Նա շարունակում էր անթարթ ու ուշադիր ինձ նայել, իսկ ես այդպես էլ չէի կարողանում մտաբերել, թե որտեղ եմ առաջներում տեսել նրան։ Երբ նավթի լամպի թրթռացող լույսի տակ մի պահ շողաց նրա վախվորած ու թաց հայացքը, հանկարծ հիշեցի, որ ամեն գիշեր իմ երազում ես այստեղ, այս սենյակում, այս նույն լամպի լույսի տակ հանդիպում եմ վախվորած աչքերով այս նույն աղջկան։ Դե իհարկե, հենց նրան եմ տեսնում ամեն անգամ, երբ գիշերում անցնում եմ երազների և իրականության, գուցե գոյություն չունեցող, անհաստատ այդ սահմանը։ Շոշափելով հանեցի ծխախոտս, վառեցի, ու ողջ ծանրությամբ ընկնելով աթոռի հենակին, սկսեցի ճոճել այն հետևի ոտքերի վրա։ Դառն ու տտիպ ծուխն օղակներ կազմելով քարացավ օդում։ Ես լուռ շարունակում էի ճոճվել աթոռի վրա, իսկ նա հայացքը կախած, նուրբ, ճերմակ մատներն էր տաքացնում լամպի ապակին գրկած։ Թրթռացող ստվերներն ընկնում ու կարծես դողդողում էին նրա կոպերին։ Ինձ թվաց, թե պարտավոր եմ մի բան ասել անվերջ լռությունը ցրելու համար և մտքիս եկած առաջին իսկ արտահայտությունն անկախ ինձնից թևածեց խավարում.
-Երկնագույն շան աչքերը։ Իսկ նա, կարծես հենց դրան էր սպասում և միանգամից արձագանքեց տխուր.
-Ըհը, այժմ մենք երբեք դա չենք մոռանա։ Հետ նստեց, որպեսզի լամպի լույսն այլևս չլուսավորի իրեն և կրկնեց.
-Երկնագույն շան աչքերը։ Ես դա ամեն տեղ գրել եմ արդեն։ Հետո շրջվեց ու մոտեցավ զարդասեղանին։ Հայելու լուսնանման կլորում հայտնվեց նրա դեմքը, նրա դեմքի օպտիկական ու աղոտ երկվորյակը, պատրաստ ամեն վայրկյան ձուլվելու լամպի անհաստատ լույսին։ Մոխրացած ածխի գույն ունեցող աչքերով թախծոտ նայեց ինձ, ապա հայացքն իջեցնելով բացեց սադափե դիմափոշու տուփն ու փոքրիկ բարձիկով անփույթ թմթմփացրեց քթի ծայրին ու ճակատին։
-Ես այնպես եմ վախենում, որ այս սենյակն էլի ինչ-որ մեկը կտեսնի իր երազում ու ամեն ինչ այստեղ տակնուվրա կանի։ Նա աղմուկով փակեց դիմափոշու տուփն ու վերադարձավ իր տեղը։
-Դու երբեք չե՞ս մրսում,-հարցրեց ինձ։
-Երբեմն…,-պատասխանեցի ես։ Նա սառած ձեռքերը պահեց լամպի վրա և դրանց ստվերներն էլի սկսեցին թրթռալ դեմքին։
-Ես երևի կհիվանդանամ,-դժգոհեց ինքնիրեն,- դու սառցե քաղաքում ես ապրում։ Նավթի թույլ բոցից նրա ճերմակ մաշկը փայլում էր ու դարձել էր կարմրապղնձագույն։
-Դու բրոնզագույն ես,-ասացի նրան,- երբեմն ինձ թվում է, որ իրական կյանքում դու բրոնզե արձանիկ ես թանգարաններից ինչ-որ մեկում։
-Չէ,-պատասխանեց նա,- չնայած, երբեմն ինձ էլ է թվում, որ ես մետաղից եմ, երբ պառկում եմ ձախ կողքի վրա և լսում եմ, թե ինչպես է դղրդում սիրտս։
-Ես միշտ ուզել եմ լսել, թե ինչպես է խփում սիրտդ։
-Եթե իրականում մենք հանդիպենք, դու կարող ես ականջդ դնել կրծքիս ու լսել… Կլսես…Եթե հանդիպենք…։ Նա ձեռքի ափերով գրկեց լամպի ապակին և շշնջաց. «Երկնագույն շան աչքերը։ Ես ամենուր կրկնում եմ այս բառերը»։
Երկնագույն շան աչքերը… Այս խոսքերի օգնությամբ նա փնտրում էր ինձ իրական կյանքում, դրանք յուրօրինակ գաղտնաբառեր էին, որով պետք է ճանաչեինք իրար հազարների միջից։ Նա քայլում էր փողոցներով ու ամենուր, իմիջիայլոց կարծես, կրկնում էր. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Ռեստորաններում նույնիսկ, մենյուն ուզելուց առաջ, միշտ շշնջում էր մատուցողներին. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Բոլոր քրտնած ապակիներին մատով նա գրում էր նույնը. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Ու մարդիկ միայն տարակուսանքով թոթվում էին ուսերը, մատուցողները ժպտում էին բարեհամբույր անտարբերությամբ իրենց։ Մի անգամ դեղատանը, նա երազներից ծանոթ մի բույր էր զգացել և հարցրել էր երիտասարդ վաճառողին. «Մի տղա կա, ում միշտ ես երազում եմ տեսնում և ամեն անգամ նա կրկնում է. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Դուք ճանաչու՞մ եք նրան»։ Վաճառողն ի պատասխան ցինիկ հռհռացել էր և անցել վաճառասեղանի մյուս ծայրը։ Իսկ նա անթարթ նայել էր դեղատան նոր, սալիկապատ հատակին և ծանոթ հոտն անընդհատ տանջում ու խուտուտ էր տալիս քիթը։ Չդիմանալով, հանել էր շրթներկն ու սպիտակ հատակին մեծ տառերով գրել. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Վաճառողը գազազած հարձակվել էր նրա վրա. «Օրիորդ, դուք փչացրեցիք ամբողջ հատակը, հենց հիմա վերցրեք այս փալասն ու մաքրեք անմիջապես»։ Եվ ամբողջ երեկո, նա ծնկաչոք մաքրում էր հատակն ու արցունքների միջից կրկնում. «Երկնագույն շան աչքերը, երկնագույն շան աչքերը»։ Իսկ դռների մոտ հռհռում էր ամբոխը, որ հավաքվել էր տեսնելու այդ խփնվածին։
Նա լուռ էր, իսկ ես շարունակում էի ճոճվել աթոռին։
-Ամեն առավոտ,- ասացի ես,- փորձում եմ հիշել այն արտահայտությունը, որով պետք է գտնեմ քեզ։ Երազում թվում է, թե անգիր եմ արել, բայց երբ արթնանում եմ ոչ մի բառ հիշել չեմ կարողանում։
-Բայց դու ինքդ ես չէ՞ հորինել դա։
-Հա, դրանք ծնվեցին քո մոխրագույն աչքերի պատճառով… Բայց ցերեկը, ես չեմ կարողանում անգամ դեմքդ հիշել։
Նա մի տեսակ հիասթափված սկսեց ճկել մատները.
-Եթե միայն, մենք իմանայինք գոնե իմ քաղաքի անունը…։ Դառը ժպիտ գծագրվեց բերանի անկյուններում։
-Թույլ տուր դիպչել քեզ,-ասացի նրան։ Նա հանկարծ հայացքը կտրուկ բարձրացրեց ու սևեռուն սկսեց նայել ինձ.
-Առաջ, դու ինձ երբեք այդպիսի բան չէիր ասում։
-Հիմա ասում եմ։
Նա կրկին կախեց հայացքն ու սիգարետ խնդրեց։
-Ինչու՞ ես երբեք չեմ կարողանում հիշել, թե որ քաղաքից եմ…
-Իսկ ես երբեք` մեր նվիրական բառերը։
Նա տխուր ժպտաց.
-Այս սենյակն իմ երազում էլ է այնպես, ինչպես որ քոնում։
Ես վեր կացա, քայլեցի դեպի լամպը, իսկ նա անհանգիստ հետ քաշվեց, վախենալով, որ կարող է անցնեմ այն անտեսանելի սահմանը, որը մեզ բաժանում էր իրարից։ Ես սիգարետ մեկնեցի։ Նա վերցրեց, կռացավ լամպի բոցի վրա, վառեց, իսկ ես շարունակեցի.
-Չէ՞ որ աշխարհում մի քաղաք կա, որի բոլոր պատերին խզբզած է. «Երկնագույն շան աչքերը» ու եթե ես հիշեմ դրանք, ապա առավոտյան կսկսեմ փնտրել քեզ ամբողջ աշխարհում։
Նա խորը քաշեց ծուխն ու դեմքը մի պահ կարմրեց սիգարետի կրակից, և գլանակը մատների մեջ խաղացնելով, ասաց.
-Հազիվ… Կարծես թե սկսում եմ տաքանալ,- ապա կարծես ինքն իր համար կրկնեց,-կարծես թե… սկսում եմ…,- ու սկսեց մատներով խաղալ լամպի ապակու վրա,- տաքանալ…։
— Դա լավ է,-ասացի նրան,- ես միշտ վախենում եմ, երբ դու մրսում ես։

***

Ահա այսպես արդեն քանի տարի է, մենք հանդիպում ենք ամեն անգամ։ Երբեմն, այն պահին, երբ հազիվ գտնում ենք իրար երազների լաբիրինթոսում անվերջ, ինչ-որ մեկն այնտեղ, դրսում մեր երազների, հատակին գդալ է գցում անզգույշ և արթնանում ենք։ Քիչ-քիչ համապերպվում ենք այն տխուր փաստի հետ, որ մեր այդքան թանկ միասնությունը կախված է ինչ-որ ախմախ բաներից։ Որ կարող է ինչ-որ մեկն անզգույշ լուսադեմին գդալ վայր գցի և վերջակետ դնի այդքան կարճ ու բաղձալի մեր հանդիպմանը։
Նա կանգնած է լամպի ետևում ու նայում է ինձ։ Նայում է այնպես, ինչպես առաջին անգամ, երբ երազում հայտնվեցի լամպի լույսով լուսավորված այս անծանոթ սենյակում, ուր միայն մի զարդասեղան կա իր հայելիով և տեսա նրա մոխրագույն աչքերը։
-Ո՞վ ես դու,- այն ժամանակ հարցրեցի նրան։
-Չեմ հիշում…
-Բայց մենք, կարծես թե հանդիպել ենք էլի…
-Երևի։ Դու կարող էիր երազում հանդիպել ինձ ու հենց այս սենյակում…
-Ճիշտ ես,-զարմացա ես,- ես քեզ երազում եմ տեսել։
-Զվարճալի է,- ժպտաց նա,- փաստորեն, մենք երազներու՞մ ենք հանդիպում։
Նա կրկին խորը քաշեց ծուխը, ուշադիր նայելով սիգարետի կարմիր կրակին։ Եվ կրկին ինձ թվաց, թե նա պղնձից է, բայց ոչ սառն ու կոպիտ, այլ տաք ու ճկուն։
-Ես ուզում եմ շոյել քեզ,-կրկնեցի ես։
-Դու ամեն ինչ կավիրես,- վախեցավ նա,- քո հպումը կարթնացնի մեզ և մենք այլևս չենք հանդիպի։
-Դժվար թե,-նեղվեցի մի տեսակ,-հարկավոր է միայն գլուխը բարձին դնել և մենք կրկին կտեսնվենք։ Ես պարզեցի ձեռքս դեպի նա, բայց նա չշարժվեց, միայն շշնջաց.
-Դու ամեն ինչ կավիրես։ Եթե անցնես սահմանն ու գաս լամպի այս կողմը, մենք կարթնանանք աշխարհի տարբեր ծայրերում և կկորենք։
-Միևնույնն է,- համառեցի ես։
-Այս հանդիպումները մեր վերջին շանսն են, չէ՞ որ առավոտյան, մեկ է, դու ոչինչ չես հիշելու…
Ու ես նահանջեցի։ Իսկ նա ձեռքերն էլի լամպի ապակուն դնելով, սրտնեղեց.
-Երբեք չեմ կարողանում մեր հանդիպումներից հետո նորից քնել։ Արթնանում եմ գիշերվա կեսին ու աչքերս այլևս չեն փակվում։ Բարձը կարծես այրում է դեմքս ու անընդհատ խավարում կրկնում եմ «երկնագույն շան աչքերը, երկնագույն շան աչքերը»։
-Շուտով լուսաբաց է,-նկատեցի ես,-վերջին անգամ ես արթնացա ժամը երկուսին և դրանից հետո բավականին ժամանակ է անցել։
Վեր կացա, մոտեցա դռանն ու ձեռքս դրեցի բռնակին։
-Զգույշ,-ասաց նա,- այդ դռան ետևում վատ երազներ են։ Վերջերս ես դուրս եկա այդպես ու դժվարությամբ կարողացա վերադառնալ, իսկ երբ արթնացա, տեսա, որ սրտիս վրա եմ պառկած։
Ես չլսեցի նրան ու բացեցի դուռը։ Փականը հեշտ բացվեց ու մեղմ քամին միանգամից քթիս խփեց վարած հողի անուշ բույրը։ Ես թեքեցի գլուխս դեպի նա ու ասացի.
-Այստեղ միջանցք չկա, ես զգում եմ դաշտի անուշ հոտը։
-Հա, դռան ետևում մի կին է քնած, ով միշտ երազում դաշտեր է տեսնում։ Նա փոքրուց երազել է գյուղում ապրելու մասին, բայց այդպես էլ չի հաջողվել դուրս պրծնել քաղաքի ճիրաններից։
Դռան ետևում երկինքը լուսանում էր և մարդիկ սկսել էին զարթնել։
-Երևի ինձ արդեն սպասում են նախաճաշի սեղանի մոտ, -շշնջացի ես։
Դաշտերից եկող քամին քիչ-քիչ հանդարտվեց, ապա վերջացավ։ Փոխարենը լսվեց քնածի հանդարտ շնչառությունը, ով հենց նոր շրջվել էր մյուս կողմի վրա։ Քամին լռեց, նրա հետ մեռան բոլոր տեսակի բույրերը։
-Վաղն անպայման մենք կճանաչենք իրար,-ասացի ես,- Հիմա փնտրելու եմ այն աղջկան, ով միշտ ամենուր գրում է. «երկնագույն շան աչքերը»։
Նա տխուր ժպտաց, ձեռքերը դրեց լամպի արդեն սառող ապակուն.
-Դու ոչինչ չես հիշի։
Նրա թախծոտ ուրվագիծը սկսեց հալվել առավոտի լույսում։
-Զարմանալի մարդ ես,-ասաց նա,- քեզ տրված չէ հիշել քո երազները…

Օրերս գրեթե բոլոր ավիակասաներում հաճախորդներին նախազգուշացնում են, որ «Արմավիան» հետաձգում է Ռուսատան կատարելիք չվերթները, քանի որ կուտակված պարտքերի պատճառով Արմավիա» ավիաընկերությանն արգելվում է թռիչքներ իրականացնել դեպի Ռուսաստան և մուտք գործել Ռուսաստանի օդային տարածք:Այս մասին «Հայկական Վարկածին» ասաց մեկնողներից մեկը, որը ՌԴ մեկնեց «Սիբիրավիա» ընկերության չվերթով:

Արդեն տեղեկություններ են տարածվել որ «Արմավիա» ազգային փոխադրող ավիաընկերությունը այսօրվանից հայտարարում է անժամկետ գործադուլ, մինչև որ «Զվարթնոց» օդանավակայանի սպասարկումն իրականացնող «Արմենիա միջազգային օդանավակայաններ» ընկերությունը չիջեցնի սպասարկման սակագները:

Ընկերության մամուլի քարտուղար Նանա Ավետիսովան հայտարարել է, թե դա վերաբերում է ուղևորների, ինքնաթիռների և մյուս սպասարկման սակագներին:

Ի պատասխան դրա «Զվարթնոց» օդանավակայանի սպասարկումն իրականացնող ««Արմենիա» միջազգային օդանավակայաններ» ընկերությունը հաղորդագրություն է տարածել, որով կեղծ ու անհիմն է հայտարարել «Արմավիա» ավիաընկերության տարածած այն տեղեկատվությունը, թե իրենք անժամկետ գործադուլ են հայտարարում՝ ««Արմենիա» միջազգային օդանավակայաններ» ընկերության՝ իրենց հանդեպ կիրառած թանկ գների պատճառով։ «Արմենիա» միջազգային օդանավակայաններ» ընկերության տարածած հաղորդագրությունում ասվում է.

«Այսօր առավոտյան «Արմավիա» ավիաընկերությունը ժամը 06.45-ից դադարեցրել է Երևան-Մոսկվա և Երևան-Ռոստով չվերթների սպասարկումը` ուղևորներին հայտարարելով, որ չվերթների սպասարկումը դադարեցվել է օդանավակայանի կողմից սահմանված բարձր սակագների պատճառով:

Վերոնշյալի առնչությամբ տեղեկացնում ենք, որ «Արմավիա» ընկերությունը, լինելով ազգային փոխադրող, ի տարբերություն մյուս ավիաընկերությունների, օգտվում է մեր ընկերութան կողմից տրամադրված հատուկ սակագներից:

Ավելին, ըստ «Ռոսնավիգացիա» կազմակերպության կողմից ստացված հեռագրի, կուտակված պարտքերի պատճառով «Արմավիա» ավիաընկերությանն արգելվում է թռիչքներ իրականացնել դեպի Ռուսաստան և մուտք գործել Ռուսաստանի օդային տարածք:

Ըստ երևույթին, ավիաընկերության համար թանկ են ոչ միայն Հայաստանում, այլև Ռուսաստանում գործող սակագները:

Մեր ընկերությունը բացասական է գնահատում «Արմավիա» ավիաընկերության կողմից անհարիր շահարկումները և անհիմն ու կեղծ մեկնաբանությունները և ցավում է, որ միակ ազգային փոխադրողը հայտնվել է այսպիսի վիճակում:

Նաև տեղեկացնում ենք, որ մյուս բոլոր փոխադրողների կողմից իրականացվող չվերթները կատարվում են ժամանակին և անխափան:

«Ընդամենը երեք օր առաջ Ազատության հրապարակում՝ այստեղ, Հայաստանի քաղաքական դաշտում գործող 18 կուսակցություններով համախմբված ՀԱԿ կոչվող կազմակերպության կողմից հրավիրված հանրահավաքին ներկա էր 3-4 հազ մարդկանց համախմբվածություն, իսկ այսօր ընդամենը մեկ հասարակական կազմակերպություն՝ ի դեմս «Հայոց արծիվների», այստեղ համախմբել է 13 հազ-ից ավելի մարդկանց: Հիմա ես ձեզ և հայ ժողովրդին հարց եմ տալիս: Ո՞վ կամ ովքե՞ր են խորտակված կամ խորտակվող նավերը, Լևոն Տեր-Պետրոսյա՞նը` վամպիրիզմի ձգտող, տենչող և ապրող բրուտոսյան ընդդիմության հետ միասին, թե՞ մենք», — հայտարարել է «Հայոց արծիվներ» — ի 2-րդ համագումարի ընթացքում ՀԿ-ի առաջնորդ Խաչիկ Ասրյանը:

Միայն թե իրեն թիվ 1 արծիվ (արծիվը ազնվաբարո ու հպարտ թռչուն է) համարողը կարող էր նաև մի փոքր ազնիվ լինել ասելու, որ ՀԱԿ-ի հանրահավաքի օրերին, որպես կանոն փակում են շրջաններից եկող բոլոր երթուղիները, սահմանափակելով մարդկանց ազատ տեղաշարժը, Իսկ այ «Արծիվների» հանրահավաքին տարբեր հիմնարկների աշխատակիցների լցրել են  ավտոբուսներն ու Երևան են բերել շրջաններից, նույնիսկ նրանց կամքը չհարցնելով. հարկ չհամարելով տեղյակ պահելու, թե ինչի համար և ուր են տանում: Ասել են` հրահանգ կա, պիտի քաղաք գնանք:

Էրեբունու ընտրատարածքը վաղուց արդեն Սեդրակյանների ընտանեկան կապալին է հանձնված . սեփականաշնորհված են ոչ միայն թաղապետի պաշտոնը այլև պատգամավորի մանդատը. Չնայած այն բանին, որ Մհեր Սեդրակյանը` Թոխմախի Մհերը հայտարարել է իր թեկնածությունը դնելու մասին, սակայն մեր ունեցած տեղեկություններով, նա դեռ հաստատ որոշում չի կայացրել. Հնարավոր է որ պատգամավոր դառնա նաև նրա ընտանիքի մեկ այլ անդամը փեսան` աղջկա ամուսինը,  որը Էդուարդ Մդաթյանի որդին է, և որին մեղմ ասած թաղամասի բնակիչները այնքան էլ չեն համակրում, կամ որդին`Դավիթը, որը սովորում է Լոնդոնում և ասում են, որ բանիմաց ու շատ զարգացած երիտասարդ է: Սակայն պատգամավոր դառնալու դեպքում ստիպված կլինի  «կոճակը» հետը Լոնդոն տանել:

Իսկ այս շարժերի ղեկավարը Էրեբունու անփոխարինելի հեղինակությունն է Մհեր Սեդրակյանը, ու նրա ընտանիքի անդամներից ով է դառնա պատգամավոր, միևնույնն է Էբեբունու շրջանում ոչինչ չի փոխվելու: Ինչ հնարավոր էր բաժանել արդեն բաժանված է: Թաղապետը Սեդրակայնի քրոջ փեսան է:Դե տարածքից ընտրված պատգամավորն էլ խաղ չունի:

Այս ընտրատրածքից ներկայիս  պատգամավոր Արմեն Պուրտոյանը, դեռ չի կողնորոշվել, սակայն, եթե Մհեր Սեդրակյանը որոշի, որ նա չպետք է թեկնածություն առաջադրի նրան դեմ գնալ Պուրտոյանը հաստատ չի համարձակվի. Ի դեպ մեր աղբյուրներն ասում են, որ ԱԺ նախկին ընտրության ժամանակ էլ նրան օգնողը Թոխմախի Մհերն է եղել, իհարկե ոչ սիրուն աչքերի համար: Իսկ այժմ Արմեն Պուրտոյանը այնքան է տարված իր հոբբիով,որը կլանում է նրա բիզնեսների եկամտի առյուծի բաժինը, որ ժամանակ չունի օրինաստեղծ գործունեությամբ զբաղվելու մասին մտածելու, այնպես որ նրա առաջադրվելու շանսերը չափազանց քիչ են:

Ռուսական լրատվամիջոցների փոխանցմամբ Պուտինը հաղթական ճանապարհի վրա ու հնարավոր է, որ առաջին փուլով հաղթի կրկին դառնալով Ռուսաստանի նախագահ:

Վարչապետը վճռական է տրամադրված: Չնայած Պուտինի մրցակիցներն արդեն հայտարարել են, որ եղածը «կեղծարարություն» է, սակայն Կրեմլում իր համար նոր վեցամյա ժամկետ ապահովելու ճանապարհին խոչնդոտներն արդեն հաղթահարված են:

Ռուսաստանում 33% քվեաթերթիկ արդեն ստուգվել է .ՌԴ վարչապետ Վլադիմիր Պուտինը հավաքել է ձայների 63,5%-ը: Այդ մասին հաղորդում է Ռուսաստանի Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը:

Երկրորդ տեղը` ձայների 17,3%-ով, զբաղեցնում է Ռուսաստանի կոմունիստական կուսակցության առաջնրդ Գենադի Զյուգանովը:

Երրորդ տեղը՝ վերջին տվյալներով զբաղեցնում է ինքնառաջադրված թեկնածու,  Միխաիլ Պրոխորովը` 7,23%.

Ռուսաստանի լիբերալ — դեմոկրատական կուսակցության առաջնորդ,Վլադիմիր Ժիրինովսկին հավաքել է 7,08%:

3,73% .ով վերջին տեղում է«Սպրավեդլիվայա Ռոսիյա» կուսակցության ղեկավար Սերգեյ Միրոնովը:

Վլադիմիր Պուտինը և Դմիտրի Մեդվեդեւը Մոսկվայի «Մանեժնայա» հրապարակում են:Ռուսական TV -ալիքները ցույց էին տալիս արտասվող Պուտինին, միայն պարզ չէր նա հուզմունքից էր արտասվում, թե՞ ցրտից:

Ավելորդ չէ ասել, որ  ձայների  քանակը, հուշում է՝ երկրորդ փուլ չի լինելու:

Պուտինի հակառակորդները հայտարարել են, որ քվեարկությունը երկրի շատ շրջաններում կեղծվել է: Նրանք հայտարարում են, որ ակտիվացնելու են իրենց ընդդիմադիր շարժումը՝ վերջ դնելու Պուտինի դարաշրջանին:

Ի հեճուկս  իրավական դաշտի նկատմամբ հանրության դժգոհության աճի,  մեր երկրում սնկի պես աճում են իրավապաշտպան հասարակական կառույցները և կազմակերպությունները, որոնք մի կտոր հաց փախցնելու նկատառումով պատրաստ են ամեն  ինչի: Դրանից տուժում են բարեխիղճ կամ համեմատաբար պարկեշտ աշխատող մարդիկ , ու թացն ու չորը այրվում է միատեղ:

Մեր նախորդ հրապարակումներից մեկում մենք անդրադարձել էինք իրավապաշտպան մի կառույցի,  մասնավորապես «Գլոսա»  հասարակական կազմակերպությանը,  որը հիմնադրվել է 2010-ի հունվարի 10-ին:

Հիմնադիր նախագահ Աշոտ Համբարձումյանը, որի ղեկավարած կառույցը շահույթ  չհետապնդող հիմնարկ է,  մեզ հետ զրույցում ասաց, որ ինքն արյուն է թափել այս երկրի համար` ասել է թե արցախյան պատերազմի մասնակից է, սակայն զբաղվում է իրավապաշտպանությամբ ու ինչպես ինքը նշեց, տնտեսական գործունեություն է ծավալում, որի շնորհիվ պահում է «Գլոսան» և դրամաշնորհների հետ էլ գործ չունի:

«Հայկական Վարկածի» հետ զրույցում  նա նշել է նաև, որ «Հասարակական գործունեության հետ մեկտեղ, «Գլոսա»-ի ներսում վերջերս հիմնվել է «Գլոսա Գոկուս» ՍՊԸ իրավաբանական խորհրդատվության կենտրոնը, որն արդեն շահույթ հետապնդող կառույց է:

Նախ կառույցի մասին. ըստ մեզ ներկայացված տարբերակի Քաղաքացիները կարող են այստեղ անվճար իրավաբանական խորհրդատվություն ստանալ: Սակայն ավելի ուշ ստեղծված բաժնում՝ «Գլոսա Գոկուս»- ում  հայցվորի գործը համապատասխան դատական կամ պետական ատյաններում ներկայացնելու համար քաղաքացին պայմանագիր է կնքում ՍՊԸ-ի հետ,  վճարումներ  կատարում, որից հետո իրավաբանը պարտավորվում է գործին ընթացք տալ: Եթե հայցվորին չի բավարարում կայացված վճիռը, ապա գործը հասնում է մինչև Եվրոպական դատարան: Գործի բարդությունից և ծավալից է կախված իրավաբանի մատուցած ծառայությունների արժեքը, որը սկսվում է 50 հազարից:

Կառույցի նախագահ Համբարձումյանը հավաստիացնում  էր , որ մինչ այժմ պարտված գործ չունեն, իսկ եթե գործի հետագա ընթացքն իրավաբանը չի երաշխավորում, այդ դեպքում գումարը վերադարձնում է հայցորին: Հենց այս կետում պետք է կանգ առնենք.

Հայկական Վարկածի խմբագրություն դիմում-բողոք է  ներկայացրել  Երևանի բնակիչ  Կարինե Մանուրյանը,  որը հավաստիացնում է, թե  « Գլոսան» հասարակական կազմակերպության անվան տակ  մարդկանցից գումարներ է կորզում և թողնում ձեռնունայն:

2010-ին Մանսուրյանը դիմել է «Գլոսա» ՀԿ, որպեսզի  իրեն հուզող հարցի վերաբերյալ իրավական օգնություն ստանա: Գործը ստանձնել է «Գլոսայի» արդեն նախկին աշխատող  իրավաբան  Գարիկ Մկրտչյանը,  որը հետագայում, ինչպես պնդում է Մանսուրյանը. «Իրենից վերցրել  է 200 դոլար գումար և ևս 15 հազար դրամ է անհրաժեշտ եղել  3 հատ  փաստաթուղթ արխիվից հանելու համար: Գարիկ Մկրտչյան  իրեն վստահեցրել է,  որ գործը կուղարկի  Վճռաբեկ` ժամանակ շահելու  համար,  մինչև  նորից մտնի  առաջին ատյան: Սակայն խաբել է ու ոչինչ  չի արել»:

Այս դիմում-բողոքը  Կարինե Մանսուրյանը ուղարկել է նաև «Գլոսա»` Աշոտ Համբարձումյանին խնդրելով լրջորեն զբաղվել  վերը նշված խնդրով և այդ հարցին վերջնական լուծում տալ:

Աշոտ Համբարձումյանը պատասխանել է. «Գարեգին Մկրտչյանը  երբևիցէ չի հանդիսացել Գլոսայի աշխատակից` հակառակ դեպքում Ձեզ հետ կկնքվեր  ծառայությունների վճարովի  մատուցման պայմանագիր: Բացի այդ Դուք շարունակել եք համագործակցությունը կազմակերպության գրասենյակից դուրս: Ուստի մեր կազմակերպությունը պատասխանատվություն չի կրում Ձեր նկատմամաբ  երրորդ անձանց  կողմից  հասցված  վնասի համար:  Ձեր խնդրին իրավական լուծում տալու համար դուք պետք է օգտվեիք կազմակերպության վճարովի ծառայությունից,  որը չեք ցանկացել անել, իսկ  մայր կազմակերպության  իրավական հանձնախումբը  չի կարող  իրականացնել ձեր առաջադրանքը,   բացի անվճար  խորհրդատվությունից, որն արդեն իսկ կատարել է բազմիցս անգամ»,-  նշված է  դիմումի  պատասխանի մեջ:

Սակայն Մանսուրյանը պնդում է, որ Մկրտչյանին « Գլոսայում» է տվել  գումարը, որ Գարիկը նրանց աշխատակիցն է եղել ու իրեն չեն էլ ասել, որ այստեղ վճարովի ծառայություն է գործում ու ինքը պետք է պայմանագիր կնքի.  Հարցը պարզաբանելու կարիք ուներ, ուստի խմբագրություն հրավիրեցինք  իրավաբան  Գարիկ Մկրտչյանին:  Վերջինս  նկատեց, որ գործի հետ կապված այսպիսի աղմուկ Կարինե Մանսուրյանի կողմից  բազմիցս է  հնչել, սակայն նրա ասած որևէ խոսք չի համապատասխանում իրականությանը.  «Ես բացահայտ հայտարարում եմ,  որ այդ կինը ստում է վերջին ձևով. Ես հասկացել եմ,  որ այդ գործը չի լինելու և հրաժարվել եմ: Ու վստահեցնում եմ,   որ  որևէ գումարի  մասին խոսք լինել չի կարող: Կարինե Մանսուրյանը  թող գա ու ասի,  որ ես իրենից  գումար եմ վերցրել: Նա վճարել է միայն  արխիվից հանված փաստաթղթերի համար: Ես իրավական աջակցություն եմ ցուցաբերել իրեն`բացարձակ անվճար»:

Մենք հրավիրեցինք  նաև «տուժող»  Կարինե Մանսուրյանին, որը  շարունակ պնդում էր,  որ Գարիկն իրենից 200 դոլար է վերցրել գործն անելու համար: Եվ դա արել է մեքենայի մեջ` իր և իր ամուսնու հետ համաձայնության գալով գումարի շուրջ, ստացել է գումարը:  Դե քանի որ չկար կոնկրետ ապացույց, հարցը խոսակցություների մակարդակից դուրս գալ չէր կարող: Սակայն դա չի նշանակում, որ դրանից խնդրի կարևորությունը նվազեց: Խաբված, կամ իրենց խաբված զգացող մարդկանց պակաս չկա մեր շուրջը: Իսկ փող կպցնելու մեթոդները գնալով ավելի կոշտ ու սառն են դառնում:

Ալիսը պառկել էր դեմքով դեպի պատը, նա այդպես էր սիրում: Մեջքից նրան գրկած երիտասարդը խորը քնած էր: Երիտասարդը նոր մարդ էր Ալիսի կյանքում, բայց նրանք շատ լավ հասկանում էին իրար` թե սեքսում, թե կյանքին վերաբերվող հիմնարար հարցերում: Ունեին միևնույն արժեքային համակարգը և նույն ՙքոլից՚ էին, ասպես ասած: Հա՞, իսկ ինչո՞ւ երիտասարդ, նա անուն ուներ` Նարեկ: Դե, նոր ծնվող հարաբերություններ, հասկանում եք` դեռ նոր-նոր իրար ճանաչում էին, ուսումնասիրում, ու Ալիսի ուղեղում նա դեռևս ՙերիտասարդ՚ էր, նոր էր նրան սովորում, նրա մարմնին, նրա խառնվածքին, «բզիկներին»:

Ալիսը ոչ մի կերպ չէր կարողանում քնել, հիվանդ էր, գրիպի բարդություն էր տվել, Ալիսը հազում էր` մանավանդ գիշերները, ու ինչ-որ ստաֆիլոկոկ ուներ, ինչ-որ թանկ ու երկար բուժվող ստաֆիլոկոկ: Պառկած անիծում էր Նոր Տարին, քանի որ ի վիճակի չէր ուրախանալ` վատ էր զգում իրեն, փողերն էլ գնացել, գնում են, ու հավանաբար էլի կգնան ստաֆիլոկոկին քշելու վրա:

Խաղալով բազմոցի գոբելենի հետ, մտածում էր` երևի թե Աստված իրեն շատ է սիրում, որ հիանալի մարդկանց է հանդիպում վերջերս, կամ էլ այդտեղ աշխատում է կարմայի օրենքը, քանի որ Ալիսը միջատներին չէր սպանում, դե, նրանց որոնք չեն վնասում մարդուն, նա բռնում էր մի բանով ու դուրս էր գցում:

Նարեկն օրինակ: Կամ այն հրաշալի մարդը` Մենուան, որ Ալիսի մասին մեծ եղբոր նման հոգ էր տանում, հենց նրա մասին կպատմեմ: Հա, մոռացա ասեմ. Ալիսը գիրք էր գրել, որի լույս տեսնելուց հետո ոչ միայն չարդարացան նրա ծնողների ահասարսուռ կանխագուշակումներն այն մասին, որ նա այդ գրքով միայն խաղք ու խայտառակ կլինի աշխարհով, այլև նրան նախկինում սիրող մարդիկ կսկսեն արհամարհել որպես մարդու թույլ ու ընկած տեսակ, այլև` Ալիսի կյանքը կտրուկ փոխվեց: Նրան չճանաչողները գրքով ճանաչեցին, հարգեցին ու սիրեցին յուր անկեղծության ու համարձակության համար և անվանել դա նոր գրականություն: Ալիսի մասին սկսեց խոսալ քաղաքը, նրան սկսեցին զանգել, գրել, տարբեր միաջավայրերում անծանոթ մարդիկ սկսեցին մոտենալ նրան ու ներկայանալ:

Ծնողների վախերը գուցեև արդարացված էին, որովհետև Ալիսի գրած գիրքը, որ կոչվում էր «Շշին հագած», կարող էր վանել մարդկանց, չէ՞ որ գրքի հումքն ու հիմքը սեփական կյանքն էր…

Աստծո կամոք եղավ հակառակը…

Եվ մարդիկ, հայտնվեցին նրա  կողքին միայն այն պատճառով, որ Ալիսը չէր վախեցել սեփական կյանքի պատմությունը պատմելիս պատմել սեփական ոչ միայն վերելքների, այլև անկումների մասին ավելի շատ` ալկոհոլիզմի և դրա հետևանքով ՙչոլերն ընկնելու՚ վիճակին, երբ նա թափառում էր փողոցներով խմած ու տարատեսակ արկածներ գլխին

բերում` սիրելի սրճարանի մատույցներում ընկերների առջև փսխելուց մինչև սիրած մեկի տունը հարբած վիճակում չգտնելուց հետո վիրավորանքից տաքսիստի հետ սաունա գնալուն: Ճիշտ է, տաքսիստը ՙխոլում՚ միայնակ ուտում էր իր քյաբաբը, մինչ Ալիսը սաունայում իր բախտն էլ լացում ու հարբուխ քշում, իսկ հետո` երբ նա հագած-կապած դուրս եկավ, մի բաժակ կոնյակ գցեց ու ասաց` ՙԳնացինք՚, տաքսիստը շիվարել էր` սեքսի ախորժակով էր եկել: Դե. Ալիսը ինչեր ասես որ չէր անում նախկին կյանքում:

Բայց իմ այս պատմությունը գրքի մասին չի, ոչ էլ նրա բովանդակության, գիրքը կարող էր և չլինել, կամ կարող էր լինել երգ, կամ նկար` բայց անկեղծ: Ներեցեք շեղվելու ու «մանրանալու» համար:

Ուրեմն, օրերից մի օր, երբ Ալիսը հերթական անգամ «չոլերն էր ընկել»  մեկշաբաթյա հանրախումի` «զապոյի» շրջանակներում, ու մոլոր պտտվում էր քաղաքում` չիմանալով ուր գնալ, որովհետև տանը չափահաս աղջիկ ուներ, որն ատում էր մորն այդ վիճակում, ու ճիշտ էր անում` ատելի էր: Ալիսը զանգ է ստանում:

— Բարև Ձեզ, Ալիս, Մենուան է անհանգստացնում, հիշո՞ւմ եք կարծիք էի գրել Ձեր բլոգում գրքի որոշ հատվածների մասին, Դուք ասացիք, որ ես չեմ կարող կարծիք հայտնել մի բանի մասին, որին ամբողջապես ծանոթ չեմ, ու թողել էիք Ձեր հեռախոսահամարը, խոստանալով նվիրել գիրքը: Ինչպե՞ս կարող ենք հանդիպել, ե՞րբ է Ձեզ հարմար:

— Հենց հիմա:

— Դե, մնացեք այդտեղ, որտեղ կաք, ես սև 24-ով գալիս եմ:

Մենուան տեսնելով աստիճաններով օրորվելով իջնող աղջկան` վախեցավ, ու մտածեց. ՙԳուցե չարժի՞ նրա հետ գործ ունենալ՚: Բայց Ալիսը մոտեցավ ու հարբած հայացքի ու ուռած դեմքի միջով շատ անկեղծ ու փափուկ ժպտաց, ասելով.

— Բարև Ձեզ, ես Ալիսն եմ: Չե՞մ համապատասխանում Ձեր պատկերացրած Ալիսին:

— Դուք ավելին եք, նստեք: Սովա՞ծ եք:

Ելնելով նրա հարբածության աստիճանից Մենուան մտածեց, որ նա երևի խմում է, ու չի ուտում:

— Առանձնապես ոչ, բայց մի բաժակ կոնյակ ինչո- թեթև բանով կուզեի:

— Գնացինք ուրեմն:

Ճանապարհին Մենուան գլուխը թեքում էր ու մերթ ընդ մերթ նայում սիգարեթը ձեռքին, գլուխը հազիվ ուսերին պահող Ալիսին ու հարցնում ո՞ւր գնալ:

— Ես իմ սիրելի սրճարանից բացի ոչ մի տեղ չեմ գնում, բայց հիմա նա փակ է` ձմեռ է: Գնացինք, ճանապարհին մի բան կտեսնենք` կկանչի, կմտնենք:

Մենուան մտածեց, որ այս աղջիկը հաստատ այն գրքի աղջիկն է, որովհետև չկարողանալով ուսերին պահել գլուխը պահումէ  իր բանականությունը, ու թեև խոսքն անհոդաբաշխ է` հոդաբաշխ մտածում է:

— Հա, լավ, իմացա, մի պանդոկ կա, գնում ենք հաճախ ընկերներիս հետ, կգնանք, այնտեղ լավ են պատրաստում:

— Ինձ համար մեկ է տեղը, կողքիս մարդն է կարևոր, իսկ կողքիս մարդուց լավ մարդու հոտ է գալիս, ես հոտերով եմ մարդկանց հավանում:

Մենուան նայեց Ալիսին ու ժպտաց` աչքերը փայլում էին, նորից մտածեց, որ չի սխալվել զանգելով:

Մտան պանդոկ, տեղավորվեցին, վերցրեցին կոնյակ ու ուտելիք: Նստեցին բավականին երկար: Մենուան խոսում էր, իր հիացմուքն էր արտահայտում բլոգում կարդացածի վերաբերյալ, ավելի ճիշտ` մի մասի, երկրորդը քննարկում էին: Ալիսը մակագրեց, տվեց գիրքը. նա իրեն ակնհայտորեն անհարմար էր զգում այդ համակրելի ու հավանաբար բարձր հասարակական դիրք ունեցող մարդու գովեստներից, բայց և միաժամանակ հաճելի էր նրա ուշադրությունը:

Կանյակը խմվեց, ուտելիքը սպառվեց միակողմանի` Ալիսը քջուջ էր արել միայն: Վեր կացան, դուրս եկան արդեն ՙդու՚-ի անցած: Մենուան Ալիսին ճճանաչում էր բլոգով, Ալիսը Մենուային` հոտով, գեղեցիկ խոսքով ու հաճելի ձայնով: Ալիսը բավականին հարբած էր, բայց հիշում էր, որ տուն գնալ չի կարող:

— Ո՞ր տանեմ քեզ, Ալիս:

— Ուր ուզում ես, ես տուն չեմ կարող գնալ:

Այ քեզ բան:

— Վայ մամա ջան, բա ո՞ւր: Տանե՞մ ընկերուհիներիցդ մեկի տուն:

— Չէ, նրանք ինձ բարոյականություն են կարդում իմ խմելու համար: Ես ինքս շատ լավ եմ հասկանում, որ լավ չեմ անում, ուղղակի մարիմինս չի թողնում, քանի օր է խմում եմ ու «ապախմելիցա»-ով եմ ապրում` «զապոյ» եմ: Ես ինքս կարող եմ նրանցից լավ պատմել իրենց ալկոհոլի վնասների մասին, ես ուզում եմ անոնիմ ալկոհոլիկների ակումբ բացել, կամ` ՀԿ: Չէ, տարբերակ չի, ինձ հիմա ոչ ոք ընկեր չի լինի, արի գնանք ինչ-որ մոթել, ես ուղղակի կքնեմ, եթե կուզես մնաս` մնա, չես ուզի` կգնաս: Բայց լավ կանես մնաս, չեմ սիրում մենակ մնալ, վախենում եմ սիրտս վատանա ու մեռնեմ` մեն-մենակ:

Մենուան գլուխն առել էր ձեռքերի մեջ ու մտածում էր` «Արա, էս ո՞ւր եմ ընկել..»,  ախր նա բոլորովին էլ մոթելում միասին գիշերելու նպատակով չի զանգել Ալիսին: ՙԴե լավ, ի՞նչ արած, օգնություն է պետք մարդուն, ի՞նչ անեմ, հո՞ չեմ տանի թողնեմ մոթելում, որ մի հատ էլ նեղացնեն, խմած է, չի քնի, ներս ու դուրս կանի: Իսկ հայ տղամարդկանց էլ ի՞նչ է պետք` մի խմած կին, որ տանեն ինչ ուզում են անեն»,- մտածեց նա ու ասաց.

— Բայց ես էդպիսի տեղեր չգիտեմ, Ալիս, դու ասա:

— Ես էլ չգիտեմ, ես ալկած եմ, բոշա եմ, երբեմն կարող է խելագարություններ անեմ ու քիչ ծանոթ մեկի կողքին արթնանամ, բայց ոչ մոթելում, չեմ եղել երբեք, ես պոռնիկ չեմ:

— Չէ, չէ, Աստված մի արասցե Ալիս, բոլորվին դա նկատի չունեի, ուղղակի ես քաղաքում ընդհանրապես  մենակ ոչ մի տեղ չեմ գնում: Տնակյաց եմ ավելի, ընտանիքս էլ Փարիզում է: Լավ, գնանք տեսնենք ինչ ենք գտնում:

Գտան մի մոթել, ավելի շուտ սեփական տուն էր` մոթելի վեր ածած: Գարեջուր առան ու գնացին:

— Լավ էլ տաք ու հարմարավետ տեղ է, — նկատեց Ալիսը:

— Չե՞ս ուզում քնել, Ալիս:

— Չէ, ուզում եմ խմենք ու շփվենք: Ես շփվելու համար սիրեցի խմելը: Ուզում եմ քեզ ճանաչել: Մի տեսակ տարօրինակ զգացում ունեմ քո հանդեպ` ասես հազար տարի ճանաչելիս լինեմ, ասես հարազատ լինես:

Մենուան ժպտաց ու ձեռքը բռնեց Ալիսի: Ու երկար այդպես նստեցին:

— Դե լավ, քնել է պետք, ես վաղն աշխատանքի եմ, — ասաց Մենուան:

— Գնանք:

Ալիսը մտավ ննջարան, ուր բավականին մեծ` երկտեղանոց մահճակալ էր դրված, բայց Մենուան որոշեց պառկել բազմոցին: Պառկել ու ակնհայտորեն մրսում էր` ծածկոց չկար, մեկն էր ու Ալիսի վրա:

— Մենուա, տեղափոխվիր այստեղ, մեծ, լայն տեղեր են, հանգիստ կտեղավորվենք երկուսով:

Ալիսը հանվել պառկել էր, Մենուան եկավ ու շորերով պառկեց կողքը:

— Հանիր շորերդ, հո բոմժ չե՞ս, շորերով քնես` չես հանգստանա: Համ էլ` ուզում եմ քեզ գրկեմ քնեմ: Ինձ կյանքում ոչ ոք այդքան հաճելի բաներ չի ասել, նույնիսկ տղամարդիկ, որոնք ինձ սիրել են: Պառկի, ու թույլ տուր քեզ գրկեմ:

Մենուան, անհարմար զգալով Ալիսի անկեղծ համարձակությունից քմծիծաղ տվեց, հանեց մի քանի վերևի շոր ու մեջքից գրկեց նրան:

— Դու տաք ու հաճելի ձեռքեր ունես, Մենուա:

— Դու էլ ես տաք, հաճելի ու փափուկ:

Լռեցին, պատրաստվելով քնելու:

Բայց բնությունն իրենն է անում, այսինքն` լիբիդոն, ու Ալիսը զգում էր Մենուայի բանականությունից  անկախ գոյատևող լիբիդոն:

— Այ, հիմա այսպես ողջ գիշեր պիտի տանջվենք, — ասաց Մենուան:

— Կուզենք` կտանջվենք, կուզենք` չենք տանջվի:

— Ես չեմ կարող կնոջս դավաճանել Ալիս, ես միայն նրան եմ իմացել, միայն նրա հետ եմ եղել կյանքում: Եթե քո գիրքը չլիներ, ես ոչ մեկին չէի զանգի, ու ոչ մի տեղ չէի գնա:

— Դե, քնենք ուրեմն, գրկիր ինձ` քնենք:

Ու նրանք քնեցին` տանջվելով: Իհարկե, սիրային նովելի ժանրը, որի մեջ հավանաբար մտնում է այս պատմությունը, կգերադասեր տեսնել այդ ուժեղ տղամարդու թուլությունը… Բայց: Թող տուժի սիրավեպը, որովհետև սեքսը չի կարևորը, այլ գրկած քնելը: Չնայած կարծում եմ` ինչ էլ լիներ, միևնույն է, այն ինչ եղավ հետո` կլիներ նույն կերպ:

Նույնիսկ Նարեկի հետ: Նույնիսկ հետո: Նույնիսկ հիմա: Որովհետև կարևորը` կյանքում Ալիսին լավ մարդիկ են հանդիպում, իսկ լավ մարդկանց` Ալիսը: Ու ոչինչ չի ծնվում ոչնչից ու անհետանում ոչ մի տեղ: Ամեն ինչ փոխկապակցված է, ու եթե Ալիսը գիրք չգրեր, հարբեցող չլիներ, Մենուային չէր հանդիպի, նա էլ չէր ջնջի Ալիսի կյանքից բոլոր, այո, բոլոր որձ տղամարդկանց մասին հիշողությունները: Ալիսին բուժեցին ընկերները, այդ թվում` Մենուան, ու Ալիսը չէր բուժվի, ու չէր գրի այս սիրային նովելը, որն իրականում սիրային էլ չի:

Իրականում` սա նոր գրքի սկիզբի է նման …

Աղբահանության սակագների փոփոխման  գործընթացը նոր խմորումների դուռ է բացել:

Քաղաքապետարանը աղբահանությունից գանձվող գումարների կոնկրետ չափ է իջեցրել թաղապետարաններին, որոնք մեր ունեցած տեղեկությամբ ուղղակի անհնար է հավաքագրել:Խոսքը վերաբերվում է ոչ բնակելի շենքերին: Խնդիրն այն է, որ  գումարներ պետք է վճարեն կադաստրում գրանցված բոլոր օբյեկտները, սակայն դրանց մեծ մասն այսօր չի գործում ու ստացվում է, որ չօգտագործվող օբյեկտները որոնք բնականաբար չեն կարող աղբ արտադրել,պետք է դուրս գան ցուցակից: Այսինքն մեխանիկորեն աշխատող օբյեկտների գույքագրում է տեղի ունենում, Սա իր հերթին բերում է բազայի մաքրմանը, սակայն մյուս կողմից թաղապետարանների վրա դրված գումարի հարցն է դառում խնդիր. Որտեղից պետք է հավաքագրվի այդքան գումար, եթե օբյեկտներից կեսից ավելին կաթվածահար վիճակում է:

Հետաքրքիր է այս փաստը հաշվի առե՞լ է Քաղաքապետարանը գումարի չափը որոշելիս:

ՀՀ Ազգային Ժողովն այսօր առաջին ընթերցմամբ կողմ է քվեարկել «Արտակարգ դրության իրավական ռեժիմի մասին» օրինագծին:Հատկանշական է որ այն քվեարկության է դրվել հենց մարտի 1-ին: Ինչի մասին այսօր ԱԳ նախկին նախարար Ալեքսանդր Արզումանյանն ասել է. «Սրբապղծության նման մի բան է «Արտակարգ դրության իրավական ռեժիմի մասին» օրենք մարտի 1-ին քվեարկության դնելը»:

Վիճահարույց օրինագիծն անցել է 67 կողմ, 1 դեմ և ոչ մի ձեռնպահ ձայների հարաբերակցությամբ: Օրինագծին կողմ է քվեարկել միայն կառավարող կոալիցիան, իսկ ՀՅԴ եւ «Ժառանգություն» խմբակցությունները չեն մասնակցել քվեարկությանը:

Ընդդիմությունը օրենքի նախագիծը անընդունելի է համարում ` հիմնավորելով, որ այն սահմանափակում է խորհրդարանի լիազորությունները, նախադեպ է ստեղծվում զինված ուժերը ներքաղաքական գործընթացներում օգտագործելու համար, ինչը հակասում է սահմանադրությանը:

Ի դեպ օրինագիծը հակասահմանադրական են համարում նաև ՀՀԿ պատգամավորներից շատերը, երեկ նման կարծիք է հայտնել նաև հանրապետական պատգամավոր Ռաֆիկ Պետրոսյանը: Հետաքրքիր իրավիճակ է եղել այսօր դահլիճում քվեարկությունից առաջ. ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Գալուստ Սահակյանը 20 րոպե ընդմիջում է խնդրել` հանրապետական պատգամավորներին դահլիճ բերելու համար:

Օրերս մի խումբ փորձառու իրավաբաններ հայտնել են իրենց մտահոգությունները փաստաբանության օրենքում կատարված փոփոխությունների վերաբերյալ:

«Նշված փոփոխությունների հետևանքով իրավաբանը որևիցե մեկին մասնագիտական խորհրդատվություն տալու համար պարտավոր է ընդունվել փաստաբանական դպրոց, ավարտել այն, հանձնել համապատասխան քննություններ, ստանալ փաստաբանի արտոնագիր և դրանից հետո նոր խորհրդատվություն տալ:
Նշված փոփոխությունները առաջացրել են խնդիրներ, որոնք սոցիալական նշանակություն ունեն:

Մասնավորապես. այսուհետ բազմաթիվ իրավաբանական գրասենյակներ կանգնել են լուծարման եզրին, դրանով իսկ ստիպելով բազմաթիվ փոռձառու իրավաբանների կանգնել հացի խնդրի հայթայթման, իսկ իրավաբանական գրասենյակներին` գոծունեությունը դադարեցնելու առջև, թողնելով իր մոտ աշխատող փորձառու իրավաբաներին առանց եկամտի աղբյուրի, իսկ պետությանը առանց հարկատուի:
Պետությունը նման քայլի գնալուց առաջ պետք է գոնե նախազգուշական քայլեր իրականացներ և կազմակերպեր համապատասխան հասարակական քննարկումներ, այլ ոչ թե կանգնեցներ բազմաթիվ մարդկանց փաստի առաջ», — գրում են փաստաբանները: Մյուս կողմից հացի խնդիր լուծող իրավաբանների կողմից խաբված քաղաքացիների թիվը օր — օրի ավելանում է ու որևէ կերպ պետք այս հարցին լուծում տրվեր:

«Անցյալ տարվա դեկտեմբերին ՀՀ Ազգային Ժողովը Հայաստանի Հանրապետության Փաստաբանության մասին օրենքում (հոդված 5) և ՀՀ Քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 40 հոդվածում կատարեց փոփոխություններ: Նշված փոփոխությունները հանրապետությունում ստեղծել են մի իրավիճակ, երբ բազմաթիվ փորձառու իրավաբաններ, որոնք տարիներ շարունակ դատարաններում պաշտպանել են իրենց վստահորդների իրավունքները և օրինական շահերը, հայտնվել են օրենքից դուրս կարգավիճակում:

Բացի այդ, նոր փոփոխություններով օրենքն ասում է, որ բազմաթիվ տարիներ դատարաններում գործնականորեն թրծված իրավաբանը այսուհետ դատարանում անելիք չունի` համարվում է անպիտան, իսկ նրանց փոխարեն քաղաքացուն պարտադրվում է իր իրավունքների և օրինական շահերի պաշտպանությունը վստահել արտոնագրված փաստաբաններին, առանց հաշվի առնելու նրանց դատական ներկայացուցչության գործնական հմտությունը:

Այս փոփոխություններով օրենքը քաղաքացուն ասում է, որ այլևս բոլոր փատաբանները համարվում են հմուտ և փորձառու, և նա պարտավոր է վստահել նրանց: Այնինչ օրենքը պետք է դասակարգեր փաստաբանական արտոնագիր չունեցող իրավաբաններին, այն է` հնարավորություն տար փարձառու և դատական ներկայացուցչության մեծ պրակտիկա ունեցողներին նույնպես արտոնագրվելու և համալրելու փաստաբանների շարքերը:

Հակառակ դեպքում, սույն փոփոխություններով իրավաբանի մասնագիտությունը, փորձը և հմտությունը, նրանց նշանակությունը հասարակական կյանքում արժեզրկվում է: Ստացվում է, որ նույն հմուտ իրավաբանը ակամա դառնում է թուղթ մուրող, չնայած այդ խղճուկ պատիվն էլ կասկածի տակ է դրված, քանի որ ընդունված փոփոխությամբ ամենապարզունակ իրավաբանական գործառույթը համարվում է փաստաբանական գործունեություն:

Չնայած այս ամենին դեռևս ուշ չէ իրադրությունը շտկել, պայքարելով նշված փոփոխությունների դեմ, հետևաբար, բոլոր փորձառու իրավաբաններին, որոնք սիրում են իրենց մասնագիտությունը, որոնք տարիներ շարունակ դատարաններում ներկայացրել են իրենց վստահորդներին, պաշտպանելով նրանց իրավունքները և օրինական շահերը առաջարկում ենք միանալ, համախմբվել և պայքարել այս փափախությունների դեմ:

Մենք մի խումբ փորձառու իրավաբաններ հայտարարում ենք բոլոր շահագրգիռ անձանց հավաք:

Մենք նաև նախաձեռնել ենք ստորագրահավաք ընդդեմ նշված փոփոխությունների: Նախապատրաստվել է նաև ՀՀ Նախագահին ուղղված բաց նամակ, որի բովանդակությունը շուտով կզետեղվի նախաձեռնող խմբի հայտարարություններում:

Բոլորին ովքեր ցանկանում են միանալ մեզ, պայքարեն անարդարության դեմ, ինչպես նաև ստորագրեն Նախագահին ուղղված նամակի տակ առաջարկում ենք արձագանքել սույն հայտարարությանը»,- գրում են փաստաբանները:

Չնայած այս հայտարարության տակ փաստաբաների ստորագրությունը չկար և չկարողացանք պարզել նրանց հմտության աստիճանը, մենք որոշեցինք դիմել իրոք փորձառու և ճանաչված փաստաբան Հայկ Ալումյանին խնդրելով կարծիք հայտնել այս կապակցությամբ. «Իմ վերաբերմունքը հարցին շատ բացասական է. Եթե մենք այսօր նայենք  և  փաստաբաների և արտոնագրված իրավաբաների շահած գործերով  վիճակագրությունը, ապա  կարելի է ասել, որ էական տարբերություն չկա  նրանց որակների միջև: Մյուս կողմից փաստաբանական գործունեություն կարող է ծավալել միմիայն փաստաբաների պալատի ներկայացուցիչը: Սա իհարկե մեծ հաշվով սխալ մոտեցում  է, քանի որ  ամբողջ այս դաշտը  հայտնվում է մի կառույցի ենթակայության տակ, որ կարող է շատ անառողջ երևույթներ առաջ բերել: Ես կարծում եմ, որ ցանկացած սահմանափակում  պետք է շատ  հիմնավորված լինի, որը այս դեպքում ես չեմ տեսնում: Ուղղակի մեկի մտքով անցել է մնացածն էլ ասել են իսկ, ինչու ոչ…. »