Ադրբեջանի յոթ շրջանները» ու չէր ցանկանում դրանք վերադարձնել։ Խեղճ Ադրբեջանն էլ, «երբ արդեն հուսահատվեց հարցի քաղաքական լուծման մեջ… վերադարձրեց այն հողերը, որոնք իրեն են պատկանում»։ Տիպիկ ադրբեջանաթուրքական տեսակետ։ Այսինքն՝ ըստ Լավրովի, հակամարտության նախաձեռնողն ու մեղավորը Հայաստանն է, որը, պարզվում է, «երկար-երկար տարիներ» զավթիչ պետություն է եղել։ Լավրովի արատավոր տրամաբանությանը եթե հետևենք, ապա կստացվի, որ 1997 թ. ՌԴ-ն մի զավթիչ (օկուպանտ) պետության՝ Հայաստանի Հանրապետության հետ կնքել է «բարեկամության, համագործակցության և փոխադարձ օգնության մասին» մեծ պայմանագիր։

Ավելին, այդ «զավթիչ» հայկական պետության հետ ՌԴ-ն մինչ այդ ու հետագայում ևս կնքել է տասնյակ ռազմական, տնտեսական ու քաղաքական պայմանագրեր ու համաձայնագրեր։ Բայց դրա հետ մեկտեղ ՌԴ-ն սպասել է, թե երբ է Ադրբեջանը վերջապես տիրանալու իր դաշնակցի կողմից «բռնագրավված» տարածքին։ Ա՜յ քեզ Լավրով, ա՜յ քեզ «մեծ դիվանագետ», ա՜յ քեզ «հայազգի գործիչ», ա՜յ քեզ Քալանթարյան (ինչպես անվանում են նրան որոշ ռուս ընդդիմադիր մեկնաբաններ, օրինակ, Գիրկին-Ստրելկովը)…

Իհարկե, Լավրովը մոռանում է նշել, որ պատերազմը և՛ 1991-ին, և՛ 2016-ին, և՛ 2020-ին սկսել է Ադրբեջանը։ Մոռանում է Սումգայիթում, Կիրովաբադում և Բաքվում իրականացված հայկական ջարդերը։ Մոռանում է 1991-1992 թթ. Ստեփանակերտի հրետակոծումներն ու ռմբակոծումները (մինչև 1992 թ. մայիսի 8-ին Շուշիի ազատագրումը) ։ Նա տեղյակ չէ «երկար-երկար տարիներ» Ադրբեջանում պետականորեն տարվող հայատյաց ռասիստական քաղաքականության մասին։ Նա չի հիշում, որ Ադրբեջանն է, որ բանակցություններում միշտ որդեգրել է անզիջում դիրքորոշում ու որևէ փոխզիջման չի համաձայնվել։ Իհարկե, Լավրովը տեղյակ չէ նաև, որ 1991 թ. նոյեմբերի 26-ին Ադրբեջանի խորհրդարանը հատուկ օրենք է ընդունել Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի լուծարման մասին։ Էլ չեմ խոսում Արցախի հայության՝ Հայաստանին միանալու որոշումների կամ անկախ պետություն կազմավորելու հանրաքվեների մասին։
Լավրովը զլանում է մեկ բառ անգամ ասել հե՛նց այս պահին՝ արդեն 53 օր (!!) շարունակ Ադրբեջանի իրականացրած ցեղասպանական լայնածավալ գործողության՝ Արցախի պաշարման մասին։ Նրան չի հուզում Արցախում տեղակայված ռուսական խաղաղապահ զորքի՝ այդ անմարդկային պաշարման դեմ որևէ միջոց չձեռնարկելը (ի խախտումն 2020 թ. նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրի)։

Կարճ ասած՝ Ս. Լավրովին կարելի է շնորհել Հայաստանում հակառուսական քարոզչության «առաջամարտիկի» կոչումը։ Բայց Հայաստանին դավաճանելու և Թուրքիային ու Ադրբեջանին հզորացնելու լավրովյան քաղաքականությունը Ռուսաստանին արդեն իսկ ուժգին հարվածներ է հասցրել ինչպես Կենտրոնական Ասիայում, այնպես էլ ռուսաստանյան Հյուսիսային Կովկասում, Թաթարստանում, Յակուտիայում, Բաշկիրիայում և այլուր։ Այս ամենը Ռուսաստանում դեռ տալու է իր դառը «պանթուրքական» պտուղները։ Ուստի հետագայում պատմաբանները Լավրովին անվանելու են նաև «պանթուրքիզմի մեծ բարեկամ ու աջակից»… Նախապես շնորհավորում եմ։ Հ.գ. Այսքանն ասելով հանդերձ՝ ցանկանում եմ միաժամանակ ընդգծել, որ Արևմուտքն ու արևմտյան գործիչները Լավրովից բոլորովին ավելի լավը չեն։

Ադրբեջանի ու Թուրքիայի նկատմամբ նույն բարյացակամ քաղաքականությունն էլ նրանք են վարում (տեսակ-տեսակ դատարկ, անատամ հայտարարություններն անլուրջ են, մեր աչքերին թոզ փչելու համար են ընդամենը)։ Հետևաբար, խելքներս գլուխներս պետք է հավաքենք ու արագորեն համընդհանուր ինքնապաշտպանություն կազմակերպենք, եթե ուզում ենք այս հողում ապրել։ Թեև շատ ենք ուշացել, բայց դա է փրկության միակ ուղին, ոչ թե Լավրովը, Մակրոնն ու Բլինկենը»,-գրել է նա։

Վրաստանի պաշտպանության նախարար Ջուանշեր Բուրչուլաձեն Թուրքիայի և Ադրբեջանի իր գործընկերների հետ թուրքական Կարս քաղաքում տեղի ունեցած հանդիպմանը քննարկել է համագործակցության եռակողմ ձևաչափը, ինչպես նաև համատեղ զորավարժությունների անցկացումը: Այդ մասին տեղեկանում ենք ТАСС գործակալությունից:

«Ջուանշեր Բուրչուլաձեն, Թուրքիայի պաշտպանության նախարար Հուլուսի Աքարը և Ադրբեջանի պաշտպանության նախարար, գեներալ-գնդապետ Զաքիր Հասանովը քննարկել են տարածաշրջանային զարգացման և պաշտպանության ոլորտում համագործակցության հարցեր։

Ուշադրություն Է հատկացվել համատեղ զորավարժությունների անցկացման կարևորությանը, ինչն Է՛լ ավելի Է մոտեցնում երեք երկրների զինվորականներին և ամրապնդում նրանց միջև հարաբերությունները»,-  այսօր հաղորդել է Վրաստանի պաշտպանության նախարարության մամուլի ծառայությունը։

Բուրչուլաձեն, Աքարը և Հասանովը ևս մեկ անգամ ընդգծել են եռակողմ ձևաչափով համագործակցության կարևորությունը, որը ծառայում է տարածաշրջանում անվտանգությանն ու կայունությանը, հավելել են գերատեսչությունում։

Վրաստանի պաշտպանական գերատեսչության ղեկավարը Թուրքիայում է գտնվում որպես բազմազգ «Ձմեռային զորավարժություններ-2023»-ի պատվավոր հյուր: Կարսի նահանգում անցկացվող զորավարժություններին մասնակցում են 17 երկրներից, այդ թվում՝ Ադրբեջանից, Մեծ Բրիտանիայից, Վրաստանից, Իտալիայից ժամանած զինվորականներ։ Վարժանքների նպատակն է ամրապնդել մարտական ​​հմտությունները ձմեռային պայմաններում:

Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը Վոլգոգրադում ելույթ է ունեցել Ստալինգրադի ճակատամարտում հաղթանակի տարեդարձի տոնակատարության արարողությանը: Բեմից նա հիշեցրել է հավաքվածներին, որ 80 տարի առաջ «ավարտվել է Ստալինգրադի համար երկար, բարդ, կատաղի ճակատամարտը», հաղորդում է «Մոսկովսկի կոմսոմոլեցը»:  

Նա նաեւ միջոցառման մասնակիցներին ասել է, որ ներկայումս «նացիզմի գաղափարախոսությունը ժամանակակից տեսքով ուղղակի սպառնալիքներ է ստեղծում Ռուսաստանի անվտանգության համար»։  

«Անհավանական է, բայց փաստ. մեզ կրկին սպառնում են գերմանական Leopard տանկերով»,-ասել է Պուտինը։ «Եվ կրկին պատրաստվում են Ուկրաինայի հողի վրա Ռուսաստանի դեմ պատերազմել Հիտլերի հետեւորդների, բանդերականների ձեռքերով»,-ասել է նա։

ՌԴ նախագահի խոսքով՝ Ռուսաստանի սպառնալիքներին պատասխանելիս պատասխանելու շատ բան կա, եւ դա միայն զրահատեխնիկա չի լինի, ուստի բոլորը պետք է դա հասկանան։

«Մենք մեր տանկերը նրանց սահմաններին չենք ուղարկել, բայց պատասխանելու բան ունենք, եւ զրահատեխնիկայի կիրառմամբ գործը չի ավարտվի։ Բոլորը պետք է հասկանան դա»,-հավելել է նա։

ՌԴ նախագահը նաեւ ընդգծել է, որ նրանք, ովքեր Եվրոպայի երկրներին, այդ թվում՝ Գերմանիային, ներքաշում են Ռուսաստանի հետ նոր պատերազմի մեջ, նրանք, ովքեր հույս ունեն հաղթել մեր երկրին մարտի դաշտում, չեն հասկանում, որ հակամարտությունը բոլորովին այլ է լինելու։

Նացիզմի գաղափարախոսությունը ժամանակակից տեսքով, ինչպես ընդգծել է Պուտինը, կրկին ուղղակի սպառնալիքներ է ստեղծում անվտանգության համար։ «Ռուսաստանը վստահ է իր, իր իրավացիության եւ հաղթանակի վրա»,-հավելել է Պուտինը։