ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների տարածաշրջանային այցերից, հատկապես` Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահների հանդիպումներից առաջ` հանրության մոտ որոշակի հույսեր կամ տագնապներ են առաջանում, որ կարգավորման գործընթացը թևակոխել է վճռորոշ հանգրվան:

Իհարկե, այդ այցերը կամ հանդիպումներն ավարտվում են հերթապահ հայտարություններով, որին հաջորդում են երկու կողմերի փոխադարձ մեղադրանքներն առ այն, որ հատկապես մյուս կողմի ապակառուցողական կեցվածքը խանգարեց համաձայնությունների կայացմանը կամ` փաստաթղթի ստորագրմանը:

Թե՝ Հայաստանում, և թե՝ Ադրբեջանում` շարքային մահկանացուներս չենք կարող իմանալ, թե ինչքանով են անկեղծ մեր ղեկավարների պնդումները:

Նախ, բանակցային գործընթացը կոնֆինդենցիալ է, հետևաբար դրա մանրամասներին կարող են տիրապետել սահմանափակ թվով մարդիկ:

Մյուս կողմից` երկու երկրների իշխանությունները զուրկ են վստահության ռեսուրսից, և մեր հասարակությունները, մեղմ ասած, չեն վստահում նրանց խոսքին:

Այս իրողությունների համատեքստում` հետաքրքիր բացահայտումներ է արել Ռուսաստանի ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը: Նա ասել է, որ 2007-ին Ադրբեջանի իշխանությունն էր դեմ Մադրիդյան սկզբունքներին, իսկ 2009-ին ընդդիմացողն արդեն եղել է մեր իշխանությունն` նորացված տարբերակին:

Ստացվում է` զույգ իշխանությունները մասամբ են անկեղծ եղել իրենց հասարակությունների հետ:

Իսկ ինչո՞ւ Լավրովը, որը միջնորդ երկրի ԱԳ նախարար է, կատարեց այս բացահայտումը:

Սովորաբար, դա տեղի է ունենում երկու դեպքում` կամ կողմերի, դրանցից մեկի նկատմամբ ճնշում գործադրելու անհրաժեշտություն է լինում, կամ էլ` կարգավորման հիշատակված տարբերակներն այլևս չեն քննարկվում և բանակցային սեղանին է նոր տարբերակ:

Դժվար է ասել, թե վարկածներից որն է իրականը:

Հայաստանի և Ադրբեջանի իշխանություններից հարցի պատասխանն ակնկալելն` անիմաստ է:

Մնում է սպասել` առնվազն մինչև տարեվերջ, երբ, ըստ միջնորդների, հնարավոր կլինի կազմակերպել երկու նախագահների հերթական հանդիպումը` տևական դադարից հետո:

Գուցե այդ ժամանակ կարգավորման գործընթացում ակտիվություն նկատվի, մանավանդ որ` երկու երկրներում էլ ընտրական ցիկլն ավարտված կլինի:

Ս. Սուրենյանց