Այսօր տարեկան հաշվետվություն է ներկայացրել ոստիկանության ձերբակալման վայրերում վերահսկողություն իրականացրած դիտորդական խումբը: Հաշվետվությունը վերաբերվել է 2009թ. դիտարկումներին: Հրավիրված են եղել Գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանը, ՀՀ ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանը, Արդարադատության նախարար Գևորգ Դանիելյանը, Մարդու իրավունքների պաշտպան Արմեն Հարությունյանը, սակայն նրանցից և ոչ մեկը չի եկել, փոխարենը ուղարկել են ենթականերին:

Դիտորդական խմբի ղեկավար Սուրեն Իսկանդարյանն ասել է, որ ձերբակալվածների պահման վայրերում մարդուիրավունքները խախտվում են բոլոր առումներով. խախտվում է բուժօգնություն, սնունդ ստանալու, լոգանք ընդունելու, զբոսնելու իրավունքը, հանձնույքների համար պետք է գործի հատուկ սենյակ` իր պայմաններով, որը չկա, իսկ հանձնույքները շատ հաճախ հասցեատիրոջը չեն հասնում:

Բայց եթե դիտորդական խումբը մտահոգվել է հիմնականում լոգանքի ու զբոսանքի հնարավորության բացակայությամբ, ապա իրավապաշտպան Արթուր Սաքունցը, ծանոթանալով հաշվետվությանն, ասել է, թե խումբը դիտորդական առաքելություն է իրականացրել միայն ձերբակալված անձանց պահման վայրերում, որտեղ եղած խնդիրները 0.1 տոկոս է, մինչդեռ հարցերի 99,99 տոկոսը դրանցից դուրս է գտնվում: «Ոստիկանության բաժանմունքներում բռնությունները, խոշտանգումները, ապօրինի անազատության մեջ պահելը, ապօրինի բերման ենթարկելը, փաստաբանի ծառայությունից օգտվելու իրավունքից զրկելը շարունակվում է։ Մարդուն բռնի անհետացնում են՝ տեղյակ չպահելով նրա հարազատին, ընտանիքին։ Այս ապօրինությունների ամբողջ շարքը, ցավոք, հաշվետվությունում չկա», — ասել է Սաքունցը: Ոստիկանական բաժանմունքներում շատ հաճախ մարդիկ քննիչների կամայականությունների զոհն են դառնում, իսկ ՁՊՎ-ում (ձերբակալվածների պահման վայրեր) պահված օրերի ընթացքում դեռ հույս են ունենում, թե կկարողանան հարցերը կարգավորել քննիչի հետ. Ու դա է հիմնական պատճառը, որ չեն կենտրոնանում պահման վայրի պայմանների ու վերաբերմունքի վրա. Էդտեղ դեռ իրավապահների ճանկն ընկած մարդը հույս ունի, թե չի կալանավորվի, ուստի լավ է «նայում» ՁՊՎ-ի աշխատակիցներին։ Շատ հաճախ նման վայրերում են հայտնվում աննշան զանցանք գործածները, որոնց կարելի էր ուղղակի ստորագրությամբ բաց թողնել, մինչդեռ քննիչները, ամենահասարակ գործը բարդացնելով, քաղաքացուն դնում են անելանելի դրության մեջ: Արթուր Սաքունցը բերում է Չարենցավանի ոստիկանության բաժանմունքում սպանված Վահան Խալաֆյանի օրինակը, որն անգամ ձերբակալված չէր. երիտասարդին ընդամենը բերել էին բաժանմունք, որտեղից ժամեր անց հանեցին նրա դիակը:

Շատ ավելի վատթար վիճակ է դատապարտյալների պահման վայրերում: Այստեղ իրենց հասանելիք քառակուսուց զրկված ու զույգերով քնող անազատության մեջ հայտնվածները ավելի շատ կարիք ունեն արդարության: Նուբարաշեն ՔԿՀ-ի ժամանակավոր պահման խցում կախված Վարուժան Հովհաննիսյանը նման քայլի էր դիմել` վերադառնալով դատական նիստից. 23-ամյա երիտասարդի ինքնասպանության դրդապատճառը ո´չ զբոսանքի բացակայությունն էր, ո´չ էլ լոգանքի` երիտասարդը կախվել էր արդարության բացակայության հետևանքով` դժգոհ մնալով դատավճռից:

Այս ֆոնի վրա, կալանքի որոշում կայացնող դատավորները աշխատում են արտադրական հոսքագծի արագությամբ` նրանց գալիս է քննիչի որոշումը դատախազության դաբրոյով, մտածելու և տրամաբանելու ժամանակ չթողնելով դատավորին, վերջինս արագությունն ապահովելու խնդիր ունի ու չի էլ մտահոգվում, թե խոտան է տալիս, կամ թե «Նուբարաշենում» շուտով մի քանի հարկ ավելացնելու կարիք է լինելու, կարևորը` քննիչների գործը հեշտ լինի.դատախազի ձեռքն ընկածին փակելու մոլուցքը բավարարվի։ Մարդու կատարած հանցանքը նրան մեկուսացնեու հիմնավոր պատճառ է, թե ոչ, էական չէ։ Դատարանի որևէ որոշման հիմքում բարոյականություն չկա։ Քննիչներն իրենց համարում են ընդամենը սևագիր անող` մարդկանց ճակատագրերի մաքրագիրը թողնելով դատախազությանը: