«Այո, կուսակցությունն ինձ առաջարկել է լինել ՀՀԿ-ի նախընտրական շտաբի պետ, ես էլ առաջարկել եմ թողնել ԱԺ նախագահի պաշտոնը եւ զբաղվել նախընտրական շտաբը ձեւավորելով»,- ասել է ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը հաստատելով իր հրաժարականի մասին լուրերը: Իսկ հարցին` թե շուտ չի՞ նման գործերի համար, նա պատասխանել է. «Շուտը ո՞րն է, 5 ամիս ժամանակ է մնացել»:

Թե` չի՞ քննարկվել  արդյոք ԱԺ հաջորդ նախագահի թեկնածությունը հարցին Հ. Աբրահամյանը պատասխանել է. «Այդպիսի հարց չենք քննարկել, դա պրոցես է: Ամսի 14-ին կլինի ԱԺ նիստ, ես կներկայացնեմ իմ հրաժարականը, որը կանոնակարգի համաձայն, ուժի մեջ կմտնի ամսի 20-ին»

«Հիմա գոնե Գագիկ Ծառուկյանը եւ ՀՀԿ-ն ջերմ հարաբերությունների մեջ են»,  ասել է նա, բացառելով, որ իր հրաժարականը կապ ունի ԲՀԿ-ի եւ Ծառուկյանի հետ.

Հովիկ Աբրահամյանը հերքել է թե` ՀՀԿ խորհրդում քննարկվել է նաեւ Արմեն Գեւորգյանի հրաժարականի հարցը: «Ոչ մի հարց չկա, որեւէ նման բան չի քննարկվել: Խոսել ենք նախընտրական շտաբի մասին: Որոշվել է, որ ես զբաղվեմ շտաբով, քանի որ մենք շատ ենք կարեւորում 2012-ի մայիսի ընտրությունները, որպեսզի մեր կուսակցությունը հաղթի»:

Փոխվարչապետ Արմեն Գեւորգյանի  հնարավոր հրաժարականի մասին ԱԺ նախագահն արձագանքել է. «Ոչ մի բան աշխարհում մի բացառեք, ես էլ չեմ բացառում»:

lragir.am-ն էլ գրում է, թե` ըստ նրանց աղբյուրների ԱԺ նախագահի հավանական թեկնածու է համարվում ԱԺ պետաիրավական հանձնաժողովի նախագահ, ԵԽԽՎ-ում Հայաստանի պատվիրակության ղեկավար Դավիթ Հարությունյանը, ու որ նա իր կրթական ու մասնագիտական ցենզով, միջազգային հեղինակությամբ ամենահարմար թեկնածուն է:

Դավիթ Հարությունյանը  անդրադարձել է իր ԱԺ նախագահ դառնալու լուրերին: «Նման պայմանավորվածություն չկա»: Հարցին՝ ձեզ ամենահավանական թեկնածուն են համարում, եւ եթե ՀՀԿ-ն որոշում կայացնի՞, Հարությունյանը նշել  է. «Չէի ուզենա… այլ բան ասելու հիմա չունեմ»:

Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանի այսօրվա` նոյեմբերի 1-ի հրամանագրերով Ալիկ Սարգսյանն ազատվել է Հայաստանի կառավարությանն առընթեր Հայաստանի ոստիկանության պետի պաշտոնից եւ նշանակվել Հայաuտանի նախագահի խորհրդական:

Նախագահի մամուլի գրասենյակից  հայտնում են, որ Սերժ Սարգսյանի այլ հրամանագրերով գեներալ-լեյտենանտ Վլադիմիր Գասպարյանն ազատվել է Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարի տեղակալի պաշտոնից եւ նշանակվել Հայաստանի Հանրապետության կառավարությանն առընթեր Հայաստանի Հանրապետության ոստիկանության պետ:

Ապրիլ ամսին առաջին անգամ աչքովս ընկավ Պահանջում ենք գիտության ֆինանսավորման ավելացում ֆեյսբուքյան էջը։ Այդ ժամանակից հետեւում եմ էջին, հետեւում եմ գիտնականների պահանջի «բավարարմանը»։

Ֆեյսբուքյան այս նախաձեռնությունը մինչև էսօր եղածներից տարբերվում էր իր և՛ քանակական, և՛ հատկապես որակական առումներով, քանի որ գրանցվածները համարյա թե բոլորը գիտնականներն են ու«հարցեր լուծել» կարողացող կառույցները, այսպես ասած՝ շահառուներն ու թիրախային խմբերը:

Նախաձեռնության մեկ այլ առանձնահատկությունն այն էր, որ այստեղ չկար ոչ միայն հիերարխիկ, այլև նույնիսկ կազմակերպչական կորիզ՝ չես կարող որոշել, թե ով է ի վերջո գլխավորը, այսինքն՝ գլխավոր չկա, նախաձեռնող խումբ չկա:

Եվ ամենակարևորը. ի տարբերություն սովորաբար գործածության մեջ մտնող առաջարկներից, առաջին անգամ գիտնականները հանդես են եկել առաջարկներով, որոնք անվանական ամրագրված են, և հետագայում բավական կլինի միանվագ որոշակի գումար տրամադրելու առաջարկն ուղղակի կոչել X-անվան առաջարկ։

Կարապետ Մկրտչյանի էդպիսի մի առաջարկով էլ սկսվեց գիտնականների «ֆինանսական» հաղթարշավը` բարձր impact factor` ազդեցության գործակից(ԱԳ) ունեցող միջազգային ամսագրերում երիտասարդ գիտնականների մասնակցությամբ տպված հոդվածի համար հոնորար տրամադրել. 1-ից մեծ ԱԳ ունեցող ամսագրում տպագրության դիմաց՝ 100000 դրամ, 2-ից մեծ ԱԳ ունեցող ամսագրում տպագրության դիմաց՝ 200000 դրամ, 4-ից մեծ ԱԳ ունեցող ամսագրում տպագրության դիմաց՝ 400000 դրամ:

Բայց Կարապետը պետությունից էր ուզում, ոչ թե օլիգարխներից։ Ու, ստացվեց էն, ինչ ստացվեց` մի քանի ամիս գիտնականները «տժժացին» ու «տժժացրին» ու վերջ. Էսօր պարզ է արդեն, որ ամենալայնամասշտաբ ֆեյսբուքյան հասարակական նախաձեռնությունը կրախ է ապրել. Սա իմ եզրակացությունն է։ Ինչո՞ւ, կհարցնեք, նրանք բավականին հաջողություններ են արձանագրել։

Այո, հասան ` թե՛ ճշգրիտ , և թե՛ հասարակական գիտությունների ոլորտներում երիտասարդ գիտնականների համար մրցանակների։ Ապրեն։ Հետո՞։ Հավաքեց Գագիկ Ծառուկյանը գիտնականներին, տվեց պարգեւները։ Ներկա լինելով ճշգրիտ գիտությունների մրցանակների հանձնման մասին ես գրեցի,   հրապարակումս էլ քննադատության արժանացավ Նիկալայիչի PR-շիկների կողմից:

Ու գիտնականներն էլ` կային որ համաձայն էին, մի մասն էլ քննադատում էր` թե չուզողություն եմ անում…Դրանից հետո էջին հետեւում էի, ճիշտ է, բայց` վերապահումով: Գիտնականներն էլ չնայած «թթու» հոդվածին, շարունակում էին հրավիրել իրենց միջոցառումներին, որոնցից շատերից ես հրաժարվում էի: Վերջապես համաձայնվեցի մեկնել Ծաղկաձոր, ուր Երիտասարդական Հիմնադրամի շենքում գիտության հիմնախնդիրներին նվիրված համաժողով էր լինելու։

Դրանից մեկ օր անց գիտաժողովի մանակիցներին էր այցելել երկրի Նախագահն ու քանի որ ես մեկ օր շուտ էի վերադարձել, չդիմանալով անհարմար պայմաններին, տեղի անցուդարձը ինձ հաղորդել էին հեռախոսով, ես էլ անմիջապես գրել էի ։ Դրան հաջորդել էր բլոգային մի գրառում` Վայաչյա’ն, այսպես կգրես: Լսում եմ։ Ոչ մի կերպ այդ հիմար գրառմանը մինչ օրս չէի անդրադարձել, սպասում էի, որ գիտնականները կհերքեն, բայց…

Հիմա, էս լույսի տակ, կարելի է ասել, որ ես «աբիժնիկություն» եմ անում, ու ասում եմ` պարոնայք գիտնականներ ո՞նց էին «պադաչկեքը», որ ասում էի «պադաչկեք» են լինելու, որ ասում էի` ոչ մի լուրջ բան չեն անելու, PR-ի համար մի երկու կոպեկ կգցեն ու վերջ։ Ոչ մի երկարաժամկետ պայմանավորվածություններ, ոչ մի ֆինանսավորման ավելացում էլ դուք չեք ստանա, քանի որ դուք գործում եք առանձնացած, քանի որ դուք միայն ձեր ոլորտի հարցն եք բարձրաձայնում ու բացի գիտության ֆինանսավորման հիմնախնդիրներից ձեզ ոչինչ չի հետաքրքրում…

Ասում էի, որ հնարավոր չի առանձին մեկ կամ երկու նախաձեռնությունների սահմաններում հասնել երկարատեւ հաջողությունների, ասում էիք` չէ, մենք գիտենք ինչ ենք անում, ամենքս մեր բնագավառում ենք հեղափոխություն անում։ Ո՞ւր է ձեր հեղափոխությունը, է՞ս էր, երկու կոպեկ։ Բա ամոթ չի՞։

Որ ասում էի, որ ցանկացած նախաձեռնություն, երբ դեմ է առնում պատի, մտնում է քաղաքականություն, ասում էիք` մենք քաղաքականություն չենք ուզում խառնել, մեր պահանջը քաղաքացիական է։

Չգիտեմ էլ ինչ ասեմ, իմ սիրելի գիտնականներ։

Միացեք ամենուր բողոքող ժողովրդին։ Մեր գործն արդար է, մենք կհաղթենք` եթե լինենք միասնական։ Բոլոր քաղաքացիական նախաձեռնությունները պետք է ունենան միասնական ցանց, միայն էդ դեպքում մենք կարող ենք ինչ-որ բանի հասնել։ Սիրելի գիտնականներ, օգտագործե՛ք ձեր գիտելիքները։ Օգնե՛ք մեզ լինել Հայաստան`կայուն  պետականությամբ պետություն, ազգային ինքնությամբ ու արժանապատվությամբ օժտված գիտակից հասարակությամբ, օգնե՛ք ելքեր գտնել, դուք խելք ունեք, խելքի ծով եք, եկեք փրկենք մեր հայրենիքը ամայացումից, մենակ հո դուք չե՞ք թողնում-գնում, բոլորն են գնում…

Մի թքեք Աստծու տվածի վրա, էն խելքը, որ թեժ պահին միայն իր նեղ անձնական ոլորտի հարցերը լուծելով է զբաղված, չի կարող արդյունք տալ։ Ձեր խելքը բոլորինն է, մի ճնշեք այն օլիգարխների ընդունարաններում խելոք-խելոք նստելով ու էդ խելքի վրա թքելով, որովհետեւ ով խելք ունի` կհասկանա ինչն ինչոց է, ու որ ձուկը գլխից վաղուց հոտած է, ինչքան ուզում ես համեմունքներ գցի` չի ուտվի։

Բարին ընդ ձեզ։

Քիչ առաջ, ոստիկանության լրատվական վարչությունից տեղեկացրեցին, որ դեռ ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանի պաշտոնանկության հարցով նորություն չունեն, սակայն հաստատեցին, որ իրոք, վիճակը խառն է:
Լուրերը մյուս պաշտոնանկությունների վերաբերյալ դարձյալ խմորումների մեջ են: Մեր ունեցած Հավաստի տեղեկություններով, սկսված խառնաշփոթի արմատները տանում են Մոսկվա, որտեղ մի քանի աղմկահարույց բացահայտումներ դարձան և դառնալու են, ոչ միայն Երևանի քաղաքապետի, այլև, երեկ մամուլում շրջանառվող մի շարք պաշտոնյաների պաշտոնանկության պատճառը.
Slag.am ինտերնետային կայքը երեկ ուշ երեկոյան լուրեր էր տարածել, թե հրաժարականի դիմում են ներկայացնելու ԱԱԾ պետ Գորիկ Հակոբյանը և որին կփոխարինի ՍԴ նախագահ Գագիկ Հարությունյանի եղբայրը` Արզուման Հարությունյանը և Գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանը, որի շուրջ օղակը Մոսկվայի ճնշմամբ ավելի ու ավելի է սեղմվում: Քանի որ, մեր ունեցած տեղեկություններով, վերջինիս գործունեության հետ կապված խնդիրներ են առաջացել նաև Մոսկվայում:
Ասել, որ պրոցեսը ներիշխանական դասավորումներ են այնքան էլ ճիշտ չէ, և միայն այս ֆոնի վրա է հասկանալի, թե ինչու ՀՀԿ-ն շտապեց քաղաքապետ նշանակել Տարոն Մարգարյանին, որը թերևս այս խաղից դուրս ֆիգուր է և այս պահին «ամենաանմեղը»:
Իսկ թե այս ամենի հետ կապված մեծ հաշվով ի՞նչքան տուժեց պետությունը և հերթական խոշոր մեքենայությունների արդյունքում ի՞նչ կորցրեց հասարակությունն ու շարքային քաղաքացին, ոչ ոքի չի հետաքրքրում: Ոչինչ, որ նա չափազանց ծանր վիճակում է և գոյության խնդիր է լուծում:

Ես չեմ գրի արտագաղթի պատճառների մասին, չեմ բերի թվեր, չեմ ներկայացնի մասնագետի կարծիք` համացանցում սրտներիդ ուզածին չափ դուք կգտնեք այդ ամենը։ Ես ընդամենը կպատմեմ մի երիտասարդ կնոջ ու նրա ընտանիքի արտագաղթի պատմությունն կասեմ նրանց «թվերն» ու արտագաղթի դրդող նրանց անձնական պատճառները…

Լիլիկը փոքր երեխա էր, երբ ես հեռացա Կապանից։ Լիլիկին տեսնում էի ամառները` երբ հյուր էր գալիս տատին, իսկ ինքը, փոքր հասակից զրկվել էր հորից ու ապրում էր մոր հետ`Ագարակում։ Էն ժամանակ լավ էին ապրում` մայրն աշխատում էր կոմբինատում, որ սաղ քաղաքն էր կերակրում. խոշոր արդյունաբերական կենտրոն էր սովետմիության համակարգի Զանգեզուրը` էլ քեզ պղիձ, էլ մոլիբդեն, էլ ուրան ռադիոկատիվ, էլ ոսկի ու արծաթ…. Էդ ամենը մեր ընդերքում էր, հանում էին, մշակում ու ուղարկում անծայրածիր հայրենիքի գործարանները։ Ու մենք հպարտ էինք, որ մեր զանգեզուրյան ուրանն է երկիրը, չէ, աշխարհը խաղաղ պահող ատոմային ռումբի մեջ… Ապրում էին լիլիկենք բոլորի պես։ Լիլիկը առողջ ու սիրուն երեխա էր` սուր մտքով, պրպտող հայացքով։ Հետո ես մեծացա, հեռացա Կապանից, ու Լիլիկի մասին միայն գիտեի, որ դպրոցն ավարտելուն պես ամուսնացել է, երկու երեխա ունի, շատ դժվար է ապրում` դոմիկում, մայրն էլ չի աշխատում կոմբինատում…

«Գիտե՞ս ջանս ինչ ա դառել հող մշակելուց, հիշո՞ւմ ես ո՜նցն էի առաջ` «նեժնի-մեժնի», «նեժնի» չի մնացել, լրիվ ջիլ ա։ Ձեռքերս հիշո՞ւմ ես, որ մեծերով տանում էիք ինձ սիրելու, ո՜նց էիք ասում փափլիկ-թաթիկ` էլ տենց չեն, տղամարդու կոշտուկոպիտ ձեռքեր են դառել Լուս ջան…», — պատմեց ինձ Լիլիկը սոցցանցում, որտեղ նա ինձ գտել էր չգիտեմ ո՞նց, ու ես հարցուփորձ էի անում` ո՞նց ա, ի՞նչ ա։

«Մաման չի աշխատում, մենք իրա հետ չենք ապրում, մի սենյակ ա, տեղ չկա, մենք էլ դուրս եկանք մամայի տնից թուրքի գյուղում դոմիկում ենք ապրում, լավ ա հող կա գոնե, բայց դե ջուր չկա ջրենք կարգին բերք տա, ջուրը թանկ ա, գյուղատնտեսությամբ չես կարա հիմա տուն պահես` հենց էդ ջրի գինն ա, որը փողով ա, ամուսինս բենզին ա լցնում գրոշներով, չենք կարում ապրենք Լուս ջան։ Դոմիկն էլ, եսիմ դոմիկ ա, էլի, յոլա ա տանում, բայց դե ինչ անում ենք` չի տաքանում»,- ասում էր Լիլիկը, — «Երեխեքիս չեմ կարում նորմալ սնունդ ապահովեմ` թերսնումից հա հիվանդ են, բժիշկներն էլ` հո ձրի չեն, ամեն ինչ փող ա, փող ա ու փող ա, բայց էդ փողը որտեղի՞ց վերցնես, ո՞նց աշխատես, երբ նորմալ գործ չկա` որ կարենա երեխա գոնե կերակրի»։

Ես ինչ-որ ճանապարհներ էի փտրում Լիլիկին ու իր ընտանիքին օգնելու, բայց դե` քաչալը ճար ունենա` իրեն կանի։ Իմ ձեռը ճար չկար,բան չկար, որ օգնեմ….

Որոշ ժամանակ «օդնո» չէի մտնում, մի անգամ էլ մտա, ու Լիլիկն ինձ գրեց.

«Լուս, քոչում ենք Ռուսաստան, ընդե տուն են տալիս, գործ են տալիս, մի վեց ամիս հետո էլ` քաղաքացիություն։ Երեխեքս գոնե ընդեղ բանակ կգնան` էլի որ, ստեղից ապահով ա։ Երեխեքին ձրի են բուժում, ստեղի նման ձեւական չի` պարտավոր են, անում են, տենց եմ լսել, ով գնացել ա` գոհ ա»։

Ես Լիլիկին ասեցի, որ` «Նիսյա պանիրը թալակում ա լինում», որ զգույշ լինի` չխաբվեն, փորձեցի բացատրել, որ դա պետական քաղաքականություն է` ուղղված Հայաստանի հայաթափությանը, որ առաջներում էդ տեղերը աքսորավայրեր են եղել, որ որ հիմա քոչելով ինքնակամ իրենք իրենց աքսորում են Սիբիր…. Ի՜նչ փաստարկ ասես չբերեցի ես Լիլիկին, որ չգնան…

Բայց… Ի՞նչ իրավունքով էի ես համոզում նրան չգնալ, եթե նրա երեխաները թերսնումից հիվանդ էին, ինքն էլ վեր էր ածվել սպիտակ-սիրուն աղջկանից ջլոտ ու սեւ ուրվականի։ Ես ո՞վ եմ, որ նրան հետ պահեմ իր ու իր ընտանիքը փրկելու բնական մայրական բնազդային մղումից, ի՞նչ կարող եմ նրան առաջարկել, որ չգնա…

Հայրենասիրությո՞ւն։

Երբ մարդը մտածում է միայն գոյատեւելու մասին, նա դեգրադացվում է` նրա համար մեկ է ազգությունը, մեկ է հայրենիքը, մեկ է` ինչ հողի վրա է ապրում, միայն թե երեխան սոված չմնա։ Լիլիկի բոլոր բանական ազդակները թմրեցված էին, Լիլիկը կարողանում էր մտածել միայն գոյատեւելու մասին։ Նա չէր էլ հասկանում երեւի, թե ես ի՞նչ եմ ասում իրեն, ի՞նչ վտանգի մասին եմ ասում, խոսելով հստակ պետական քաղաքականության մասին, նա ատում էր այդ բառը…

Երեք ամիս առաջ Լիլիկը մենկեց Ալթայի մարզ։ Հիմա նա հազվադեպ է մտնում ինտերնետ` իրենք չունեն, ակումբ է գնում։ Կյանքից գոհ է.

«Ոչ մի վտանգավոր բան էլ չկար Լուս։ Ստեղ մեզ տուն են տվել, ամուսինս էլ ա աշխատում, ես էլ։ Երեխեքն էլ դպրոց-մանկապարտեզ` ամեն ինչ տեղը տեղին։ Մամային եմ պատրաստվում բերեմ` ստե իրան թոշակ ա հասնում ռուսականով։ Շատ, շատ գոհ ենք։ Ինչ սովետը փլվեց, ես ինձ սենց ապահով չէի զգացել,  հալալ ա ռուսներին,  հալալ ա Պուտինին»։

«Բա էլ հետ չե՞ք գա Լիլ»։

«Հետ ենք գալիս ի՞նչ անենք, հո հիմար չենք։ Դու էլ վեր կաց արի, ստեղ լիքը թերթեր կան` մի տեղ կգրես, տուն էլ կտան, իրոք լավ ա Լուս ջան, լավ ա…»։

Լիլիկենք փրկված են։ Դե հիմա, Պուտինը հաստատ էս տեմպերով ներգաղթը խրախուսելով կհասցնի նրան, որ իր թեկնածության համար տված ձայների քանակը կեղծել էլ պետք չի լինի` բոլոր միգրանտների ձայները «հալալ» իրենն են։

Մյուս կողմից էլ նույն ձեռքով կլուծի Տուվայի, Բուրյաթիայի ինքնավարության հարցը` նրանց իրավունքները կհասցվեն մինիմումի` ռեֆերենդումի միջոցով, ուր իհարկե` բնակչության զգալի մասը ներգաղթած «հալալ ա Պուտինին» ասողները կլինեն արդեն, Հայաստանից էլ միեւնուն ժամանակ էդ նույն ձեռով կհեռացվի դժգոհ էլեկտորատը` էլի կեղծելու կարիք չի լինի, ու տենց….

Մի խոսքով, երկնքից երեք խնձոր ընկավ`

Մեկն ասողին
Մեկը` լսողին
Մեկն էլ` լսածը հասկացողին

Հա՛լալ ա Պուտինին

«Հայկական Վարկած» -ն առաջիններից մեկն էր, որ արձագանքելով բանաստեղծ Ռազմիկ Դավոյանի կոչին, անդրադարձավ «Թռչկան» ջրվեժի ճակատագրին: Այնուհետ սկսվեց պայքար, որն ուզում ենք հավատալ, պսակվեց հաղթանակով: Այսօր «Ռոբշին» սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերությունը, տարածել է հաղորդագրություն.
«Ընդունելով ՀՀ բնապահպանության նախարարության առաջարկությունը, ինչպես նաև քաղաքական, տարաբնույթ շահարկումները կանխելու նպատակով՝ հայտարարում է, որ դադարեցնում է Թռչկանի ջրվեժի տարածքում, Չիչխան գետի վրա կառուցվող հիդրոէլեկտրակայանի շինարարությունը և տեխնիկան դուրս է բերում շինարարական տարածքից:
Մենք միաժամանակ հույս ենք հայտնում, որ հետագա քննարկումների ընթացքում կգտնվեն բոլորի շահերն արտացոլող լուծումներ»:
«Ռոբշին» ՍՊԸ-ի տնօրինություն
Հ.Գ.Մենք էլ հույս ունենք որ այս պատրաստակամությունը չի լինի ընդամենը հարցից հանրության ուշադրությունը շեղելու փորձ:

Երեկ քրեական գործերով Վերաքննիչ դատարանում Արմեն Դանիելյանի նախագահությամբ շարունակվեց թրաֆիկինգի  գործը, ըստ որի  Գոհար Կիրակոսյանը քննությամբ պարզված ոմն Ալիի և ՀՀ քաղաքացի Ագապի Ասոյանի հետ ստեղծել են հանցավոր կազմակերպված խումբ և 2004թ. ընթացքում խարդախությամբ հավաքագրել են ՀՀ քաղաքացիներ ու Թուրքիայի Տրապիզոն քաղաքում աշխատելու պատրվակով, ենթարկել սեռական պարտադրանքի:
Նիստը ինչպես միշտ սկսվեց  ուշացումով:

Նիստի սկզբում ամբաստանյալ Գայանե Մելքոնյանի պաշտպան Ա. Ջուվանովան միջնորդեց դատարանին, որ  հարցաքննության կանչվի տուժող Նաիրա Սանոսյանը. «Կրկնում եմ նախորդ նիստերի ժամանակ ասածս. գոնե դուք հարցաքննության կանչեք իրեն զոհի տեղ դրած Նաիրա Սանոսյանին»,- հորդորեց նա (Առաջին ատյանը մերժել էր այս միջնորդությունը):

Սակայն մեղադրող Հովհաննիսյանը հակադարձեց` ասելով. «Բազմիցս քննվել է Սանոսյանը, ապացուցվել է նրա ասածների հավաստիությունը, և որ նրա ցուցմունքները կապված են այս գործի հետ, բացի այդ`սույն  միջնորդությունը չի բխում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 382 հոդվածի 3 մասի պահանջներից»:

Դատարանը մերժեց միջնորդությունը ընդունելով մեղադրող կողմի պատճառաբանությունը: Մեղադրողը առարկեց նաև Հասմիկ Քարամյանի դատապաշտպան Ա. Հոբոսյանը միջնորդությունները`հոգեբանական փորձաքննության ենթարկել  տուժողներ Եսթեր Մեսրոպյանին և Ալլա Սիմոնյանին, պարզելու, արդյո՞ք նրանք խաբվել են, և , չիմանալով, թե ինչով պիտի զբաղվեն, գնացել են Թուրքիա:

Երկրոդը այլ բնույթի էր. «Հասմիկ Քարամյանն առողջական խնդիրներ ունի նրան անհրաժեշտ է լուրջ ախտորոշում, Աբովյան ՔԿՀ-ում չեն կարող նման ստուգում անցկացնել, այնինչ ամբաստանյալի վիճակն ավելի է վատանում (նա ստամոքսի ու սրտի հետ կապված լուրջ խնդիրներ ունի):

Դատարանը գտավ, որ այս միջնորդությունը  ևս հիմնազուրկ է և ենթակա է մերժման. «Դատահոգեբանական առումով ոչ մի պարզաբանում չի կարող օգնել կամ խոչընդոտել այս գործին: Պաշտպանի նշած խաբեության հանգամանքը արդեն իսկ պարզված է: Դատաբժշկական փորձաքննություն անցակցնելու առումով էլ պիտի նշեմ, որ սովորական բժշկական քննությունն էլ կարող է պարզել ամբաստանյալի առաողջական խնդիրներրը, ուստի երկու միջնորդությունն էլ ենթակա է մերժման, քանի որ հիմնավոր դրույթներ չկան»,- հակաճառեց Հովհաննիսյանը:

Դատարանը որոշեց մերժել երկու միջնորդությունն էլ` անհիմն լինելու պատճառաբանությամբ:

Դատարանը հեռացավ դատավճիռ կայացնելու:

Աննա Ալեքսանյան

ՀՀ ոստիկանությունը բացահայտել է օրերս տեղի ունեցած հերթական սահմռկեցուցիչ սպանությունը.

Ոստիկանության հասարակայնության հետ կապերի եւ լրատվության վարչությունից հայտնում են, որ հոկտեմբերի 28-ին, ժամը 01.50-ին, ոստիկանության Մալաթիայի բաժնում  հաղորդում էր ստացվել, որ «Հաղթանակ» կամրջի տակ ավտոմեքենա է այրվում:

Դեպքի վայր մեկնած օպերատիվ խումբը «Հաղթանակ» կամրջի տակ` Թաիրով փողոցի աջակողմյան հատվածի ոչ երթեւեկելի մասում, հայտնաբերել էր «ՎԱԶ-2105»  մակնիշի կարմիր  գույնի այրվող ավտոմեքենա: Նույն օրը, ժամը 02.05-ին, հրդեհը մարելուց հետո, ավտոմեքենայի կիսաայրված սրահի հետեւի նստելատեղին` պոլիէթիլենային տոպրակներով, սրբիչով, ծածկոցով եւ կպչուն ժապավենով փաթաթված վիճակում, հայտնաբերվել էր Երեւան քաղաքի բնակիչ, 61-ամյա Վրեժ Գրիգորյանի  դիակը` գլխի մասում կտրած-ծակած բազմաթիվ վնասվածքների հետքերով:

Ոստիկանության ծառայողների ձեռնարկած օպերատիվ-հետախուզական եւ քննչական միջոցառումների շնորհիվ նույն օրը, ժամը 17.10-ին, սպանություն կատարելու կասկածանքով բերման է ենթարկվել Վրեժ Գրիգորյանի որդին` 23-ամյա Սիփան Գրիգորյանը:

Նա խոստովանել է, որ հոկտեմբերի 27-ին, ժամը 14-ին, տան հյուրասենյակում, կենցաղային հարցերի շուրջ ծագած վիճաբանության ժամանակ, տանը եղած կացնով հարվածներ է հասցրել հոր գլխին, որը ստացած վնասվածքներից տեղում մահացել է:

Հանցագործության հետքերը թաքցնելու նպատակով` հոկտեմբերի 28-ին, ժամը 1-ին, Սիփան Գրիգորյանը հոր դին տեղավորել է վերջինիս պատկանող «ՎԱԶ-2105» մակնիշի ավտոմեքենայի սրահի ետեւի նստելատեղին, մեքենան տեղափոխել «Հաղթանակ» կամրջի տակ` Թաիրով փողոցի աջակողմյան հատվածի ոչ երթեւեկելի մաս եւ հրկիզել այն:

Հանցագործության գործիք կացինն առգրավված է, կատարվում է նախաքննություն:

Համաձայն «Հայաստանի Հանրապետության տարածքում ժամանակի հաշվարկման կարգի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի, Հայաստանի Հանրապետության տարածքում 2011 թվականի հոկտեմբերի վերջին կիրակի օրը` հոկտեմբերի 30-ին, ժամը 3.00-ին ժամացույցի սլաքները պետք է 1 ժամ հետ տանել:

Այսօր «Ընտրություն» ակումբում լրագրողների հետ հանդիպեցին հոգեբան Սամվել Խուդոյանը և սեքսապաթոլոգ Վրեժ Շահրամանյանը: Քննարկման առարկան՝ Սեռական քաղցը Հայաստանում. ինքնասպանություններ և բռնաբարություններ: Հատկապես վերջին ամիսներին Հայաստանում գրանցված տարեց կանանց նկատմամբ սեռական բռնությունների թեման էր ակտուալ, որոնք ըստ սեքապատոլոգ Վրեժ Շահրամանյանի չի կարելի որպես հերոնտոֆիլիայի դրսեւորում որակել:

Լոռու ու Տավուշի մարզերում վերջերս գրանցված երիտասարդ տղամարդկանց կողմից տարեց կանանց բռնաբարության երկու դեպքի քննարկումները հիշատակելով, Շահրամանյանն ասաց.

«Այս վերջին դեպքերը չեն պարունակում հերոնտոֆիլիայի նշաններ, դրանք բռնաբարության դեպքեր են: Եթե անձը սեռական հակում ունի երեխայի կամ տարեցների հանդեպ, նա այդ հակումը նախ և առաջ փորձում է իրականացնել համոզելով: Պետք է պարզել բուն հոգեբանական պատճառը, թե այդպիսի ագրեսիվ սեռական վարքագիծը ինչի՞ հետեւանք է»:

Բանախոսների կարծիքով նմանատիպ երևույթները միշտ էլ եղել են և կլինեն, սակայն հիմա ավելի են ինֆորմացված ու շատ են խոսում առհասարակ միջադեպերի մասին. «Հիմա շատ են շահարկում այդ թեմաները, բռնաբարություն ու ինքնասպանություն կան ու կլինեն: Չեն շատացել. նույն տվյալներն են: ԽՍՀՄ շրջանում էլ են եղել,ուղղակի այն ժամանակ ավելի փակ էր և ոչ ոք չէր բարձրաձայնում»,- ասաց հոգեբան Խուդոյանը: Նրա կարծիքն ու մատհոգությունը կիսեց նաև սեքսապաթոլոգը. «Այս հարցը, իրոք, մտածելու տեղիք է տալիս, արձանագրված դեպքերը պիտի շատ լավ ուսումնասիրել և գտնել դրանց վերացման ու կանխարգելման պատճառները»:

Հարցին` թե, ավանդույթներ պահպանելու նկատառումո՞վ սեռական կյանքի մասին ընտանիքներում և դպրոցներում չեն խոսում, Շահրամանյանն ասաց. «Ընտանիքներում գուցե ուզում են խոսել,գուցե որոշներում ընդհանրապես չեն անդրադառնում, կամ ավելի ճիշտ չգիտեն` ինչպես անդրադառնալ, խնդիրն այստեղ այն է, որ դաշտը ճիշտ ինֆորմացիայի կարիք ունի»:

Իսկ թե արդյո՞ք սեռական բռնությունների թվային տվյալներ կան, և ճի՞շտ է, որ դեպրեսիան է հիմնական պատճառը նման երևույթների, բանախոսները հարցի առաջին մասի վերաբերյալ դժվարացան կոնկրետ պատասխան տալ, քանի որ դա իրենց հայտնի չէ. «Թվերին ոչ թե չեմ տիրապետում, այլև իրավասու էլ չեմ պատասխանել. դա ոստիկանության հետ պետք է ճշտել: Մեզ մոտ պացիենտները գալիս են միայն բուժվելու, իսկ նրանց քանակը մենք չենք արձանագրում»,- ասաց Խուդոյանը:

«Դեպրեսիան, իսկապես, չարիք է: Սա կարող է հանգեցնել ինքնասպանության մտքերի, այստեղ շատ կարևոր է մթնոլորտը, թե ինչ միջավայրում ես աշխատում, ապրում: Բայց դեպրեսիան չի կարող հանգեցնել սեռական բռնությունների»,- հավելեց Շահրամանյանը:
հոգեկան հիվանդությունները շատացե՞լ են և ո՞րն է պատճառը, հարցին էլ բանախոսները նշեցին.«Չէ, այդպես միանշանակ ասել չի կարելի: Նևրոզներն են շատացել, իսկ շիզոֆրենիան կամ մյուս հոգեկան հիվանդությունները՝ ոչ»:

Անդրադարձ եղավ նաև քիմիական ամլացման կամ ամորձատման նպատակահարմարությանը՝ կիրառելով այն որպես պատժամիջոց ագրեսիվ սեռական շեղումներ ունեցող մարդկանց նկատմամբ, ովքեր վտանգ են ներկայացնում, սեքսապաթոլոգն ասաց, որ շատ երկրներում դա կիրառվում է, բայց հստակ չէ, արդյո՞ք դա արդյունավետ է, և հետագայում ի՞նչ բարդություններ կառաջանան:

«Ամորձատումը միանշանակ չի վերացնում սեռական հակումը: Եթե մարդու մոտ կա սեռական հակում երեխաների կամ տարեցների նկատմամբ, ապա այն չի վերանա ամորձատմամբ, այն չի վերացնում մարդու սեռական հակումը — ասաց Շահրամանյանը,- այդպիսի սեռական հակումը սկզբնական շրջանում կքշվի խորը, բայց հետո էլի գլուխ կբարձրացնի: Սեռական ագրեսիվ ու վնասարար հակումներ ունեցող մարդկանց պետք է  պետք է փորձել հոգեթերապիայի միջոցով: Սեռական ակտը տարեցների և մանուկների հետ կատարվում է երկկողմանի համաձայնությամբ հիմնականում՝ այս դեպքերում մարդիկ համոզում են երեխաներին: Մինչ ամորձատելու պատժի կիրառումը պետք է լինեն մասնագետներ, ուսումնասիրեն գործը և տան համապատասխան մասնագիտական եզրակացություն»:

Անդրադառնալով սեռական ագրեսիայի անառողջ հակումներին, դրա մեջ ունեցած սեռակրթության դերին Շահրամանյանը նշեց, որ պետք է ուշադրություն դարձնել այն հանգամանքին, թե ինչպե՞ս է կոնկրետ անձը ստացել սեռական դաստիարակություն: «Դպրոցներում ցանկալի է, որ սեռակրթության ծրագիրն անցկացնեն կոմպետենտ մասնագետներ, որոնք այժմ անցկացվում են ֆիզկուլտուրայի դասընթացների հաշվին՝ ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչների կողմից, ինչն անընդունելի է: Սեռական դաստիարակություն չի նշանակում խոսել միայն սեքսի մասին. դա երեխայի հետ փոքր տարիքից տարվող հետեւողական աշխատանք է, որը նպաստում է ինքնության ձեւավորմանը, ինքահաստատմանը եւ ինքն իրեն բացահայտելուն, հատկապես այն տարիքում, երբ երեխային սկսում է հետաքրքրել իր սեռը: 3-5 տարեկան հասակից սկսած, երբ երեխան սկսում է ուսումնասիրել իր սեռական օրգանները, անհրաժեշտ է բացատրել, որ իրեն արագիլը կամ «Մեշոկ պապին» չեն բերել:Պետք չէ պատժել երեխային, եթե նա նման հարցեր է տալիս, որովհետեւ տարիներ անց, երբ նա մանկապարտեզ կամ դպրոց հաճախի, իր հասակակիցների կողմից իրեն մատուցած «դառը» ճշմարտությունը նրա հոգեկան աշխարհի վրա կարող է հիվանդագին ազդեցություն թողնել»,- ասաց Շահրամանյանը՝ հավելելով, որ այս հարցին ծնողները պետք է ցուցաբերեն ճիշտ եւ գրագետ մոտեցում:

«Տղաների դաստիարակությամբ սեռական հասունացման շրջանում ցանկալի է, որ զբաղվի հայրը, իսկ աղջիկների դեպքում ՝մայրը: Սեռական կյանքը մարդու բնական ձգտումն է, որը արգելքներով չպետք է ուղեկցվի: Ի տարբերություն խորհրդային տարիների, երբ սեռական դաստիարակության, սեքսի եւ երիտասարդներին հուզող այլ թեմաների մասին խոսելն արգելված էր, այսօր ավելի քան հասանելի է, մասնավորապես՝ համացանցի շնորհիվ, ինչը ունի իր և՛ դրական, և՛ բացասական կողմերը»,- իր հերթին ասաց հոգեբան Սամվել Խուդոյանը:

Սամվել Խուդոյանը պատասխանելով հարցին,թե՝ արդյո՞ք հասարակության մեջ տիրող կեղծ բարեպաշտության մթնոլորտն ու «կուսության ինստիտուտը» չեն կարող բերել սեռական անվաբարարվածության, դեպրեսիաների, և արդյունքում՝ բռնաբարության մղումների, ասաց.- «Ես դեռևս չեմ հանդիպել ոչ մեկին այդպիսի պրոբլեմով, միայն մի կին ունեի պացիենտ, ում մոտ հենց այդ պատճառով սկսվել էին հոգեկան պրոբլեմներ: Բայց բռնության մղումների չեմ հանդիպել»:

Արդեն ասուլիսի ավարտից հետո. Շահրամանյանը հակադրվեց նրան. «Տղամարդկանց սեռական տգետ վարքագծի պատճառով հայ կանանց շրջանում բավական շատ են սեռական անբավարվածության հետեւանքում ստացած հոգեկան առողջական պրոբլեմները: Դա դեռ այն պայմաններում, երբ մեր թաբուները մեզ դժվար են բժշկի տանում…»:

armversion.com— ի հարցին, թե՝ եթե Շահրամանյանը մտահոգ է երեխաների սեռական դաստիարակության հարցով, ինչո՞ւ դասագիրք չի գրում առանց Կրթության Նախարության պատվերի, նա ասաց.«Ես կգրեմ, բայց ի՞նչ միջոցներով հրատարակեմ ու հասանելի դարձնեմ դպրոցներին, եթե չկա պետական ծրագիր»:

Որոշեցինք ինչպես մյուս դեպքերում, այնպես էլ հանրության սեռական կրթման հարցը լուծել քաղաքացիական նախաձեռնության միջոցով՝ մեր ուժերով:

Աննա Ալեքսանյան