«Հանրային խորհուրդը պետք է նոր ստատուս ստանա»,- այսօր հայտարարել է Հանրային խորհրդի նախագահ Վազգեն Մանուկյանը՝ Հանրային խորհրդի երկու տարվա աշխատանքներն ամփոփող ընդլայնված լիագումար նիստում:

Պարոն Մանուկյանին մարդկայնորեն, իհարկե, կարելի է հասկանալ. Հանրային խորհրդի նախագահի պաշտոնը առավելագույնն է, որ նա կարող է ակնկալել իր քաղաքական կենսագրության մայրամուտին: Բնականաբար, ԱԺՄ նախագահը ձգտում է մեծացնել այն մարմնի կշիռը, որն ինքը ղեկավարում` թերեւս գիտակցելով, որ Հանրային խորհուրդն անգործունակ մի մարմին է, որում հավաքված են քաղաքական «թոշակառուները» եւ իշխանության ցանկացած նախաձեռնություն ողջունող մտավորականները:

Սակայն պարոն Մանուկյանի ամբիցիաները բավարար չեն, ըստ էության գոյություն չունեցող մարմնին օրենսդրական կարգավիճակ տալու համար ավելի հիմնավոր պատճառներ են պետք:

Հանրային խորհրդի ստեղծման գաղափարը ծնվեց նախագահական ընտրություններից հետո, երբ իշխանությանն անհրաժեշտ էր սեփական լեգիտիմության ճգնաժամի հաղթահարման իմիտացիա ստեղծել: Բնականաբար, այդ մարմնում հասրակությունը` իր տաբեր խմբերով, չներկայացվեց: Այնտեղ մենք տեսանք հին ու չմոռացվող քաղաքական դեմքերի, ազգի դարդով «տառապող» մտավորականների: Բայց դե` իշխանությունը Հանրային խորհրդով լուծում էր իր հարցերը` թմբկահարելով, որ ընդդիմությունը եւս մեկ անգամ մերժեց երկխոսության առաջարկը, մաս չկազմեց Հանրային խորհրդին եւ այլն:

Հիմա ժամանակները փոխվել են, իշխանությունը որոշել է երկխոսություն վարել իրական ընդդիմության հետ: Միջանկյալ, իմիտացիոն մարմինների ավելորդությունն առավել քան ընդծված է երեւում:

Ստեղծված իրավիճակում Վազգեն Մանուկյանը պետք է հանդես գար առաջարկով, սակայն դրա բովանդակությունը պետք է հանգեր իր ղեկավարած կառույցի լուծարմանը: Երբ իշխանություն-հասրակություն երկխոսության գոնե տեսական հնարավորություն կա, իմիտացիոն մարմինները կարող են միայն վնասել գործին, ի չիք դարձնել այն դրական միտումները, որ նկատվում են վերջին շաբաթներին: