Թերթի գլխավոր խմբագիրն այսօրվա խմբագրականում գրում է. «Վերջերս ես P.S. հաղորդաշարի շրջանակներում «սքայփով» զրուցել եմ ոուսաստանցի գրող և հրապարակախոս Վիկտոր Շենդերովիչի հետ` մարտի 4-ին ՌԴ-ում կայանալիք նախագահական ընտրությունների մասին: Այդ զրույցի տեսագրությունը կարելի է դիտել այսօր «Ա1+»-ի եթերում, առաջին անգամ, 15.20-ին: Բնականաբար, ի թիվս այլ հարցերի, հետսսբրբիր էր իմանալ զրուցակցիս վերաբերմունքը ընտրություններում իրենց թեկնածություններն առաջադրած գործիչների վերաբերյալ: Շենդերովիչը, որքան հասկացա, ոչ մեկով ոգևորված չէ. Զյուգանովն ու ժիրինովսկին վաղուց են «ընդդիմություն աշխատում», և դա եկամտաբեր աշխատանք է, Պրոխորովը ակնհայտորեն Պուտինի նախագիծն է, Միրոնովի մասին խոսելն անգամ ավելորդ է: Եվ, հետևաբար, հետաքրքրվեցի ես` ի՞նչ եք խորհուրդ տալիս ոուսաստանցի ընտրողներին: Խորհուրդը հետևյալն էր` մտածել և ինքնակազմակերպվել` ուշադրությունը չշեղելով վերոհիշյալ թեկնածուների վրա: Հայաստանում իրավիճակը և նման է, և տարբեր: Մասնավորապես, այնտեղ Զյուզանովը 20 տարի է, որ ասում է` «ավազակային ռեժիմ», այստեղ ՀԱԿ-ը` ընդամենը 5 տարի: Այնպես որ, կրկնվող հռետորաբանությամբ ժողովրդին վերջնականապես հոգնեցնելու համար մերոնք դեո 15 տարի ունեն: Թե այստեղ և թե Ռուսաստանում կա բավականին մեծ իներտ զանգված, որը բոլոր պարագաներում, առանց որևէ ճնշման և կաշառքի, քվեարկելու է «նաչալստվայի» օգտին, ինչպես էլ այն կոչվի: Մեր երկու երկրներում ընտրակեղծիքների մեխանիզմը պատրաստի «յուղած» է, ընդ որում` Հայաստանում դրա ճարտարապետներն ու ինժեներները հենց ներկայիս ՀԱԿ-ականներից շատերն են: Թե Հայաստանում և թե Ռուսաստանում հեռարձակվող հեռուստաընկերությունները գտնվում են իշխանությունների վերահսկողության տակ, և ՌԴ-ում, իմ տպավորությամբ, այդ վերահսկողությունը, այսպես կոչված, «դաշնային» ալիքների հանդեպ ավելի կարծր է, քան մեզ մոտ: Բայց երկու դեպքերում էլ ինտերնետն արդեն իսկ դարձել է հեռուստատեսային հեռարձակման լուրջ այլընտրանք: Իսկ ամենաէական նմանությունն այն է, որ մեր երկու, ինչպես նաև բազմաթիվ այլ երկրների, քաղաքացիները չեն տեսնում մի կողմից` ազատության, ժողովրդավարության, անկախ դատարանների, արդար ընտրությունների, մյուս կողմից` իրենց բարեկեցության պատճառահետևանքային կապը: Ինքնակազմակերպումը, որի մասին խոսում է Շենդերովիչը, ես ընկալում եմ նախևառաջ որպես այլ` այդ գիտակցությանը հանգելու համար: Ռուսաստանում այդքանը գիտակցած և քաղաքներում հրապարակներ դուրս եկած մարդկանց կոչում են «ոչ համակարգային» ընդդիմություն` ի տարբերություն «համակարգայինի», որի հետ առանձնապես հույսեր չեն կապում: Տերմինը ճշգրիտ չէ. նոր համակարգերը ստեղծվում են հենց «ոչ համակարգային» ընդդիմության շնորհիվ: