2003 –ից Սասունցի Դավիթ կայարանամերձ հրապարակի կիսակառույց հյուրանոցը բաց ակնախոռոչի նման նայում է մայրաքաղաքին: 2011թ. սեպտեմբերին Երևանի գլխավոր ճարտարապետ Նարեկ Սարգսյանն ասել է. «Եթե կայարանամերձ հրապարակում կիսակառույց շենքի սեփականության իրավունքը վիճարկող կողմերը համաձայնության չգան, տարածքը կարող է ճանաչվել հանրային գերակա շահ: «Քաղաքը չի կարող տարիներով սպասել»»:

«Ցանկություն ունեմ (չգիտեմ` որքանով է այն իրական) վերականգնել «Սասունցի Դավիթ» կինոթատրոնը, որը խորհրդային տարիներին քանդվեց և դրա տեղում սկսվեց այդ հյուրանոցի շինարարությունը»,- ասել էր Երևանի գլխավոր ճարտարապետը:

Ինչը, կամ ո՞վ է խանգարում Նարեկ Սարգսյանին, որի հնարավորություններին ոչ ոք չի կասկածում, իրագործելու իր մեծ ցանկությունը:

Այս հարցն էր, որ հետաքրքրեց մեզ և ստիպեց մի փոքրիկ հետաքննություն անցկացնել, պարզելու, թե ո՞ւմ է վստահված տնօրինելու վերոնշյալ շինության ճակատագիրը և ինչու՞  է այն մինչ օրս անտեսված ու բացիթողի վիճակում:

Առաջին կառույցը, որ դիմեցինք Երևանի քաղաքապետարանն էր. ահա պատասխանն առանց կրճատման.

Ի պատասխան Երևանի քաղաքապետարանին ուղղված Ձեր հարցման` աշխատակազմի իրավաբանական վարչությունից տեղեկացնում են, որ ºñ¨³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇ 03.10.2007Ã. Ñ.3960-² áñáßٳٵ áõÅÁ Ïáñóñ³Í ¿ ׳ݳãí»É ºñև³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇ 25.04.2003Ã. §§´Çɹ¦ êäÀ-ÇÝ å³ïϳÝáÕ Ï³Û³ñ³Ý³Ù»ñÓ Ññ³å³ñ³ÏÇ ÏÇë³Ï³éáõÛó ÑÛáõñ³ÝáóÇ ß»ÝùÇ ½µ³Õ»óñ³Í ÑáÕ³ï³ñ³ÍùÇ Ù³ëÇݦ Ñ.890-² áñáßáõÙÁ: Üßí³Í áñáßٳٵ í»ñ³Ï³Ý·Ýí»É ¿ ϳ۳ñ³Ý³Ù»ñÓ Ññ³å³ñ³ÏÇ ÏÇë³Ï³éáõÛó ÑÛáõñ³ÝáóÇ ß»ÝùÇ ½µ³Õ»óñ³Í ÑáÕ³Ù³ëÇ ÑáÕѳïϳóÙ³Ý ÑÇÙù»ñÁ, áñÝ ûñ»ÝùÇ áõÅáí, ë»÷³Ï³ÝáõÃÛ³Ý Çñ³íáõÝùáí ÷á˳Ýóí»É ¿ §´Çɹ¦ êäÀ-ÇÝ

§ê³ëáõÝóÇ ¸³íÇà ÐáɹÇÝ·¦ êä ÁÝÏ»ñáõÃÛáõÝÁ ѳÛó ¿ Ý»ñϳ۳óñ»É Áݹ¹»Ù ºñև³Ý ѳٳÛÝùÇ, »ññáñ¹ ³ÝÓ` §´Çɹ¦ êä ÁÝÏ»ñáõÃÛ³Ý` ºñև³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇ 03.10.2007Ã. Ñ.3960-² áñáßÙ³Ý ³é áãÇÝã ÉÇÝ»ÉÁ ѳëï³ï»ÉáõÝ ºñև³ÝÇ ù³Õ³ù³å»ïÇÝ å³ñï³íáñ»óÝ»Éáõ å³Ñ³ÝçÇ Ù³ëÇÝ: êáõÛÝ Ñ³Ûó³å³Ñ³ÝçÁ ·ïÝíáõÙ ¿ ÐÐ í³ñã³Ï³Ý ¹³ï³ñ³ÝÇ í³ñáõÛÃáõÙ, Ý»ñϳÛáõÙë ÁÝóÝáõÙ ¿ ¹³ï³ùÝÝáõÃÛáõÝ:

Թվում էր, թե թելի կծիկը բացվում է, սակայն, միանգամից ասեմ, որ մեր փորձերը գտնել «ԲԻԼԴ» ՍՊԸ-ն, արդյունք չտվեցին:

Քաղաքապետարանը «Բիլդ»ՍՊԸ –ի մասին վերոնշյալից ավել տեղեկություն չտրամադրեց:

Ինտերնետում մեր փնտրտուքը Սասունցի Դավիթ կայարանամերձ հյուրանոցի տարածքը կառուցապատողի մասին ևս որևէ արդյունք չտվեց: Պետական ռեգիստրում ևս: Բանն այն է, որ գրանցված ՍՊԸ-ներում կային մի շարք ընկերություններ՝ «ԲԻԼԴ Էյ Սի Սի», «Նաիրի ԲԻԼԴ », «Արթ ԲԻԼԴ» և այլն: Սակայն «ԲԻԼԴ» անվամբ ՍՊԸ չկար:

Դրանցից որևէ մեկի հետ կապվել չհաջողվեց, կամ լուծարված էին, կամ հեռախոսներն էին անջատված:

Պարզեցինք, որ միայն «Բիլդ Էյ Սի Սի» ՍՊԸ-ն  է մատուցում հաշվապահական ծառայություններ: Իսկ «Արթ ԲԻԼԴ» –ի  տնօրեն ներկայացած անձը, մեր հարցի շուրջ մի ամբողջ օր մտորելուց հետո, ասաց, որ իրենց ընկերությունը ոչ մի կապ չունի մեզ հետաքրքրող աշխատանքների հետ:

Պետական ռեգիստրում ևս կոնկրետ «ԲԻԼԴ» ընկերության մասին ոչ մի հավաստի տվյալ չկար, բացառությամբ ինչ-որ բնակարանի համարի, որ տրամադրվեց մեզ. Այստեղ էլ սխալ տեղեկության պատճառով, բնակիչների հետ խնդիրներ ունեցանք, ինչևէ:

Քանի որ վերոնշյալ խորհրդավոր ՍՊԸ-ն, քաղաքապետարանի տվյալներով, դատական գործընթացի մեջ է, փորձեցինք, տեղեկություն ստանալ նաև դատարանից: Դատական դեպարտամենտի հանրային կապերի ծառայության պետ Արսեն Բաբայանը, տեղեկացրեց, որ ըստ «Դատալեքս» տեղեկատվական համակարգի, գործը գտնվում է Վարչական դատարանի՝ դատավոր Ռուզաննա Հակոբյանի վարույթում, այն մուտք է արվել 2011-ի հոկտեմբերի 25-ին, իսկ վերջին նիստը եղել է 2012 –ի հունիսի 6-ին: Սակայն «Դատալեքս» –ում,նշված գործի շրջանակներում, «ԲԻԼԴ» ՍՊԸ –ի մասին առհասարակ տեղեկություն չկար, այստեղ  նշված էր միայն «Սասունցի Դավիթ» հոլդինգի և քաղաքապետարանի վեճի մասին: Ինչպես պարզվեց, ըստ «Դատալեքսի», մեկ այլ դատական գործով` հյուրանոցի վերականգնման հետ կապված, խորհրդավոր «ԲԻԼԴ»-ն ինքն  է դատի տվել պետգույքի վարչությանը:

Ի վերջո, համակարգելով փնտրտուքի արդյունքները, պարզեցինք, որ Պետռեգիստրում գրանցված Բիլդ—երից, որոնցից մի քանիսի գործունեությունը արդեն իսկ դադարեցված է,մյուսներն էլ այլ գործունեություն են ծավալում, միայն «ԱՐԹ ԲԻԼԴ»-ն է, որ կարող է իրեն նման շռայլություն թույլ տալ՝ տարիներ շարունակ կիսակառույց տեսքով շինություն թողնել, մայրաքաղաքի տեսարժան վայրերից մեկում. Բացենք փակագծերը`

Հանրային խորհուրդն ունի խորհրդատվական մարմնի կարգավիճակ, որը կազմված է 36 անդամներից և 12 ոլորտային հանձնաժողովներից:
Այն ստեղծվեց վերին հրամանով, դժվարին մի ժամանակահատվածում, երբ երկրում խառը իրավիճակ էր ու Բաղրամյան 26-ը ժողովրդի վստահության կարիքն ուներ: Խորհուրդը ստեղծվեց, իբր հասարակական խնդիրները  վեր հանելու և դրանց լուծումներ առաջարկելու համար:

Ավելորդ է ասել, որ Խորհուրդը չի կատարում իր ֆունկցիան: Կան իհարկե օբյեկտիվ և սյուբեկտիվ պատճառներ, որ խանգարում են կառույցի ակտիվ գործունությանը,սակայն դա այլ խոսակցության թեմա է:

Նշված կարծիքին համաձայն են երկրի մտավորականության մեծ մասը՝ գործ չի արվում: Անդրադառնալով եթերային քաղաքականությունը փոխելու վերաբերյալ նախագահ Սարգսյանի հանձնարարականին և Հանրային խորհրդի գործունեությանը` երեկ նկարիչ Հաղթանակ Շահումյանը ասել է. «Հանրային խորհրդի ակտիվ գործունեություն նկատելի չէ և  խորհրդի կազմը չի ներկայացնում մեր երկրի մտավորականության կարծիքը»։

Այսօր մենք, փորձելով լսել Հանրային խորհրդի անդամներին,  մի փաստ  արձանագրեցինք. Հանրային խորհրդում  ընդգրկված են այնպիսի մարդիկ,  հասարակական գործիչներ, որոնց աշխատունակության պոտենցիալը կապված թե՛, տարիքային շեմի, թե՛ հետաքրքրությունների շրջանակի հետ,  թույլ չի տալիս  ակտիվորեն միջամտել հանրային խնդիրներին: Բավական է միայն նշել, որ Հանրային խորհրդի նախագահ Վազգեն Մանուկյանը մի քանի օր առաջ «ՀայկականՎարկածի» հարցին,  թե՝ ինչպե՞ս եք գնահատում կառավարության ծրագիրը, ասել էր. «Ես Հայաստանում չեմ, և բարեբախտաբար ոչ մի բան չգիտեմ Հայաստանի մասին…»

«Խորհրդի կազմը չի ներկայացնում մեր երկրի մտավորականության կարծիքը»  ձևակերպման շուրջ մեր անցկացրած փոքրիկ քննարկումից (Իհարկե, այն մարդկանց շրջանակում, ում հետ հաջողվեց կապվել) ստացանք հետևյալ պատկերը. Վատառողջ էին Ժող. արտիստ Սոս Սարգսյանը(Ճիշտ է, կամ հանրային խորհրդում, սակայն այդ քննարկումներին չեմ մասնակցում: Առողջություն չունեմ: Ինչ կարողացել` արել եմ), և Վլադիմիր Մովսիսյանը( Հիվանդ եմ, չեմ կարողանում  խոսել):

Խոսրով Հարությունյան— Հայաստանի Քրիստոնեա-Դեմոկրատական Միության նախագահ, ՀՀ նախկին վարչապետ և Ազգային Ժողովի նախագահ.այժմ՝ ԱԺ պատգամավոր.

«Թույլ տվեք վերապահումով մոտենալ այդ մտավորականների արտահայտած կարծիքին: Հանրային խորհուրդն իր մեջ ներառում է մի շարք Հկ-ներ  և շուրջ 1600 մարդ, ովքեր իրենց ոլորտի մասնագետներ են, պրոֆեսիոնալներ այդ թվում նաև  մտավորականներ: Եվ հանրային խորհրդի կարծիքը ձևավորվում  է  հանձնաժողովների կարծիքների հիման վրա: Հանրային խորհուրդը բաց է բոլոր կարծիքների, քննարկումների համար, այդ մտավորականները կարող են մեզ հետ քննարկումներ կազմակերպել և իրենց մտահոգություններն արտահայտել: Ես միայն կարող եմ ասել, որ Հանրային խորհրդում  հասարակական տարբեր դաշտերի լավագույն ներկայացուցիչների աստղաբույլն է հավաքված»:

Ռուբեն Սաֆրաստայն- Կրոնի, սփյուռքի և միջազգային ինտեգրման հարցերի հանձնաժողովի նախագահ: ՀՀ ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի տնօրեն, պատմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր: Հայաստանի Ազգային Ակադեմիայի թղթակից անդամ:

«Պետք է ասեմ, որ հանրային խորհուրդը  այս վերջին տարիների ընթացքում բավականին փորձառություն ձեռք բերեց,  այն անցավ   երկար ճանապարհ: Իհարկե այսօր էլ  ունի բացեր, թերություններ, կան ոլորտներ որոնք ներգրավված չեն խորհրդում: Սակայն Հանրային խորհրդի ուշադրության կենտրոնում  հասարակության հուզող խնդիրներն են: Լուրջ աշխատանքներ կատարվել ու շարունակվում են կատարվել: Հանրային խորհրդում դուք գիտեք,  որ ներգրավված են նաև մտավորականներ, արվեստի ոլորտի ներկայացուցիչներ, ուստի այդ ձևակերպումը, որ Հանրային խորհուրդը չի ներկայացնում  մտավորականության կարծիքը , ես չեմ հասկանում»:

 Հովհաննես Զանազանյան— “Արարատ 73” ֆուտբոլային թիմի ավագ, միջազգային կարգի սպորտի վարպետ, Ճարտարագիտության և շինարարության պետական համալսարանի ֆիզ. և սպորտի ամբիոնի վարիչ, պատվավոր պրոֆեսոր:

-Ես հիմա ստեղ չեմ, տեղյակ չեմ վերջին զարգացումներից:

Երբ հետաքրքրվեցինք, թե որտեղ է գտնվում, պարոն Զանազանյանն ասաց.

— Սևանում եմ , դրսից հյուրեր ունեմ, զբաղված եմ:

Կորյուն Առաքելյան— Տարածքային և տեղական ինքնակառավարման հարցերի հանձնաժողովի նախագահ: ՀՀ գրողների միության անդամ: Ժուռնալիստների միության անդամ: Գրող, հրապարակախոս: Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովի անդամ:

«Ես չգիտեմ էդ մարդիկ ովքեր են: Չեմ հասկանում ինչի մասին է խոսքը: Դուք ավելի լավ է դիմեք  պարոն Վազգեն Մանուկյանին, երևի նա տեղյակ է, թե ինչի մասին է խոսքը: Ես չգիտեմ դրանք ովքեր են ու ինչ են ուզում»:

Հայկ Դեմոյան — ՀՀ ԳԱԱ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրեն, պատմական գիտությունների դոկտոր:

«Անկեղծ ասած, ես չեմ ցանկանում  հեռախոսով որևէ հարցի պատասխանել, քանի որ դա  հակառակ արդյունք է ունենում,  այնպես են ամեն ինչ շուռ տալիս,  որ ամեն ինչ քո դեմ է դուրս գալիս, դրա համար չեմ ցանականում  պատասխանել»:

Երեկ հեռախոսային հաղորդագրություն ստացա. մտածելով, որ հերթական անկապ ծանուցումն է, որոնց պատճառով, ի դեպ, մեր բջջայինները «քուն ու դադար կորցրել են», ու առանց նայելու ուզում էի ջնջել, մեկ էլ՝ մի պահ աչքս ընկավ «թանգարանային գիշեր»-վա ծանուցմանը: Ճիշտ է, մեզանում միշտ էլ լավ բաները ուշ են տեղ հասնում (այս ակցիան վաղուց ի վեր տեղի է ունենում աշխարհի գրեթե բոլոր մայրաքաղաքներում, առաջին անգամ կայացավ Բեռլինում՝ 1997 թվականին): Մեզ մոտ Թանգարանների միջազգային օր է համարվում մայիսի 18-ը: 2005 թվականին Եվրոպական մշակութային կոնվենցիային միանալուց հետո, Հայաստանում այս ակցիան անցկացվում է արդեն 7-րդ անգամ, և հուսանք, որ թեկուզ ուշացումով՝ արդեն ավանդույթ է դառնում:

Անցյալ տարվա այդ օրը Ազգային պատկերասրահ այցելեց ՀՀ վարչապետը, և նրա նկատմամբ ցուցաբերված հատուկ ընդունելությունը մի տեսակ խաթարեց օրվա անմիջականությունը: Գոնե այդ օրը մեր բարձրաստիճանները, իհարկե՝ ում հետաքրքրում են մշակույթն ու արվեստը, առանց ձևականությունների` ընդունելության արարողակարգի ու շքախմբի, որպես սովորական քաղաքացի այցելեն թանգարաններ: Սա, իհարկե, սոսկ ցանկություն է ու առաջարկ. իսկ այսօր  18.00-ից մինչ կեսգիշեր թանգարաններն անվճար են աշխատելու և հատուկ ցուցադրություններ են ներկայացնելու հանրությանը:

Պաշտոնապես հայտնել են, որ այս տարի ամբողջ աշխարհում «Թանգարանների գիշեր» ակցիան կրում է «Թանգարան և հիշողություն» խորագիրը: Հայաստանում միջոցառումն անցկացվում է «Գրավոր հիշողություն» խորագրի ներքո` 2012 թ. Հայ գրատպության 500-ամյակին ընդառաջ: Այս կապակցությամբ թանգարաններում կցուցադրվեն նաև բացառիկ գրական գործեր: Ցուցասրահի ավանդական նմուշների կողքին կներկայացվեն նաև թանգարանների պահոցների բացառիկ գործերից` հատուկ ծրագրին համապատասխան:

Այս տարի ծրագրին մասնակցում են ոչ միայն Երևանի, այլև մարզերի թանգարանները, և բնականաբար՝ ավելացել է միջոցառման մասնակից թանգարանների թիվը։ Եթե անցյալ տարի «Թանգարանների գիշեր» ակցիային մասնակցել է 26 թանգարան, ապա այս տարի մասնակցելու են 60-ը:

«Այս տարի մրցանակներ ենք սահմանել նաև ամենաշատ թանգարաններ հաճախած մարդկանց համար: Յուրաքանչյուր թանգարանում այցելուներին տրվելու են կտրոններ, որոնց վրա ամեն պատկերասրահում համապատասխան կնիք են դնելու»,- տեղեկացնում է մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանը:

«Թանգարանների գիշեր» ծրագրի պաշտոնական մեկնարկը տրվելու է Գյումրիում՝ Ասլամազյանի տուն-թանգարանում, Հասմիկ Պողոսյանի մասնակցությամբ:

ՌՈւԶԱՆ ԱՎՈՅԱՆ

Օրերս «Շողակաթ» հեռուստաալիքով Հայ Առաքելական  Եկեղեցու հայրերը,  հովվապետի գլխավորությամբ, մեկը մեկին հերթ չտալով, խոսում էին մարդկանց սոցիալական խնդիրների հաղթահարման ճանապարհին եկեղեցու դերի, նրանց զորավիգ լինելու իրենց մասն ունենալու մասին: Գարեգին Բ-ն ապա նրան լրացնողները ասում էին, որ շատ կարևորում են կին — տղամարդ հարաբերության հարցում, սոցիալական խնդիրների լուծման ասպարեզում մանկատներում և այլ նմանատիպ հաստատություններում իրենց դերը.

Թեպետ ուշացած, սակայն զարմանալի ու գովելի շրջադարձ.

Տարիներ առաջ էջմիածնում նվաստս համոզում էր այն ժամանակ դեռևս աբեղա Արշակ Խաչատրյանին, որ Աստված հոգևորականին կոչել է հենց վերը նշված խնդիրների համար, որ  Խաչի խորհուրդներից մեկը հենց դա է. խաչի մի թևը՝ ուղղահայացը՝ Աստծուց իջնողն է, սերը բարությունը ներողամտությունը և այլն, որը դու հորիզոնական տեսքով փոխանցում ես դիմացինին:

Նկատառումներս, թե` իրենց 6 տարվա կրթությունն ափսոս է, որ մեկուսացվածության պատճառով է քահանայի նկատմամբ հարգանքը նվազ, մարդիկ չեն ընկալում հոգևորականին, համարում են անգործ ձրիակեր, որ իրենց տեղը մարդկանց մեջ է, որ ի վերջո իրենց սխալ քաղաքականության արդյունքում է, որ աղանդավորները այսչափ տարածվել են, որ անհրաժեշտ է այսօրվա եկեղեցին չդարձնել կույրաղիքի պես մի բան, այլ որպես աշխատող օրգան ներդնել օրգանիզմի՝ հասարակության մեջ ինչ- ինչ մոտեցումներ վերանայելով, չհամոզեցին Հայր Արշակին:

Ընդհակառակը`երիտասարդ աբեղան ինձ համոզում էր, որ դա հոգևորականի առաքելության մեջ չի մտնում, որ ես թյուրիմացության մեջ եմ նման համոզմունք ունենալով, որ իմ պատկերացումը հոգևորականի մասին սխալ է:

Սակայն միայն Արշակ աբեղան  չէր այդպես մտածում ու նրա մեղք չէր, որ գործող կարծրատիպը պաշտպանում էին վերից: Այդպես էին նրան սովորեցրել՝ հեռու վանել ցանկացած սոցիալական խնդիր: Այդ հարցն ինձ հանգիստ չէր տալիս ու փորձեցի նույն թեմայով խոսել ավելի փորձառու, առավել բարձր կարգավիճակի մեկ այլ հոգևորականի հետ, որն ի դեպ հատկապես վերջերս, շատ բարձր համարում է ձեռք բերել հանրության շրջանում: Նա ինձ ասաց, որ մարդկանց խնդիրներին ականջալուր լինելը, նրանց հարցերով զբաղվելը գլխացավանք է, ու պատմեց թե ինքը փորձել է մեկ — երկու անգամ, ու հասկացել, որ դա իր համար չէ: Առանձին դեպքերի փիառի համար դեմ չեն, բայց որպես աշխատանք…

Մեր հանդիպումից անցել է 7 — 8 տարի. Իհարկե շատ բան է փոխվել: Հիմա կյանքի ռիթմն է փոխվել, այլևս քահանաներ կան բանակում, կալանավայրում, հատուկ դպրոցներում ու նմանատիպ այլ հաստատություններ են այցելում, սակայն ավելի շատ ձևի քան բովանդակության համար:

Իսկ գործ որպես այդպիսին չի արվում: վկան ինքնասպանությունների այս մտագոգիչ աճը: Ծխական քահանաների տարբերակը չկիրառելը պայմանավորում են կադրերի պակասով: Դա արդարացում չէ. Իրենց նկատմամբ ուշադրության կոնտակտի պակասն է, որ մարդկանց վանում է քահանայից, մինչդեռ շատ սիրալիր աղանդավորները իրենց մի տոպրակ ալյուրով, ձեթով ու տեղ հասցված խոսքով,  շատ ավելին են անում, քան ազգային եկեղեցում նստած կամ 6 տարի շարունակ ճեմարանից քիթը դուրս չհանած ապագա հոգևորականը:

Ինչո՞ւ է նրանց արգելվում իրենց սովորածը փոխանցել մարդկանց, մտնել կենցաղ, օգնել նրանց, օրինակ ծառայել, հարկ եղած դեպքում խնդիրներ վեր հանել: Իսկ ով է ասել, որ չի կարելի և գործել, և աղոթել: Աղոթքներով բավարարվում են միայն աշխարհից հրաժարված ու հեռավոր միայնության մեջ ապաշխարհող վանականները: Որ մեր ժամանակների համար չէ: Կուսակրոնության ուխտի մասին չէ խոսքը, որն ընդունելը դեռ ոչինչ չի ասում ՝ ավելին այլ խոսակցության թեմա է տալիս:

Ինչև ողջունելի է, որ վերջապես սառույցը շարժվել է, որ մեր հոգևոր հայրերը սկսել են գիտակցել վերջապես,  թե որն է իրենց տեղը  այս գլխապտույտ զարգացող ժամանակներում: Որ,  այո, կարող են բահը վերցնել ու ձյուն մաքրել:

Ուզում եմ միանգամից առանց նախաբանի անցնել նրան, որ արդեն երկու օր է Beeline-ի անորակ աշխատանքի շնորհիվ ես ստիպված եմ  նյարդեր և ժամանակ ծախսել:

Այս ընկերության հետ հարաբերվելիս պետք է շատ զգույշ լինել: Ես մի անգամ արդեն անզգույշ լինելու« թթուն խմել եմ» վստահելով ընկերությանը և  շալակելով չգիտես որտեղից գոյացած 83 հազար դրամի պարտք, սակայն այդ մասին հետո առանձին հրապարակմամաբ կպատմեմ:

Այժմ երեկվա մասին. երեկ ես մոտեցա Տիգրան մեծ փողոցում գտնվող  Beeline-ի  բաժանմունքի օպերատորին և խնդրեցի ստուգել հաշիվս: Նա ասաց որ պետք է հավաքեմ 106 թիվը, որը, ինչպես հետո պարզեցի բոլորովին այլ ծառայության համար էր: 5000 դրամով լիցքավորեցի հաշիվս քանի որ ըստ եկած հաղորդագրության դա հաշիվս 0 -էր :

Շտապում էի ու չսպասելով մինչև լիցքավոման մասին հաղորդագրություն գա, դուրս եկա բաժանմունքից: (Նախ ասեմ, որ այս բաժանմունքում, որպես կանոն, երբ մոտենում ես օպերատորին քեզ ասում է .«Ես արդեն վերջացրել եմ աշխատանքս, պետք է սպասեք», ու ինքը դուրս է գալիս. Ստիպված մարդիկ կրկին հերթ են կանգնում մյուսի մոտ): Մի խոսքով այնքան վատ է սպասարկումը, որ երբ վերջերս մտել էի Հյուսիսային պողոտայում գտնվող  Beeline-ի   բաժանմունք ինձ թվում էր, թե ուրիշ ընկերությունում եմ հայտնվել. ի տարբերություն Տիգրան Մեծի` էստեղ և սպասարկումն էր կարգին և մոտեցումը: Տպավորությունն այնպիսին էր, որ Արմենտելն իր լավագույն կադրերը կամ ուշադրությունը կենտրոնացրել է Հյուսիսային պողոտայում:

Սակայն անցնենք լիցքավորման պատմությանը. Անցավ մեկ ժամ հաղորդագրություն չկա, դե քանի որ սովորաբար  ավտոմատ sms –ը շատ արագ է տեղ հասնում, զանգեցի կենտրոն այնտեղից մի տղամարդ տեղեկացրեց, որ հաշիվը լիցքավորված չէ,բայց ոչինչ չեն կարող անել: Ասաց, որ պետք է գնալ նույն կետը, եթե իհարկե կտրոնը պահել եմ. Բարեբախտաբար պահել էի, բայց արդեն հաջորդ օրը այսինքն այսօր ժամը 12ին մոտ գնացի. Ինչպես միշտ աշխատակիցը տեղում չէր. հետո եկավ  վերցրեց կտրոնը պատճենահանեց ու ասաց մեկ ժամվա ընթացքում կլինի. Անցել է 4 ժամ, իսկ պատասխան sms –ը չկա: Կրկին զանգահարեցի, պարզվեց որ. ինչպես ասաց ընկերության մեկ այլ աշխատակից` ես հայտնվել էի ֆորսմաժորային իրավիճակում. քանի որ իմ հաշվին դեռ 3661 դրամ կար և ես կարող էի հանգիստ վճարում չկատարել սպասելով ամսի 1-ին ու կատարելով հերթական վճարումը ստանալ բոնուսային րոպեներս: Հիմա հարց է ծագում ինչո՞ւ պետք է հաճախորդը ինչ որ անգրագետ կամ անբարեխիղճ աշխատակցի պատճառով հայտնվի նման իրավիճակում, կորցնի 5000դրամ, ժամանակ ու նյարդեր:

Ո՞վ պետք է փոխհատուցի իմ կորցրած ժամանակի, նյարդերի, պատճառած վնասի կամ անհանգստության համար. Չկա նման պրակտիկա. Արմենտելը ամենաթանկ կապն է Հայաստանում, բառացիորեն «կլանում է» մեր րոպեները  և ոչ միայն չի արդարացնում իրեն այլև ստացվում է, որ աշխատանքի որակով էլ զիջում է մյուս օպերատորներին. լինելով և «Վիվա Սելի» և «Օրանժ»-ի բաժանորդ ես երբևէ նման խնդիրների չեմ բախվել:

Այսօր Կինո Մոսկվայի ցուրտ ու կիսադատարակ դահլիճում անցկացվեց կազմակերպիչների իսկ բնորոշմամբ, «Oսկարատիպ» ՆԱ/ՆԵ մրցանակաբաշխությունը:

Նախ ասենք, որ այս հանդիսությունը համեմատել Օսկարի հետ նշանակում է ծաղրել այն: Դահլիճը շատ մեծ էր հավաքված հանրության համար, գուցե դա էր պատճառը, կամ ինչ որ բան այն չէր, բայց տոն որպես այդպիսին չստացվեց:

Թե հայկական օսկարակիրները, թե նրանց մրցանակ հանձնողները հագնված էին տնավարի, մի տեսակ առօրյա ու տաք հագուստներով էին: Չես մեղադրի` ցանկացած հյուրանոցի ֆոե այդ հանդիսությանը ջերմություն ու շուք կհաղորդեր, ինչը գուցև չէր անցել կազմակերպիչների մտքով:

Ինչևէ ստացվեց այն ինչ ստացվեց.գավառական շոու. Բեմում դրված ցուցանակի հետևից հաղորդավարները գրեթե չէին երևում. նրանք ակնհայտորեն մրսում էին և նյարդայնանում ու գուցև դրանից` անտարբեր էին, որ շնորհակալություն հայտնողների համար բարձրախոսը ոչ մի կերպ հարմար չէր գալիս. կամ չափից բարձր էր, կամ ցածր. ու դահլիճում նրանց չէին լսում:

Մրցանակ հանձնելու էին եկել ՍԴ-ից Արևիկ Պետրոսյանը, պատգամավոր Արծվիկ Մինասայնը, Աստղիկ Ավետիսյանը, ՄԻՊ Կարեն Անդրեասյանը Սոցապնախարությունից Լալա Ղազարյանը և իհարկե դոնոր ու հովանավոր կազմակերպության ներկայացուցիչներ:

Առավել հետաքրքիր էր Նարեկ Հարթունյանի և Լիլիթ Ասատրյանի ներկայությունը, որը մի տեսակ աշխուժություն բերեց դահլիճ: Առաջինի վերաբերյալ քրեական գործը կարծես երկրորդ փուլ է մտնում, իսկ երկրորդի`աշխուժացումը հավանաբար կապված է ամուսնու` Վազգեն Խաչիկյանի հայտնության հետ. Ի դեպ, Լիլիթը տևական դադարից հետո կրկին ասպարեզ է իջել ու վաղն ասուլիս է տալիս «Մարզերում կանաց մասնակցությունը լուրջ խնդիր» թեմայով:  Իսկ սա իր հերթին նշանակում է, որ Խաչիկյանին այլևս վտանգ չի սպառնում:

Իմ կողքին դատարկ շարքի մեջտեղում մի ծերունի էր ննջում  լիքը ցելոֆանե տոպրակը ոտքերի տակ դրված: Դատելով արտաքինից, նա գնալու տեղ չունեցող այն մարդկանցից էր, որոնք ցրտից պատսպարվելու համար գտնում են նման անվճար մուտքով միջոցառումներ, մի փոքր տաքանալու համար:

Սա իհարկե  «Օսկարատիպ» միջոցառման ամենալավ բնորոշողն է:

Չգիտեմ ինչն է պատճառը, սակայն մեզ մոտ շոուներ կազմակերպել մի տեսակ չի ստացվում: Նայում ես արտերկրացի հյուրերի ներողամիտ, հովանավորող քմծիծաղով դեմքերին  ու մտածում. ինչու նրանք պետք է մեզ, մեր երկիրը ընկալեն այս չափանիշներով. ցրտից կուչ եկած ու տխուր մարդիկ` շալերի մեջ փաթաթված կանայք, որոնք նույն հագուստով գնում են աշխատանքի կամ խանութ, նույն հագուստով բեմ բարձրանում: Տղամարդիկ, որոնք նման տեսքով կանաց կողքին չեն կարող ինքնագոհ լինել: Իսկ մրցանակները, որոնք տրվում են լրագրողներին, շոշափում են երկրի համար ցավոտ թեմաներ, որտեղ միևնույն է ոչինչ չի փոխվում :

Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի հանձնարարությամբ, Ամանորի շեմին իրականացվեց մայրաքաղաքի փողոցներում, բակերում, կանգառասրահներում և այլ տարածքներում գիշերող, մշտական բնակության վայր չունեցող անձանց ժամանակավոր կացարաններով ապահովման ծրագիրը:

Քաղաքապետարանի ֆինանսավորմամբ և հայ-դանիական «Հանս Քրիստիան Կոֆոեդ» բարեգործական հիմնադրամի աջակցությամբ Վարդաշենում նրանց տրամադրվեց մի մասնաշենք, որտեղ ինչպես տեղեկացրեց կենտրոնի տնօրենը, տեղավորել են գիշերակաց 42 անօթևանի: Տնօրենը պատմեց, որ իրենք նոր չէ, որ զբաղվում են այդ գործով, սկզբում շրջել են փողոցներում, գտել անօթևաններին, փորձել նրանց օգնել, կամաց – կամաց խնդիրն այլ տեսք է ստացել, երբ գործի մեջ է մտել դանիական կազմակերպությունը, իսկ երևանում ցրտից անօթևաններ են մահացել:Այդ ժամանակ էլ սկսել են համագործակցել նաև նախկին քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանի հետ:

Նա պատմեց, որ իրենք աշխատել են քաղաքապետարանի հետ, սակայն  համագործակցել են նաև Սոցիալական ապահովության վարչության պետ Ռուզաննա Զաքարյանի հետ:

Տնօրենն ի դեպ, ներկայացրեց, որ լուծվել է անօթևանների կացարանի, սննդի, հիգիենայի, խնամքի բուժզննության և առաջին անհրաժեշտության այլ միջոցառումների կազմակերպումը,սակայն խուսափեց նշել այն գումարի չափը որ, տրամադրել է քաղաքապետարանը, պատճառաբանելով, թե հեռախոսով չի կարող տվյալներ ասել:

Սա իհարկե հարցի մի կողմն է.Անկախ նրանից, մարդասիրական, թե` քաղաքի համար մտահոգ դրդումներով է քաղաքապետն իրականացրել ծրագիրը, գումար հատկացնելով մայրաքաղաքի բյուջեից, միևնույնն է դա ավելի շուտ սոցապնապարարության գործն է, որն այսօր կամ չի արվում, կամ թերի ու շատ վատ է կազմակերպվում:

Եթե չեմ սխալվում 2006-ին, անօթևանների կացարան բացվեց թիվ 1 տուն — ինտերնատի մասնաշենքերից մեկում և բյուջեից հատկացված գումարների հաշվին նախատեսվեց պատսպարել մոտ 60 հոգու, հետո մարդկանց հոսքը սկսեց աննախադեպ աճ գրանցել ու տնօրինությունը կանգնեց խնդրի առջև: Մի մասին տեղավորեցին տուն ինտերնատում, մի մասն էլ անվերջ վերադարձի մեջ է, (դուրս են գրվում, հետո կրկին հետ վերադառնում) քանի որ այնտեղ ըստ կարգի, 2 ամսից ավելի չեն պահում: Ու այս կիսատ պռատ մշակված ծրագիրը մնաց գործող ու այդպես էլ լիարժեք չմշակվեց:

Հիմա անցնենք բուն խնդրին. անօթևանների կենտրոնում պահվող մարդկանց մեծ մասը երևանի բնակիչ չէ: Գրեթե վստահ եմ, որ Վարդաշենում պահվողների մեծ մասը ևս մարզերից է:

 Անհասկանալի է, թե ինչու պետք է մայրաքաղաքի (որն առանց այդ էլ բազմաթիվ խնդիրներ ունի) բյուջեից, հատկացում արվի մարզերից եկած անօթևանների խնդիրը լուծելու համար, այն դեպքում, երբ դա կարող է, և ի պաշտոնե պարտավոր է կազմակերպել սոցապնախարարությունը:Ու գործը ճիշտ կազմակերպելու դեպքում անօթևանը չի հասնի Երևան, մի կտոր հաց ճարելու ու քանդված շինություն գտնելու հույսով: Եւ ինչքանո՞վ է ճիշտ, առանց այդ էլ բնակչությամբ գերծանրաբեռնված ու մադկային հոսքի բեռի տակ կքած Երևանին լրացուցիչ ծախսի տակ գցելը:

Մինչդեռ մարզերում, սոցապնախարարության կողմից, բարեգործական հիմնադրամների օժանդակությամբ (թեկուզ երկու մարզում մեկ կենտրոն սկզբունքով) կենտրոն հիմնելը շատ ավելի նպատակահարմար կլիներ: Նշենք միայն մեկ խնդիր. մարդիկ այսօր, թե` անօթևանների կենտրոնում, թե` վստահ եմ, նորաբաց հավաքատեղիում իրենց փաստաթղթային հարցերը կարգավորելիս, ոչ քիչ գումարներ են ծախսում (ի դեպ պետության գրպանից), բնակության վայրեր հասնելու ու հարկ եղած հարցերը լուծելու համար: Քանի որ, ինչպես տեղեկացվում է` հաշվառումից և խնդիրների գույքագրումից հետո, նախատեսվում է լուծել նաև անօթևանների աշխատանքի տեղավորման եւ այլ հաստատություններ տեղափոխման հարցը: Իսկ միգուցե՞ այստեղ ևս գործում է ինչքան շատ գործ` այնքան շատ գումար, սկզբունքը:

Ի դեպ վերը նշված խնդիրը միայն մի փոքրիկ, մասն է, այն լաբիրինթոսի, որ ստեղծված է այս հարցի շուրջ:

Ռուզան Ավոյան

Ռումինիայի արտաքին գործերի նախարար Թեոդոր Բակոնսկին հեռացվել է պաշտոնից, և միայն այն բանի համար, որ իր բլոգում ընդդիմադիներին անվանել է «անգործներ»: Նախարարը ծաղրել է նախագահ Տրայան Բասեսկուի հրաժարականը պահանջող ընդդիմության կոչերը, նրանց անվանելով ապատեղեկատվությամբ զինված ու ատելության քարոզչություն իրականացնողներ», «անցյալի ուժեր», որոնք խոչընդոտում են «նոր Ռումինիայի նախագծի» ստեղծմանը:

Դրան հաջորդել է Ռումինիայի վարչապետ Էմիլ Բոկի, ելույթը երկրում հակակառավարական բողոքի ակցիաներին նվիրված խորհրդարանի արտահերթ նիստում. «Ես որոշում եմ կայացրել Բակոնսկու հրաժարականի վերաբերյալ: Ցավում եմ իմ որոշ գործընկերների`  ցուցարարների հասցեին հնչեցրած անզգույշ խոսքերի համար և հրապարակային ներողություն խնդրում ռումինացիներից»,- ասել է Բոկը:

Օրերս կառավարության շենքի առջև, Աշխատանքի եւ սոցիալական հարցերի նախարար Արթուր Գրիգորյանը ցուցարարներից մեկին` Արմեն Խալոյանին, հրապարակավ «բոմժ»  անվանեց:

8 տարի անտուն ապրող տղամարդն ընդամենը նախարարին դիմել է, իրեն տուն — ինտերնատում կացարան տալու հարցով, սակայն նախարար Գրիգորյանը բառացիորեն ասել է. «Ծերանոցները քո նմանների համար ա՞, որ տանեմ գցեմ ընդեղ բոմժանո՞ց է »:

Չնայծ դրան որևէ մեկը, նույնիսկ այն կուսակցության մակարդակով, որի քվոտայով նախարար է դարձել Գրիգորյանը, ներողություն չխնդրեց, ՀՀ քաղաքացուն բոմժ անվանելու ու վիրավորելու համար, ԲՀԿ-ն իր պատվից ցած համարեց ու չփորձեց իր նախարարի անտակտությունը ինչ որ ձևով մեղմացնել: Նույնիսկ չքնարկվեց նրա`հասարակական վայրում,  քաղաքացիների ներկայությամբ իրեն դրսևորել չկարողանալու հարցը:

Նույն կերպ վարվեց և ՀՀԿ –ն, երբ իր` արդեն նախկին աշխատակազմի ղեկավարը հրապարակավ մարդկանց համբալ անվանեց:

Այո, ստացվում է, որ մեր անցած ճանապարհը ոչինչ չի տվել և դեռ շատ բան ունենք սովորելու, թեկուզ ռումինացիներից: Ապագա չունի այն  երկիրը, որի քաղաքացին ու երկիր պահողը, իր տարրական իրավունքի համար պայքարելիս, բոմժի ու համբալի պիտակ է ստանում և մնում է անպաշտպան:

Զովունի գյուղի գյուղապետը մի 85 ամյա ծերունու գերեզմանի տեղ հատկացնելու համար 500 հազար դրամ էր պահանջել, պատճառաբանելով թե`մահացածը  համայնքում գրանցում չունի ու դա նման  դեպքերում նախատեսված պետական վճար է:

Մարդը փաստացի ապրել է Զովունի համայնքում, իսկ իր ողջ կյանքի ընթացքում ապրել է մի հասցեում, որն այժմ գոյություն չունի` երևանի վթարային  շենքերից մեկում, որի համար բոլոր բնակիչներին ժամանակին  գումարի տեսքով փոխատուցում տվեցին, իսկ դա հազիվ բավականացրեց Զովունիում մի հողակտոր գնելու համար:

Ինչևէ, հիմա մայրաքաղաքի գրանցմամբ մարդը մահացել է, բայց չէ՞ որ նա ապրում էր  Զովունի համայնքում: Մահացողն իմ հորեղբայրն էր, սակայն հարցը սկսեց արդեն նեղ անձնականից դուրս հետաքրքրել ինձ: Քանի որ Զովունին գտնվում է Կոտայքի մարզում զանգահարեցի մարզպետ Կովալենկո Շահգալդյանին, պարզելու թե կա արդյո՞ք նման մուծում և ո՞ր օրենքով է սահմանված 500 հազար դրամ վճարելը, ու խնդրելու նաև որ օրենքով սահմանված կարգով տեղ հատկացնեն  Զովունի գյուղում, ասացի նաև, որ մահացողը հորեղբայրս է:

Մարզպետը նախ իբր շատ զարմացավ, որ նման բան է եղել, հետո ասաց, որ նման վճար նախատեսված չէ, մերժումն էլ կարող էր պայմանավորված լինել նրանով, որ գերեզմանատունը փակ է, սակայն ինքն ինձ կզանգի:

Մի կես ժամից հետո իրոք զանգահարեց ու շատ հետաքրքիր գործարք առաջարկեց. Ասեք` կոնկրետ ով է ասել, որ նման գումար է պահանջվում մուծել, ու  դրա դիմաց ես  էլ ձեր հարցերը կլուծեմ:

Անկեղծ ասած նման պատասխան չէի սպասում. Նախ` եթե փակ է, ինչպես էր լուծելու բացելու հարցը: Չնայած այս շահավետ ու յուրօրինակ բիզնեսում փակ ու բաց գերեզմանատունը շատ հարաբերական հասկացողություն է:

Պարոն մարզպետի պատասխանը կարելի է վերծանել մի քանի վարկածով.

Նախ` մարզպետը շատ լավ տեղյակ էր գներից.ինձ էլ գործարք առաջարկելով մեղմ ասած ցրեց. Լավ հասկանալով որ դա անհնարին է.ասենք ո՞նց էր պատկերացնում Շահգալդյանը, մարդիկ իրենց հարազատի դին թողած, պիտի իր մոտ առերեսման գնան, որ ինքը բարեհաճի մի բուռ հող տա՞լ: Կարծում եմ մի գյուղապետարանում, ուր ընդամենը մի քանի հոգի են աշխատում դժվար չէ գտնել այն մարդուն, որ նման գումար է պահանջել:

Իսկ գուցե մյուս վարկածն է. մարզպետը  չի տիրապետում իր համայնքների իրավիճակին: Ու այնտեղ ամենաթողությունն այն աստիճանի է հասել, որ անգամ գյուղապետերն են անում ինչ ուզում են:

Կարելի է ենթադրել, որ կամ պարոն մարզպետն իր տեղում չէ, որ իր քթի տակ ծվարած համայնքում կոռուցիոն ռիսկեր են խաղացնում, կամ ինքն իր մասնաբաժինն ունի կատարվող գործարքներից: Ու եթե այս  հրապարակումից հետո գյուղապետը մնա իր տեղում, ուրեմն ինքը շատ էլ լավ հարում է կոռուցիային ու իզուր են տարատեսակ պայքարներն ու հավաստիացումները:

Իսկ վերջում ասեմ. ուրեմն պարոն Շահգալդյան, հորեղբորս արդեն հուղարկավորել են դե չէին կարող սպասել մինչև դուք առերեսում կազմակերպեիք. մարդիկ ոչ սիրտ, ոչ էլ ժամանակ ունեին ապացուցելու ձեզ մի բան որ դուք շատ լավ գիտեք : Ես ցավում եմ, որ դիմեցի ձեզ, դուք չէ, որ պիտի լուծեիք իր ողջ կյանքը էս երկրի համար աշխատած մարդկանց իրենց հողից մի բուռ հատկացնելու հարցը . Հայաստանը նրանց նմանների հայրենիքն է և իրենք են լուծելու ձեր հարցերը, ու վստահ եղեք  շատ շուտով:

Հ.Գ. Ի դեպ, այսօր կոռուպցիայի դեմ պայքարի միջազգային օրն է:

Երեկ դարձյալ ավտովթար էր Արշակունյաց պողոտայի «Հայրենիք» կինոթատրոնի խաչմերուկում: ԱՊՊԱ-ին սպասելիս խցանում էր առաջացել, որն  այստեղ արդեն  դարձել է սովորական երևույթ:

Ուղիղ մեկ ամիս  հյուր ունեի, որն ապրում էր նախկին «Հայրենիքի ունիվերմագի» կողքի շենքում, ու որին այցելում էի ամեն երեկո: Աշխատանքային ժամի ավարտից հետո, երբ մթության մեջ մարդիկ ու մեքենաները խառնվում էին իրար,  իրոք վտանգավոր ու տհաճ իրավիճակ էր ստեղծվում: Ու ամեն անգամ,  խաչմերուկն անցնելուց  հետո,  փառք էի տալիս Աստծուն, որ այդ օրն էլ ողջ մնացի:

Անցումը չի գործում անկախացումից ի վեր, երբ ցուրտ ու մութ տարիներին  այն վերածվեց հանրային զուգարանի և բոմժերի բնակատեղիի: Սակայն,  չգիտես ինչու,  տաս տարուց ավելի  չգործող «անհույս»  անցման պարագայում լուսացույցները դրված են միայն մեքենաների համար. կիսամաշ «զեբրերը»  ոչինչ չեն ասում որևէ մեկին: Ու հետիոտնը բացառապես վարորդների քմահաճույքով է հատում փողոցը:

Տարիներ շարունակ  Շենգավիթի թաղապետը չնկատեց  իր նստավայրից մի քանի մետր հեռու գտնվող խայտառակ վիճաը,  ու  սայլը տեղից չէր շարժվում: Եկող — գնացող Քաղաքապետերն էլ ոչինչ չարեցին,  ու վտանգավոր խաչմերուկը դուրս մնաց ուշադրությունից: Գագիկ Բեգլարյանի օրոք տասնյակ բակեր վերաբացվեցին շենգավիթ համայնքում, սակայն  գետնանցումը այդպես էլ մնաց փակ: Պատճառը թերևս մեկն էր. Այստեղ փողեր լվանալու հիմք չկար.մայրաքաղաքի այս  հատվածը` գործարանների փակվելուց հետո սակավամարդ է, անցումի տակ առևտուրը գուցե թե չարդարացնի իրեն, ծախսված գումարները անիմաստ են լինելու:

Ի վերջո  կարծես Բեգլարյանի օրոք անցումների բարեկարգման շրջանակներում ներգրավվեց նաև այս մեկը:

Արդեն մեկ ամիս է  հետևում եմ  իրավիճակին, սակայն շինարարները  այնքան անաղմուկ ու դանդաղ են  աշխատում, որ թվում է,  թե  շինաշխատանքների ավարտը յոթ սարի հետևում է: Փորձեցինք պարզել, ի՞նչ է կատարվում, ի՞նչ կարգի վերանորոգում է, ե՞րբ կբացվի անցումը: Ի պատասխան այս հարցերի  Երևանի քաղաքապետարանի շինարարության և բարեկարգման վարչությունից «Հայկական Վարկած» էլ.օրաթերթին տեղեկացրեցին.

«Ի պատասխան Երևանի քաղաքապետարանին ուղղված ձեր հարցման՝ աշխատակազմի շինբարեկարգման վարչությունը տեղեկացնում է, որ Արշակունյաց պողոտա-Գարեգին Նժդեհ փողոցների խաչմերուկի գետնանցումում իրականացվել են ընթացիկ նորոգման աշխատանքներ. կատարվել են պատերի բազալտե սալերի, բազալտե թասակների վերանորոգման աշխատանքներ, փոխվել է  էլ. լուսավորությունը, կատարվել են  խճաքարե հատակի նորոգման աշխատանքներ։

Աշխատանքներն  ավարտվել են։

Աշխատանքներն իրականացվել են Երևանի քաղաքապետարանի միջոցների հաշվին՝ «Հիմնաքարեր»  ՍՊԸ -ի  կողմից»։

Հարգելի քաղաքապետ Մարգարյանին

Հ.Գ. Ի դեպ պատասխանի օրվանից անցել է  մոտ 5 օր, սակայն անցումը բացված չէ:

Շատ կցանկանայինք, որ քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը ուշադրություն դարձներ, որ իր ղեկավարած կառույցի`քաղաքապետարանի անունից չհնչեր այնպիսի պարզաբանում, որ չի համապատասխանում իրականությանը:

Հ.Գ.2  Շատ հաճախ է հարց հնչում, թե ինչո՞ւ չենք անդրադառնում կրկեսի հատվածի խաչմերուկի երթևեկության խայտառակ վիճակին: Այստեղ ևս չափազանց վտանգավոր է անցումը, թե հետիոտների,  թե  մեքենաների համար: Առաջարկ` եթե ոչ գետնանցում, ապա գոնե կամուրջ կառուցել բազմաֆունկցիոնալ շենքերի  շրջակայքում անհրաժեշտ է: Սա ընդունեք որպես առաջարկ Մամուլի տան և հարակից հրատարակչության աշխատակիցների կողմից: