Լրագրողներն երևի նկատել են, որ ես, որպես կանոն, չեմ մեկնաբանում Էդուրադ Շարմազանովի կամ Արմեն Աշոտյանի ասածները: Պատճառն` այդ մարդկանց հետ տարիներ շարունակ ձևավորված մարդկային, ընկերական հարաբերություններն են:

Այս անգամ ես շեղվելու եմ այդ կանոնից, որովհետև համարում եմ, որ ավագանու ընտրություններին Աշոտյանի տված ֆեյսբուքյան գնահատականը` միայն մակերեսի վրա է ճիշտ, իրականության մեջ` այդ գրառումը քաղաքական ոչ ադեկվատության դրսևորում է:

«ՀՀԿ—ն հաղթում է ոչ իշխանական ուժերի կողմից կազմակերպված ընտրություններում: Երևանի ավագանու ընտրությունները կազմակերպել և իրականացրել էին 464 ընտրատեղամասային հանձնաժողովներ: ՀՀԿ ներկայացուցիչները նախագահ էին և քարտուղար 206 ընտրատեղամասերում: ԲՀԿ—ն՝ 144-ական, ՀԱԿ—ը՝ 36-ական, ՀՅԴ՝ 26-ական, Ժառանգությունը՝ 26-ական տեղերում: Յուրաքանչյուր կուսակցություն կարող էր ունենալ մինչև 3 վստահված անձ ամեն ընտրատեղամասում: Ընտրական գործընթացին կարող էր մասնակցել 1 վստահված անձ: Այսինքն՝ ՀՀԿ– մինչև 1392 վստահված անձ, ոչ իշխանական ուժերը՝ մինչև 5 568 վստահված անձ: Իմի բերելով այս տվյալները` փաստում ենք, որ ընտրությունները կազմակերպվել և վերահսկվում էին ոչ իշխանական ուժերի կողմից, ինչն էլ ավելի է ընդգծում ՀՀԿ—ի արժանապատիվ հաջողության կարևորությունը»,— գրել է Արմեն Աշոտյանը:

Ֆորմալ առումով` կրթության նախարարը ճիշտ է, նրա բերած թվերն էլ` իրական:

Միանգամից ասեմ, որ Արմենին պատասխանելուս նպատակը` բնավ էլ ընդդիմությանը պաշպանելու մղումը չէ: Ընդդիմությունն, առաջին հերթին, հենց իրեն պետք է մեղադրի երեկվա ձախողման, քարոզարշավի ժամանակ դրսևորած ոչ ադեկվատ պահվածքի ու վերջապես` քվեարկության հանդեպ վերահսկողություն իրականացնելու անկարողության մեջ: Ի վերջո, ընդդիմության առաջնորդները չկարողացան որևէ գաղափարի շուրջ մոտիվացված դարձնել ընտրողի քվեարկությունը` նրան մենակ թողնելով իրեն համարակալված քվե համարող մարդկանց հետ: Սակայն սա խոսակցության այլ թեմա է, որն որևէ կապ չունի Աշոտյանի գրառման հետ:

Նկատեմ, որ անկախ ձևավորման կարգից` այսօրվա հանձնաժողովներն ընտրության կազմակերպման գործում որևէ լուրջ, իրական դերակատարություն չունեն:

Նախ արձանագրենք, որ տեղամասի տարածքում, որտեղ, ինչպես արդարացիորեն նշում է ՀՀԿ փոխնախագահը` ընդդիմությունը պատկառելի ներկայություն ունի, կեղծիքներ չեն լինում` գոնե վերջին ընտրությունների ժամանակ: Էլ չասած այն մասին, որ ընտրացուցակային մանիպուլյացիաներն արվում են պետական մարմինների կողմից:

Անկեղծ լինենք. նույնիսկ Հանրապետականի մասնակցությունն ընտրություների կազմակերպմանը` խիստ կասկածելի է:

Դա նույնն է, եթե ինչ-որ մեկը պնդի, որ Տարոնը հաղթեց իր անձնական հատկանիշների կամ` Շարմազանով-Աշոտյան զույգի հմուտ քարոզչության արդյունքում:

Իշխանության կամ ընդդիմության ոչ մի գաղափար չաշխատեց, որպեսզի մոտիվացված դարձնի ընտրողի ծրագրային կամ քաղաքական ընտրությունը:

Իրոք, տասնյակ հազարավոր մարդիկ քվե են տվել Տարոնին, իսկ այդ տասնյակ հազարավոր մարդկանց միավորել, նրանց տեղամասեր են տարել ընտրողներին մատուցված ծառայությունները` «քյաշ» փողի կամ այլ տարբերակով:

Հետևաբար, ընտրական գործընթացի գլխավոր դերակատարները` ոչ կուսակցություններն են, ոչ էլ` հանձնաժողովները, որոնք, որպես ինստիտուտ՝ վերացված են:

Ընտրության «հերոսն» օլիգարխն է, նրա քսակը, նրա կողմից ուղղորդվող կրիմինալը: Նրանք ավելի արդյունավետ են կարողանում միավորել ընտրողներին, քան` քաղաքականները, այդ թվում` Աշոտյանն ու ես: Այ սա է, որ լրջորեն պետք է մտահոգի թե ինձ, թե`իմ լավ բարեկամին:

Եթե մի օր Աշոտյանը կհավատա, որ Մարգարյանն ընտրվել է` իր քարոզչության արդյունքում, նույն օրն էլ թող դարձյալ պնդի, որ երեկվա ընտրությունների կազմակերպիչն ընդդիմությունն է:

Սուրեն Սուրենյանց