Դեռ շաբաթներ առաջ, երբ Արամ Սիմոնյանն ազատվեց ԵՊՀ ռեկտորի պաշտոնից` դառնալով պաշտոնակատար, շատերը ենթադրում էին, որ նոր ընտրություններում նա չի ընտրվելու: Անգամ խոսակցություններ կային, որ ԵՊՀ խորհրդի նախագահ Սերժ Սարգսյանը խիստ դժգոհ է ռեկտորի աշխատանքից, մամուլում անգամ հրապարակումներ եղան շատ կոնկրետ բացթողումների մասին:

Բայց այդ շատերը սխալվեցին: Մայր ԲՈւՀ-ում այսօր ռեկտորի ընտրություններ էին: Արամ Սիմոնյանը ոչ միայն վերընտրվեց, այլև` միակ ու անփոխարինելի թեկնածուն էր: Ըստ ամենայնի, ռեկտորի ընտրության հարցը միայնակ որոշել է հանրապետության նախագահը, իսկ խորհուրդը եղել է ընդամենը որոշում վավերացնողի դերում:

Պարոն Սիմոնյանի դեմ անձնական ոչինչ չունեմ: ճիշտ հակառակը, նա եղել է իմ դասախոսը, և ես միայն ուրախ պիտի լինեի, որ համալսարանի ռեկտորն իմ սիրելի պատմականից է:

Բայց խնդիրն այն է, որ ԵՊՀ ռեկտորի իմ չափանիշները միանգամայն այլ են:

Նա պետք է համապատասխանի առնվազն երեք չափանիշի`լինի հասարակության կողմից հեղինակություն վայելող անձ, ճանաչված գիտնական, լավ կազմակերպիչ:

Արամ Սիմոնյանը հասարակության կողմից ճանաչված չէ: Նա արդեն հինգ տարի ռեկտոր է, սակայն որևէ նշանակալի հասարակական դերակատարություն չի ունեցել:

Նա նաև հայտնի գիտնական չէ և հազիվ թե` այդպիսին դառնալու հեռանկար ունի: ԳԱԱ թղթակից անդամ դառնալը դեռևս չի նշանակում, որ գործող ռեկտորը լուրջ խոսք է ասել գիտության ասպարեզում:

Արամ Սիմոնյանի կազմակերպչական որակների մասին դատողություններ անել չեմ կարող, բայց ենթադրում եմ, որ այս ասպարեզում նույնպես նա առանձնապես աչքի չի ընկնում:

Ստացվում է, որ Արամ Սիմոնյանի, թերևս, ամենալուրջ արժանիքն այն է, որ նա հայտնի գիտնական, ակադեմիկոս Հրաչիկ Սիմոնյանի որդին է:

Բայց այս հանգամանքը կարող էր և նրան չօգնել վեընտրվելու հարցում, եթե «վերևներում» ռեկտորի այլ թեկնածուի ընտրության հարցում կոնսենսուս լիներ: Ըստ ամենայնի, Սիմոնյանը կպաշտոնավարի ևս հինգ տարի, որովհետև այլ` ավելի հարմար թեկնածու չեն գտել: Ու ևս հինգ տարի համալսարանը զարգացման հայեցակարգ չի ունենա, որովհետև կունենա իրավիճակի ծնունդ և իրավիճակին հարմարվող ռեկտոր: