Բաքվում, առայժմ ոչ պաշտոնապես, որոշել են Եվրոպային «վախեցնել» ԵԽ-ից ու ԵԽԽՎ-ից դուրս գալով։

Ինչպես հաղորդում է ԱՊԱ-ն, չնայած այն հանգամանքին, որ ԵԽԽՎ երեկվա նիստում նշվել է, որ ադրբեջանական պատվիրակության լիազորությունների սահմանափակումը չի նշանակում Եվրոպայի խորհրդի այլ կառույցներում Ադրբեջանի մասնակցության ավարտը, Բաքվի դիրքորոշումն այլ է։ ԱՊԱ-ին հասած տեղեկությունների համաձայն՝ Ադրբեջանը «չի պատրաստվում համակերպվել այս անարդար և կողմնակալ վերաբերմունքի հետ», և պաշտոնական Բաքուն ներկայումս քննարկում է ոչ միայն ԵԽԽՎ-ից, այլև ամբողջությամբ Եվրախորհրդից դուրս գալու ընթացակարգը։

Ադրբեջանը կարող է նաև հրաժարվել Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի իրավասության ճանաչումից։

Փաստորեն, իրավիճակն ամբողջությամբ Բաքվի ձեռքում է՝ տնտեսական պատժամիջոցների իսպառ բացակայության, ՄԻԵԴ-ի որոշումը չկատարելու պայմաններում։

Հայկական կողմը իր վերջին հաղթաթղթերը հերթով նետում է սեղանին՝ այն հաշվարկով, որ քաղաքական մակարդակում ցույց տա իր «խաղաղասիրությունը», մինչդեռ խաղաղության և խաղաղասիրության ապահովումը նման միջոցներով չի արվում։ «Փաստինֆոյի» հետ զրույցում ասել է իրավաբան, ռազմական փորձագետ Մհեր Հակոբյանը՝ անդրադառնալով ՀՀ ԱԳՆ Արարատ Միրզոյանի հայտարարությանը, թե Հայաստանը պատրաստ է վստահության բարձրացման համար հերթական անգամ Ադրբեջանին փոխանցել ականապատված դաշտերի քարտեզներ եւ ներկայումս փորձում են որոշ տեղեկություններ ճշտել։

«Իրականում, այդ քարտեզների հանձնումը կարող է նաև իրավական խնդիրներ առաջացնել, թեև ոչ ոք դրա վրա հիմա ուշադրություն չի դարձնում, բայց իրավական խնդիր կարող է լինել՝ պետական գաղտնիքի հանձնման հետ կապված։ Չեմ ուզում շատ փակագծեր բացել, բայց իրավաբանները կհասկանան, ինչ ասել է՝ պետական ռազմական գաղտնիք հանձնելը»,- նշել է փորձագետը։
Նրա արձանագրմամբ՝ ունենք թշնամաբար տրամադրված պետություն, որը մեր հետ հարաբերությունները հաճախ բարձրացնում է պատերազմական մակարդակի։ «Այս պայմաններում վիրտուալ խաղաղության տեսլականով՝ իրեն աջակցելը ճիշտ չեմ համարում։ 2020 թ-ի նոյեմբերից սկսած կյանքը ցույց տվեց, որ այդ քաղաքականությունն իր բնույթով սնանկ է։ Մեր կառավարությունը, սակայն, հետևողականորեն դա իրականացնում է»։

Գործող իշխանությունները, հասկանալով, որ խաղաղություն մուրալու գործընթացը փակուղային ու ոչ հեռանկարային ուղի է, Մ.Հակոբյանի խոսքերով, ուղղակի փորձ է անում քաղաքական խնդիրներ սպասարկել։ «Այսինքն՝ 2020 թ-ից հետո, երբ ահաբեկված հասարակությանը, այսպես կոչված, խաղաղության օրակարգն առաջարկեցին, դա ընդունվեց և հիմա արդեն 4 տարի է այդ խաղաղությունը չկա, ուստի փորձ է արվում հանգող կրակի մեջ վերջին քարտերը գցել այն հույսով, որ կրակը մի քիչ էլ կմնա և այդ ընթացքում ներքաղաքական ինչ-ինչ խնդիրներ կլուծեն և իշխանություն պահելու գործընթացը մի քիչ էլ կերկարի։

Բայց սա անհեռանկարային ուղի է և որքան մենք համառում ենք, այդքան մեր վիճակը ծանրանում է»,- նշել է ռազմական փորձագետը։
Ըստ նրա՝ սրանով փորձ է արվում նաեւ արտաքին քաղաքական խնդիրներ սպասարկել՝ աշխարհին ցույց տալու համար, թե մենք խաղաղասեր ենք։

«Բայց մենք երբեք էլ ագրեսիվ չենք եղել Ադրբեջանի նկատմամբ, որ հիմա էլ մեր խաղաղասիրությունն ընդգծենք այսպիսի միջոցներով, ընդհուպ մինչև պետական գաղտնիքի հետ կապված գործողությունները։ Մենք նացիստական Գերմանիա չենք եղել, մենք երբեք ագրեսիա չենք իրականացրել։ Հակառակը, մեր նկատմամբ են ագրեսիա իրականացրել ու հիմա էլ ավելի առաջ գնալու մասին են խոսում։

Իրականում խնդիրն այն է, որ իշխանությունն ուրիշ ոչինչ չունի առաջարկելու ու ասելու հասարակությանը։ Համապարփակ վարչակառավարական բաեփոխումները արդեն տապալված են ու այս պայմաններում առաջարկելու ոչինչ չունեն, ավելին այդ տապալումը նաև մեր մանևրելու հնարավորությունն է շատ քչացնում, որովհետև, եթե դու բանակն ու պետությունդ չես ուժեղացնում, ապա մտնում ես այն վատ շրջանի մեջ, երբ թույլ ես՝ քեզ խփում են, խփում են՝ դու ավելի ես թուլանում։ Այսինքն, ուժերի բալանսն է պետք փոխել, որ ընտրության հնարավորությունն էլ մեծանա, հակառակ դեպքում՝ շարունակելու ենք մնալ խաղաղություն մուրացող»,- եզրափակել է բանախոսը։

Վերջին շրջանում զանազան միջնորդությունները միջնորդություն չեն բառի դասական իմաստով, այնպես, ինչպես հայկական հանրությունը ընկալում էր այդ եզրույթը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի դեպքում, երբ առաջարկներ էին մշակվում և ներկայացվում կողմերին։

Այս մասին մամուլի ասուլիսի ժամանակ ասաց արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը։

Նա ընդգծեց, որ վերջին շրջանում այդ միջնորդությունները առավելապես նոր հանդիպումներ կազմակերպելու մասին են։

Միրզոյանը խոսեց նաև այն մասին, թե արդյո՞ք Բաքուն պատրաստ է ստորագրել խաղաղության պայմանագիր ՌԴ-ում։

«Չգիտեմ, ադրբեջանական կողմից այդպիսի հավաստիացում ո՛չ փակ և ո՛չ էլ հրապարակային հանդիպումների ընթացքում չեմ լսել։ Եթե Սերգեյ Լավրովը այդպես է պնդում, գուցե ինչ-որ հիմք ունի»,- ասաց Միրզոյանը։ 

Սոչիում փառատոնի ժամանակ սպանվել է ՈՒՀԱ (Ուրախների և հնարամիտների ակումբ) «Հարավային մայրաքաղաք» թիմի նախկին անդամ, 31-ամյա Ամիրան Գևորգյանը։ Նա ծեծկռտուքի մեջ է մտել 32-ամյա դաղստանցի Արթուր Ռասուլովի հետ, ինչի արդյունքում կոմայի մեջ է ընկել։ Այս մասին հայտնում է SHOT հեռագրային ալիքը։

Հեռուստաալիքի տվյալներով՝ միջադեպը տեղի է ունեցել հինգշաբթի՝ հունվարի 18-ին, Ժեմչուժինա հյուրանոցի մոտ։ Տղամարդկանց միջև ծեծկռտուք է սկսվել, որի ժամանակ Ռասուլովը հայազգի հումորիստին նետել է աստիճանների վրա։ Գևորգյանը գլխի ծանր վնասվածք է ստացել և հոսպիտալացվել։ Տուժածի մոտ ախտորոշվել է գանգուղեղի և գանգի հիմքի կոտրվածք, գլխի բաց վնասվածք, գլխուղեղի ծանր կոնտուզիա, էպիդուրալ հեմատոմա: ՈՒՀԱ-ի խաղացողը կոմայի մեջ է ընկել և մի քանի օր անց  գիտակցության չգալով՝ մահացել։

Դեպքին ներկաները սկզբում հայտնել են, որ հումորիստ դերասանն ընկել է երկու մետր բարձրությունից, իսկ հետո պարզվել է, որ դրան նախորդել է ծեծկռտուք։ Ներկա պահին իրավապահ մարմինները փնտրում են Արթուր Ռասուլովին։

Ադրբեջանական լրատվամիջոցները և թելեգրամ ալիքները նախորդ շաբաթ լայնորեն տարածեցին Արցախի նախկին նախագահներ Արկադի Ղուկասյանի, Բակո Սահակյանի, Արայիկ Հարությունյանի, Հանրապետության պաշտպանության նախկին նախարար Լևոն Մնացականյանի լուսանկարները։ Դրանցով Բաքուն փորձ արեց ներկայացնել, թե ինչ լավ պայմաններում են պահվում առեւանգված արցախցի գործիչները, ինչը, ցավոք, լայն տարածում ստացավ նաեւ հայկական տիրույթում։

Ադրբեջանական քարոզչամեքենային ընդառաջ գնալով՝ սոցցանցերի հայկական տիրույթում անգամ որոշ հայեր սկսել են պախարակել ու անվանարկել գերության մեջ գտնվող գործիչներին։ Դրանց արձագանքել է Բաքվի բանտի «շքեղությունն» իր մաշկի վրա զգացած ռուս-իսրայելցի բլոգեր Ալեքսանդր Լապշինը։

Նկարների տակ նա հանդես է եկել մեկնաբանությամբ՝ նշելով, որ չի դադարում զարմանալ բազմաթիվ հայերի ֆանտաստիկ ինֆանտիլիզմի և միամտության վրա:

«Հայաստանի բնակիչները բացարձակապես չեն հասկանում, թե ինչ է Ադրբեջանը, ովքեր են ադրբեջանցիները և ինչ է Ալիևի ռեժիմը։ Վերջին օրերին ադրբեջանցիները տարածել են «ուրախ» հայ բանտարկյալների, այդ թվում՝ Արայիկ Հարությունյանի, Դավիթ Բաբայանի և այլոց լուսանկարները, ովքեր իբր գրադարանում գրքեր են կարդում, հեռուստացույց են դիտում և նույնիսկ ջեռուցման համակարգեր կան խցում (Արայիկ Հարությունյանի): Դրանից հետո շատ հայեր գրում են «Նրանց մոտ ամեն ինչ լավ է, ամեն ինչից գոհ են, հանգստանում են», և այս հիմար մեկնաբանությունները տասնյակ լայքեր են հավաքում այլ միամիտ հիմարներից։

Ժողովո՛ւրդ, դուք չեք հասկանում, որ դրանք բեմադրված լուսանկարներ են։ Ինձ պահեցին Բաքվի Քուրդախանի բանտում և տարան գրադարան՝ ալիևյան լրատվամիջոցների համար լուսանկարվելու համար։ Ադրբեջանցիներն ինձ գիրք նվիրեցին, ասացին՝ ժպտա, այլապես կզրկվեմ բանտի բակում զբոսանքներից։ Հետո ինձանից վերցրեցին գիրքը և վերադարձրին կեղտոտ ու գարշահոտ խուց, որտեղ ինձ պահեցին ամբողջ յոթ ամիս։

Բանտի խցերն իրականում շատ ավելի վատն են՝ նրանց տեղափոխել են բժշկական շենք՝ լուսանկարվելու։ Բժշկական շենքում կան մի քանի էլիտար խցեր, որոնք նման են լուսանկարում երևացողներին։ Սովորական խցերում ջեռուցում չկա, բանտարկյալները ձմռանը սառչում են, քնում են պատառոտված սովետական վերմակների տակ՝ ամբողջ հագուստը հագած։ Այնտեղ էլ հեռուստացույց չկա, բայց ինձ տարան բժշկական շենքի մի խուց, որտեղ հեռուստացույցներ կային լուսանկարելու համար։

Երբ կարդում եմ այն անհեթեթությունը, որ հայերը գրում են հայ բանտարկյալների «ուրախ» դեմքերի մասին, ուղղակի զզվում եմ նման հայերից։ Անկախ լուսանկարում պատկերված այս մարդկանց ինքնությունից (շատերին պետք է դատել դավաճանության և կաշառակերության համար), նրանք իսկապես վատ վիճակի մեջ են և օգտագործվում են որպես Հայաստանի վրա ճնշում գործադրելու գործիք։ Դուք պետք է հասկանաք, որ Ադրբեջանն այսօր ոչնչով չի տարբերվում թալիբներից կամ ԻՊ-ից։ Այս բանտարկյալներին Բաքվի բանտում լրջորեն սպառնում են խոշտանգումներով և մահով:

Հիշեցնեմ, որ այս նույն բանտում ադրբեջանցիները, «Ալլահ աքբար» գոռալով, ինձ կիսամահու ծեծեցին, կոտրեցին ձեռքս, մատներս, երեք կողերս, ծնոտս ու առջևի ատամներս։ Դա տեղի ունեցավ մոտ երեք ամիս այն բանից հետո, երբ նրանք ինձ լուսանկարեցին «երջանիկ»՝ ձեռքիս գիրքը: Եվրոպական դատարանը 2021 թվականի մայիսի 20-ի որոշմամբ Ադրբեջանին մեղավոր է ճանաչել ապօրինի ձերբակալության, դաժան խոշտանգումների և սպանության փորձի համար»,-գրել է Լապշինը։

«Բաքվի բարբարոսական վարչախումբը բռնազավթված հայկական Շուշին հռչակել է իսլամական աշխարհի 2024թ., իբր, «մայրաքաղաք»: Այս մասին տելեգրամյան իր ալիքում գրել է իրանագետ Վարդան Ոսկանյանը:

«Եվ սա այն դեպքում, երբ Բաքվի բարբարոսական վարչախումբն իր բնույթով և էությամբ իսլամատյաց է։ Դրա վերջին ակնառու դրսևորումը շիայական հռչակավոր իմամ Հուսեյնի եղբայր և զինակից, շիաների կողմից սրբացված Աբուլֆազլ Աբբասի անվան՝ արհեստածին Ադրբեջանում կիրառության պետական արգելքն է, որն անհնարին եղել հաղթահարել նույնիսկ եվրոպական ատյանների միջոցով», — գրել  է նա:

ՀՀ ԱԳՆ-ն Sputnik Արմենիայի հարցմանն ի պատասխան մեկնաբանել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հայտարարությունն այն մասին, որ Երևանը պետք է Մեղրիով անարգել հաղորդակցություն ապահովի Ադրբեջանից Նախիջևան գնալու համար։

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը տեղական հեռուստաալիքներին տված հարցազրույցում փաստացի բաց տեքստով պահանջել էր Հայաստանի տարածքով արտատարածքային միջանցք՝ ասելով, որ Ադրբեջանից դեպի Նախիջևան բեռներն ու մարդիկ պետք է անցնեն առանց որևէ ստուգման, հակառակ դեպքում Հայաստանի հետ սահմանը չի բացվի:

«ՀՀ կառավարության հեղինակած «Խաղաղության խաչմերուկ» նախագծի շրջանակներում ներկայացվել են բոլոր այն տնտեսական կապուղիները, որոնք հայկական կողմն առաջարկում է վերականգնել կամ ստեղծել»,–ասված է ՀՀ ԱԳՆ պատասխանի մեջ:

ԱԳՆ-ից հիշեցնում են նաև հունվարի 13-ին Գավառում կայացած «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցական նիստում ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի արած հայտարարությանը:

Հիշեցնենք, որ Փաշինյանը այդ օրը հայտարարել էր, որ Հայաստանը պատրաստ է և՛ երկաթուղային, և՛ ավտոճանապարհային տարբերակներով Նախիջանի հետ կապ տրամադրել Ադրբեջանին` ինչպես դա անում է Իրանը։

Վարչապետը նշել էր նաև, որ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև կոմունիկացիաները պետք է բացվեն միայն այն դեպքում, եթե դրանից հետո կասկածի տակ չդրվեն, երկրների սուվերենությունն ու ինքնիշխանւթյունը։

«Գարդման-Շիրվան-Նախիջևան» համահայկական միությունը հայտարարությամբ անդրադարձել է Լեռնային Ղարաբաղի Հաթերք գյուղի գերեզմանատանը իրականացված ադրբեջանական վանդալիզմին։

Հայտարարության մեջ ասվում է. «Սոցցանցերում ադրբեջանցի օգտատերերի կողմից տարածված տեսագրությունից պարզ է դարձել, որ ադրբեջանցիները կրկին դիմել են վանդալիզմի հայկական հոգևոր-մշակութային արժեքների և ինքնութենական սիմվոլների նկատմամբ։ Այս անգամ թիրախավորվել է Հաթերք գյուղի գերեզմանատունը։ Ադրբեջանցիների կողմից շրջվել են շատ հուշաքարեր, գերեզմանաքարերն օգտագործվել են որպես պատվանդաններ աշխատանքային գործիքների համար։ Ադրբեջանցիների «զայրույթը հարուցել է» հատկապես պատերազմի ժամանակ գյուղի պաշտպանների եղբայրական հուշաքարը։

Սակայն գյուղի քաղաքացիական բնակչության պաշտպանության համար կյանքը նվիրաբերածների հուշակոթողը պղծելիս ադրբեջանցիները չե՞ն մտաբերում այն 19 խաղաղ բնակիչներին, ովքեր գազանաբար սպանվել են, երբ 1992-1993 թթ․ գյուղը հայտնվել է ադրբեջանական վերահսկողության տակ։ Այսօր կյանքի իրավունքի պաշտպանությունը զայրացնում է ադրբեջանցիներին։

«Գադրման-Շիրվան-Նախիջևան» համահայկական միությունը խիստ մտահոգված է ադրբեջանական վանդալիզմի շարունակման և անպատժելիության փաստից։ Անգամ վերջերս Կրոնական ազատության դիտարկման ցանկում ընգրկվելու հանգամանքը հետ չի պահում Ադրբեջանին շարունակելու իր հակահայկական ռասիստական էթնոցիդի քաղաքականությունը, որը դատապարվելի է միջազգային բազմաթիվ կոնվենցիաների և արձանագրությունների հիմքով, մասնավորապես՝ «Զինված հակամարտությունների ժամանակ մշակութային արժեքների պաշտպանության մասին» 1954 թվականի Հաագայի կոնվենցիայի 4-րդ հոդվածի՝ արգելված է մշակութային ժառանգության հանդեպ վանդալիզմի, գողության, կողոպուտի, յուրացման, թշնամանքի և հաշվեհարդարի ցանկացած գործողություն։ Հաագայի 1954 թվականի առաջին արձանագրության համաձայն՝ արգելվում է գրավյալ տարածքներում ոչնչացնել մշակութային կամ հոգևոր արժեքները։ Հաագայի 1999 թվականի երկրորդ արձանագրությունը այն որակում է որպես միջազգային հանցագործություն։

Փաստորեն, Լեռնային Ղարաբաղում իրականացված էթնիկ զտումից և հայաթափումից հետո Ադրբեջանն անարգել շարունակում է իր հանցավոր գործունեությունը։ Ուստի, ի՞նչ է Ադրբեջանի պատմությունը, եթե ոչ մարդկության դեմ գործած հանցանքների մի կատարյալ հանրագումար՝ բռնի տեղահանումների, անօրինակ դաժանության ու քաղաքական երեսպաշտության շարունակական ուղեկցությամբ։

«Գադրման-Շիրվան-Նախիջևան» համահայկական միությունը վերստին կոչ է անում միջազգային իրավարար և պատասխանատու կազմակերպություններին առարկայական քայլեր կատարել հայկական մշակութային ժառանգության անվտանգության ապահովման ուղղությամբ»։

«Ժողովրդավարության և անվտանգության» տարածաշրջանային կենտրոնի նախագահ Տիգրան Գրիգորյանը, արձագանքելով Նիկոլ Փաշինյանի՝ նոր սահմանդրություն ունենալու անհրաժեշտության մասին հայտարարությանը, գրում է.

«Հունվարի 18-ին Արդարադատության նախարարության 2023-ի գործունեության հաշվետվության քննարկման ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ Հայաստանը կարիք ունի նոր Սահմանադրության, ոչ թե Սահմանադրական փոփոխությունների։ Նա նշել է, որ մենք պետք է ունենանք Սահմանադրություն, որը Հայաստանի Հանրապետությունն ավելի մրցունակ և ավելի կենսունակ է դարձնում աշխարհաքաղաքական և ռեգիոնալ նոր պայմաններում՝ ընդգծելով, որ խոսքը կառավարման մոդելի փոփոխության մասին չէ։

Այս մասին դեռևս մեկ ամիս առաջ էի գրել։ Երբ Ալիևը դեկտեմբերի 6-ին հայտարարեց՝ Բաքուն Երևանից երաշխիքներ է ակնկալում, որ հայկական ռևանշիզմը ապագայում գլուխ չի բարձրացնելու, հենց սա նկատի ուներ։ Ադրբեջանը պահանջում է, որպեսզի Հայաստանը փոփոխի իր պետականության հիմքում դրված նորմատիվ իրավական բազան։

Հատված դեկտեմբերի 20-ի սյունակիցս․

«Թե ինչ երաշխիքների մասին է խոսում Ալիևը, կարելի է կռահել, օրինակ, ադրբեջանցի իշխանամետ հայտնի փորձագետ, «Թոփչուբաշով կենտրոնի» ղեկավար Ռուսիֆ Հուսեյնովի վերջին հոդվածից։ Հուսեյնովը (նա ադրբեջանական այն փորձագետներից է, որոնց գործառույթների մեջ է մտնում ընկալելի լեզվով արտաքին լսարանին ներկայացնել Բաքվի մոտեցումներն ու դիրքորոշումները) IPG Journal գերմանական ամսագրում լույս տեսած իր հոդվածում նշում է․ «Իրավիճակը նաև բարդանում է նրանով, որ Հայաստանի օրենսդրությունը դեռևս ներառում է տարածքային պահանջներ Ադրբեջանի նկատմամբ, իսկ նորմատիվ իրավական փաստաթղթերը, ինչպիսին է 1990 թվականի սեպտեմբերի 21-ին ընդունված Հայաստանի անկախության հռչակագիրը, հղում են անում Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի միավորման մասին 1989 թվականի համատեղ որոշմանը։ Այս իրավական ֆոնը անհանգստություն է առաջացնում Ադրբեջանում, որտեղ կանխատեսվում են այնպիսի սցենարներ, որոնց դեպքում Հայաստանի սահմանադրական դատարանը կարող է մերժել խաղաղության պայմանագիրը կամ հետագայում իշխանափոխությունը կարող է վերհանել տարածքային պահանջները»։

Նմանատիպ մտահոգություններ արտահայտում են նաև Ադրբեջանի փորձագիտական ու քաղաքական դաշտերի այլ ներկայացուցիչներ։ Կա մեծ հավանականություն, որ Ալիևի նշած երաշխիքներից մեկը Երևանի կողմից հենց այդ նորմատիվ իրավական ֆոնից ձերբազատվելն է»։

Հունվարի 18-ին Արդարադատության նախարարության 2023-ի գործունեության հաշվետվության քննարկման ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ Հայաստանը կարիք ունի նոր Սահմանադրության, ոչ թե Սահմանադրական փոփոխությունների. Ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է քաղաքագետ Տիգրան Գրիգորյանը։

«Նա նշել է, որ մենք պետք է ունենանք Սահմանադրություն, որը Հայաստանի Հանրապետությունն ավելի մրցունակ և ավելի կենսունակ է դարձնում աշխարհաքաղաքական և ռեգիոնալ նոր պայմաններում՝ ընդգծելով, որ խոսքը կառավարման մոդելի փոփոխության մասին չէ։ Այս մասին դեռևս մեկ ամիս առաջ էի գրել։ Երբ Ալիևը դեկտեմբերի 6-ին հայտարարեց՝ Բաքուն Երևանից երաշխիքներ է ակնկալում, որ հայկական ռևանշիզմը ապագայում գլուխ չի բարձրացնելու, հենց սա նկատի ուներ։ Ադրբեջանը պահանջում է, որպեսզի Հայաստանը փոփոխի իր պետականության հիմքում դրված նորմատիվ իրավական բազան»,-գրել է նա՝ ներկայացնելով դեկտեմբերի 20-ի սյունակից մի հատված։

«Թե ինչ երաշխիքների մասին է խոսում Ալիևը, կարելի է կռահել, օրինակ, ադրբեջանցի իշխանամետ հայտնի փորձագետ, «Թոփչուբաշով կենտրոնի» ղեկավար Ռուսիֆ Հուսեյնովի վերջին հոդվածից։ Հուսեյնովը (նա ադրբեջանական այն փորձագետներից է, որոնց գործառույթների մեջ է մտնում ընկալելի լեզվով արտաքին լսարանին ներկայացնել Բաքվի մոտեցումներն ու դիրքորոշումները) IPG Journal գերմանական ամսագրում լույս տեսած իր հոդվածում նշում է․ «Իրավիճակը նաև բարդանում է նրանով, որ Հայաստանի օրենսդրությունը դեռևս ներառում է տարածքային պահանջներ Ադրբեջանի նկատմամբ, իսկ նորմատիվ իրավական փաստաթղթերը, ինչպիսին է 1990 թվականի սեպտեմբերի 21-ին ընդունված Հայաստանի անկախության հռչակագիրը, հղում են անում Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի միավորման մասին 1989 թվականի համատեղ որոշմանը։ Այս իրավական ֆոնը անհանգստություն է առաջացնում Ադրբեջանում, որտեղ կանխատեսվում են այնպիսի սցենարներ, որոնց դեպքում Հայաստանի սահմանադրական դատարանը կարող է մերժել խաղաղության պայմանագիրը կամ հետագայում իշխանափոխությունը կարող է վերհանել տարածքային պահանջները»։

Նմանատիպ մտահոգություններ արտահայտում են նաև Ադրբեջանի փորձագիտական ու քաղաքական դաշտերի այլ ներկայացուցիչներ։ Կա մեծ հավանականություն, որ Ալիևի նշած երաշխիքներից մեկը Երևանի կողմից հենց այդ նորմատիվ իրավական ֆոնից ձերբազատվելն է»,-գրել է նա։