«Վահե Ավետյանի սպանության գործում, ինչպես միշտ, խառնվել են իրավական, քաղաքական և բարոյական ասպեկտները: Եթե ինձ պատկանող «Առավոտի» որևէ աշխատակից, Աստված մի արասցե, որևէ մեկին սպանի, դա դեռ չի նշանակում, որ ես մարդասպան եմ, և որևէ մեկն իրավունք ունի ինձ այդպես անվանելու: Բայց բարոյական պատասխանատվություն ես, բնականաբար, դրա համար կրում եմ, որովհետև ես պետք է իմանամ` ում և ինչի համար եմ գործի ընդունում: Ռուբեն Հայրապետյանն, իհարկե, այդ բարոյական ծանր բեռի տակ է, և ինչպես է նա այս իրավիճակից դուրս գալու` առայժմ չեմ պատկերացնում:
Քաղաքական ասպեկտի մասին: Պարզ է, որ քաղաքական ուժերն այս ողբերգությունից կքամեն ամեն ինչ, մինչև վերջին կաթիլը` քարոզելու նպատակով: Պարզ է նաև, որ քաղաքականապես ակտիվ երիտասարդների համար «Նեմեց` մարդասպան» վանկարկելը կայացման ձև է և խիզախության դրսևորում: Բայց երբ իշխանության ներկայացուցիչները կոչ են անում այդ զարհուրելի հանցագործությունը չքաղաքականացնել, դա էլ է երեսպաշտություն: Ես չեմ կարող չքաղաքականացնել երկու պատճառով. 1/ սպանությունը 90-ականների կեսերից (այսպես կոչված` երկրապահների ժամանակաշրջանից) ստեղծված համակարգի արդյունք է. իշխանությունը բուծել է օրենքի վրա թքող իր սիրեցյալներին, առաջին հերթին` օլիգարխներին, վերջիններս էլ բուծել են թիկնապահ կոչվող զոմբիներին, 2/ «Առագաստ» սրճարանում համանման հանցագործություն կատարած նախագահի թիկնապահը ստացել է երեք տարի պայմանական, քանի որ Կուկուին «պլստացրել» են, դա կարող են անել նաև այս մարդասպանի հետ:
Եվ, վերջապես, ահաբեկչության մասին: Նախ` ինձ թվում է, եթե մարդը որոշել է ինչ-որ մի շենք պայթեցնել, նա գնում և պայթեցնում է, ոչ թե մտնում է տարածք և հայտարարում է, թե ուզում է պայթեցնել` ինչ-որ անհասկանալի բանակցություններ վարելով: Բայց դա` մի կողմ: Ենթադրենք, ահաբեկչության վտանգն իրական էր: Ի՞նչ կա այստեղ ողջունելու և ուրախանալու: Եթե ռեստորանն իսկապես պայթեցվեր և զոհվեր, ասենք, «Հարսնաքարում» մաքրություն անող հավաքարարը, ապա ո՞րն է նրա մեղքը, ինչի՞ համար է նա փոխհատուցելու: Ինչո՞վ է այդ հանցագործությունը տարբերվելու Վահե Ավետյանի սպանությունից:
Մենք, կարծես թե, պայքարում ենք ընդհանրապես բռնության դեմ և հանուն նրա, որ Հայաստանում գործեն օրենքները: Այդ ֆոնի վրա վառելու, պայթեցնելու, քառատելու կոչերն ինձ հասկանալի չեն: Հանցագործների հետ ոչ մի բան պետք չէ անել` բացի նրանից, ինչը նախատեսված է օրենքով, և ինչը հնչելու է դատարանում որպես վճիռ: Խնդիրը հենց այն է, որ առայսօր նման դատավճիռներ չեն հնչել: Իսկ այն, ինչ հնչել է, ամենևին չէր համապատասխանում կատարված հանցագործություններին:
Նորվեգիայի հասարակությունը չի ընդվզում այն իրողության դեմ, որ Բրեյվիկը մահապատժի չի ենթարկվելու»:

Արամ Աբրահամյանն