23.05.2025 | 13:05
FOTON աշխարհահռչակ մակնիշի մեքենաների վաճառքը` Հայաստանում...
29.09.2024 | 20:03
Պայքար՝ հանուն կրթության ոլորտի բարելավման, բուհի առաջընթացի ու զարգացման. Մովսե...
09.09.2024 | 12:51
Խնդրում ենք ընթերցողների ներողամտությունը
26.06.2024 | 10:01
«Մենք պատրաստ ենք հրդեհը մարելուն». Մալաթիայի տոնավաճառում օբյեկտային վարժանք է ...
Ուժեղ մագնիսական փոթորիկ մայիսի 31-ին. վտանգավոր երկրափոթորիկ կհարվածի երկրին...
31.05.2024 | 12:54
Ադրբեջանական մտահոգությունները և վախերը խոսում են այն մասին, որ մենք ճշտագույն ճ...
31.05.2024 | 12:10
Շարժման ելքը. առանց «եթե»-ների. Վահե Հովհաննիսյան...
31.05.2024 | 11:10
Խորապես դատապարտում ենք Հայրապետի դեմ Փաշինյանի հրահանգով թիկնապահների և ոստիկան...
29.05.2024 | 15:42
Ցավով անդրադառնում և դատապարտում ենք նման կեցվածքը Վեհափառ Հայրապետի և հոգևոր դա...
29.05.2024 | 12:10
Առկա է հրավիրվածների ցուցակ․ ՆԳՆ անվտանգության վարչության պետը՝ Վեհափառի մուտքը ...
29.05.2024 | 11:17
Անվտանգության այն կոնցեպտը, որ Հայաստանը մինչև այժմ իրականացրել է, անվտանգությու...
28.05.2024 | 13:20
Պապ թագավորն այն առաքինության կերպարը չի, որ օրինակելի լինի, բայց Փաշինյանը նույ...
28.05.2024 | 13:02
Ախթալայում հանգուցյալին կհուղարկավորեն առանց դիահերձման` ինքնաշեն դագաղով...
28.05.2024 | 11:17
Վանենք մեզանից կործանարար անտարբերությունը, փարատենք թշնամության ու ատելության մ...
28.05.2024 | 11:11
Իշխանությունը մանթրաժի մեջ է․ «Հրապարակ»
28.05.2024 | 10:37
2 պատճառ կա, որ չի եկել՝ նա այլևս կապ չունի մեր երկրի հետ կամ դրսից են թելադրել․...
24.05.2024 | 15:10
ԱՄՆ-ից առաքանու միջոցով թմրամիջոց է ներմուծվել Հայաստան...
24.05.2024 | 13:10
Ադրբեջանցի սահմանապահներն արդեն վերահսկողության տակ են վերցրել Տավուշի մարզի չոր...
24.05.2024 | 12:17
Ինչպես են «Զվարթնոց» օդանավակայանի աշատակիցները բռնության ենթարկում ֆրանսիահայ լ...
24.05.2024 | 11:29
Հայաստանն ու Ադրբեջանն այսօրվանից Տավուշի հատվածում սահմանապահների են տեղակայում...
23.05.2024 | 15:10
Ադրբեջանի հետ խաղաղության գնալն անհրաժեշտություն է, բայց՝ վաղաժամկետ. Ադրբեջանը ...
23.05.2024 | 14:10
Եթե Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև կնքվի խաղաղության վերջնական համաձայնագիր, դա դր...
23.05.2024 | 13:10
Հայաստանի իշխանությունը մտել է պետականության ամրության համար խիստ վտանգավոր թեմա...
23.05.2024 | 12:10
Ֆիդանը 4 հայկական գյուղերի հանձնման մասին. Թուրքիան լիովին աջակցում է Ադրբեջանին...
23.05.2024 | 11:10
Պետականության մասին խոսող մարդն իր սեփական ժողովրդին չի խաբի․ մենք, որ ապրում էի...
22.05.2024 | 15:10
-20 սառնամանիքին բարձրացել են Արագածի գագաթը ու գրառել՝ «Հայ, Հայաստան, Հայրենիք...
22.05.2024 | 14:10
Իրանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում փոփոխություն չի լինի․ Լավրով...
22.05.2024 | 13:10
Նման պայմաններում խաղաղության համաձայնագրի ստորագրումը կհանգեցնի նրան, որ ՀՀ-ն կ...
22.05.2024 | 12:10
Ադրբեջանը փորձում է օգտվել ՀՀ իշխանության բացառիկ խոնարհումից և արագ մխրճվել այն...
22.05.2024 | 11:10
«Զվարթնոց» օդանավակայանում հացադուլ անող ֆրանսահայ լրագրող Լեո Նիկոլյանին օդանավ...
21.05.2024 | 15:10
Քաղաքացին 4 եղանակով կծանուցվի վարժական հավաքի մասին, հետո պատասխանատվություն կլ...
21.05.2024 | 14:10
Ուկրաինայի կապիտուլյացիայից հետո Զելենսկին պետք է ձերբակալվի և դատարանի առաջ կան...
21.05.2024 | 13:10
Եթե նույնիսկ Ադրբեջանին օգտագործել են Իրանի ղեկավարությանը վերացնելnւ հարցում, ա...
21.05.2024 | 12:10
Կիրանցում պետական գրանցումները կատարվել են ոչ ճշգրիտ տվյալների հիման վրա. արդարա...
21.05.2024 | 11:10
Իրանի նախագահի ուղղաթիռը վթարի է ենթարկվել տեխնիկական անսարքության պատճառով. ԻՐՆ...
20.05.2024 | 15:10
Մի շարք ոստիկաններ նույնիսկ անչափահասների ծնողների uպառնացել են, որ կզրկեն ծնողա...
20.05.2024 | 14:10
Ապարդյուն զանգերի հետևանքը. ինչո՞ւ հանկարծ նախկին գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյան...
20.05.2024 | 13:10
Խափանվել է «թուրքական» կուսակցության հիմնադրումը Հայաստանում. կան ձերբակալվածներ...
20.05.2024 | 12:10
«Ոչ ոք չի կարող պառակտում մտցնել Իրանի և Ադրբեջանի միջև»...
Հանրության հետաքրքրությունը շոու-բիզնեսի հայտնի դեմքերի նկատմամբ սեզոնային մոտեցում էլ ունի: Որտե՞ղ են անցկացրել ամառային հանգիստը. hայտնի մարդկանցից շատերն այս տարի գերադասել են Հունաստանը: Պատճառն այստեղ տիրող իրավիճակն է, որն ավելի դյուրին է դարձրել մուտքը երկիր և նախորդ տարիների համեմատ ավելի մատչելի գնային քաղաքականություն ունի:
Այսպես. այս տարի Հունաստանում են հանգստացել հեռուստահաղորդավարուհի Նազենի Հովհաննիսյանը, երգչուհիներ Անգելինա Գասպարյանը և Լիլուն:
Դերասան Արմեն Պետրոսյանը (Մենչ) եղել է և՛ Հունաստանում, և՛ Թաիլանդում:
Դերասանուհի -հաղորդավարուհի Մերի Մակարյանն իր հանգիստն անցկացրել է Ղրիմում: Այնտեղ է հանգստացել նաև երգչուհի Օլգա Այվազյանը:
Երգիչ Արսեն Գրիգորյանը եղել է Եգիպտոսում: Երգչուհի Էլլա Տարունցը Բարսելոնայում : Երգիչ Սարո Թովմասյանը՝ Մոնտե Կառլոյում։
Հեռուստահաղորդավարուհի Գոհար Հայրապետյանը՝ ԱՄՆ -ում։
Աննա Ալեքսանյան
Լիլիթ Գալստյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. <<Այս հոդվածը գրել եմ շուրջ վեց տարի առաջ։ Զգացումս նույնն է, ափսոսանքն ու ցավը ավելի խորը…..
Արամի անունը կրող փողոցի վրա, ավերակների վերածված շենքերից մեկի պատին, ուր կատուների ու շների հարևանությամբ իրենց վերջին օրերն են անցկացնում մի քանի անօթևաններ, ցուցանակ է փակցված` այդ տանը ապրել է Արամ Մանուկյանը:
Մեր ազգային կենսագրության մեջ կան անհատներ, որոնք իրենց պատմական
առաքելությամբ ու դերակատարությամբ, դուրս են ժամանակից, վեր սեփական կուսակցական սահմաններից ու իրենց աննահանջ տեղն են ապահովել ազգայինի ու պետականի տիրույթներում: Այդ ընտրյալներից մեկը Արամ Մանուկյանն է: Հայաստանի Առաջին Հանրապետության հիմնադիրը, նույն հանրապետության Ներքին գործոց նախարարը, գործիչ, որին անվերապահ հավատով նվիրված էր ժողովուրդը, առաջնորդ, որի կոչով ոտքի կանգնեց ու Սարդարապատի հաղթանակով նորից կենսունակ դարձրեց 600 տարի ընդհատված պետականության զարկերակը։
Ինչ ազդակներ ենք հաղորդում թշնամու շնչառությունը շարունակ իր թիկունքում զգացող հայ հասարակությանը: Հետո էլ զարմանում ենք, որ 10-րդ դասարանցու երազանքը <<ախրաննիկ>> դառնալն է, իսկ երիտասարդության 70% ը, ով մտածել գիտե ու անհանգիստ է իր հեռանկարով, իր ապագան տեսնում է Հայաստանի սահմաններից դուրս:
Խնդիրը շատ ավելի խորքային է, ու քանի որ պատմությունը այդպես էլ դաս չի դառնում մեզ համար` մեր նահանջները ու ներքին պարտությունները անխուսափելի են>>:
2010, փետրվար
Ամէն Անգամ որ մամուլին մէջ նման համագումարի մը մասին կը կարդամ, —այս վերջինը տեղի ունեցաւ 2-3 Սեպտեմբեր 2105-ին Աթէնքի մէջ,— նոյն վրդովմունքը կ’ունենամ եւ հարց կու տամ ինքզինքիս. այս ժողովները, որոնք տարիներէ ի վեր կը գումարուին զանազան վայրերու մէջ, ի՞նչ կապ ունին իրականութեան հետ եւ ո՞րքան իրենց նպաստը կը բերեն իսկական համագոյակցութեան ամրապնդման:
Ամէն բանէ առաջ անհրաժեշտ է յիշեցնել մեր ընթերցողներուն, որ խնդրոյ առարկայ համագումարը կազմակերպուած էր Սէուտական Արաբիոյ Ապտալլա թագաւորին՝ 2012 թուականին հաստատած միջկրօնական երկխօսութիւնը զարգացնելու կոչուած կեդրոնին կողմէ: Բացարձակապէս հակառակ չենք երկխօսութեան, եւ սակայն չենք կրնար չյայտնել մեր զարմանքն ու վրդովմունքը երբ նման վսեմ գաղափարախօսութիւն հետապնդող համագումար մը կազմակերպուած ու հոգացուած է երկրի մը կողմէ՝ ուր ո’չ մէկ քրիստոնէական եկեղեցի գոյութիւն ունի եւ ո’չ ալ կրնաս կառուցանել, ուր ոտնակոխոխուած են մարդկային իրաւունքներու (Human Rights) առ հասարակ բոլոր կանոնները, եւ ուր կը տիրապետեն միայն բռնակալութիւնն ու բռնատիրութիւնը: Երկիր մը որ կը ֆինանսաւորէ ծայրայեղական իսլամները, որոնք մինչեւ այսօր քանդեցին եւ կողոպտեցին տասնեակ եկեղեցիներ, առեւանգեցին, բռնաբարեցին, գլխատեցին եւ զանազան չարչարանքներով սպաննեցին քրիստոնեաներ՝ յանուն Իսլամ կրօնի:
Այս բոլորին քաջատեղեակ ըլլալով, ի՞նչպէս կարելի է հաւատալ որ նոյն ինքն Սէուտական Արաբիան միջ-կրօնական նման երկխօսութիւն զարգացնելու համար համագումարներ կը կազմակերպէ: Կրնա՞յ ըլլալ որ չենք տեսներ այս բոլորը, եւ կամ կը տեսնենք՝ սակայն կը փորձենք մեր գլուխը աւազին մէջ թաղել: Այո՛, Սուէտական Արաբիան առանձինն չէ ծայրայեղականները հոգալու աշխատանքին մէջ, այլ անոր կ’ընկերակցին ա՛յլ արաբական երկիրներ, ինչպէս նաեւ, դժբախտաբար, «քրիստոնեա՜յ» կոչուած եւրոպական պետութիւններ:
Զիրար հակասող այս երեւոյթները մեզի խորապէս պէտք է մտածել տան թէ այս բոլորը կը կատարենք յուսհատական մեր գոյավիճակի՞ն որպէս արդիւնք, թէ ոչ՝ իսկապէս կը հաւատանք որ այս համագումարները վերջապէս կրնան առողջ եւ շինիչ մթնոլորտ մը ստեղծել համագոյակցութեան, որուն նշոյլն անգամ չ’երեւիր այս օրերուն Միջին Արեւելքի քաղաքական հորիզոնին վրայ, երբ ամէն օր առանց բացառութեան նոր սպանութիւններ տեղի կ’ունենան յանուն Իսլամ կրօնի: Չենք փափաքիր յոռետեսութեամբ մօտենալ հարցին, եւ սակայն չենք ալ փափաքիր ինքնախաբէութեամբ օրօրուիլ եւ փայլուն ապագայի մը երազները հիւսել:
Արդեօ՞ք պէտք է յիշեցնել Իսլամ պետութիւններուն ու ժողովուրդին, թէ Միջին Արեւելքը ծննդավայրն է Քրիստոնէութեան, նոյնիսկ նախ քան իսլամութեան՝ պատմութեան թատերաբեմին վրայ յայտնուիլը, եւ այս երկու միաստուածեան կրօնները միասին ապրած են ու անոնց համագոյակցութիւնը տիրապետող ներկայութիւն եղած է տարածաշրջանի հազարամեայ պատմութեան ընթացքին. միթէ պատմութեան նո՞ր է որ պիտի ծանօթանան: Ի՞նչպէս կարելի է մշակել համապարփակ մարտավարութիւն՝ դիմագրաւելու համար ներկայ ընկերութեան այս չարիքները երբ գերպետութիւններու շահերուն, —քաղաքական եւ ֆինանսական,— հակոտնեայ մարտավարութիւններ պիտի ցցուին մեր ջանքերուն դէմ, որովհետեւ մեր քրիստոնէական գոյակցութեան հրատապ հարցը ո’չ մէկ արժէք ունի եւ կրնայ ուենալ անոնց համաշխարհայնացած մեծ հաշիւներուն մէջ:
Եւ վերջապէս, բացի Վատիկանէն, արդեօք որեւէ պաշտօնական յայտարարութիւն կարդացի՞նք միջազգային մամուլին մէջ, այն մասին թէ գերպետութիւններ ահազանգ հնչեցուցին որ քրիստոնեաներ կը խողխողուին Միջին Արեւելքի մէջ յանուն Իսլամ կրօնի, եւ թէ անհրաժեշտ է զօրաշարժի ենթարկել բոլոր քրիստոնեայ պետութիւնները, փրկելու իրենց քրիստոնեայ եղբայրներն ու քոյրերը: Ո’չ մէկ նման յայտարարութիւն: Եւ պատմութիւնը մի’շտ կը կրկնուի. կարծես երէկ էր տակաւին երբ քրիստոնեայ Հայ ժողովուրդը անմարդկային սպանդի ենթարկուեցաւ յանուն քրիստոնէութեան, եւ եւրոպական պետութիւններ սառն արիւնով դիտեցին մեր ջարդը ու իրենց անտարբերութեամբ մեղսակից դարձան ցեղասպանութեան:
Կը յիշէ՞ք 1974-ի Թուրք պետութեան երկրորդ յարձակումը Կիպրոս կղզիին վրայ, ուր թրքաբարոյ կերպով սպաննուեցան աւելի քան25,000 քրիստոնեայ Յոյներ (հայեր ալ մեծ կորուստներ ունեցան), մինչ մի քանի փարսախ անդին Միջերկրականեան ծովուն մէջ կայք հաստատած Ամերիկեան նաւատորմը կը դիտէր այս արհաւիրքները, սառնարիւնութեամբ եւ անտարբերութեամբ: Ո՞ւր էիր արդարութիւն….
Համագումարներու մէջ ընդունուած եւ կատարուած ընդհանուր յայտարարութիւնները կ’արժեն միայն ա՛յն թուղթը՝ որուն վրայ արձանագրուած են այդ յայտարարութիւնները, մինչեւ այն ատեն որ անոնք չեն իրագործուիր արդարօրէն Արեւելքի քրիստոնեայ ժողովուրդներու ամէնօրեայ կեանքին մէջ: Խօսքերը կը ցնդին, գործն է յաւերժական: Մահամերձ քրիստոնեայ Միջին Արեւելքի ժողովուրդը անկասկած որ պէտք ունի իսկական համագոյակցութեան մարտավարութեան, եւ ո’չ թէ սին յայտարարութիւններու:
Ինքնախաբէութիւնը առաքինութիւն չէ……
ՈՍԿԱՆ ՄԽԻԹԱՐԵԱՆ
Երկու օր առաջ, նախագահական շարասյան` օդանավակայան անխաթար հասնելու նպատակով` առնվազն կես ժամ փակ էր օդանավակայան տանող ճանապարհը: Հանրապետության նախագահը մեկնում էր Մոսկվա: Բայց միայն այսօր` սեպտեմբերի 7-ին են նախատեսված պաշտոնական հանդիպումները։ Այսքան վաղ մեկնելը պայմանավորված էր Մոսկվայում տեղի ունենալիք խնջույքով: «Հայկական Վարկածի» տեղեկություններով` Սերժ Սարգսյանի հետ Մոսկվա են մեկնել և խնջույքին ներկա են եղել նաև Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդը, ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության անդամ Սամվել Ալեքսանյանը, ԲՀԿ նախկին առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանը, ՀՀ տրանսպորտի և կապի նախարար Գագիկ Բեգլարյանն ու այլ պաշտոնյաներ` մասնակցելու «Տաշիր» ընկերության սեփականատեր Սամվել Կարապետյանի ծննդյան տոնակատարությանը (նշենք, սակայն, որ Ս. Կարապետյանը ծնվել է օգոստոսի 18-ին, և այդ օրը նա եղել է Մոնակոյում, որտեղ ևս մեծ հավաքույթ է կազմակերպվել): Հոբելյարին իր ներկայությամբ պատվել է նաև Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Վլադիմիր Պուտինը: Օլիգարխիկ խնջույքը տեղի է ունեցել Մոսկվայի «Սաֆիսա» հանդիսությունների էլիտար սրահում, երեկոյի կազմակերպիչն է եղել Ռուսական առաջին ալիքը: Երեկոն իրենց կատարումներով ծաղկեցրել են`Արմենչիկը, Թաթա Սիմոնյանը, Մոսկվայում գործող «Հայորդիք» պարային համույթը, Գրիգորի Լեպսը, Ստաս Միխայլովը, Ֆիլիպ Կիրկորովը, Նիկոլայ Բասկովը, Պալինա Գագարինան, Անդրեյ Մալախովը, Լիլիթ Հովհաննիսյանը և այլք, իսկ երեկոյի հատուկ հյուրն է եղել հոլիվուդյան դերասան Ռոբերտ դե Նիրոն:
Աննա Ալեքսանյան
Ասում են՝ «հեռվից դուդուկի ձայնը միշտ էլ քաղցր է հնչում»։ Իրոք, շատերն իրենց անձնական օրինակով համոզվել են դրանում: Հայրենիքը լքող ցանկացած գիտակից քաղաքացի օտար հողում փոքր- ինչ բավարարված լինելու համար ինքնաբերաբար, թե ենթագիտակցորեն, անկախ իր սոցիալական դիրքից ու կատարելիք աշխատանքից, փորձում է կապվել տվյալ քաղաքում գործող հայ համայնքի հետ:
Առաջին հայացքից ամեն ինչ հեշտ է թվում Ռուսատանի Դաշնության պարագայում՝ մասնավորապես Մոսկվայի, որտեղ միայն արտաքուստ է ինտեգրվելը հեշտ թվում: Այդ քայլն արեցի նաև ես՝ տեղափոխվելով Մոսկվա, միանգամից փորձեցի փնտրել — գտնել հայկական այն կազմակերպությունները, որոնք գործում են, կամ քիչ թե շատ հեղինակություն ունեն Մոսկվայում:
Այստեղ ամեն ինչ սկսվում է «նորին մեծություն» Ռուսաստանի հայերի միությունից (գործում է 2000 թվականից), որն ունի մոտավորապես վաթսուն բաժանմունք Ռուսաստանի ամբողջ տարածքում (նախագահ Արա Աբրահամյան): Ծանոթ -ընկերների հետ մի քանի անգամ բախտ վիճակվեց լինել ՌՀՄ-ի շենքում, և չափազանցություն թող չլինի, եթե ասենք, որ գուցե Հայաստանում նման անմխիթար շենքային պայմաններով հաստատություն չեք տեսնի: Կան բարեկարգված մեկ -երկու սենյակներ, բայց ընդհանուր վիճակը տարօրինակ էր: Եվ պրն Աբրահամյանը ինչպես իր շրջապատող տարածքի վիճակին է անտարբեր, այնպես էլ իր ու իր ղեկավարած կառույցի վրա դրված պարտավորություններին է մատների արանքով նայում: Ահա այս ընդհանուր անտարբերությունն է պատճառը, որ այնտեղ բոլորը՝ անհատ լինի, թե կազմակերպություն, զբաղվում են ինքնագործունեությամբ՝սեփական միջոցներով, կամ լավագույն դեպքում՝ Մոսկվայի հայ առաքելական եկեղեցու առաջնորդ արքեպիսկոպոս Եզրաս Սրբազան Ներսիսյանի աջակցությամբ փորձելով նախաձեռնել ու իրականացնել հայանպաստ որևէ նախաձեռնություն: Այն, որ շատ մտահղացումների չեն աջակցում, գիտեն բոլորը. երբեմն իրենց «թևի տակ են առնում» որոշ ծրագրեր՝ ցույց տալու զուտ, որ աշխատում են: Նույն վիճակն է նաև մյուս բնակավայրերում: Բայց պիտի փաստել, որ գաղթօջախը ներկայացնող առաջին օղակի ոչ նորմալ աշխատանքից տուժում է գաղթօջախի վարկանիշը, քանի որ թե՛ երկրի ներսում, և թե՛ Սփյուռքում վատ են արտահայտվում ռուսաստանաբնակ հայերի մասին՝ մատնանշելով նրանց անկազմակերպ ու անգործունյա վիճակը:
Այս իրավիճակը քիչ թե շատ շտկելու միտումով անցած տարի Մոսկվայում գործող 14 հայկական հասարակական կազմակերպություններ միավորվեցին՝ ստեղծելով մեկ կառույց՝ «Координационный совет», որն առանց որևէ ֆինանսական աջակցության՝ իրենց անձնական հնարավորություններով կազմակերպում են բազմապիսի միջոցառումներ՝ հավաքներ, հանդիպում-քննարկումներ, բարեգործական համերգներ և այլն: Այս դեպքում ոչ միայն ՌՀՄ-ն չի աջակցում, այլև զուտ ներկայացուցչական մակարդակով չի մասնակցում նաև ՌԴ-ում Հայաստանի Հանրապետության դեսպանատունը, ինչը չի կարելի ասել Մոսկվայում գործող ԼՂՀ ներկայացուցչության մասին:
Ցավալի է, երբ կարող ես փաստել, որ հայապահպանությունից խոսող ու դրան միտված կառույցներն են անտարբեր, ցաքուցրիվ, երբ հայրենիքի, հայապահպանության, երկրի զարգացմանը աջակցելու մասին միայն խոսում են, իսկ գործը չկա:
Աննա Վարդանյան
— ՌԱԿ կուսակցության անդամ, ներկայում ԱՄՆ-ում շինարարական գործունեությամբ զբաղվող Վարդան Նազիրյանը (ում անցած ուղղու մասին տեղեկությունը զրույցի վերջում՝ Հ.Գ.) վերջին անգամ հայրենիքում եղել է 1998թվականին: Այժմ Լոս Անջելեսից նա ժամանել է կոնկրետ նպատակներով, որոնց մասին է նաև մեր զրույցը:
— Շատ տպավորված եմ Մայր հայրենիքի յառաճուն բարգաւաճումով: Վերջին անգամ եղել եմ 1998 -ին, շատ է փոխվել, ուրախ եմ և հպարտ: Բոլորս էլ դժվարություններ ենք ունեցել, սակայն կարողութիւնը ունեցել ենք զանոնք յաղթահարելու. ես ապագայ եմ տեսնում էս երկրում:
— Վաղուց ե՞ք Ռամկավար կուսակցության մեջ:
— Ես անդամակցել եմ 1976 թ.-ից, եղել եմ երիտասարդական շարժման հիմնադիրներից, 1996 — 2000թթ.. եղել եմ Արևմտյան Ամերիկայի շրջանի ատենապետ:
— Ռամկավար ազատական կուսակցությունը որպես ավանդական կուսակցություն վերջին տարիներին Հայաստանում կարծես շատ լավ էր ներկայացված, բայց այս վերջին դեպքից հետո՝ կապված Հարություն Առաքելյանի հետ կուսակցությանը կարծես չի վերագտնում իրեն:
— Դժբախտաբար, երբ կուսակցությունը կդարձնես անձնական հաստատութիւնդ, և կգնաս անձնական շահերի հետևից մոռանալով կուսակցության մասին, անշուշտ կուսակցությունը կտուժի դրանից, մինչև անգամ ընտանիքի անդամների դեպքում է այդպես. Երբ կուզես սեփականացնել այդ ժամանակ ամեն ինչ ձախողության կգնա: Դժբախտաբար ովքեր, որ փորձել են կուսակցութեան վնաս հասցնել, իրագործած են իրենց նպատակները, բայց այսօր ժամանակն է հետ վերադառնալու, որովհետեւ այսօր ունենք գոնե գրանցված կուսակցություն, որ այս վերջին տարիներին թէև ակտիվ չենք ոչ միայն Հայաստանում այլև Սփյուռքում, բայց ժամանակն է ոտքի կանգնելու: Մենք թերևս հիմա մի քիչ անկազմակերպ ենք ու ցիրուցան, սակայն վստահ եմ, որ մի քանի ամիս անց, երբ կվերընտրվի այս կուսակցությունը կհամախմբվինք ու նոր թափ կու տանք մեր տեսլականին: Թող Ռամկավար կուսակցությունը համախմբվի ու նորանոր զարգացումներ արձանագրէ Հայաստանի մեջ, դա ես միասնական կարծիքն եմ ասում, որ մեր կուսակցության ուժը թող Հայաստանի մեջ լինի: Մենք էլ Սփյուռքից կաշխատենք որպես կուսակցության օժանդակող, ինչպես որ կկարողանանք կօգնենք, մենք Սփյուռքում շատ անելիքներ ունենք: Ռամկավար կուսակցությունը կմնա այն կազմակերպութիւնը, որ իր հիմնադրութեան առաջին իսկ օրէն մնացած է հայրենիքի կողքին, հետեւաբար սկզբունքը և հիմքը նույն է լինելու, մենք Սփյուռքից չենք խառնվի հայրենիքի քաղաքականությանը, հայրենիքը ինքը կորոշե իր քաղաքականությունը, Սփյուռքը իր քաղաքականությունը: Մեր պարտականությունը կլինի օժանդակելը:
— Երեք ավանդական կուսակցությունները գործել են Սփյուռքում: ՌԱԿ -ի պասիվությունը կուսակցության ընդհանուր վիճակո՞վ է պայմանավորված, թե՞ հայրենիքի: Կարծես ՝Հայաստանի ռամկավար գործիչների մոտ ջանք չկա, կամք, վիճակը շտկելու:
— Վերջին տարիներին ես շահ չեմ տեսել, ինչպես մենք ենք ասում՝ աթոռի հարցով, բայց արդեն նախագծեր են ծրագրվում, որ մի քանի ամիսների ընթացքին կվերականգնվի կուսակցությունը: էսպես ասեմ՝ մենք Սփյուռքը Հայաստանի հետ չենք խառնում, Սփյուռքի մեջ դա՝ Սփյուռքի մեջն է, իսկ Հայաստանը ինքը պետք է որոշի իր անելիքը:
— Հայաստանում ռամկավարները վաղուց է՝ ինչ համագումար կամ հավաք չեն հրավիրել:
— Ըստ ծրագրի՝ տարին մեկ կամ երկու տարին մեկ է լինում ժողով: Հիմա տղաները արդեն պատրաստվում են, այդ հարցն են լուծում, որ հոկտեմբերին կամ ամենաուշը նոյեմբերին պատգամավորների ժողովը լինի: Իրենց մոտ էս վիճակն է՝ կպառակտվիս կտկարանաս, կբաժանվիս կտկարանաս, հիմա մենք ուզում ենք համախմբվենք: Դժբախտաբար մենք ունենք շատ մտավորականներ, չունենք ղեկավար, բայց քիչ մը շեղված են, մտքերը: Դե չենք մեղադրում մենք բոլորս հանցավոր ենք, որ չենք եկել, չենք բարձրաձայնել: Բայց արդեն ժամանակն է համախմբվելու, նոր նպատակներ, նոր անելիքներ, հին կառույցը հզորացնել և առաջ գնալ: Մենք 130 տարվա կուսակցություն ենք, մենք արմենական կուսակցության սերունդն ենք, այժմ ժամանակն է կուսակցությունը ոտքի հանելու:
— Վերջերս Լեռնային Ղարաբաղում ձևավորվեց Ռամկավար ազատական կուսակցության նոր կառույց, որը, սակայն , ենթակա չէ հայաստանյան ռամկավարներին: Շատ ուրախալի էր, անշուշտ, Արցախում Ռամկավար ազատական կուսակցության նոր կառույցի ստեղծումը, այնտեղ բավականին ոգևորություն կար: Իսկ կա՞ն ինչ-որ ծրագրեր Արցախի հետ կապված, ներդրումներ՝ կառույցը զորացնելու նպատակով:
— Ես գնացի Արցախ, հանդիպեցի էնտեղի մեր ակումբի անդամների հետ, դժբախտաբար քիչ մը աճապարած են գործերը, կարող էր ավելի լավ կազմվել: Մի քիչ խորթ է գալիս, որ Արցախը միացել է Սփյուռքի Ռամկավար ազատական կուսակցությանը, և Հայաստանի Ռամկավար ազատական կուսակցության հովանու տակ չէ ստեղծվել, բայց այս հարցն էլ մի քանի ամսվա ընթացքում պետք է լուծվի: Հիմա իրենք գրանցվել են Լիբերալ դեմոկրատ կուսակցություն: Ես անձնապես եղել եմ ֆինանսավորող և օժանդակող: Իմ անձնական նպատակն է ,և հուսամ այդ կուսակցության նպատակն էլ ևս դա է, որ Արցախում հիմնենք հաստատություններ, այլ ոչ թե միայն ակումբի, կամ անունի և համախոհների, համար լինի, այլ էնտեղ իրոք լինեն հաստատություններ: Արդեն ծրագիրներ կան, որ ներկայացրել են, իհարկե ինձ անձնապես, բայց ինչու չէ, եթե ամեն ինչ հաջողվի դա կվերապահեմ կուսակցությանը: Ուզում են հողեր մշակել, անասնաբուծությամբ զբաղվել: Դա իրենց խնդրանքն է, որ կուսակցության հիմնական ծախսերը հոգան, իսկ մնացածը, ասում են՝ մենք կանենք: Ասում են, մենք ձեզնից փող չենք ուզում, Մեզ համար տնտեսություն ստեղծվի, որպեսզի երիտասարդներ գան ՌԱԿ: Ծրագրեր կան, իմ անձնական նպատակն է ղարաբաղցուն կապեմ հայրենի հողի հետ, թող աճ ունենա, ավելին թող հասկանա, որ ինքը պետք է աշխատի, հաց հանի, և հողը չպիտի թողի:
-Շատ լավ մտահաղացում է, Դուք, որպես շինարար, մտածում ե՞ք դրան զուգահեռ Արցախում շինարարություն անելու՝ բնակարաններ կամ այլ օբյեկտներ կառուցելու, շինարարական ներդրում որպես այդպիսին, կա՞ն ծրագրերում:
— Ինձ համար մի քի շուտ է տակավին էդպիսի քայլեր անելը, որ արդեն ճանաչվի Ղարաբաղը, վստահ եմ ոչ միայն ես, կամ կուսակցությունը, այլև Սփյուռքն ինչպես Հայաստանում են ներդրումներ անում, էնպես էլ էնտեղ կանեն, բայց հիշե՛ք, որ մենք տակավին պատերազմի մեջ ենք: Ես անձնական հանդիպումներ եմ ունեցել մի քանի զինվորականների հետ, և հպարտ եմ ինչ որ իրենք արել են և անում են: Իրենք կպած են մայր հողին և ուզում են այդպես էլ մնալ, բայց առանց ջրի և հացի դժվար է, դրա համար մենք կօգնենք իրենց, կտրամադրենք ինչ անհրաժեշտ է, որպեսզի իրենց հողին ու ջրին ապրեն:
— Իսկ ինչո՞վ է պայմանավորված այն, որ Ղարաբաղյան կառույցը ոչ թե Հայաստանի հովանու ներքո է, այլ Սփյուռքի:
— Էսպես ասեմ, ես փոքր- ինչ հեռու եմ մնացել կուսակցական ներքին հարցերից, բայց ինձ առաջարկ արվեց օժանդակել: Մի կողմը ասեց արա, մյուսը ասեց՝ մի արա, բայց իմ ստրին խոսաց, և երբ զգացի, որ Ղարաբաղում տղաքեն և հավաքվել են ազգային գործի համար, և ինձի համար տարբերություն չկա՝ Ռամկավարը Ռամկավար է, և էլի ասեմ հուսամ, որ այս մի քանի ամիսների ընթացքում մենք կունենանք Հայաստանի Ռամկավար կուսակցություն, իսկ մեր աջակցությունը կբերենք Սփյուռքից, իբր կազմակերպություն, բայց կուսակցության անվան տակ, այն ժամանակ շատ հարմար կտեսնեն, որ Արցախը ինքնաբերաբար կմիանա Հայաստանին, և ինչու չէ՝ մի քանի ուրիշ մասնաճյուղեր կբացվի Արցախում, և առաջ կգնանք:
— Իսկ արդեն ծրագրեր մշակվե՞լ են, կա՞ն ընտրված հողատարածքներ: Ոչ թե ինչ որ ծրագրեր, այլ կոնկրետ:
— Ես անձնապես օժանդակելու եմ միայն մեկ հիմնական ծրագրի, բայց ֆինանսն իրենց չեմ տալիս անշուշտ, հողը կվերցնեն, (իսկ գնում ե՞ք թե վարձակալում( Հ.Վ.)), կարծեմ գնում եմ, և հուսամ ճիշտ ճանապարհով ենք գնում: Իսկ կուսակցության ծրագրերը տակավին չգիտեմ ինչպես կլինեն:
— Դուք հիմա ուզում եք հողեր գնել, տնկիներ դնել, սերմեր ցանել, ֆերմաներ բացել, ի՞նչ եք ուզում աճեցնել:
— Ես այդ թողնում եմ իրենց, իրենք են մասնագետները, իրենք են տեղացիները, իրենք կիմանան ուզում են լոլիկ, ուզում են վարունգ, մի մասն ուզում է ծաղիկներ մշակել, մյուս մասն ուզում է խոզեր մեծացնել՝ ֆերմաներ բացել, կամաց- կամաց, ես իրենց ասել եմ՝ մի՛ եկեք ասեք 1000 հեկտար ա, 500 հեկտար ա, այլ սկսեք փոքրով, ցույց տվեք, որ դուք կարող եք աշխատել, և սա ինքնաբերաբար օրինակ կծառայի, որ ոչ միայն ես, այլ ուրիշ ընկերներ 100 տոկոսով կմասնակցեն դրան: Իմ նպատակը չէ շահույթը , այլ որ գյուղացին աշխատանք ունենա, և օգնի Ռամկավար կուսակցության կայացմանը, ինչու չէ, եթե կուսակցություն կա, կազմակերպություն կա, պետք է մի բանի մասնակցի, չնայած կուսակցությունը չպետք է ազգից առաջ լինի, նախ ազգն է, հետո կուսակցությունը: Մեր մոտեցումը դա է միշտ, հայրենիք հետո կուսակցություն, մենք ուրիշների պես չենք, մեզ համար միշտ կարևոր է հայրենիքը, մեր պետականությունը, իսկ իշխանությունը երկրորդական է: Իմ նախնիներս՝ հայրս, մորեղբայրս, մորաքույրս եղած են ռամկավար ազատականներ և սովետի ժամանակ Լիբանանը հալածված է եղել, իբր համայնավար և ռամկավար կուսակցություն, բայց իրենք, պայքարել են հայրենիքի համար, էջմիածնի համար, մեզ համար այսպես է ,մեզի համար կարևոր չէ իշխանությունը, անշուշտ մենք ալ կուզենք անցնենք իշխանության գլուխ բայց դե դա ժամանակի հարց է:
Զրուցեց՝ Ռուզան Ավոյանը
Հ.Գ. Վարդան Նազիրեան ծնած է Երուսաղէմ 1959թ: Ավրարայի ճակատամարտէն վերապրած եօթ ընտանիքներէն մին եղած է իր մեծ հայրը, որ Երուսաղէմ հաստատուելով ապրած է վանքին մէջ եւ զբաղած վանական սաներու դաստիարակութեամբ: Մօրենական մեծհայրը 1915-ի մեծ Եղեռնէն վերապրելով կը հասնի Լիբանան ու կայք կը հաստատէ Պիքֆայեա: 1934-ին Պիքֆայեայի մէջ հիմը կը դնեն ՀԲԸՄ-ի առաջին դպրոցին, որուն հոգաբարձութեան անդամը կ’ըլլայ ան: Վարդան իր կրթական դաստիարակութիւնը կը ստանայ ՀԲԸՄ-ի վարժարաններէն ներս, Լիբանանի ու Կիպրոսի մէջ:Մելգոնեանէն ներս Վարդան կը յատկանշուէր իր արտադասարանային գործունէութեամբ, մաս կազմելով Հաստատութեան սկաուտական խումբին, պարախումբին ու մարզական խումբերուն: 1976-ին կ’անցնի Ամերիկա: Նախ կը հետեւի Pasadena City College, ուրկէ շրջանաւարտ կ’ըլլայ A degree, որմէ ետք կ’անցնի California State University ու կը մասնագիտանայ Electrical engineer ճիւղին մէջ: Վարդան յատուկ սէր ունէր հայկական պարախումբի նկատմամբ, ուստի 1977-ին ստեղծելով «Սարդարապատ» պարախումբը մինչեւ 81 կ’ըլլայ անոր ղեկավարն ու «քորեոկրաֆը»ը: 1982- ին ան կը հանդիսանայ Արմենական շարժման հիմնադիրը Լոս Անճելոսի մէջ, որմէ ետք 1983-ին, Արշակ Տիգրանեան դպրոցէն ներս կը ստեղծէ Արմենական սկաուտական շարժում: 1986-ին, հօր հետ միասին կը կառուցէ Պէօշկէօթիւրեան կեդրոնը: 1982-ին Բասատինայի ԹՄՄ ատենապետ: 1996-ին Լոս Անճելոսի ՌԱԿ Շրջանային վարչութեան անդամ: 1997-2000 ՌԱԿ Շրջանային վարչութեան ատենապետ, որուն շրջանին «Նոր Օր» թերթը ունէր 6000 տպաքանակ: 1990-1992 Արմենական Շարժումի ատենապետ 1997-1999 Համահայկական ֆոնտի գանձապահ: 1987-ին Կլենտէյլի մէջ կը ստեղծէ Էջմիածնական ծուխ: 1997-ին (Թահունկայի) շաբաթօրեայ դպրոցը կը փոխադրէ Պէօշկէօթիւրեան Կեդրոն, որ մինչեւ օրս ալ դպրոցը կը շարունակէ իր գործունէութիւնը Խաչիկ Ճանոյեանի ղեկավարութեամբ: Վարդան մաս կը կազմէ նաեւ Առաջնորդարանի կալուածոց յանձնախումբին. Իր միջամտութեամբ է որ 2002 թուականին ճարտարապետական որոշ փոփոխութիւններ կրած է նորակառոյց շէնքը: Վերջերս Պրն Նազիրեան պատասխանատուութեան ամենայն գիտակցութեամբ յանձն առած էր հովանաւորութիւնը աղօթագիրքի մը հրատարակութեան ի յիշատակ իր կնոջս, ինչպէս նաեւ Մայր Հայրենիքի մէջ հովանաւորած մանկապարտէզ մը: Ան ստեղծած է «Ալիս Նազիրեան կրթաթոշակի հիմնադրամ» մը, որպէսզի կարիքաւոր ուսանողներ կրթաթոշակ ստանալու հնարաւորութիւն ունենան:
Օրվա թեման սահմանադրական փոփոխություններն են։ «Հայկական Վարկած»-ի զրույցը քաղաքական դաշտի այօրվա իրավիճակի մասին է։ Զրուցակիցը դաշտի «ակտիվ խաղացողներից» է, ում անունը չենք հրապարակում՝ ակնկալելով ավելի անկեղծ զրույց:
— Ինչ եք կարծում, առաջիկա 10 տարում ինչպիսի՞ իշխանություն կձևավորվի։
— Բոլորս էլ հասկանում ենք, որ սահմանադրության փոփոխությունը ոչ արդիական է, ոչ էլ ժամանակին։ Տրամաբանություն չկա, եթե անհրաժեշտություն կար նախագահի ինստիտուտը հանել, ապա թող դա անեին առաջին 5 տարին, կամ հետո, երբ նախագահի հինգ տարին լրացավ։ Պարզ ճշմարտություն է։ Այսինքն՝ 10 տարի նախագահի աթոռը վայելում ես, հետո հասկանում ես, որ քեզնից հետո այդ աթոռը պետք չէ։ Եթե պետք էր փոխել առաջին հինգ տարին՝ ասեիր և մեզ բոլորիս ընկալելի կլիներ։ Բայց դու պաշտոնավարման ժամկետն ավարտելուց առաջ ասում ես՝ էդ պաշտոնը մեզ պետք չի։ Այսինքն՝ նշանակում է ինձանից հետո թեկուզ ջրհեղեղ։
Միանշանակ գտնում ենք, որ այս սահմանադրական փոփոխությունը զուտ արվում է իշխանությունը պահելու համար։ Անունը փոխել, բայց ամանում նույնը պահպանել, որը ճիշտ չէ Հայաստանի նման պատերազմական վիճակում գտնվող երկրի համար. պատերազմի մեջ ենք միանշանակ, գրեթե ամեն օր զոհ ենք ունենում։ Այսինքն՝ եթե զոհ կա՝ նշանակում է պատերազմ կա։ Իսկ պատերազմող երկրում գերագույն գլխավոր հրամանատարի պաշտոնը վերացնելու տրամաբանությունը ո՞րն է։
— Այսօրվա փոփոխությունները դեպի լավը գնալու փոխարեն, կարծես, ավելի հետ են հրում մեզ:
— Այո, ցավալի է: Այսօր Հայաստանում ոչ թե սահմանադրական փոփոխություն պետք է լինի, այլ բարոյահոգեբանական մթնոլորտը պետք է փոխվի։ Այսօր աբսուրդն այն աստիճանի է հասել, որ անգամ թաղումներն են քաղաքաքականացվում։ Ինձ համար զարմանալի է, որ հանրապետության 10 տարվա նախագահի մոր հուղարկավորությունը և հոգեհանգստի միջոցառումը քաղաքականացվեց։ Այսինքն՝ այն մարդիկ, ովքեր Ռոբերտ Քոչարյանի օրոք եկել են իշխանության, հարստության տեր են դարձել, վախից չեկան այդ մարդուն ցավակցելու։ Համոզված եմ՝ Քոչարյանը (ով էլ լինի) երբեք չի ներելու։ Ես կարծում էի, որ հերթ է գոյանալու ոչ միայն եկեղեցու մուտքի մոտ, այլև հուղարկավորությանը՝ մինչև Ստեփանակերտ: Մինչդեռ … հետաքրքրվողները տեսան՝ ինչ տեղի ունեցավ: Պետք է զգույշ լինել։ Այն մթնոլորտը, որ տիրում էր այնտեղ՝ թշնամական էր։ Իսկ մեր ազգն իրավունք չունի թշնամական մթնոլորտում ապրել։ Առանց այդ էլ 20 տարի է՝ այս թշնամության արդյունքում Հայաստանը դատարկվել է։
Այսօր Սահմանադրութան փոփոխությունների փոխարեն պետք է համախմբում լինի։ Դատարկվում է երկիրը օր օրի։ Երևանից բացի Հայաստան գոյություն չունի։ Շուտով՝ սեպտեմբերի 3 — 4-ին կամփոփվի, թե քանի դպրոց է փակվել, քանի դպրոցի աշակերտների թիվ է պակասել։ Այսօր եթե 6000 ուսանող պակաս է բուհ ընդունվում՝ պատկերացրեք։ Կարծում եմ՝ սա աբսուրդ իրավիճակ է։
— Սահմանադրությունը կփորձեն անցկացնել, ինչ եք կարծում՝ կհաջողվի՞:
-Այո, կփորձեն, բայց չի լինելու։ Այս «կոնսուլտացիաները», որ արվում են քաղաքական ուժերի հետ, ծիծաղելի է: Բոլոր քաղաքական ուժերը միասին 1000 մարդ չեն լինի, չեն կարող եղանակ ստեղծել: Նույնիսկ իրենց համակիրներն իրենցից հիասթափված են։ Այստեղ ինքնաբուխ է լուծվելու հարցը, որովհետև բոլորը դժգոհ են, անորոշությունը բոլորին խեղդում է։
— Լիդերներ չկան, բոլորն էլ օգտագործում են ժողովրդին ու արդեն հավատ էլ չկա:
— Լիդեր ծնվում է, երբ գալիս է պահը. ոչ մի ժամանակ հենց այնպես լիդեր չի եղել։ Լիդերները Հայաստանում միշտ էլ հայտնվում են իրավիճակից: Հայաստանն այժմ այնպիսի վիճակում է, որ ավելի է լավ, որ լիդեր չկա, բայց նաև վատն այն է,որ ժողովուրդն անկառավարելի կդառնա։ Մի սերունդ է մեծանում, որը ինքն իրեն հայրենիքի տեր է զգում , այդ մարդիկ են մեր հույսը։
— Այսօր արտաքուստ խաղաղ է, բայց իրականում պայքար է գնում, թաքուն ու վտանգավոր:
— Մարդիկ այնքան են լկտիացել, որ մոռանում են՝ մի ամիս առաջ ինչ են ասել։ Այսօր պայքար է գնում հանուն այն փշրանքների, որը կօգնի գոյատևելու, մի քանի տեղ վերցնելու ապագա կերակրատաշտին մոտ, այսօր կարծում եմ՝ ոչ թե Սահմանադրության մասին են խոսում նախագահականում, այլ ամեն մեկն իր ողորմությունն է ուզում։ Իսկ Սերժ Սարգսյանը շատ խելոք է։ Ուղղակի մարդը բոլորին փչացրեց։ Չկա մարդ՝ չկա պրոբլեմ, չկա քաղաքական ուժ՝ չկա պրոբլեմ։ Այսօր Հայաստանը փչացման շրջան է ապրում։ Ինքը պատմության մեջ մնալու է ժողովրդին ՝ քաղաքական ուժերին փչացնողի համբավով։ Այսինքն՝ մարդու մասին կարող են խոսել՝ չարիք է, վտանգավոր է, երկիրը կրկեսի է վերածել, բայց հաջորդ օրը իրար հետ ուտել-խմել։ Ցավալի է, որ թքած ունեն ժողովրդի վրա, երկրի տնտեսությունը վերացել է։ Տնտեսությունը փրկեք, ինչ գործ ունեք քաղաքականության հետ, ի՞նչն է խանգարում ձեր հզոր լծակներով ՝ այսօր և՛, գործադիրը, և՛, օրենսդիրը ,և՛, նախագահականը ձերն է, փրկե՛ք տնտեսությունը։
Տեսանք՝ համահայկական խաղեր տեղի ունեցան։ Որևէ մեկը թող ասի՝ ինչ տվեց դա Հայաստանին։ Բոլոր պատվիրակները դժգոհ գնացին։ Ամբողջ աշխարհից 7000 մարդ էին հրավիրել Հայաստան, հանրապետության նախագահը մտնում է ստադիոն, ոչ մեկը չի իմանում, որ նա 4 ժամ նստած է այնտեղ: Այսինքն՝ այդ պառակտումն ամեն տեղ է։ Ով որտեղ կարողանում է՝ վրեժ է լուծում: Փակման ժամանակ Իշխան Զաքարյանն ասում է՝ շնորհակալություն Ծառուկյան Գագիկին, 50 միլիոն փող ա տվել: Դե համախմբվեիք նախագահի շուրջն, ինչի չհամախմբվեցիք։ Այսինքն՝ միմյանց վատություն անելու, ցուցադրաբար ստորացնելու մեխանիզմն է գործում ։ Ցավալին այն է, որ ոչ մեկն իր տեղում չէ։
Հայաստանը ստվերն է ղեկավարում։ Դա այն է, որ բոլորը գիտեն՝ ստվերն ով է, բայց քանի որ չի երևում, որևէ մեկը չի բարձրաձայնում։ Պետք է համախմբվել, կորցնում ենք երկիրը։
Համոզված եմ՝ ոչ մի քաղաքական ուժ Սահմանադրությունը լրջորեն չի ուսումնասիրել. «ոչ» ասողն իր արժեքն է բարձրացնում, «այո» -ն էլ շեֆն ասում է՝ կրկնում են։
Օրերս NewsBook կայքում մի հետաքրքիր միջադեպ էր ներկայացված, (որն այնուհետ տարածվել է այլ լրատվամիջոցներով) որտեղ բերվող հավաստի տեղեկությունները, հաշվի առնելով գործող անձերին, մի տեսակ կարծես՝ հեքիաթի ժանրից էին: Տեղեկություններ տրամադրող անձը լրատվամիջոցին պատմել է.
«Ամեն ինչ սկսվել է այն բանից հետո, երբ Սիսիանի քաղաքապետարանի ավագանու անդամներից Սրբուհի Գրիգորյանը նամակ է գրել ՀՀ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանին: Ավագանու անդամը նամակով տեղեկացրել է, որ քաղաքին տրամադրվող գումարները չեն ծառայում իրենց նպատակին այն պարզ պատճառով, որ դրանք պարզապես տեղ չեն հասնում և ճանապարհին կորում են»: Ըստ տեղեկության՝ Սուրեն Խաչատրյանն անմիջապես գալիս է Սիսիանի քաղաքապետարան ու քաղաքապետ Աղասի Հակոբջանյանից սկսում է պարզաբանում պահանջել, թե ինչո՞ւ է նման բովանդակությամբ նամակ գրվել վարչապետին:
Քաղաքապետն էլ պարզ, մարդկային լեզվով բացատրում է, որ ավագանու անդամը նման իրավունք ունի և գրել է այն, ինչ իրականում կա: Սա զայրացնում է Սուրեն Խաչատրյանին՝ Լիսկային, ով սկսում է իրեն բնորոշ ոչ պատշաճ արտահայտություններով սրել իրավիճակը: Սակայն Լիսկան համապատասխան վերաբերմունքի է արժանանում Հակոբջանյանի կողմից, ինչն անակնկալի է բերում մարզպետին: Բանը հասնում է նրան, որ քաղաքապետը ստիպված է լինում բռունցքով կարգի հրավիրել մարզպետին, ինչի արդյունքում՝ Լիսկային օգնության են հասնում վերջինիս դրսում սպասող թիկնապահները: Սկսվում է ծեծկռտուք, որից հետո մարզպետը լքում է Սիսիան քաղաքը: Արդյունքում՝ չնայած անհավասար պայքարում, վնասվում է, սակայն վերջինս հիվանդանոց չի դիմում»: Սա մեզ մի փոքր զարմանալի թվաց. Սիսիանի քաղաքապետը այդքան համարձակություն ունե՞ր ամենազոր Լիսկայի հետ բռունցքներով խոսելու:
«Հայկական Վարկածը» փորձեց իր աղբյուրներից պարզել, թե իրականում ինչ է տեղի ունեցել: Պարզվում է՝ Սյունիքի մարզին կառավարության հատկացրած 300 միլիոն դրամից Սիսիանը ստացել է ընդամենը 30միլիոն, որը, կարծես թե, ամենաքիչն է մյուս բնակավայրերի համեմատ: Մարզպետը, հավանաբար, բավարարվել է նրանով, որ դեռևս նախորդ մարզպետի՝ Վահե Հակոբյանի օրոք հաստատված ծրագրով Ասիական զարգացման բանկի ֆինանսավորմամբ ասֆալտապատվում են Սիսիանի որոշ ճանապարհներ և գումարի մեծ մասն ուղղել է այլ բնակավայրերի: Ավագանու անդամն իրոք նամակ է գրել:
Մարզպետը նամակից վրդովված Սիսիան քաղաքի կենտրոնում՝ պիոներ պալատի բակում, մարդկանց ներկայությամբ պատասխան է պահանջել Աղասի Հակոբջանյանից, ինչն էլ վերածվել է վեճի, եղել է բավականին կոշտ խոսակցություն, սակայն ոչ այդպիսի դրամատիկ ավարտով, ինչպես ներկայացրել է աղբյուրը: Լիսկան այն ֆիգուրը չէ, որի հետ հնարավոր է բռունցքներով խոսել, դա, կարծում ենք, մեկ անգամ չէ, որ նա ու նրա շրջապատն ապացուցել են: Իսկ Սիսիանի քաղաքպետն էլ չափազանց ճկուն է, որ նրան բռունցքներով հակաճառելու ռիսկի դիմեր:
Երեկ Սյունիքի մարզպետն ու Սիսիանի քաղաքապետը կրկին հանդիպել են: Սիսիան էր այցելել կապի և տրանսպորտի նախարար Գագիկ Բեգլարյանը՝ ասֆալտապատման ընթացքին ծանոթանալու: Հավանաբար լրատվամիջոցներում տարածվածը հերքելու նպատակով, բոլորի ներկայությամբ մարզպետն ու քաղաքապետը ջերմ բարևել են իրար: Ի լրումն դրա, Սիսիանի քաղաքապետ Աղասի Հակոբջանյանը հրապարակավ հերքել է տեղեկությունները, թե իր և Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանի միջև ընդհարում է տեղի ունեցել:
Հ.Գ. Այս ամենը մարզում կատարվածի ու կատավողի համատեքստում հերթական միջադեպ է, սակայն վատ է, որ մեր չինովնիկները սուտը դարձրել են իրենց կենսակերպի անբաժանելի մասը և այդքան ազնվություն չունեն ասելու, թե՝ այո՛, եղել է խոսակցություն, այո՛, այն կոշտ է եղել, այո՛, դրանք կան ու կլինեն: Այո՛, քանի դեռ մարզպետերը Լիսկաներն են, իսկ քաղաքապետերը՝ հարմարվողները:
ՏԻԳՐԱՆ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆՑ Կը գրէ.
Կարո՞ղ էք պատկերացնել, որ Փարիզի քաղաքապետը բիզնես-կառոյցներին վաճառի ֆրանսական թագաւորների Լուվրի պալատը, կամ Լոնտոնի քաղաքապետը վաճառի Ուինսթոն Չըրչիլի տունը, իսկ Հաւանայի քաղաքապետը աճուրդի հանի Ֆիտել Քասթրոյի տունը: Պատկերացրեցի՞ք: Դժուա՛ր: Նման բան անհնար է պատկերացնելն անգամ: Բայց վերադառնանք հայկական իրականութիւն:
Երբ 1917 թուականի դեկտեմբերի կէսերին Արամ Մանուկեանը եկաւ Երեւան, նրան` Վանի նահանգապետին, Արեւելեան Հայաստանի այդ պահի ղեկավարին ցնծութեամբ դիմաւորեցին: Երեւանի պատուարժան քաղաքացիներից մէկը` Ֆադէյ Քալանթարեանը, նրան նուիրեց իր համար ճարտարապետ Բորիս Մեհրաբեանի նախագծով այն ժամանակի Ցարսկայա փողոցում 1910 թուականին կառուցուած երկյարկանի տունը: Այս փոքրիկ շինութիւնն այդ պահից դարձաւ հայոց պատմութեան մաս: Այդտեղ 1917 թուականի դեկտեմբերի կէսերից մինչեւ 1919 թուականի յունուարի 29-ը` մինչեւ իր մահը, ապրել է Արամ Մանուկեանը: Այդ տանն է նրա մահից չորս ամիս առաջ ծնուել նրա դուստրը` Սեդան: Արամ Մանուկեանի մահից յետոյ այդ տանն է ապրել նրա այրին` Հայաստանի Հանրապետութեան խորհրդարանի պատգամաւոր Եկատերինա Զալեան-Մանուկեանը, 1920 թուականից սկսեալ` նաեւ Հայաստանի Հանրապետութեան երրորդ վարչապետ Համազասպ Օհանջանեանը` ընտանիքի հետ: (Փակագծում ասենք, որ Ցարսկոյէ փողոցը 1919 թուականին` Արամի մահուանից յետոյ, Հայաստանի կառավարութեան որոշմամբ անուանափոխուել է` դառնալով Արամի փողոց: 1921-1991 թթ. այն կրել է Սպանդարեան անունը, իսկ 1991-ին փողոցը վերստին վերստացել է Արամի անունը):
2005 թ. Երեւանի քաղաքապետարանը օտարել է Արամի, Բիւզանդի, Կողբացու փողոցներով եզրափակուած տարածքը:
Արամի տան հատուածը եւս ներառուել է օտարուած հողի մէջ: Այդ տարածքը գնել է «Գլենդել Հիլզ»-ը:
Քաղաքապետարանի ներկայացուցիչները երբեմն յայտարարում են, թէ Արամի տունը չի վաճառուել, այն տեղում է: Փա՛ռք Աստծոյ, որ «Գլենդել Հիլզ»-ը այն չի փաթեթաւորել ու տարել: Բայց մեր ոխերիմ թշնամուց աւելի վատ է վարուել. հանել է շէնքի ծածկը, առաջին-երկրորդ յարկերի կտուրները եւ արդէն 10 տարի սպասում է, թէ երբ այդ չորս պատերը կ՛աւերուեն, ու կը դադարի չեղած տան մասին խօսակցութիւնը:
Այո՛, Արամի տունը իր տակ եղած հիմնահողով վաճառուել է: Բայց` ոչ միայն շէնքի տակ եղած հիմնահողը, այլ նաեւ` այդ հողի վրայ գտնուող չորս պատը: Իսկ այդ պատերը Հայոց հոգեւոր պատմութեան մասունք են, քանի որ այդ պատերի ներսում եղած բնակարանում է ապրել եւ մահացել Արամ Մանուկեանը: Իրականում վաճառուել է ոչ թէ Արամի 9 հասցէի սովորական հիմնահողը, այլ` Հայաստան պետութեան հիմնադիր Արամ Մանուկեանի տունը:
Այսպէս կարելի է արդարացնել ցանկացած սրբապղծութիւն:
Մարդիկ մոռանում են, որ գործել ու գործում է մի բարոյական չափանիշ` չի՛ կարելի վաճառել ազգի մեծերի յիշատակը: Սա անհերքելի իրողութիւն է: Այս դէպքում փաստօրէն վաճառել են Երկրի բարոյական յիշողութիւնը:
դիմատետր մտքի բարեկամներ ֆեյբուքյան էջից
Այս տարի չի կայանա սեպտեմբերի 6-ին Վանի Սուրբ Խաչ եկեղեցում տարին մեկ անգամ մատուցվող պատարագը: Պոլսից մեզ տեղեկացրեցին, որ թուրքական կառավարությունը նաև արգելել է ուխտավոր խմբերի մուտքը Վան՝ պատճառաբանելով անվտանգության նկատառումները: Իսկ անհատները կարող են հանգիստ այցելել Ախթամարի սրբ.Խաչ: Հետաքրքիրն այն է, որ ըստ մեր աղբյուրի՝ արդեն ավանդական դարձող ուխտագնացությունը, որին 2010 -ի սեպտեմբերի 6-ից ամեն տարի ամբողջ աշխարհից հայեր էին մասնակցում, չեղյալ հայտարարելու հետ կապված Պոլսո պատրիարքարանը որևէ հայտարարություն չի տարածել, բացի տեղեկատվությունից:
Մեր աղբյուրը պնդում է, որ ուխտագնացությունն արգելվել է միայն այս տարի: Կարծիք կա, սակայն, որ հիմնական պատճառը Թուրքիայում վերջերս հաճախացած տեռորիստական գործունեությունը չէ, արգելքն ավելի շուտ վերագրվում է Մեծ եղեռնի 100- ամյակին և Կիլիկիո կաթողիկոսի՝ Սիսի կաթողիկոսարանի հետ կապված պահանջատիրական ելույթներին:
Ռուզան Ավոյան
- Տեսանյութ
- Օրվա միտք
- Խմբագրի վարկած
- Ֆոտո
