Թերթի գլխավոր խմբագիրն այսօրվա համարում գրել է. «Անկախ նրանից, թե ով է հաջորդ տարվա նախագահական ընտրություններում լինելու ընդդիմության միասնական թեկնածուն, և արդյոք կլինի՞ այդպիսին, անկախ նրանից, թե ինչպես են ավարտվելու այդ ընտրությունները, կարելի է արձանագրել, որ այս պահին քաղաքական, հասարակական կազմակերպությունների, ինչպես նաև լրատվամիջոցների համար ստեղծվել է հարաբերականորեն ազատ գործելու դաշտ: Ընդգծում եմ` հարաբերականորեն, որովհետև մենք շատ հեռու ենք ժողովրդավարության և խոսքի ազատության եվրոպական չափանիշներից, իսկ դրանց մոտենալու համար անհրաժեշտ է նախևառաջ մեր քաղաքացիների մեծամասնության անկեղծ ցանկությունը, որն ակնհայտորեն չկա: Եթե փողոցում հարցնեք մարդկանց` դուք կո՞ղմ եք այդ չափանիշներին, ապա մեծ մասն ընդհանրապես չի հասկանա, թե ինչի մասին է խոսքը, և կսկսի բողոքել իր սոցիալական դժվարությունից, իսկ մի քանիսն էլ սրտանց մի ուշունց կտա` այդ չափանիշների անունը լսելիս: Ի դեպ, ԵԱՀԿ/ԺՀՄԻԳ-ը պետք է հաշվի առնի այդ հանգամանքը` իր զեկույցները պատրաստելիս: Բայց չափազանց հեռու լինելով Եվրոպայից` մենք այս առումով առանձնապես չենք զիջում Վրաստանին և Թուրքիային ու մի քանի քայլ առաջ ենք մյուս հարևաններից:
ՀԱԿ-ի և նրա համակիրների կարծիքն այս ամենի մասին հայտնի է` սա նույն ավազակապետական ոեժիմն է, որը կար Քոչարյանի ժամանակ: Միանգամայն ճիշտ է. ընդհանրապես 21 տարի մենք ապրել ենք «անկախ» ավազակապետության օրոբ, 1956-1991 թվականներին` խորհրդային ավազակապետության պայմաններում, իսկ դրանից առաջ ռեժիմը հերիք չէ ավազակապետական էր, նաև տոտալիտար էր և արյունալի: Բայց այդ ամբողջ ընթացքում ժամանակ առ ժամանակ տեղի էին ունենում «ձնհալներ», մասնավորապես, նույն 1956 և 1985 թվականներին: Անկախ Հայաստանում նույնպես եղել են փոքրիկ «ձնհալներ», առաջին վարչակազմի «ձնհալն» ավարտվեց 1992-ի ամռանը` Հրայր Մարուխյանի արտաքսմամբ, երկրորդինը` Հոկտեմբերի 27-ով, երրորդը սկսվել է անցած տարվա գարնանը` քաղբանտարկյալի ազատ արձակմամբ և առայժմ չի ավարտվել: Վաղ թե ուշ, ցավոք սրտի, կավարտվի, որովհետև այն նախաձեռնվում է «վերևից», ոչ թե հասարակության ճնշմամբ: «Ձնհալին» կհաջորդի լավագույն դեպքում նոր լճացումը կամ, Աստված մի արասցե, նոր բռնապետություն: Բնականաբար, որքան երկար ձգվի այսօրվա հարաբերական ազատությունը, այնքան լավ:
4-5 տարի առաջ դուք կարո՞ղ էիք պատկերացնել, որ Երևանի փոխոստիկանապետ Ռոբերտ Մելքոնյանը [որին ժամանակին երիտասարդ ընդդիմադիրները «Բազազ» էին անվանում] Facebook-ում էջ կունենա և կմասնակցի սոցիալական ցանցերում կազմակերպվող քննարկումներին»:

«Առավոտ».