Լուսինե, դու ձեւ ես: Ոտիցդ գլուխ ձեւ ես: Արի նստենք, ու ասենք միասին, դու ձեւ ես: Ախչի քեզ ի՞նչ եղավ: Հենա, կարգին սկսել էիր ինքդ քեզ հետ խոսել, անկեղծ զրույցներ անել կոմպիդ հետ: Հիմա ի՞նչ, հենց իմացար, մենակ դու չես քո գրածը կարդալու, մեջիդ յախկերը տեսնելու, վախեցի՞ր: Հա ի՞նչ, թո իմանան: Թո իմանան , որ դու` Լուսինեն յախկ ես: Զաադնո էլ դու կիմանաս: Էդ ի՞նչ ձեւեր ա ախչի, ուշքի արի, հետ մի գնա, զոռով սկսել էիր նորմալ քայլել, էլի սողում ե՞ս: Հա բա ո՜նց, բա հանկարծ ու կասեն յախկ: Է, թո ասեն, որ դու յախկ ես եղել էսքան տարի, ու ինքդ քեզ տարել ես, հիմա սկսել ես յախկդ սարքել պարարտանյութ, կողից էլ կարող ա մեկն իրա յախկերը քո մեջ տեսնի, ու ասի, վո՜ւյ, ես էլ եմ սե՞նց, հա, զզվո՞ւմ ես, զզվի, զզվի էնքան, մինչեւ չմաքրվես էդ յախկերից:

Հիմա յախկերդ թվարկենք նստենք: Էգոիստ ես: Հա°, ի՞նչ կա տեղ, սաղ մարդիկ էլ էգոիստ, են բայց տարբեր չափի: Մեկը ուտելիքի էգոիստ ա, մյուսը կարիերայի, մեկէլը իրա ընտանիքի էգոիստն ա, որն էլի իրա համար ա, իրա անվան, պատվի համար ա, իրա ցգնած երեխեքին սրան նրան լավը ցույց տալու համար ա: Կարեորը չափդ իմացի, ու ձգտի խնձորի մեծ կեսը միշտ տալ ուրիշին: Հետո: Թամբալի մեկն ես: էդ էլ կա, ի՞նչ, ոչ մի բան, քեզ կստիպես, մի քիչ շուտ վեր կկենաս, ու ծուլությունդ հետ-հետ կգնա: Էլ ի՞նչ ես: Քաղքենի ես, թաքնված քաղքենի: Ուղեղիդ խորքում թաքնված նստած ա, սպասում ա իրա ժամին: Պակաս էի՞ր կարգին տան կնիկ եղած վախտերդ ձեւեր թափում, երեխուդ սիրուն հագցնում էիր, որ սաղ տենան, որ քոնը լավն ա, մարդիդ կյանքն ուտում էիր քո խանդի տեսարաններով: Հա գիտեմ, որ հիմք ունեիր: Բայց դու ասում էիր սիրում եմ: Դե որ սիրում ա մարդ, պիտի ուզի, որ իրա սիրածը լավ զգա իրան: Բա հիմա խի՞ էիր դու քեզ վատ զգում նրանից, որ քո սիրածը լավ ա զգում իրան, բայց քո հետ չէ: Ուրախացի, բաց թող, ասա գնա, թող քեզ լավ լինի:

Է՜հ:Փչացած ես, ուղն ու ծուծդ փչացած ա: Դու պիտի նստես ամեն օր, գոնի մի կես ժամ նայես մեջդ, ու ասես. ես սենցն եմ, նենցն եմ, դուրդ չի՞ գալիս: Փոխվի, բայց ձեւերդ թարգի: Հա, փոխվելը դժվար ա, ձեւ տալը հեշտ ա: Բա էն ի՞նչ ա, որ ամեն մի ռաստ եկած նորմալ տղամարդու մեջ պոտենցիալ ամուսին ես տեսնում: Ձեւացնում ես, թե դու ուրիշ ես, սովորական կնիկ չես, քեզ խորը, մարդկային հարաբերություններ են պետք, դու չես կարա ապրես մեկի հետ, որը քեզ չի հասկանում: Լավ էլ կապրես: Ճաշ կեփես, տուն կհավաքես, շորեր կլվաս: Ու կվերադառնաս քո քաղքենի կյանքին: Չես ո՞ւզում: Բա ի՞նչ ես ուզում, էդ ընտանիք ասածդ ի՞նչ ա: Կողակից ա, միասին հեռուստացույց նայել ա, երեխեք ունենալ ու պահել ա: Հա, լավ ա: Բայց դա կարա եւ ամուսին չլինի: Քարերը փեշիցդ թափի ու ասա, ի՞նչ ա ուզածդ: Միասին քնեք-արթնանա՞ք: Միասին կինո-մինո գնա՞ք, եւ այլ բանե՞ր անեք միասին: Սեքս անե՞ք: Հա, դու սեքս ես ուզում: Ասա, մի սպանի քեզ, ասա ես ամուսին ասելով, նաեւ սեքս եմ ուզում: Հա, դե իհարկե, պիտի հոգեւոր կապ էլ լինի:

Բայց ի՞նչ կապ: Էդ ի՞նչ կապ ա, որ քեզ էդքան պետք ա: Որ ի՞նչ ասես, ասի հա, ես էլ եմ տենց մտածո՞ւմ: Բայց էս աշխարհի երեսին տենց երկու մարդ չկա, որ ամեն ինչն իրար նման մտածեն: Սուտ ա: Չկա: Սաղ էլ ձեւ ա: Հա, հնարավոր ա , որ մի վախտ մի բանի մասին նույն կարծիքն ունենաք: Բայց ի՞նչ, հենց նա քեզ հակաճառի, ասելու ես վսյո, սիկտի՞ր: Սիկտիր խի՞ ես գրում: Ուզում ես ամեն ինչ իրա բառերով ասե՞ս, թե ասել են գրի, դրա համար ես գրում: Մտածում ես, որ կռուտոյ ա տենց, որ եթե քֆուր-քյաֆար լցնես գրածներիդ մեջը, կարդացողներիդ բանակը կշատանա: Չէ՞: Բա ո՞նց: Ինչի՞: Սովորում ես բառերի՞ն: Էլ սիկտիրը ականջդ չի ծակո՞ւմ: Լավ ա հնչում դաժե՞: Դե փչացել ես ուրեմն: Էլի ընկել ես ազդեցության տակ, որովհետեւ դու քո ուղեղը չունես, դու հեղհեղուկ մի ամորֆ մասսա ես, էությունդ փուչ ա: Ի սկզբանե սաղ էլ մաքո՞ւր են: էդ ո՞վ ա ասել: Դու հենց տենց ծնվել ես, հույսեր մի փայփայի: Դու էդ ուղեղն ունես, հայ գավառակնոջ ուղեղը, ուրիշը չկա: Հա, զարգացրու, բան չեմ ասում, բայց եթե զարգացնելդ սիկտիր գրելով ա, դա հեչ էլ զարգացնել չի:
Դա կեղտոտ բառեր են: Չէ՞:

Հիմնավորի, բացի նրանից, որ դա ասել ա քեզ համար հեղինակություն հանդիսացող մեկը, որ քեզ նման մտածում ա, թե ինքը ձեւեր չի տալիս: Դե լավ, չես կարում, չգիտես:
Կոմպլեքսներդ: Վախի կոմպլեքսդ: Ի՞նչ ես արար աշխարհին խաբում, խաբխբում, թե ծնողներս չեն թողնում ինքնուրույն ապրեմ: Ապրի: Երեխա չես: Ո՞նց ապրես, որ բկիդ նստած ե՞ն: Մի բան հնարի, ինֆանտիլ շուն-շան քած: Քո ծուլության պատճառով չես կյանքիդ տերը, քո վախն ա քեզ պահում, ոչ թե խեղճ ու կրակ ծնողներդ, որ իրանք իրանց չեն կարում ճարեն խեղճերը, էնքան են կորել, դու էլ աչքները վախացրել ես էս ծայրահեղությունից էն մեկին քեզ շըպըրտ-շըպըրտ անելով: Գրի, հետ մի գնա կարդա, թե ի՞նչ ես գրել, ոնց ա կարդացվում կողից: Գրի´, ես քու տիրու մերը:

Էլ ի՞նչ ունես: Մտածի, հաստատ ունես, մի կմախք պահարանիդ մեջ պահած: Հանի, ամենակեղտոտ, ամենաամոթալի քեզ համար փաստը: Չես կարում ճարե՞ս: Լավ ես թաքցրել ուրեմն: Ասա: Շուշուտ: Կարող ա ես էլ չգամ երկար վախտ, հիմա ճարի: Մտածում ե՞ս: Բան չկա՞: Չեմ հավատում: Վատ մարդ չե՞ս: Հա ո՞վ ա վատի ու լավի մասին խոսում: Յախկ եմ ասում ոչ թե լավ ու վատ: Յախկիս լավն ու վատը ո՞րն ա: Յախկը յախկ ա: Էս րոպեին յախկ չկա՞: Յա՞աա, նիուժե՞լի: Բա ի՞նչ ես արել: Մեկ ա, ինչքան մնա ինքն իրան չի վերանալու, մի ձեւ պիտի ռասխոդ արվի, ավելի լավ ա սենց արվի: Չէ°, մտածի: Մտածո՞ւմ ես: Հա, ամենամեծ յախկդ քո ձեւն ա: Բա ո՞նց ապրես գավառական փոքր քաղաքում առանց ձեւի: Չեմ իմանում:

Ես քո հետ չեմ կարա ապրեմ, եթե դու ձեւ ես: Էն ի՞նչ սիրանոպա էր: Ի՞նչ էիր խաղացնում: Իսկականից էիր սիրո՞ւմ: Վա՜յ, ի՞նչ եք ասում: Եւ ի՞նչ, ո՞ւր ա: Պրծել ա՞: Էդ ի՞նչ սեր էր, որ մի օրում սկսվել ու պրծել ա: Վախում ես էլի: Ասել են ՙ «սեր» բառը վա՞տն ա: Ինչո՞վ ա վատը: Քեզ ի՞նչ ա արել, որ վատն ա: Կախվածություն ա առաջացնո՞ւմ: Հա, ի՞նչ անենք, թո առաջացնի: Ասել են վատ բան ա՞ կախվածությունը, դրա համար չես ուզում: Բա ինքդ ի՞նչ ես մտածում: Չես իմանո՞ւմ: Բա խի՞ չես իմանում, մոռացել ե՞ս, ինչքան գլխացավանք ա քեզ պատճառել ամեն մի կախվածություն: Չէ, չես մոռացել: Դե ուրեմն, ասա ես չեմ ուզում, ոչ թե վատ բան ա: Չկարդաս: Գրի: Ա’յ տենց: Էլ բան չկա՞: Չէ, լիքը կա, զահլա չես անում ուղեղդ աշխատացնես: Չէ, մի´ մտածի, որ ի՞նչ գրես, որ օրիգինալ լինի, սիրուն ու թազա լինի, գրականություն լինի, մրոց չլինի: Թազան դու ես լինելու որ ձեւդ թարգես: Ուրիշ թազա բան չկա ու չի լինի: Սաղ բառերն էլ, արտահայտություններն էլ, ասվել են քեզանից առաջ էլ կասվեն հետո էլ, քեզանից հազար անգամ խելոքների կողմից: Վա՜յ, գտել ե՞ս կմախքդ:

Ի՞նչ ա: Կարդացած հազարավոր գրքերիցդ բան չես հիշում, ու հիմա ամաչում ես, որ անուն են տալիս մի հեղինակի, մոռանում ես, կարդացել ե՞ս, թե չէ՞: Որովհետեւ ինֆորմացիայի գերի ես եղել, սյուժե ես ման եկել, մտքերը չես տեսել: Համարի, որ անուս ես, կրթության պակաս ունես, ու նստի ու նորից սաղ կարդա, բայց նրա համար չէ, որ դրա մասին խոսալուց իմանաս, ինչի՞ մասին ա խոսքը, այլ որ կարդաս ուրիշների խելոք մտքերը, մեջը քոնը տեսնես, ու ուրախանաս, ասես, վա՜յ ես էլ եմ սենց մտածել, ինքը գրել ա: Հիմա կարդա, բայց մենակ` եթե ուզում ես: Ձեւի համար չկարդաս, թե չէ, Կատյայի նման մեկը Սոլավյովի հեքիաթների գիրքը քթիդ կհասցնի, ու կկոտրի էլի, ու էլի կապտոտած ման կգաս: Էնքան են հասցնելու տենց հեքիաթներով, մետրոյի դռներով, էնքան գլորվելու ես փիլաքաններով գլուխդ ջարդես, մինչեւ որ չտեսնես, որ դու ո՞վ ես:

Հետ չնայես, սխալներդ հետո կուղղես, կամ էլ չուղղես, թո տենց էլ մնա, քո համար չե՞ս գրում, հոգեւոր պրակտիկա ես անունը դնում, նա սամոմ դելե ձեւեր ես անում: Որոշել ես, որ գրելու, ես, որովհետեւ գրվում ա: Գրի, բայց մենակ քոնը գրի, քո համար արտաթորի միջիդ յախկերը: Հա, բան չկա, կարող ա կարդան, կարող ա` չէ: Դա կարեւոր չի: Դալշե: Ասում ես ֆալշ չես սիրում , բայց ախր նայի հլա, ամենամեծ ֆալշը դու ես: Քո մտքերը քոնը չեն նույնիսկ: Քո աշխարհահայացքը, որ էդքան գուրգուրում ես, փաթաթված ա քեզ: Ո՞ւմ կողմից ու ի՞նչ շահ ունես, Հայաստանում ոչ ընդունված աշխարհահայացքի քոնը դարձնելուց: Եսիմ, կունենաս, էլի: Ինքնամաքրում ա տալիս էդ աշխարհահայացքը:

Բա ինքնամաքրումն ինչի՞դ ա պետք: Որ մաքուր լինե՞ս: Հա, մի եղի: Ի՞նչ տարբերություն, ի՞նչ ես: Մեկ ա ձեւ ես, ինչ ուզես` էն էլ կերեւացնես: Սրա հետ ինտելիգենտ ես, նրա հետ հիպի ես, ծնողներիդ հետ եսիմ ով ես, երեխուդ հետ ես մենակ անկեղծ: էն էլ ոչ լրիվ: Դե երեխա ա, չես ուզում մոր մասին շատ վատ բաներ իմանա, ճիշտ չի, պիտի հարգի: Մեկ ա, էնքան գիտի, որ մի քսան կյանք հերիք ա իրան: Դե ասա, ինչի՞դ ա պետք էդ ինքնամաքրումը: Որ դու «դու» դառնա՞ս: Բա՞ էդ ինչիդ ա պետք: Չգիտե՞ս: Տենց լավ ես քեզ զգո՞ւմ: Հաստա՞տ: Չես խաբո՞ւմ: Լավ, հավատացինք:

Հայկը՞: Հա Հայկի հետ անկեղծ ես, բայց էլի լրիվ չես: Գրի, խի՞ չես գրում, վախում ես ուղարկես, կարդա ու ասի, արա ինձ գցել ե՞ն: Հա, ասա Հայկ, ես բան էլ ա չեմ հասկանում ի՞նչ եմ անում, ես բուդդիստ եմ, որովհետեւ մղում ունեմ, ինտուիցիաս ասում ա էդ ա, բայց թե ի՞նչի համար ա դա, չեմ հասկանում: Էլ մի ձեւացնի քեզանից բանիմաց, խորը մտածող, որ էնքան ես հասունացել հոգեպես, որ հանդիպել ես էդ ուսմունքին: Ասա ինքն ա եկել, ես արժանի չեմ եղել: Ուղղակի մի անգամ էլ սենց ոնց որ հիմա, եկել ա մեկ էլ՝ վերեւի եսդ, ու ասել ա արի ինքնամաքրվենք: Դու էլ պաս ես սկսել պահել: Մեծ պաս, քրիստոնեական: Հը՞, գործ ես սարքում էլի՞: Չհամարձակվե´ս: Գրի´, ուղղակի նստի ու պատմի ինքդ քեզ ու ինձ, մենք ենք ու մենք, վաղը կջնջես: Հա կկարդաս, լավ, հետո կջնջես:

Հոգնել ես, գիտեմ, մեջքդ ցավում ա: Մի քիչ էլ` ու պըրծ: Դե գրի: Պասը պահել ես, միս, յուղ, կաթնեղեն չես կերել ու ձեռնաշարժությունդ էլ թարգել ես էդ վախտ, ասել են չի կարելի: Մտածե՞լ ես: Հա, ապրես: Փորփրել ե՞ս քեզ: Յախկ ես ման եկե՞լ: Ճարե՞լ ես: Հա, էն վախտ ունեիր: Ալկոհոլ էիր ման գալիս, որ ուղեղդ անջատես: Ալկաշ չէի՞ր: Հա ո՞վ ա ասում ալկաշ էիր, բայց ամեն հարմար առիթ բաց չէիր թողնում, որ հարբես: Բայց խի՞: Գնա, գնա ծխի, կակռազ կմտածես` կհիշես, գնա: Չկարդաս մենակ մինչեւ չպրծնենք, խնդրում եմ:

Բարով հետ եկար: Խի՞ ես ծխում: Մերդ չի սիրում, մի ծխի, ի՞նչ կա ո՞ր: Հաճելի ա: Բա ասում ես կախվածություն չունես նիկոտինից: Ֆետիշ ես սարքել էլի քո համար: Կախվածություն, որից փախչում ես: Ցավում ա, գիտեմ, ցավելով նստի, ու գրի: Մատերդ փաթ են ընկնո՞ւմ: Բա սիրահարական նամակներ գրելուց խի՞ փաթ չէին ընկնում, նստել ես, գրել, էն խեղճին ստիպել ես իրան վատ զգա: Որ ի՞նչ: Հա, էլի քո կպչան իդեան ա, որ քեզ չի թողնում հանգիստ ապրես, կողակից ես ման գալիս, կեսիդ: Ողջունելի ա, բայց նա հո պարզ ա, որ քո կողակիցը չի, ու չի էլ լինի: Ընկեր, հա, կարա, շատ լավ ընկեր, նմանը չես ունեցել,համենայն դեպս մտքովդ էլ չի անցել, որ Հայաստանում կարա տենց տղամարդ լինի ու ընկեր դառնա, որովհետեւ իսկական ա, չի խաբում: Ասում ա ինչ մտածում ա քո մասին: Հենա, ստիպել ա, եկել ես նստել ու ինքդ քո հետ զրույց ես անում:

Մի ուղղի, հետո: Փոշմանե՞լ ես: Խի՞: Վախել ես չըլնի էլ տենց ընկերդ: Բա որ սեր էիր գրում չէի՞ր մտածում: Էլի սեր-մեր ես հնարել, չէ՞, չես հնարե՞լ: Բա ինչ: Մեռա՞վ մի օրում սերդ: Սովորում ես սիրե՞լ անշահախնդիր: Յա՜, էս էլ տեսանք, մեղա՜, մեղա՜.. Բացականչական նշանը թո, հետո կդնես: Համ էլ չես դնի, մեկ ա ջնջելու ես: Տենանք, ո՞նց կանես: Կուզես կարդա ընկերդ, չէ՞, որ ասի ապրես, Լուսինե: Ողջունելի անկեղծություն ա: Չէ՞: Բա ի՞նչ: Ինչիդ ա պետք որ կարդա էդ դեպքում: Որ իմանա դու ո՞վ ես: Բա դա ինչի՞: Խի՞ հետ դառար, ստորակետ դրիր, ուրեմն հավակնում ես, որ կարդալու են: Հա ասա, ասա: Ասա ես գրում եմ, ուզում եմ ինձ կարդան: Ուզում եմ ինձ հասկանա ինչքան հնարավոր ա շատ մարդ, ուզում եմ հերս սկզբից ամաչի իմ գրածները կարդալով, հետո նստի, մտածի, թե խի՞ ինքը չի քո հետ էսքան բան խոսել, որ դու վեր չկենաս համայն աշխարհին պատմես, դու ո՞վ ես, որ նա էլ կարդա: Որ քեզ սիրի՞: Չէ: Ճանաչի՞: Հետո էլ, երբ որ շոկն անցնի, հպարտանա՞ որ իրա Լուսինեն կարա իրան լսացնի:

Լավ: Հասկացանք: Հիմա գրի պասիդ մասին: Պասդ ի՞նչ տվեց քեզ: Մաքրեց մասամբ: Դառար զուլա՞լ: Չէ, ուղղակի հատակդ սկսեց երեւալ: Հասկացար, որ էդ ալկոհոլը քեզ պետք էր քեզանից փախչելու համար, ոչ թե իրականությունից, ոնց դու էիր պնդում: Էն էլ եթե գլուխդ կես տարի չցավեր, չէիր հասկանա: Պասդ պրծավ, ու զատիկի օրը գլուխդ սկսեց պայթել: Մեջիդ սաղ յախկերը գնացին մտան գլուխդ, ու չկարացին դուս գան, էնքան շատ էին: Սկսեցիր ցավի հետ ընկերանալ էլի: Ցավով քնում էիր, ցավով արթնանում: Քեզ պատմի, քեզ: Ի՞նչ ձեւի ցավ էր: եւ-ի պոչը գրեցիր էլի, ձեռիդ կխփեմ, ասի մի ուղղի, չէ՞: Չլացես, մեկ ա չի լացվի: Հիմա լացելու օր չի: Հիմա էս օրն ա, քո ինքնամաքրման օրն ա:

Ցավդ սենց էր: Գլխիդ մեջ ոնց որ մի լիքը պարկ լիներ, ահավոր լիքը, էնքան լիքը, ու օտար, որ ուզում էր ճղեր գանգդ ու ժայթքեր Վեզուվի նման: Վերեւից էլ մեկը չէր թողնում ու հրում էր ներս, ու դու տենց ապրում էիր, դեղ-բան չէր օգնում դեղը ցավն ա հանգստացնում ցավի պարկի ծանրության ու ծավալի ճնշումը չի հանում: Բայց որ պայթեր հանկարծ, սաղին կյախկոտեր: Ամաչում էիր:

Լավ ուղղի, թողում եմ: Չիստիմ-բլիստիմ ես անում տողերդ, փոխանակ քեզ անես: Ցավդ դուս գալու ոչ մի անցք չուներ, մեջդ էլ չէիր կարա էլ տեղավորես, որովհետեւ տեղ չկար, մարսվել էր արդեն, պիտի արտաթորվեր: Մեղքի զգացումդ էլ էր ցավ: Ամոթդ էլ: Էն որ քեզանից ինքդ սարսափեցիր, որ ուզում ես ծնողներիդ մահը, մենակ թե դու քո ուզածով ապրես: Ուզածդ ի՞նչ էր: Պիվեն մի ձեռդ, սիգարեթը մյուս փողոցներով թրեւ գալ աննպատակ, հլա մի հատ էլ վրից նարկոտիկներով համեմել, հետո էլ սերեր հնարելով, որ աչքիդ բոզ չերեւաս, տղամարդիկ փոխե՞լ: էդ էր ուզածդ:

Հա էն վախտ էդ էր: Կյանքդ մի մեծ հաճույք էր, կայֆ էր, որ ձեռիցդ առել էին, ու հոգեւարքի մեջ ահավոր բաներ էիր մտածում: Սարսափեցիր քեզ հաճախած մտքից, մեղքի զգացում առաջացավ: Մեղքի զգացումը քեզ օգնեց, ինչ ուզում են ասեն, քո քրիստոնեական Աստվածը քեզ պահել-պահպանել ա էսքան տարի, գուցե եւ կյանքեր, իսկ հիմա դու իրա ավետարանում գրած մեղքի զգացումը անվանում ես սխալ: Հա, լավ, պարարտացրեց: Լավ ա Հայկն էլ էդ միտքը տվեց, թե չէ, որտեղից էիր ատմազկա ճարելու, ասելու էիր յախկն ի՞նչ անեմ:

Դե էն վախտ Հայկ չկար, դու էիր ու քո ցավը: Էն վախտ ինքդ քո մեջ տապակվում էիր, եփում էիր, գանգիդ կրիշկեն հեսա-հեսա թռնելու էր: Ու էլի խենթանալու էիր: Բա ի՞նչ եղավ ցավդ: Ո՞ւր կորավ: Չքվե՞ց: Ո՞նց: Էնքան պահեցիր մեջիդ յախկերը, որ իրանք իրանց դառա՞ն ինքնոչնչացնող պարարտանյութ: Չտեսնվա՜ծ, չլսվա՜ծ բաներ ես ասում Լուսինե աղջիկ: Չեմ հավատում:

Առավոտը վեր կացար,անցյալ տարի էս օրերն էր կարծեմ, ու տեսար ցավ չկա էլ: Մի տեսակ քեզ մեղկացիր, տկլոր զգացիր, էդքան ամսվա ընկերներդ չքվեցին մեկից: Բայց թեթեւացար, ու երջանիկ զգացիր: Տեսար արեւը, ծառերը, աշնանային մռայլ օրը ի՞նչ արեւ: Հա, գիտեիր որ կա: Լավ: Հետո գնացիր գործի, ամեն ինչ նույնն էր, բայց ցավդ չկար: Նայեցիր աջ, ձախ, ոնց որ փնտրեիր, ոնց որ ասեիր ո՞ւր ես, ցավ ջան, ես քեզ արդեն սովորել եմ հետ արի, ախր ես հիմա սաղին սիրում եմ, ինձ էլ եմ սիրում, կյանքը հիասքանչ ա, էլ յախկ չի: Բայց ի՞նչից, ո՞նց:

Հիշեցիր, որ կար մի հատ իմաստուն` Բուդդա Շակյամունին, որ լիքը որոնումներ էր արել կյանքում, տրվել էր հաճույքների ստվածներին էլ, զրկանքների աստվածներին էլ, օրերով էլ մեդիտացիաներ էր արել, ու նենց էր թուլացել, որ ծանծաղուտից դուրս գալուց, քիչ էր մնացել խեղդվի: Դուրս էր եկել, ու հասկացել: Ի՞նչ էր հասկացել: Չես հիշում, բայց հիշում ես, որ դառել էր լուսավորյալ, ազատվել էր իրա ցանկություններից, լավի ու վատի, սիրո ու ատելության, մեղքի ու թողության, կյանքի ու մահվան համեմատական երկակիությունից, դադարել էր փնտրել, որովհետեւ մեռնելուց մարդ չի փնտրում, մեռնում ա, ու պատասխանը եկել էր ինքն իրան մտել էր գլուխը:

Ու հասկացել էր, որ փնտրել չկա, հարց չկա, պատասխան չկա, կյանք չկա, մահ չկա: Որ մտածել չկա, որ դա ամեն ինչից վեր ա, ու գալիս ա հանկարծակի, երբ դադարում ես մտածել, քեզ քրքրել ու փորփրել: Պահ ա: Ու միայն պահ: Ուրիշ ոչինչ: Ու եթե ապրում ես, պիտի ապրես պահի մեջ, ինքնաբուխ, ձգտես վնաս չտաս, եթե կարաս` օգնես, չսիրես ու չատես, լավ ու վատ չլինես, այլ ուղղակի լինես: Դա էլ չես հասկացել, մտել ես, ման ես եկել ինտերնետում ու բուդդիստկի ֆորում ես գտել, չնայած երեք տարի նույն բանը yandex-ում գրել ես, ու բան չի բերել, էդ օրը գրել ես ու քեզ փեշքեշ ա եկել: Սկսել ես շփվել բուդդիստների հետ, հարցեր տալ, հետո ասել են, որ ամեն մարդ ինքը պիտի գտնի իրա ճշմարտությունը: Դու էլ համարել ես, որ եթե ցավդ չքվել ա, ու դու վայրկյանական պայծառացում ես ապրել, ուրեմն բուդդիստ ես: Բայց նստել ես, պրպտել ես, ու նորից մոլորվել ես: Հետո դառել ա սովորություն բուդդիստկի ֆորումը, սկսել ես մտքերդ ընդեղ գրել ու զգացել ես, որ տանում ա քեզ, էլի սկսում ես քեզ չգրել:

Ոնց որ մտքերը հորդան քո մեջից, բայց քոնը չլինեն: Բա ո՞ւմն են էդ դեպքում: Ասել ես` լա՜վ է, գրեմ` հետո կկարդամ: Ու տեսել ես, որ էդքան էլ անկապ բան չես անում, որ գրում ես, հետո կարդում ես քո գրած, քո մտա-ծնած, բայց ոչ քո մտքերը, դրանք դառնում են քոնը: Ոնց որ վերեւից մեկը քեզ թելադրել ա նենց, որ դու գրես, հետո ընկալես: Հիմա էլ ես տենց անում, արա, ապրես: Հենա, ուշքի ես գալիս կամաց-կամաց: Հասկացել ես, թե վերեւից են ասել, թե ներքեւից, կարեոր չի, որ սաղ սուտ ա: Ինչ էլ անես, ինչ էլ ուզես հասկանաս, փնտրես, լավը դառնաս, ոչինչ չի փոխվելու, ուղղակի պիտի ապրես, հենց նենց, ոնց ապրվում ա: Մանտրաներ ես կարդացել, շնչառություն ես հաշվել, բուդդայական ֆորումում էլ ես հասցրել ամուսին ման գաս, սեր ես հնարել, քիչ էր մնում հաջողվեր արդեն, բայց Խամյակդ վախեցել ա, ու չքվել ա:

Վատ ես քեզ զգացել, ուզել ես ասես բուդդիզմի մերը, հետո մի շատ լավ ընկերդ, որ ձեն-վարպետ ա, ասել ա քեզ, Լուսինե դու ի՞նչ ես ուզում, եթե ուզում ես ազատվես Սամսարայի տանջանքներից, ապա ինչի՞ ես նորից կախվածություն փնտրում: Դե դու էլ ասել ես` հա, լավ, շահադիտական նկատառումներվ, նենց էլի, որ Հայաստանում բուդդիզմ չկա, որ պրակտիկա նորմալ հնարավոր չի, որ չես կարա մենակ լինես, սենց հարցերում ուսուցիչ ա պետք: Հետո ասել ա, որ բուդդիզմն ու անձնական երջանկությունը շատ հեռու բաներ են իրարից, դու էլ սկսել ես համակերպվել էդ մտքի հետ ու ուղղակի ապրել: Վատ ես ապրե՞լ: Չէ:

Հիմա սկսել ես հայերեն գրել, իսկ ի՞նչ ա փոխվել: Հայերեն նենց չի՞: Բայց քո լեզո՞ւն ա, ախչի°: Հը՞ էլի մտածում ես, թե դառավ պատմվածք` քո կյանքը բուդդիզմի մուտք գործելու մասի՞ն: Հո դու գրող չե՞ս: Չէ՞: Բա ինչի՞ ես տենց բաների մասին մտածում,, դու քո մտքերը ստեղնաշարի վրա հավաքող ես, ո՞վ ա ասել, որ դա կարա մարդկանց հետաքրքրի կամ ի՞նչ որ բան տա: Դե բան չեմ ասում կարող ա եւ տա: Բայց դա ինքնանպատակ մի սարքի, ցավդ տանեմ, թե չէ էլի յախկեր կհավաքվեն գլխիդ մեջ ու էս անգամ ավելի ուժեղ, որովհետեւ ռեակցիա կտա: Դե ստեղ էլ վատ չէիր սկսել, նստել էիր ու կյանքիդ պատմությունն էիր գրում, անալիզ անում:

Մինչեւ չսկսեցիր մտածել լավ ա դա, թե՞ վատ: Ի՞նչ կմտածեն մարդիկ քո մասին: Տատդ ասեց, վա՜յ խնդրում եմ անունդ փոխի: Դու էլ ասեցիր չէ, տատի ջան, ես ուզում եմ, որ սաղ իմանան, համ էլ գրականություն ա, էդ ո՞վ ա ասել որ Նաբոկովը տասնիրեքամյա Լոլիտա ա ունեցել, հիմա տարբերություն չկա, անունն Անուշ ա հերոսուհիս, թե Լուսինե: Իմ հերոսուհիների սաղի անուններն էլ Լուսինե կլնի, եթե առաջին դեմքից ա: Որովհետեւ սաղ էլ Լուսինե են, սաղ էլ իմ նման յախկեր ունեն, ու սաղ էլ ուզում են ազատվեն, բայց մարդ կա` չի հասկանում, որ դա պետք ա, ես հասկացել եմ:

Հասկացել եմ, որ ամենաիսկական կայֆը դա ա: Մարդ կա` ռիսկ չի անում ինքն իրա հետ խոսա, ու տենց սաղ կյանքում մնում ա ինքն իրան գերի: Ես բորվոք կարմա ունեմ: Ես բարվոք մարդկանց եմ հանդիպում: Ինձ դուխ են տալիս: Ես Լուսինեն եմ: Ես յախկեր ունեմ: Ես վախեր ունեմ: Ես սեքս եմ ուզում: Ազատություն, որ կարեւոր չի, էլի պատրանք ա, բայց հիմա պետք ա, որովհետեւ պետք ա: Որովհետեւ պետք ա ազատություն գոնե էն մակարդակի, որ կարաս վախտին ազատ յախկին յախկ ասես, հանես շպրտես, կամ էլ սարքես Հայկի ասած պարարտանյութ, ու սկսես ինքդ քեզ էլ պարարտացնել, ինչո՞ւ չէ, դավայ, ով էլ կուզի, նրան էլ: Էլ չի գրվո՞ւմ: Ուրեմն մի գրի:

Էլ յախկ չկա:

Էլ ձեւ չկա:

Ապրենք մենք:

Մենք Լուսինեն ենք:

Մենք չենք վախում ինքներս մեզ, ու մարդկանց ասենք ինչ յախկեր ունենք:

Ազատության հոտ ա գալիս: Երնեկ կլինի, եթե ամեն մարդ նստի, ու իրա յախկերը հիշի, թվարկի, ու արտաթորի:
Ու թող դառնա պարարտանյութ:

Ազգն էլ կպարարտվի, մենթալիտետն էլ կազատվի յախկերից:

Հիմա կարաս կարդաս էլ, ուղղումներ էլ անես: Մենակ էլ ձեւ չանես:

Ո՜ւֆ, էս անգամ լավ պրծանք, մեծ յախկերից պրծանք, մնաց մանրերը: Չնայած մեծ ու մանր էլ չկա: Յախկ էլ չկա: Ոչ մի բան չկա: Կարեւորը պրոցեսն ա, կայֆը պրոցեսն ա, ինքնաբուխ ինքնամաքրումը:

2005 սեպտեմբեր