Սկսվել է մինչև 1932 թվականի դեկտեմբերի 31-ը ներառյալ ծնված անձանց ավանդների դիմաց փոխհատուցման հաշվառման գործընթացը։

Այս մասին հայտնում են ՀՀ աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարության հասարակայնության հետ կապերի բաժնից։

Հաղորդագրության մեջ ասվում է. «Նախկին ԽՍՀՄ Խնայբանկի ՀԽՍՀ հանրապետական բանկում մինչև 1993 թվականի հունիսի 10-ը ներդրված դրամական ավանդների դիմաց փոխհատուցում ստանալու իրավունք ունեն նախկին ԽՍՀՄ Խնայբանկի ՀԽՍՀ հանրապետական բանկում մինչև 1993 թվականի հունիսի 10-ը ներառյալ խորհրդային ռուբլով դրամական ավանդներ ներդրած հետևյալ անձինք`

1. մինչև 1932 թվականի դեկտեմբերի 31-ը ներառյալ ծնված անձինք,

2. ՀՀ պաշտպանության մարտական գործողությունների մասնակցած անձինք,

3. ՀՀ պաշտպանության մարտական գործողությունների հետևանքով չօգտագործվող և հակառակորդի կողմից հողատարածքների գնդակոծման դեպքեր ունեցող` ՀՀ սահմանամերձ համայնքներում 2014 թվականի օգոստոսի 1-ի դրությամբ հաշվառված անձինք:

Եթե վերոգրյալ սոցիալական խմբերին դասված անձանցից որևէ մեկի ամուսինը մահացած է և մահացած ամուսնու անունով ներդրված ավանդը ներդրվել է նրանց համատեղ ամուսնական կյանքի ընթացքում, ապա այն դիտարկվում է ավանդի նկատմամբ մահացածի հետ ընդհանուր համատեղ սեփականություն, ողջ ամուսնու համար փոխհատուցման իրավունքը ճանաչվում է մահացած ամուսնու ավանդի 50 տոկոսի դիմաց:

Ավանդի դիմաց փոխհատուցում ստանալու համար ավանդատուները հաշվառման նպատակով իրենց փաստացի բնակության վայրի սոցիալական աջակցության տարածքային գործակալություն (բաժին) անձամբ կամ օրինական ներկայացուցչի կամ լիազորագրի հիման վրա գործող ներկայացուցչի միջոցով ներկայացնում են դիմում և անհրաժեշտ փաստաթղթեր:

Ավանդների փոխհատուցման ճշտված ցուցակում ավանդատուի հաշվառման հերթական համարը որոշվում է դիմումի օրվա դրությամբ:

Հաշվառված ավանդատուների փոխհատուցման վճարումներն իրականացվում են ամսական պարբերականությամբ` ՀՀ պետական բյուջեով ավանդների փոխհատուց-ման վճարման համար նախատեսված ֆինանսական միջոցների եռամսյակա¬յին համամասնություններին համապատասխան:

Նախկին ԽՍՀՄ Խնայբանկի ՀԽՍՀ հանրապետական բանկում ներդրված ավանդների փոխհատուցման ծրագիրը 2016 թվականից իրականացվում է «ՀՀ 2016 թվականի պետական բյուջեի մասին» ՀՀ օրենքի 9-րդ հոդվածի 12-րդ կետի և ՀՀ կառավարության 2014 թվականի ապրիլի 23-ի N 460-Ն որոշման համաձայն»:

Մինչ վարչապետ Կարեն Կարապետյանը ազգաբնակչությանը խորհուրդ է տալիս «գազով» վարել մեքենան և կառավարության նիստերի ժամանակ խիստ զայրացած տոնով հայտարարում, որ բյուջեն պետք է խնայենք, մենք պարզում ենք, որ գրեթե բոլոր ՊՈԱԿ-ներն ու ,այսպես կոչված, կից հիմնարկներն անիմաստ գումարներ են վատնում, ընդ որում՝ միլիոնավոր դոլարների: Դրանցից, թերևս, առաջիններից է ՀՀ Առողջապահության նախարարությունը, որն ամեն անգամ մի անիմաստ ծրագիր է մոգոնում ու փաթաթում ազգաբնակչության վզին:

Սակայն մեր թեման այլ է՝ ԱՆ -ի «Հիվանդությունների վերահսկման և կանխարգելման ազգային կենտրոն» ՊՈԱԿ-ը:

Առաջին հայացքից լուրջ անուն ունեցող այս ՊՈԱԿ-ը պետք է կատարեր հսկայածավալ աշխատանք, որպեսզի հիվանդությունները կանխարգելվեին, վիրուսները ժամանակից շուտ հայտնաբերվեին և տեղյակ պահվեր ազգաբնակչությանը: Սակայն այս կառույցի մասին ընթերցողը հավանաբար տեղեկանում է միայն հիմա, երբ մենք գրում ենք այդ մասին:

ԱՆ-ում գործող այս կառույցը, որի ղեկավարն է Արտավազդ Վանյանը, տեղակայված է 14 մասնաշենքերում: Այս մասին Armversion.com կայքին հայտնեցին ՀՀ ԱՆ-ից՝ պատասխանելով մեր այն հարցմանը, թե քանի մասնաշենքում է տեղակայված ՊՈԱԿ-ը:

Հարցաշարի մյուս հարցերը մնացին «լղոզված» ու կիսապատասխան: Առողջապահության նախարարությունը, կոպտորեն օրենք խախտելով, չպատասխանեց, ասել է թե՝ թաքցրեց, թե քանի աշխատող կա ՊՈԱԿ-ում:

Մեր ունեցած տեղեկություններով այստեղ աշխատում են նաև ոլորտի հետ կապ չունեցող, ոչ կոմպետենտ մարդիկ, ովքեր ընդունվել են ծանոթների զանգերով: Հանրությունը իրավունք ունի իմանալու, թե քանի մարդ է անաշխատ աշխատավարձ ստանում հարկատուների հաշվին, և արդյոք արհեստական ուռճացված չէ՞ աշխատակիցների քանակը:

Մեզ չպատասխանեցին նաև, թե որքան աշխատավարձ են ստանում ՊՈԱԿ-ի աշխատողները, ինչը նույնպես օրենքի խախտում է: Չի բացառվում, իսկ պատասխանից խուսափելն էլ ենթադրել է տալիս, որ ֆիքսված աշխատավարձի և վճարվող աշխատավարձի միջև տարբերություններ կան:

ԱՆ-ն օրենքը խախտելով, փաստացի, հրաժարվեց մեզ հայտնել կոնկրետ տեղեկատվություն: Մեկ այլ հարց, որի հստակ պատասխանից չեն կարողացել խուսափել, թե որքան է կազմում ՊՈԱԿ-ի տարեկան բյուջեն:

Բանից պարզվում է, որ այս խուլ ու համար, վիրուս բռնող հիմնարկը, այս չլսված ու քաղաքացիների համար ակնհայտ ոչինչ չանող կառույցը ՀՀ պետական բյուջեից այս տարվա համար ստացել է 1 միլիարդ 873 միլիոն 580 հազար 700 դրամ:

Դոլարային լեզվով ասած՝ 4 ու կես միլիոն դոլար բյուջեից տրամադրում են մի կառույցի, որի լինել- չլինելը մեզ ոչինչ չի տալիս:

Չափից դուրս դյուրահավատ լինելու դեպքում անգամ չենք կարող վստահ լինել, որ պետբյուջեից դուրս գրվող ավելի քան 4 միլիոն դոլարը ծառայում է իր նպատակին: Կասկածելի է այդ հանգամանքը, քանի որ մեր հարցմանն ի պատասխան ԱՆ-ն հրաժարվել է աշխատողների քանակի մասին որևէ տեղեկություն տրամադրել: Իսկ 14 շենքեր զբաղեցնելը դա արդեն «Ժանտախտի օրոք խրախճանք է»:

Հավանաբար վարչապետը տեղյակ չէ, թե ինչ փողեր են մսխում իր մանկության ընկերոջ՝ Լևոն Ալթունյանի ղեկավաած կառույցում, հակառակ պարագայում՝ այս 4 ու կես միլիոն դոլարը մի հաջող բիզնեսի համար ներդրում կդառնար:

Հ.Գ. Ի դեպ, հուսով ենք՝ մեզ կտրվի Արտավազդ Վանյանի հետ հարցազրույցի հնարավորություն՝ պարզելու թե՝ հակահամաճարակային կոնկրետ ինչ գործողություններ են արվել երկրում վերջին մի քանի տարում, ինչ վիրուսներ են կանխարգելվել, և մի շարք այլ հարցերի պատասխաններ, որոնք ենթադրում են ներկայացնել կոնկրետ ցուցանիշներ:

Մկրտիչ Հարությունյան

Կովկասի խնդիրներով զբաղվող բրիտանացի հայտնի փորձագետ Թոմաս դե Վաալը «Ազատություն» ռադիոկայանին տված հարցազրույցում անդրադարձել է Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման իր տեսլականին, բառացիորեն ասելով հետեւեյալը.

«Ես կարծում եմ, որ բոլորն էլ առավել կամ պակաս չափով հասկանում են, որ հակամարտության ցանկացած հանգուցալուծման պարագայում Լեռնային Ղարաբաղը կմնա հայերի վերահսկողության ներքո: Սակայն այստեղ նաեւ Լեռնային Ղարաբաղին հարակից տարածքների հարցը կա, որոնց Լեռնային Ղարաբաղի մաս չեն կազմել, եւ եղել են Ադրբեջանի շրջանները եւ որոնք նույնպես հայկական ուժերի հսկողության ներքո են: Իհարկե Բաքուն երբեք էլ չի հաշտվի այն մտքի հետ, որ կկորցնի այդ տարածքները, որտեղ կես միլիոն ադրբեջանցի է ապրել եւ որոնք այսօր փախստական են հանդիսանում: Սակայն մյուս կողմից էլ պարզ է, որ հայկական կողմը դրանք չի տա, քանի դեռ անվտանգության հստակ երաշխիքներ չունենա: Կարծում եմ, որ 20 տարի առաջ այս հակամարտության կարգավորումն ավելի դյուրին էր քան հիմա»: Նա նաեւ ասել է, որ ռազմական գործողությունների վերսկսման հավանականությունը միշտ էլ բարձր է, թեեւ եւ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահները պատերազմ չեն ցանկանում: «Ով կհանդգնի նման ռիսկային քայլի գնալ, որը կարող է բերել մարդկային մեծաքանակ զոհերի եւ ավերածությունների: Կովկասյան «հին հակամարտությունները» այսօրվա աշխարհում դարձել են մի տեսակ կայունացնող տարրեր: Եթե ուշադիր նայենք, իհարկե պարզ կդառնա, որ դրանց շերտերում նոր խնդիրներ եւ նոր բախումներ կան թաքնված, սակայն Բրյուսելում, Վաշինգտոնում եւ մյուս մայրաքաղաքներում առաջնահերթությունները այլ են` Սիրիա, Իրան, Հյուսիսային Կորեա, իհարկե Ուկրաինա, որոնք Արեւմտյան քաղաքական գործիչների համար շատ ավելի սուր են քան Կովկասի խնդիրները»,- գեոպոլիտիկ տեսակետից իրադրությունը վերլուծել է բրիտանացի փորձագետը:

Միանգամից արձանագրենք, որ Թոմաս դե Վաալը Կովկասի խնդիրներով զբաղվող այն եզակի փորձագետներից է, որը ունի հակամարտության հոգեբանական շատ նուրբ ու դիպուկ զգացողություն, չնայած այն բանին, որ նրա կիրառած պատմական տվյալներն ու տեղեկությունները երբեմն կարող են վիճելի համարվել եւ ռուսական, եւ ադրբեջանական եւ նույնիսկ հայկական կողմերի համար: Սակայն նա հիանալիորեն կարողանում է կողմնորոշվել Մեծ Միջին Արեւելքի միջազգային հարաբերությունների համակարգում, որտեղ արեւմտյան պատմագրությունը արդեն վաղուց ներառել է նաեւ Հարավային Կովկասը: Ուստի, երբ իր դատողություններում սկսում է «տեղեկատվական ականներ» տեղադրել, այդպիսիք նրանք համարվում են միայն առաջին հայացքից:Որոշակի մի ժամանակահատված նա հեղինակել է բազմաթիվ մենագրություններ եւ կատարել կանխատեսումներ, որոնց մի մասն իրականացել են, մյուսները ստիպել մասնագետներին ելքեր որոնել բազմաթիվ պատմական եւ քարոզչական առասպելների խառնաշփոթում եւ որոնց օգնությամբ հակամարտող կողմերը հաճախ կամ գրեթե միշտ լուսաբանել եւ լուսաբանում են ՀարավայինԿովկասում զարգացող բուռն իրադարձությունները եւ հատկապես Լեռնային Ղարաբաղյան հակամարտությունը:

Դեռեւս տաս տարի առաջ նա հայտարարել էր, որ ԼՂ հակամարտության միջազգայնացմանը, որին այդքան ձգտում էր Բաքուն, այն ավելի կբարդացնի, քան թե կպարզեցնի: Այսօր արդեն պարզ է, որ նա լիովին ճիշտ էր իր կանխատեսման մեջ: Ըստ նրա, Բաքվում շատերը այն կարծիքին են եղել ԵԱՀԿ ՄԽ ձեւավորման օրերին, որ Մոսկվան դեռ երկար ժամանակ «թույլի դիրքերից հանդես կգա» եւ այդպիսով ազատ կթողնի ԱՄՆ եւ Ֆրանսիայի ձեռքերը: «Ռուսաստանում Պուտինի իշխանության գալով, ԼՂ հակամարտությունը դարձավ ավելի պահպանողական: Այդ ժամանակներում արդեն Մոսկվան հայտարարեց, որ Մոսկվան հավասարապես գնահատում է իր հարաբերությունները եւ Բաքվի, եւ Երեւանի հետ եւ չի ստանձնելու ԼՂ հակամարտության պատասխանատվությունը»:

Այսօր նույնպիսի մոտեցում ունեն նաեւ Ֆրանսիան եւ Միացյալ Նահանգները: Բաքուն էլ իր հերթին հրաժարվում է երկխոսության մեջ մտնել Ստեփանակերտի հետ, որպես հակամարտության կողմի եւ ամեն բան անում է, որպեսզի հակամարտությունն ընկալվի որպես Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջու գոյություն ունեցող հակամարտություն: Դե Վաալն արձանագրում է, որ սա շատ տխուր իրողություն է եւ ցույց է տալիս, թե ինչպես 30 տարի առաջ մի պետության ներսում գտնվող մարզի կարգավիճակի հետ կապված վեճը կարող է վերաճել ու դառնալ միջազգային հարցի եւ մեկնաբանվել որպես երկու ինքնիշխան պետությունների հակամարտություն: Ընդ որում, Երեւանը հանդիսանում է ՀԱՊԿ անդամ, իսկ Բաքուն իրեն համարում է Անկարայի ռազմավարական դաշնակիցը:

Այս պայմաններում հասկանալի է, որ հակամարտությունը չի կարգավորվի այնքան ժամանակ,քանի դեռ

ա. Ստեփանակերտը չի վերադառնա բանակցային սեղան,

բ. Հայաստանի ԼՂ փաստացի իշխանությունների եւ Ադրբեջանի ներկայացուցիչները կամ առաջնորդները կամք ու պատրաստակամություն չեն ցուցաբերի համատեղ աշխատել բոլորի համար փոխընդունելի լուծում գտնելու համար:

Ընդ որում, բանակցային սեղանին առկա փաստաթղթերը, անկախ նրբերանգային փոփոխություններից, արձանագրում են, որ հարակից շրջանները կվերադարձվեն Ադրբեջանին, իսկ Լեռնային Ղարաբաղը կմնա հայերին: Այլ է հարցը, որ կողմերը չունեն բավարար կամք ու պատրաստակամություն, իսկ կողմերի հասարակություններում էլ չկա բավարար տրամադրվածություն քայլ առաջ կատարելու: Ու հարց է առաջնաւոմ իսկ եւս քանի տասնամյակ է Հարավային Կովկասը մնալու այս վիճակում:

Ստանիսլավ Տարասով, REGNUM

ՌԴ Պետդումայի ԱՊՀ հարցերով, եվրասիական ինտեգրման և հայրենակիցների հետ կապերի հանձնաժողովի առաջին փոխնախագահ, ԱՊՀ երկրների ինստիտուտի ղեկավար Կոնստանտին Զատուլինը դեմ է արտահայտվում Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության ռազմական ճանապարհով կարգավորմանը: Նա այս մասին ասաց «Արմենպրես»-ի հետ զրույցում՝ ընդգծելով, որ Հայաստանը եւ Ադրբեջանը պետք է գան համաձայնության եւ զիջման, որը կլինի իրատեսական, եւ ամենակարեւորը, արդար:

«Ես բազմիցս ասել եմ, որ արդարությունը պահանջում է ընդունել, որ Լեռնային Ղարաբաղը երբեք չի վերադառնա Ադրբեջանի կազմ: Ես վերջերս նույնիսկ խոսել եմ այն մասին, որ իրականում Խորհրդային միության փլուզումից հետո Ադրբեջանը հռչակվեց որպես անկախ պետություն, եւ ոչ ոք պատշաճ ուշադրություն կդարձրեց այն փաստին, որ այդ ժամանակ, փաստացիորեն, Լեռնային Ղարաբաղի տարածքն իր վերահսկողության տակ չէր, այսինքն՝ դե ֆակտո չէր ղեկավարվում Բաքվից:

Դա ուշադրության չարժանացավ Բաքվում, ինչը թույլ է տալիս այժմ հայտարարելու, որ այդ տարածքը իրենցն է, սակայն Լեռնային Ղարաբաղը անկախ Ադրբեջանի կազմում անգամ մեկ օր չի եղել: Եվ այն հիմնավորումները, ըստ որոնց՝ Ադրբեջանը պահանջում է տարածքները, խոցելի են եւ անիրական հենց իրական քաղաքականության տեսանկյունից»,-ասաց Կոնստանտին Զատուլինը:

Փետրվարի 19-ին Բաքվում Հարավային Կովկասի և Վրաստանի ճգնաժամի հարցերով Եվրամիության հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարի հետ հանդիպման ժամանակ Ադրբեջանի պաշտպանության նախարար Զաքիր Հասանովը չէր բացառել պատերազմի վերսկսումը ցանկացած պահի: Հարցին, թե արդյոք միջազգային հանրության կողմից անհրաժեշտ հակազդող արձագանքի բացակայությունը Ադրբեջանի իշխանությունների հայտարարություններին չի խրախուսում նոր պատերազմի բռնկում, ռուս քաղաքական գործիչը պատասխանեց.

«Ինձ թվում է, որ միգուցե միջազգային հանրությունը մեղավոր է, որ մատների արանքով է նայում Ադրբեջանի անվերջ հայտարարություններին, եւ շատ հայտարարություններում արժեզրկում է իր ասածը, այնուամենայնիվ, կարծում եմ՝ 2016 թվականի իրադարձությունները ստացան պատշաճ գնահատական ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների կողմից:

Այլ հարց է, որ չկար հստակ հրապարակային դատապարտում, դա փաստ է, բայց կարծում եմ՝ համանախագահները մտածել են, որ նման կերպ վարվելով՝ կհայտնվեն բավականին դժվար իրավիճակում հետագա բանակցային գործընթացում: Ինձ թվում է՝ սրանով են առաջնորդվել, երբ ավելի հավասարեցված արձագանք են տվել, հենց ուղղակիորեն չեն մեղադրել Ադրբեջանին ռազմական գործողությունների վերսկսման համար: Սակայն փաստն այն է, որ նման հստակ հայտարարություն չկար համանախագահների կողմից, այդ թվում՝ նաեւ Ռուսաստանի»,-ընդգծեց նա:

Կոնստանտին Զատուլինի խոսքով՝ հայտարարությունները հիմնականում սահմանափակվում էին ուժի չկիրառման մասին հորդորով, որը փաստացիորեն կարելի էր դիտարկել որպես դատապարտում Ադրբեջանի գործողություններին:

«Հայտարարությունները այն մասին էին, որ հակամարտությունը երկար տարիներ չի կարգավորվել, անընդունելի է ուժի կիրառումը: Այո, Ադրբեջանին անարգանքի սյունին չգամեցին, այդ թվում՝ որովհետեւ մինչ այժմ շարունակվում են ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման սկզբունքների շուրջ քննարկումները:

Գիտենք, որ Ադրբեջանը մասնակցում է բանակցային գործընթացին՝ դրան զուգահեռ ամենուր հայտարարելով, որ Լեռնային Ղարաբաղը Ադրբեջանի մի մասն է: Եվ հավանաբար, հաշվի առնելով այսքան տարվա բանակցությունների ընթացքում կուտակված նման դժվար հանգամանքները՝ կարելի է եզրակացնել, որ հենց դա հետ պահեց պաշտոնական շրջանակներին հասցեական գնահատականից: Իսկ ինչ վերաբերում է քաղաքացիական հասարակությանը, այն անկախ մարդկանց կարծիքներին, ովքեր կապված չեն միջնորդական պարտավորվածությունների հետ, ապա դրանք Ռուսաստանում շատ հստակ էին:

Մեզ համար հասկանալի էր, թե ով է սկսել այդ ռազմական գործողությունները: Մենք նույնիսկ վերջերս հետաքրքրությամբ իմացանք նախագահ Ալիեւի պատմական հայացքների մասին»,-ասաց Կոնստանտին Զատուլինը՝ հավելելով, որ բազմիցս հնչեցրել է իր կարծիքը որպես պատգամավոր, ով կախված չէ ինչ-ինչ միջնորդական գործունեությունից, եւ ինչը նրան թույլ է տալիս իրերն իրենց անուններով կոչել:

«Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Աշոտ Մանուչարյանի կարծիքով՝ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը վերջին շրջանում բավականին լուրջ հայտարարություններ արեց, որին հայկական կողմն անհամարժեք պատասխան տվեց. «Առաջինը՝ ընտրությունների օրը փոխելն է, դա նշանակում է՝ ապրիլից հետո ձեռքերի ազատություն։ Եվ երկրորդը՝ այն, որ պետք է Երևանը վերցնի։ Այդ ամենի մասին ոչ ոք չի խոսում, այդ թվում՝ Արմեն Սարգսյանը։ Ծիծաղելի մեկնաբանություններ են հնչում, այնինչ պետք է ֆունդամենտալ նայել»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց Մանուչարյանը։

Շարունակելով իր միտքը, մեր զրուցակիցն ընդգծեց. «Ալիևը հաստատում է այն ուժին, որն ուզում է հայերի ցեղասպանություն իրականացնել։ Նա ասում է, որ ինքը որպես գործիք պատրաստ է այդ միսիան կատարել։ Նա ուրախ չէ այդ միսիան կատարել՝ նա ուրիշ բան պետք է անի։ Այս ամենին Հայաստանում պատասխանում են «հա-հա, հի-հի կտրվածքով»։

Աշոտ Մանուչարյանի խոսքերով՝ զինվորներն այսօր սահմանին զոհվում են, որովհետև Սերժ Սարգսյանն ու իր շրջապատը պետք է շարունակեն հանրապետությունը թալանել ու ոչնչացնել. «Նրանք նույնիսկ մորեխ չեն՝ ինչպես Նեթանյահուն է իր շրջապատով, նրանք այնքան ոչ մի բան են, որ նրանց ոջիլի կարգավիճակ է տրված, միայն ուտեն ու գարշահոտություն տարածեն երկրով մեկ»։

Նա նշում է՝ երկիրն այսօր ոչնչացման եզրին է. «Եվ այս իրավիճակում թող հեքիաթներ չպատմեն՝ Ժիրայր Սեֆիլյանը, Շիրխանյանը ընկերներով ավոտմատ են վերցրել՝ մեզ ահաբեկել, տո դու գերանդին վերցրած ոչնչացնում ես էս ժողովրդին, ի՞նչ ավտոմատից ես խոսում»։

1in.am

Ադրբեջանում ապրիլյան մարտերից հետո զինվորական հաշմանդամներին (հիմնականում նախկին հատուկջոկատայիններին) ակտիվորեն օգտագործում են քարոզչական նպատակներով: Հիվանդանոցներից դուրս գրվելուց հետո նրանք սկսել են «աստղային» ճանապարհ. պարբերաբար հարցազրույցներ են տալիս, այցելում են զորամասեր, մասնակցում ռազմահայրենասիրական միջոցառումներին:

Հարցազրույցներից հայտնի են դառնում լրացուցիչ մանրամասներ իրենց վիրավորվելու հանգամանքների մասին: Այդ տեղեկությունները համեմատել ու համադրել ենք  հայկական և ադրբեջանական կողմերի հայտարարությունների հետ, փորձելով պարզել այդ վիրավորների և մեզ հայտնի դիվերսիաների դեպքերի կապը:

Լրացուցիչ օգտագործել ենք նաև ՄԱԿ-ին Ադրբեջանի ԱԳՆ զեկույցները հրադադարի խախտումների մասին, որոնցից ավելի վաղ Ռազմինֆոն բացահայտել էր Ադրբեջանի ԶՈւ մի շարք թաքցրած կորուստներ:

Սկզբի համար ներկայացնում ենք երկու դեպք: Սակայն մենք դեռ ուսումնասիրում ենք ևս մի քանի դեպք: Մեզ հետաքրքրած վիրավորները հատուկջոկատայիններ են՝ առանձին հրամանատարության տակ գործող հատուկ նշանակության բրիգադից, որը տեղակայված է Սումգայիթ քաղաքից շուրջ 12 կմ հյուսիս-արևմուտք:

Ներքոնշյալ օրինակներից յուրաքանչյուրում ադրբեջանական աղբյուրները պնդում էին, որ հատուկջոկատայինը վնասվածք է ստացել «հակառակորդի հարձակումը կանխելիս»: Փորձելով գտնել «Ի՞նչ էր անում առաջնագծի խրամատում մոտ 200 կմ հեռավորության վրա տեղակայված բրիգադի հատուկջոկատայինը հայերի անսպասելի հարձակման ժամանակ» հարցի պատասխանը, եզրակացնում ենք, որ քննարկվող դեպքերում ադրբեջանական կողմը իր դիվերսիոն հարձակումները փորձել է վերագրել հայկական կողմին:

21 ապրիլի, 2015թ., Սեյսուլան

News.milli.az կայքում  հրապարակված  հարցազրույցում հատուկջոկատային Նաթիգ Վելի օղլու Մեհդիևը (Natiq Veli oğlu Mehdiyev) պատմում է, թե ինչպես է «2015 թ. ապրիլի 21-ի լույս 22-ի գիշերը Թարթառի շրջանի Գափանլը գյուղի շրջակայքում հակառակորդի հարձակումը կանխելիս ոտքերի և մարմնի այլ հատվածներում վնասվածք ստացել հայերի նետած նռնակի պայթյունից»:

2015 թ. ապրիլի 21-ին երկու կողմերի պաշտոնական աղբյուրները հայտնում են.

Ադրբեջանի ՊՆ, 21 ապրիլի, 2015 թ., «Ապրիլի 21-ին առաջնագծի Թարթառի ուղղությամբ բախում է եղել հայկական ԶՈւ ստորաբաժանումների հետ: Կարճատև մարտում մեր ԶՈւ ստորաբաժանումները թշնամուն հասցրել են ծանր հարված: Արդյունքում զոհվել է թշնամու 5 զինծառայող, վիրավորվել՝ 10-ը: Հայկական կողմը  հերթական անգամ փորձում է մոլորություն ստեղծել՝ ապատեղեկատվություն տարածելով այն մասին, որ Ադրբեջանի ԶՈւ ստորաբաժանումները առաջնագծում սադրանքների են դիմել: Շուտով հայկական կողմը կհայտնի իր վիրավորների և զոհերի մասին»:

Արցախի ՊԲ, 21 ապրիլի, 2015 թ. «Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարության կողմից այսօր տարածված հաղորդագրությունն առ այն, թե իբր հակամարտ զորքերի շփման գծի հյուսիսարևելյան ուղղությամբ հայկական ուժերը ձեռնարկել են դիվերսիոն գործողություն և արդյունքում տվել 5 զոհ և 10 վիրավոր, ոչ այլ ինչ է, քան հերթական ապատեղեկատվություն: ԼՂՀ ՊՆ մամուլի ծառայությունը հերքում է ադրբեջանական քարոզչության տարածած տեղեկատվությունը՝ այն որակելով ոչ այլ կերպ, քան այսօր՝ ապրիլի 21-ի գիշերը իր իսկ կողմից շփման գծի հյուսիսարևելյան /Սեյսուլան/ ուղղությամբ ձեռնարկված հետախուզադիվերսիոն գործողության արդյունքում կրած սեփական կորուստները քողարկելու անհույս փորձ»:

Քանի որ Նաթիգի խոսքից հասկացվում է նաև, որ նա կարող է  վիրավորված լինել ապրիլի 22-ի գիշերը, ապա նայել ենք նաև այդ օրվա հայտարարությունները: Այդ օրը և´ Արցախի ՊԲ-ն, և´ Ադրբեջանի ՊՆ-ն տարածել են հրադադարի ռեժիմի խախտման մասին ստանդարտ հայտարարություններ, չհիշատակելով որևէ դիվերսիոն գործողություններ կամ կորուստներ:

Հնարավոր է, որ Նաթիգն ուղղակի սխալ է ասել իր վիրավորվելու ամսաթիվը, այլապես անհասկանալի է, թե ինչու Ադրբեջանի ՊՆ-ն ապրիլի 21-ին հայտնել է «հայկական դիվերսիայի» մասին, իսկ ապրիլի 22-ի առավոտյան՝ ոչ:

Ցանկացած դեպքում ՄԱԿ-ին Ադրբեջանի ԱԳՆ զեկույցում նույնպես չի հիշատակվում 2015 թ. ապրիլի 21-ին Թարթառի ուղղությամբ որևէ կորստի՝ վիրավորի կամ սպանվածի մասին.

Նույն զեկույցում հաջորդ օրվա՝ ապրիլի 22-ի համար, նույնպես Թարթառի ուղղությամբ որևէ կորստի մասին չի նշվել.

Եզրակացություն. Այսպիսով, հիմք ունենք ենթադրելու, որ հատուկջոկատային Մեհդիևը վիրավորվել է ոչ թե հայկական հարձակումից պաշտպանվելով, այլ ընդհակառակը՝ ադրբեջանցիների ձախողված հարձակման ընթացքում։ Ամենայն հավանականությամբ՝ ապրիլի 21-ին, երբ Ադրբեջանի ՊՆ-ն հայտարարել էր «հայկական հարձակման» մասին:

13 oգոստոսի, 2015թ., Գորանբոյ

Մեկ այլ հատուկջոկատայինի՝ Աբդուրահմանով Նազար Ֆիրուդդին օղլուի  (Əbdürrəhmənov Nəzər Firuddin oğlu) մասին տեղեկանում ենք Moderator.az կայքում 2017 թ. նոյեմբերին հրապարակված հարցազրույցից: Նա պատմում է, որ վիրավորվել է 2015 թ. օգոստոսի 13-ին Գորանբոյի ուղղությամբ «մարտական առաջադրանք կատարելիս՝ կանգնելով ականի վրա»: Կորցրել է  երկու աչքը և աջ ձեռքը»:

Այս օրվա վերաբերյալ վիրավորի և ընդհանրապես դիվերսիայի մասին ինչպես Արցախի, այնպես էլ Ադրբեջանի պաշտպանական գերատեսչությունները ոչինչ չեն հայտնել:

ՄԱԿ-ին Ադրբեջանի ԱԳՆ զեկույցում նույնպես չի հիշատակվում 2015 թ. օգոստոսի 13-ին Գորանբոյի ուղղությամբ որևէ կորստի՝ վիրավորի կամ սպանվածի մասին.

Եզրակացություն. Կարելի է ենթադրել, որ 2015 թ. օգոստոսի 13-ին ադրբեջանական կողմից  դիվերսիոն հարձակման փորձ է կատարվել, որի արդյունքում վիրավորվել է Ադրբեջանի հատուկջոկատային Նազար Աբդուրահմանովը՝ հայտնվելով միջսահմանային ականապատ տարածքում: Այս իրադարձության մասին չի հայտնել ո՛չ հայկական, ո՛չ էլ ադրբեջանական կողմը:

Փաստորեն, ադրբեջանական կողմը մի դեպքում փորձել է իր դիվերսիան ներկայացնել որպես հայկական հարձակում, իսկ երկրորդ տապալված դիվերսիայի մասին ընդհանրապես լռել է։ Դրանց մասին կարողացել ենք իմանալ տարիներ անց։

razm.info