Հարգելի պարոն Մարգարյան,

Դեկտեմբերին մենք մեր զայրութն ու մտահոգությունն էինք հայտնել առ այն, որ մանկավաճառ բժշկուհի Նաիրա Բալայանը շարունակում է աշխատել Քանաքեռ-Զեյթուն բ/կ-ում` որպես մանկաբարձ-գինեկոլոգ: Դեռ մինչ այդ` 2011 թ-ի սեպտեմբերի 26-ին, Վճռաբեկ դատարանի վերջնական  որոշմամբ Նաիրա Բալայանը Քրեական օրենսգրքի 168-րդ հովածի 1-ին կետով դատապարտվել է 2 տարվա ազատազրկման առնվազն 2 նորածինների վաճառքի համար, սակայն պատժի կրումը հետաձգվել է իր մանկահասակ երեխային խնամելու պատրվակով(գործի բոլոր մանրամասներն այստեղ`http://www.datalex.am/dl_case_view_page.php?caseType=1&courtID=53&caseID=14918173765680442):

ՀՀ առողջապահության նախարարը նախ խոստացավ խնդիրը քննարկել քաղաքապետարանի հետ, քանի որ նշված բ/կ-ն ձեր ենթակայության ներքո է գործում: Մարտի 19-ին մենք կրկին բաց նամակով դիմեցինք Ձեզ և պարոն Քուշկյանին հանցագործ բժշկուհու աշխատանքային գործությունեությունը կասեցնելու խնդրով, որպեսզի փողի մոլուցքով տարված բժշկուհին հնարավորություն չունենա խաթարելու նաև այլ նորածինների ճակատագիրը:  Առողջապահության նախարարը, իր մամլո խոսնակի միջոցով, խոստացավ միջնորդություն ներկայացնել քաղաքապետարան, որ Նաիրա Բալայանը փոխի իր աշխատանքի բնույթը(«աշխատի ուրիշ պոլիկլինիկայում կամ նույն հիմնարկում, սակայն արխիվի բաժնում, որտեղ կոնկրետ մարդկանց հետ գործ չի ունենա»), եթե նրան դատարանը չի զրկել աշխատանքի իրավունքից: Իսկ մարտի 30-ին մենք ստացանք պաշտոնական պատասխան Առողջապահության նախարարությունից, որ համապատասխան միջնորդությունն ուղարկվել է Քաղաքապետարան: Անցել է մոտ մեկ ամիս, սակայն քաղաքապետարանի կողմից որևէ քայլ չի ձեռնարկվել, ու որևէ արձագանք չկա: Հուսով ենք, որ քաղաքապետարանը նույնքան հետևողական կգտնվի, որքան Առողջապահության նախարարությունը, և բժշկուհու հանցավոր գործունեությանը վերջ կդրվի: Քաղաքապետարանին և անձամբ Ձեզ պատիվ չի բերում, որ իր ենթակայության տակ գործող հիմնարկում նման բարոյական նկարագիր ունեցող «բժիշկ» է աշխատում:

«Ոչ երեխաների վաճառքին» քաղաքացիական նախաձեռնություն

Հոլիվուդյան աստղ Ջուլիա Ռոբերթսը առաջարկել է խնամել Անջելինա Ջոլիի ու Բրեդ Փիթի վեց երեխաներին` իբրև նրանց հարսանիքի նվեր: Այդպիսով 44-ամյա գեղեցկուհի Ռոբերթսը լուծել է գլխավոր մտատանջող հարցը` ի՞նչ նվիրել ընկերներին նրանց ամուսնության առթիվ:

«Լայֆնյուզը» հիշեցնում է, որ Փիթն ու Ջոլին իրենց սպասված ամուսնության մասին հայտարարեցին բոլորովին վերջերս, 7 տարվա հարաբերություններից հետո: Փիթի նվիրած ամուսնական մատանին արժե 500 հազար դոլար և պատրաստվել է հենց ապագա ամուսնու էսքիզով:

«Այդ նորությունից հետո ինձ բոլորը հարցնում են, թե ի՞նչ եմ պատրաստվում նվիրել նրանց, ովքեր ամեն ինչ ունեն: Կարծում եմ դայակի ծառայությունները այս պարագայում անփոխարինելի են, ի վերջո նրանք հարսանիքից հետո անշուշտ կցանկանան առանձնանալ»,- հայտարարել է Ջ.Ռոբերթսը:

Այսօր, ինքնասպանություն է տեղի ունեցել Երևանում։ Ինչպես տեղեկացնում է  Tert.am–ը  մոտավորապես 2 ժամ առաջ Կիևյան կամրջից մի աղջիկ իրեն ցած է նետել։ Դեպքի վայր են ժամանել Ոստիկանության Մաշտոցի բաժնի օպերատիվ քննչական խումբը։ Պարզվել է, որ ինքնասպանություն գործած անձը Երևանի Բաբաջանյան փողոցի բնակիչ 17-ամյա ազգությամբ եզդի Ա. Մհոյանն էր։ Փաստի առթիվ Ոստիկանության Մաշտոցի քննչական բաժնում նյութեր են նախապատրաստվում։ Թե ինչն է եղել 17-ամյա աղջկա կողմից կատարված նման քայլի պատճառը, դա պետք է պարզի քննությունը։ Այս պահին արդեն դեպքի վայր է ժամանել դիակ տեղափոխող բրիգադը, որը դատաբժշկի զննումից հետո դին տեղափոխելու է դիահերձարան։

«Եկեք միասին հավաքվենք և  հիշենք 1,5 միլիոն մարդկանց, որոնք սպանվել են 1915թ. ապրիլի 24-ին Հայոց ցեղասպանության ժամանակ»,- գրել է Քիմը Twitter-ի իր միիկրոբլոգում:   

Քիմ Քարդաշյանը կոչ է արել հարգել Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակը:

Հանրահայտ հեռուստաաստղը նաեւ անցած տարի էր կոչ արել ճանաչել Հայոց ցեղասպանությունը:

Ապրիլի 23-ին նշվում է գրքի ու հեղինակային իրավունքի օրը: Այն հռչակվել է 16 տարի առաջ՝ 1995 թ.-ին, Փարիզում, ՅՈւՆԵՍԿՕ-ի Գլխավոր խորհրդաժողովի ժամանակ: Այս որոշման նպատակն էր հասարակության ու հատկապես երիտասարդության շրջանում սեր և հետաքրքրություն առաջացնել գրքի հանդեպ, ինչպես նաև գիրքը՝ որպես գիտելիքի տարածման և պահպանման ամենամատչելի ու վստահելի միջոց հռչակելը:

Այս տոնը նշվում է ավելի քան 100 երկրներում, և արդեն երրորդ տարին է, ինչ նշվում է նաև մեզ մոտ՝ Հայաստանում: Այս տոնին կազմակերպվում են գրքին և հեղինակային իրավունքներին նվիրված բազմաբնույթ միջոցառումներ ինչպես Երևան քաղաքում, այնպես էլ մարզերում:

Զրույց «Կետիկնոցում» մշակութաբան Վարդան Ջալոյանի հետ նախանցյալ ամառ, երբ այն դեռ  կարմիր` Կոկա Կոլայի գույնի էր, հիմա` կապույտ է` Պեպսի Կոլայի: Բայց ոչինչ չի փոխվել սրճարանում…

— Ես գալիս եմ «Կետիկնոց» («Վերնիսաժ») սրճարան` ինձ ցույց տալու, միանգամից շատերին տեսնելու, և նրանցից քչերն են, որ ինձ հաճելի չեն: Կարաս քո սուրճը կամ լիմոնադը վերցնես ու ժամերով նստես էստեղ, մնացած սրճարանների նման շնչիդ նստող չկա, որ անընդհատ պտտվեն շուրջդ ու նայեն, թե` բան չես վերցնում ու երկար նստում ես։ Համեմատաբար էժան է, ու չնայած վզզացող ավտոմեքենաների աղմուկի ու հնչող տարաբնույթ և ոչ միշտ տրամադրությանդ համահունչ երաժշտությանը, մի երկու հազար դրամով, 3-4 հոգով երեկոդ կարճում ես համեմատաբար հանգիստ միջավայրում, համոզված լինելով, որ ոչ «քյարթուները», ոչ էլ դիմացի` օպերայի մայթին նստող մեծ ու մանր բուրժուաները քո հագուկապին չեն նայի ու քմծիծաղ տան, էստեղ դու քո տեղում ես, քո «գեղամիջում»: Մարդիկ իրենց հնարավորինս իրական դեմքերով են նստած, դրա համար ես գալիս եմ էստեղ: Բա դո՞ւ ինչի ես գալիս, Ջալոյան:

— Ես համաձայն եմ, որ սրճարանն էլ քաղաքի կամ փողոցի թատրոնի մասն է կազմում: Դե պարզ է, որ դու գնում ես մի տեղ, որտեղ գիտես, համոզված ես, որ էն դերը, որ դու խաղալու ես, էն պոզան, որ ընդունելու ես, ո՞նց է ընդունվելու էդ մարդկանց կողմից: Ովքե՞ր են նստած սրճարաններում: Ինչո՞ւ ենք մենք նայում էն դիմացի մայթի բարձր բուրժուազիայի սրճարաններին, ու մտածում, որ իրենք ունեն ցանկություններ, մնացածներն ունեն հոգսեր: Եւ էն բանը, որ կարող ես նստել էս սրճարանում, սպասել` չգիտեմ ում, չգիտեմ ինչի, դա էն մասին է խոսում, որ քո մեջ էլ կան ցանկություններ: Սրճարանը, քաղաքն ամբողջությամբ ցանկության մի մեծ մեքենա է: Քաղաքները կառուցվել են, որպեսզի կատարվեն մարդկային ցանկությունները, և էդ առումով` գյուղացի մարդը երբ ուզում էր ասել, թե ինչ-որ ցանկություններ ունի, ասում էր. «Երևան գնալու եմ, մշտական մնալու եմ»: Որովհետև դա հենց էն բանն է, որով ինքը ներկայանում է: Քաղաքը մի տեղ է, որտեղ ցանկություններն իրենց պրոյեկցիաներն են ստանում: Ուզում եմ ասել, որ սրճարաններն ասելիք ունեցող մարդկանց համար են: Ասելիքն ինքը ցանկությունն է, որն անընդհատ խոսում է, իհարկե` ոչ միշտ էն բանի մասին, ինչի մասին ուզում է: Մտավորականներն են շատ խոսում, մտավորականի ցանկությունը յուրօրինակ է, տարբերվում է և բիզնեսմենի,և գյուղացու ու աշխատավորի ցանկությունից:

— Հիմա էս սրճարանի բոլոր մարդիկ ցանկություննե՞ր ունեն:

— Մտավորականի ցանկությունները միշտ բոհեմական են լինում. ամենաառաջին ցանկությունը մինչ ռոմանտիկ սերն է` կրքի պատահական բռնկում, ու ռոմանտիկ սերը, որը միշտ փնտրում է, և ճակատագիրն իրեն պարգևում է: Կան տարբեր սերեր` ժողովրդի սեր, հայրենիքի սեր: Մտավորականի մոտ դա որոշակի պարանոիդալ բնույթ է կրում` սոցիալ-քաղաքականի և անձնականի հիբրիդ, որը հետաքրքիր է: Ցանկությունը, ինչպես մենք ընկալում ենք, հայտնվել է ռոմանտիկ դարաշրջանում, ու պատահական չի, որ սրճարաններն էլ են էդ ժամանակ հայտնվել:

— Գուցե սալոննե՞րը. էնտեղ էլ է եղել ռոմանտիկ սեր:

— Սալոնների կուլտուրան վայելքի կուլտուրան է, ոչ թե ցանկության, և` ֆլիրտի: Ռոմանտիկ սերը 200 տարվա պատմություն ունի ընդամենը, մինչ էդ ոչ մի սեր չի եղել, եղել է կիրք, եղել է Լեյլի ու Մեջնուն:

— Բա Լեյլի-Մեջնունինը ռոմանտիկ սեր չէ՞ր:

— Հիմնական ռոմանտիկան սիրո մեջ նախատրամադրվածությունն է դեպի սերը, մարդն ինքն իրեն պատրաստում է: Մարդը հոգեկրթվում է, կարդում է Սևակ ու Տերյան, այսպիսով` իր հոգին նախապատրաստում է սիրահարվելուն:

— Այլ կերպ` գլուխն է գցում հա՞. ժամանակակից մարդը, երբ կիրք է լինում, որոշում է, որ դա սեր է, հետո զարգացնում է, հետո` երբեմն ձեռքը կրակն է ընկնում: Մարդը, պարզվում է, էն չի, բայց արդեն կարա ուշ լինի` ամուսնություն, երեխաներ…

— Ժամանակակից երիտասարդը զանազան տեխնիկաներ է գործադրում, որպեսզի ինքը մի պահի սիրահարվի, որպեսզի դա չլինի պատահական, այլ ուղարկված` Աստծո կողմից: Դա պատահականի ու նախապատրաստության արդյունքն է: Ռոմանտիկ սերը նաև ունի տարածական կառուցվածք, ինչպես ասում էին ընկերներ Դելեզն ու Գվատտարին, ու չի հանգում սովորական Էդիպյան եռանկյունու: էդ եռանկյունին բացվում է սրճարանի նման մեքենաներով: Սրճարանը հարկավոր է նաև դրա համար: Էստեղ առաջանում են որոշակի հատուկ խավի տիպիկ ցանկություններ, որոնք պերվերսիվ (պերվերսիա` լատ. perversiō, բառացիորեն թարգմանվում է շուռ տված, նորմայից շեղված, ալյասերվածություն: Էստեղ` շուռ տված, IMHO) ցանկություններն են` մտավորականի ցանկությունները:

— Իսկ դրանք չե՞ն կարող քաղաքական ցանկություններ լինել:

— Դա մոտավորապես նույն բանն է: Քաղաքական ցանկությունը տիպիկ պերվերսիվ ցանկություն է, երբ նորմալ օբյեկտից ինքը շեղվում է մի քիչ ուրիշ կողմ, և էդ առումով մտավորականի ցանկությունը, նկատի ունեմ ռոմանտիկ սերը և այլն, մշտապես միջնորդավորված է ստեղծագործությամբ և քաղաքականությամբ, որոնք մոտավորապես նույն բանն են: Այսինքն, եթե համարենք նորմալ ռոմանտիկ սերն էն է, որ դու սիրում ես խելացի, գեղեցիկ և այլ բարեմասնություններով աղջկա, ապա էստեղ կատավում է պերվերսիվ տիպի ընտրություն: Եւ էս առումով սա էնքան էլ ռոմանտիկ չի. ծառայողական սիրավեպ չի, որն էլի պերվերսիվ տարր ունի իր մեջ: Մտավորականների համար նախատեսված սրճարանները պերվերսիա են:

— Հիմա սա մտավորականների՞ սրճարան է:

— Այո, էս պերվերսիան կոչվում է ստեղծագործական-քաղաքական պերվերսիա:

— Ի՞նչ մարդիկ են էստեղ լինում, ի՞նչ խավի, ի՞նչ տեսակի:

— Էստեղ խավ չկա: Էստեղի մարդիկ պերվերսիվ են, այսինքն` շուռ տված: Ցանկությունների մատրիցան մտավորականների մոտ ուրիշ է, բիզնեսմենի մոտ` ուրիշ, մնացածների մոտ` ուրիշ: Էստեղ մարդիկ իրար գտնում են, հայտնում ու ցուցադրում իրենց ցանկությունները: Ցանկությունն առաջին հերթին թատրոնն է, որ դու ուզում ես ցույց տալ: Եթե դու ոչինչ ցույց չես տալիս, քո դերը չես կատարում, դա նշանակում է, որ քեզ մոտ ցանկություն չկա, որովհետև ցանկությունն առաջին հերթին արտահայտվում է այն բանով, որ մարդն ուզում է երևա ոչ էնպիսին, ինչպիսի ինքն իրականում կա:

— Այսինքն, էստեղ բոլորն ուզում են երևալ ոչ էնպիսին, ինչպիսին իրենք իրականում կա՞ն:

— Դրան ընդունակ է առաջին հերթին մտավորականը, որովհետև նա միշտ արտիստ է: Նա էն մարդն է, որ ինքը չի, ինչ որ ինքը կա` էն չի: «Ա»-ն հավասար չի «Ա»-ի: Ինքը զբաղված է սեփական «ԵՍ»-ի դիալեկտիկական բացասումով, որն ինքն անում է, օրինակ` ինքնակենսագրական վեպեր գրելու միջոցով, որովհետև ինքնակենսագրական վեպի հերոսը նույն իսկական մարդը չի, որ գոյություն ունի իրական աշխարհում, էն մարդն է, որ ապրում է իր երևակայության աշխարհում:

— Սրճարանի այլ ֆունկցիաները, բացի թատրոնից:

— Բացի դրանից` ուրիշ ֆունկցիաներ չեն կարող լինել: Սրճարանն ինքնարտահայտման տարածք է: Սրճարանը չի կատարում էն դերը, որ մենք վերագրում ենք, ինքը ստատուսային խնդիրներ չի լուծում, բուրժուական լինի, բանվորագյուղացիական, թե` այլ: Բայց… Հնարավոր չի գտնվել մի մարդու կողքին, որը համամիտ չի ու չի հասկանում քո ցանկությունները: Հետևաբար, սրճարաններում էդ խմբերը կազմվում են իրենց էդ գաղտնի ու գուցե իրենց անհայտ ցանկություններով, և իրենք նույն թատրոնի թատերախումբն են: Եթե դու կոմեդիայի թատրոնի թատերախմբից ես, ինքը` ողբերգության, ուրեմն` դուք չեք կարող միասին լինել: Քո դերասանական արվեստը չի հասկացվում կամ գնահատվում: Էստեղ մարդ չկա, էստեղ բոլորը դեր են կատարում: Մեկը` գրողի, մեկն` ակադեմիկոսի կամ նախարարի, մյուսն էլ, կներեք, մշակութաբանի: Էն առումով, որ էստեղ առաջին հերթին ոչ թե մարդն է հանդես գալիս, այլ` իր մտավորականի մասնագիտությունը: Էստեղ, իմիջիայլոց, շատ քիչ են գալիս դերասանները: Եթե դու դերասան ես ու չես ուզում, որ քո բեմական կերպարը փլվի, էսպիսի տեղեր չես գա: Մտավորականի ամենամեծ խնդիրը «դավադրություններ» նյութելն է։ Սրճարանները միշտ էլ եղել են «դավադրությունների» համար:

— Բայց էստեղ պատահական մարդիկ էլ են գալիս: Սիրահարներ են գալիս, ջահելներ են գալիս, որովհետև էժան է, Սարյանի արձանի մոտից` միտինգավորները…

— Հա, գալիս են, բայց` մեկ-մեկ ու պատահական, եթե հոգնել ես, նստում ես էստեղ: Բայց «քո» սրճարանն էն տեղն է, որտեղ դու մշտապես գալիս ես: Ու եթե դու պատահական ես եկել, կնստես, կխոսես, կողքից խեթ-խեթ կնայեն` բան չեն ասի, բայց երկրորդ անգամ էլ չես գա էստեղ, եթե պատահական ես, օտար ես էս թատրոնում: Նույնն էլ դու, կարող ես գնալ դիմացի սրճարանները, խոսել կինոյից, թատրոնից կամ գրականությունից, բուրժուազիան կսկսի նայել վրադ, թե` էս ի՞նչ են խոսում: Չնայած թվում է, թե ընկերներով նորմալ նստած եք, բայց դու էլ չես գնա էդ սրճարանը, որովհետև էդ քոնը չի: Էստեղ նաև շատ կարևոր են սպասարկող անձնակազմ — հաճախորդ հարաբերությունները: Եթե տերը չուզի, որ էս մարդիկ գան էստեղ, նրանց լավ չեն ընդունի, ու նրանք էլ չեն գա: «Կազիրյոկում» ու էստեղ միշտ ուրախ են ընդունում մտավորականին: Մյուս կարևոր հարցը: Սրճարանն էթիկետ է, կանոններ, որոնք որոշում են նաև, որ մարդը քաղաքաբնակ է: Էստեղ գալով ու նստելով` ինքդ քեզ ապացուցում ես քաղաքաբնակ լինելդ: Բանգլադեշի երիտասարդներն ասում են. «Իջնենք քաղաք»: Որովհետև էստեղ, էս կենտրոնի թատրոնի մեջ կարող են ցույց տալ, թե իրենք ինչպես են հագնված, ինչպես են քայլում, և որ իրենք քաղաքաբնակ են: Իրեն ցուցադրելն ու մարդկանց նայելն ամենակարևոր էկզիստենցիալ մարդկային ֆունկցիաներից մեկն է: Դու չես կարող փողոցով ման գալ, եթե քեզ վրա անընդհատ թքեն կամ քարով խփեն:

— Բայց էդպիսի մարդիկ էլ կան, չէ՞:

— Դա էլ պերվերսիայի լրիվ ուրիշ ձևն է, զրույցի այլ թեմա:

Լուսանկարը` Կարին Գրիգորյանի

Դատողությունը մտքի քարացած վիճակ է նշանակում: Միտքը միշտ փորձում է դատողություն անել, որովհետև զարգացման վիճակում գտնվելը վտանգավոր է և անհարմարավետ: Շատ–շատ արի՛ եղեք, մի՛ ընդհատեք ձեր աճը: Կանգ մի առեք, ապրեք պահի մեջ, պարզապես կյանքի հոսանքի մեջ եղեք:
Այս պատմությունը տեղի է ունեցել Չինաստանում՝ Լաո Ցզիի ժամանակներում, և Լաոն այն շատ էր սիրում:
Գյուղում մի ծերունի էր ապրում: Նա շատ աղքատ էր, բայց նույնիսկ թագավորները նախանձում էին նրան, որովհետև նա սքանչելի սպիտակ մի ձի ուներ: Թագավորները նրան չտեսնված գին էին առաջարկում ձիու դիմաց, բայց ծերունին միշտ ասում էր.
— Այս ձին ինձ համար ձի չէ: Նա անձ է: Ես ինչպե՞ս կարող եմ վաճառել անձը, վաճառել ընկերոջը:
Ծերունին աղքատ էր, բայց ձին չէր ծախում:
Մի անգամ նա տեսավ, որ ձին մսուրում չէ: Ամբողջ գյուղը հավաքվեց, ու մարդիկ ասացին.
— Դու հիմար ծերուկ ես: Մենք գիտեինք, որ մի օր այդպես էլ լինելու է: Ավելի լավ կլիներ ձին վաճառեիր: Ա՜յ քեզ դժբախտություն:
— Այդպես ասելով՝ շատ հեռուն մի՛ գնացեք: Պարզապես ասացեք, որ ձին տեղում չէ, — պատասխանեց նրանց ծերունին: — Փաստը դա է, մնացածը դատողություն է: Ինչ էլ որ եղած լինի՝ դա դժբախտություն է թե օրհնություն, ես չգիտեմ, որովհետև դա ընդամենը դրվագ է: Ո՞վ գիտե, թե հետո ինչ է լինելու:
Մարդիկ ծիծաղում էին ծերուկի վրա: Նրանք միշտ էլ գիտեին, որ նա մի քիչ ցնդած է: Բայց 15 օր անց՝ գիշերը, ձին վերադարձավ: Ձին չէին գողացել, նա պարզապես փախել էր դեպի ազատություն: Ու դա դեռ բոլորը չէր: Նա իր հետ մի դյուժին ձի էր բերել: Մարդիկ դարձյալ հավաքվեցին ու ասացին.
— Ծերո՛ւկ, դու ճիշտ էիր: Սա դժբախտություն չէր: Հիմա պարզ է, որ դա օրհնություն էր:
— Դուք դարձյալ հեռուն եք գնում: Պարզապես ասացեք, որ ձին վերադարձել է: Ո՜վ գիտե, սա օրհնությու՞ն է, թե՞ ոչ, — հանգիստ պատասխանեց ծերունին: — Սա ընդամենը դրվագ է: Դուք արտահայտության մեջ ընդամենը մի բառն եք կարդացել: Դուք ինչպե՞ս կարող եք դատել ամբողջ գրքի մասին:
Այս անգամ մարդիկ շատ չխոսեցին, բայց ներքուստ որոշեցին, որ նա իրավացի չէ. տասներկու սքանչելի ձի:
Ծերունին մինուճար մի որդի ուներ: Նա սկսեց հեծնել, քշելուն վարժեցնել ձիերին: Ընդամենը մի շաբաթ անց նա ընկավ ձիուց ու ջարդեց երկու ոտքը: Մարդիկ նորից հավաքվեցին դատողություն անելու.
— Դու դարձյալ ապացուցեցիր քո իրավացիությունը: Սա դժբախտություն է: Քո միակ որդին կորցրել է իր երկու ոտքերը, իսկ այս տարիքում նա քո միակ ապավենն է: Հիմա դու ավելի աղքատ ես, քան նախկինում էիր:
— Դուք պարզապես դատելու մոլուցքով եք բռնված: Այդքան հեռու մի գնացեք: Ասացեք միայն, որ տղաս կոտրել է իր երկու ոտքը: Ոչ ոք չգիտի՝ սա դժբախտությու՞ն է, թե՞ օրհնություն: Կյանքը կտորներով է գալիս, իսկ ավելին մեզ տրված չէ:
Այնպես եղավ, որ մի քանի շաբաթ անց երկիրը պատերազմի մեջ մտավ, ու բոլոր պատանիները գնացին բանակ: Ամբողջ գյուղը գոռում ու լալիս էր, որովհետև դա վճռորոշ ճակատամարտ էր, և նրանք գիտեին, որ երիտասարդների մեծամասնությունը չի վերադառնա: Նրանք եկան ծերունու մոտ ու ասացին.
— Դու ճիշտ էիր, ծերո՛ւկ, հիմա ակնհայտ է, որ դա օրհնություն էր: Չնայած քո որդին հաշմանդամ է, բայց նա քեզ հետ է: Մեր որդիները գնացին ընդմիշտ:
Ծերունին դարձյալ ասաց.
— Դուք շարունակում եք դատել: Ոչ ոք դա չգիտի: Միայն ասացեք, որ ձեր որդիները պիտանի են բանակի համար, իսկ իմը՝ ոչ: Միայն Աստված՝ Բացարձակը, գիտի՝ դա դժբախտությու՞ն է, թե՞ օրհնություն:
Քանի դեռ դուք դատում եք, դուք չեք աճում, չեք զարգանում: Դատողությունը մտքի քարացած վիճակ է նշանակում: Եվ միտքը մշտապես դատողություն է պահանջում, քանի որ զարգացման գործընթացում լինելը մշտապես ռիսկի հետ է կապված և անհարմար է: Իրականում ճանապարհորդությունը երբեք չի ավարտվում: Մի մասն ավարտվում է, բայց դրա փոխարեն սկսվում է մյուսը, մի դուռը փակվում է, մյուսը՝ բացվում: Դուք հասնում եք գագաթին, բայց հայտնվում է ուրիշը՝ ավելի բարձրը: Կյանքը անվերջ ճանապարհորդություն է:

Հրաչյա Ամիրյան

Չգիրանալու  գլխավոր պայմանները երկուսն են` լավ նյութափոխանակություն և շարժունակություն: Աղեստամոքսային համակարգի, նյութափոխանակության խանգարումները, նստակյաց կյանքը անխուսափելիորեն բերում են  ոչ միայն  քաշի ավելացման, այլև  բազմաթիվ հիվանդությունների:

Նյութափոխանակությունը  լավացնելու համար սննդակարք ներառեք  այնպիսի մթերքներ, որնք հարուստ են սպիտակուցներով` հավի միս, կաթնաշոռ, տավարի  միս, ձուկ: Օգտակար են  նաև  բջջանյութով  և վիտամիներով հարուստ  մթերքները, ինչպես օրինակ` սպիտակ և կանաչ  բանջարեղենը: Դրանք խթանում են աղիքի աշխատանքը և նպաստում  օրգանիզմի մաքրմանը: Նիհարելու կարևորագույն  պայմաններից է  են  հաճախակի  բայց քիչ-քիչ ուտելը: Օրինակ, եթե դուք արթնանաում եք  առավոտյան  ժամը 6-7-ին, ապա օրվա ընթացքում  պետք է սնվեք 6 անգամ: Իսկ եթե արթնանում եք 10-11-ին`առնվազն 4 անգամ: Սննդի վերջին ընդունումը  պետք է լինի  մինչև ժամը 19-ը:

Կառավարությունը որոշում է կայացրել, համաձայն որի, երկուշաբթի՝ ապրիլի 30-ը, հանրապետությունում ոչ աշխատանքային օր կլինի: Քաղաքացիներ կհանգստանան երկու օր՝ ապրիլի 30-ին և մայիսի 1-ին՝ Աշխատավորի միջազգային օրը: Փոխարենը աշխատանքային օր է հայտարարվել շաբաթը՝ ապրիլի 28-ը:

Հրապարակ թերթն այսօրվա համարում անդրադարձել է Արցախի փողոցում թողնված նորածնի ճակատագրին` գրելով. «2010 թվականի այս նույն օրը «Հրապարակը» պատմեց մի երեխայի մասին, որին գտել էին Արցախի փողոցում, մի պարսպի տակ և հանձնել էին ոստիկանություն: Այնտեղից էլ «Սուրբ Աստվածամայր» բժշկական կենտրոնի Շտապ օգնության մեքենան կանացի շրջազգեստով փաթաթված «գտածոն» բերել էր նորածինների բաժանմունք: Նորեկի անունը Հայկ դրեցին, ազգանունը` Աստվածատրյան: Բժշկական կենտրոնի տնօրեն Դալլաքյանին շատ էին զանգում ընկեցիկին որդեգրելու խնդրանքով: Բայց այդ օրերին քրեական գործ էր հարուցված, ոստիկանները փնտրում էին հանցագործ մորը, իսկ երեխան «իրեղեն ապացույցի» կարգավիճակ ուներ և ենթակա չէր որդեգրման: Պետք է ավարտվեր քննությունը, ծնողը կորած ճանաչվեր, երեխան համարվեր ծնողազուրկ, նոր որդեգրեին: Բոլոր այս գործողությունների համար սովորաբար 3 ամսից մինչև 1.5 տարի է պահանջվում: Այս պատմությունը հուզել էր մեր ընթերցողներին: Մինչ օրս նրանք նամակներ են գրում և ուզում են իմանալ, թե ինչպես դասավորվեց Հայկ Աստվածատրյանի ճակատագիրը, որտեղ է նա հիմա: Խմբագրության փոստում ընթերցողի նամակն է, որտեղ նա խնդրում է պատմել, թե ինչ ճակատագիր է ունեցել երկու տարի առաջ տպագրված մեր հոդվածի հերոս փոքրիկը: Ընթերցողների խնդրանքով էլ այցելեցինք մինչև 5 տարեկան երեխաների համար նախատեսված «Մանկան տուն» հաստատություն, որտեղ տարել էին Հայկին հիվանդանոցից: Տնօրեն Լիանա Կարապետյանից իմացանք, որ տղան մանկատանն անցկացրել է 7 ամիս, որից հետո նրան որդեգրել է երիտասարդ մի զույգ: Ծնողների տվյալները բացահայտելն արգելված է օրենքով: Մեզ ընդամենը հաջողվեց պարզել, որ Հայկը Երևանում է ապրում, և նրա նոր մաման մեր գործընկերն է` լրագրող, տնօրենի բնորոշմամբ` «պատկառելի անձնավորություն»: Հետաքրքիր է, որ ոչ միայն մեր ընթերցողներն են հետաքրքրվել երեխայի ճակատագրով: Օրերս մանկատուն է զանգահարել էրեբունու ոստիկանությունից մի բարձրաստիճան աշխատակից և ասել է, որ ուզում է մատաղ անել Հայկի համար: «2005 թվականից ընկեցիկ երեխաների թվաքանակը մեր մանկատանը նվազել է,- ասաց տնօրենը,- փոխարենը ավելացել են տարբեր շեղումներ ունեցող երեխաները, հատկապես Դաունի համախտանիշով տառապող»: Ըստ Լիանա Կարապետյանի, այդպիսի ծնունդներ հատկապես շատ են Արմավիրի մարզում: Մասնագետները սա կապում են թմրամիջոցների օգտագործման, նաեւ բնապահպանական խնդիրների հետ»: