Հայաստանի իշխանությունն, ինչպես աշխարհի ցանկացած երկրում, այնքան միատարր չէ՝ ինչքան կարող է թվալ դրսից:

Ավելի շուտ, այդ իշխանությունը դառնում է կուռ բուրգ այն դեպքերում, երբ իշխանափոխության վտանգ է առաջանում, ասենք՝ ընտրությունների կամ բողոքի զանգվածային ակցիայի հետևանքով:

Երբ ընդդիմության բողոքի ակցիաները ճնշվում են, սովորաբար մեծ կշիռ են ստանում ուժայինները: Հայաստանում այդպես է եղել 1996, 2004 և 2008 թթ-ի իրադարձություններից հետո:

Ընտրությունների արդյունքում՝ շատ ավելի «քաղաքակիրթ» տարբերակով է տեղի ունենում իշխանությանը մաս կազմող խմբավորումների, կլանների ուժերի հարաբերակցության բաժանումը:

Օրինակ, բոլորը խոսում էին, որ Տիգրան Սարգայանը պաշտոնանկ է արվելու, բայց նա վարչապետ նշանակվեց, և, ըստ ամենայնի, նրա ձեռքերը հիմա շատ ավելի ազատ են լինելու, որովհետև երկրում ձևավորվել են հակաօլիգարխիկ տրամադրություններ: Այդ տրամադրությունները գործող վարչապետի սրտով են՝ ոչ այնքան այն պատճառով, որ նա լիբերալիզմի ջերմեռանդ երկրպագու է: Հաշվարկը շատ ավելի սառն է՝ զուրկ գաղափարական կամ էմոցիոնալ շղարշից. ուժեղ օլիգարխիկ համակարգի պարագայում՝ երկրում գործում է, այսպես կոչված, ստվերային կառավարություն, որն էլ իրականում ղեկավարում է տնտեսությունը՝ օլիգարխիայի ճաշակով:

Հովիկ Աբրահամյանը կպահպանի իր պաշտոնը, սակայն ավելի սահմանափակ ազդեցություն կունենա «պոլիտբյուրոյում»: Նրա խնամի Գագիկ Ծառուկյանի և ԲՀԿ-ի գործոնն այլևս ՀՀԿ-ի կողմից առանձնապես չեն կարևորվում: Ըստ այդմ՝ գրեթե կանխատեսելի է, որ Աբրահամյանի մի քանի մերձավորներ, մասնավորապես՝ մեկ-երկու մարզպետ, շուտով հրաժեշտ կտան իրենց պաշտոններին:

Նախագահ Սարգսյանի փեսան՝ Միքայել Մինասյանն՝ իր երիտասարդների թիմով, նույնպես զիջում է երբեմնի ազդեցիկ դիրքերը, ըստ երևույթին՝ այն պատճառով, որ նախագահական քարոզարշավի ժամանակ չկարողացավ բարձրացնել «պատվիրված քաշը»:

Միշիկը կմնա իշխանության բուրգում, սակայն դա ավելի շատ խորհրդանշական բնույթ կունենա. Վատիկանից դժվար կլինի վերահսկել երևանյան քաղաքական անցուդարձը:

Այս առումով՝ Սերժ Սարգսյանը կիրառեց մի տակտիկա, որը ժամանակին հոգեհարազատ էր Վազգեն Սարգսյանին: Նա համարում էր, որ գեներալներ Մանվելն ու Սեյրանը բանակին պետք են, սակայն ամեն կերպ սահմանափակում էր վերջիններիս ազդեցությունը քաղաքական կյանքում, ըստ այդմ՝ նրանց նշանակում էր կորպուսի հրամանատարներ՝ մայրաքաղաքից հարյուրավոր կիլոմետրեր հեռու:

Ի դեպ, Մ. Մինասյանի դիրքերի թուլացումն արդեն առարկայական դրսևորում է ունենում նրա թիմի վրա:

Երեկ աշխատանքից ազատվել է «Հյուսիս-հարավ ճանապարհային միջանցքի» տնօրեն Արա Հովսեփյանը՝ Միշիկի կողմից վերահսկվող ՄԻԱԿ-ի առանցքային դեմքերից մեկը:

Ֆորմալ առումով՝ Հովսեփյանի ազատման հրամանը տվել է տրանսպորտի և կապի նախարար Գագիկ Բեգլարյանը: Եվ հաստատ նախարարն այդ հրամանը ստորագրել է մեծ հաճույքով, որովհետև, մեծ հաշվով, Բեգլարյանը հենց «Մինասյան+ընկերներ» խմբին է «պարտական»՝ քաղաքապետի պաշտոնը կորցնելու հարցում:

Մյուս կողմից՝ հասկանալի է, որ նման «յուղոտ» պաշտոնի պարագայում՝ նախարարը չէր կարող միանձնյա որոշումներ կայացնել՝ առանց Բաղրամյան 26-ի համաձայնության:

Մինասյանի մեկ այլ թիմակցի՝ Նաիրա Կարապետյանի գործերն ԱԺ էթիկայի հանձնաժողովում են: Գուցե սա էլ պատահական չէ:

Մի խոսքով՝ հայաստանյան ընտրությունները դարձել են ինդիկատոր՝ ոչ այնքան հասարակական տրամադրությունները պարզելու, որքան՝ ներիշխանական նոր դասավորորությունն ուրվագծելու համար:

Սուրեն Սուրենյանց