Այսօր ՀՀ կրթության և գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանը հերթական հրամանագիրն է ստորագրել` հերթական բուհերի ռեկտորներին թողնելով իրենց տեղերում: Տեղում մնալու հրամանագրեր են «շնորհվել» Հայաստանի պետական ճարտարագիտական համալսարանի ռեկտոր Ոստանիկ Մարուխյանին և Գյումրու Մ. Նալբանդյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտի ռեկտոր Վարդևան Գրիգորյանին` հռչակավոր Ապարիկին: Այս անձինք, ըստ կարգի, աշխատանքային պայմանագրերի դադարեցման հրամաններ են ստացել` փոխադրվելով ռեկտորի պաշտոնակատարի կարգավիճակի՝ մինչև որ կկազմակերպվեն ընտրություններ, և կորոշվի նրանց հետագա պաշտոնավարման հարցը:

Կարելի է չկասկածել, որ ամեն ինչ հենց այդպես էլ կլինի, և նույն մարդիկ կրկին կպաշտոնավարեն` անկախ ամեն ինչից, անկախ այն բանից, որ ամբողջ Գյումրիում թնդում է Վարդևան Գրիգորյանի ջանքերով Մանկավարժականի մակարդակը մինչև անվերջություն իջեցնելու խայտառակ փաստը, և որ այս ԲՈՒՀ կոչվածում դիպլոմ են ստանում երիտասարդներ, որոնք նույնիսկ չգիտեն՝ որտեղ են սովորում, հետագայում ի՞նչ է անելու իրենց «սովորած» ֆակուլտետն ավարտողը: Գյումրիում բազմաթիվ անեկդոտներ են շրջում Ապարիկի արկածների մասին, որոնց նախարար Աշոտյանը կարող է ծանոթանալ` օրվա խնդիրներից թեթևակի լիցքաթափվելու նպատակով:

Տպավորություն է ստեղծվում, թե Հայաստանում գիտական միտքը իսպառ վերացել է, ավելի ճիշտ` կրթության ոլորտում անհնար է գտնել որևէ խելքը գլխին կազմակերպիչ, ինչի հետևանքով էլ նույն մարդիկ տարիներ շարունակ մնում են իրենց աթոռներին գամված: Նույնը տեղի ունեցավ նաև Երևանի պետական համալսարանի ռեկտորի պարագայում: Չնայած Արամ Սիմոնյանի աղաղակող ու մեծ աղմուկ հանած գործունեությանը, մեր տեղեկություններով, նույն կերպ լուծվելու է նաև նրա հարցը: Ինչու՞: Այլ թեկնածու չկա՞: Իսկ ինչու՞ հանկարծ այնպես ստացվեց, որ ամլացավ  գիտության արգանդը, ինչու՞ Հայաստանում նորմալ մարդ են փնտրում ու չեն գտնում ԲՈՒՀ ղեկավարելու համար, ինչպե՞ս է ստացվում, որ հենց արամսիմոնյաններին է հաջողվում դա, ի՞նչ հնարքով է Վարդևան Գրիգորյանը շարունակում իր պաշտոնը պահել, կրթամակարդակի բարձրացման մասին ճռճռան ճառեր ասողներին, կարծես, չի հետաքրքրում: