Շատ հոգնած եմ էսօր:

Բայց նաև շատ ուրախ եմ: Նոր մարդ եմ դառել, էդպես եմ ինձ զգում: Էս գործը ինձ նոր կյանք ա տվել: Ոնց որ մեռած մարդը նորից գտնի իր կյանքը: Ո՞վ ենք մենք…Իմ շրջապատի մարդկանցից շատ բաներ եմ սովորում:

Էս գործի տեսակն էնպես ա, որ ամեն փոքր բան ներվերիդ վրա ազդում ա: Ոնց որ աշխարհի 100001 տարբեր կտորները մեր տանջատան մեջ են, ու տարբեր իմաստություններ իրար գտնում ու խնջույք են անում իրար հետ: Իսկ մենք՝ տիրուհիներս, շատ ուժեղ զգում ենք այս կտորները, այս կյանքը: Ո՞րն է սրա խրատը, ո՞րն է իմաստը, նշանակությունը: Չէ՞ որ ոչ մի բան էս կյանքում պատահական չի լինում: Ո՞նց ես ընկա ստեղ, էս կյանքի մեջ, ո՞նց սկսեց փոխվել կյանքս նրանից հետո, երբ եկա էստեղ:

Օրինակ՝մենք ամուսնացած մարդու հետ կարանք շատ, շատ մոտ հարաբերություններ ունենանք, իրար կյանք իմանաք, հասկանանք իրար, ամեն ինչ անեք, բացի իրար հետ սեքս անելուց: Կարաս իրա ամենալավ ու ամենամոտ ընկերուհին լինես, հետո նա տուն կգնա ու իրենից լուր չես ունենա, մինչև հաջորդ անգամ, կամ էլ կգնանք իրար հետ փողոցի էն կողմի խանութը հաց, ֆանտա առնելու… Մարդը մեզ արդեն գիտի՝ ո՞վ ես , ի՞նչ ես անում, բայց քո հետ շատ փափուկ ա վարվում, ու քո տեսանկյունը փոխվում ա, թե աշխարհը գիտի, չի գժվում, չի խառնվում իրար…

Ուզում եմ ասել, որ մեր տանջատանը, ու, ընդհանրապես, ԿՏՍՄ աշխարհի հարաբերությունները մեծ աշխարհի սեղմված ու մանրաչափ տեսակն ա: Մեր հանդիպած մարդիկ մեզ վրա շատ մեծ ազդեցություն ունեն: Սա նենց գործ ա, որ քո զգայարանները 100 անգամ ավելի ուժեղ են զգում, քան սովորաբար: Ամեն ինչ ռիսկային ա, ամեն ինչ շատ զզվելի, կամ շատ լավ, ամեն ինչ ծիծաղելի ա ու դժբախտ…Ու շատ ավելի հաճախ ծիծաղելի:

Միանում են մեր տանջատան հյուրերը, կինը, աղջիկը, մարդը, քույրը, տատիկը, պապիկը, ունենք երեխայի խաղալիքներ, խփելու գործիքներ, շորեր, ապրում են շուն ու կատու, գալիս են մենթ, իրավաբան, քույր-եղբայր, ամուսին, պետական դեմքեր, ամեն տեսակի անցյալ ունեցող ցավալի, ցավոտ կամ ուրախ մարդիկ: Գալիս են գրեթե բոլոր ազգերը, ովքեր մեր երկիր են գալիս: Ու կարևորն էն ա, որ տան մեջ կան տարբեր-տարբեր աղջիկներ, ովքեր հակապատկերներ են:

Հետո էլ, երբ հասարակության մեջ ենք պտտվում, օրինակ՝ երբ գնում եմ մեքենայով մի աղջիկ վերցնում իրա տնից…այլ է, երբ տիրուհու դիմակով ենք աշխարհի մեջ: Առաջ էդքան էլ չէի սիրում մարդկությունը, բավականին սոցիոպատ էի: Էս ամեն ինչը փոխվում ա, որովհետև աշխարհի բոլոր տեսակները ստեղ են գալիս, տարրական դպրոցի պես, ուր սովորում ես մանր-մունր աշխարհի ու մարդկանց փորձը: Նրանք իրանց մարմինն են տալիս մեզ: Ու նրանց մակարդակը, անցյալը, ամեն ինչ ջնջվում ա, նրանք դառնում են բնական անպաճույճ մարդիկ:

Ֆլորայի հետ խոսում էինք, ասում էի, որ ես դեպրեսիայի մեջ եմ, որովհետև չեմ կարողանում հասկանալ, թե, օրինակ՝ մարդն ինչի՞ ա ուզում, որ իրա վրա չիշիկ անես: Մի քանի օր առաջ մեկն ուզեց խմել… Ու ուզում էի հետ տալ: Բուժում և հասարակություն. Բոլորս էլ կենդանի ենք: Ֆլորան մազերն էր սարքում հայելու առաջ, ու հանգիստ ասում էր ինձ՝ մենք մի փոքր սեր ենք էս մարդկանց համար: Ասեց՝ մարդիկ, որ տենց բաներ են ուզում, նրանք կարող են շատ վատ բաներ անել իրենց կյանքում, վտանգավոր լինել, մենք օգնում ենք հասարակությանը:

Կամ իրենց ինքնասիրությունը շատ խորքերում են թաքցրել, կամ կորցրել են, ու ֆանտազիաներ ունեն, որոնք իրենց ստորացնելով հանում են նորից: Զրո աստիճան ա հավանականությունը, որ նրանք կարան նորից իրենց սիրեն: Էդ մարդիկ իրենց չեն սիրում: Ասեց, երբ որ նրանց ստորացնում ենք, վատ բաներ ենք անել տալիս, օրինակ՝ ֆեկալինգ(սրանից վատ ու զզվելի բան կյանքում էլ չկա), ասեց, որ իրանց առանձնական բուժումն ա, որովհետև զգում են, որ դիպչում են իրենց խելագարությանը: Երբ քո խելագարությունը ֆիզիկապես ես արտահայտում, կարող ես բուժվել: Ֆեկալինգով ստորացումից ու զզվելիությունից ազատվել չկա, սենց ծայրահեղ բաները պետք ա կամ սիրել կամ ատել, ու ավելի ատելի բան լինել չի կարող, պետք ա զոռով սկսես սիրել կամ ֆեկալինգը, կամ ինքդ քեզ: Ասեց, որ նրանք միայնակ չեն լինում իրենց խելագարության մեջ, ու փոխանակ գնան գժանոց, կամ էլ դեղ խմեն(որը շատ առանձնական կամ ինստիտուցիոնալ վիճակ ա), գալիս են, որ իրանց անցյալը կամ մեղքերը մոռանան քո մոտ…

Ու իրանք նոր մարդ ծնվեն գոնե էն մի քանի րոպեների կամ ժամերի ընթացքում, նայած՝ ինչ են վճարել, ու էն էլ քո սիրով: Շատերը կան, ովքեր նաև ուզում են, որ իրանց խփելուց մտրակի հետքեր մնան մարմիններին, որպեսզի մի քանի շաբաթ հիշեն իրենց սեսիան, ստորացումն ու պատիժը:

Մենք տալիս ենք էն, ինչ բանտարկությունը, կամ շտրաֆը չի տալիս ու չի բուժում, էն, ինչի մեջ չկա սերը, ուղարկում ա մարդուն մեզ մոտ: Գոնե իրանց մենակության ու տանջանքների մեջ մենակ չեն լինում…

Մենք ենք՝ մամա, բուժքույր, դաստիարակ: Ֆիզիկական մարմնի միջոցով բուժում ենք հոգին: Հետո էլ տենց էլի, պետքական տեղ ա սա: Ստացվում ա, որ մենք բուժում ենք մարդկանց: Մենք մարդկանց մարմնի ու նրա ցանկությունների միջոցով կարողանում ենք շատ բաներ հասկանալ, զգալ, բուժել… Արդեն մարմինների հետ աշխատելով սկսել եմ ավելի հասկանալ կենդանիներին: Աշխարհին ուրիշ հայացքով եմ նայում հիմա: Առաջ, երբ նայում էի շան վրա փողոցում, իմ համար անծանոթ, բարի կենդանի էր, հիմա նայում եմ նրան ու տեսնում ավելի խորը, որպես կոմպլեքսներով արարածի: Ու նրանց աչքերում միշտ շարժում եմ տեսնում, կյանք, ենթագիտակցություն ու կյանքի ընկալում՝ սեր կամ տանջանք: Առավել հասկանում եմ, որ նրանք էլ ունեն, զգացում ու միակ բանը, որ տարբերում ա մեզ իրանցից՝ նրանք ԷԳՈ չունեն: Իսկ մեր էգոն ա, որ մեզ բզկտում ա, որ դառնում ենք մի մարմնի մեջ երկու-երեք անձ:Կենդանիներն էլ ունեն մարմին, մեզ նման: Բայց նրանք անկեղծ են:

Վերջերս մոտս եկավ մի շատ լավ տղամարդ, լիբանանցի էր, ամուսնացած: Ասեց՝ տիրուհի ջան, էնքան եմ ուզում քեզնից ցածր ինձ զգամ, շատ ցածր: Ասեցի, օքեյ համովս, բայց դու ցավ չե՞՚ս սիրում: Ասեց՝ չէ, չէ, վախենում եմ ցավից, մի խփիր, կգժվեմ: Ասեցի՝ բա ի՞նչ ես ուզում, ո՞նց քեզ ստորացնեմ: Ասեց՝ թքի բերանիս մեջ, հետո նստի դեմքիս վրա ու մի թող որ շնչեմ: Ասեցի՝ ի՞նչ, գժվեցի՞ր: Ասեց, որ շատ ա սիրում խիստ կանանց: Ասեց, որ ինքը ծնվել ա թույլ, հնազանդ կյանքի համար, ենթարկվելու համար, բայց որ իրական կյանքում՝ իրա կնոջ համար, աշխատանքում, և այլն, պետք է լինի ավելի ուժեղ, քան կա: Իսկ դա առաջացրել ա իրա մեջ անինքնասիրություն, որ ինքը կեղծ կյանք ա ապրում ու չի բացահայտվում կնոջ առաջ, ոնց ինքը կա իրականում: Ու գալիս ա իմ մոտ, որ հիշի, թե ով ա:

Հետո սեսիան ջրի նման գնաց,զգացի որ նա ա իրա ուզածը: Չգիտեմ ինչի՞, բայց դա զգացի: Ու զգացի, որովհետև ինքը շատ ուրախ ու հանդարտ էր: Ինքը սուտ չէր պատմում, հնարավոր չի, որ սուտ մարդն իրա մասին տենց բաներ պատմի: Ասեցի՝ օքեյ, ասեցի՝ դա ա ուզում, զգալ երկրորդ սորտի: Իրա դուրը շատ եկավ, որ արեցի իրա ուզածը, կուլ տվեց, ասեց՝ շատ համեղ էր տիրուհի: Ասելը նենց էր, որ կարևորը համը չէր, այլ ստորացումը:

Ու սրանով, սա մի շաբաթվա ընթացքում սկսեց շատ լավանալ: Որ սենց ուրախ ու նուրբ տղամարդ ա գալիս ինձ մոտ ու բարի-բարի հարց ա տալիս, ժպտալով, որ՝ խնդրում եմ, տիրուհի, ինձ սարքիր այն, ինչ ես կամ, և երբ սեսիան ավարտվեց, նա մտավ լողանալու, ասեց՝ կարա՞ս իմ վրա գոռաս, ասես՝ շուտ — շուտ լողացի, ջուրը ձրի չի: Արդեն սիրելով ասեցի: Ասեցի՝ քեզ մնաց երկու րոպե, շուշուտ դուրս արի, ջուրը ձրի չի:

Շատ հոգնած եմ էսօր…

Լուսինե Վայաչյան