Ամփոփվել են Հրազդանի քաղաքապետի ընտրության 27 տեղամասերից 17–ի, այդ թվում և Սասուն Միքայելյանի հարազատ Վանատուր թաղամասը ներառող ընտրատեղամասի արդյունքները, ըստ որի  Արամ Դանիելյանն ստացել է 8120, իսկ Սասուն Միքայելյանը՝ 7658 ձայն:

Մինչ այդ հայտնի էին  տեղամասերից 7–ի արդյունքները, ըստ որոնց  Արամ Դանիելյանն ստացել էր 3147 ընտրողի ձայն, իսկ Սասուն Միքայելյանը՝ 2297 ձայն:

Թիվ 25/10 ընտրատեղամասից հայտնում են, որ այդ տեղամասում Հրազդանի գործող քաղաքապետ Արամ Դանիելյանը ստացել է 483, իսկ Սասուն Միքայելյանը 383 ձայն: 29 քվե անվավեր է ճանաչվել, բացի այդ, ընտրացուցակի և քվեների քանակի միջև կա մեկ թվի տարբերություն: Այս հանգամանքը դեռ պետք է հստակեցվի Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովում:

Tert.am 

Երեւանի քաղաքապետարանը ժամանակ առ ժամանակ  հայտարարություններ է տարածում ձյան մաքրման հետ կապաված աշխատանքների կատարման մասին, էլ ավելի բորբոքելով կրքերը. Ուշագրավն այն է, որ չնայած հավաստիացումներին քաղաքում մաքրված փողոցներ որևէ մեկը չի տեսնում. Նույնիսկ կենտրոնական փողոցները խայտառակ վիճակում են:

Ի դեպ շատ լավ կլինի, որ քաղաքապետարանը  նշի թե կոնկրետ ո՞ր փողոցներն է մաքրել օր ու գիշեր աշխատող տեխնիկան:

Որ վարչական շրջանի, ո՞ր  կենտրոնական փողոցներն են մաքրել,  որ հասել են մայթերին ու բակերին: Այս տեղեկություններն են, որ հետաքրքիր է մայրաքաղաքի բնակչին, քանի որ քաղաքի սուղ բյուջեից դուրս գրվող հսկայածավալ վառելիքը և մաքրման համար անհրաժեշտ մյուս ռեսուրսները, դուրս են գալու նրա գրպանից մինչդեռ սառցապատ կամ ցեխաջով լցված փողոցներով ու մայթերով ինքն է ստիպված քայլել, կրելով դրանից բխող բոլոր անհարմարությունները:

Ի դեպ եղանակները տաքանալուն պես մի այլ խնդրի առջև ենք կանգնելու, ինչպես այսօր երբ արևից հալվեց ձյունը. այն տեղ չունի լցվելու, քանի որ փողոցների դիտահորերը չգիտես ինչ նկատառումներով, տարիներ առաջ  փակվեցին. (մենք այս թեմային անդրադարձել ենք) Թե ո՞ւմ անպատասխանատու որոշման արդյունքն էր դա, այդպես էլ չպարզվեց, սակայն այսօր Երևանի բնակիչը կանգնած է փաստի առջև: Գիշերվա սառնամանիքը փողոց լցված ջուրը սառույց է դարձնելու ու վաղն առավոտյան մենք ունենալու ենք շատ տխուր պատկեր:

Սրա մասին է պետք մտածել. լուծեք դիտահորերի խնդիրը, քանի որ տարվա վեց ամիսը դա անհրաժեշտ է հետիոտն երևանցուն: Ձյունն ու անձրևը նրան է անհարմարություն պատճառում, այլ ոչ այն մարդկանց ովքեր ոչ ձյունապատ ու շատ վատանգավոր թեքահարթակներն են ստիպված հաղթահարել,  ոչ էլ դուրս են գալիս սելավապատ փողոց:

Իսկ քաղաքապետարանը այս ամենին անհաղորդ տարածում է իր հերթական իրականության չհամապատասխանող  հաղորդագրությունը.

Բոլոր վարչական շրջաններում փետրվարի 10-ի լույս 1-ի գիշերը, ձյան տեղումների դադարից հետո էլ շարունակվել են մաքրման աշխատանքները, գրում է քաղաքապետարանը: Անցած գիշերվա ընթացքում համապատասխան մեքենամեխանիզմներով նախ գլխավոր եւ երկրորդական փողոցներում մաքրվել եւ փողոցների որոշակի հատվածներում կուտակվել են տեղացած ձյան առկա շերտերը, իսկ վաղ առավոտից սկսած կազմակերպվել ու շարունակվում է դրանց տեղափոխման աշխատանքները: Բացի այդ, վաղ առավոտից սկսվել եւ շարունակվում է նաեւ մայթերի ու բակային տարածքների մաքրման աշխատանքները: Այս աշխատանքներում ներգրավված են մայրաքաղաքի 12 վարչական շրջանների սանմաքրման ձեռնարկություններն` իրենց տեխնիկական եւ մարդկային ամբողջ ռեսուրսներով:

Երեւանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը հանձնարարել է վերոնշյալ աշխատանքներն իրականացնել ամենօրյա ռեժիմով, մինչեւ ձնից ամբողջությամբ մաքրվեն մայթերն ու բակային տարածքները:

Այսօր Կինո Մոսկվայի ցուրտ ու կիսադատարակ դահլիճում անցկացվեց կազմակերպիչների իսկ բնորոշմամբ, «Oսկարատիպ» ՆԱ/ՆԵ մրցանակաբաշխությունը:

Նախ ասենք, որ այս հանդիսությունը համեմատել Օսկարի հետ նշանակում է ծաղրել այն: Դահլիճը շատ մեծ էր հավաքված հանրության համար, գուցե դա էր պատճառը, կամ ինչ որ բան այն չէր, բայց տոն որպես այդպիսին չստացվեց:

Թե հայկական օսկարակիրները, թե նրանց մրցանակ հանձնողները հագնված էին տնավարի, մի տեսակ առօրյա ու տաք հագուստներով էին: Չես մեղադրի` ցանկացած հյուրանոցի ֆոե այդ հանդիսությանը ջերմություն ու շուք կհաղորդեր, ինչը գուցև չէր անցել կազմակերպիչների մտքով:

Ինչևէ ստացվեց այն ինչ ստացվեց.գավառական շոու. Բեմում դրված ցուցանակի հետևից հաղորդավարները գրեթե չէին երևում. նրանք ակնհայտորեն մրսում էին և նյարդայնանում ու գուցև դրանից` անտարբեր էին, որ շնորհակալություն հայտնողների համար բարձրախոսը ոչ մի կերպ հարմար չէր գալիս. կամ չափից բարձր էր, կամ ցածր. ու դահլիճում նրանց չէին լսում:

Մրցանակ հանձնելու էին եկել ՍԴ-ից Արևիկ Պետրոսյանը, պատգամավոր Արծվիկ Մինասայնը, Աստղիկ Ավետիսյանը, ՄԻՊ Կարեն Անդրեասյանը Սոցապնախարությունից Լալա Ղազարյանը և իհարկե դոնոր ու հովանավոր կազմակերպության ներկայացուցիչներ:

Առավել հետաքրքիր էր Նարեկ Հարթունյանի և Լիլիթ Ասատրյանի ներկայությունը, որը մի տեսակ աշխուժություն բերեց դահլիճ: Առաջինի վերաբերյալ քրեական գործը կարծես երկրորդ փուլ է մտնում, իսկ երկրորդի`աշխուժացումը հավանաբար կապված է ամուսնու` Վազգեն Խաչիկյանի հայտնության հետ. Ի դեպ, Լիլիթը տևական դադարից հետո կրկին ասպարեզ է իջել ու վաղն ասուլիս է տալիս «Մարզերում կանաց մասնակցությունը լուրջ խնդիր» թեմայով:  Իսկ սա իր հերթին նշանակում է, որ Խաչիկյանին այլևս վտանգ չի սպառնում:

Իմ կողքին դատարկ շարքի մեջտեղում մի ծերունի էր ննջում  լիքը ցելոֆանե տոպրակը ոտքերի տակ դրված: Դատելով արտաքինից, նա գնալու տեղ չունեցող այն մարդկանցից էր, որոնք ցրտից պատսպարվելու համար գտնում են նման անվճար մուտքով միջոցառումներ, մի փոքր տաքանալու համար:

Սա իհարկե  «Օսկարատիպ» միջոցառման ամենալավ բնորոշողն է:

Չգիտեմ ինչն է պատճառը, սակայն մեզ մոտ շոուներ կազմակերպել մի տեսակ չի ստացվում: Նայում ես արտերկրացի հյուրերի ներողամիտ, հովանավորող քմծիծաղով դեմքերին  ու մտածում. ինչու նրանք պետք է մեզ, մեր երկիրը ընկալեն այս չափանիշներով. ցրտից կուչ եկած ու տխուր մարդիկ` շալերի մեջ փաթաթված կանայք, որոնք նույն հագուստով գնում են աշխատանքի կամ խանութ, նույն հագուստով բեմ բարձրանում: Տղամարդիկ, որոնք նման տեսքով կանաց կողքին չեն կարող ինքնագոհ լինել: Իսկ մրցանակները, որոնք տրվում են լրագրողներին, շոշափում են երկրի համար ցավոտ թեմաներ, որտեղ միևնույն է ոչինչ չի փոխվում :

Երեկ մամուլի ասուլիսի ժամանակ «Քայքայիչ պաշտամունքից տուժածների օգնության և վերականգնողական կենտրոնի» նախագահ Ալեքսանդր Ամարյանը հայտարարել է, որ ԱԺ-ում առաջիկա խորհրդարանական ընտրությունների առիթով կրոնական կազմակերպությունները սկսել են ակտիվանալ, և չի բացառվում, որ ԱԺ-ում շուտով կտեսնենք «Կյանքի խոսք»- ի ներկայացուցիչներից ոմանց։

Փորձագետը նշել է նաև, որ բազում կրոնական կազմակերպությունների, այդ թվում՝ «Կյանքի Խոսքի» հովիվներ, իրենց անդամների ձայները վաճառում են կուսակցություններին։  Մեր ունեցած տեղեկություններով նրանքնպատակ ունեն  ԱԺ մտնել   «Ժառանգություն» կուսակցության ցուցակով: «Կյանքի խոսք»կազմակերպության ու նրա անդամի` Անժելա Սարգսյանի   մասին`  տեսանյութում:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=YyTWSlYSszs

Վաղը `փետրվարի 10-ին, «Մոսկվա» կինոթատրոնի կարմիր դահլիճում տեղի կունենա «Նա/Նե» մրցանակաբաշխության արարողությունը:

«Նա/Նե» մեկնարկել է 2008 թվականից: Չորրորդ ամենամյա մրցույթին կներկայացվի 136 հեղինակի ավելի քան 240 աշխատանք 24-ն այս տարի արժանացել են մրցանակների ավանդական և հատուկ անվանակարգերում:Այս տարի ավանդական վեց` հեռուստատեսային նյութ, տպագիր հոդված, ռադիոնյութ, առցանց եւ բլոգի հոդված, ֆոտո ռեպորտաժ, սոցիալական եւ առեւտրային գովազդ անվանակարգերին զուգահեռ սահմանվել է ևս յոթ հատուկ մրցանակ: Հաղթողները կարժանան «Նա/Նե» արծաթե արձանիկի եւ դրամական պարգեւի:

Առաջին անգամ մրցույթին ներկայացված պատմություններն առցանց ընթերցելու, քվեարկելու եւ իրենց մրցանակակրին ընտրելու հնարավորություն ունեն նաեւ հանրության ներկայացուցիչները: Հենց այդ նպատակով ստեղծվել էր «Նա/Նե» բլոգը, ուր տեղադրվում էին բոլոր նյութերը:

Անգամ մրցանակաբաշխության ընթացքում այցելելով «Նա/Նե» բլոգ` կարող են քվեարկել  նախընտրած նյութի օգտին` սեղմելով Facebook-ի Like նշանը: Մրցանակաբաշխության ավարտին հայտնի կդառնա «Ֆեյսբուքցիների համակրանք» մրցանակի հաղթողը:

«Հայկական Վարկածը» ևս  մասնակցում է մրցույթին, ներկայացնելով Լուսինե Վայաչյանի նյութերը «Առցանաց կամ բլոգային հոդված» եւ «Գենդերային նույնականացման եւ ինքնարտահայտման թեմայով լավագույն նյութ»  անվանակարգերում, ինչպես նաեւ ֆոտոթղթաից Սվետլանա Անտոնյանի  ֆոտոռեպորտաժը:

Տեղեկացնենք, որ Վորլդ Վիժն Հայաստան գրասենյակը «Երեխայի առողջությունն առաջնային է» քարոզարշավի շրջանակում հատուկ մրցանակ կշնորհի մոր եւ մանկան առողջության հարցերը թեմայով լավագույն նյութի հեղինակին, իսկ ՄԱԿ-ի բնակչության հիմնադրամը սահմանել է երկու մրցանակ «Հայաստանում հղիության` սեռով պայմանավորված ընդհատումների հարցերը» թեմայով: Ուսանողական աշխատանքներն ուսումնասիրել են  Հայաստանի երիտասարդ կանանց ասոցիացիայի ներկայացուցիչները` լավագույնին արժանացնելով հատուկ մրցանակի: Իսկ Eritasard.am երիտասարդական առցանց պարբերականը լավագույն ուսանողական աշխատանքի հեղինակին կտրամադրի մեկամսյա պրակտիկայի հնարավորություն Eritasard.am պարբերականում: «Մենք հանուն քաղաքացիական հավասարության» ՀԿ-ն հատուկ մրցանակ կշնորհի գենդերային նույնականացման եւ ինքնարտահայտման թեմայով լավագույն նյութի հեղինակին: ՀՀ աշխատանքի եւ սոցիական հարցերի նախարարությունը շնորհակալագիր կհանձնի այն լրատվամիջոցին, որը տարվա ընթացքում լավագույնս է լուսաբանել գենդերային հարցերը:

«Նա/Նե» ամենամյա լրագրողական մրցույթը կազմակերպում են Բրիտանական խորհուրդը, Երևանում Բրիտանական դեսպանատունը եւ ԵԱՀԿ երեւանյան գրասենյակը:

Մինչ կանայք ելք են որոնում բանակի ներսում առկա լարվածությունը թուլացնելու, անգամ առաջարկում իրենց ծառայությունը բանակին, պետական բարձրագույն կրթական մարմինը`այս դեպքում Մանկավարժական համալսարանը, որը կրթական ծրագիր է իրականացնում պատրաստելով ռազմական հոգեբաններ,  իր շրջանվարտներին չի կարողանում հիմնավոր պատասխան տալ, թե ինչի համար է հոգեբանության ֆակուլտետի նշված բաժինը, ինչ նպատակի է ծառայում, եթե շրջանավարտները իրենց մասնագիտությամբ աշխատանք փնտրելիս հանդիպում են զարմանքախառն մերժման:

Նախ ասենք, որ Մանկավարժական համալսարանի Ռազմական հոգեբանություն կոչվող բաժնի առաջին  շրջանավարտները մեծ մասամբ աղջիկներ, դիմել են մեզ խնդելով բարձրացնել իրենց հուզող խնդիրը.«Երբ մենք ընդունվեցինք առաջին կուրս մեզ հետ հանդիպեց ՊՆ նախարար Սերյան Օհանյանը և մեզ հանդիսավոր խոստում տվեց հավատացնելով թե` մենք շատ ճիշտ ընտրություն ենք կատարել, որ մեր գործն արդեն ապահովված է: Ի թիվս շնորհավորանքների նա ասաց, որ շատ կարևոր մասնագիտություն ենք ընտրել և բանակը մեր կարիքը շատ ունի: Մենք ոգևորվեցինք: Իսկ երբ ավարտեցինք, ու քանի որ աշխատանքի համակարգված առաջարկ չեղավ, որոշեցինք ինքներս դիմել զորամասեր: Աղջիկներից մեկի հայրը պատմում է, մի քանի զորամաս է դիմել.« Այ ախպեր ջան նման բան չկա, ինչի՞ մասին է խոսքը.մենք ոչ նման հաստիք ունենք, ոչ էլ հրագանգ: Ավարտել են լավ են արել հիմա ով չի ավարտում», — պատասխանել են զորամասերում:

Ամենահետաքրքիրն այն է, որ նախարար Օհանյանն այդ ամբողջ ժամանակ  չի էլ հետաքրքրվել ու հավանաբար մոռացել է իր տված հանդիսավոր խոսքը.Մինչդեռ բանակում հոգեբանի, հատկապես, կին հոգեբանի կարիք իսկապես կա:

Էրիկը (Էռնա), նույնիսկ չգիտեմ, որը փակագծերի մեջ վերցնեմ, շատ համակրելի 19-ամյա երիտասարդ է, սովորում է ինստիտուտում, խոստացա չնշեմ կոնկրետ որ, բայց ասեմ, որ արվեստի բնագավառից է: Ընկերները նրան կոչում են Էռնա, սա նրա «տրանս» անունն է, ընտանիքում ու հասարակության ավելի քիչ հանդուրժողական շրջաններում գիտեն որպես Էրիկ: Նուրբ, պատանեկան, ես կասեի` աղջկական դիմագծեր ունի: Նրան նայելով ամաչում ես, որ կին ես, այնքան կանացի է: Նա տրանսվիստիտ է՝ տղամարդու մարմնով ու կանացի էությամբ: Շատ կիրթ, բանիմաց ու համակրելի երիտասարդ է: Խնդրեցի պատմել իր պատմությունը՝ չմերժեց:

— Սովորական բարեկեցիկ ընտանիքից եմ, մեծացել եմ` ինչպես բոլոր երեխաները: Շատ փոքր տարիքից տղաներ են դուրս եկել: Ես չէի հասկանում, ի՞նչն է պատճառը, որ ես տարբեր եմ բոլորից, լացում էի, անընդհատ էդ միտքը ինձ տանջում էր: Ցանկացած շրջապատում երեխաները զգում էին, որ ես ուրիշ եմ, իրենց նման չեմ: Ժամանակի ընթացքում սկսեցին ինձ ընկալել ոչ որպես տղա, այլ ավելի շատ որպես աղջիկ: Այդ փուլն ինձ համար ամենաերկար ու տանջալի փուլն էր, երբ ո’չ ես էի ինձնից գլուխ հանում, ո’չ տնեցիք, ո’չ շրջապատս: Երբ 12-13 տարեկան էի, ու արդեն գիտակցում էի, թե ես ինչով եմ «ուրիշ», փորձում էի արհեստականորեն ջնջել տարբերությունը՝ շարժուձևերովս, խոսակցականովս, հագուկապովս միշտ ձգտել եմ նմանվել մեծամասնությանը: Ամենաբարդը երեկոն էր, երբ առօրյա պատանեկան, դպրոցական կյանքից տանը փակվելով` փորձում էի վերլուծել ապրածս օրը: Պառկում էի, հիշում իմ հասցեին արված բոլոր արտահայտությունները: Օրինակ` շատ նեղվում էի, երբ ասում էին՝ «աղջկա գեղեցկություն ունես, լրիվ աղջիկ ես»: Ոչ ստացվում էր ուրախանալ, քանի որ ինքս ինձ դեռ չէի հասկանում, չգիտեի ո՞վ եմ ես, ոչ էլ տխրել, որովհետև զգում էի, որ ասվածը դուրս գալիս է: Մինչև 15 տարեկան միշտ մտածել եմ, թե ես միայնակ եմ աշխարհում, կամ հիվանդ, ու փնտրում էի ինձ նմաններին: 15 տարեկանում սիրահարվեցի իմ ամենամոտ ընկերուհու սիրած տղային, լսում էի նրա պատմությունները նրանց սիրո մասին, ու սիրահարվում… Զգում էի, որ էդ տղան ինձ ձգում է: Տարօրինակ էր, բայց աղջիկը ոչինչ չէր կասկածում ու դա ինձ ձեռնտու էր: Մտածում էի, որ եթե ես չեմ կարող նրա հետ լինել, ապա գոնե թող ինձ հարազատ ու մոտ մեկը լինի, գոնե տեղյակ կլինեմ նրանից: Համարյա միաժամանակ ես հայտնաբերեցի, որ միայնակ չեմ, էլի կան ինձ նման մարդիկ: Ու ինձ մոտ սկսվեց մի նոր փուլ: Ես հասկացա, որ դպրոցում, բակում չեմ կարող շփվել հասակակիցներիս հետ, , որովհետև մեր աշխարհները տարբեր են: Ինստիտուտի նախապատրաստական կուրսում գտա մի տղայի, ով ամեն ինչով նման էր ինձ ու ես էլ միայնակ չէի, կար մեկը, որն ինձ հասկանում էր: Նա իմ սիրած տղան չէր, այլ իմ այդքան սպասված ընկերը: Ու այդ օրվանից կյանքս փոխվեց…

— Դու քեզ համարում ես գե՞յ, թե՞ տրանսվիստիտ:

— Էդ ժամանակ ես չգիտեի ով եմ ես, միայն գիտեի, որ ինձ տղամարդիկ են դուր գալիս։ Հետո հասկացա, որ ես գեյ եմ, որը չի կարող սիրել գեյի, այլ միայն հետերոսեքսուալ` տարասեռական տղամարդու, ու հետևաբար տրանստվիստիտ եմ, չնայած էդ բառն դեռ ինձ անգամ ծանոթ չէր: Երբ ընդունվեցի ինստիտուտ, հայտնաբերեցի ինձ նման ևս մեկին, որի մուտքն իմ կյանք նման էր ռումբի պայթյունի: Արդեն քաղաքում երեքով միասին կողմնորոշվում էինք, երկուսով որոշեցինք միասին ապրել, ոչ որպես սիրեկաններ, որպես ընկերներ: Մենք տրանսվիսվտիտներ ենք, չենք կարող սիրեկաններ լինել: Ապրում էինք մեր երկու ընկերուհիների հետ: Երբ ապրում էինք նրանց հետ, զգացինք, որ մեզ դուր է գալիս հագնել աղջիկների շորերը, քսվել նրանց նման, նրանց բարձրակրունկներով շրջել տան մեջ: Մի օր էլ որոշեցինք այդ տեսքով դուրս գալ փողոց: Սպասեցինք մի լավ մթնի, մարդկանց անցուդարձը քչանա, ու… դուրս եկանք: Մեզ մոտեցավ մի ոստիկան, կարծելով, թե աղջիկներ ենք ուշ ժամի մնացել ենք փողոցում, օգնություն էր առաջարկում, հետո հակացավ, որ տղա ենք: Հարցրեց՝ բա ինչի՞ եք կանացի հագուստով, ասեցինք, որ գռազ ենք կրվել: Նա մեզ բաց թողեց:

— Քո շրջապատում, ընտանիքում, ինստիտուտում գիտե՞ն քո մասին: Դու բացահայտվե՞լ ես, այսպես ասած «coming out»-ի ո՞ր փուլում ես: («coming out»- կրճատ՝ անգլերեն «coming out of the closet»՝ դուրս գալ թաքստոցից, բացահայտում, ինքնաբացահայտում):

— Ոչ վերջին: Ընկերներս բոլորը գիտեն, ինստիտուտում էլ շատերը գիտեն: Ընտանիքս կասկածում է, ավելի շուտ գիտի, բայց չիմանալու է տալիս հույսեր փայփայելով, որ մի օր կամուսնանամ աղջկա հետ:

— Հասարակության, սոցիումի հետ ի՞նչ պրոբլեմներ ունես, չե՞ն նեղում, վիրավորում, թարս նայում:

— Ավելի շատ պրոբլեմներ ունեմ որպես գեյ, քան որպես տրանսվիստիտ: Երկորդ դեպքում չեն հասկանում, որ աղջիկ չեմ, որ ջոկում էլ են, արդեն հեռու եմ լինում:

— Իսկ քաղաքում լինո՞ւմ են դեպքեր, երբ «քյարթուները» նեղեն քեզ ու քո ընկերներին:

— «Քյարթուները», երբ նրանք խմբովի են, ահավոր հոմոֆոբ են, բայց երբ մենակ են ու տեսնող չկա, բոլորն էլ ուզում են մեզ: Հիմա ավելի շատ «գեղցիներն» են նեղում, նրանք մեզնից ընդհանրապես անտեղյակ են, միանգամից շոկի մեջ են ընկնում ու դառնում ագրեսիվ: Սեփական ագրեսիայի պատճառով էլ հետո տուժում են: Վրեջերս, ոչ էնքան վաղուց ես, ընկերս ու երկու աղջիկ քայլում էինք: Ռեպլիկ գցեցին՝ «Արա, չի ջոգվում սրանցից տղեն որն ա, աղջիկը որը»: Ու մինչ մտածում էին, թե մեզնից որն է տղա, որը աղջիկ, մենք զգացինք, որ նրանցից մեկը մեզ շատ մոտեցավ: Անհիմն ագրեսիան ալկոհոլի հետ կոկտեյլում նպաստեց նրան, որ կռիվ եղավ, ընկերոջս շրթունքը ճղեցին: Հիմա նրանք պրոբլեմներ ունեն օրենքի հետ, մենք դիմել ենք ոստիկանությւոն ու գործ է հարուցվել:

— Իսկ օրենքի մարդի՞կ: Նրանք ո՞նց են ձեզ վերաբերվում:

— Իսկ օրենքի մարդիկ առայժմ գործում են օրենքի սահմաններում, այլ կերպ հնարավոր էլ չէր: Շատ վկաներ կային: Ու ընդհանրապես, մեր քաղաքի ոստիկանները, ի տարբերություն հասարակությամ մեծ մասի, հոմոֆոբ չեն:

— Տրանսվիստիտները՝ «տրանսերը» հայտնի են որպես առևտրային սեքս-աշխատողներ: Ո՞նց ես նայում դու դրան, ի՞նչ կասես «տրասս» կանգնողների մասին: Ինչպես հասկանում եմ, դու դրանից չես: Ինքդ երբևիցե զբաղվե՞լ ես մարմնավաճառությամբ:

— Ինձ դուր են գալիս, ու դա փոխադարձ է, սոցիալապես ապահով 25-40 տարեկան տղամարդիկ: Նրանք ապրում են սովորական կյանքով, ունեն ընտանիք՝ կին, երեխաներ, բիզնես, որոնք այնքան կանայք են փոխել, որ հոգնել են, ու ես իրենց համար նոր, թարմ զգացողությունների աղբյուր եմ: Ես դա չեմ համարում մարմնավաճառություն, քանի որ ես չեմ վաճառվում, նրանք էլ ինձ չեն գնում, չեն վճարում մարմնական հաճույք ստանալու համար: Մենք ուղղակի միասին հաճելի ժամանակ ենք անցկացնում՝ շփվելով, զրուցելով: Նրանց համար ես գեյշա եմ, էկզոտիկ գեյշա, ես նրանց ոչ միայն մարմնական, այլ առաջին հերթին հոգևոր թեթևություն եմ պատճառում: Իսկ «Տրասս» կանգնողների աշխարհը ծայրահեղական, տեռորիզմի նման մի բան է ինձ համար՝ վտանգավոր ու հաճախ ոչ հաճելի անակնկալներով լի: Բայց ես նրանց չեմ քննադատում, քանի որ ամեն մարդ իր կյանքի, իր մարմնի տերն է, ու իրավունք ունի տնօրինել ինչպես ուզում է:

Ֆեյսբուքում լայն քննարկում է ծավալվել Առավոտի խմբագիր Արամ Աբրահամյանի խմբագրականի և դրան` ՀԳՄ Շիրակի մարզային բաժանմունքի գրողների պատասխանի շուրջ.

Մոտ 340 տարի առաջ Մոլյերը գրել էր իր «Քաղքենին ազնվական» կատակերգությունը: Զավեշտալի իրավիճակների հիմքն այն էր, որ 17-րդ դարում, շուկայական հարաբերությունների զարգացմանը զուգահեռ, ի հայտ եկան բազմաթիվ հարուստ մարդիկ, որոնք ունեցվածքով չէին զիջում, իսկ երբեմն նաեւ գերազանցում էին ազնվականներին, բայց իրենց մտավոր եւ մշակութային որակներով ոչ մի կերպ չէին համապատասխանում բարձր խավի չափանիշներին: Թվում է, թե այդ նորահայտ մեծահարուստները կարող են ապրել նաեւ առանց նման հավակնությունների: Բայց նրանք, ովքեր այդպես են մտածում, լավ չգիտեն մարդկային էությունը: Մարդը սովորաբար չի կարող սահմանափակվել իր ունեցած պալատներով եւ ոսկիներով, նա ցանկանում է ձեռք բերել, փողով գնել նաեւ «պատիվ-հարգանքը», որպեսզի նրան համարեն ոչ միայն հարուստ եւ բարեգործ, այլեւ կրթված, արդարամիտ եւ նույնիսկ իմաստասեր: Կամ, ինչպես կասեր աշխարհի հայերի առաջնորդ Արա Աբրահամյանը՝ «ֆիլոս»: Թվում է, թե ինչ է եղել՝ նստիր քո Մոսկվայում, վայելիր քո միլիոնները, եթե մտքովդ անցնում է՝ բարեգործություն արա, բայց ոչ՝ այդ գործարարն ուզում է նաեւ «ֆիլոս» լինել, տիեզերքի խնդիրների մասին գրքեր է գրում: Եթե մեկը հարցնի, թե ինչ է գրված այդ գրքերում, նա դժվար թե որեւէ լեզվով կարողանա դրանց բովանդակությունը վերաշարադրել: Իրեն պարզապես պետք է, որ գրքի վրա գրվի նրա անունը՝ դա շոյում է մեծահարուստի ինքնասիրությունը:

Պատգամավոր դառնալը եւ ընդհանրապես «քաղաքականությամբ» զբաղվելը մեր օլիգարխների համար նույնպես այդ երանգն ունի: Իհարկե, այստեղ կա նաեւ պրագմատիկ բաղադրիչը՝ պատգամավորական մանդատը նպաստում է նրանց բիզնեսի ստվերայնությանը: Բայց կա նաեւ «պատիվ-հարգանքի» պահանջը՝ պատգամավոր լինելը նրանց համար ինչ-որ «էլիտար» բան է, «գոլդ» համարի կամ Հյուսիսային պողոտայի անիմաստ բնակարանի նման:

Մեր պաշտոնյաները, բնականաբար, նույն մեծահարուստներն են՝ պաշտոնը, ինչպես հայտնի է, հարստության աղբյուր է: Եվ որքան նրանց վարկը եւ իմիջը անհամատեղելի են մտավորականի մասին պատկերացումների հետ, այնքան շատ են նրանք ձգտում ներկայանալ որպես մտավորական: Մի քանի տարի առաջ Գյումրիի քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանին դարձրել են ինչ-որ ակադեմիայի ակադեմիկոս: Հիմա էլ նա իր պատրաստակամությունն է հայտնում գնել Թբիլիսիում Հովհաննես Թումանյանի տունը՝ հավանաբար, քաղաքապետի աշխատավարձի իր «հետ քցած» փողերով: Եթե Վարդանիկն է այդ տունը գնելու, ապա, կներեք՝ այդ տունն անձամբ ինձ պետք չէ:

Վերջերս էլ հայտնի դարձավ, որ Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանը որոշել է խորանալ գիտության մեջ: Ըստ երեւույթին, նա չի պատկերացնում հայ պատմագիտության հետագա զարգացումը առանց իր հզոր մտքի եւ բազմակողմանի գիտելիքների: Զուգահեռաբար փորձում է նաեւ փոքր-ինչ «սպիտակեցնել» իր իմիջը:

…Կոտայքի մարզպետ Կովալը, որքան գիտեմ, գիտական ոչ մի աստիճան չունի: Որպես այդ մարզի բնակիչ՝ ես պատրաստ եմ միանգամայն անշահախնդիր ձեւով օգնել նրան, որ նա թեկնածուական թեզ պաշտպանի երաժշտագիտությունից:

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ 
ՓԵՏՐՎԱՐ 3 aravot.am 

ՀԳՄ Շիրակի մարզային բաժանմունքի գրողների նամակը «Առավոտ»-ին

ՓԵՏՐՎԱՐ 7 aravot.am 

«Առավոտի» փետրվարի 3-ի «Նորահայտ ֆիլոսներ» խմբագրականը սկզբում զայրույթ, ապա՝ հիասթափություն առաջացրեց: Հիասթափություն, որ իրեն խմբագիր ու մտավորական համարող մեկը արդեն խառնում է բանականության չափանիշները և ամբարտավան ոճով իրականությունը պատկերում իր հիվանդ երևակայությամբ: Եթե մութն ու լույսը հազիվ տարբերող մեկը Հովհաննես Թումանյանի տունը գնելու և որպես մշակութային հաստատություն հայությանը վերադարձնելու՝ Գյումրու քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանի կատարած քայլի համար չուրախանար, երևի ներելի լիներ: Բայց երբ այդ փաստի շուրջ ակնհայտ ու լկտի չարախնդում է իրեն ազգասեր, մշակութագետ ու էլ չգիտես ինչ ձևացնող Արամ Աբրահամյանը, առնվազն տարօրինակ է:

Վարդան Ղուկասյանը նոր չէ, որ մշակույթ է զարգացնում ու մշակույթ պահում:

Ամենայն հայոց բանաստեղծի տունը գնելն ու այդ գանձը պահպանելը չէ, որ պետք է հավաստեն քաղաքապետի մշակութասեր մտավորական լինելը: Նա հազարավոր անգամներ, հազարավոր գործերով է ապացուցել իր հավատամքն ու ճշմարիտ հայ լինելը: Չնայած այս պահը հաշվետվությունների համար չէ, սակայն անհնար է չշեշտել, որ Գյումրու հետաղետյան մշակույթի վերաստեղծման ողջ գործընթացը բացառապես կապված է մեր քաղաքապետի գործունեության հետ: Մշակութային օջախների ստեղծման, միջոցառումների անցկացման և ոչ մի ոլորտ չկա, որին դիպած չլինի քաղաքապետի ձեռքը: Այդ նրա օրոք և նրա ջանքերով են վերաբացվել կամ ստեղծվել Հովհաննես Շիրազի, Մհեր Մկրտչյանի հուշատուն թանգարանները, Ասլամազյան քույրերի պատկերասրահը:

Վարդան Ղուկասյանի ներդրումը մեծ է ժողովրդական ճարտարապետության և քաղաքային կենցաղի թանգարանի (Ձիթողցյանների տան), Իսահակյանի տուն թանգարանի վերաբացման գործում: Մշակույթ հասկանալու և մշակույթի հարգն իմանալու արտահայտությունն են «Գյումրի» պատմահանրագիտարանային գրքի, «Շիրազ-Նամե» պոեմի տպագրությունը, տասնյակ այլ հրատարակություններ, որոնց ստեղծման ակունքներում քաղաքապետն է:

Գյումրին նրա ջանքերով ու ներդրումներով հարստացել ու շարունակում է հարստանալ մեր պատմական դեմքերի, գիտության, մշակույթի անվանի գործիչների արձաններով:

Վարդան Ղուկասյանը քաղաքի գրողների միության խնդիրների լուծման գործում ևս մեծ դեր ունի՝ որպես աջակից ու հովանավոր:

Իսկ ո՞վ եք Դուք, որ Ձեզ դրել եք անաչառ դատավորի տեղ ու ճգնում եք ապացուցել անապացուցելին:

Հայոց դժբախտությունների հայր ԼՏՊ-ի մամլո խոսնակ, ՀՀՇ-ի հավատավոր գործիչ, ապա հերթականությամբ՝ Հ 1-ի, Ա 1 +-ի, հիմա էլ՝ «Շանթի» մեկնաբան:

Արամ Աբրահամյանն արդեն 13 տարի, գրում և «գրեցնում է» Վարդան Ղուկասյանի դեմ՝ զանազան առիթներ ստեղծելով, առանց առիթների: Եվ ճիշտ են այն բազմաթիվ գյումրեցիները, որ ասում են՝ մեր քաղաքապետի վրա գրելով՝ Արամը տներ առավ: Իսկ Արամը, ով հասարակության մեջ հայտնի է «Փոդրադչիկ Արամիկ» մականունով, դատելով իր գործունեությունից, բանակցում է բոլոր ուժերի հետ ու, անկախ քաղաքական վերադասավորումներից, միշտ գտնում հարմար մի ասպարեզ: Ծծակը շուտ-շուտ փոխում է, կերակրատաշտից կերակրատաշտ անցնում, որ որովայնը միշտ կուշտ պահի: Աշխատում է իշխանական հեռուստաեթերներում, միաժամանակ, իրեն համարում ընդդիմադիր, իշխանությանը ռեժիմ անվանում: «Բանտիկը» կապած, պատկերասրահներից ճեմելով մշակութային հաղորդումներ է վարում՝ իրեն երևակայելով արվեստագետ ու մշակույթի շղարշի տակ փող սարքում: Ո՞ւմ համար է գաղտնիք, որ աշխատողներին ուղղում է պաշտոնյաների դեմ, որ նյութեր գրեն և ինքը փողեր աշխատի ու ծառայեցնի միայն իրեն: Նրա համար անըմբռնելի է, թե ինչպես Վարդան Ղուկասյանը կարող է սեփական գումարը ներդնել եկեղեցի ու ազգային մշակութային օջախ ստեղծելու գործում: Ինքն հաստատ չէր անի: Դե, թող ինքը մասնակցեր Ամենայն հայոց բանաստեղծի տան շուրջ ծագած խնդրի լուծմանը կամ, գոնե ամբարտավան կեցվածք չընդուներ այն մարդու հանդեպ, ով իրոք ազգանպաստ ու երիցս գնահատելի գործ է անում:

Երբ պաշտոնյան ձգտում է մշակութասեր և մշակույթին սատարող լինել, գովելի է ու բնական: Բայց անբարո է, եթե իրեն մտավորական ձևացնողն է մոռանում իր անցյալն ու, փետուրներ հագած, ուզում է իրեն դատավոր կարգել:

Թումանյանի սրբությունը մարդն է, Ձեր դավանանքը՝ սպիտակն ու լույսը սևացնելը:

Եվ երևի Դուք ճիշտ եք, որ Թումանյանի տունը Ձեզ պետք չէ, քանի որ այն գնել է քաղաքապետը: Սա բացեիբաց, թերթում հայտարարել կարող է միայն թուրքական ծագում ունեցողը:

Վերջում` խորհուրդներ: Համարձակվեք կլոր սեղանի շուրջ նստել Վարդան Ղուկասյանի հետ ու համոզվեք, թե իրականում ո՞ւմ ինչպես, ինչո՞վ ու ինչքանո՞վ են մարդիկ գնահատում: Տեսեք ու լավ իմացեք Ձեր չափը, կշիռը, տեղը:

Հիշեք աստվածաշնչյան պատգամը` «Նախ տես քո աչքի գերանը, ապա նոր` ուրիշի աչքի չոփը»:

…. Իսկ Վարդան Ղուկասյանի քարավանը, ինչպես կասեր ժողովուրդը, անսայթաք կընթանա:

ՀԳՄ Շիրակի մարզային բաժանմունքի գրողներ
 

Մարդու իրավունքների պաշտպանը մի շատ հետաքրքիր հարցաշար է ուղարկել Հատուկ քննչական ծառայություն, որտեղ ի թիվս այլ հարցերի կա մոտավորապես այսպիսի մի հարց. ՀՔԾ աշխատակիցների  աշխատավարձը կարծես այնքան էլ բարձր չէ, սակայն նրանք, կամ նրանցից ոմանք շրջում են շատ թանկարժեք մեքենաներով:

Հարկ եղած դեպքում «կրուտիտ» լինելը ՀՔԾ-ի փեշակն է, ուստի կարող է լինել շատ կոռեկտ պատասախան` մենք նման տվյալների չենք տիրապետում. Եթե դուք ունեք խնդրեմ ներկայացրեք, իսկ ՀՔԾ աշխատակիցների ազգականների զոքանչի կամ աներձագի սեփականության կամ բիզնեսի մասին տեղեկությունների չենք տիրապետում:

Հետաքրքիր է, թե ինչո՞ւ է հանկարծ ՄԻՊ Կարեն Անդրեասյանին պետք եկել ՀՔԾ-ի վերաբերյալ հարցերի պատասխանները, ում իրավունքների պաշտապնությանն է ուղղվելու դրանց ամփոփումը:

Երգչուհի Քրիստինե Պեպելյանն ամուսնու` Արամի եւ եւս մեկ զույգի հետ երեկ գնացել է «Jose» համալիր` լիցքաթափվելու: Քառյակը փորձել է աննկատ մնալ` նստելով մութ անկյունում: :

Նրանք սկսել են ինչ-որ բաներ պատվիրել, եւ երբ Քրիստինե Պեպելյանի մականունավոր ամուսնու «Վստրեչի Ապերի» պատվերը, իր կարծիքով, ուշացել է, նա հրահանգել է իր «տղերքին» մենեջեր Գեւորգ Ավետիսյանին ծեծել, ապա գցել են մեքենան ու տարել:

Ի դեպ, մենեջերը «Jose» նախկին տիրոջ` Մհեր Ավետիսյանի եղբայրն է:

Այս մասին գրում է aravot.am -ը և խոստանում.

Մանրամասները` առաջիկայում:

Երեկ  մեր հրապարակումից հետո նոր մանրամասներ են ի հայտ եկել. Քրիստինե Պեպելյանի ամուսնու` Վստեչի Ապերի տղաների կողմից դաժանաբար ծեծի ենթարկված Գևորգ Ավետիսյանը կողոսկրերի կոտրվածքներով, շատ ծանր վիճակում պառկած է տանը: Նրան հիվանդանոց չեն տեղափոխել, միայն մեկ` ոստիկանությունից խուսափելու նպատակով: