Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ Օրանժի ֆլեշի (Ինտերնետային կրիչ) հանդեպ իմ պարտավորությունները կատարելուց հետո, որոշեցի միառժամանակ դադարեցնել ինտերնետ ծառայությունը:

Նախ ասեմ, որ սա առաջին դեպքը չէր. ամռանը ևս, երկրում չլինելու հետ կապված, մեկ ամսով դադարեցրել էի, սակայն այն ժամանակ դեռ ֆլեշը իմը չէր, այսինքն՝ 1 տարի անընդմեջ օգտագործման ժամկետը չէր լրացել: Իսկ այժմ տարին լրանալուց հետո, պարզվեց, որ քարտը վառվում է: Սա շատ հետաքրքիր նորություն էր, որ Օրանժը մատուցեց մեզ. այն պարզվեց  ավելի ուշ, երբ փոխվեց իմ ծրագրերը, և ես որոշեցի կրկին  օգտվել ինտերնետ -ֆլեշից:

Պարզվեց նաև, որ ես պետք է վճարեի ևս 500 դրամ և նոր քարտ գնեի: Գնեցի, սակայն այս անգամ էլ  Տիգրան Մեծ փողոցում «Տաշիր» ԱԿ-ի հարևանությամբ, գտնվող Օրանժի բաժանմունքում ասացին, թե՝ ֆլեշը չի աշխատում:

Զուգադիպություն էր, թե ոչ. թողնենք Օրանժի խղճին:

Բայց այն, որ իրեն ժամանակակից պահանջներին համապատասխան ընկերություն ներկայացնող Օրանժում կարող են ֆլեշը տալ հաճախորդի ձեռքը ու ճամփել,անզորությամբ թոթվելով ուսերը, չէի պատկերացնում:

Մի՞թե հսկայական ընկերությունում մի հասարակ արհեստանոց չեն կարողանում պահել: Զավեշտ է, սակայն աշխատակիցները գլխավոր մենեջերի հետ միասին չգիտեին իրենց անելիքը. «Կամ նոր ֆլեշ պետք  է վերցնեք, կամ տարեք թող որևէ հեռախոսների նորոգման կետում սարքեն»,- խորհուրդ տվեց տնօրենը:

Ֆլեշը սարքվեց շատ պարզունակ  մի փորձից, բայց վերաբերմունքն Օրանժի նկատմամբ փոխվեց: Միթե՞ կարելի է բաժանորդի հետ նման կերպ վարվել, թե՞ դա ֆլեշ վաճառելու նոր ու խորամանկ մեթոդ է:

Ցավոք, մեր քաղաքացին անպաշտպան է նաև այս տիպի հարցերում, ու անգամ նման հսկայական գերշահույթներ ստացող ընկերությունները, ինչպիսիք են կապի օպերատորները՝ տվյալ դեպքում Օրանժը, պետք չունեն մտածելու իրենց վարկի մասին:

Ռուզան Ավոյան