Քիմ Քարդաշյանը  այդպես էլ չկայացած ընտանեկան փորձերից հետո  որոշել է միայնակ մայր դառնալ:  Ըստ hollywoodlife.com կայքի՝ Քարդաշյանը միշտ էլ երազել է փոքրիկի մասին և որդեգրման գործընթացն ուր որ է սկսվելու է:

Աղբյուրի խոսքերով, Քարդաշյանը մի քանի հարցումներ է ուղարկել որդեգրման գործընթացի մանրամասների հետ կապված և այժմ միակ խնդիրն է մնում որոշել՝ թե որտեղից է վերցնելու երեխային:

Քարդաշյանի մտերիմներից մեկը պատմել է, թե աստղն առավել հակված է երեխային որդեգրել Հայիթիից` նշելով, թե նախորդ տարի դեկտեմբերին այդ երկիր ճանապարհորդությունից հետո Քարդաշյանը շատ տպավորված է վերադարձել: Չի բացառվում նաև Չինաստանից աղջիկ երեխա որդեգրելու գաղափարը: Քարդաշյանը մայրն, իր հերթին, դստերը խորհուրդ է տալիս երեխա որդեգրել Հայաստանից:

«Նրա մայրը ցանկանում է,  որ դուստրը երեխան որդեգրի հայրենի Հայաստանից: Նրանք արմատներով Հայաստանից են այդ քայլը մեծ ուշադրության կարժանացներ այդ երկրին, որն առանց այն էլ տասնամյակներ շարունակ ավերվել է պատերազմների արդյունքում», -նշել է աղբյուրը:

Ինչպես հայտնում է Metro-ն ,3-ամյա Լեո Բարնեթը այնքան է գազար կերել,  որ մաշկը գազարագույն երանգ է ստացել:

Դրա պատճառն օրգանիզմում բետա-կարոտինի ավելցուկն է կամ էլ հիպեր-բետա-կարոտենեմիա անունով հիվանդությունը: Տղան նման ախտորոշմամաբ միակ հիվանդն է ամբողջ Միացյալ թագավորությունում:

Լեոյի մայրը պատմել է, որ տղայի լյարդը չի կարողանում ազատվել կարոտինից, և այն կուտակվում է այնտեղ` հանգեցնելով մաշկի գույնի փոփոխության:

Երեխան  այժմ խիստ սննդակարգի է հետևում բժիշկների խիստ հսկողության ներքո` օրգանիզմում կարոտինի քանակի կրճատման համար: Նրա կերակրացանկի հիմնական բաղադրիչը կաղամբն է:

Կիներու միջազգային օրուան նշումը տարատեսակ եւ տարաբնոյթ եղանակներով տեղի կ’ունենայ աշխարհի տարբեր միջավայրերուն մէջ: Չտարածուինք տօնին միջազգային երեւոյթներուն մէջ  եւ կեդրոնանանք մեր ածուին վրայ: Տօնը հանգամանաւոր տարողութիւններով եւ հասարակական ծաւալումով կը նշուի հայրենիքի մէջ: Վեր կ’առնուի ընդհանրապէս հայ կնոջ տիպարային կերպարը` իբրեւ բնութեան կատարելագործուած էակ, ազգի պահպանման կարեւոր երաշխիք եւ ընտանիքի գոյութեան անփոխարինելի արժէք: Սփիւռքի մէջ տակաւ տօնը կ’ընդհանրանայ եւ այդ բոլոր ստորոգելիներուն առընթեր յատկապէս կը շեշտուի ազատագրական պայքարին մէջ հայ կնոջ դերակատարութիւնը կամ առհասարակ հայապահպանման աշխատանքներուն մէջ անոր բերած նկատառելի նպաստը:
Այս ամբողջը դասականացած մօտեցումն է հայ կնոջ նկատմամբ հասարակական մտապատկերային կայացած ընկալումները հերթական անգամ լոյսին բերելու: Հայաստանեան լրատուամիջոցները ազդուելով միջազգային մերօրեայ օրինաչափութիւններէն թէ մեկնելով տեղական կենցաղային իրադրութիւններէն այս ընկալումներուն վրայ կ’աւելցնեն սեռային շահարկումի դէմ պայքարելու, կնոջ նկատմամբ կիրարկուող բռնամիջոցներուն վերջ դնելու կամ շահագործումներու տարատեսակ բնոյթներուն մասին հրապարակային քննարկումներ ծաւալելով պարագաներու իրողութիւններ լոյսին բերելու եւ անոնց մասին հակազդեցութիւններ ձեւաւորելու երեւոյթները:
Սփիւռքը այս հարցերու քննարկման առումով կը դրսեւորէ համեմատաբար պահպանողական վիճակ, հակառակ անոր որ տարբեր երկիրներու մէջ այլ են նման հարցերու մասին արտայայտուելու թէ’ ձեւերն ու թէ’ բովանդակութիւնները:
Կանացի կազմակերպութիւններու աշխուժ ու արդիւնաւէտ աշխատանքը, կիներու իրաւունքներու պաշտպանուածութիւնը եւ անոնց վերաբերող ընկերային տարբեր բնոյթի հարցերու հրապարակային քննարկումները բազմակողմանիօրէն առատ են այսօրուան դրութեամբ:
Խնդիրը ուղղակիօրէն այլ հարթութեան վրայ կը դիտարկուի այսօր: Առաջադրանքները կը կապուին ոչ թէ հանրային կարծիքի ձեւաւորման ազդելու կիներու հնարաւորութիւններուն վրայ, այլ ուղղակի անոնց կողմէ հանրային կարծիք ձեւաւորելու հրամայականին: Պահ մը կեդրոնանանք մամուլի եւ լրատուադաշտի այսօրուան իրականութեան վրայ` պարզօրէն հետեւցնելու համար, որ հայ լրագրական մարդուժի յստակ մեծամասնութիւնը կիներ են այսօր, որոնք ոչ միայն թղթակցային աշխատանքներու մէջ են, այլ նաեւ կը ղեկավարեն լրատուամիջոցները: Իսկ եթէ (գէթ իբրեւ տեսութիւն) համոզուած ենք, որ մամուլը չորրորդ իշխանութեան դերակատարութիւն ստանձնելու յաւակնութիւնը պէտք է շարունակէ պահել, ապա կիները այսօր չորրորդ իշխանաւորներ են` հայկական լրատուադաշտի մէջ աշխատողներու սեռային պատկանելիութիւնը նկատի առած:
Այս առումով ալ ճիշդ պիտի չըլլար կիներու մասնակցութեան չափը քաղաքական դաշտին մէջ բարձրացնելու միտումով խորհրդարանական ընտրութիւններու ցանկերու պատրաստութեան համար չափաբաժիններ ճշդելու մօտեցումը: Չափաբաժինը սահմանափակումի նուիրականացում է: Պատգամաւորի թեկնածուն պէտք է նկատի առնուի բացառապէս իր ընդունակութիւններուն եւ օրէնսդրական դաշտին մէջ ծառայելու իր հմտութիւններուն հիմունքով եւ ոչ թէ` սեռային պատկանելիութեան:
Այս մօտեցումը պէտք է ընդհանրացնել, թերեւս հասնելու համար այն եզրակացութեան, որ զուտ կանացի կազմակերպութիւնները եւս իբրեւ խաւ կամ շերտ դասակարգելու եւ աշխատանքներու բնոյթներ սահմանափակելու նպաստող երեւոյթ են:
Իսկ կիներու խնդիրներն ու իրաւունքները առ այսօր միջազգային մակարդակներու եւ կառավարական կամ ոչ կառավարական կազմակերպութիւններու համար դասակարգուած են տակաւին: Չկան կիներու իրաւունքներ. կան մարդու իրաւունքներ: Երբ առանձին դասակարգուած են կիներու իրաւունքները, ուրեմն տրամաբանօրէն տակաւին գոյութիւն ունին յատուկ կիներու իրաւունքներու ոտնահարման իրողութիւններ (եւ ունի’ն անշուշտ) ու խտրականութեան քաղաքականութեան դրսեւորումներ կամ  հասարակական ոչ հաւասար ընկալումներ:
Վերադառնանք հայկական հարթութիւն` շեշտելու համար, որ  պետական հաստատութիւնները, հասարակական կազմակերպութիւններն ու սփիւռքեան կառոյցները իրաւունքներու եւ պարտաւորութիւններու համահաւասարեցման սկզբունքներու գործնական դրսեւորումներով կրնան յատուկ դասակարգումներ կատարելու եւ չափաբաժիններ սահմանափակելու մօտեցումները շրջել եւ այդ ճամբով նպաստել համահայկական առողջ հասարակութեան կայացման աշխատանքին:

ՇԱՀԱՆ ԳԱՆՏԱՀԱՐԵԱՆ

“Ազդակ“ի գլխաւոր խմբագիր

Tert.am

Ինչպես ասում են  համացանցը դարձել է դարի հիվանդություն, ու երևի թե  անբուժելի հիվանդություն: Ինտերնետը ներխուժեց մեր կյանք և փոխեց ու հեղաշրջեց մարդկային արժեքները: Իսկ  համակարգչային խաղերը ժամանակակից դարում համարվում են նոր տեխնոլոգիայի երևույթներից մեկը, որոնք  նախագծվել ու արտադրվել են  մարդկանց  ժամանցի համար: Համակարգչային խաղերը վերածվել են մոլուցքի թե մանուկների, թե երիտասարդների մոտ: Այդ մոլուցքն իհարկե զերծ չէ բացասական հետևանքներից, և հիմնականում դրանք առավել ծանր  են լինում ավելի փոքր տարիքի երեխանների համար: Իր բացասական կողմերի հետ մեկտեղ որոնք բազմիցս բարձրաձայնվում են  բժիշկների ու հոգեբանների կողմից, համակարգչային խաղերն այսօր ձեռք են բերել նաև քարոզչական — ուսուցողական նշանակություն:

Ժամանակի ընթացքում խաղերը դարձան արտադրողների քաղաքական- ռազմական ու մշակութային նպատակների  և արժեքների  փոխանցման միջոցներ, ինչն այսօր նկատվում է արևմուտքում և հատկապես ԱՄՆ-ում արտադրվող համակարգչային խաղերում:

Համակարգչային խաղը հզոր  ու ազդեցիկ միջոց է, որի ներգործության ուժին կարելի է չկասկածել: Այն այլևս դադարել է միայն ժամանցային միջոց  և եկամտաբեր աղբյուր լինելուց:

Համակարգչային խաղերի կիրառման մեկ այլ հատված դրանց ստեղծմամբ զբաղված երկրները վերածել են ինֆորմացիոն դաշտի և մեծ հաջողությամբ տարածում են իրենց անհրաժեշտ տեղեկություններ: Խաղերի  կառուցվածքն ու կիրառման մատչելիությունն  այսօր  հնարավորություն են  տալիս  դրանք օգտագործել, որպես թե, ուսուցողական  միջոց, թե` ռազմավարական նպատակներով:

Օրինակ`2005 թվականից ստեղծվեցին մի շարք խաղեր, որոնք ծանոթացնում են աֆղանական ժողովրդի և բանակայինների միջև մարտերի դիմագրավման մեխանիզմներին: Կարևորագույն խաղերը՝ «Ծանր Կրակը: Աֆղանստան» ,«Պատվո շքանշան, Անակոնդայի օպերացիաները», «Պարտականության ձայնը: Արդիական պատերազմ-2», «Երկու հոգանոց պատերազմ» և «ԱՄՆ բանակը: Մի զինվորի այգաբացը» մատչելի են ու առանց արգելքի վաճառվում են հանրախանութներում: Մարդկանց գերակշիռ մասն անգիտակցաբար ներքաշվում է իրական պատերազմական գոտի, ծանոթանում դրան, միաժամանակ ինֆորմացիա ստանում:

Հետաքրքիրն այն է, որ  պատմության  մեջ տեղի ունեցած  գրեթե բոլոր պատերազմները, մարտերը այսօր  ներկայացվում են խաղերի տեսքով, և այդ խաղերի ընթացքում օգտատերը ծանոթանում է տվյալ երկրին  տվյալ  ժամանակաշրջանին: Օրինակ կա խաղ առաջին աշխարհամարտի մասին, 1945 թվականի հայրենական պատերազմի, որի  ժամանակ    տալիս են  ամբողջական պատկերը,  զինատեսակները, մոտեցումներն ու մեթոդները:

Իսկ Ինչու չստեղծել խաղեր Արցախյան  պատերազմի մասին: Այս մասին է, որ փորձեցինք զրուցել ոլորտի մասնագետ Կարեն Վարդանյանի հետ.

Պրն Վարդանյան, ասօր Ղարաբաղյան հերոսամարտի հետ կապված խաղը կարելի է անհրաժեշտություն համարել. դա կլինի  ևս մեկ միջոց  պատմական եղելությունը ի ցույց դնելու, կունենա ուսուցողական նշանակություն խաղացողների համար: Չե՞ք կարծում, որ այդ խաղերի միջոցով աշխարհին ավելի պարզ կլինի ղարաբաղյան պատերազմի պատճառներն ու նպատակը: Նույնը կարելի է ասել Ցեղասպանության մասին: Ընդունելով,  որ համակարգչային խաղերը դարձել են  ժամանակակից  մարդու կյանքի  անբաժան մասը, դրանք  բացի ժամանաց ապահովելուց  նաև  պատմնության քարոզչության  արդիական ու հզոր միջոց են: Ուստի պետք է համահունչ քայլենք  ժամանակաշրջանի հետ:

—         Ինչ վերաբերում է կոնկրետ պատմական խաղերին, ասեմ, որ երիտասարդների կողմից լինում են նմանատիպ բազում առաջարկներ:  Սակայն մեր առաջնային  խնդիրն այսօր լավ մասնագետներ պատրաստելն է:  Եթե ունենաք համաշխարհային  շուկային համապատասխան մասնագետներ մնացած հարցերն ինքնաբերաբար կլուծվեն:

—Կա՞  արդյոք հայական խաղերի ոլորտում կոնկրետ քաղաքականություն ու սկզբունքներ  որոնք համաշխարհային շուկայում  ցույց կտան մեր դեմքը կամ կդառնան  հայոց պատմություն պրոպագանդող միջոցներ.

— Այս դաշտն ազատ է: Եթե  յուրաքնաչյուրը փորձի իր  ընկալումներով  խաղերի միջոցով պրոպագանդել մեր երկիրը, դրանից կարծում եմ,  այնքան էլ լավ բան դուրս չի գա: Այսինքն` ամեն մեկը մի ուղղությամբ է նայում, մինչդեռ դրա համար  անհրաժեշտ է միևնույն ուղղությամբ նայել: Բայց ես չեմ կարծում, որ դա պետք է թողնել մասնագետներին, անհրաժեշտ է այդ ամենը սպասել պետությունից: Կոնկրետ պետք  է լինի  պատվիրատու և այդ պատվերը կկատարվի: Ես կողմնակից եմ, որ  խաղ պետք է ստեղծվի բոլորի համար: Եթե մենք մեր տեղն ունեցանք, նոր միայն կարելի է պրոպագանդայով զբաղվել:

— Ինչպիսի բնութագրում կտաք Այ Թի ոլորտին և հատկապես  հայկական խաղերի  դաշտում տեղի ունեցող գործընթացներին:

Այսօր մենք դեռ մասնագետներ պատրաստելու փուլում ենք, մեր խնդիրը  տաղանդավոր երիտասարդներ ի հայտ բերելն է: Մենք խաղային ոլորտում ունենք արդեն 5 — 6 խոշոր ընկերություններ, որոնք համագործակցում են նաև դրսի հետ:

Այ Թի ոլորտին պետությունը հատկացնում  80 միլիոն, սակայն համակարգչային խաղերի ստեղծման համար կոնկրետ գումարներ չեն հատկացվում:

Ի դեպ տեղական խաղեր ստեղծող մասնագետներից Ալբերտ Պողոսյանն էլ իր հերթին ասաց, որ իրականում դաշտին այդքան էլ ծանոթ չԷ.« Մենք համագործակցում ենք դրսի հետ: Իսկ հայկական թեմաներով խաղեր չեն ստեղծվում, որովհետև շուկա չկա, ստեղծելը բազմաթիվ  խնդիրների հետ է կապված, բայց ստեղծելուց հետո էլ, վստահ չենք, որ  պահանջարկ կվայելեն մեր ստեղծած խաղերը»:

Նա շարունակում էր անթարթ ու ուշադիր ինձ նայել, իսկ ես այդպես էլ չէի կարողանում մտաբերել, թե որտեղ եմ առաջներում տեսել նրան։ Երբ նավթի լամպի թրթռացող լույսի տակ մի պահ շողաց նրա վախվորած ու թաց հայացքը, հանկարծ հիշեցի, որ ամեն գիշեր իմ երազում ես այստեղ, այս սենյակում, այս նույն լամպի լույսի տակ հանդիպում եմ վախվորած աչքերով այս նույն աղջկան։ Դե իհարկե, հենց նրան եմ տեսնում ամեն անգամ, երբ գիշերում անցնում եմ երազների և իրականության, գուցե գոյություն չունեցող, անհաստատ այդ սահմանը։ Շոշափելով հանեցի ծխախոտս, վառեցի, ու ողջ ծանրությամբ ընկնելով աթոռի հենակին, սկսեցի ճոճել այն հետևի ոտքերի վրա։ Դառն ու տտիպ ծուխն օղակներ կազմելով քարացավ օդում։ Ես լուռ շարունակում էի ճոճվել աթոռի վրա, իսկ նա հայացքը կախած, նուրբ, ճերմակ մատներն էր տաքացնում լամպի ապակին գրկած։ Թրթռացող ստվերներն ընկնում ու կարծես դողդողում էին նրա կոպերին։ Ինձ թվաց, թե պարտավոր եմ մի բան ասել անվերջ լռությունը ցրելու համար և մտքիս եկած առաջին իսկ արտահայտությունն անկախ ինձնից թևածեց խավարում.
-Երկնագույն շան աչքերը։ Իսկ նա, կարծես հենց դրան էր սպասում և միանգամից արձագանքեց տխուր.
-Ըհը, այժմ մենք երբեք դա չենք մոռանա։ Հետ նստեց, որպեսզի լամպի լույսն այլևս չլուսավորի իրեն և կրկնեց.
-Երկնագույն շան աչքերը։ Ես դա ամեն տեղ գրել եմ արդեն։ Հետո շրջվեց ու մոտեցավ զարդասեղանին։ Հայելու լուսնանման կլորում հայտնվեց նրա դեմքը, նրա դեմքի օպտիկական ու աղոտ երկվորյակը, պատրաստ ամեն վայրկյան ձուլվելու լամպի անհաստատ լույսին։ Մոխրացած ածխի գույն ունեցող աչքերով թախծոտ նայեց ինձ, ապա հայացքն իջեցնելով բացեց սադափե դիմափոշու տուփն ու փոքրիկ բարձիկով անփույթ թմթմփացրեց քթի ծայրին ու ճակատին։
-Ես այնպես եմ վախենում, որ այս սենյակն էլի ինչ-որ մեկը կտեսնի իր երազում ու ամեն ինչ այստեղ տակնուվրա կանի։ Նա աղմուկով փակեց դիմափոշու տուփն ու վերադարձավ իր տեղը։
-Դու երբեք չե՞ս մրսում,-հարցրեց ինձ։
-Երբեմն…,-պատասխանեցի ես։ Նա սառած ձեռքերը պահեց լամպի վրա և դրանց ստվերներն էլի սկսեցին թրթռալ դեմքին։
-Ես երևի կհիվանդանամ,-դժգոհեց ինքնիրեն,- դու սառցե քաղաքում ես ապրում։ Նավթի թույլ բոցից նրա ճերմակ մաշկը փայլում էր ու դարձել էր կարմրապղնձագույն։
-Դու բրոնզագույն ես,-ասացի նրան,- երբեմն ինձ թվում է, որ իրական կյանքում դու բրոնզե արձանիկ ես թանգարաններից ինչ-որ մեկում։
-Չէ,-պատասխանեց նա,- չնայած, երբեմն ինձ էլ է թվում, որ ես մետաղից եմ, երբ պառկում եմ ձախ կողքի վրա և լսում եմ, թե ինչպես է դղրդում սիրտս։
-Ես միշտ ուզել եմ լսել, թե ինչպես է խփում սիրտդ։
-Եթե իրականում մենք հանդիպենք, դու կարող ես ականջդ դնել կրծքիս ու լսել… Կլսես…Եթե հանդիպենք…։ Նա ձեռքի ափերով գրկեց լամպի ապակին և շշնջաց. «Երկնագույն շան աչքերը։ Ես ամենուր կրկնում եմ այս բառերը»։
Երկնագույն շան աչքերը… Այս խոսքերի օգնությամբ նա փնտրում էր ինձ իրական կյանքում, դրանք յուրօրինակ գաղտնաբառեր էին, որով պետք է ճանաչեինք իրար հազարների միջից։ Նա քայլում էր փողոցներով ու ամենուր, իմիջիայլոց կարծես, կրկնում էր. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Ռեստորաններում նույնիսկ, մենյուն ուզելուց առաջ, միշտ շշնջում էր մատուցողներին. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Բոլոր քրտնած ապակիներին մատով նա գրում էր նույնը. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Ու մարդիկ միայն տարակուսանքով թոթվում էին ուսերը, մատուցողները ժպտում էին բարեհամբույր անտարբերությամբ իրենց։ Մի անգամ դեղատանը, նա երազներից ծանոթ մի բույր էր զգացել և հարցրել էր երիտասարդ վաճառողին. «Մի տղա կա, ում միշտ ես երազում եմ տեսնում և ամեն անգամ նա կրկնում է. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Դուք ճանաչու՞մ եք նրան»։ Վաճառողն ի պատասխան ցինիկ հռհռացել էր և անցել վաճառասեղանի մյուս ծայրը։ Իսկ նա անթարթ նայել էր դեղատան նոր, սալիկապատ հատակին և ծանոթ հոտն անընդհատ տանջում ու խուտուտ էր տալիս քիթը։ Չդիմանալով, հանել էր շրթներկն ու սպիտակ հատակին մեծ տառերով գրել. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Վաճառողը գազազած հարձակվել էր նրա վրա. «Օրիորդ, դուք փչացրեցիք ամբողջ հատակը, հենց հիմա վերցրեք այս փալասն ու մաքրեք անմիջապես»։ Եվ ամբողջ երեկո, նա ծնկաչոք մաքրում էր հատակն ու արցունքների միջից կրկնում. «Երկնագույն շան աչքերը, երկնագույն շան աչքերը»։ Իսկ դռների մոտ հռհռում էր ամբոխը, որ հավաքվել էր տեսնելու այդ խփնվածին։
Նա լուռ էր, իսկ ես շարունակում էի ճոճվել աթոռին։
-Ամեն առավոտ,- ասացի ես,- փորձում եմ հիշել այն արտահայտությունը, որով պետք է գտնեմ քեզ։ Երազում թվում է, թե անգիր եմ արել, բայց երբ արթնանում եմ ոչ մի բառ հիշել չեմ կարողանում։
-Բայց դու ինքդ ես չէ՞ հորինել դա։
-Հա, դրանք ծնվեցին քո մոխրագույն աչքերի պատճառով… Բայց ցերեկը, ես չեմ կարողանում անգամ դեմքդ հիշել։
Նա մի տեսակ հիասթափված սկսեց ճկել մատները.
-Եթե միայն, մենք իմանայինք գոնե իմ քաղաքի անունը…։ Դառը ժպիտ գծագրվեց բերանի անկյուններում։
-Թույլ տուր դիպչել քեզ,-ասացի նրան։ Նա հանկարծ հայացքը կտրուկ բարձրացրեց ու սևեռուն սկսեց նայել ինձ.
-Առաջ, դու ինձ երբեք այդպիսի բան չէիր ասում։
-Հիմա ասում եմ։
Նա կրկին կախեց հայացքն ու սիգարետ խնդրեց։
-Ինչու՞ ես երբեք չեմ կարողանում հիշել, թե որ քաղաքից եմ…
-Իսկ ես երբեք` մեր նվիրական բառերը։
Նա տխուր ժպտաց.
-Այս սենյակն իմ երազում էլ է այնպես, ինչպես որ քոնում։
Ես վեր կացա, քայլեցի դեպի լամպը, իսկ նա անհանգիստ հետ քաշվեց, վախենալով, որ կարող է անցնեմ այն անտեսանելի սահմանը, որը մեզ բաժանում էր իրարից։ Ես սիգարետ մեկնեցի։ Նա վերցրեց, կռացավ լամպի բոցի վրա, վառեց, իսկ ես շարունակեցի.
-Չէ՞ որ աշխարհում մի քաղաք կա, որի բոլոր պատերին խզբզած է. «Երկնագույն շան աչքերը» ու եթե ես հիշեմ դրանք, ապա առավոտյան կսկսեմ փնտրել քեզ ամբողջ աշխարհում։
Նա խորը քաշեց ծուխն ու դեմքը մի պահ կարմրեց սիգարետի կրակից, և գլանակը մատների մեջ խաղացնելով, ասաց.
-Հազիվ… Կարծես թե սկսում եմ տաքանալ,- ապա կարծես ինքն իր համար կրկնեց,-կարծես թե… սկսում եմ…,- ու սկսեց մատներով խաղալ լամպի ապակու վրա,- տաքանալ…։
— Դա լավ է,-ասացի նրան,- ես միշտ վախենում եմ, երբ դու մրսում ես։

***

Ահա այսպես արդեն քանի տարի է, մենք հանդիպում ենք ամեն անգամ։ Երբեմն, այն պահին, երբ հազիվ գտնում ենք իրար երազների լաբիրինթոսում անվերջ, ինչ-որ մեկն այնտեղ, դրսում մեր երազների, հատակին գդալ է գցում անզգույշ և արթնանում ենք։ Քիչ-քիչ համապերպվում ենք այն տխուր փաստի հետ, որ մեր այդքան թանկ միասնությունը կախված է ինչ-որ ախմախ բաներից։ Որ կարող է ինչ-որ մեկն անզգույշ լուսադեմին գդալ վայր գցի և վերջակետ դնի այդքան կարճ ու բաղձալի մեր հանդիպմանը։
Նա կանգնած է լամպի ետևում ու նայում է ինձ։ Նայում է այնպես, ինչպես առաջին անգամ, երբ երազում հայտնվեցի լամպի լույսով լուսավորված այս անծանոթ սենյակում, ուր միայն մի զարդասեղան կա իր հայելիով և տեսա նրա մոխրագույն աչքերը։
-Ո՞վ ես դու,- այն ժամանակ հարցրեցի նրան։
-Չեմ հիշում…
-Բայց մենք, կարծես թե հանդիպել ենք էլի…
-Երևի։ Դու կարող էիր երազում հանդիպել ինձ ու հենց այս սենյակում…
-Ճիշտ ես,-զարմացա ես,- ես քեզ երազում եմ տեսել։
-Զվարճալի է,- ժպտաց նա,- փաստորեն, մենք երազներու՞մ ենք հանդիպում։
Նա կրկին խորը քաշեց ծուխը, ուշադիր նայելով սիգարետի կարմիր կրակին։ Եվ կրկին ինձ թվաց, թե նա պղնձից է, բայց ոչ սառն ու կոպիտ, այլ տաք ու ճկուն։
-Ես ուզում եմ շոյել քեզ,-կրկնեցի ես։
-Դու ամեն ինչ կավիրես,- վախեցավ նա,- քո հպումը կարթնացնի մեզ և մենք այլևս չենք հանդիպի։
-Դժվար թե,-նեղվեցի մի տեսակ,-հարկավոր է միայն գլուխը բարձին դնել և մենք կրկին կտեսնվենք։ Ես պարզեցի ձեռքս դեպի նա, բայց նա չշարժվեց, միայն շշնջաց.
-Դու ամեն ինչ կավիրես։ Եթե անցնես սահմանն ու գաս լամպի այս կողմը, մենք կարթնանանք աշխարհի տարբեր ծայրերում և կկորենք։
-Միևնույնն է,- համառեցի ես։
-Այս հանդիպումները մեր վերջին շանսն են, չէ՞ որ առավոտյան, մեկ է, դու ոչինչ չես հիշելու…
Ու ես նահանջեցի։ Իսկ նա ձեռքերն էլի լամպի ապակուն դնելով, սրտնեղեց.
-Երբեք չեմ կարողանում մեր հանդիպումներից հետո նորից քնել։ Արթնանում եմ գիշերվա կեսին ու աչքերս այլևս չեն փակվում։ Բարձը կարծես այրում է դեմքս ու անընդհատ խավարում կրկնում եմ «երկնագույն շան աչքերը, երկնագույն շան աչքերը»։
-Շուտով լուսաբաց է,-նկատեցի ես,-վերջին անգամ ես արթնացա ժամը երկուսին և դրանից հետո բավականին ժամանակ է անցել։
Վեր կացա, մոտեցա դռանն ու ձեռքս դրեցի բռնակին։
-Զգույշ,-ասաց նա,- այդ դռան ետևում վատ երազներ են։ Վերջերս ես դուրս եկա այդպես ու դժվարությամբ կարողացա վերադառնալ, իսկ երբ արթնացա, տեսա, որ սրտիս վրա եմ պառկած։
Ես չլսեցի նրան ու բացեցի դուռը։ Փականը հեշտ բացվեց ու մեղմ քամին միանգամից քթիս խփեց վարած հողի անուշ բույրը։ Ես թեքեցի գլուխս դեպի նա ու ասացի.
-Այստեղ միջանցք չկա, ես զգում եմ դաշտի անուշ հոտը։
-Հա, դռան ետևում մի կին է քնած, ով միշտ երազում դաշտեր է տեսնում։ Նա փոքրուց երազել է գյուղում ապրելու մասին, բայց այդպես էլ չի հաջողվել դուրս պրծնել քաղաքի ճիրաններից։
Դռան ետևում երկինքը լուսանում էր և մարդիկ սկսել էին զարթնել։
-Երևի ինձ արդեն սպասում են նախաճաշի սեղանի մոտ, -շշնջացի ես։
Դաշտերից եկող քամին քիչ-քիչ հանդարտվեց, ապա վերջացավ։ Փոխարենը լսվեց քնածի հանդարտ շնչառությունը, ով հենց նոր շրջվել էր մյուս կողմի վրա։ Քամին լռեց, նրա հետ մեռան բոլոր տեսակի բույրերը։
-Վաղն անպայման մենք կճանաչենք իրար,-ասացի ես,- Հիմա փնտրելու եմ այն աղջկան, ով միշտ ամենուր գրում է. «երկնագույն շան աչքերը»։
Նա տխուր ժպտաց, ձեռքերը դրեց լամպի արդեն սառող ապակուն.
-Դու ոչինչ չես հիշի։
Նրա թախծոտ ուրվագիծը սկսեց հալվել առավոտի լույսում։
-Զարմանալի մարդ ես,-ասաց նա,- քեզ տրված չէ հիշել քո երազները…

 Այսօր  քաղաքային հիվանդանոցում մահացել է Մոսկվայի հարավում սպանված Իրինա Զիրոյանի թիկնապահը, որը գործարար կնոջ հետ միասին ենթարկվել էր հրազենային հարձակման:  Այս մասին   հայտնել է Интерфакс գործակալությունը:

Թիկնապահը ծանր վիճակով տեղափոխվել էր N7 հիվանդանոցի վերակենդանացման բաժին, սակայն նրա կյանքը փրկել չի հաջողվել:

Հիշեցնենք, որ երեկ Մոսկվայում անհայտ անձինք կրակել են գործարար Իրինա Զիրոյանի վրա: Այդ մասին հաղորդել էր RIA Novosti-ն՝ վկայակոչելով երկրի իրավապահ մարմիններին:

Ոստիկանությունից հայտնել էին, որ Իրինա Զիրոյանը թիկնապահի հետ եկել էր ճաշելու «Տանուկի» ռեստորանում: Երբ նա դուրս է եկել այնտեղից և մոտեցել մեքենային, երկու հոգի կրակ են բացել նրա և թիկնապահի վրա: 52-ամյա Զիրոյանը տեղում մահացել է: Նրա թիկնապահ Վալերի Ֆիլատովը ծանր վիրավորվել և տեղափոխվել էր վերակենդանացման բաժին:

http://www.armversion.am/2012/03/01/%D5%B4%D5%B8%D5%BD%D5%AF%D5%BE%D5%A1%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B4-%D5%BD%D5%BA%D5%A1%D5%B6%D5%BE%D5%A5%D5%AC-%D5%A7-%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AE%D5%A1%D6%80%D5%A1%D6%80-%D5%AB%D6%80%D5%AB%D5%B6%D5%A1-%D5%A6/

Ալիսը պառկել էր դեմքով դեպի պատը, նա այդպես էր սիրում: Մեջքից նրան գրկած երիտասարդը խորը քնած էր: Երիտասարդը նոր մարդ էր Ալիսի կյանքում, բայց նրանք շատ լավ հասկանում էին իրար` թե սեքսում, թե կյանքին վերաբերվող հիմնարար հարցերում: Ունեին միևնույն արժեքային համակարգը և նույն ՙքոլից՚ էին, ասպես ասած: Հա՞, իսկ ինչո՞ւ երիտասարդ, նա անուն ուներ` Նարեկ: Դե, նոր ծնվող հարաբերություններ, հասկանում եք` դեռ նոր-նոր իրար ճանաչում էին, ուսումնասիրում, ու Ալիսի ուղեղում նա դեռևս ՙերիտասարդ՚ էր, նոր էր նրան սովորում, նրա մարմնին, նրա խառնվածքին, «բզիկներին»:

Ալիսը ոչ մի կերպ չէր կարողանում քնել, հիվանդ էր, գրիպի բարդություն էր տվել, Ալիսը հազում էր` մանավանդ գիշերները, ու ինչ-որ ստաֆիլոկոկ ուներ, ինչ-որ թանկ ու երկար բուժվող ստաֆիլոկոկ: Պառկած անիծում էր Նոր Տարին, քանի որ ի վիճակի չէր ուրախանալ` վատ էր զգում իրեն, փողերն էլ գնացել, գնում են, ու հավանաբար էլի կգնան ստաֆիլոկոկին քշելու վրա:

Խաղալով բազմոցի գոբելենի հետ, մտածում էր` երևի թե Աստված իրեն շատ է սիրում, որ հիանալի մարդկանց է հանդիպում վերջերս, կամ էլ այդտեղ աշխատում է կարմայի օրենքը, քանի որ Ալիսը միջատներին չէր սպանում, դե, նրանց որոնք չեն վնասում մարդուն, նա բռնում էր մի բանով ու դուրս էր գցում:

Նարեկն օրինակ: Կամ այն հրաշալի մարդը` Մենուան, որ Ալիսի մասին մեծ եղբոր նման հոգ էր տանում, հենց նրա մասին կպատմեմ: Հա, մոռացա ասեմ. Ալիսը գիրք էր գրել, որի լույս տեսնելուց հետո ոչ միայն չարդարացան նրա ծնողների ահասարսուռ կանխագուշակումներն այն մասին, որ նա այդ գրքով միայն խաղք ու խայտառակ կլինի աշխարհով, այլև նրան նախկինում սիրող մարդիկ կսկսեն արհամարհել որպես մարդու թույլ ու ընկած տեսակ, այլև` Ալիսի կյանքը կտրուկ փոխվեց: Նրան չճանաչողները գրքով ճանաչեցին, հարգեցին ու սիրեցին յուր անկեղծության ու համարձակության համար և անվանել դա նոր գրականություն: Ալիսի մասին սկսեց խոսալ քաղաքը, նրան սկսեցին զանգել, գրել, տարբեր միաջավայրերում անծանոթ մարդիկ սկսեցին մոտենալ նրան ու ներկայանալ:

Ծնողների վախերը գուցեև արդարացված էին, որովհետև Ալիսի գրած գիրքը, որ կոչվում էր «Շշին հագած», կարող էր վանել մարդկանց, չէ՞ որ գրքի հումքն ու հիմքը սեփական կյանքն էր…

Աստծո կամոք եղավ հակառակը…

Եվ մարդիկ, հայտնվեցին նրա  կողքին միայն այն պատճառով, որ Ալիսը չէր վախեցել սեփական կյանքի պատմությունը պատմելիս պատմել սեփական ոչ միայն վերելքների, այլև անկումների մասին ավելի շատ` ալկոհոլիզմի և դրա հետևանքով ՙչոլերն ընկնելու՚ վիճակին, երբ նա թափառում էր փողոցներով խմած ու տարատեսակ արկածներ գլխին

բերում` սիրելի սրճարանի մատույցներում ընկերների առջև փսխելուց մինչև սիրած մեկի տունը հարբած վիճակում չգտնելուց հետո վիրավորանքից տաքսիստի հետ սաունա գնալուն: Ճիշտ է, տաքսիստը ՙխոլում՚ միայնակ ուտում էր իր քյաբաբը, մինչ Ալիսը սաունայում իր բախտն էլ լացում ու հարբուխ քշում, իսկ հետո` երբ նա հագած-կապած դուրս եկավ, մի բաժակ կոնյակ գցեց ու ասաց` ՙԳնացինք՚, տաքսիստը շիվարել էր` սեքսի ախորժակով էր եկել: Դե. Ալիսը ինչեր ասես որ չէր անում նախկին կյանքում:

Բայց իմ այս պատմությունը գրքի մասին չի, ոչ էլ նրա բովանդակության, գիրքը կարող էր և չլինել, կամ կարող էր լինել երգ, կամ նկար` բայց անկեղծ: Ներեցեք շեղվելու ու «մանրանալու» համար:

Ուրեմն, օրերից մի օր, երբ Ալիսը հերթական անգամ «չոլերն էր ընկել»  մեկշաբաթյա հանրախումի` «զապոյի» շրջանակներում, ու մոլոր պտտվում էր քաղաքում` չիմանալով ուր գնալ, որովհետև տանը չափահաս աղջիկ ուներ, որն ատում էր մորն այդ վիճակում, ու ճիշտ էր անում` ատելի էր: Ալիսը զանգ է ստանում:

— Բարև Ձեզ, Ալիս, Մենուան է անհանգստացնում, հիշո՞ւմ եք կարծիք էի գրել Ձեր բլոգում գրքի որոշ հատվածների մասին, Դուք ասացիք, որ ես չեմ կարող կարծիք հայտնել մի բանի մասին, որին ամբողջապես ծանոթ չեմ, ու թողել էիք Ձեր հեռախոսահամարը, խոստանալով նվիրել գիրքը: Ինչպե՞ս կարող ենք հանդիպել, ե՞րբ է Ձեզ հարմար:

— Հենց հիմա:

— Դե, մնացեք այդտեղ, որտեղ կաք, ես սև 24-ով գալիս եմ:

Մենուան տեսնելով աստիճաններով օրորվելով իջնող աղջկան` վախեցավ, ու մտածեց. ՙԳուցե չարժի՞ նրա հետ գործ ունենալ՚: Բայց Ալիսը մոտեցավ ու հարբած հայացքի ու ուռած դեմքի միջով շատ անկեղծ ու փափուկ ժպտաց, ասելով.

— Բարև Ձեզ, ես Ալիսն եմ: Չե՞մ համապատասխանում Ձեր պատկերացրած Ալիսին:

— Դուք ավելին եք, նստեք: Սովա՞ծ եք:

Ելնելով նրա հարբածության աստիճանից Մենուան մտածեց, որ նա երևի խմում է, ու չի ուտում:

— Առանձնապես ոչ, բայց մի բաժակ կոնյակ ինչո- թեթև բանով կուզեի:

— Գնացինք ուրեմն:

Ճանապարհին Մենուան գլուխը թեքում էր ու մերթ ընդ մերթ նայում սիգարեթը ձեռքին, գլուխը հազիվ ուսերին պահող Ալիսին ու հարցնում ո՞ւր գնալ:

— Ես իմ սիրելի սրճարանից բացի ոչ մի տեղ չեմ գնում, բայց հիմա նա փակ է` ձմեռ է: Գնացինք, ճանապարհին մի բան կտեսնենք` կկանչի, կմտնենք:

Մենուան մտածեց, որ այս աղջիկը հաստատ այն գրքի աղջիկն է, որովհետև չկարողանալով ուսերին պահել գլուխը պահումէ  իր բանականությունը, ու թեև խոսքն անհոդաբաշխ է` հոդաբաշխ մտածում է:

— Հա, լավ, իմացա, մի պանդոկ կա, գնում ենք հաճախ ընկերներիս հետ, կգնանք, այնտեղ լավ են պատրաստում:

— Ինձ համար մեկ է տեղը, կողքիս մարդն է կարևոր, իսկ կողքիս մարդուց լավ մարդու հոտ է գալիս, ես հոտերով եմ մարդկանց հավանում:

Մենուան նայեց Ալիսին ու ժպտաց` աչքերը փայլում էին, նորից մտածեց, որ չի սխալվել զանգելով:

Մտան պանդոկ, տեղավորվեցին, վերցրեցին կոնյակ ու ուտելիք: Նստեցին բավականին երկար: Մենուան խոսում էր, իր հիացմուքն էր արտահայտում բլոգում կարդացածի վերաբերյալ, ավելի ճիշտ` մի մասի, երկրորդը քննարկում էին: Ալիսը մակագրեց, տվեց գիրքը. նա իրեն ակնհայտորեն անհարմար էր զգում այդ համակրելի ու հավանաբար բարձր հասարակական դիրք ունեցող մարդու գովեստներից, բայց և միաժամանակ հաճելի էր նրա ուշադրությունը:

Կանյակը խմվեց, ուտելիքը սպառվեց միակողմանի` Ալիսը քջուջ էր արել միայն: Վեր կացան, դուրս եկան արդեն ՙդու՚-ի անցած: Մենուան Ալիսին ճճանաչում էր բլոգով, Ալիսը Մենուային` հոտով, գեղեցիկ խոսքով ու հաճելի ձայնով: Ալիսը բավականին հարբած էր, բայց հիշում էր, որ տուն գնալ չի կարող:

— Ո՞ր տանեմ քեզ, Ալիս:

— Ուր ուզում ես, ես տուն չեմ կարող գնալ:

Այ քեզ բան:

— Վայ մամա ջան, բա ո՞ւր: Տանե՞մ ընկերուհիներիցդ մեկի տուն:

— Չէ, նրանք ինձ բարոյականություն են կարդում իմ խմելու համար: Ես ինքս շատ լավ եմ հասկանում, որ լավ չեմ անում, ուղղակի մարիմինս չի թողնում, քանի օր է խմում եմ ու «ապախմելիցա»-ով եմ ապրում` «զապոյ» եմ: Ես ինքս կարող եմ նրանցից լավ պատմել իրենց ալկոհոլի վնասների մասին, ես ուզում եմ անոնիմ ալկոհոլիկների ակումբ բացել, կամ` ՀԿ: Չէ, տարբերակ չի, ինձ հիմա ոչ ոք ընկեր չի լինի, արի գնանք ինչ-որ մոթել, ես ուղղակի կքնեմ, եթե կուզես մնաս` մնա, չես ուզի` կգնաս: Բայց լավ կանես մնաս, չեմ սիրում մենակ մնալ, վախենում եմ սիրտս վատանա ու մեռնեմ` մեն-մենակ:

Մենուան գլուխն առել էր ձեռքերի մեջ ու մտածում էր` «Արա, էս ո՞ւր եմ ընկել..»,  ախր նա բոլորովին էլ մոթելում միասին գիշերելու նպատակով չի զանգել Ալիսին: ՙԴե լավ, ի՞նչ արած, օգնություն է պետք մարդուն, ի՞նչ անեմ, հո՞ չեմ տանի թողնեմ մոթելում, որ մի հատ էլ նեղացնեն, խմած է, չի քնի, ներս ու դուրս կանի: Իսկ հայ տղամարդկանց էլ ի՞նչ է պետք` մի խմած կին, որ տանեն ինչ ուզում են անեն»,- մտածեց նա ու ասաց.

— Բայց ես էդպիսի տեղեր չգիտեմ, Ալիս, դու ասա:

— Ես էլ չգիտեմ, ես ալկած եմ, բոշա եմ, երբեմն կարող է խելագարություններ անեմ ու քիչ ծանոթ մեկի կողքին արթնանամ, բայց ոչ մոթելում, չեմ եղել երբեք, ես պոռնիկ չեմ:

— Չէ, չէ, Աստված մի արասցե Ալիս, բոլորվին դա նկատի չունեի, ուղղակի ես քաղաքում ընդհանրապես  մենակ ոչ մի տեղ չեմ գնում: Տնակյաց եմ ավելի, ընտանիքս էլ Փարիզում է: Լավ, գնանք տեսնենք ինչ ենք գտնում:

Գտան մի մոթել, ավելի շուտ սեփական տուն էր` մոթելի վեր ածած: Գարեջուր առան ու գնացին:

— Լավ էլ տաք ու հարմարավետ տեղ է, — նկատեց Ալիսը:

— Չե՞ս ուզում քնել, Ալիս:

— Չէ, ուզում եմ խմենք ու շփվենք: Ես շփվելու համար սիրեցի խմելը: Ուզում եմ քեզ ճանաչել: Մի տեսակ տարօրինակ զգացում ունեմ քո հանդեպ` ասես հազար տարի ճանաչելիս լինեմ, ասես հարազատ լինես:

Մենուան ժպտաց ու ձեռքը բռնեց Ալիսի: Ու երկար այդպես նստեցին:

— Դե լավ, քնել է պետք, ես վաղն աշխատանքի եմ, — ասաց Մենուան:

— Գնանք:

Ալիսը մտավ ննջարան, ուր բավականին մեծ` երկտեղանոց մահճակալ էր դրված, բայց Մենուան որոշեց պառկել բազմոցին: Պառկել ու ակնհայտորեն մրսում էր` ծածկոց չկար, մեկն էր ու Ալիսի վրա:

— Մենուա, տեղափոխվիր այստեղ, մեծ, լայն տեղեր են, հանգիստ կտեղավորվենք երկուսով:

Ալիսը հանվել պառկել էր, Մենուան եկավ ու շորերով պառկեց կողքը:

— Հանիր շորերդ, հո բոմժ չե՞ս, շորերով քնես` չես հանգստանա: Համ էլ` ուզում եմ քեզ գրկեմ քնեմ: Ինձ կյանքում ոչ ոք այդքան հաճելի բաներ չի ասել, նույնիսկ տղամարդիկ, որոնք ինձ սիրել են: Պառկի, ու թույլ տուր քեզ գրկեմ:

Մենուան, անհարմար զգալով Ալիսի անկեղծ համարձակությունից քմծիծաղ տվեց, հանեց մի քանի վերևի շոր ու մեջքից գրկեց նրան:

— Դու տաք ու հաճելի ձեռքեր ունես, Մենուա:

— Դու էլ ես տաք, հաճելի ու փափուկ:

Լռեցին, պատրաստվելով քնելու:

Բայց բնությունն իրենն է անում, այսինքն` լիբիդոն, ու Ալիսը զգում էր Մենուայի բանականությունից  անկախ գոյատևող լիբիդոն:

— Այ, հիմա այսպես ողջ գիշեր պիտի տանջվենք, — ասաց Մենուան:

— Կուզենք` կտանջվենք, կուզենք` չենք տանջվի:

— Ես չեմ կարող կնոջս դավաճանել Ալիս, ես միայն նրան եմ իմացել, միայն նրա հետ եմ եղել կյանքում: Եթե քո գիրքը չլիներ, ես ոչ մեկին չէի զանգի, ու ոչ մի տեղ չէի գնա:

— Դե, քնենք ուրեմն, գրկիր ինձ` քնենք:

Ու նրանք քնեցին` տանջվելով: Իհարկե, սիրային նովելի ժանրը, որի մեջ հավանաբար մտնում է այս պատմությունը, կգերադասեր տեսնել այդ ուժեղ տղամարդու թուլությունը… Բայց: Թող տուժի սիրավեպը, որովհետև սեքսը չի կարևորը, այլ գրկած քնելը: Չնայած կարծում եմ` ինչ էլ լիներ, միևնույն է, այն ինչ եղավ հետո` կլիներ նույն կերպ:

Նույնիսկ Նարեկի հետ: Նույնիսկ հետո: Նույնիսկ հիմա: Որովհետև կարևորը` կյանքում Ալիսին լավ մարդիկ են հանդիպում, իսկ լավ մարդկանց` Ալիսը: Ու ոչինչ չի ծնվում ոչնչից ու անհետանում ոչ մի տեղ: Ամեն ինչ փոխկապակցված է, ու եթե Ալիսը գիրք չգրեր, հարբեցող չլիներ, Մենուային չէր հանդիպի, նա էլ չէր ջնջի Ալիսի կյանքից բոլոր, այո, բոլոր որձ տղամարդկանց մասին հիշողությունները: Ալիսին բուժեցին ընկերները, այդ թվում` Մենուան, ու Ալիսը չէր բուժվի, ու չէր գրի այս սիրային նովելը, որն իրականում սիրային էլ չի:

Իրականում` սա նոր գրքի սկիզբի է նման …

Այսօր նշվում է գարեջրի միջազգային օրը: Տոնը գալիս է վիկինգների հայրենիքից՝ Իսլանդիայից: Այս օրը իսլանդացիները խորհուրդ են տալիս խմել այնքան գարեջուր, ինչքան «հնարավոր է տեղավորել»:

Մարտի 1-ը պատահական չէ ընտրված, քանի որ 1989 թ. հենց այս օրը Իսլանդիայում ընդունվեց թունդ գարեջրի մասին օրենք, որով չեղյալ էր համարվում երկրում 75 տարի գործած «չոր օրենքը»:

Տոնի շրջանակներում այս երկրում անցկացվում են գարեջրի փառատոներ, որոնց ամենաակտիվ մասնակիցները լինում են ուսանողները: Նրանց հանգիստ կարող են միանալ նաև զբոսաշրջիկները:

Այսօր  իռլանդական ավանդույթի համաձայն, աղջիկները կարող են ամուսնության առաջարկություն անել իրենց սիրելիներին: Սա հայաստանյան իրականությանը թերևս օտար է, սակայն անհրաժեշտ օր կարող է դառնալ. Սոցիալական վիճակը տղամարդկանց մի ստվար հատվածի անվստահության ու անլիարժքության բարդույթի է մղում, այնպես որ աղջիկների համարձակությունը կարող է տեղին լինել ու լավ պտուղներ տալ: Օրն էլ կդառնա հերթական սիրելի տոնը:

Facebook սոցիալական ցանցի օգտատերերից մեկը գրել է. «Սիրելի՛ չամուսնացած աղջիկ պարոններ….այսօր’ փետրվարի 29-ին, իռլանդական ավանդույթի համաձայն, աղջիկները կարող են ամուսնության առաջարկություն անել իրենց սիրելիներին: Մերժելու դեպքում տղամարդիկ պարտավորվում են տուգանք վճարել՝ մի կլորիկ գումար:)) Այնպես որ, ամաչել, հարգանք, պատիվ, տենց բաներ էսօր մի կողմ եք դնում և անկեղծանում ձեր միակի հետ: Հեչ որ չլնի՝ փող կկպցնեք:)))))) Այսպիսի հնարավորություն 4 տարին մեկ է լինում»: