Ինձ թվում է՝ լավ է, որ մենք շախմատային տերություն ենք, որ Լևոն Արոնյանը ՖԻԴԵ-ի սանդղակով երկրորդն է, որ մեր հավաքականը շախմատային օլիմպիադաներում փայլուն է հանդես գալիս։ Հրաշալի է, որ մեր առաջին նախագահն իր վերլուծություններում շախմատային զուգահեռներ է անցկացնում։ Պատկերացնո՞ւմ եք, մեզ մոտ զարգացած լինեին ամերիկյան ֆուտբոլը, բեյսբոլը կամ գոլֆը։ Քաղաքական տեքստի համար չափազանց անհարմար սպորտաձևեր են։

Չնայած շատերը փնթփնթում են, բայց կարծում եմ՝ լավ է նաև, որ դպրոցում շախմատ են սովորում։ Փոքր աղջիկս ամեն անգամ դպրոցից գալուց հետաքրքիր բաներ է պատմում։ Պարզվում է՝ նավակը 5 միավոր է, փիղն ու ձին՝ 3-ական, թագուհին՝ 9, զինվորը՝ 1: Իսկ թագավո՞րը։ Թագավորը, ըստ աղջկաս, ոչ մի միավոր էլ չունի։ Եկեք դա հիշենք և անցնենք առաջ։

Հայաստանում ընտրությունների ժամանակ կողմերը կարծես թե նստում են շախմատ խաղալու, բայց խաղացողներից մեկը գողանում է մրցակցի ֆիգուրները, իսկ սեփական խաղաքարերը շարժում է ոչ այնպես, ինչպես նախատեսված է խաղի կանոններով։ Այդպես էր ամեն անգամ՝ սկսած 95 թվականից։ Բացառություն է կազմում 2008 թվականը, երբ խաղացողներից մեկը չբավարարվեց ֆիգուրներ գողանալով և «սխալ» քայլեր անելով, այլ պարզապես վերցրեց շախմատի տախտակը և խփեց մրցակցի գլխին։ Դա արդեն շախմատ չեղավ։

Դառնալով խաղաքարերի արժեքին։ Թագավորով, ինչպես տեսաք, խաղը չի պայմանավորվում, եթե նույնիսկ նա 1 կամ 2 միավոր ունի։ Ոմանք ասում են՝ եկեք թագավորին սարքենք փայտից, պլաստմասսայից կամ փղոսկրից, կամ եկեք նրա թագի նախշերը փոխենք, և ամեն ինչ լավ կլինի։ Բայց հայտնի է, որ կան շատ ավելի ուժեղ ֆիգուրներ։ Սակայն դրանք էլ ոչինչ չեն որոշում։ Որոշում են, բնականաբար, խաղացողները։

Խմբագրականն ամբողջությամբ՝  «Առավոտ» օրաթերթի այսօրվա համարում: