Յուրաքանչյուր հինգշաբթի Շենգավիթ վարչական շրջանի թաղապետարանում թաղապետ Սերյոժա Հովհաննիսյանն ընդունում է իր ղեկավարած վարչական շրջանի քաղաքացիներին, ծանոթանում նրանց դիմումներին ու բողոքներին:

Այս անգամ նախապես երկու քաղաքացի էր գրանցվել, բայց ընդունելության ժամին նրանց թիվը նկատելիորեն ավելացավ:  Դիմումները հիմնականում սոցիալական բնույթի էին, և զարմանալի չէր, քանի որ, գաղտնիք չէ, այս վարչական շրջանում աղքատությունը վաղուց է «տնավորվել»:

Բնակիչները, թերևս, շահեցին այդ օրը, քանի որ լրագրողի ներկայությամբ թաղապետը, կարծես, պատրաստակամ էր հարցերը լուծել: Իրո՞ք կբավարարի նրանց խնդրանքները՝ դժվար է ասել: Ամեն դեպքում մենք կփորձենք թաղապետին դիմած քաղաքացիներից ճշտել՝ Հովհաննիսյանն ինչքանով է իր խոսքի տերը:

Շենգավիթն ամենաբարձիթողի համայնքի համբավ ունի հենց թեկուզ այն պատճառով, որ տարիներ շարունակ չի լուծվում «Հայրենիք» կինոթատրոնին հարակից խաչաձև գետնուղու հարցը: Տարիներ շարունակ այս գետնուղին ոչ միայն հասարակական զուգարանի դեր է կատարել ու կատարում, այլև թափառաշրջիկների «բնակատեղի» է դարձել: Արշակունյաց պողոտան դարձավ արագընթաց, հետն էլ՝ մայրաքաղաքային ամենաշատ վթարներ արձանագրող փողոցներից մեկը, և պատճառներից մեկն էլ այն է, որ մարդիկ վախենում են գետնուղիով անցնել: Հետաքրքիր է, քաղաքապետը մինչև հիմա տեղյակ չէ՞, թե ինչ վիճակում է այդ գետնուղին:

Ինչևէ, վերադառնանք թաղապետարան. մեր այցի օրը ընդունելության ցուցակում էր Հովսեփ Օհանյանը, որը խնդրեց աջակցել իր երեխային, որն ուսանող է Մանկավարժական համալսարանում և հեռացման եզրին է ուսման վարձի կեսը չվճարելու համար. «Ընդամենը 70 հազարի օգնություն ա պետք , լավ երեխա յա, չեմ ուզում դուրս մնա: Ես էլ երկրորդ կարգի հաշմանդամ եմ»: Թաղապետը խոստացավ օգնել: Գրեթե նույնանման խնդրանքով էր եկել մյուս բնակիչը՝  Անահիտ Ղարիբյանը. դուստրը շախմատիստ է, սեպտեմբերին մրցումների պետք է մեկնի Բուլղարիա, բայց ճանապարհածախսը՝ 1200 եվրո,  չի կարողանում  հայթայթել կամ հովանավորներ գտնել:

Սպասողների մեջ նաև ծեր թոշակառուներ կային: Նրանց ընդունելությունից էլ պարզ դարձավ, որ թաղապետարանի մշտական այցելուներ են`կրկին սոցիալական խնդիրներով: Նրանցից մեկն էլ եկել էր խնդրելու թաղապետ Հովհաննիսյանին, որ միջնորդի՝ ՀՀ նախագահն իրեն ընդունի:

Բայց ամենատարօրինակը տարեց բնակչուհիներից մեկի բողոքն էր. «Ես ամբողջ կյանքս աշխատել եմ, հիվանդ ծնողներ եմ պահել ու խնամել, որի պատճառով չեմ հասցրել ամուսնանալ: Առաջին հարկում եմ ապրում: Հիմա հիվանդ կին եմ, էդ երեխեքի աղմուկը տանել չեմ կարող, դուք էլ բերեցիք ու խաղահրապարակ  կառուցեցիք բակում»: Նա պահանջում էր, որ այդ «կարուսելները և սղարաները» բակից հեռու տանեն: Թաղապետն խոստացավ, որ եթե շենքի բնակիչների 30 տոկոսը կողմ քվեարկի բնակչուհու բողոքին, այսինքն՝ համաձայնության ստորագրություն տա, որ խաղահրապարակը բակից հեռացվի, ապա թաղապետարանը  կընդառաջի:

Պետպատվերի հետ կապված դիմում էլ կար: Բնակիչներից մեկն էլ բողոքում էր, որ աղբարկղերը տեղադրված են հենց իրենց պատուհանների տակ, և գարշահոտությանը դիմանալ հնարավոր չէ: Բնակիչը խնդրեց՝ եթե հնարավոր է, մի քիչ հեռու տեղափոխեն աղբարկղերը կամ իրեն թույլատրեն մի քանի մետր առաջ գնալ և կանաչ ցանկապատ անցկացնել: Բողոքում էին նաև շենքի լիազորների վատ աշխատանքից:

Ահա այսպիսի ևս մի քանի բողոք, ու ընդունելությունն ավարտվեց:

Բնակիչների ընդունելությունից հետո թաղապետ Հովհաննիսյանը մեզ հետ զրույցում ասաց, որ հիմնականում սոցիալական խնդիրներ են բարձրացվում, բայց իրենք ֆինանսապես ի զորու չեն այդչափ աջակցություն ցուցաբերել: Այ, նույնիսկ այսպիսի մանր-մունր հարցերը չեն լուծվում չինովնիկների անտարբերության պատճառով և ստիպում են բնակիչներին՝ ժամերով քարշ գալ ղեկավարների դռներին:

Շուշան Գալստյան