Հուլիսի 10-ին, ժամը 13:00-ի սահմաններում Մ. Պ.-ն հասնում է Հյուսիսային ավտոկայան` Դիլիջան ուղևորվելու նպատակով: Տեսնում է,որ երթուղայինը շարժվելու մտադրություն չունի։ Մեզանում ի տարբերություն, ասենք, ՌԴ –ի երթի ժամն ապահովելն այնքան էլ չի կարևորվում, որպես կանոն վարորդները չեն շարժվում, մինչև ուղևորներն ամբողջությամբ չեն զբաղեցնում նստատեղերը: Սակայն, սա առանձին խոսակցության թեմա է և օրվա նյութին առնչվում է այնքանով, որքանով Մ.Պ.-ն շտապում էր, ու հենց այդ ժամանակ ավտոկայանի մուտքի մոտ մի տաքսի է կանգնում և հարցնում, թե ո՞վ է գնում մինչև Իջևան: Մ.Պ.-ն մի կնոջ և նրա 20-ամյա դստեր հետ որոշում են տաքսի նստել: Տաքսու ուղևորները հազիվ են հասցնում տեղավորվել և մեքենան արդեն պատրաստվում է շարժվել, երբ նրանց են մոտենում 5-6 «կերած-խմած տղամարդ», ինչպես հետո իր ցուցմունքում ներկայացնում է Մ.Պ.-ն, մեքենայից դուրս են բերում վարորդին և գոռգոռալով սկսում են անխնա ծեծել: Ծեծողները վարորդից բանալիները խլում ու նետում են խոտերի մեջ, ուղևորներին էլ պարտադրում են իջնել ու նստել երթուղային: Երբ Մ.Պ.-ն փորձում է միջամտել` վարորդին ազատելու համար, տղամարդկանցից մեկը հարձակվում է նրա վրա և ծեծի ենթարկում` ամենալկտի հայհոյանքներով անպատվելով, հատկապես, երբ իմանում է, որ նա կապ ունի լրագրության հետ: Մ.Պ.-ի մոտ դատաբժիշկը արձանագրել է բազմաթիվ սալջարդային վնասվածքներ:

Միջադեպին փորձում է միջամտել ավտոկայանի աշխատակից Գագիկ Դավթյանը, որն իբր ցանկանում է «շտկել» իրավիճակը, սակայն, կարծես առանձնապես դեմ չի լինում, որ ուրիշի բոստանը մտած հանդուգն վարորդն իր դասը ստանա: Տեսնելով, որ որևէ մեկը չի օգնում, Մ.Պ.-ն զանգահարում է 1-02: Հերթապահը չի ներկայանում, նույնիսկ այն բանից հետո, երբ զանգահարողը 3-4 անգամ խնդրում է ասել, թե ով է հաղորդագրություն ընդունողը: Կինը հուզված պատմում է, որ «4-5 հոգով մարդ են սպանում», խնդրում է շտապ հասնել, իսկ հերթապահը պարզապես անտարբեր երկարացնում է հարցուփորձը: Սպասում են 20 րոպե. ոչ մի ոստիկան չի հայտնվում: Մ.Պ.-ն նորից է զանգահարում, պատասխանում են, թե հաղորդել են Ավանի ոստիկանությանը: Անցնում է ևս 10 րոպե, այս անգամ զանգահարում են Ավանի ոստիկանություն, այնտեղ հայտնում են, թե. շատ ցավում են տեղի ունեցածի համար, սակայն, թե դա իրենց տարածքը չէ, պետք է զանգեն Աբովյանի ոստիկանական բաժանմունք: Մ.Պ.-ն ձայնը բարձրացնելով ասում է, թե տեղի ունեցածի մասին կբողոքի ոստիկանապետին, որից ոստիկանները մի փոքր սթափվում են: Այդ ժամանակ արդեն վարորդն ահաբեկված նստում է մեքենան և հայտնում, որ գնում է, քանի որ չի ցանկանում «պրոբլեմներ ունենալ ոստիկանների հետ, մանավանդ, որ նրանց չի վստահում»: Վարորդն ինքն էլ շտապում էր Իջևան` տղայի զինվորական երդման արարողությանը, ուստի ուղևորներին խնդրում է արագ կարգի բերել իրենց և տաքսին շարժվում է Դիլիջան: Ճանապարհին արդեն Մ.Պ.-ին է զանգահարում Աբովյանի ոստիկանական բաժանմունքի օպեր-լիազոր Գևորգը և հայտնում, որ գալիս են խոսելու: Ոստիկանները ցուցմունք են վերցնում և տալիս դատաբժշկական փորձաքննության ուղեգիր:

Հյուսիսային ավտոկայանում տեր ու տնօրինություն անող և ՀՀ քաղաքացիներին ըստ հայեցողության անխնա ծեծի ենթարկողները, պարզվում է, «Տարոնի արծիվ» ՍՊԸ-ի աշխատակիցներն էին: Սակայն արծիվների «քաջարի գործունեությունը» պարզապես ինքնագործունեություն չէր. նրանք սպասարկում էին իրենց տիրոջ` «ԱՍԱԼԱ» -ի հերոսներից մեկի` Վարուժան Կարապետյանի շահերը, որին ըստ երևույթին, նախկին ծառայությունները հաշվի առնելով, նվիրաբերվել է հիշյալ երթուղային գիծը:

Դեպքից հետո, երբ ոստիկանությունն արդեն ցուցմունքները վերցրել և գնացել էր, ասպարեզ է գալիս նաև անձամբ Վարուժան Կարապետյանը և կապվելով Մ.Պ-ի հետ, փորձում լռության մատնել տալ միջադեպը` համոզելով, թե «ի՞նչ է տեղի ունեցել, որ, ընդամենը մի մուշտի են տվել»:

Ցավոք մեր ոստիկանները ևս ընտրողաբար են պատժում մուշտի տվողներին. որ դեպքում որ թուրները կտրում է`անխնա են, ում ձեռքը բռնել չեն կարողանում պաչում են, դնում ճակատին։

Ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանը առիթը բաց չի թողնում ասելու, թե իր ղեկավարման ընթացքում ոստիկանության նկատմամբ քաղաքացիների վստահությունը բարձրացել է, թե ոստիկանությունում շատ խիստ է դրված ուսադիրի նկատմամբ հարգանքի բարձրացման հարցը և որ ոստիկանության համար ՀՀ բոլոր քաղաքացիները հավասար են: Մինչդեռ հենց մեր առօրյայից հակառակն ապացուցող բազմաթիվ օրինակներ կարելի է բերել։ Այս միջադեպը ևս բավական խոսուն է` թե´ ոստիկանության նկատմամբ շարքային վարորդի տածած «վստահության», թե´ ոստիկանությանն իսկապես վստահող կնոջ և 1-02-ին նրա ահազանգի պատասխանը դիտարկելով։ Միջադեպի ընթացքից կարելի է եզրակացնել, որ եթե անգամ այն ավարտվեր ողբերգությամբ, ու տուժողների կյանքը վտանգվեր, ոստիկանությունն այդպես էլ մատը մատին չէր տա, քանի որ, ինչպես երևաց, թե ինչ արագությամբ տեղեկացվեցին «արծիվները», ոստիկանական բաժանմունքները երթուղային գծերի տերերի հետ իրենց «հատուկ» հաշիվներն ունեն ու ահազանգերն ընդունվում են բացառապես այդ «հաշիվներից» բխող օգուտներն ու վնասները հաշվի առնելով: