ՀՌԱԿ ատենապետ Հարություն Առաքելյանը բաց նամակով դիմել է գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանին, ԱԱԾ տնօրեն Գորիկ Հակոբյանին և լրատվամիջոցներին, անդրադառնալով  «Նաիրիտ» գործարանում «պետական միջոցների խոշոր չափերի` 31 միլիոն դոլարի հափշտակության ուսումնասիրությանը»:

Նամակում ասվում է.

«Ես` Հարություն Առաքելյանս սեփական նախաձեռնությամբ իրականացնելով ուսումնասիրություններ լրատվամիջոցներում հրապարակված հոդվածները, տեսաերիզները և վերլուծական նյութերը, հանգել եմ այն եզրակացության, որ 2006 թվականին «Նաիրիտ» գործարանի պետական սեփականություն հանդիսացող բաժնետոմսերի իրականացված առքուվաճառքի փոխարեն իրականում տեղի է ունեցել «Նաիրիտ» գործարանի` պետական գույք հանդիսացող բաժնետոմսերի 90 տոկոսի նվիրատվություն օֆշորային գոտում գրանցված, քիմիայի ոլորտում պատմություն չունեցող, անհայտ «Օտֆորդ մարկետինգ» կազմակերպության, 20.000 ֆուտ ստեռլիգ հիմնադիր կապիտալ ունեցող «Ռայնովիլ Փրոփերթի Լիմիթեդ» (Rhinoville Property Limited) ընկերությանը, որի սեփականատերերի անունները մինչ օրս անհայտ են հանրությանը:

«Ռայնովիլ Փրոփերթի Լիմիթեդ» ընկերությունը «Մեժգոսբանկում» գրավ դնելով ՀՀ Կենտրոնական Բանկի կողմից նվեր ստացված «Նաիրիտ» գործարանի բաժնեթղթերի 90 տոկոս փաթեթը, ստացել է 70 միլիոն ԱՄՆ դոլար վարկ, որից միայն 39 միլիոն ԱՄՆ դոլարն է մուտք արել ՀՀ պետական բյուջե, մնացած 31 միլիոն ԱՄՆ դոլարի ճակատագիրը անհայտ է:

Իմ ուսումնասիրությունները պարզեցին, որ 2006 թվականին «գործարքին» իրենց անմիջական մասնակցությունն են ունեցել հիմնականում հետևյալ պատասխանատու անձինք, որոնց հարցաքննությունը կպարզի իրողությունը.

-Տիգրան Սարգսյան` որպես ՀՀ Կենտրոնական Բանկի նախագահ, որը միաժամանակ հանդես է եկել որպես «Մեժգոսբանկի» խորհրդի նախագահ, քանի որ ԱՊՀ Կենտրոնական Բանկերի նախագահները ռոտացիոն կարգով ստանձնում էին այդ պաշտոնը 6 ամսվա կտրվածքով,

-Վահան Մելքոնյան` միաժամանակ «Մեժգոսբանկի» ներկայացուցիչ և «Նաիրիտ» գործարանի գլխավոր տնօրեն, ինչպես նաև հանդիսանում է օֆշորային «Օտֆորդ մարկետինգ» կազմակերպության սեփականատեր, որի կազմի մեջ է մտնում «Ռայնովիլ Փրոփերթի Լիմիթեդ» դուստր կազմակերպությունը (ժողովրդական լեզվով ասած` այս գործարքի Թուլաթը, քանի որ նա ամեն տեղ է հանդես գալսի որպես կողմ),

-Անդրե Նարսիսյան` «Ռայնովիլ Փրոփերթի Լիմիթեդ» ընկերության երևացող սեփականատեր, Ֆրանսայի քաղաքացի, ըստ լուրերի մահացել է 2006 թվականի տարեվերջին,

-Անատոլի Տուրկաձե` «Մեժգոսբանկի» նախագահ, պաշտոնական դիրքի չարաշահման համար հեռացված է աշխատանքից,
-Սերգեյ Կուլիկով` «Մեժգոսբանկի» փոխնախագահ, հարուցվել է քրեական գործ նրա և ընտանիքի անդամների հանդեպ, քանի որ «Մեժգոսբանկի» վարկավորած կազմակերպությունները հիմնականում պատկանում էին Կուլիկովի ընտանիքի անդամներին,
-Նատալյա Բլագովա` Կուլիկովի եղբոյր կինը, Անդրե Նարսիսյանի տված լիազորագրով որպես «Ռայնովիլի» ներկայացուցիչ, «Մեժգոսբանկի» վարկային պայմանագրում ստորագրել է «Նաիրիտի» 70 միլիոն ԱՄՆ դոլար ծավալի վարկային ծրագիրը ստանլու համար,

-Տատյանա Սերբկովա` 2001-2007թթ ժամանակահատվածում աշխատել է «Մեժգոսբանկում»` ղեկավարելով միջպետական ծրագրեր, ստեղծել է «Ինտերկաուչուկ» ընկերությունը և ղեկավարել «Նաիրիտ» գործարանի զարգացման և վերազինման ծրագիրը: Նրա հանդեպ իրականացվել են ահաբեկումներ և սպառնալիքներ, կատարվել է կարևոր փաստատղթերի գողություն նրա կաբինետից:
-Արմեն Մովսիսյան` ՀՀ էներգետիկայի նախարար, 2007 թվականին «Նաիրիտ» գործարանի բաժնետերերի խորհրդի նախագահ, որի որոշման համաձայան վաղաժամկետ դադարեցվել են Տնօրենների խորհրդի անդամներ հանդիսացող Տ.Սերբկովայի,

.Պիոտրովսկայաի, Ա.Մարկովսկիի և Մ.Պերելմանի լիազորությունները և նրանց փոխարեն Տնօրենների խորհուրդը ձևավորվել է բացառապես Սերգեյ Կուլիկով և Վահան Մելքոնյան զույգի միջև (հիշեցում. Ս.Կուլիկովը ԱՊՀ միջպետական բանկի փոխնախագահն էր, իսկ Վ.Մելքոնյանը` նույն բանկի հայաստանյան ներկայացուցիչը):

-Եգելսկի Ալեքսանդր Եվգենևիչ` Կուլիկովի հանձնարարությամբ Տատյանա Սերբկովային սպառնալիքներ ներկայացրած անձ ` վերջինիս «Նաիրիտ» գործարանի «առքուվաճառքի» անհամաձայնության կապակցությամբ

-Աշոտ Սարգսյան` «Նաիրիտ» գործարանի փոխտնօրեն, ՀՀ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի եղբայրը, ըստ մամուլի հրապարակումների իրականացնում է գործարանի ֆինանսական շարժի վերահսկողություն:

Եզրակացություն

Համաշխարհային շուկայում մենաշնորհային դիրք գրավող, Հայաստանի Հանրապետության արտադրական հզորություն հանդիսացող «Նաիրիտ» գործարանի հանդեպ կանխամտածված իրականացվել է արտադրական հզորությունների փոշիացման` սննկացման կանխամտածված գործառույթ, որի արդյունքում շահել են «Նաիրիտ» գործարանի մրցակիցները:

Սրա մասին է վկայում նաև այն փաստը, որ Եվրամիությունը հայտարարել է մինչև 2012թ. Եվրոպայի տարածքում քլորի արտադրության փակման ծրագրի մասին ու անգամ ֆինանսական տեսանկյունից պաշտպանված այնպիսի կազմակերպությունները, ինչպիսիք են «Բայերը» և «Դյուպոնը», անընդհատ դաժան քննադատության են ենթարկվում վերահսկող մարմինների և բնապահպան հասարակական կազմակերպությունների կողմից, հետևաբար «Նաիրիտի» գոյությունը ընդհանրապես նոր դժվարություններ էր ստեղծում քիմիայի ոլորտի համաշխարհային «շնաձկերի» համար:

2006-2011 թթ ընկած ժամանակահատվածում մի խումբ մարդկանց կողմից «Նաիրիտ» գործարանի հանդեպ իրականցավեց կանխամտածված «անգրագետ» ղեկավարում, կանխամտածված վնասարարություն, որի արդյունքում կուտակվեցին 100 միլիոնավոր դոլարների հասնող պարտքեր, եղան հրդեհներ ու պայթյուններ, եղան զոհեր:Այսօր էլ շարունակվում է ՀՀ սեփականություն հանդիսացող «Նաիրիտ» գործարանի կանխամտածված սննկացումը և որպես նշվածի ապացույց` արտադրության համար պիտանի սարքավորումների հազարավոր տոննաների հասնող ծավալների վաճառքի փաստն է վերջին օրերին` մետաղի ջարդոնի տեսքով (առաջին խմբաքանակը արդեն վաճառվել է):

«Նաիրիտի» գործարքի ռուսաստանցի մասնակիցների նկատմամբ ՌԴ Դատախազության կողմից հարուցվել է քրեական գործեր, պետականացվել են նրանց գույքը, սակայն նույն գործարքի հայաստանյան պատասխանատուները մինչ օրս խուսափել են քրեական պատասխանատվությունից, քանի որ զբաղեցնում են բարձր պետական պաշտոններ»:

Հիշեցնենք, որ օրերս կառավարությունը հաղորդագրություն տարածեց այն մասին, որ Կառավարությունն ու Արդարատադության նախարարությունը ֆաքսի միջոցով ստացել են մի գրություն, որում փորձ է կատարվում սպառնալ և շանտաժի ենթարկել ՀՀ վարչապետին և արդարադատության նախարարին:

Հաղորդագրությունում ասվում է, որ հաղորդագրությունն ուղարկվել է քաղաքացի Հարություն Առաքելյանի կողմից, և դրանում պարունակում են ակնհայտ սուտ տեղեկություններ:

Հաղորդագրությանը կից ներկայացվել էր Հարություն Առաքելյանի նամակը, որով նա սպառնում էր ինչ-որ փաստաթղթեր հրապարակել, եթե իրեն չվերականգնեն ՀՌԱԿ ատենապետի պաշտոնում:

Օրեր առաջ Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության հանձնաժողովը հայտարարաել էր որ կարագը մեզանում «կեղծվում» է, խոստանալով ավելի ուշ անուններ հրապարակել:

Այսօր Սփրեդի ու կարագի գաղտնիքները բացահայտված են. իրավախախտ 10 իրացնող և ներկրող ընկերություններ՝ «Ալեքս Գրիգ», «ՍԱՍ Գրուպ», «Սթար Դիվայդ», «Ֆրեշ», «Նոր Զովք» և «Բիո-Ֆուդ», «Բրենդ Լիդեր», «Կարթել-Աննա», «Ֆելիքս Սարգ», «Արդիս» ՍՊԸ-ները Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության հանձնաժողովի նիստում տուգանվեցին, յուրաքանչյուրը` 3-ական միլիոն դրամով:

Ստացվում է, որ սպառողին խաբելու մեխանիզմը գործել է ոլորտում գործող գրեթե բոլոր ընկերություններում: Հիշեցնենք, որ ՏՄՊՊՀ-ն կատարել էր հսկիչ գնումներ ու պարզել, որ կարագի անվան տակ սպառողներին վաճառվել է բուսասերուցքային սփրեդ , որը տեսքով գրեթե չի տարբերվում կարագից, բայց շատ ավելի էժան է (1 կգ-ը` մոտ 1000 դրամ):

Հանձնաժողովն արձանագրեց, որ  տնտեսվարողները, որոնք բուսասերուցքային սփրեդը վաճառում են կարագի անվան տակ, անհավասար մրցակցային պայմաններում են հայտնվում բարեխիղճ տնտեսվարողների նկատմամբ՝ ստանալով մրցակցային լուրջ առավելություններ:

Չարաշահող ընկերություններն ընդունեցին խախտումը և խոստացան, որ հետագայում կբացառեն նման դեպքերը:

Միայն «Կարթել-Աննա»-ի ներկայացուցիչ Համլետ Խաչատրյանը հրաժարվեց մեղքի իրենց բաժնից, պատճառաբանելով, թե նախ` իրենից նախօրոք չեն պահանջվել փաստաթղթերը, այլ ասել են, որ դրանք կարող է ՏՄՊՊՀ նիստի ժամանակ ներկայացնել: Խաչատրյանը փորձեց նաև իր մեղքը բարդել իր ներկրած սփրեդը վաճառած «Նոր Զովք» սուպերմարկետների ցանցի վրա` մեղադրելով «Կարթել-Աննա»-ի մատակարարած ապրանքի փոխարեն  խանութներում այլ ապրանք ներկայացնելու մեջ:

Հանձնաժողովն ընկերության ներկայացուցչի փաստարկներն, իհարկե, չընդունեց: «Կհանդիպենք դատարանում», ի պատասխան հայտարարեց Խաչատրյանը:

Նելլին ու Մոսոն դպրոցում տասը տարի իրար հետ են սովորել, առաջին դասարանից էլ նստել են նույն նստարանին: Մոսոն միշտ Նելլիի պայուսակը տանում-բերում էր, դրանով իսկ զրկելով Նելլիին ընկերուհի ունենալու հնարավորությունից, քանի որ աղջիկները, նույնիսկ մանկահասակ, նախանձում են միշտ տղաների ուշադրությունը վայելող իրենց հասակակիցներին: Նելլին մենակ մի ընկերուհի ուներ, Աննան` հարեւանի աղջիկը, որը հինգ տարեկան հասակում ընկել էր ցեպով կարուսելից, ողնուղեղը վնասել ու դառել հաշմանդամ: Քանի Աննան փոքր էր, հաշմանդամի սայլակ չուներ, նրան ծնողները նստացնում էին  Աննայի հին մանկական սայլակի մեջ, որը Աննայի հայրը` վարպետ Սոսոն, որ դզող-փչող էր, վերափոխել էր` անիվները դրել, մեծ սայլակի անիվներ, ամրացրել ինչ-որ կապող ձողով անիվներն ու հենակներն իրար, որով Աննային հնարավորություն էր ստեղծել ինքնուրույն տեղաշարժվելու տան մեջ, ու եթե բակ էին հանում` բակում: Երեխաները մարդկության ամենադաժան մասսան են, ու Աննան միշտ ծաղրուծանակի առարկա էր բակում: Նելլին բարի, սրտացավ աղջիկ էր, կարեկցող բնավորություն ուներ եւ իհարկե չէր կարող անտարբեր մնալ Աննայի դժբախտությանը, որը թռվռան, շեկլիկ աղջկան սարքել էր սայլակի գերի: Նա Աննայի տձեւ սայլակը քշելով հասցնում էր պուրակ, ֆանտաններ, կարուսելներ, ու նրանք զրուցում էին աշխարհումս եղած ու չեղած բոլոր թեմաներով: Նելլին սիրում էր Աննային, Աննան էլ` Նելլիին: Աննան դպրոց չէր գնում, Նելլին էր նրա դպրոցը: Ժողկրթբաժնից մի քանի անգամ ինչ-որ տիկին եկավ, ասեց, որ Աննային պիտի տնային ուսուցիչ վարձեն, քանի որ սովետում անգրագետ մարդ պիտի չլինի, նույնիսկ հաշմանդամ: Աննայի ծնողներն էլ վարձեցին: Ընկեր Մինասյանը միջին հասակի կին էր` ծերացած օրիորդ, ահավոր դյուրագրգիռ ու տարօրինակ պատժամիջոցներ կիրառելու սիրահար: Մի անգամ Աննայի մայրը ներս մտավ սենյակ էն ժամանակ, երբ ընկեր Մինասյանը Աննայի ձեռքը բռնած մզում էր: Հա°, հա, մզում: Ոնց որ շոր են մզում փռելուց առաջ: Աննան էլ ասում էր, որ էլ սխալ չի կարդա: Ձեռքը կարմրել էր ու ցավում էր: Աննայի մայրը Մինասյանին էլ չթողեց ոտք դնի իր տունը: Ու սրանով վերջացավ Աննայի համար տնային դասատու վարձելու պատմությունը: Մի անգամ Նելլին դպրոցից եկավ, իրանց տանը մարդ չկար, գնաց Աննայենց տուն ու նստեց դասերը սովորելու: Աննան նայեց, նայեց թե ոնց ա Նելլին դաս սովորում, բարձրաձայն կարդում, ու մեկ էլ ասեց.

— Նելլի, արի դու ինձ դասատու դառ, ես տառերը գիտեմ, գումարում-հանում, բաժանում-բազմապատկում էլ գիտեմ, դու ինչ դպրոցում տալիս են տանն անելու, արի ստեղ արա, ու ինձ էլ սովորացրու, պատմի դասատուի պատմածը:

— Բա կարա՞մ:

— Հա, խի՞ չես կարա, ոտանավոր սովորացրել ես ինձ, հիշո՞ւմ ես:

— Հա դե ոտանավորն ուրիշ ա, Աննա, ես արդեն չորրորդ դասարան եմ, իսկ դու վաբշե դպրոց չես գնացել:

— Ոչինչ, ես գրքերն ունեմ սաղ դասարանների, դու ինձ դաս կհանձնարարես, ես էլ կսովորեմ ու կպատասխանեմ, դե դասատու-դասատու էլի° կխաղանք, մենակ իսկականից:

— Դե լավ, արի:

Ու Նելլին սկսեց Աննայի հետ պարապել: Մի տարում նրանք հասան Նելլիի հինգերորդ դասարանի մակարդակին: Հիմա Նելլին դասը առավել ուշադիր էր լսում, հետո գալիս` Աննային պատմում, ու միասին դաս էին անում: Աննան էր Նելլիի միակ ընկերուհին, Նելլին էլ Աննայի լույսն ու հույսն էր, ուրախությունն ու մխիթարանքը իր անմխիթար հաշմանդամի կյանքում:

Աննան տասներեք տարեկան էր, երբ Մոսկվայից բերեցին առաջին իսկական հաշմանդամի սայլակը: Նելլին Աննային ման էր տալիս օրերով, մութն ընկած նոր տուն էին գալիս, Նելլին լիֆտով հանում էր Աննային իրանց տուն, հետո ինքն իջնում իրա հինգերորդ հարկը:

Զուգահեռ` կար Մոսոն, որն արդեն սկսել էր սիրահետել Նելլիին: Մոսոն խուժանատիպ տղա էր, լավ չէր սովորում: Նելլիի ու Մոսոյի հերերը միասին էին աշխատում ու ընկերների պես մի բան էին, այսինքն, աշխատավարձի օրը միասին խմում էին, բլոտ, նարդի էին խաղում, դե մի թաղի ժողովուրդ էին: Մոսոն շուտ առնականացավ, բեղեր լույս աշխարհ եկան` տալով ոչ էնքան բոյով Մոսոյին պստիկ պապայի տեսք: Բայց դե Նելլին էնքան էր սովորել Մոսոյին, որ արտաքին ոչ մի փոփոխություն չէր նկատում: Ինչը չէիր ասի Մոսոյի մասին, որը նկատում էր Նելլիի աղջնակից սիրուն, հասունացած աղջիկ դառնալը, նկատում էր, ու քանի որ տեստաստերոն հորմոնները  բեղերի հայտնվելու հիմնական պատճառն էին ու արդեն խաղ էին անում մեջը, սիրահարվեց: Իսկականից սկսվեց Մոսո ու Նելլի սիրավեպը, երբ իններորդ դասարան էին:

Նելլին դառել էր գեղեցկուհի: Ուղիղ, ծանր մազերը, որ վեց տարեկանից չէր կտրել, հասնում էին մինչեւ սիրուն, կլորիկ, քիչ դուրս պրծած տուտուզը: Ունքերը բնականից թելի նման էին, սիրուն ու կամար էին կապում չգիտես ինչ ճանապարհով հայուհի Նելլիին հասած ասիական կտրվածքով սեւ աչքերի վրա: Քիթը փոքրիկ, համարյա ցցված էր, որ Նելլիին տալիս էր ծիծաղելի, բայց շատ թովիչ տեսք: Իսկ ամբողջի պսակը Նելլիի շրթունքներն էին, բանտիկի պես, մեկը մեկին, ու ուժեղ կարմիր, նենց, որ դասատուները միշտ Նելլիին նախատում էին շրթներկ օգտագործելու համար: Տպավորությունն էր տենց: Մի խոսքով, Նելլին յուրահատուկ, ոչ մեր  քաղաքին, ոչ էլ Հայաստանին բնորոշ գեղեցկություն ուներ: Մոսոն խելագարվում էր Նելլիի համար: Նելլին ուր գնում էր` Մոսոն պոչիցը կպած: Ու սաղ գիտեին, որ Նելլին Մոսոյինն ա, իսկ Մոսոն` թաղինը, ուր ինչ կռիվ կար, Մոսոն ընդեղ էր, ուր վատ բաներ կային, Մոսոն ընդեղ էր, ուր անաշա, օղի ու պիվա կար, Մոսոն ընդեղ էր: Բայց Նելլին էդ Մոսոյին չգիտեր, չէր ուզում իմացած լինի:

— Նելլի, Մոսոյին սիրո՞ւմ ես:

— Եսիմ, Աննա, ես չեմ իմանում սիրելն ինչ ա:

Դա տասներորդ դասարանում էր: Աննան դառել էր շեկլիկ, սիրուն կանաչաչյա աղջիկ, ու եթե հաշմանդամի սայլակը չլիներ Աննայի ոտերը, Աննան մի բոլ երկրպագու կունենար:

Դպրոցն ավարտեցին: Աննան էլ էքստեռն քննություններ հանձնեց ու ավարտեց: Աննան ինչ-որ ինստիտուտ գտավ, որտեղ հաշմանդամներին թույլ էին տալիս տանը նստած, փոստով առաջադրանքներ հանձնել, ու միայն մի անգամ ավարտելուց գնալ Լենինգրադ` դիպլոմային պաշտպանության: Աննան ուղարկեց իրա ատեստատը, ու քանի որ լրիվ հինգեր էին, ընդունվեց: Բանասիրական ֆակուլտետ:

Նելլին էլ Աննայի հետ պարապելու վեց տարվա ընթացքում սիրել էր մանկավարժությունը, ու ոնց որ բնականաբար տենց էլ պիտի լիներ, առանց մտածելու նույնիսկ, առանց դասատուի մոտ փողով պարապելու ընդունվեց մանկավարժական ինստիտուտ: Մոսոն իհարկե չընդունվեց, չնայած տվել էր պոլիտեխնիկ: Դե Մոսոն ո՞նց ընդունվեր, խելք չուներ, փող էլ չուներ: Նելլին գնաց Երեւան, Մոսոն մնաց ստեղ: Մի ամիս: Մի ամսից Երեւան գործ գտավ ու գնաց, որ Նելլիի մոտ լինի, որ հանկարծ նրան չկպնեն, չխոսցնեն, Նելլին տղու հետ բառ չփոխանակի, որովհետեւ Նելլին Մոսոյինն ա:

……………………

Անցավ մի տարի, ու էդ մի տարում Մոսոն հա° Նելլիին կպած ման էր գալիս էլի, սաղ օրը պաչպչում էր Նելլիին, փողոցով այլ կերպ, քան գրկած, Նելլիի հետ չէր քայլում: Նելլին էլ ոնց որ դպրոցում էր հանդուրժում Մոսոյին իրան կպած, նենց էլ էդ մի տարին հանդուրժեց, մինչեւ Մոսոյին չտարան բանակ:

Նելլին մնաց Երեւանում մենակ: Մոսոն իրեք պահակ էր դրել Նելլիի վրա` հորողբոր տղաներին: Նրանք Նելլիին տանում էին դասի, դասից բերում տուն: Նելլին իրավունք չուներ նույնիսկ կուրսեցու ծնունդ գնալ, Մոսոն կատաղում էր:

Եկան ձմեռային արձակուրդները, Նելլին եկավ տուն:

— Նելլի, ես առանց քեզ ոնց որ առանց ձեռքերի լինեմ, քիչ ա` ոտքերս չեն աշխատում, հըլը դեռ ձեռքերս էլ գնացին Երեւան: Ո՞նց ա Երեւան կյանքը, ուսանողությունը երեւի լավ բան ա չէ՞:

— Է¯, եսիմ, Աննա, ես ուսանողություն չեմ անում, ես գնում եմ ինստիտուտ ու գալիս տուն, Մոսոյի ախպերներն են տանում-բերում: Ոչ մի տեղ չեմ գնում, դասից բացի:

— Վա¯յ, ախչի, ո՞նց ես դիմանում տենց: Ես չնայած հաշմանդամ եմ, բայց էլի ուր ուզում եմ, կարամ գնամ, ինձ «չէ» ասող չկա, մենակ թե կարամ աստիճաններով բարձրանամ իջնեմ, ազատ մարդ եմ: Քեզ չի՞ ճնշում քո վիճակը:

— Եսիմ, Աննա, իսկ ե՞րբ ա ուրիշ ձեւի եղել որ: Ինչքան ինձ հիշում եմ, մոտս Մոսո ա եղել, Մոսոն տարել-բերել ա դպրոցում, Մոսուն տարել-բերել ա ինստիտուտում, հիմա էլ ախպերներն են տանում-բերում: Ես ուրիշ կյանք չգիտեմ, Ան:

— Բա տենց ո՞նց կլինի Նել, տենց ախր չի կարելի: Կյանքը հո մենակ Մոսո չի՞: Ես չեմ ասում` գնա սիրածներ փոխի, վատ բաներ արա, որ կյանք կոչվի, բայց տարրական մարդկային շփում մի՞թե քեզ պետք չի:

— Եսիմ, Ան, չեմ հասկանում ոչ մի բան: Ո՞նց կարաս մի բան ուզես ուտես, եթե հըլը չես կերել: Ես ազատություն չեմ կերել, դրա համար էլ չեմ տանջվում, որ չկա:  Դե ի՞նչ ա որ, Մոսոն ա էլի, պարզ ա, որ ամուսնանալու ենք, էլ ինչի՞ս ա պետք ազատ կյանքը իրեք տարվա համտեսեմ, եթե հետո տան կնիկ եմ դառնալու ու Մոսոյով եմ ապրելու, նեղվելու եմ, որ ազատությունս չկա:

— Բայց սիրո՞ւմ ես գոնե:

— Եսիմ է, դե երեւի սիրում եմ էլի:

— Եսիմս ո՞րն ա, Նել, մարդ կամ սիրում ա, կամ` չի սիրում, եսիմ չկա, հո դու անզգա, անկամ անասուն չե՞ս:

— Երեւի անասուն եմ, Ան ջան, որովհետեւ իրոք չգիտեմ: Դե Մոսոն ա էլի, սաղ կյանքս հետն եմ եղել, հիմա մոտս չի, հա°, կարոտում եմ, ոնց որ մորս, հորս, ախպորս: Բայց քեզ հատուկ եմ կարոտում, մենակ քեզ եմ տենց կարոտում, այ քեզ սիրում եմ:

— Չէ, ես ուրիշ եմ, ես ընկերուհիդ եմ, դու ինձ որպես մարդ ես սիրում, իսկ սիրածին սիրելը ուրիշ բան ա:

— Դու որտեղից գիտե՞ս, Աննա աղջիկ, թե սիրածն ի՞նչ, ա, սիրածին ո՞նց են սիրում:

— Դե երեւի գրքեր եմ  էլի  կարդում քո շնորհիվ, ընդեղ Մոսոյի ու Նելլիի նման անկապ սիրո մասին չեմ կարդացել, չկա, աննորմալ սեր ա ձեր սերը, Նելլի ջան:

— Ռադ եղի, նորմալ ա, ոչ մի աննորմալ բան չկա: Ուղղակի ես կրքոտ չեմ, սառը մարդ եմ:

— Չէ, հեչ էլ սառը չես, Մոսոդ ա անտաշ:

— Աննա, Մոսոս քեզ ի՞նչ ա արել, որ տենց չես սիրում:

— Քեզ չի թողնում ապրես, քեզ սարքել ա թելով պար ածվող տիկնիկ` խամաճիկ, գիտես չէ՞, մարիոնետներ են ասում դրանց: Դու չկաս, երբ մոտդ Մոսո կա, կա միայն Մոսոյի Նելլի, իսկ իմ իմացած Նելլին չկա:

— Դե չկա` չկա, ի՞նչ անեմ: Տենց ա իմ կյանքն էլ, մերոնք Մոսոյենց հետ մոտ են, ամեն ինչ արդեն որոշված ա, Մոսոն բանակից գա` ամուսնանալու ենք:

— Հա, խազ են քաշե՞լ օրորոցիդ վրա տասնհինգ թվին, չէ՞: Է¯, Նելլի, հետո ես գլխիդ տալու, Մոսոն քո թայը չի, նա հոգով սրտով-խուժան ա, ուղեղն էլ մի բուռ ա մենակ, ուղիղ էնքան, ինչքան պետք ա մեր ջհանդամում ապրելու ու «գողական» լինելու, մեկ էլ քեզ իրան կպցնելու ու կպած պահելու, սրա-նրա մոտ իրա սիրուն Նելլիով պարծենալու  համար: Մոսոն հըլը քեզ  ցույց կտա, թե ինչ տականք ա:

— Է¯, բոլ ա, Աննա, տենց անես, էլ չեմ գա ձեր տուն: Ինձ վատ մի տրամադրի իմ նշանածի նկատմամբ: Որ մատանի չեմ դնում, դա չի նշանակում, որ նշանված չեմ: Ուղղակի նշանը ծախսեր ա պահանջում, դե փողն էլ գնաց Մոսոյի բանակի քեֆին, հենց գա` կնշանվենք: Բայց ինձ համար Մոսոն իմ նշանածն ա ու վերջ: Լավ ա, վատ ա` էդ ա:

— Նելլի, հըլը մի հատ անկեղծ ասա, սկի ձեր կուրսում նենց տղա չկա՞, որ դուրդ լինի եկած էս մեկուկես տարվա ընթացքում:

— Է¯, էլի մի սկսի պրովոկացիոն հարցեր տալ, Աննա:

— Չէ լավ, ասա էլի, գոնե նենց, մի քիչ, կամ էլ դու իրան դուր գաս, չկա՞ տենցը:

— Կա մի տղա, կիրովականցի ա, ծնողները մանկավարժներ են, տատն ու պապն էլ են եղել մանկավարժներ, հիմա էլ ինքն ա եկել դառնա: Միշտ ինձ ա նայում դասերին: Գիտեմ, որ դուրն եմ գալիս: Ես նենց չեմ պահում ինձ, որ Մոսոյիս բանակում եղած վախտը մեկն ինձ ռիսկ անի մոտիկանա: Պետքս չի:

— Պարզ ա, աղջիկ ջան, քեզ հետ ամեն ինչ: Ասում են` հնարավոր չի փրկել նրան, ով չի ուզում փրկվել: Գնա, գնա Մոսոյիդ գիրկը, բայց որ ցավի, չգաս ասես` յոդ քսի ու կապի, Աննա: Ես քեզ զգուշացրել եմ, կողքից լավ ա երեւում, դու կարող ա սաղ կյանքդ Մոսոյի հետ ես եղել, չես նկատում, բայց ես տեսնում եմ, որ Մոսոն քեզ հըլը էնքան ցավ ա պատճառելու, որ չես ուզելու, թե ունենաս էս կյանքը:

— Չէ, տենց չի լինելու: Հենա, Մոսոյի հերը կոոպերատիվ ա գրվել, կակռազ Մոսոյի բանակի վերջանալուն կստանա: Մենք առանձին կապրենք, իսկ եթե ամուսնանում են ու առանձին են ապրում, ամեն ինչ լավ ա  լինում, ներվերդ ուտող չի լինում, կենցաղդ քոնն ա` կուզես ամանները կլվաս, կուզես հեռուստացույց  կնայես` առավոտը կլվաս:

— Հա Մոսոյից բացի տենցը էդ բնակարանում չի լինելու, ճիշտ ա: Քո կյանքն ա, Նելլի, դու ես որոշողը, ես ուրախ կլինեմ, եթե դու երջանիկ լինես, Մոսոյի հետ, թե Փլանի-Փստանի, կարեւոր չի: Բայց որ տեսնում եմ հիմիկվանից` ինչ ա սպասվում քեզ, սարսափում եմ քեզ համար:

— Չէ, Ան ջան մի սարսափի, լավ ա լինելու: Մոսոյի նման ինձ ոչ ոք չի սիրի կյանքում: Պիտի նենց մարդու հետ կյանքդ կապես, որը քեզ շատ ա սիրում: Դե իսկ դու էլ կսիրես էլի ժամանակի հետ, հո քար չե՞ս:

— Լավ, Նելլի ջան, կապրենք` կտեսնենք: Բայց իմացի, որ ես միշտ կամ, միշտ պատրաստ եմ քեզ օգնելու ցանկացած հարցում, մանավանդ մոսոյատիպ հարցերում:

— Գնանք կատաց անենք, Աննա:

— Գնանք, Նելլի:

………………………

Անցավ Մոսոյի բանակի երկու տարին, Մոսոն եկավ, ու եկան Նելլիին նշանելու: Կոոպերատիվ տունն արդեն ստացել էր Մոսոյի հերը, ու հարսանիքի օրն էլ նշանակված էր: Նելլին էդ մի ամիսն անցկացրեց Մոսոյի ակտիվ սիրահետումներից խուսափելով: Մոսոն ասում էր` մեկ ա ամուսնանալու ենք, ի՞նչ տարբերություն, երբ կքնենք որպես մարդ ու կնիկ: Իրավիճակը դժվարանում էր նրանց Երեւանում գտնվելով` ուր Նելլին վարձով էր ապրում:

— Մոս ջան, չէ, բան չմնաց, համբերի էլի, թող պարզ երեսով ձեր ընտանիքը մտնեմ, հերս իրան լավ զգա: Ընկերներ են հորդ հետ, միասին նստած վախտը երեսով չտա, չասի` աղջիկդ մատչելի ապրանք ա: Դիմացի, Մոս ջան:

— Է¯, Նելլի, հերս տենց բան կյանքում չի ասի, գիտեն, որ մանկուց իրար հետ ենք, իրար համար ենք ստեղծված սենց ասած, ոչ մեկն էլ բան չի ասի, ազիզ, թող էլի:

— Չէ°, Մոսո, չէ°:

Ու տենց, ամեն Աստծու օր, մինչեւ չեկավ հարսանիքի սպասված օրը, որ Մոսոյին պիտի թեթեւություն պարգեւեր: Հարսանիքի նախօրյակին Նելլիի մերը որոշեց ծնողական պարտքը կատարել, ու իրիկունը նստած, Նելլիին բացատրեց, թե ոնց են երեխա սարքում: Նելլին սուս-փուս լսեց ու գնաց քնելու: Երազում տեսավ մահացած տատին, որը կանչում էր Նելլիին, թե արի, արի հետս տանեմ: Տատը քաշում էր Նելլիին դեպի իրան, չգիտես որտեղից ռաստ եկած Աննան էլ` իրան: Նելլիին քիչ էր մնացել միջիցը կես անեն:

Նելլին արթնացավ սառը քրտինքով պատված: Ոչ մեկին չպատմեց երազը:

Հարսանիքն արեցին կենցաղի տանը, ամեն ինչը տեղը տեղին: Նելլիին լիքը ոսկեղեն նվիրեցին, սերվիզներ, նույնիսկ չեխական խրուստալից ջահ նվիրեց Մոսոյի Մոսկվա ապրող մորաքույրը: Մի խոսքով, ամեն ինչ լավ անցավ:

Նորապսակներին որպես ժամանակակից մարդիկ ճամփեցին թազա տուն, որ մենակ անցկացնեն առաջին գիշերը: Ուտելիք դրին հետները, նույնիսկ խմիչք: Մոսոն ու Նելլին գնացին իրանց տունը, ընդեղ պիտի առաջին գիշերն անցկացնեին համատեղ կյանքի, ընդեղ էլ պիտի ապրեին հետագայում: Հիմարի երազանք:

Նելլին հագավ տատի կենդանության օրոք իրան բաժինք առած գերմանական գիշերանոցը, պենյուարն էլ վրայով, ու նստեց մահճակալին:

Մոսոն խմել էր հարսանիքին, բայց հարբած չէր: Մոսոն խմիչքից կատաղում էր, դառնում էր մի տեսակ ագրեսիվ: Նելլին մի քիչ վախենում էր Մոսոյից տենց վախտերը, բայց հիմա Մոսոն իրա ամուսինն էր, հիմա նա Նելլիին պիտի պաշտպաներ, պիտի սիրեր:

— Հը՞, պատրա՞ստ ես:

— Հա, Մոս ջան, պատրաստ եմ, կարաս քո բաժին օրինական սեքսը ստանաս:

Մոսոն բնույթով կոպիտ էր, «գողական» տղա էր, ի՞նչ երկարացնեմ: Նելլիին հանվացրեց, պառկացրեց, ինքն էլ հանվեց ու պառկեց վրեն: Նելլին հնազանդ պառկել էր: Մոսոն իրա գործը արեց, որից Նելլին ոչ մի բան չհասկացավ: Չհասակացավ, թե էդ ինչ մի լավ  բան ա, որ էդքան գովում են, փսփսում են անկյուններում, մի անամոթ մարմնամարզություն ընդամենը, իսկը նենց, ոնց որ Նելլին կարդացել էր «Էգլեթիերների ընտանիքը» գրքում: Ընդեղ տենց էլ գրված էր. «Եւ այս անամոթ մարմնամարզությունից, եթե Աստված կամենում է, երեխա է ծնվում»: Հիմա Նելլիի համար առաջին անգամվա սեքսը տենց էր: Անամոթ մարմնամարզություն: Ի՞նչ իմանար Նելլին, որ իրա Մոսոն ա եզ, որ ինքը հըլը դեռ չփխրեցված, առու չգցած բոստան ա, որը ինչքան էլ ցանես, ջրես, մինչեւ չփխրացնես` բերք չի տա: Մոսոն փխրացնել չգիտեր: Նա մենակ առանց առու գցելու ցանում էր իրա անպետք սերմը:

— Հը՞, Նելլի, ո՞նց բան ա սեքսը:

— Եսիմ, Մոսո, բան չհասկացա:

— Ցավե՞ց երեւի դրա համար: Ոչինչ, հետո լավ կլնի: Հըլը վեր տենամ արյունդ:

Նելլին վեր կացավ, բացեց վերմակը:

Արյուն չկար:

— Ախչի, բա խի՞ արյուն չկա:

— Եսիմ, Մոսո, երեւի տենց էլ ա լինում:

— Չի լինում, եթե աղջիկ են լինում անպայման արյուն ա լինում: Նելլի, պոզեր ես դրել ինձ դու, հա՞: Երբ ես արանքը կարացե ճղես, այ բոզ:

Նելլին ցնցվեց «բոզ» բառից: Ի՞նչ ա ասում է՜ էս Մոսոն:

— Մոսո, ի՞նչ ես հիմար-հիմար դուրս տալիս, ե՞րբ կարայի ես քեզ պոզեր դնեմ, մի քայլ անգամ չէի գցում առանց ախպերներիդ պոչիցս կապած լինելու:

— Չեմ իմանում, արյուն չկա, ուրեմն դրել ես:

— Չէ, Մոս, ցավդ տանեմ, ճիշտ եմ ասում, ես քեզ հավատարիմ սպասել եմ երկու տարի, ում ուզում ես` հարցրու:

— Ինչի՞ս ա պետք հարցնեմ, ես տեսնում եմ, փաստը մնում ա փաստ: Արյուն չկա: Բոզի մեկը, այլանդակ, փչացած, ոռ էիր խաղցնում էսքան վախտ, նշանված վախտերն ասում էի` տուր, ասում էիր` չէ, բա հերս ինձ համար ամաչի՞: Դե հիմա ես սաղին կպատմեմ, թե դու ով ես, ինչ պոռնիկ ես, հիմա տենամ ի՞նչ ես անելու: Ես քեզ դուրս չեմ անի, շատ ես սիրուն, քեզ հետ մարդամեջ գնալիս սաղ ինձ են նայում, ես քո նմանը չեմ կարա  ճարեմ, բայց սաղ կյանքդ կզած ես մնալու իմ առաջ, ռեժիմով տփելու եմ: Ես նենց կանեմ, Նելլի աղջիկ, որ դու կիմանաս, թե ինչ ա նշանակում Վալուց Մոսոյին խաբելը, պոզեր դնելը: Ես քու բոզ մերը…

Նելլին կծիկ ա դառել, նստել ա ցածր աթոռին ու հոնգուր-հոնգուր լաց ա լինում: Ի՞նչ ասի նա Մոսոյին, Մոսոն ընդունակ չի ոչ լսելու, ոչ էլ հասկանալու Նելլիի պատճառաբանությունները: Բա հե՞րը: Հերը հիմա չի կարալու քաղաքով ման գա, ո՞նց ա գնալու հանք գործի, էն էլ Մոսոյի հոր  հետ միասին մի հերթափոխի: Ջհանդամը թե չի տփի, մենակ բան չասի մարդու: Նելլին չգիտեր, թե ուր ա կորել իրա կուսաթաղանթը, ինքը կիրթ աղջիկ էր, հասկանում էր, որ երբեմն չեն ունենում ընդհանրապես, իրանք ֆելդշերի կուրս են անցնում ինստիտուտում, ընդեղ պատմել են, բայց դե Մոսոն չի հասկանա, չի հավատա, եթե նույնիսկ Վիկտոր Համբարձումյանն ասի նրան դրա մասին: Բա ի՞նչ անի Նելլին:

Մոսոն գնաց խոհանոց, նստել ա, արաղը դրել դեմն ու խմում ա` բաժակ բաժակի հետեւից:

Նելլին լացել, լացել ու քնով էր անցել, երբ վեր թռավ կողքին հասցրած հարվածի անտանելի ցավից:

— Բոզի աղջիկ, ցիրկի պոռնիկ, տրասսի բոզ, ես քու մերը, ես քու …

Մոսոն համ հայհոյում ա, համ էլ ամեն բառի հետ տալիս քացով, բռունցքներով Նելլիի մարմնի տարբեր մասերին, ու նենց չի խփում, իմիջիայլոց, այլ ոնց որ բռնցքամարտիկը կատաղած զարկեր կհասցներ հակառակորդին: Նելլին գալարվում ա, սենց ա շրջվում, նենց ա շրջվում, Մոսոն տալիս ա փորին, գլխին, կողքին, երեսին, վաղը սաղ կապտած ա լինելու Նելլին, ու սաղ իմանալու են, որ Նելլին աղջիկ չի եղել… Նելլին ի վիճակի չէր դիմադրելու, Մոսոն էլ ծեծեց Նելլիին, հետո պառկեց վրեն, կատաղած բռնչալով տիրեց ու մեռածի նման քնեց:

Նելլին վեր կացավ, շորերը հագավ ու դուրս եկավ փողոց: Վերջ: Նելլին դառավ վատը: Նելլին հիմա պիտակ ունի: Նելլին էլ չի բարեւի Հռիփսիկ տոտային, Սերոժ ձյաձյային ու մնացած հարեւաններին պարզ երեսով: Նելլին հիմա իրա մնացած ողջ կյանքը գլխիկոր պիտի մնա: Երեւի մենակ Աննան նույն ձեւի կվերաբերվի Նելլիին: Գնա Աննայենց տուն, Աննան իրան լավ բաներ կասի, Աննան իրան կստիպի ապրել: Ինչի՞ չլսեց Աննային, Մոսոն իրան զոմբի էր սարքել, իրա հնարած սցենարին համաձայն Նելլիին դեր էր տվել, Նելլին էլ հլու հնազանդ կատարում էր էսքան տարի: Եւ ի՞նչ: Եւ ինչ որ հիմա կա`  անպատիվ, ծեծված, բոզ հանված Նելլի, որի կյանքը պիտի լինի իրան ռեժիմով տփող անտաշ Մոսոյի կողքին: Չէ՛, չի գնա Աննայի տուն, Աննան կասի` ասում էի չէ՞: Չէ՛, չի գնա:

Մոստի վրայով անցնելիս Նելլիի հայացքն ընկավ դիմացի բարձրահարկին: Նելլին գնաց վերելակով բարձրացավ տասներեքերորդ հարկ, հետո ման եկավ, գտավ դեպի տանիք տանող դուռը ու դուրս եկավ…

Քաղաքը ափիդ մեջ ա: Սիրուն ա շատ: Արեւը նոր-նոր ծագում ա: Նելլին նայեց արեւին, մինչեւ նա դուրս եկավ: Նայեց ներքեւ, տեսավ մարդ չկա, ու թռավ տատի մոտ…

Մոսոն արթնացավ դռան թակոցից: Միլիցեքն են: Ի՞նչ են ուզում, կրիմինալ բան-ման չկա մոտը:

— Մոսո, կնիկդ իրան վիսոտկից գցել ա, չգիտե՞ս ինչու:

Մոսոն անակնկալից ու վախից տեղը ճպաղեց:

— Չէ, չգիտեմ:

— Բայց խի՞ ես դու քնած, իսկ կինդ ծեծվածի վնասվածքներով շենքից գցված: Հը՞, ասա հըլը:

— Դե, աղջիկ չէր, մի երկու անգամ հասցրի, որ իմանա, որ ես դուռակ չեմ: Հետ չէի տալու հո հորը, սիրում եմ մանկուց:

— Բա մանկուց սիրած աղջկան տենց ծեծո՞ւմ են, անասուն: Հասցնում են էն աստճանի, որ նա գնա գցվի՞: Հավաքվի գնանք, տեղում կպարզենք քո մեղքի աստիճանը:

Մոսոն գնաց շորերը հագնի, նասկիներն էր ման գալիս, մեկ էլ վերմակը հետ տարավ…

Նելլիի կուսաթաղանթի արյունն էր, ո՞նց էր եղել առաջին անգամը չկար, հետո երեւի եղավ… Վա՜յ, ափսոս, Նելլի…

Մոսոյին չնստացրին, համարեցին, որ մեղք չունի Նելլիի մահվան մեջ:

Աննան Մոսոյին տեսավ մի օր փողոցում, հանեց վաղօրոք նախապատրաստած երկաթի ձողը ու տուր թե կտաս Մոսոյի բութ ու անտաշ, զըռգլուխ գանգին` հետեւից: Մոսոն ընկավ հիվանդանոց, հազիվ փրկեցին: Աննայի հանդեպ հայց-մայց չներկայացրեց, քաք կերած շան նման հենց հիվանդանոցից դուրս եկավ, փախավ գնաց ռուսաստանները, ու էլ մեր քաղաքում երեսը ցույց չի տվել…

Նելլիի ու Մոսոյի հայրերը մի երկու տարի խռով մնացին, հետո ինչ-որ առիթով մի տեղ էին միասին հայտնվել, հաշտվեցին ու էլի դառան ընկերներ: Դե Մոսոյի հերն ի՞նչ աներ, որ Մոսոյի հերն ա:

Աննան ապրում  ա Լոնդոնում, ասում են` դառել ա պահանջարկ ունեցող սցենարիստ: Ամուսնացել ա: Նույնիսկ կեսարյան հատումով աղջիկ ա ունեցել, անունն էլ Նելլի ա դրել:

Նելլիի գերեզմանը հերը սիրուն սարքել ա, մարդ շատ ա գնում գալիս, անծանոթ մարդիկ ծաղիկներ են դնում Նելլիի գերեզմանին, հետն էլ պուլպուլակ ա սարքել` խմում են ջրից: Աննայի նախաձեռնությամբ քարի վրա գրել են.

Նելլի Վաղարշակի Աբգարյան

1968-1988

«Ձոն կուսաթաղանթին»

Ջերմիկ մի անկյունում ապրում են 13 երիտասարդներ։ Սա նրանց կղզյակն է, միակ տեղն աշխարհում, որտեղ նրանք ցանկալի են։

ՀՀ  ՀՔԾ ՀԿԳ քննիչ  Գևորգ Գևորգյանը 2011թ. նոյեմբերի 17-ին նշանակվել է ՀՀ ոստիկնանության քննչական գլխավոր վարչության Երևան քաղաքի քննչական վարչության պետի  պաշտոնում: Նրա վարույթում քննվող՝ Սիլվա Համբարձումյանի հաղորդման հիման վրա հարուցված, ինչպես նաև ՀԱԿ ակտիվիստներ Վահագն Գևորգյանի և մյուսների վերաբերյալ քրեական գործերի հետագա  նախաքննությունը հանձնարարվել է  ՀՔԾ ՀԿԳ քննիչ Արշալույս  Մինասյանին:

Այսօր Երեւանի քաղաքապետարանում կայացել է նորընտիր քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի երդման  արարողությունը:

Պաշտոնակալման արարողությունից հետո, Երեւանի քաղաքապետի ավանդական լանջաշղթան Տարոն Մարգարյանին է հանձնել Ավագանու անդամ, կոմպոզիտոր Մարտին Վարդազարյանը:

Պաշտոնակալման արարողությանը ներկա է եղել նաեւ Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը, ինչպես նաեւ մի շարք բարձրաստիճան պաշտոնյաներ:

Հիշեցնենք, որ նախկին քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանը հոկտեմբերի վերջին հրաժարական տվեց: Տարոն Մարգարյանը դարձել է Երեւանի 54-րդ քաղաքապետը:

Տարոն Մարգարյանը ծնվել է 1978 թվականի ապրիլի 17-ին Երեւանում, մտավորականի ընտանիքում:

1995թ. էքստեռն կարգով ավարտել է Ավանի թիվ 177 դպրոցը եւ նույն թվականին ընդունվել Հայկական գյուղատնտեսական ակադեմիա:

2001թ. ավարտել է Հայկական գյուղատնտեսական ակադեմիայի մագիստրատուրան եւ ստացել ճարտարագիտության մագիստրոսի աստիճան` գյուղատնտեսության մեքենայացում մասնագիտությամբ:

2001-2003թթ. աշխատել է ՀՀ կառավարությանն առընթեր անշարժ գույքի կադաստրի պետական կոմիտեի Նոր Նորքի տարածքային ստորաբաժանումում որպես առաջատար մասնագետ, այնուհետեւ` բաժնի պետ:

2003թ. նշանակվել է ՀՀ բնապահպանության նախարարության կենսառեսուրսների կառավարման գործակալության պետի տեղակալ:

2005թ. ընտրվել է Երեւան քաղաքի Ավան համայնքի ղեկավար:

2008թ. վերընտրվել է Երեւան քաղաքի Ավան համայնքի ղեկավարի պաշտոնում:

2009թ. մայիսի 31-ին ընտրվել է Երեւանի ավագանու անդամ:

2009թ. հուլիսի 7-ին միաձայն ընտրվել է Երեւանի քաղաքապետի առաջին տեղակալ:

2005 թվականից «Խութ» բարեգործական հիմնադրամի հոգաբարձուների խորհրդի նախագահն է:

1996 թվականից ՀՀԿ անդամ է, իսկ 2006 թվականից` ՀՀԿ խորհրդի անդամ:

1998 թվականից ղեկավարում է ՀՀԿ Ավանի տարածքային կազմակերպության խորհուրդը:

2010թ. ընտրվել է ԵԿՄ վարչության անդամ:

Հասարակական-քաղաքական գործունեության ընթացքում  պարգեւատրվել է.

ՀՀ նախագահի կողմից` Անանիա Շիրակացիի մեդալով,

ՀՀ Ազգային ժովի նախագահի կողմից` ՀՀ ԱԺ պատվո մեդալով,

ՀՀ պաշտպանության նախարարության կողմից` «Գարեգին Նժդեհ» մեդալով,

Երեւանի քաղաքապետի կողմից` Ոսկե մեդալով,

Հայաստանի ագրարային համալսարանի ոսկե մեդալով,

Ֆրիտյոֆ Նանսենի ոսկե հուշամեդալով եւ «Լեռնահայաստանի Արծիվ» ոսկե հուշամեդալով,

Երկրապահ կամավորականների միության կողմից` «Սպարապետ Վազգեն  Սարգսյան» շքանշանով:

«Հայաստանի համայնքների միության» կողմից` ոսկյա, անվանական հուշամեդալով` Հայաստանում տեղական ժողովրդավարության զարգացմանն անձնական նշանակալից ներդրման համար:

Տարոն Մարգարյանի պաշտոնավարման ընթացքում Ավան համայնքը երկու տարի անընդմեջ ճանաչվել է ՀՀ լավագույն թաղային համայնք:

Ամուսնացած է, ունի մեկ դուստր եւ երեք որդի:

Տոնի պատմությունը սկիզբ է առել Չեխոսլովակիայում։ 1939թ. հոկտեմբերի 28-ին Պրահայի ուսանողները և դասախոսները դուրս էին եկել ցույցի՝ նշելու Չեխոսլովակիայի կազմավորման տարեդարձը։ Ֆաշիստ զավթիչների կողմից ցույցը դաժանաբար ճնշվեց, որի ժամանակ սպանվեց ուսանող Յան Օպլետալը։ Յանի թաղման օրը՝ նոյեմբերի 15-ը, նույնպես վերածվեց բողոքի մեծ ցույցի, ինչի ժամանակ տասնյակ ցուցարարներ ձերբակալվեցին։

Նոյեմբերի 17-ի վաղ առավոտյան ֆաշիստական ուժերը շրջափակեցին ուսանողական հանրակացարանները, ձերբակալվեց ավելի քան 1200 ուսանող։ Ուսանողական շարժման 9 ակտիվիստներ գնդակահարվեցին։ Հիտլերի հրամանով Չեխոսլովակիայի բոլոր բարձրագույն ուսումնական հաստատությունները փակվեցին մինչև պատերազմի ավարտը։

Հետագայում արդեն Ուսանողների համաշխարհային կոնգրեսը Նոյեմբերի 17-ը հռչակեց որպես Ուսանողների միջազգային օր։

Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամը շնորհավորում է բոլոր ուսանողներին միջազգային օրվա առթիվ։ Պետության զարգացման գործընթացում մեծապես կարևորվում է ուսանողների դերը, քանի որ բանիմաց, կիրթ ու բարձր արժեքների վրա հիմնված ուսանողներն են մեր երկրի ապագան։ Առանց ուսանողների մասնակցության, առանց նրանց ուժի ու եռանդի անհնար կլինի արդյունավետ լուծում տալ պետության առաջ ծառացած շատ խնդիրների։ Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամն իր ծրագրերով ու գործունեությամբ մշտապես աջակցելու է ուսանողներին՝ նրանց ներուժն ու կարողությունները ներգրավելով բազմաթիվ խնդիրների լուծման գործում։

Այսօր Քրեական գործերով Վերաքննիչ դատարանում  Նախագահող դատավոր Մ. Արղամանյանն, ՀՀ քրեական օրենսգրքի 176 հոդվածի 3–րդ մասի 4–րդ կետով, 258 հոդվածի 2-րդ մասով և 316 հոդվածի 2-րդ մասով մեղադրվող  Արայիկ Սարգսյանի գործով հերթական դատական նիստն էր.

Սակայն դատական նիստը հետաձգվեց , քանի որ Վերաքննիչ դատարանում լույս չկար:

Զարմանալի է, որ դատարանները վերանորոգելու համար միլիոններ ծախսած համակարգը չի հոգացել այլընտրանքային էներգիայի աղբյուր ունենալու մասին, որպեսզի նիստի մասնակիցներին այսպիսի տհաճ  անակընկալներ չմատուցի: Խոսքը մասնավորապես վերաբերվում է հեռավոր մարզերից Երևան եկող, հիմնականում անապահով քաղաքացիներին:

Եվ ինչու միայն քաղաքացիները.Ամբաստանյալները, տվյալ դեպքում Արայիկ Սարգսյանը, դատարան է բերվում «Դատապարտյալների հիվանդանոցից»: Այսինքն նա հիվանդ է: Ցանկացած չկայացած կամ հետաձգված դատական նիստ ենթադրում է, որ ամբաստանյալը պետք է առավոտից դիցուք`ժամը12:00-ից մինչև աշխատանքային օրվա ավարտը մնա դատարանում մինչև կվերջանա  դատարան բերված մյուս կալանավորների նիստերը, որպեսզի մեքենան նրանց բոլորին միասին հասցնի կալանավայրեր: Ինչքանո՞վ է արդարացված այս մոտեցումը, երբ տարրական պայմաններ չկան ոչ միայն հիվանդներին, այլև առհասարակ դատապարտյալներին պահելու համար:

Հ.Գ. Ի դեպ այս մոտեցումը բոլոր դատարաններում է, բոլոր կալանավորված անձանց  է վերաբերվում:Նախկինում, երբ նախնական կալանքի մեկ օրը հաշվվում էր մեկուկես օր, կալանավորվածները դեռ մի կերպ դիմանում էին այս քաշքշուկին:

Սակայն նախնական կալանքի տակ լինել, դեռ չի նշանակում լինել դատապարտյալ և հնարավոր է արդարացման դատավճիռ: Եվ սա այն դեպքում, երբ մեզանում մարդուն կալանքի վերցնելը դարձել է մի բաժակ ջուր խմելու պես մի բան: Ու մինչ հանցանքն ապացուցելը, ՀՀ քաղաքացու հետ նման կերպ վարվելը որևէ արդարացում չի կարող ունենալ:

ՀՀ Գլխավոր դատախազության մամլո խոսնակ Սոնա Տռուզյանը լրատվամիջոցներին հայտնել է, որ այսօր Հատուկ քննչական ծառայությունում հարուցվել է քրեական գործ` գործարար Սիլվա Համբարձումյանի բողոքի հիման վրա:

Հիշեցնենք, որ Սիլվա Համբարձումյանը լրագրողների հետ զրույցում պնդել է, որ Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանը «Մարիոթ» հյուրանոցում հարձակվել է իր վրա և հարվածել:
Քրեական գործը հարուցվել է 118-րդ հոդվածի հատկանիշներով:

Հիշեցնենք, որ երեկ Մարիոթ հյուրանոց է մտել Սյունիքի մարզպետ Սուրեն Խաչատրյանը, հերթով սկսել բարևել ներկաներին: Շուրջը բազմամարդ է եղել. Սիլվա Համբարձումյանը, որ ընկերուհու հետ է եղել, տեսնելով նրան` ասել է. «Ես գնացի»:

Մարզպետը Սիլվային մոտեցել է, թե` «Մի գնա, բան ունեմ ասելու», ու ծնկով հանկարծակի խփել փորին: Կինը կռացել է, որից հետո խաչատրյանը սկսել է խփել նրա գլխին:

«Ու ոչ մի բառ չէր ասում, — պատմում են ականատեսները,- չէր էլ հայհոյում: Հետո բոլորը կախվեցին Լիսկայից, հեռու տարան: Սիլվան նստեց սկսեց լաց լինել:Լիսկան էլ մի քիչ հեռու նստեց: Իր հետ եղած տղամարդիկ եկան ներողություն ասեցին բոլորի անունից: Սիլվան ընկերուհու հետ էր: Ընկերուհին մխիթարական խոսքեր էր ասում: Դա տևեց երևի 10-15 րոպե»:

v

Երեկ «Առավոտ.am» կայքը, վկայակոչելով ականատեսների, գրել էր թե` Սուրեն Խաչատրյանը ` ժամը 17:30-ի սահմաններում մտնելով «Մարիոթ» հյուրանոց եւ ֆոյեում տեսնելով Սիլվա Համբարձումյանին՝ մոտեցել է, ոտքով հարվածել վերջինիս, ապա հարձակվելով հանկարծակի եկած կնոջ վրա՝ հարվածներ է հասցրել, ընդ որում ոտքով: Սիլվա Համբարձումյանն այս փաստի առիթով դիմել է ոստիկանապետին: Ըստ «Առավոտի» տեղեկությունների, տվյալ սրահում տեսանկարահանող սարքեր կան փակցված, որոնք արձանագրել են մարզպետի «հերոսական կեցվածքը»:

Դա պատասխանն էր օրերս լրատվամիջոցների հետ հանդիպման ժամանակ գործարար կիոջ  մեղադրանքների, որ նա շռայլել էր Սուրեն Խաչատրյանի եւ Էներգետիկայի նախարար Արմեն Մովսիսյանի հասցեին՝ ովքեր հավակնություններ էին դրսեւորել Սիլվա Համբարձումյանին պատկանող «Լիճքվազ-Թեյի» ոսկու հանքի նկատմամբ: Ի վերջո, գործարարի պնդմամբ՝ անօրինական գործողություններով հանքը խլել են իր ձեռքից: Սյունիքի մարզպետին Սիլվա Համբարձումյանը մեղադրել էր նաեւ միլիոնավոր դոլարների սարքավորումներ «գողանալու» մեջ:

Այսօր Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանը հերքել է, թե ծեծի է ենթարկել գործարար Սիլվա Համբարձումյանին: Սյունիքի մարզպետարանի տեղեկատվության եւ հասարակայնության հետ կապերի բաժնի տարածած հաղորդագրության մեջ ասվում է.

«Զանգվածային որոշ լրատվամիջոցներ տեղեկություններ են տարածել, ըստ որոնց, նոյեմբերի 14-ին Երեւանում 17:30-ի սահմաններում, «Մարիոթ» հյուրանոցում ՀՀ Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանը իբրեւ թե ծեծել է գործարար Սիլվա Համբարձումյանին:

Անհրաժեշտ ենք համարում հայտնել, որ այդ լուրերը իրականությանը չեն համապատասխանում, դրանք հորինված, բացարձակ սուտ ու զրպարտություն են՝ ուղղված ՀՀ Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանի դեմ»: