Օրեր առաջ, երբ ֆուտբոլի մեր հավաքականը Հանրապետական մարզադաշտում անփառունակ պարտություն կրեց Եվրոպայի թույլ հավքականներից մեկից` Մալթայից, ֆուտբոլասերների հիասթափությունը հասավ գագաթնակետին:

Արդեն պարզ էր, որ մեր ընտրանին կորցրել է աշխարհի առաջնության եզրափակիչ փուլի ուղեգիր նվաճելու հնարավորությունը:

Այսօր էլ պարզ է, որ մեր հավաքականը ուղեգիր նվաճելու հնրավորություն չունի, սակայն` այն, ինչ երեկ տեսանք Կոպենհագենում` իսկական հրաշք էր, ֆուտբոլային հրաշք` մերոնց կատարմամբ:

Դանիայի ուժեղ հավաքականն ուղղակի ջախջախվեց, Յուրա Մովսիսյանի զույգ, Հենրիկ Մխիթարյանի և Արաս Օզիբիլիսի գոլերն ինքնտաիպ էին, գեղեցիկ, ստեղծագործական ֆուտբոլի հետևանք:

Մերոնց երեկվա փառահեղ հաղթանակն ինձ ավելի տխրեցրեց, որովհետև կորսված շանսի ուրվականն ավելի առարկայական է դառնում:

Այսքան մեծ հակասականություն, լավ ու վատ խաղի մեծ կոնտրաստ, անզորություն Մալթայի թույլ հավաքականի հետ խաղում, բարձակարգ խաղ Դանիայի ուժեղ թիմի դեմ:

Կարծես գործ ունենք երկու հավաքականի հետ, որոնք պայքարում են ոչ այնքան մյուսների, որքան` միմյանց դեմ:

Խմբային մրցաշարի ավարտին մնացել է չորս խաղ:

Ես հրաշքների չեմ հավատում և չեմ կարծում, թե այդ խաղերը մեզ եզրափակիչ փուլի ուղեգիր կպարգևեն և չեմ էլ ուզում, որ նոր` անիրականանլի խնդիրը դնենք մեր ֆոտբոլիստների առաջ ու էլի հիասթափվենք:

Բայց այդ խաղերը կարող են նպաստել ֆուտբոլայի ձեռագրի կայացմանը, որպեսզի մեր հավաքականը կանխատեսելի դառնա` դրական իմաստով, մեր հաղթանականերն էլ ինստիտուցիոնալ բնույթ ունենան:

Եթե նույնիսկ հաջողությունը համեստ է լինում, արժեքավոր է, երբ հիմքում կայունություն ունի:

Սուրեն Սուրենյանց