Արդեն մեկ տարի է՝ սկսվել է հասարակական մի շարժում, որի նպատակն է Արցախյան ազատամարտի մասնակիցների սոցիալ-կենցաղային պայմանների բարելավումը: Պետք է նշել, որ շարժումն ինքնաբուխ է ու իրավիճակի հրամայական:

Հաճախ են հեռուստատեսությամբ և ԶԼՄ-ներով ցուցադրում ու խոսում ազատամարտիկների պահանջների մասին, որոնք հանգում են թոշակների բարձրացմանն ու սոցիալական արտոնություններ տրամադրելուն: Հասարակական շարժմանն ակտիվորեն մասնակցում են Արցախյան ազատամարտի իսկական հերոսներ, որոնք անցել են փառավոր մարտական ուղի ու մեծ ներդրում են ունեցել բանակաշինության դժվարին գործում: Սակայն այսօր հաղթանակ կերտած պետության ու հասարակության համար պաշտպանիչ վահան դարձած հայորդիները բողոքում են սեփական պետության ու իշխանությունների ապազգային քաղաքականության դեմ:

Այն, որ այսօր թիկունքում տաքուկ աշխատասենյակում նստած քննիչն ու դատախազը, դատավորն ու չինովնիկը, ավելի բարձր աշխատավարձ ու ավելի բարձր թոշակ են ստանում՝ փաստ է: Այն, որ այսօր ծաղկուն տարիքի փորձառու սպաներն անգործ են  ու զգում են իրենց անպիտանությունը, փաստ է: Փաստ է նաև, որ թափուր քաղաքացիական պաշտոններում, ընտրությունների անվան տակ տեղավորվում են իշխանավորների զավակներն ու քավոր-սանիկները, և իրոք, այս երկիրը վեր է ածվել փափկասուն տղաների ու տկարամիտ օլիգարխների երկրի, որտեղ բթացել է ազգի պաշտպանունակության գաղափարը:

Սակայն, թող ներեն ինձ իմ մարտական ընկերները, որոնցից միգուցե ավելի վատ սոցիալական վիճակում եմ գտնվում ես, սակայն չեմ կարող ընդունել նրանց շարժման գաղափարական փիլիսոփայությունը:

Եթե ազատամարտիկ սպայի թոշակն ավելի քիչ է, քան պահանջում է սոցիալական զամբյուղը, ապա կարելի էայդ հարցը քննարկել ոչ թե փողոցում, այլ այն լուծել Պաշտպանության նախարարության միջոցով: Պահանջները ներկայացնել ու եթե անհրաժեշտ է, հարցը հասցնել գերագույն գլխավոր հրամանատարին:

Ինձ թվում է, որ ոչ մի ազատամարտիկ բարոյական իրավունք չունի իր արածի համար պահանջելու ավելին, քան տալիս է օրենքը, որովհետև եթե բոլոր նրանք, որոնք դժգոհ են սկսեն բողոքել ու պայքարել, այս երկրում կմնան միայն փափկասուններն ու տկարամիտ օլիգարխները, որոնք էլ այն կվաճառեն լավ գին տվողին ու կգնան կյանքը վայելելու օտար ափերում:

Եթե առաջնորդվենք արցախյան կամավորների այսօրվա պահանջի գաղափարներով, պետք է մեր բոլոր սպաները, պայմանագրային զինծառայողները, որոնց աշխատավարձն ավելի ցածր է, քան տաքուկ աշխատասենյակներում նստած չինովնիկների աշխատավարձը, պետք է թողնեն դիրքերը, գան Ազատության հրապարակ՝ իրենց իրավունքերի համար պայքարելու:

Այդ դեպքում, ի՞նչ կլինի մեր երկրի հետ: Տղանե՛ր, ես հասկանում եմ ձեր պահանջի իրավունքն ու ճշմարտացիությունը, սակայն պահը չէ՝ թշնամին օրեցօր ավելի զորեղ է դառնում, և նրան կարող են դիմակայել միայն ազատատենչ վեհ հոգիները, որը դեռևս մնացել է մեր մեջ:

Ուստի, եկե՛ք օգնենք մեր բանակին, մեր պետությանը և պայքարենք ոչ թե մեզ համար, այլ հանուն մեր ժողովրդի ու մեր պետականության, պայքարենք երկիրը թալանող օլիգարխների դեմ: Եվ երբ այս երկիրը կդառնա հայրենանվեր հայի իշխանության երկիր, կլուծվեն նաև բոլոր խնդիրները:

Իսկ այսօր ես դեմ եմ նրան, որպեսզի ինչ-որ մեկը իմ անունից ինչ-որ բան պահանջի. ես կամավոր ծառայել եմ այս երկրին, պաշտպանել եմ այն, այսօր էլ պայքարում եմ իմ երկրի ապագայի համար և անչափ վիրավորվում եմ, երբ լսում եմ, որ Արցախյան ազատամարտի կամավոր մասնակիցները ինչ-որ պահանջներ են առաջ քաշում:

Խնդրում եմ հանդես եկե՛ք միայն ձեր անունից, այլ ոչ թե ազատամարտի բոլոր մասնակիցների անունից:

Վոլոդյա Հովհաննիսյան

Պատմական գիտությունների թեկնածու, պահեստի գնդապետ