Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի երեկվա հարցազրույցից հետո ոմանք կարծիք հայտնեցին, որ դա կարող է լինել նրա վերադարձի քաղաքական հայտը: ՀՅԴ Բյուրոյի ներկայացուցիչ Հրանտ Մարգարյանն անգամ չբացառեց, որ Քոչարյանը քաղաքական ակտիվություն ցուցաբերի 2013 թ.-ի նախագահական ընտրություններին:

Քոչարյանը գուցե իսկապես տենչում է Բաղրամյան 26 վերադառնալու մասին ու գուցե նաև դրանով է պայմանավորված պարբերական դարձած նրա հրապարակային ակտիվությունը:

Երկրորդ նախագահի հնարավոր վերադարձի օգտին է խոսում նաև այն հանգամանքը, որ Սերժ Սարգսյանը չի բարեփոխել ժառանգություն ստացած համակարգը, որում գերիշխում են հակադրության ոգին, Քոչարյանի կադրերը: Պատահական չէ, որ հաճախ իշխանության միջանցքներում խոսում են «թույլ» Սարգսյանից` հիշելով «ուժեղ» Քոչարյանի «երանելի» ժամանակները:

Բայց այսքանը բավարար չէ, որպեսզի իրականություն դառնան Քոչարյանի ամբիցիաները:

Գրեթե վստահ եմ, որ նա իշխանություն, անգամ` քաղաքականություն վերադառնալու շանսեր չունի:

Այս վստահությունն ամրապնդվում է հատկապես այս օրերին, երբ իշխանություն-ընդդիմություն երկխոսության ծիլեր են երևում: Մրցակցային միջավայրում Քոչարյանն անելիք չունի, որովհետև նա անտագոնիզմի խորհրդանիշ է: Նրա անունն ասոցացվում է Հոկտեմբերի 27-ի, Մարտի 1-ի ոճրագործությունների հետ:

Պակաս կարևոր չէ նաև հասարակական կարծիքը: Երկրորդ նախագահը, թերևս, հասարակության կողմից ամենամերժված գործիչն է: Պատահական չէ, որ նույնիսկ այսօրվա ընդդիմությունը քննադատության հիմնական թիրախ դարձնում է ոչ թե Սերժ Սարգսյանին, այլ` հենց Ռոբերտ Քոչարյանին: Այդպիսին է հասարակական պահանջարկը:

Եվ վերջապես կա մի կարևոր հանգամանք, որը կաշկանդում է Քոչարյանին:

Նրա ու իր շրջապատի քաղաքական, բիզնես անվտանգությունը քիչ թե շատ երաշավորված կարող է լինել հենց այս իշխանության օրոք, նրան անվտանգության, անձեռնմխելիության երաշխիքներ կարող է տալ միայն գործող նախագահ Սերժ Սարգսյանը:

Քոչարյանը սա շատ լավ հասկանում է, հասկանում է նաև, որ իր ամբիցիաների առաջին թիրախը, կամա թե ակամա, դառնալու է հենց գործող նախագահը: Իսկ ո՞րն է երաշխիքը, որ գործողների հեռացման ֆոնին` հենց ինքն է վերադառնալու իշխանության, այն էլ այն պարագայում, երբ մեր քաղաքական համակարգի որոշիչ կենտրոններից մեկը` հրապարակը, նրա անունը լսել չի ուզում, կամ էլ` միանգամայն այլ կարգավիճակում է պատկերացնում նախկին նախագահին:

Ամբողջ աշխարհում հիմա ընթանում է բռնապետներին, ավտորիտարներին մերժելու շարժում: Ավտորիտար հակումներ ունեցող և դրանք չթաքցնող Քոչարյանը դա շատ լավ հասկանում է, և հույս կա, որ այս անգամ իրատես կլինի ու կհամակերպվի «երիտասարդ թոշակառուի» կարգավիճակին: Մանավանդ որ` այդ կարգավիճակն ամենաանվտանգն է նրա համար: