«Agence France-Presse»-ը տեղեկացնում է, որ Բարաք Օբամայի` Քենիայում բնակվող տատիկը հայտարարել է, թե Մեքքայում աղոթել է, որ իր թոռնիկն իսլամ ընդունի:
Նախագահի 88-ամյա տատիկ Սառա Օմարն ուխտագնացության է մեկնել իր որդի Հուսեյն Օբամայի և 4 թոռների հետ: ԱՄՆ նախագահի ընտանիքի հարմարավետ տեղավորվելու հարցով զբաղվել է Սաուդյան Արաբիայի կառավարությունը:

Օբամայի հորեղբայրը շնորհակալություն է հայտնել Սաուդյան Արաբիայի թագավոր Աբդուլլահ իբն Աբդուլ Ազիզի հյուրասիրության համար:

Բարակ Օբամայի ընտրական քարոզարշավի ժամանակ ենթադրություններ եղան, որ նախագահի թեկնածուն մահմեդական է: Oգոստոսին անցկացված հարցումները ցույց տվեցին, որ ամեն հինգերորդ ամերիկացին կարծում է, թե Բարաքը մահմեդական է: Սակայն Սպիտակ Տունն ամեն կերպ հերքում է դա և հայտարարում, որ Օբաման քրիստոնյա է:

Աննախադեպ իրավիճակ է գրանցվել իտալական ֆերմաներից մեկում:

Այնտեղ աքաղաղը փոխել է իր սեռը:

Սեքս-հեղաշրջումը տեղի է ունեցել այն բանից հետո, երբ հավաբնի վրա աղվես է հարձակվել և հոշոտել բոլոր հավերին:

Ողբերգությունից ցնցված աքաղաղը սկսել է ձու ածել ու թուխս նստել:

Այս դեպքն այնքան է հետաքրքրել կենսաբաններին, որ արդեն մի խումբ մասնագետներ ուսումնասիրում են սեռը փոխած աքաղաղին: «Ածան» աքլորից ԴՆԹ-ի նմուշներ են վերցվել, որպեսզի պարզեն, թե ինչն է նրան ստիպել հավ դառնալ:

Սեռը ինքնուրույն կարող են փոխել միայն որոշ ծովաբնակ կենդանիներ, իսկ թռչունների մոտ նման դեպքեր շատ հազվադեպ են լինում:

Հայրն աղջկան անվանեց Սվետլանա, բայց բնավ՝ ոչ այդ անվան մեջ եղած լույսը տեսնելու համար, այլ, որովհետև անհաջող սիրո անունն էր: Կինը գիտեր այդ մասին, ու երեխային տարօրինակ էր վերաբերվում: Սիրում էր, իհարկե, բայց ամեն անգամ «Սվետա» կանչելով ամուսնու սիրած ռուս աղջկան էր հիշում, ու հոգին տակնուվրա էր լինում: Փոքրիկ աղջիկն այդ մասին չգիտեր, ու կարծում էր, որ մայրն իրեն չի սիրում… Նա օտարված է եղել մորից, ու գրեթե չի կիսվել նրա հետ, երբ յոթ տարեկանում սիրահարվել է, ու ինչ- որ անհանգստություն է զգացել, ու չի հասկացել իր հետ ինչ է կատարվում, վախեցել է պատմել այդ մասին մորը: Բայց մայր ու աղջիկ սիրում էին իրար, սիրում էին քնել իրար փաթաթված…

Մինչև, օրերից մի օր, երբ նոր էր սկսվել պատերազմը, 19 տարի առաջ հենց այս օրը Սվետայի մաման Մեղրուց գնաց Երևան ու էլ հետ չվերադարձավ… Նրան, ընկերուհուն ու ընկերուհու ամուսնուն, ով Կամազի ղեկին էր, ադրբեջանցի ավազակախումբը գերի վերցրեց Երևան-Մեղրի ճանապարհից:

Սվետան մորն այլևս չտեսավ:

Քույրերը՝ փոքրը վեց տարեկան, Սվետան՝ ութ, տեղափոխվեցին ապրելու տատիկի մոտ:

— Ես ընկել էի ազատության գիրկը, քանի որ տատս ու պապս աշխատում էին, ժամանակ չունեին մեզանով զբաղվելու, ու էդ ազատությունն ինձ տալիս էր հնարավորություն իմ ներսի ցավը մեղմելու, մտքերը ցրելու ու պատնեշ դնելու իմ ու անցյալի միջև: Խաղերն ինձ օգնում էին ցրվելու, բայց երբեմն հարցեր էին առաջանում, ու երբ ինձ նեղացնում էին, էդ ժամանակ ես զգում էի, թե որքան մենակ եմ, սկսում էի մտածել կյանքիս մասին, իմ մեջ վերլուծել:

Ու էդ տարիքում նա մերժեց Աստծուն։ Աղջնակը նեղացել էր Աստծուց ու պարփակվել իր մեջ: Հույսը դրել էր միայն իր վրա, իսկ երբեմն – երբեմն նույնիսկ ինքնասպանության փորձերի էր դիմում: Բայց ինչքան էլ դժվար լիներ էդ ժամանակահատվածը, նա միևնույն է՝ միշտ սիրել է կյանքը, ու միշտ մտածել, որ մարդը հենց էնպես չի ծնվում`յուրաքանչյուրը ծնվել է ինչ-որ նպատակի համար:

Հայրն աղջկան անվանեց Սվետլանա, բայց բնավ՝ ոչ այդ անվան մեջ եղած լույսը տեսնելու համար, այլ, որովհետև անհաջող սիրո անունն էր: Կինը գիտեր այդ մասին, ու երեխային տարօրինակ էր վերաբերվում: Սիրում էր, իհարկե, բայց ամեն անգամ «Սվետա» կանչելով ամուսնու սիրած ռուս աղջկան էր հիշում, ու հոգին տակնուվրա էր լինում: Փոքրիկ աղջիկն այդ մասին չգիտեր, ու կարծում էր, որ մայրն իրեն չի սիրում… Նա օտարված է եղել մորից, ու գրեթե չի կիսվել նրա հետ, երբ յոթ տարեկանում սիրահարվել է, ու ինչ- որ անհանգստություն է զգացել, ու չի հասկացել իր հետ ինչ է կատարվում, վախեցել է պատմել այդ մասին մորը: Բայց մայր ու աղջիկ սիրում էին իրար, սիրում էին քնել իրար փաթաթված…

Մինչև, օրերից մի օր, երբ նոր էր սկսվել պատերազմը, 19 տարի առաջ հենց այս օրը Սվետայի մաման Մեղրուց գնաց Երևան ու էլ հետ չվերադարձավ… Նրան, ընկերուհուն ու ընկերուհու ամուսնուն, ով Կամազի ղեկին էր, ադրբեջանցի ավազակախումբը գերի վերցրեց Երևան-Մեղրի ճանապարհից:

Սվետան մորն այլևս չտեսավ:

Քույրերը՝ փոքրը վեց տարեկան, Սվետան՝ ութ, տեղափոխվեցին ապրելու տատիկի մոտ:

— Ես ընկել էի ազատության գիրկը, քանի որ տատս ու պապս աշխատում էին, ժամանակ չունեին մեզանով զբաղվելու, ու էդ ազատությունն ինձ տալիս էր հնարավորություն իմ ներսի ցավը մեղմելու, մտքերը ցրելու ու պատնեշ դնելու իմ ու անցյալի միջև: Խաղերն ինձ օգնում էին ցրվելու, բայց երբեմն հարցեր էին առաջանում, ու երբ ինձ նեղացնում էին, էդ ժամանակ ես զգում էի, թե որքան մենակ եմ, սկսում էի մտածել կյանքիս մասին, իմ մեջ վերլուծել:

Ու էդ տարիքում նա մերժեց Աստծուն։ Աղջնակը նեղացել էր Աստծուց ու պարփակվել իր մեջ: Հույսը դրել էր միայն իր վրա, իսկ երբեմն – երբեմն նույնիսկ ինքնասպանության փորձերի էր դիմում: Բայց ինչքան էլ դժվար լիներ էդ ժամանակահատվածը, նա միևնույն է՝ միշտ սիրել է կյանքը, ու միշտ մտածել, որ մարդը հենց էնպես չի ծնվում`յուրաքանչյուրը ծնվել է ինչ-որ նպատակի համար:

«Ես իմ դառը փորձից հասկացել եմ, որ էդ ամեն ինչը իզուր չէր, որ դրանք փորձություններ են, ու պետք է հաղթահարվեն, որ ամեն ինչ իրականում չարի ու բարու կռիվն է: Որոշել եմ գտնել իմ առաքելությունն այս կյանքում: Ու քանի որ դա հեռավոր երազի նման է եղել, որոշել եմ համբերատար սպասել, հարմարվել պայմաններին», -պատմում է Սվետան:

Հենց պատանեկության տարիներին էլ առաջին անգամ լուրջ զգացմունք է ծագել աղջկա նկատմամբ: Ու նա հասկացել է, որ փոքր ժամանակ էն տարօրինակ զգացումը, որ իրեն անհանգստացրել է, սիրահարվածություն է եղել, մի տարբերությամբ, որ ոչ թե տղաների է սիրահարվում ինքը, այլ՝ աղջիկների:

«Ես ապրում էի գավառում ու միշտ էլ մտածել եմ, որ իմ նման մարդիկ հիվանդ են: Ես ինձ հիվանդ էի զգում, ուրիշ, օտարացած թե օտարացված հասարակությունից, միևնույնն է: Ինձ թվում էր, ես երբեք չեմ կարող ընդունվել հասարակության կողմից. Եթե մնամ էնպիսին, ոնց կամ, ոնց ստեղծել ա ինձ Աստված, թե բնությունը, որ չեմ կարող բացահայտ սիրել, քանի որ ուզում եմ սիրել աղջկա, երջանիկ լինել, ի վերջո՝ ընտանիք ունենալ: Չէի հավատում»,- պատմում է աղջիկը:

20 տարեկանում Սվետլանան տեղափոխվեց Երևան, քույրն ընդունվել էր համալսարան: Կամաց-կամաց Երևանում սկսեց հարմարվել, ինտերնետի միջոցով գտավ իր նմաններին, ու անլիարժեքության բարդույթը ժամանակի ընթացքում վերացավ: Այդ նույն ինտերնետից էլ նրա ընտրած Ocean մականունը տեղափոխվեց իրական կյանք: Գուցե ճի՞շտ են ասում, որ անունը, դրա ընտրությունը, մեծ դեր է խաղում կյանքում: Ocean անունը այլ շունչ բերեց աղջկան, նրա համար մի նոր կյանք բացվեց, նոր հնարավորություններ, հայտնվեցին նոր մարդիկ… Այդ մարդկանցից շատերն արվեստագետներ էին: Ինքն իրեն զգաց ինչպես ձուկը ջրում, ոգևորվեց, ու քանի որ արվեստը նրան միշտ ձգել է, միշտ մի բան արարելու պահանջ է ունեցել, սկսեց ակտիվորեն ինքնաարտահայտվել: Հիմնականում լուսանկարչության միջոցով:

Բավականին արագ, մի քանի ամսվա ընթացքում Ocean-ին նկատեցին, հիմնականում ինտերնետից, Ֆեյսբուքից, ու սկսեցին հրավիրել ցուցահանդեսների: 2010թ. օգոստոս-նոյեմբեր ամիսներին նա մասնակցել է չորս տարբեր ցուցահանդեսների: «Հայկական ռապսոդիա» նախագծի շրջանակներում ցուցադրվել է Բելգիայում։ Վերջերս էլ «Հոգմապար» շարքով մասնակցեց Նկարիչների միությունում հյուրընկալված «Մարմին. Նոր պատկերային արվեստը Հայաստանում» ցուցահանդեսին:

Ցուցահանդեսը ներկայացնում են հինգ համադրողներ, ովքեր նաև արվեստագետներ են՝ Արարատ Սարգսյանը, Սարգիս Համալբաշյանը, Արևիկ Արևշատյանը, Արման Գրիգորյանը և Դավիթ Կարեյանը:

Ցուցահանդեսը կազմված է 4 նախագծերից ու ընդգրկում է բավականին լայն ժամանակային դիապազոն` Սուրենյանցից մինչև Սվետլանա Անտոնյան(Ocean):

Նախագծերն ու նրանց մոտեցումները, հեղինակների ու գործերի ընտրության սկզբունքները տարբեր էին, բայց ինձ համար կոնկրետ, նրանք միավորված էին մի՝ «ՄԱՐՄԻՆԸ `ՈՐՊԵՍ» գաղափարով:

Արևիկ Արևշատյանն իր ֆեմինիստական – տրանսֆորմացիոն(իմ ընկալմամբ) «Մարմինը որպես իրականության զգացողության միակ սուբյեկտ» նախագծով փորձել է հետևել կանանց ինքնաարտահայտման տրանսֆորմացիաներին:

Դավիթ Կարեյանը «Մարմնի ճշմարտությունը» մարմնականի ու հոգևորի հավասարության կոնցեպտով ցանկացել է ընդգծել, որ մարմինը նույնպես ունի կարիքներ, և նրանք պակաս կաևոր չեն:

«Կերպարային տեսություն» նախագծում (համադրողներ՝ Ա. Սարգսյան, Ս. Համալբաշյան) ներկայացվել են անցյալի վարպետները՝ Իսաբեկյան, Հակոբյան… Հակոբ Հակոբյանը հատուկ այս ցուցահանդեսի համար է գործերն արել: Ինձ համար մի քիչ տարօրինակ էր այդ երկուսին կողք- կողքի վիզուալ ընկալելը, կամ գուցե մտահղացումն էր այդպիսին: Արման Գրիգորյանը «Ճակատային մերկություն» նախագծի հեղինակներին մերկության սկզբունքով է ընտրել: Այդ էր պատճառը, որ նա նկատեց Ocean-ին, որի մասին ասում է. «Եթե չեմ սխալվում, երևի հինգ տարի առաջ ավստրիացի կուրատոր Հեդվիգ Սաքսենհյուբերի հետ,զրուցում էինք հայկական ժամանակակից արվեստի մեջ պրոֆեսիոնալ լուսանկարիչների ներգրավվածության մասին: Հեդվիգը դեռ 1999 թվականից հետաքրքրվում էր հայ լուսանկարիչների աշխատանքներով, շատերի գործերի հետ էր ծանոթացել ու դժգոհ էր մնացել, ուզում էր, որ իրեն նոր մարդկանց հետ ծանոթացնեմ, ես էլ ասում էի, որ Հայաստանի պրոֆեսիոնալ լուսանկարիչներով առանձնապես հետաքրքրված չեմ, որ ինձ ավելի հետաքրքրում են Ժամանակակից արվեստագետները`պոպ-արտիստները, կոնցեպտուալիստները և այլն, հետո հարցրի, թե ի՞նչը չի բավարարում նրան մեր լուսանկարիչների մոտ, պատասխանը շատ տպավորիչ էր, նա ասաց. «Գիտես, Ձեր բոլոր լուսանկարիչները կարծես ամսագրերի համար են նկարում, բայց նույնիսկ «գլամուրն» է շատ վատ ստացվում…

Հեդվիգի հետ զրույցից հետո սկսեցի ավելի ուշադիր լինել «գլամուրիստ» լուսանկարիչների հանդեպ, ինչպիսին է, օրինակ,Րաֆֆի Դավթյանը, մի խոսքով՝ առանձնապես հետաքրքիր ոչ մի բան չէր հաջողվում գտնել: Բայց մի օր Facebook-ում տեսա Ocean-ի լուսանկարները ու շատ տպավորվեցի, հիշում եմ՝ նայեցի Սվետլաննայի «ֆրենդների» մեջ, տեսա Տիգրան Խաչատրյանին, հետաքրքրվեցի, թե ինչ գիտի Ocean-ի մասին: Հիշում եմ, որ Տիգրանին համոզված ասում էի, որ երևի Ocean-ը Մոսկվայում կամ Պետերբուրգում է ապրել ու սովորել: Տիգրանն էլ էր հավանել լուսանկարները, բայց տեղեկություններ չուներ իրանից: Պատմում էր, որ հանդիպել է միայն մեծ ընկերական միջավայրերում ու ոչ մի բան չգիտի իր մասին և ընդամենը մի բան կարող է ասել, որ շատ համեստ մարդ է, լուռ, ինքնամփոփ, նստում, ոչինչ չի խոսում:

Ինձ հատկապես դուր էին եկել Ocean-ի ինքնադիմանկարները ու մեջքից նկարված քնած կինը: Այդ ընթացքում արդեն սկսել էինք աշխատանքները «Մարմին. Նոր Պատկերային արվեստը Հայաստանում» ցուցահանդեսի վրա ու ես որոշել էի անպայման ցուցադրել «Քնած կնոջ դիմանկարը», «Հոգմապար»-ը դեռ չէի տեսել, դրանք էլ որ տեսա Facebook-ում ավելի հավանեցի:

Երբ իմացա, որ Ocean-ը ոչ ապրել, ոչ էլ սովորել է Մոսկվայում կամ Պետերբուրգում, ու որ ընդամենը Ֆոտոապարատ է ճարել ու ինքն իր համար սկսել է ֆոտոներ անել ու, որ հերոսը հենց ինքն է, լրիվ հիացա. կարծես հանդիպած լինեի մաքուր արվեստի ֆենոմենի: Արվեստ, որը մաքուր ինքնաճանաչողություն է ու հաղորդակցություն, ոչ մի ավելորդություն, սրբագրում կամ գնահատված լինելու ակնկալիք: Ocean-ի արվեստը լավագույն վկայությունն է նրա, որ արվեստը դեռ ի վիճակի է լինել դիմադրող մարդկանց արտահայտչամիջոցը, որով նրանք պաշտպանում են իրենց և ուրիշների «ապրող կյանք»-ը»:

Ocean-ը գտավ իր առաքելությունն այս կյանքում: Չնայած դեռ աշխատանք չունի, բարդ է գտնելը, քանի որ աշխատատուները նրան տարօրինակ են համարում: Այնուամենայնիվ, նա իրեն պիտանի մարդ է զգում ու հասարակության լիիրավ անդամ: Ընկերներն օգնում են նրան: Բոլորը գիտեն նրա կողմնորոշման մասին, բայց արվեստի դաշտում դա էական չէ: — Լավ կլիներ, որ ամեն տեղ այդպես լիներ՝ առաջին հերթին մարդն ու նրա արած գործը:

Լուսինե Վայաչյան

«Հրապարակ» թերթը գրում է, որ այս տարվա «Եվրատեսիլում» Էմմիի պարտությունը լավ վախեցրել է մեր շոուբիզնեսի ներկայացուցիչներին: «Մեր տեղեկություններով, նրանցից ոչ մեկը չի համարձակվում համաձայնել մեկնելու հաջորդ տարվա «Եվրատեսիլին»: Չնայած «Եվրատեսիլի» հետ կապված թեկնածուի ընտրության մասին հարցերին Հանրային հեռուստատեսության ներկյացուցիչները, որպես կանոն, կոնկրետ պատասխան չեն տալիս, ասելով, որ դեռ ոչինիչ որոշված չէ, սակայն հայտնի է, որ նախկինում իրար գլուխ ջարդող աստղերը մեկը մյուսի ետեւից հրաժարվում են «Եվրատեսիլի» առաջարկից»,- գրում է «Հրապարակ» թերթը:

Նախապես ասեմ, որ էս հոդվածը ինձ Ֆեյսբուքը չի պատվիրել, նրան գովազդ պետք չի, Ֆեյսբուքի հիմնադիր Մարկ Ցուկերբերգը նույնիսկ հրաժարվել է դիտել իրեն միլիոնավոր դոլարներ բերած Ֆեյսբուքի մասին ֆիլմը: Մնում է զարմանալ՝ երիտասարդն ինչպիսի ճկուն միտք ունի ու ինչպես է կարողացել էն Ֆեյսբուքը պատկերացնել ու իրագործել: Ես շատ եմ սիրում էս տարածքը, ու եթե մի օր, ինչն ինձ անհնար է թվում, էս տարածքը սահմանափակեն, ես կըմբոստանամ, որովհետև մարդու համար ամենակարևորն արտահայտվելու հանրային տարածք ունենալն է, թեկուզ վիրտուալ, որը հիմա ավելի հարմար է, քան եթե տանից դուրս գաս, նստես տրանսպորտ, հասնես մի տեղ, հավաքվեն բոլորը, թեմա դնեն ու քննարկեն, էստեղ թեման դնում ես պատիդ ու՝ գնացին քննարկումները:

Ես ասում եմ Ֆեյսբուքհայաստան ու ֆեյսբուքահայություն: Շատ կուզեի, որ մեր երկիրը գոնե Ֆեյսբուքի կառուցվածքն ունենար, ու չնայած ֆեյսբուքահայության էդքան զանազան լինելուն, կռիվ-ղալմաղալներին, միևնուն է՝ էս մոդելն ավելի է դուր գալիս ինձ, ու ինչ կա՝ էստեղ է։ Ֆեյսբուքից ոչ մի վատ բան դուրս չի գալիս, այնինչ, հակառակը՝ պետքականը, լավը դուրս է գալիս: Նաև չնայած նրան, որ ֆեյսբուքյան քաղաքացիական նախաձեռնություններն էդքան էլ մեծ հաջողություններ չեն գրանցել, էստեղ կատարվել է մի բան, որ ոչ մի այլ տարածքում չէր կատարվի, դա մտավորականի մեջ քաղաքացիական դիրքորոշումն արթնացնելու և այն ունենալու անհրաժեշտության գիտակցումն ու դրա արտահայտումն է, որ ամեն մեկը յուրովի է անում:

Գործարարի համար Ֆեյսբուքը կոմերցիոն տարածք է, հեղափոխականին տալիս է քաղաքական ազատ արտահայտվելու դաշտ, արվեստագետին հնարավորություն է տալիս առանց կախման մեջ գտնվելու ֆիզիկական ցուցասրահներից ու կինոդահլիճներից` ցուցադրվել, գրողին՝ ներկայացնել գրածը, երաժշտին՝ նվագածն ու երգածը, ստատուսներով կարող ես լիքը օգտակար բան անել և քեզ համար, և ուրիշների, քննարկումներ, բանավեճեր, կատակներ, ամեն, ամեն ինչ, ինչ կա ռեալ կյանքում, բայց ավելի ինտերակտիվ ու առանց աթոռից վեր կենալու: Կարելի է ասել, որ դա վատ է, դա մարդկային կենդանի շփում չի, դա կախվածություն է… Համաձայն եմ: Բայց միլիոնավոր մարդկանց համար դա նոր հանրային տարածք է, որտեղ ամեն մարդ իր դիմագիծն ունի, կարող ես գուշակել ով ով է, ինչո՞վ է զբաղվում, ի՞նչ արժեքային համակարգ ունի, ի՞նչ հայացքներ, ի՞նչ սկզբունքներ: Ասում են՝ Հայկական Ֆեյսբուքը շատ ուրույն է ու տարբեր բոլորից:

Փորձեցի ֆեյսբուքյան ընկերներիցս հարցնել, թե ի՞նչ է իրենց համար Ֆեյսբուքը:

Նազարեթ Կարոյան, արվեստաբան, ընդհանուր ընկեր՝ 211

— Գյուղամեջ, ազատ ու վտանգավոր, ավելի ազատ քան գյուղամեջում է լինում և ավելի վտանգավոր քան էնտեղ, դրանով էլ տարբերվում է գյուղամեջից:

Բայց գործառույթը նույնն է, էն աշխատանքը, որը կատարում է որևիցե օրգան, կամ մարմին:

— Մեկ էլ ճշտենք գործառույթը որն է, ո՞րն է գեղամիջի դերն էսօր: Ինձ համար իմ գեղամեջը դա մի տեղ ա, ուր մարդիկ գալիս են իրենց ցույց տալու ու ուրիշներին նայելու, նույնը ստեղ՝ լայքերն են տալիս, դնում են բաներ, որ լայքեր ստանան, հաղորդակցվեն, շփվեն, իմ գյուղամեջը մի քիչ ավելի բոհեմիկ գյուղամեջ է:

— Բա դե՝ էդ է, շատ կարևոր գործառույթ է դա, կապվում է պոլիտիկայի և իշխանության գործադրման հետ:

— Իսկ քո կարծիքով՝ արդյունքում ֆեյսբուքն ալտերնատիվ գյուղամե՞ջ է, թե՞ գյուղամեջն եկել է էստեղ արդեն:

— Ես կարծում եմ, որ առաջինն է դեռևս, ոմանք ավելի շուտ հակված են երկրորդին։

Տաթև Չախչախյան, բանաստեղծուհի, լրագրող, ընդհանուր ընկեր՝ 224

Փողոցը լցված է անհեթեթորեն շատ մարդկանցով, քաղաքը տհաճորեն լղոզվում է մարդկանց ոտքերի տակ, ու դրա հետ միասին լղոզղվում են մտքեր, կարծիքներ, դեմքեր, դեպքեր, բաներ, որ եթե չֆիքսվեն աչքի առաջ, չեն նկատվի, բաներ, որոնք կարող ես տեսնել օրվա խժբժոցից հետո` էկրանի առաջ հանգիստ նստած:

Ֆեյսբուքում չկա տարածքի խնդիր, ինչի արդյունքում յուրաքանչյուրը հանգիստ զբաղեցնում է իր տրամագծին համապատասխան տարածք:

Այստեղ դու ես ընտրում՝ որ փողոցով քայլես, որ երթուղայինը նստես, ում փոխարեն վճարես, որ կանգառում իջնես:

Ֆեյսբուքում տիրապետում ես հասարակության ողջ պատկերին` վերևից: Յուրաքանչյուրն ազատ է ֆորմալ ձևերից: Տեղեկատվություն ամեն կողմից` ամենատարբեր մեկնաբանություններով, ինչն էլ անընդհատ բզբզում է քեզ, մի բան, որ ոտքը ֆեյսբուք դրած ստեղծագործողի համար շատ պետքական է: Երկար կարելի է խոսել ֆեյսբուքի հնարավորությունների և այնտեղ ապրելու հարմարությունների մասին… Ու մի բան էլ` սա այն դեպքն է, երբ հարևաններիդ ինքդ ես ընտրում:

Վազգեն Ղազարյան, ֆիզիկոս, ընդհանուր ընկեր՝ 73

Երկրից հաճախ բացակայող մարդու համար Ֆեյսբուքը ընկերներից ու գործընթացներից չկտրվելու միակ հարմար վիրտուալ միջավայրը, որն, ի տարբերություն սովորական նամակագրության, թույլ է տալիս միաժամանակ և ի տարբերություն այլ սոցիալական կայքերի՝ տարբեր հարթություններում, շփվել քեզ հետաքրքրող անձանց հետ: Համ էլ աշխատանքից փախնելու լավագույն տարբերակն ա ու պորտաբուծության հովանավոր Աստվածը:

Հակոբ Բադալյան, lragir.am, Քաղաքական մեկնաբան, ընդհանուր ընկեր՝ 127

Ֆեյսբուքն իմ համար ժամանցի ու զբաղվածության արանքում ընկած մի բան ա, որ չեմ էլ կողմնորոշվում՝ մտնում եմ Ֆեյսբուք, որ զբաղվեմ, թե Ֆեսյբուք եմ մտնում, որովհետև զբաղված չեմ: Բայց դա էլ երևի թե Ֆեսյբուքի լավն ա, որովհետև կյանքն էլ ա տենց ու չես հասկանում՝ ապրելը ժամանց ա, թե՞ զբաղմունք։ Ու ոնց որ կյանքում պետք չի խորանալ, թե ինչ ա, ըտենց էլ երևի ֆեյսբուքում, գոնե ես չեմ խորանում, թե ինչ ա իմ համար ֆեյսբուքը: Այսինքն՝ ոնց որ թե ստացվում ա, որ ֆեյսբուքը կյանք ա)))։

Սոնա(ենթադրենք), ապրում է ԱՄՆ-ում, լեզվաբան ու թարգմանիչ, ընդհանուր ընկեր՝ 30

Ինձ համար անձամբ ընդամենը հաղորդակցվելու միջոց է, ժամանց, մտքեր փոխանակելու, ինչ-որ տեղ նորություններ կարդալու ձև, բայց Հայաստանի համար ավելի կարևոր գործառույթ ունեցավ, մարդիկ սկսեցին համախմբվել, տեղեկացնել իրար տարբեր խնդիրների մասին ու միասին լուծել դրանք, պայքարել: Նաև ինձ համար կարևոր հայ ֆեյսբուքցիների նշեմ, որոնք Ֆեյսբուքի միջոցով իսկապես կարևոր բան են անում իրական կյանքում. դա Արազ Արթինյանն է, Մարիամ Սուխուդյանը, կա մի երկու ինձ համար կարևոր խումբ՝ օտարալեզու դպրոցների բացման դեմ պայքարի խումբը, կինո ՙՄոսկվայի՚ բաց դահլիճ պահպանման համար խումբը:

Տաիշա Աբելար, գրող, ընդհանուր ընկեր՝ 336

Իմ ֆեյսբուքը պլատֆորմ ա, որն իմ համար շփման մեծ դաշտ ա ստեղծում ու ապահովում, որտեղ ես կարողանում եմ նոր ընկերներ գտնել կամ մարդկանց ում հետ կուզենայի շփվել: Բայց իրական կյանքում իրենց քիչ է լինում հանդիպել, հետո դա շատ լավ ձև ա ինֆորմացիա տարածելու համար: Ես, օրինակ, որպես գրող ստեղ դնում եմ իմ գրածները, ու լիքը մարդ ինձ գիտի ֆեյսբուքից, ու Տաիշային հիմնականում ճանաչում են ֆեյսբուքում դրած լինքերից:

Մի խոսքով, Ֆեյսբուքը շատ լավ պլատֆորմ ա, շատ լավ միջոց ա ընկերություն անելու ու ինֆոյով կիսվելու համար: Բայց ինքն ունի նաև թերություն, որը կոնկրետ մենակ ֆեյսբուքինը չի, այլ ուղղակի կախվածություն ա առաջացնում օնլայն շփումներից: Դա մարդկանց համար իրական կայնքը վիրտուալով փոխարինելու միջոց ա: Ու դա էնքան շատ ա մեկ- մեկ մարդկանց մոտ խորանում, որ իրանք սկսում են ապրել էդ ինտերնետում, ու վերանում են իրական կյանքից:

Սահակ Պողոսյան, քանդակագործ, արվեստագետ, ընդհանուր ընկեր՝ 105

Ֆեյսբուքը մարդկանց փորձությունների դաշտ ա: Կաֆեն, արվեստանոցն ու տունն իրար հետ մի տեղ: Ու միևնույն ժամանակ, էստեղ ունես հնարավորություն, որ շատ դեպքերում չունես առօրյա կյանքում, էստեղ կարող ես ուզածդ վայրկյանին ազատվել նրանից, ինչը, սովորաբար, իրական կյանքում անհնար ա: Ու կարող ես գաղափարներդ ուղարկել բազմաթիվ վեկտորներով ու չգիտես, թե որտեղից արձագանք կգտնես, ու էդ արձագանքը երբեմն լինում ա շատ անսպասելի ու հաճախ՝ օբյեկտիվ: Ու ես հասկացել եմ, որ դա աչքերի հարցն ա: Մարդիկ ստում կամ չեն կարողանում ստել աչքերի պատճառով, իսկ էս դեպքում, երբ դա չկա՝ վերաբերմունքը լինում ա ավելի ադեկվատ:

Սէվ՝ Հենրիկ Խաչատրյան ընդհանուր ընկեր՝ 143

Ֆեյսբուքը իմ “Կազիրյոկ”-ն ա, որտեղ հիմնականում իմ ընկերներն են, համ էլ թաղի լավ տղեքը ու KГБ-ի մշտական վեցնոցները… Սուրճը դեմդ նստում ես, ընկերներդ գնում -գալիս են, ծանոթները բարևում են, մյուսները թարս են նայում “Էսս ովա արրա՞”, բայց ոնց որ “Կազիրյոկ”-ում հենց ընենց սեղանիդ չեն գա, չեն նստի… քաղաքավարության բողբոջներ կան… երբեմն տարիքն էլ են հարգում: Բայց իսկական “Կազիրյոկ”-ում ավելի երկար էինք լինում … հաճախ՝ բացվելուց մինչև փակվելը:

Ու ջահելները մի քիչ տաքարյուն են վիրտուալ շփման համար. շուտ են պրովոկացիայի ենթարկվում… առանց համբերելու, թե տեսնեն դիմացինի ուզածն իսկապես ի՞նչ ա: Այ, որ մի քիչ ավելի համբերատար ու ուշադիր լինեն, Ֆեյսբուքը ավելի օգտակար բան կդառնա… թեկուզ էսպես էլ վատ չի, թող սովորեն՝ ինչպես հաղորդակցվեն անծանոթ/ծպտյալ/օտարի հետ…

Արթուր Պետրոսյան, արվեստագետ, նկարիչ, հեղափոխական, ընդհանուր ընկեր՝ 392

Ֆեյսը ձանձրույթը մեռցնելու, ինքնարտահայտվելու, պայքարելու, համախոհների և ընկերների հետ շփման միջոց ա: Մի խոսքով, միակ տարածքը, որտեղ մարդը կարող է իրեն ազատ զգալ Հայաստանում:

Կարծում եմ՝ Ֆեյսբուքը կարող ա լավ օրինակ կամ հիմք լինել ապագա հասարակական հարաբերությունների համար :

Արմինե Գեղամյան, Հանրային ռադիո, ընդհանուր ընկեր՝ 247

Մի տարածք, որտեղ չկա բարև, չկա ցտեսություն, չկա տարիք ու ազգություն, չկա գիշեր կամ էլ ցերեկ, կան ընկերներ , ծանոթներ, անկապ դեմքեր, կուզես խոսիր, կուզես լռիր, մի խոսքով, գոնե այս տարածքում` Հազար ու մի տեսակ պայմանականություններից` ազատ եղիր:

Նունե Դանիելյան, երաժիշտ, ընդհանուր ընկեր 26

Ֆեյսբուքը ոգով մոտ մարդկանց շփման մի կղզյակ է, դա յուրահատուկ մշակույթ է, որտեղ կան օրենքներ: Դա ամեն ինչի, ինչ ձեզ հետաքրքրում է բաց քննարկումն է՝ լինի դա երաժշտություն, նկար կամ թեժ հոդված: Ֆեյսբուքը հնարավորություն է տալիս լինել իրադարձությունների կենտրոնում, արձագանքել դրանց, ծանոթանալ ֆեյսբուքյան ընկերներիդ կարծիքներին: Դա կենդանի, ակտիվ պրոցես է, որ մտել է մեր կյանքի մեջ:

Лакшми текущая река, ունի ընդամեը 66 ընկեր, որից 25-ը՝ ընդհանուր են, ոչ մի անծանոթ մարդ չունի իր ընկերների մեջ։

Իմ համար Ֆեյսբուքն ինձ հետաքրքրող անհատների բաց արտահայտվելու տարածք է:

Լուսինե Վայաչյան

Շատ հոգնած եմ էսօր:

Բայց նաև շատ ուրախ եմ: Նոր մարդ եմ դառել, էդպես եմ ինձ զգում: Էս գործը ինձ նոր կյանք ա տվել: Ոնց որ մեռած մարդը նորից գտնի իր կյանքը: Ո՞վ ենք մենք…Իմ շրջապատի մարդկանցից շատ բաներ եմ սովորում:

Էս գործի տեսակն էնպես ա, որ ամեն փոքր բան ներվերիդ վրա ազդում ա: Ոնց որ աշխարհի 100001 տարբեր կտորները մեր տանջատան մեջ են, ու տարբեր իմաստություններ իրար գտնում ու խնջույք են անում իրար հետ: Իսկ մենք՝ տիրուհիներս, շատ ուժեղ զգում ենք այս կտորները, այս կյանքը: Ո՞րն է սրա խրատը, ո՞րն է իմաստը, նշանակությունը: Չէ՞ որ ոչ մի բան էս կյանքում պատահական չի լինում: Ո՞նց ես ընկա ստեղ, էս կյանքի մեջ, ո՞նց սկսեց փոխվել կյանքս նրանից հետո, երբ եկա էստեղ:

Օրինակ՝մենք ամուսնացած մարդու հետ կարանք շատ, շատ մոտ հարաբերություններ ունենանք, իրար կյանք իմանաք, հասկանանք իրար, ամեն ինչ անեք, բացի իրար հետ սեքս անելուց: Կարաս իրա ամենալավ ու ամենամոտ ընկերուհին լինես, հետո նա տուն կգնա ու իրենից լուր չես ունենա, մինչև հաջորդ անգամ, կամ էլ կգնանք իրար հետ փողոցի էն կողմի խանութը հաց, ֆանտա առնելու… Մարդը մեզ արդեն գիտի՝ ո՞վ ես , ի՞նչ ես անում, բայց քո հետ շատ փափուկ ա վարվում, ու քո տեսանկյունը փոխվում ա, թե աշխարհը գիտի, չի գժվում, չի խառնվում իրար…

Ուզում եմ ասել, որ մեր տանջատանը, ու, ընդհանրապես, ԿՏՍՄ աշխարհի հարաբերությունները մեծ աշխարհի սեղմված ու մանրաչափ տեսակն ա: Մեր հանդիպած մարդիկ մեզ վրա շատ մեծ ազդեցություն ունեն: Սա նենց գործ ա, որ քո զգայարանները 100 անգամ ավելի ուժեղ են զգում, քան սովորաբար: Ամեն ինչ ռիսկային ա, ամեն ինչ շատ զզվելի, կամ շատ լավ, ամեն ինչ ծիծաղելի ա ու դժբախտ…Ու շատ ավելի հաճախ ծիծաղելի:

Միանում են մեր տանջատան հյուրերը, կինը, աղջիկը, մարդը, քույրը, տատիկը, պապիկը, ունենք երեխայի խաղալիքներ, խփելու գործիքներ, շորեր, ապրում են շուն ու կատու, գալիս են մենթ, իրավաբան, քույր-եղբայր, ամուսին, պետական դեմքեր, ամեն տեսակի անցյալ ունեցող ցավալի, ցավոտ կամ ուրախ մարդիկ: Գալիս են գրեթե բոլոր ազգերը, ովքեր մեր երկիր են գալիս: Ու կարևորն էն ա, որ տան մեջ կան տարբեր-տարբեր աղջիկներ, ովքեր հակապատկերներ են:

Հետո էլ, երբ հասարակության մեջ ենք պտտվում, օրինակ՝ երբ գնում եմ մեքենայով մի աղջիկ վերցնում իրա տնից…այլ է, երբ տիրուհու դիմակով ենք աշխարհի մեջ: Առաջ էդքան էլ չէի սիրում մարդկությունը, բավականին սոցիոպատ էի: Էս ամեն ինչը փոխվում ա, որովհետև աշխարհի բոլոր տեսակները ստեղ են գալիս, տարրական դպրոցի պես, ուր սովորում ես մանր-մունր աշխարհի ու մարդկանց փորձը: Նրանք իրանց մարմինն են տալիս մեզ: Ու նրանց մակարդակը, անցյալը, ամեն ինչ ջնջվում ա, նրանք դառնում են բնական անպաճույճ մարդիկ:

Ֆլորայի հետ խոսում էինք, ասում էի, որ ես դեպրեսիայի մեջ եմ, որովհետև չեմ կարողանում հասկանալ, թե, օրինակ՝ մարդն ինչի՞ ա ուզում, որ իրա վրա չիշիկ անես: Մի քանի օր առաջ մեկն ուզեց խմել… Ու ուզում էի հետ տալ: Բուժում և հասարակություն. Բոլորս էլ կենդանի ենք: Ֆլորան մազերն էր սարքում հայելու առաջ, ու հանգիստ ասում էր ինձ՝ մենք մի փոքր սեր ենք էս մարդկանց համար: Ասեց՝ մարդիկ, որ տենց բաներ են ուզում, նրանք կարող են շատ վատ բաներ անել իրենց կյանքում, վտանգավոր լինել, մենք օգնում ենք հասարակությանը:

Կամ իրենց ինքնասիրությունը շատ խորքերում են թաքցրել, կամ կորցրել են, ու ֆանտազիաներ ունեն, որոնք իրենց ստորացնելով հանում են նորից: Զրո աստիճան ա հավանականությունը, որ նրանք կարան նորից իրենց սիրեն: Էդ մարդիկ իրենց չեն սիրում: Ասեց, երբ որ նրանց ստորացնում ենք, վատ բաներ ենք անել տալիս, օրինակ՝ ֆեկալինգ(սրանից վատ ու զզվելի բան կյանքում էլ չկա), ասեց, որ իրանց առանձնական բուժումն ա, որովհետև զգում են, որ դիպչում են իրենց խելագարությանը: Երբ քո խելագարությունը ֆիզիկապես ես արտահայտում, կարող ես բուժվել: Ֆեկալինգով ստորացումից ու զզվելիությունից ազատվել չկա, սենց ծայրահեղ բաները պետք ա կամ սիրել կամ ատել, ու ավելի ատելի բան լինել չի կարող, պետք ա զոռով սկսես սիրել կամ ֆեկալինգը, կամ ինքդ քեզ: Ասեց, որ նրանք միայնակ չեն լինում իրենց խելագարության մեջ, ու փոխանակ գնան գժանոց, կամ էլ դեղ խմեն(որը շատ առանձնական կամ ինստիտուցիոնալ վիճակ ա), գալիս են, որ իրանց անցյալը կամ մեղքերը մոռանան քո մոտ…

Ու իրանք նոր մարդ ծնվեն գոնե էն մի քանի րոպեների կամ ժամերի ընթացքում, նայած՝ ինչ են վճարել, ու էն էլ քո սիրով: Շատերը կան, ովքեր նաև ուզում են, որ իրանց խփելուց մտրակի հետքեր մնան մարմիններին, որպեսզի մի քանի շաբաթ հիշեն իրենց սեսիան, ստորացումն ու պատիժը:

Մենք տալիս ենք էն, ինչ բանտարկությունը, կամ շտրաֆը չի տալիս ու չի բուժում, էն, ինչի մեջ չկա սերը, ուղարկում ա մարդուն մեզ մոտ: Գոնե իրանց մենակության ու տանջանքների մեջ մենակ չեն լինում…

Մենք ենք՝ մամա, բուժքույր, դաստիարակ: Ֆիզիկական մարմնի միջոցով բուժում ենք հոգին: Հետո էլ տենց էլի, պետքական տեղ ա սա: Ստացվում ա, որ մենք բուժում ենք մարդկանց: Մենք մարդկանց մարմնի ու նրա ցանկությունների միջոցով կարողանում ենք շատ բաներ հասկանալ, զգալ, բուժել… Արդեն մարմինների հետ աշխատելով սկսել եմ ավելի հասկանալ կենդանիներին: Աշխարհին ուրիշ հայացքով եմ նայում հիմա: Առաջ, երբ նայում էի շան վրա փողոցում, իմ համար անծանոթ, բարի կենդանի էր, հիմա նայում եմ նրան ու տեսնում ավելի խորը, որպես կոմպլեքսներով արարածի: Ու նրանց աչքերում միշտ շարժում եմ տեսնում, կյանք, ենթագիտակցություն ու կյանքի ընկալում՝ սեր կամ տանջանք: Առավել հասկանում եմ, որ նրանք էլ ունեն, զգացում ու միակ բանը, որ տարբերում ա մեզ իրանցից՝ նրանք ԷԳՈ չունեն: Իսկ մեր էգոն ա, որ մեզ բզկտում ա, որ դառնում ենք մի մարմնի մեջ երկու-երեք անձ:Կենդանիներն էլ ունեն մարմին, մեզ նման: Բայց նրանք անկեղծ են:

Վերջերս մոտս եկավ մի շատ լավ տղամարդ, լիբանանցի էր, ամուսնացած: Ասեց՝ տիրուհի ջան, էնքան եմ ուզում քեզնից ցածր ինձ զգամ, շատ ցածր: Ասեցի, օքեյ համովս, բայց դու ցավ չե՞՚ս սիրում: Ասեց՝ չէ, չէ, վախենում եմ ցավից, մի խփիր, կգժվեմ: Ասեցի՝ բա ի՞նչ ես ուզում, ո՞նց քեզ ստորացնեմ: Ասեց՝ թքի բերանիս մեջ, հետո նստի դեմքիս վրա ու մի թող որ շնչեմ: Ասեցի՝ ի՞նչ, գժվեցի՞ր: Ասեց, որ շատ ա սիրում խիստ կանանց: Ասեց, որ ինքը ծնվել ա թույլ, հնազանդ կյանքի համար, ենթարկվելու համար, բայց որ իրական կյանքում՝ իրա կնոջ համար, աշխատանքում, և այլն, պետք է լինի ավելի ուժեղ, քան կա: Իսկ դա առաջացրել ա իրա մեջ անինքնասիրություն, որ ինքը կեղծ կյանք ա ապրում ու չի բացահայտվում կնոջ առաջ, ոնց ինքը կա իրականում: Ու գալիս ա իմ մոտ, որ հիշի, թե ով ա:

Հետո սեսիան ջրի նման գնաց,զգացի որ նա ա իրա ուզածը: Չգիտեմ ինչի՞, բայց դա զգացի: Ու զգացի, որովհետև ինքը շատ ուրախ ու հանդարտ էր: Ինքը սուտ չէր պատմում, հնարավոր չի, որ սուտ մարդն իրա մասին տենց բաներ պատմի: Ասեցի՝ օքեյ, ասեցի՝ դա ա ուզում, զգալ երկրորդ սորտի: Իրա դուրը շատ եկավ, որ արեցի իրա ուզածը, կուլ տվեց, ասեց՝ շատ համեղ էր տիրուհի: Ասելը նենց էր, որ կարևորը համը չէր, այլ ստորացումը:

Ու սրանով, սա մի շաբաթվա ընթացքում սկսեց շատ լավանալ: Որ սենց ուրախ ու նուրբ տղամարդ ա գալիս ինձ մոտ ու բարի-բարի հարց ա տալիս, ժպտալով, որ՝ խնդրում եմ, տիրուհի, ինձ սարքիր այն, ինչ ես կամ, և երբ սեսիան ավարտվեց, նա մտավ լողանալու, ասեց՝ կարա՞ս իմ վրա գոռաս, ասես՝ շուտ — շուտ լողացի, ջուրը ձրի չի: Արդեն սիրելով ասեցի: Ասեցի՝ քեզ մնաց երկու րոպե, շուշուտ դուրս արի, ջուրը ձրի չի:

Շատ հոգնած եմ էսօր…

Լուսինե Վայաչյան

Նոյեմբերի 13-ին Ա. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում մեծ շուքով նշվեց Հայաստանի ազգային օլիմպիական կոմիտեի 20-ամյակը: Միջոցառմանը ներկա էին ՀՀ ԱԺ նախագահ Հ. Աբրահամյանը, ՀՀ վարչապետ Սարգսյանը, պատգամավորներ, կառավարության անդամներ և պաշտոնատար այլ անձինք: ՀԱՕԿ-ի 20-ամյակի տոնակատարությանը մասնակցում էին նաեւ արտերկրից ժամանած 21 պետությունների ազգային օլիմպիական կոմիտեների 24 պատվիրակություններ:

Հյուրերը միջոցառմանը մասնակցելու համար հրավիրատոմսեր էին ստացել: Բոլորի հետ նման հրավեր էր ստացել նաև Ազգային ժողովի փոխնախագահ Սամվել Նիկոյանը:

Նիկոյանն իր աշխատակիցների հետ գնում է Օպերային թատրոն, հրավիրատոմսը ձեռքին մտնում է և տեսնում, որ իր տեղում մի տղամարդ է նստած: ԱԺ փոխխոսնակը հարգալից դիմում է նստածին և հայտնում, որ դա իր տեղն է: Տղամարդը հայացք է գցում Նիկոյանի վրա և ասում, թե խառն են նստում: Սամվել Նիկոյանը խնդրում է ազատել տեղը, ինչին ի պատասխան լսում է. «հոպա´ր, էն էլ իմ տեղն ա, հենա` գնա էն ազատի, արի նստի»: ԱԺ փոխխոսնակը կրունկի վրա շուռ է գալիս և դուրս գնում:

Ենթադրելով մամուլի հաղորդագրությունից, ըստ որի հիշյալ միջոցառմանը մասնակցել են Հովիկ Աբրահամյանը, Տիգրան Սարգսյանը, օտարերկրյա տարբեր հյուրեր, կարելի է ենթադրել, որ վերջիններս Սամվել Նիկոյանից ավելի բախտավոր են գտնվել և «հոպարներ» չեն դարձել:

Օրեր առաջ էր, առավոտյան հեռուստացույցի ալիքներն էի փոխում` ինչ- որ հաճելի բան գտնելու հույսով, հանկարծ հայտնվեցի «Երևան» ՀԸ- ում, ու սարսափեցի` այնտեղ մի կիսահարբած կին կարճ ու հաստ ոտքերով, բաժակը ձեռքին, ճոճվում էր գրկելով ու համբուրելով մարդկանց։ Պատկերն այնքան անակնկալ էր, որ ակամայից սկսեցի նայել։ Դա. կարծես դիտմամբ արված զավեշտ էր։ Առաջինը, որ միտքս եկավ, այն հորդորն է, թե` չես ուզում` փոխի ալիքը։ Հեռուստադիտողին արհամարհելու, ինչու չէ` ձեռք առնելու համարձակությունը` «ոնց ուզում ենք անում ենք, մենք ենք ստեղ որոշողը» ընդունված մոտեցումը այս ՀԸ-ում անցել էր չափուսահմանը։ Գիտեի, որ հեռուստաընկերությունը կապվում է ՀՀ գլխավոր դատախազի անվան հետ։ Ուստի այդ ալիքում նման պատկերի հանդիպելն է´լ ավելի անակնկալ էր ։

Անկեղծ ասած, «Երևանը» երբեք չեմ նայում, ու չգիտեմ հաղորդումների որակը, բայց այս մեկը վեր էր ամեն երևակայությունից։ Նախ` պարզեցի, որ նշում են «Օրը ցերեկով» հաղորդման տարեդարձը: Հետո ասացին, որ այդ օրը նաև ՀԸ-ի տնօրեն Մարինե Մելոյանի ծննդյան օրն է։

Հրավիրված էր տեղական «աստղերի» այն փունջը, որը երբեք չի հայտնվում ավելի վառ աստղերի` Սյուզան Մարգարյանի, Ալլա Լևոնյանի, Նունե Եսայանի, Հայկոյի և այլոց կողքին, մի խոսքով` «կիսալուսատու», կամ «ճ» կլասի «աստղերը»` Մհեր, Սյուզի Մելիքյան, Նանա, Աիդա Սարգսյան… վերջինիս դուստրն էլ, կարծես մայրիկը հյուր էր եկել իր ընկերուհուն, անընդհատ ոտքի տակ էր ընկնում։ Մարդիկ ազատ ելումուտ էին անում տաղավար, պարբերաբար համբուրվում հաղորդավար Դինայի հետ։ Իսկ պարուհիներն, ինչպես ասում էին, վերջն էին։ Խմիչքի ազդեցությունը, եթերում տիրող տնական մթնոլորտը, մոռացության էին մատնել եթերում լինելու փաստը:

Եթերում քննարկում էին այնպիսի թեմաներ, որոնք ընդհանրապես կապ չունեին ո՛չ հյուրերի, ո՛չ էլ օրվա թեմայի հետ: Դինայի «հարուստ և գրական» բառապաշարը ապշեցրել էր անգամ իրենց հեռուստաընկերության աշխատակիցներին, ովքեր հերթով զանգահարում և իրենց բարեմաղթանքներն էին հղում, քթի տակ քմծիծաղում էին նաև «աստղերը»` իրենք իրենց վիճակից զարմացած: Իսկ վերջում արդեն տոնական տորթի կրեմն էին քսում միմյանց դեմքին: Եթերաժամը, որը վերածվել էր շուկայի, ավարտվեց, երբ տնօրինուհին արդեն լավ հարբած էր:

Ազնիվ Կարապետյան

Ֆրանսիական լրատվամիջոցներում տեղեկություններ են հայտնվել, որ Ֆրանսիայի նախկին նախագահ Ժակ Շիրակին դատելու են հանրային միջոցները ծախսելու, ինչպես նաև կաշառակերության համար:

РИА Новости-ի տեղեկությունների համաձայն` Նանտեր քաղաքի քննիչ Ժակ Գազոն ստորագրել է կաշառակերության մեղադրանքի հրամանագիրը:

Հետաքննության տվյալներով` Շիրակը, ով նախագահ լինելուց առաջ 18 տարի Փարիզի քաղաքապետն է եղել, իր վարչակազմում 7 անօրինական աշխատատեղ է բացել, ինչի օգնությամբ ֆինանսավորել է իր կուսակցությանը: